pop'n music RESPECT : STAGE 41 「ทะเลสาบหรรษา」

ในเช้าวันนี้ทั้งสองได้ทำการเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมแล้ว

"ขอบคุณที่มาใช้บริการนะคะ!"

พนักงานต้อนรับกล่าว หลังจากทำการเช็คเอ้าท์

เนียมิ: ในที่สุด ก็ถึงเวลาที่ต้องกลับมาใช้มายแคมป์แล้วสินะ

มิมิ: อืม! เพราะสถานที่ต่อไป มันเริ่มอยู่ไกลจากเขตเมืองมากแล้วล่ะ ถ้าหากให้เดินกลับมาโรงแรมอีกละก็ คงไม่ไหวแน่ๆ

เนียมิ: แต่บรรยากาศในโรงแรมวันนี้ดูคึกครื้นกว่าวันแรกๆ ที่พวกเรามาพักเยอะเลยนะ (วันแรกๆ แทบไม่มีใครเลย)

มิมิ: อาจจะเป็นเพราะพื้นที่อุทยานที่สามารถท่องเที่ยวได้เริ่มขยายพื้นที่ออกไปไกลกว่าเดิมเยอะแล้ว แม้จะยังไม่ 100% ก็เถอะ ...แต่ฉันก็คิดว่าบรรยากาศในอุทยานวันนี้น่าจะกลับมาคึกครื้นแล้วเช่นกันล่ะนะ

เนียมิ: ใช่! ก็เพราะตอนนี้พวกเรารวบรวมท่วงสุริยันได้ 3 จาก 6 ชิ้นแล้ว แถมบริการและร้านค้าในเมืองตอนนี้ก็กลับมาเปิดครบทุกอย่างแล้วด้วยนะ

มิมิ: นั่นสิ เผลอแป๊บเดียวก็ผ่านมาครึ่งทางแล้ว ^_^

เนียมิ: เอาล่ะ! เหลืออีกเพียงแค่ 3 ชิ้นเท่านั้น พวกเราต้องรีบทำให้อุทยานแห่งนี้กลับมาสมบูรณ์ให้ได้เลยนะ!

มิมิ: อืม!! O(∩_∩)O

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 41
「ทะเลสาบหรรษา」

--------------------------------------------------------------------------------

เนียมิ: แต่ก่อนอื่น ขอเช็คสภาพมายแคมป์ก่อนแล้วกัน เพราะตั้งแต่ที่มาอยู่โรงแรมพวกเราก็ไม่ได้เข้าไปอีกเลย

ทั้งสองนำเต็นท์มายแคมป์มาตั้งภายในจุดตั้งแคมป์ซึ่งอยู่ในสวนสาธารณะ เพราะต้องการเช็คความพร้อมของเต็นท์ก่อนออกเดินทาง หลังจากที่ไม่ได้ใช้มานาน

แล้วมิมิก็พบว่าเสบียงอาหารตอนนี้เริ่มเหลือน้อยแล้ว

มิมิ: เสบียงอาหารเหลือน้อยแล้วแฮะ ฉันว่าพวกเราไปซื้อเสบียงมาดุนไว้ก่อน แล้วค่อยออกไปลุยอุทยานกันนะ! (ซื้อทีหลัง กลัวลืม)

เนียมิ: อืม! แต่ยังไงฉันว่าอยู่ในมายแคมป์มันก็ดีกว่าอยู่โรงแรมจริงๆ นะ ^_^ เพราะมีหลายอย่างที่ห้องพักโรงแรมทำไม่ได้

แล้วทั้งสองก็ได้ไปยังห้างที่อยู่ภายในเมืองเพื่อซื้อเสบียงอาหารมาเพิ่ม ซึ่งบรรยากาศภายในห้างก็ไม่ต่างจากซูเปอร์มาร์เก็ตทั่วไปมากนัก และหลังจากนั้นก็นำของที่ซื้อมากลับมาเติมในตู้เย็นและที่วางของต่างๆ ในโซนครัว ซึ่งทั้งหมดตั้งแต่เข้าห้างใช้เวลาราว 1 ชั่วโมง พร้อมกับเช็คความเรียบร้อยอีกรอบ

มิมิ: เอาล่ะ ยังขาดเหลืออะไรอีกไหม?

เนียมิ: ฉันว่าไม่มีแล้วนะ

มิมิ: ถ้างั้นก็...

มิมิ/เนียมิ: ไปลุยซันนี่พาร์กกันเลย!! LET'S ADVENTURE!! (^_-)/☆\(-_^)

--------------------------------------------------------------------------------

ในวันนี้ได้เดินทางมายังเขตทะเลสาบ ซึ่งอยู่ห่างออกไปจากพื้นที่ๆ ไปสำรวจวานนี้พอสมควร

ทะเลสาบแห่งนี้มีขนาดที่ค่อนข้างใหญ่มาก โดยเบื้องหน้าทะเลสาบสามารถมองเห็นภูเขาน้อยได้แต่ไกล ส่วนบริเวณริมทะเลสาบเต็มไปด้วยแหล่งท่องเที่ยวมากมาย มีทั้งร้านค้า สวนขนาดเล็ก และบริการเรือปั่นเป็นต้น

มิมิ/เนียมิ: ว้าว!! (☆▽☆)

มิมิ: สวยงามมากเลยนะ!

เนียมิ: แถมคนก็เยอะมากๆ ด้วย ดูคึกครื้นดีจังเลยนะ

แล้วจากนั้นทั้งสองจึงเดินสำรวจรอบๆ บริเวณนี้ พบว่าสวนบริเวณริมฝั่งมีขนาดที่ไม่ใหญ่มากนัก ใช้เวลาเดินไม่นานก็ทั่วแล้ว

มิมิ: ถึงแม้ที่นี่จะไม่ได้มีอะไรมาก แต่ก็เป็นอีกหนึ่งแหล่งพักผ่อนหย่อนใจชั้นเยี่ยมเลยนะ! ^_^

"เฮ้! มิมิ เนียมิ!!"

จากนั้นก็มีเสียงที่คุ้นหูเรียกขึ้นมา พวกเธอจึงหันไปมอง

เนียมิ: อ่ะ! Σ( °_°)

อินุจิโยะ: ไง! มิมิกับเนียมิ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ (∩_∩)

มิมิ: อินุจิโยะคุง!!

แล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปหาเขา

เนียมิ: อินุจิโยะมาทำอะไรที่นี่เหรอ?

อินุจิโยะ: มาทำภารกิจหาสแตมป์ ^_^

มิมิ: จริงด้วยสินะ ตอนนี้นายเป็นเพลเยอร์เหมือนกับพวกเราไปแล้วนี่หนา

อินุจิโยะ: แล้วพวกพี่มาทำอะไรกันเหรอ?

เนียมิ: เหมือนกัน ^_^

มิมิ: แต่ของพวกเราไม่เหมือนกับนายหรอกนะ

อินุจิโยะ: เอ๊ หมายความว่ายังไง? (>'-'<)?

มิมิ: เป็นภารกิจพิเศษที่มีเพียงแค่เฉพาะพวกเราเท่านั้นที่ทำได้

อินุจิโยะ: ภารกิจพิเศษ?? แล้วมันคืออะไรกันล่ะ?

เนียมิ: อิอิ เรื่องนั้นบอกกันไม่ได้หรอกนะ! (^_<)☆

อินุจิโยะ: โธ่! บอกกันหน่อยไม่ได้เหรอ

มิมิ: ไม่ได้จ๊ะ

อินุจิโยะ: อืม! ช่างมันเถอะ ยังไงผมก็ไม่ควรไปยุ่งเรื่องของคนอื่นอยู่แล้วล่ะ เนอะ!

มิมิ: อืม! บางเรื่องน่ะ ถ้าไม่รู้มันอาจจะดีกว่าก็ได้นะ!

เนียมิ: นั่นสิ! แล้วตั้งแต่ที่นายเดินมาจนมาถึงที่นี่ ได้เจอใครที่ดูท่าทางเศร้าๆ หรือ เซ็งๆ บ้างไหม?

อินุจิโยะ: ก็... ไม่มีนะ ทุกคนที่เห็นมาก็ดูปกติดี

มิมิ: แสดงว่าวันนี้คงจะเริ่ม "ยาก" แล้วล่ะนะ..

เนียมิ: หมายความว่ายังไงเหรอ?

เนียมิสงสัยในคำพูดของมิมิ

มิมิ: ก็หาคนแบบที่ว่ายากมากขึ้นยังไงล่ะ!

เนียมิ: อ่อ.. เพราะตอนนี้ทุกคนเริ่มมีความสุข ก็เลยทำให้หาคนที่ต้องการช่วยเหลือได้ยากมากขึ้นนี่เอง

แล้วในตอนนั้นอินุจิโยะก็ได้กลิ่นแปลกๆ เขาจึงพยายามดมเพื่อจับที่มากลิ่น

อินุจิโยะ: นี่มัน... กลิ่นสุนัขด้วยกัน??

และเมื่อเขาหันไปมองยังแหล่งที่มาของกลิ่น เขาก็ได้พบกับ... มนุษย์สุนัขเพศเมีย หน้าตาน่ารักน่าชังผู้หนึ่งที่มีผมยาวสลวย กำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งฝั่งหนึ่งอยู่ตัวคนเดียว

อินุจิโยะ: ว้าว!! (❤ ω ❤)

เขารู้สึกตกหลุมรักทันทีที่ได้เห็น แล้วจากนั้นเขาจึงเดินเข้าไปหาเธอ

อินุจิโยะ: เออ..... ＞﹏＜

แล้วจากนั้นเธอก็ค่อยๆ หันมามอง

"หืม? (。・ω・。)"

เธอรู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อยที่ได้เจอสุนัขเหมือนกัน

อินุจิโยะพยายามรวบรวมความกล้า แล้วบอกว่า

อินุจิโยะ: อยากได้เพื่อนเล่นเรือปั่นใช่ไหมครับ งั้นไปด้วยกันไหมครับ?

"อืม! เอาสิ ฉันกำลังเหงาอยู่พอดีเลยล่ะ! ...แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ?"

อินุจิโยะ: ผมชื่อ "อินุจิโยะ" (INUCHIYO) ครับ... ( •̀ ω •́ )✧

"ส่วนฉันชื่อ "โปจิโกะ" (pochiko) ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ! ~o( =∩ω∩= )m"

อินุจิโยะ: สำเร็จ! (p≧w≦q)

อินุจิโยะรู้สึกดีใจจนเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ เพราะไม่คิดว่าจะตกหญิงได้ง่ายดายขนาดนี้!

แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มไปเที่ยว(ออกเดท?)ด้วยกัน เริ่มตั้งแต่การเล่นเรือปั่น เล่นวอลเลย์บอลริมทะเลสาบ กินของหวานด้วยกัน เป็นต้น♡

มิมิ: ดูท่าทางพวกเราคงไม่ต้องไปสนใจอินุจิโยะแล้วล่ะนะ... (￣_￣|||)

เนียมิ: อืม! ฉันว่าตอนนี้พวกเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า

แล้วจากนั้นทั้งสองก็ไปยังร้านอาหารเล็กๆ ริมทะเลสาบ ที่ตั้งอยู่ในบริเวณนั้น

--------------------------------------------------------------------------------

และในเวลาต่อมาหลังจากที่กินเสร็จแล้ว ก็ได้กลับออกมายังลานกว้างริมทะเลสาบอีกครั้ง

มิมิ: อืม... ฉันคิดว่าที่นี่คงจะไม่มีอะไรน่าสนใจไปมากกว่านี้แล้วล่ะ ทุกคนที่นี่ก็ดูปกติดีกันหมดเลย ฉันว่าพวกเราเดินทางไปที่อื่นกันต่อเลยดีกว่านะ

มิมิกล่าวในขณะที่กำลังถือไอศกรีมไว้ในมือ

แต่เนียมิกำลังมองไปยังอินุจิโยะกับโปจิโกะที่กำลังนั่งด้วยกันอยู่ที่ชายตลิ่ง ด้วยความสงสัย

มิมิ: มีอะไรหรือเปล่า? (เห็นดูนิ่งๆ ไป)

เนียมิ: รู้สึกว่าสองคนนั้นท่าทางแปลกๆ นะ...?

มิมิ: เอ๊!?

แล้วทั้งสองจึงตัดสินใจเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่

โปจิโกะ: ฉันมาเฝ้ารอที่นี่อยู่ทุกวัน เพราะกำลัง "รอใครบางคน" อยู่น่ะ

อินุจิโยะ: รอ ใครบางคน งั้นเหรอ??

โปจิโกะ: อืม! ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนๆ นั้นเป็นใคร รู้เพียงแต่ว่าฉันต้องรอคอยเขาคนๆ นั้นให้ได้น่ะ

อินุจิโยะ: เอ๊!? หรือว่า... เธอกำลังหลงทาง?

โปจิโกะ: อืม ไม่ใช่ล่ะ ฉันไม่ได้หลงทาง ฉันอาศัยอยู่กับเจ้านายแถวๆ นี้

อินุจิโยะ: งั้นหรอกเหรอ... โธ่ (><；)

อินุจิโยะรู้สึกโล่งอก พร้อมกับถามคำถามต่อไป

อินุจิโยะ: แต่ก็แสดงว่าคนๆ นั้น ต้องเป็นคนที่มีความพิเศษที่สำคัญอะไรสักอย่างกับเธอแน่ๆ เลย ใช่ไหม?

โปจิโกะ: ใช่แล้วล่ะ! แต่ฉันก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่ามันคืออะไร ＞﹏＜ ...แต่ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ ต้องขอบคุณนายมากๆ เลยนะที่มาช่วยเล่นเป็นเพื่อนในวันนี้ (^///^)

และทันทีที่เขาได้เห็นรอยยิ้มของโปจิโกะ เขาก็เกิดอาการหน้าแดงขึ้นมา แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน

อินุจิโยะ: เอาล่ะ ผมต้องไปแล้วล่ะ

อินุจิโยะกล่าวพลางลุกจากที่่นั่ง

โปจิโกะ: จะไปแล้วเหรอ?

อินุจิโยะ: อืม! ฉันมีเรื่องที่ต้องทำอีกมากในวันนี้น่ะ ...ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะ! ไปล่ะ!!

แล้วอินุจิโยะก็วิ่งจากไป

เนียมิ: คนพิเศษที่โปจิโกะจังกำลังรอคอยอยู่งั้นเหรอ?

มิมิ: หรือนี่อาจจะเป็น "ความปรารถนา" ของเธอก็ได้นะ! ถ้าหากช่วยเธอเรื่องนี้ได้ พวกเราก็อาจจะได้ท่วงสุริยันมาด้วยก็ได้นะ!

แล้วจากนั้นทั้งสองที่แอบดูอยู่ก็ได้โผล่ไปหาโปจิโกะ

มิมิ: ขอโทษที่มารบกวนด้วยนะ เธอมีคนที่กำลังรออยู่ใช่ไหม?

แล้วจากนั้นอยู่ๆ โปจิโกะก็ได้รีบวิ่งหนีไปอย่างเร็วรวด

เนียมิ: อ้าว! จะไปไหนน่ะ?? (⊙_⊙;)

มิมิ: รีบตามไปเถอะ!!

แล้วทั้งสองก็วิ่งตามไป

แต่ทว่า โปจิโกะนั้นวิ่งได้ค่อนข้างเร็วกว่ามาก และกำลังค่อยๆ ทิ้งห่างทั้งสองไปเรื่อยๆ

เนียมิ: เดี๋ยวก่อน จะไปไหนน่ะ!?

มิมิ: พวกเรามีเรื่องอยากจะช่วยเหลือให้จริงๆ นะ! ได้โปรดหยุดฟังพวกเราก่อนเถอะ!!

แต่เธอก็ยังคงไม่สนใจ และยังคงวิ่งหนีต่อไป

และหลังจากที่วิ่งไปได้สักพัก โปจิโกะก็ไปสะดุดกับบางอย่างเข้า ทำให้เธอล้มลงแล้วกลิ้งเป็นลูกบอล ก่อนที่จะกลิ้งไปตกน้ำ ซึ่งทางข้างหน้าเป็นสุดทางเดินริมฝั่งพอดี

โปจิโกะพยายามตะเกียกตะกายเพราะว่ายน้ำไม่เป็น

มิมิ: ตกน้ำไปซะแล้วแฮะ (￣_￣|||)

เนียมิ: เดี๋ยวฉันจัดการเอง!

แล้วเนียมิก็ลงไปนำตัวโปจิโกะขึ้นมาจากน้ำ

และในเวลาต่อมาหลังจากที่โปจิโกะฟื้นแล้ว

เนียมิ: ไม่เป็นไรใช่ไหม?

แต่หลังจากที่โปจิโกะได้เห็นหน้าทั้งสองอีกครั้ง เธอก็เกิดอาการหวาดกลัว และพยายามจะหนีอีกครั้ง

มิมิ: ทำไมเธอถึงต้องกลัวพวกเราด้วยล่ะ? พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะมาทำร้ายหรือขโมยอะไรเลยนะ!

โปจิโกะ: แล้วทำไม.. พวกเธอถึงต้องไล่ตามฉันด้วยล่ะ??

จากคำถามนี้ ทำให้ทั้งสองสับสนไปชั่วครู่

มิมิ: แต่เธอเป็นฝ่ายหนีก่อนไม่ใช่เหรอ??

เนียมิ: ใช่ๆ พวกเราตั้งใจจะมาช่วยเหลือเธอ "เรื่องนั้น" จริงๆ นะ แล้วทำไมถึงต้องหนีล่ะ?

โปจิโกะ: ก็เพราะว่า.. ฉันนึกว่าพวกเธอเป็นหัวขโมยน่ะสิ!

เนียมิ: หัวขโมย?? (´･ω･`)?

โปจิโกะ: ใช่! ก็เพราะว่าพวกเธอมี "หูนั่น" ไม่ใช่เหรอ??

จากคำตอบนี้ ทำให้ทั้งสองสับสนไปชั่วครู่อีกครั้ง

เนียมิ: อ่อ! ที่จริงแล้วพวกเราก็เป็นเหมือนกับเธอนั่นแหละ ^_^

มิมิ: อืม!

โปจิโกะ: งั้นเองเหรอ.. ฉันนึกว่าพวกเธอเป็น "มนุษย์" ที่แต่งตัวเลียนแบบสัตว์ซะอีกนะ ( ＾皿＾)

มิมิ: แล้วเรื่องที่เกี่ยวกับคนที่เธอกำลังรออยู่ ช่วยเล่าให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหม?

โปจิโกะ: เรื่องนั้น.. ฉันจำไม่ได้แล้วล่ะ... ＞︿＜

มิมิ: เอ๊!?

โปจิโกะ: ฉันลืมไปแล้วว่าคนๆ นั้นเป็นใคร รู้เพียงแต่ว่าคนๆ นั้นสำคัญกับฉันมากเลยล่ะ...

เนียมิ: แล้ว... ที่ฉันได้ยินว่าเธออาศัยอยู่แถวนี้ แสดงว่าเธอได้รับการอุปการะจากเจ้าของใหม่สินะ?

โปจิโกะ: เปล่าหรอก ฉันอยู่กับเจ้านายของฉันที่นี่จริงๆ นะ!

มิมิ: แสดงว่าคนที่เธออยากจะพบด้วย คงจะต้องเป็นคนที่ชื่นชอบเธอเอามากๆ แน่ๆ เลยล่ะ

เนียมิ: แต่ปัญหาก็คือ.. เราจะรู้ได้อย่างไรว่าคนๆ นั้นเป็นใคร?

แล้วทั้งสองก็ใช่เวลาคิดอยู่สักพัก

มิมิ: หรือว่า...? คนๆ นั้น กำลังอยากจะเจอกับโปจิโกะอยู่??

เนียมิ: นั่นสิ! บางทีคนที่ว่านั้นอาจจะกำลังเศร้าโศกอยู่ก็ได้ ฉันว่าหากพาคนๆ นั้นกลับมาได้ ท่วงสุริยันคงจะต้องออกมาอย่างแน่นอนเลยล่ะ!

มิมิ: งั้นพวกเราลองไปสืบหาข้อมูลกันเถอะ!

--------------------------------------------------------------------------------

แล้วทั้งสองก็กลับมายังบริเวณท่าเรืออีกครั้ง เพื่อถามหาข้อมูล แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครทราบเรื่องนี้เลย

มิมิ: ไม่มีใครรู้เรื่องเกี่ยวกับคนที่เคยมาหาโปจิโกะเลยแฮะ...

แล้วจากนั้นเนียมิก็สังเกตทางท่าเรือปั่น ซึ่งบริเวณทะเลสาบไม่มีใครใช้เรือปั่นเลย

เนียมิเดินไปดูยังบริเวณท่าเรือที่มีเรือปั่นจอดเรียงอยู่ ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากร้านค้ามากนัก

เนียมิ: ไม่มีใครเล่นเรือปั่นกันเลยนะ?

มิมิ: ก็แหง่สิ ตอนนี้มันใกล้จะเข้าฤดูหนาวแล้ว คงไม่มีใครอยากมาเล่นเรือปั่นกันหรอก

เนียมิ: แต่เมื่อกี้.. ตอนที่อยู่ในร้านราเม็ง ฉันเห็นอินุจิโยะกับโปจิโกะเล่นเรือปั่นกันอยู่เลยนะ?

"พวกเธออยากจะใช้บริการเรือปั่นกันงั้นเหรอ?"

เจ้าของเรือปั่นเดินเข้ามาหา ทำให้ทั้งสองหันไปมอง

มิมิ: อ่อ เปล่าคะ

และในทันใดนั้นเนียมิก็สังเกตเห็นเรือลำหนึ่งที่มีป้าย "งดให้บริการ" ติดอยู่

เนียมิ: เอ๊!? เรือลำนี้ "เสีย" งั้นเหรอ?

"ใช่แล้วล่ะ เรือลำนี้มันเสียเพราะขาปั่นใช้การไม่ได้น่ะ"

มิมิ: แต่ฉันขอถามอะไรหน่อยนะ คุณเคยเห็นคนที่ชอบมาเล่นกับโปจิโกะบ้างหรือเปล่า?

"หมายถึงสุนัขนั่นเหรอ.. เห็นสิ เขาเคยมาเล่นเรือปั่นนี่ด้วยล่ะ!!"

มิมิ: เอ๋!? จริงเหรอคะ!?

"อืม! แต่เคยมาเมื่อเกือบปีที่แล้วน่ะ และเขาก็มาประสบอุบัติเหตุกับเรือลำนี้พอดีเลยด้วย"

เนียมิ: แล้วเรื่องราวมันเป็นยังไง พอจะช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม?

"ได้สิ... ที่จริงเมื่อนานมาแล้วจะมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบมาเล่นกับโปจิโกะเป็นประจำน่ะ แต่ว่าเธอจะแวะมาที่นี่เฉพาะในช่วงฤดูหนาวเท่านั้น ซึ่งตามปกติในช่วงฤดูหนาวของทุกปีเรือปั่นจะงดให้บริการชั่วคราว เนื่องจากเรื่องของน้ำในทะเลสาบที่อาจมีโอกาสกลายเป็นทะเลน้ำแข็ง ทำให้เรือเกิดความเสียหายได้ แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เด็กผู้หญิงคนนั้นร้องอยากจะเล่นเรือปั่นให้ได้ บวกกับอากาศในตอนนั้นที่ยังไม่ได้หนาวมากนัก ทางเราก็เลยตัดสินใจยอมเปิดให้เธอเล่นเป็นกรณีพิเศษ ...แล้วทีนี้ก็เกิดเหตุขึ้น เพราะเรือที่เด็กผู้หญิงกับโปจิโกะนั่งไปด้วยกัน เกิดขาปั่นขัดข้องขึ้นมา เพราะความเย็นของน้ำที่สูงจนทำให้ขาปั่นขัดข้อง ทำให้ติดอยู่กลางทะเลสาบ ซึ่งกว่าพวกเราจะรู้เรื่องนี้และช่วยกลับขึ้นฝั่งได้ก็ใช้เวลานานเลยล่ะ แล้วหลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้มาเยือนที่นี่อีกเลย..."

เนียมิ: เข้าใจแล้วล่ะ เธอไม่กลับมาที่นี่อีก เพราะเรื่องนั้นเองสินะ...

มิมิ: แล้วนับจากนั้น โปจิโกะจังก็เลยต้องรอเก้อมาโดยตลอด ทั้งที่เธอไม่มีโอกาสกลับมาอีกแล้ว (ノへ￣、)

"มันเป็นเรื่องน่าเสียดายนะ แต่ตอนนี้ก็ย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะ"

เนียมิ: ถ้าเธอไม่กลับมา.. พวกเราจะทำยังไงกับโปจิโกะดี? ไปบอกความจริงเรื่องนี้เลยดีไหม?

แล้วมิมิก็คิดหาทางออกอยู่สักพัก

มิมิ: Σ(. ❛ ᴗ ❛.)💡 จริงสิ! มาลองใช้นั่นกันเถอะ บางทีมันอาจจะช่วยเรียกความทรงจำเกี่ยวกับคนๆ นั้นของโปจิโกะกลับมาก็ได้

เนียมิ: แต่ฉันอยากให้เขาได้เจอกับตัวจริงมากกว่านะ

มิมิ: ไม่เป็นไรหรอก ถึงแม้จะไม่ได้เจอตัวจริง แต่ถ้าเธอนึกถึงคนๆ นั้นออก มันอาจจะทำให้เธอสุขใจอีกครั้งก็ได้

เนียมิ: อืม!

--------------------------------------------------------------------------------

แล้วจากนั้นทั้งสองก็กลับไปหาโปจิโกะ ซึ่งตอนนี้เธอได้นอนกลางวันอยู่ใต้ต้นไม้ข้างๆ บริเวณริมทางเดินทะเลสาบ

มิมิ: เอาล่ะนะ!

แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า

มิมิ/เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"

แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็แปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์ส

จากนั้นทั้งคู่ก็เรียกเกียร์วิเศษออกมาจากเข็มกลัดบนชุด โดยมีลูกพลังออกมาจากเข็มกลัด ก่อนที่ลูกพลังทั้งสองจะเข้ามาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน แล้วจากนั้นลูกพลังก็แปลงสภาพกลายเป็นเกียร์อีกที

ป๊อปเลิฟ/พีช: Let's pop'n music together! O(∩_∩)O

===== POP'N MUSIC =====
Only for you / NieN

เมื่อนานมาแล้ว ในช่วงฤดูหนาว ฉันได้พบกับคนๆ หนึ่งที่แสนวิเศษ ณ สวนสนุกภายในเขตเมือง

คนๆ นั้นทั้งใจดีและอ่อนโยนกับฉันมาก จนฉันอยากจะให้เขามาเป็นเจ้านายคนใหม่ของฉันเลยล่ะ

ฉันพยายามตามหาไปหลายที่ แต่ก็ไม่เจออีกเลย นับตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่ไปเล่นเรือปั่นด้วยกันในเขตทะเลสาบ
===== END MUSIC =====

จากนั้นโปจิโกะก็ได้ตื่นขึ้นมา พร้อมกับคิดอะไรออกได้

โปจิโกะ: ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแฮะ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะจำหน้าคนๆ นั้นได้แล้วล่ะ

แล้วเธอก็ได้ลุกขึ้นมาเดินไปเรื่อยเปื่อยราวกับไร้จุดหมาย ส่วนทั้งสองก็ได้แอบตามไปด้วย

ขณะเดียวกันก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งลงจากรถเมล์ มายังบริเวณลานกว้างริมทะเลสาบ

"ดูเหมือนว่าจะมาเร็วไปหน่อย แต่ก็จำเป็นต้องมาล่ะนะ"

แล้วเธอก็เดินไปยังร้านค้าที่อยู่ใกล้กัน

ส่วนโปจิโกะเดินมาจนถึงบริเวณป้ายรถเมล์หน้าลานกว้างริมทะเลสาบ และพลางยืนมองอยู่ตรงนั้น

โปจิโกะ: แต่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่มา... ฉันยังจำเธอได้อยู่นะ

เนียมิ: ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลนะ

เนียมิที่แอบดูอยู่กล่าว

มิมิ: แต่อย่างน้อยเธอก็จำอดีตได้แล้วล่ะ

เนียมิ: แต่แปลว่าคราวนี้... พวกเราไม่ได้ท่วงสุริยันงั้นเหรอเนี่ย ~(>_<。)

จากนั้นเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ได้เดินกลับออกมาจากร้านค้า แล้วเดินไปยังท่าเรือ แล้วยืนดูอยู่สักพัก

"ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ แต่ที่ฉันไม่ได้มาที่นี่นานก็เพราะเรื่องส่วนตัวล่ะ ...แต่ก็ต้องขอบคุณโปจิโกะจังมากเลยนะ ถ้าหากไม่ได้เจอเธอล่ะก็.. ฉันก็คงไม่ได้เป็นนักเขียนนิยายอย่างทุกวันนี้แน่ๆ"

เธอหันหลังกลับมาแล้วพูดว่า

"เอาล่ะ! อย่างน้อยก็ได้ของคืนเรียบร้อยแล้ว รีบกลับไปเขียนงานที่ค้างไว้ต่อดีกว่า"

แล้วเธอก็เดินไปยังป้ายรถเมล์ เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน

"เธอจะยังจำฉันได้อยู่ไหมนะ? โปจิโกะจัง"

โปจิโกะ: จำได้สิ ฉันตามหาเธอมาตลอดเลยล่ะ!

แล้วทันใดนั้น เธอก็เกิดอาการตกใจขึ้นมาที่ได้ยินเสียงที่แสนคุ้นหูนี้

และเมื่อหันไปมอง เธอก็แทบไม่เชื่อสายตาตนเอง เพราะคนที่เธอกำลังเห็นอยู่คือ...

"โปจิโกะจัง!?"

แล้วทั้งสองก็จ้องมองกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ต่างฝ่ายจะเข้าไปหา และโผล่เข้ากอดกัน

เนียมิ: ในที่สุด ก็เจอกันแล้วสินะ

มิมิ: อืม! ^_^

จากนั้นที่กระเป๋าของเด็กผู้หญิงก็เกิดแสงสว่างขึ้นมา แล้วจากนั้นก็มี "ท่วงสุริยัน" ลอยออกมา

แต่ทว่า... ยังไม่ทันที่ "ท่วงสุริยัน" จะได้ลอยไปยังหอคอยซันนี่ อยู่ๆ ก็มีใครบางคนมาชิงไป

เซ: ฮ่าๆๆ ...ขอฉันเอาไปก่อนล่ะนะ

เนียมิ: เซ!! ╰（‵□′）╯

มิมิ: จะทำอะไรกับท่วงสุริยันน่ะ??

เซ: แน่นอนสิ ฉันก็จะเอาเจ้านี้ไปคืนชีพทานัวร์อีกครั้งยังไงล่ะ ฮ่าๆๆ

เนียมิ: แกนี่มันเลวไม่มีที่ติจริงๆ นะ ...มิมิจัง แปลงร่างอีกรอบ!!

มิมิ: อืม!!

แล้วทั้งสองก็แปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์สอีกครั้ง

แล้วจากนั้นเซก็ได้ถอดผ้าปิดตาของเธอออก แล้วเรียก "ป๊อปคุงสีดำ" ออกมาจากผ้าปิดตาอีกที

เซ: ไปเลย "สัตว์ประหลาด SL" !!

เซโยนป๊อปคุงสีดำไปใส่เรือปั่นที่อยู่ตรงท่าเรือ แล้วจากนั้นป๊อปคุงสีดำก็ทำการหลอมรวมเข้ากับเรือ แล้วกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างเป็ดขนาดมหึมา

ส่วนป๊อปเปอร์สก็เรียกเกียร์วิเศษออกมาอีกครั้ง

ป๊อปพีช: เธอตั้งใจจะทำลายความทรงจำของโปจิโกะเหรอ ฉันไม่ปล่อยไว้แน่!!

เซ: พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย ไปจัดการซะ!!

เซสั่งให้สัตว์ประหลาดเริ่มการต่อสู้กับป๊อปเปอร์ส

ป๊อปเลิฟ/พีช: Let's pop'n music together! O(∩_∩)O

===== POP'N BATTLE =====
POPPERS vs สัตว์ประหลาด SL
Mukilteo Beach / CROOVE
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน ป๊อปเปอร์สเป็นฝ่ายชนะ

หลังจากที่สัตว์ประหลาดแพ้แล้ว ก็เกิดลำแสงพุ่งออกมาจากตัวที่ละจุดรอบๆ ตัว ก่อนที่ร่างจะแตกสลายกลายเป็นสะเก็ดไฟจำนวนมาก แล้วสะเก็ดไฟก็ค่อยๆ ลอยกลับไปยังจุดเดิมที่อยู่ตรงท่าเรือ และสะเก็ดไฟก็หลอมรวมกันจนกลับคืนเป็นเรือปั่นตามเดิม

ส่วนเซก็หายตัวหนีไป พร้อมกับปล่อย "ท่วงสุริยัน"

แล้วจากนั้น "ท่วงสุริยัน" ก็ได้ลอยไปยังหอคอยซันนี่ แล้วได้ลอยเข้าไปภายในสัญลักษณ์ดวงอาทิตย์ที่อยู่บนยอด แล้วจากนั้นหนึ่งในกลีบทั้ง 6 ของดวงอาทิตย์ก็เปลี่ยนสีจากเทามาเป็นสีเหลือง



มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 4 เรียบร้อยแล้ว!!

จากนั้นทั้งสองก็กลับร่างเดิม

เนียมิ: ไม่เป็นไรใช่ไหม?

"เมื่อกี้.. มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ??"

เด็กผู้หญิงกล่าวด้วยความงุนงง

มิมิ: พวกฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อย่างน้อยก็ดีแล้วนะที่ปลอดภัย

"อืม!!"

จากนั้นเด็กผู้หญิงหันมาทางโปจิโกะ

"เอาล่ะ งั้นวันนี้พวกเราไปเที่ยวสวนสนุกกันดีกว่านะ!"

แล้วทั้งคู่ก็เตรียมรอขึ้นรถเมล์เพื่อไปยังสวนสนุกที่อยู่ในเขตเมืองด้วยกัน

อินุจิโยะ: เดี๋ยวก่อนสิ!! แล้วผมล่ะ

อินุจิโยะที่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ วิ่งเข้ามาหาโปจิโกะกับเด็กผู้หญิง

เนียมิ: นายมากับพวกเราแทนดีกว่านะ (^_<)☆

อินุจิโยะ: แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นไรกันน่ะ แต่ผมเป็นคนเจอเธอก่อนนะ

โปจิโกะ: ไว้คราวหน้าค่อยมาเล่นกันอีกนะ!

แล้วจากนั้นโปจิโกะก็เข้ามาจูบเขา ทำให้เขาถึงกับยืนนิ่งไปพักหนึ่ง

"แล้วเจอกันใหม่นะ!"

เด็กผู้หญิงกล่าวก่อนที่จะขึ้นรถเมล์ไปพร้อมกับโปจิโกะ

เนียมิ: สำเร็จแล้วนะ! ♪(^∇^*)

มิมิ: ในที่สุดก็เจอหญิงที่ชอบได้สักทีนะ!（＾∀＾●）

แล้วจากนั้นเขาก็ค่อยๆ น้ำตาไหลออกมา ก่อนที่จะตัดสินใจวิ่งตามรถเมล์ไป ซึ่งรถได้ออกไปไกลมากแล้ว ส่วนทั้งสองก็พลางมองดูอย่างมีความสุข

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<