pop'n music RESPECT : STAGE 24 「ดันเจี้ยนปอมปุรุน」

ช่วงเช้าของวันต่อมา ทั้งสองได้ออกเดินทางผ่านเส้นทางทุ่งอันกว้างใหญ่ของพีชทาวน์เพื่อหาภารกิจใหม่ หลังจากที่เสร็จกิจวัตรในมายแคมป์

มิมิ: เผลอแป๊บเดียวพวกเราก็จะได้สอบระดับ 7 กันแล้วนะ ไวจริงๆ

มิมิกล่าวในขณะที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ กับ เนียมิ

มิมิ: แต่จะว่าไปฉันก็สงสัยอยู่เรื่องหนึ่งนะ ว่าทำไมไทม์เมอร์คุงถึงหลงรักเธอในร่าง "ป๊อปพีช" แทนได้ล่ะ? ฉันว่าตัวตนที่แท้จริงของเธอ มันก็แทบจะไม่มีอะไรที่ต่างไปจากตอนแปลงร่างเลยนะ (นอกจากหน้าตาที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย)

มิมิหันมาถามเนียมิที่กำลังเดินใจลอยอยู่

มิมิ: และอีกอย่างฉันคิดว่าเขาคงอาจจะแอบชอบเธออยู่จริงๆ นั่นแหละ เพียงแต่ตอนนี้เขาอาจกำลังถูกบังตาจากเสน่ห์ของร่างป๊อปพีชอยู่ก็ได้

มิมิพยายามคุยกับเนียมิอีกครั้ง แต่เธอก็ยังคงเหม่อลอยเหมือนเดิม

มิมิ: เออ.. ไม่อยากตอบเหรอ งั้นก็ขอโทษทีนะ เอาเป็นว่าตอนนี้พวกเรารีบไปหาภารกิจใหม่กันเลยดีกว่านะ!

มิมิพยายามบอกเนียมิ แต่เธอก็ยังคงเหม่อลอยไม่เปลี่ยน จนในที่สุดมิมิก็ทนไม่ไหว แล้วเดินหน้ามาขวางทางเนียมิ

มิมิ: นี่เธอ! เป็นอะไรหรือเปล่า?

เนียมิ: หา!? Σ( °Д°)

เนียมิได้สติกลับมาจากความเหม่อลอย

มิมิ: ฉันเห็นเธอเหม่อลอยมาตั้งแต่เริ่มเดินออกจากแคมป์แล้วนะ ไม่สบายหรือเปล่า?

เนียมิ: เปล่านะ! ฉันสบายดีทุกอย่าง ไม่ได้เป็นอะไรเลยล่ะ! ฮ่าๆ o(*￣▽￣*)ブ

มิมิ: แล้วทำไมเธอถึงไม่ยอมตอบเรื่องที่ฉันพูดเลยล่ะ? หรือว่าเธอกำลังมีเรื่องกลุ้มใจอะไรอยู่หรือเปล่า?

แล้วเนียมิก็คิดอะไรอยู่สักพัก ก่อนที่จะบอกอะไรออกไป

เนียมิ: เมื่อถึงตอนนั้นแล้ว.. เธอจะยังอยู่กับฉันอีกหรือเปล่า?

มิมิ: หมายความว่ายังไง?

เนียมิ: ก็แบบว่า... หลังจากที่พวกเราเป็นแชมป์ในทัวร์นาเมนต์ Pop'n Music แล้ว หรือว่าหากแพ้การสอบแล้วต้องกลับบ้าน ฉันจะยังได้เจอกับมิมิจังอีกไหม?

แล้วมิมิก็ใช้เวลาคิดอยู่สักพัก ก่อนที่จะตอบออกไป

มิมิ: แน่นอนสิ! ถ้าหากมีโอกาสนะ และอีกอย่างตอนนี้พวกเราต่างก็มีเบอร์โทรศัพท์ของกันละกันอยู่แล้วด้วย ถ้าหากเธอคิดถึงฉันเมื่อไหร่ ก็โทรหาฉันได้ทุกเมื่อเลยนะ (หรือจะทัก LINE มาหาก็ได้นะ)

เนียมิ: แบบนั้นมันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ฉันอยากเจอเธอตัวเป็นๆ ทุกวัน เหมือนที่อยู่ด้วยในตอนนี้มากกว่า （╯＿╰）

มิมิ: Σ(. ❛ ᴗ ❛.)💡 เอ่อ! จริงสิ! แล้วเธออาศัยอยู่ที่จังหวัดไหนล่ะ?

เนียมิ: ฉันอยู่ที่ โตเกียว

มิมิ: ฉันก็เหมือนกัน! o(*°▽°*)o แล้วเธออยู่ที่เขตไหน??

เนียมิ: โยโกฮามะ

จากคำตอบนี้ ทำให้มิมิถึงกับงงเล็กน้อย

มิมิ: เอ๊? โยโกฮามะ... งั้นเหรอ??

เนียมิ: อืม!! (＾Ｕ＾)

มิมิ: แต่ว่า โยโกฮามะ มันเป็นเมืองของจังหวัด คานางาวะ ไม่ใช่ โตเกียว นะ

เนียมิ: เอ๊!? งั้นเหรอเนี่ย?? (ฉันเพิ่งรู้นะ)

มิมิ: (￣_￣|||) ฉันว่าเธอคงจะสับสนระหว่างพื้นที่ของกรุงโตเกียวกับโยโกฮามะแล้วล่ะ สรุปคือ เธอเป็นคนจังหวัดคานางาวะ ที่อาศัยอยู่ในเมืองโยโกฮามะ ...ถูกต้องไหม?

เนียมิ: Yes!! ถูกต้องแล้ว!!

มิมิ: งั้นก็คงจะมีโอกาสได้เจอทุกวันแล้วล่ะนะ เพราะที่จริงแล้วหลังจากที่ฉันเรียน ม.ต้น จบ ฉันจะย้ายมาเรียนต่อ ม.ปลาย ที่ โยโกฮามะ น่ะ

เนียมิ: เอ๋?! จริงเหรอเนี่ย??

มิมิ: จริงแท้แน่นอนเลยล่ะ แต่ต้องรอไปอีก 2 ปีนะ (เพราะตอนนี้ฉันเรียนอยู่ ม.2)

เนียมิ: อืม!! (＾Ｕ＾) ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนมีไฟในการลุยภารกิจกลับมาแล้วล่ะ!! ขอบใจมากเลยนะมิมิจัง!! (แล้วฉันจะรอเมื่อถึงตอนนั้นนะ)

มิมิ: อืม!! (＾Ｕ＾) ถ้าเธอกลับมาร่าเริงเหมือนเดิมได้ ฉันก็รู้สึกดีใจแล้วล่ะ (แต่อย่ากระโดดกอดอีกนะ...)

เนียมิ: เอาล่ะ ถ้างั้นพวกเราก็...

มิมิ/เนียมิ: ไปลุยกันเลย!! LET'S ADVENTURE!! (^_-)/☆\(-_^)

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 24
「ดันเจี้ยนปอมปุรุน」

--------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่มิมิแก้ปัญหาของเนียมิได้สำเร็จแล้ว ทั้งสองก็ออกเดินทางกันต่อไป ด้วยความมุ่งมั่นที่จะไปให้ถึงจุดหมายของเกมป๊อปปินมิวสิกให้จงได้

และในระหว่างทางที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ กันอย่างมีความสุขนั้น อยู่ดีๆ ก็เหมือนมีอะไรบางอย่างพุ่งลงมาจากฟ้า มาตกใส่กลางหน้าของเนียมิอย่างเต็มแรง จนเธอล้มลงไปนอนกองกลับพื้นอย่างรวดเร็ว

มิมิ: Σ( °Д°) เนียมิจัง!!

มิมิรีบเข้ามาดูเนียมิด้วยความตกใจ

มิมิ: เป็นอะไรหรือเปล่า??

เนียมิค่อยๆ ลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ ด้วยความเจ็บปวด

เนียมิ: โอ้ย... อะไรพุ่งลงมาใส่หน้าฉันเนี่ย

มิมิ: เธอโอเคใช่ไหม?

เนียมิ: อืม!! ฉันยังไหวอยู่ (‾◡◝)

มิมิ: ว่าแต่เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ?

แล้วจากนั้นทั้งสองก็สังเกตเห็นตัวอะไรบางอย่างที่หล่นอยู่บนพื้นตรงหน้า

มิมิ: Σ( °_°) นั่นมันตัวอะไรน่ะ??

เนียมิ: สงสัยคงเป็นตัวที่พุ่งลงมาใส่หน้าฉันเมื่อกี้นี้น่ะ

แล้วทั้งสองจึงลองเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่าเป็นมนุษย์แคระตัวจิ๋วที่มีขนาดตัวประมาณฝ่ามือสองข้าง ซึ่งอยู่ในสภาพหมดสติ

"โอ้ย.. โอ้ย.."

ไม่นานนัก เขาก็ค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ด้วยความเจ็บปวด

มิมิ: เป็นอะไรหรือเปล่า??

"ฉันไม่เป็นไร แล้วพวกคุณเป็นใครกันเหรอ?"

มิมิ: พวกเราคือ มิมิ กับ เนียมิ เป็นป๊อปปินเพลเยอร์ แล้วเธอเป็นใครกันล่ะ?

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นมา ก่อนที่จะเริ่มแนะนำตัว

"ฉันเป็นภูติดอกไม้น่ะ"

มิมิ: ภูติดอกไม้งั้นเหรอ?

"อืม! ^_^"

เนียมิ: แล้วเธอมีชื่อว่าอะไรล่ะ

"คือว่าฉันไม่มีชื่อหรอกนะ แต่ฉันเป็นชาวภูติดอกไม้ที่มีชื่อเผ่าพันธุ์ว่า "ฟูวาว่า" (Fuwawa) น่ะ"

เนียมิ: เอ๊!? หรือว่า... เธอทำงานอยู่ที่ร้านเต้าหู้นั่นใช่ไหม...? (ร้านเต้าหู้ ฟูจิวาระ)

"ไม่ใช่ๆ ฉันไม่ได้อยู่ที่ร้านเต้าหู้นะ ฉันอาศัยอยู่ใน "หมู่บ้านบุปผา" ที่อยู่ในป่าแถวๆ นี้น่ะ พวกเราชาว ฟูวาว่า จะเกิดมาจากเมล็ดพืช และเติบโตอยู่ในหมู่บ้านบุปผาที่อยู่ห่างไกลจากหมู่บ้านและเมืองของชาวมนุษย์"

มิมิ: หมู่บ้านบุปผา?

"อืม! ที่จริงแล้วตอนนี้ฉันกำลังตามหา "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" อยู่น่ะ เป็นหยดน้ำวิเศษที่สามารถใช้ฟื้นฟูบ่อน้ำในหมู่บ้านบุปผาให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้"

เนียมิ: หรือว่าที่หมู่บ้านบุปผาตอนนี้ของเธอจะ...

"ใช่แล้วล่ะ บ่อน้ำในหมู่บ้านเป็นแหล่งหล่อเลี้ยงอาหารที่สำคัญสำหรับพีชพรรณอย่างพวกเรามากๆ และตอนนี้น้ำในบ่อกำลังใกล้จะแห้งขอด ถ้าหากปล่อยไว้ละก็.. แม้แต่ทั้งหมู่บ้านบุปผาและชาวภูติดอกไม้ก็จะไม่เหลือแน่"

มิมิ: พวกเราจะช่วย

"เอ๊!?"

เนียมิ: ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวพวกเราจะช่วยกันหา "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" ให้อีกแรงนะ โอเคไหม?

"แต่ว่าเรื่องนี้มันเป็นหน้าที่เฉพาะชาวภูติดอกไม้เท่านั้นนะ และอีกอย่าง ตามปกติแล้วที่หมู่บ้านบุปผาจะไม่อนุญาตให้ชาวมนุษย์เข้าไปได้นะ ...เออ! จริงสิ ถ้างั้นพวกเธอก็ช่วยแสดงฝีมือให้ฉันเห็นก่อนจะได้หรือเปล่า?"

เนียมิ: หมายถึงป๊อปปินแบทเทิลน่ะเหรอ

"อืม! ถ้าพวกเธอชนะฉันได้ ฉันจะอนุญาตให้พวกเธอช่วยในภารกิจนี้เป็นกรณีพิเศษนะ"

มิมิ: งั้นได้เลย!

===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs Fuwawa
Bye Bye Love / 3rd Coast
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ

"ว้าว!! พวกเธอเก่งมากๆ เลยล่ะ ฉันยอมรับเธอเป็นพวกฉันเลยล่ะ!! ^o^"

มิมิ: งั้นฉันขอเรียกเธอว่า "ฟูวาว่า" ก็แล้วกันนะ เพราะเธอไม่มีชื่อให้เรียกนี่นา

"ได้สิ!"

เนียมิ: แล้วเจ้าประกายหยดน้ำที่ว่า มันอยู่ที่ไหนเหรอ?

"ตามฉันมาเลยค่ะ!!"

แล้วฟูวาว่าก็บินนำทางทั้งสองไปยังแหล่งที่อยู่ของไอเทมชิ้นนั้น

--------------------------------------------------------------------------------

ฟูวาว่า: ที่นี่แหละค่ะ

สถานที่ที่ฟูวาว่าพามา เป็นหน้าทางเข้าถ้ำที่อยู่ภายในป่าลึกแห่งหนึ่ง

มิมิ: อยู่ในนี่น่ะเหรอ

เนียมิ: เป็นดันเจี้ยนใช่ไหมเนี่ย?

ฟูวาว่า: อืม! ใช่แล้วล่ะ ที่นี่คือ "ดันเจี้ยนปอมปุรุน" (Pompurun Dungeon) เป็นที่อยู่อาศัยของเผ่าปอมปุรุน สิ่งมีชีวิตที่มีรูปร่างคล้ายกับหมี ซึ่งในนี้มีแอ่งน้ำที่เป็นแหล่งของ "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" อยู่

มิมิ: แล้วปอมปุรุนนี่ เป็นมิตรหรือศัตรูกันล่ะ?

ฟูวาว่า: เออ.. เท่าที่ฉันเคยได้ยินมา พวกเค้าเป็นมิตรนะ แต่ดูเหมือนว่าพวกเค้าจะไม่ยอมให้ใครมาเอา "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" ออกไปจากที่นี่น่ะ แต่ฉันก็ไม่รู้เหตุผลหรอกนะว่าทำไมถึงหวงมากขนาดนั้น

เนียมิ: งั้นก็แสดงว่าถ้าหากพวกเราตั้งใจจะเข้าไปเอาหยดน้ำนั้นมาจริงๆ พวกเค้าก็จะถือว่าพวกเราเป็นศัตรูในทันทีสินะ

ฟูวาว่า: ถูกต้องแล้วละจ๊ะ อันที่จริงเมื่อครู่นี้ ฉันเกือบจะได้หยดน้ำกลับมาแล้วนะ แต่ถูกพวกปอมปุรุนโจมตีซะก่อน ฉันก็เลยตัวลอยกระเด็นขึ้นไปบนท้องฟ้าเนี่ยแหละจ๊ะ

เนียมิ: แบบนี่เอง เธอก็เลยปลิวมาตกใส่หน้าฉันในตอนนั้นสินะ (￣_￣|||)

ฟูวาว่า: ต้องขอโทษด้วยจริงๆ นะ มันบังคับร่างกายในระหว่างตัวปลิวไม่ได้เลยจริงๆ （＞人＜；）

มิมิ: ถ้าเธอเคยเข้ามาที่นี่แล้ว แถมยังเกือบได้หยดน้ำกลับมาด้วย ก็แปลว่าเธอรู้เส้นทางในนี้ดีอยู่แล้วใช่ไหม?

ฟูวาว่า: จ๊ะ! ...แต่ฉันคิดว่ารอบนี้พวกปอมปุรุนคงจะมีการวางกำลังป้องกันไว้อย่างแน่นหนาแน่นอนเลยล่ะ เพราะตอนที่ฉันเข้ามาครั้งแรก พวกปอมปุรุนยังไม่ได้สนใจอะไรฉันนะ จนกระทั่งมาเอาหยดน้ำออกไปนี่แหละ พวกมันก็เลยเริ่มไล่ตามล่าฉัน

แล้วเนียมิก็เริ่มคิดหาวิธีเข้าไป

เนียมิ: อืม..... ถ้าใช้กำลังกันแบบนี้ หรือว่าบางทีพวกเราต้องแปลงร่าง...?

มิมิ: แต่ฉันว่าพวกเราหาทางเข้าไปเอาหยดน้ำโดยไม่ต้องแปลงเป็นป๊อปเปอร์สดีกว่านะ เพราะฉันคิดว่าวิธีนี้มัน "โกง" เกินไปหน่อย และอีกอย่างก็มีแต่พวกเราเท่านั้นที่แปลงร่างได้ (ป๊อปปินเพลเยอร์คนอื่นๆ ไม่มีใครแปลงร่างได้หรอก)

เนียมิ: เออ.. นั่นสินะ

มิมิ: แล้วพวกปอมปุรุนพกอาวุธอะไรหรือเปล่า หรือว่าใช้แค่กายภาพโจมตี

ฟูวาว่า: เท่าที่จำได้ ไม่เห็นมีตัวไหนถืออาวุธกันเลยนะ แต่ตอนที่ฉันถูกโจมตีรู้สึกจะมีตัวหนึ่งใช้การคำรามใส่ฉันจนปลิวออกไปน่ะ (ปกติภูติดอกไม้จะมีน้ำหนักตัวเบามาก โดนลมแรงๆ เป่านิดหน่อยก็ปลิวแล้ว)

มิมิคิดอะไรอยู่สักพัก ก่อนที่จะพูดออกไป

มิมิ: แสดงว่าพวกมันใช้การโจมตีด้วยกายภาพสินะ งั้นเดี๋ยวพวกเราจะเข้าไปกันเอง ฉันนึกแผนการดีๆ ได้แล้วล่ะ ส่วนฟูวาว่าจังก็รอพวกเราอยู่ที่ปากถ้ำนะ

ฟูวาว่า: แต่ว่าเส้นทางข้างในมันค่อนข้างซับซ้อนนะ ฉันอยากจะช่วยนำทางพวกเธอต่อ

เนียมิ: ไม่เป็นไรหรอก พวกเราเคยลุยดันเจี้ยนมาหลายที่แล้ว และถ้าหากเธอตามพวกเราไปด้วย พวกปอมปุรุนก็จะมองพวกเราสองคนเป็นศัตรูแน่ๆ

มิมิ: ใช่! ฉันว่าเธอรออยู่ที่นี่เถอะนะ เดี๋ยวพวกฉันจะเอา "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" กลับมาได้แน่นอน!

ฟูวาว่า: งั้นก็... ขอให้โชคดีแล้วกันนะคะ

เนียมิ: อืม! แล้วเจอกันนะ!! (‾◡◝)

จากนั้นทั้งสองก็ได้เวลาเข้าไปยังภายในดันเจี้ยนปอมปุรุน เพื่อนำไอเทมเควสท์กลับออกมา

--------------------------------------------------------------------------------

บรรยายภายในดันเจี้ยนแห่งนี้ดูไม่ค่อยมืดมิดเท่าไหร่นัก ตลอดทางมีแสงสว่างจากธรรมชาติส่องลงมาตามร่องด้านบนของถ้ำเป็นระยะๆ

มิมิ: ฉันว่าที่นี่ดูไม่ค่อยน่ากลัวเท่าไหร่เลยนะ (ต่างจากที่ๆ เคยมาก่อนหน้านี้เยอะเลย)

เนียมิ: อืม.. ถ้าหากพวกเราเข้าไปอย่างเป็นมิตร พวกมันก็ไม่ทำร้ายเราใช่ไหมล่ะ?

มิมิ: คิดว่านะ...

และหลังจากที่เดินมาได้สักพัก ทั้งสองก็ได้พบกับปอมปุรุนตัวแรกของที่นี่จำนวนหนึ่งตัวที่กำลังเดินสวนทางมาพอดี

เมื่อทั้งสองฝ่ายเดินมาเจอกัน จึงหยุดเดินทั้งสองฝ่าย มิมิ เนียมิ มองปอมปุรุนอย่างใคร่รู้

"พวกเธอเป็นใครกัน?"

มิมิ: คือว่า... พวกเราอยากมาดูแอ่ง... เออ... อยากมาเที่ยวที่นี่ค่ะ

เนียมิ: ใช่ๆ ฉันอยากจะรู้จักกับพวกคุณมากๆ เลยล่ะ

ปอมปุรุนตัวนั้นจ้องมองทั้งสองอยู่พักหนึ่ง

"พวกเธอไม่มีแผนจะมาขโมยอะไรในนี้ใช่ไหม?"

มิมิ: ไม่เลยๆ พวกเราไม่มีทางขโมยของสาธารณะอยู่แล้วล่ะ ^_^

"ฉันขอเตือนอะไรก่อนนะ ถ้าหากพวกเธอคิดจะมาขโมย "ของศักดิ์สิทธิ์" ของพวกเราไปล่ะก็ พวกเธอจะต้องโดนลงทัณฑ์จากหัวหน้าเผ่าสถานหนักเลยล่ะ ...แต่ถ้าหากพวกเธอมาอย่างเป็นมิตรล่ะก็ พวกเราก็พร้อมยินดีต้อนรับเสมอเลย"

มิมิ: ค่ะ! พวกเราเข้าใจ

เนียมิ: พวกเราจะปฏิบัติตามกฎของที่นี่อย่างเคร่งครัดเลย ไม่ต้องห่วง

"งั้นฉันขอต้อนรับพวกเธอเข้าสู่ดันเจี้ยนปอมปุรุน เชิญเดินเล่นในนี้ได้ตามสบายเลยนะ"

มิมิ/เนียมิ: ค่ะ! (∩_∩)

จากนั้นปอมปุรุนตัวนั้นก็เดินจากไป ส่วนทั้งสองยกนิ้วโป้งให้กันก่อนที่จะเดินหน้าสำรวจกันต่อ

ระหว่างทางที่กำลังเดินไปนั้น ก็ได้พบกับปอมปุรุนตัวอื่นๆ อีกเล็กน้อย แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้สนใจอะไรทั้งสองมากนัก

จนในที่สุด ก็เดินเข้ามาจนถึงบริเวณที่คล้ายกับห้องโถงใหญ่ มีบ่อน้ำขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้า ซึ่งภายในบ่อมีแสงสว่างเรืองๆ ส่องออกมาบนผิวน้ำ และยังมีสายรุ้งอยู่เหนือบ่ออีกด้วย

เนียมิ: โห้!! สวยมากเลยล่ะ （⊙ｏ⊙）

มิมิ: ต้องเป็นที่นี่ไม่ผิดแน่ๆ เลย

แล้วทั้งสองก็มองหันไปมารอบๆ เพื่อเช็คว่ามีใครอยู่ในบริเวณนั้นไหม แล้วจากนั้นพวกเธอก็ได้พบกับบุคคลที่คุ้นเคย

เนียมิ: Σ( °_°) นั่นมัน...

มิมิหันมามองตามทิศทางที่เนียมิมองไป ก็พบว่าเป็น "โรบินจอนท์" นั่นเอง

มิมิ/เนียมิ: โรบินจอนท์!!

ทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกัน ทำให้เขาต้องหันมามอง

โรบินจอนท์: อ้าว!! มิมิ เนียมิ

แล้วทั้งสองจึงเดินเข้าไปหาโรบินจอนท์

โรบินจอนท์: ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ พวกเธอมาทำอะไรที่นี่กันเหรอ?

มิมิ: พวกเรามาตามหา "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" กันค่ะ

เมื่อเขาได้ยินชื่อไอเทม เขาก็ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย

โรบินจอนท์: Σ( °_°) ไม่จริงน่ะ? พวกเธอก็มาหาไอเทมเดียวกันเหรอนี่!?

มิมิ: ค่ะ! บังเอิญจังเลยนะ

เนียมิ: แล้วคุณจะเอาไปทำอะไรงั้นเหรอ?

โรบินจอนท์: คือผมจะเอาไปทำวิจัยน่ะ เพราะได้ยินมาว่า "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" มีคุณสมบัติลึกลับบางอย่างที่เป็นประโยชน์ต่อการเพาะปลูกพืชอยู่ด้วย

เนียมิ: ส่วนพวกเราจะเอาไปช่วยเหลือภูติดอกไม้นะ

โรบินจอนท์: ภูติดอกไม้.. งั้นเหรอ?

แล้วมิมิก็เล่าเรื่องราวของหมู่บ้านบุปผาให้เขาฟัง

โรบินจอนท์: โห.. มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย...

มิมิ: ที่จริงพวกเราเดินทางมากับภูติดอกไม้ด้วยนะคะ แต่พวกเราสั่งให้เค้ารออยู่ด้านนอกไปก่อน เพื่อความปลอดภัย

เนียมิ: แล้วบ่อนี้ ก็คือน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่พวกเราต้องการสินะ

โรบินจอนท์: ใช่แล้วล่ะ บ่อนี่แหละคือ "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" แต่ฉันลองตักขึ้นมาดูแล้ว มันตักไม่ขึ้นเลย...

เนียมิ: หมายความว่ายังไง?

โรบินจอนท์: พวกเธอก็ลองเอามือจุ่มลงไปในน้ำดูสิ

แล้วเนียมิก็ลองเดินเข้าไปใช้มือตักน้ำในบ่อขึ้นมา พบว่าหยดน้ำทั้งหมดที่ตักขึ้นมาจางหายไปในทันที

เนียมิ: น้ำแห้งไปจากมือทันทีเลย Σ( °Д°)

มิมิ: เอ๊หรือว่า ถ้าฟูวาว่าจังตักมันขึ้นมาได้.. ก็แปลว่าน้ำในบ่อนี้ตักได้เฉพาะภูติดอกไม้เท่านั้น...?

เนียมิได้เดินกลับไปรับตัวฟูวาว่าเข้ามาภายในดันเจี้ยน โดยที่เธอได้ซ่อนตัวฟูวาว่าไว้ในกระเป๋าเป้

เวลาผ่านไป 15 นาที หลังจากที่่เนียมิเดินกลับมาที่บ่อน้ำ

ฟูวาว่า: เฮ้อ... ฉันเกือบจะตายอยู่แล้ว... ::>_<:: (หายใจไม่ออก)

เนียมิ: โทษทีด้วยนะ เพราะถ้าไม่ซ่อนตัวละก็ พวกมันก็จะไล่ล่าเราทันทีเลยล่ะ

ฟูวาว่า: ฉันลืมบอกไปเลยว่าน้ำในบ่อนี้จะตักขึ้นมาได้เฉพาะภูติดอกไม้เท่านั้นนะ

แล้วฟูวาว่าก็จัดการตักน้ำในบ่อขึ้นมา ส่วนมิมิกับโรบินจอนท์ก็นำขวดมาใส่น้ำที่เธอตักขึ้นมาให้ โดยที่หยดน้ำภายในขวดไม่แห้งหายไป

ฟูวาว่า: เอาล่ะ ใช้แค่เพียงหยดเดียวก็ฟื้นฟูน้ำในหมู่บ้านให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้วล่ะ

โรบินจอนท์: แต่ฉันอยากได้อีก

มิมิ: เอ๊!?

โรบินจอนท์: ฉันอยากได้น้ำจนเต็มขวด เธอช่วยตักเพิ่มให้อีกได้ไหม?

ฟูวาว่า: เออ... ได้ค่ะ...

ฟูวาว่ารู้สึกประหลาดใจ แต่ก็ตัดสินใจทำตามคำสั่ง

การตักในครั้งนี้ใช้เวลาค่อนข้างนานกว่าจะเต็มขวด เพราะเธอสามารถตักขึ้นมาได้เพียงแค่ครั้งละ 10 มิลลิลิตรเท่านั้น

โรบินจอนท์: เอาล่ะ พวกเราได้ไอเทมตามที่ต้องการแล้ว

"พวกเจ้ามาขโมยหยดน้ำศักดิ์สิทธิ์กันสินะ?"

เสียงของปอมปุรุนตัวหนึ่งตะโกนขึ้นมา และเมื่อหันไปมอง ก็พบกับกลุ่มของปอมปุรุนจำนวนมากที่มาล้อมรอบ

เนียมิ: เป็นเพราะนายทำเสียเวลาแท้ๆ เลย พวกเราเลยโดนล้อมเลยเห็นไหม!! (╬▔皿▔)╯

โรบินจอนท์: แฮะๆ (￣▽￣)~* ขอโทษด้วยนะ

แล้วเนียมิจึงพยายามมองหาทางหนี แต่ก็ไม่มีทางให้หนีได้เลย

"นั่นมันภูติดอกไม้ตัวที่พวกเราไล่ไปเมื่อกี้นี่ แสดงว่าพวกเจ้ามาช่วยภูติดอกไม้ขโมยหยดน้ำกันสินะ?"

มิมิ: คือพวกเราไม่ได้ตั้งใจจะมาขโมยนะคะ พวกเรามีสาเหตุที่อธิบายได้

"แต่ถึงยังไงมันก็เท่ากับขโมยอยู่ดีนั่นแหละ รู้ไหม "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" น่ะ มันเป็นของพวกเรามาตั้งแต่แรกแล้ว แต่เคยถูกพวกภูติดอกไม้พยายามทำสงครามเพื่อที่จะแย่งชิงน้ำในบ่อนี้ไป"

ฟูวาว่า: ไม่ใช่นะ! พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะทำสงคราม แต่เป็นเพราะพวกปอมปุรุนเองนั่นแหละที่มาแย่งชิงน้ำในหมู่บ้านของพวกเราไป

เนียมิ: เอ๊!? มันยังไงกันแน่เนี่ย ชักจะงงไปหมดแล้ว (。>︿<)

ฟูวาว่า: เรื่องนั่นเอาไว้ฉันเล่าให้ฟังทีหลังแล้วกัน ตอนนี้พวกเราต้องรีบหาทางหนีกันก่อนดีกว่า

เนียมิ: แต่ว่าจะให้หนียังไงล่ะ...? (ล้อมซะเยอะเลย...)

มิมิ: งั้นเอาอย่างนี้ ถ้าหากพวกเราชนะการแข่งป๊อปปินแบทเทิลได้ พวกคุณก็ต้องยอมมอบหยดน้ำในขวดนี้ให้กับพวกเรานะ?

"จะเอาอย่างนั้นเหรอ... ได้สิ! แต่ถ้าหากพวกเจ้าเป็นฝ่ายแพ้ละก็ ฉันจะขอตัดหัวภูติดอกไม้ไปประจานก็แล้วกันนะ ตกลงไหม?"

มิมิ: ตกลงไหม ฟูวาว่าจัง?

ฟูวาว่า: โอเค!! ถ้าเพื่ออนาคตของเผ่าฟูวาว่าละก็ ไม่ว่าจะเป็นหรือตายยังไง ฉันก็จะต้องเอาหยดน้ำกลับไปให้ได้เลย!!

"งั้นพวกเราจะให้พวกเจ้ามาแข่งกับหัวหน้าเผ่าของเราก็แล้วกันนะ เอ้า!! เชิญเลย!!"

แล้วจากนั้นก็มีปอมปุรุนตัวยักษ์เดินออกมา โดยในระหว่างที่เดินมาพื้นก็สะเทือนไปตลอดทาง ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเธอและเขา

โรบินจอนท์: มิมิ เนียมิ สู้เค้านะ..!!

มิมิ/เนียมิ: อืม!! (∩_∩)

"ถ้างั้นก็เริ่มการแข่งได้!! Let's pop'n music!"

===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs Pompurun
DROP / dj TAKA feat.Kanako Hoshino
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ

เมื่อทางฝั่งปอมปุรุนทราบผลการแข่งขัน ปอมปุรุนทุกตัวก็เกิดอาการอึ้งสุดขีด ก่อนที่จะค่อยๆ เดินถอยหลังออกห่างจากหัวหน้าปอมปุรุนไปอย่างช้าๆ และสุดท้ายปอมปุรุนทุกตัวก็วิ่งหนีไปในที่สุด เหลือเพียงแค่ตัวหัวหน้าที่ยังอยู่เท่านั้น

เนียมิ: ฮ่าๆๆ ^_^ ยอมแพ้กันแล้วสินะ

ปอมปุรุน: เออ.. ต้องขอโทษด้วยนะ

ฟูวาว่า: เอ๊?

ปอมปุรุน: ที่จริงแล้ว.. พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะมาแย่งชิงถ้ำแห่งนี้ไปจากพวกภูติดอกไม้หรอกนะ เรื่องนั้นมันมีสาเหตุอยู่ (´。＿。｀)

มิมิ: หมายความว่ายังไงเหรอฟูวาว่าจัง?

ฟูวาว่า: อืม! จริงๆ แล้วถ้ำนี้เคยเป็น "บ้านเกิด" ของพวกเรามาก่อนน่ะ

มิมิ/เนียมิ: เอ๋!? จริงเหรอเนี่ย!?

ปอมปุรุน: ถูกต้องแล้ว ที่จริงแล้วเมื่อสมัยก่อนที่นี่คือ "เมืองบุปผา" อันเป็นถิ่นฐานเดิมของเหล่าภูติดอกไม้ ในตอนนั้นพวกเราเผ่าปอมปุรุนกำลังร่อนเร่แสวงหาความมั่งคั่ง เนื่องจากถิ่นเดิมที่พวกเราเคยอยู่ได้ล่มสลายไปจากปัญหาการขาดแคลนอาหารและทรัพยากรต่างๆ จนกระทั่งมาพบกับ "อาณาจักรบุปผา" แห่งนี้ ตอนนั้นพวกเราหิวโหยมากหลังจากที่เดินทางมานาน และได้ยินมาว่าที่นี่มีบ่อน้ำวิเศษที่สามารถฟื้นฟูความกระหายและรักษาแผลได้ด้วยการดึ่มเข้าไปเพียงหยดเดียว ฉันจึงขออนุญาตกับหัวหน้าเผ่าดอกไม้เพื่อขอดึ่มน้ำในบ่อน้ำวิเศษ แต่ก็ถูกปฏิเสธกลับมา พวกเราจึงตัดสินใจใช้กำลังโจมตีอาณาจักรบุปผาจนสามารถยึดครองมาได้สำเร็จ ในขณะที่เผ่าดอกไม้ก็ได้ยอมถอยร่นออกไปจากที่นี่ทั้งหมด และที่นี่ก็ได้กลายมาเป็น "ดันเจี้ยนปอมปุรุน" แหล่งอยู่อาศัยถาวรแห่งใหม่ของพวกเรานับแต่นั้นมา...

[เพลงประกอบ Proposed, Flower, Wolf / ReX]

ฟูวาว่า: และหลังจากที่พวกเราเผ่าดอกไม้ได้ยอมสละอาณาจักรหลังจากที่ถูกโจมตีเแล้ว พวกเราก็ได้ย้ายถิ่นฐานไปสร้างอาณาจักรแห่งใหม่ขึ้นมาทดแทนคือ "หมู่บ้านบุปผา" และเพื่อไม่ให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยอีก พวกเราจึงตัดสินใจสร้างมันไว้ในป่าแห่งหนึ่งที่อยู่ห่างไกลจากโลกภายนอก และผู้ที่จะเข้ายังอาณาจักรนี้ได้นั้นต้องเป็นคนที่มีจิตใจบริสุทธิ์เท่านั้น อาจจะเรียกได้ว่าหมู่บ้านบุปผาแห่งใหม่เป็นแดนลับแลโดยสมบูรณ์ก็ว่าได้ ...แต่ทว่าปัญหาใหญ่ก็เกิดขึ้น เพราะทรัพยากรที่สำคัญต่อการดำรงชีพของพวกเราคือ "บ่อน้ำแห่งพีชพรรณ" มีปริมาณจำกัด เนื่องจากน้ำที่ใช้ในบ่อของอาณาจักรใหม่นี้เป็นการนำ "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" จากอาณาจักรเก่ามาสร้างอีกที จึงทำให้ในแต่ละปีต้องหาตัวแทนชาวภูติดอกไม้เพื่อไปทำภารกิจนำ "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" จากอาณาจักรเก่ากลับมาเติมน้ำในบ่อ เพื่อให้เผ่าพันธุ์ยังคงสืบอยู่ได้ต่อไป ซึ่งก็มีทั้งสำเร็จและล้มเหลว และในบางครั้งที่ล้มเหลว พวกเราก็ต้องสูญเสียภูติดอกไม้ไปชีวิตหนึ่งเลยก็มี ...เรื่องราวทั้งหมด มันก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ <(＿　＿)>

[END MUSIC]

มิมิ: พอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ก็รู้สึกเศร้าแทนฟูวาว่าจังจริงๆ (ノへ￣、)

เนียมิ: แล้วมันมีวิธีที่ทำให้น้ำในบ่อคงอยู่ตลอดไปได้หรือเปล่า?

ฟูวาว่า: ที่จริงแล้วไม่ใช่ว่าจะไม่มีเลยนะคะ แต่ว่ามันเป็นเรื่องที่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยน่ะสิ เพราะ "บ่อน้ำแห่งพีชพรรณ" ในอาณาจักรเก่าที่น้ำในบ่อไม่มีวันหมด ถูกสร้างขึ้นมาโดยเทพธิดาผู้ให้กำเนิดเผ่าพันธุ์ภูติดอกไม้ และเทพธิดาที่ว่าก็กำลังหลับไหลอยู่ใน "พื้นที่ลึกลับ" ภายในอาณาจักรเก่าที่ไม่มีใครเคยเข้าไปได้มาก่อนค่ะ

เนียมิ: "พื้นที่ลึกลับ" งั้นเหรอ?

ปอมปุรุน: คงจะหมายถึง เกาะเล็กๆ ที่อยู่อีกฝั่งของบ่อนั่นแหละ ดูนั่นสิ

ปอมปุรุนชี้ไปทางบ่อน้ำ ซึ่งมีพื้นเกาะเล็กๆ อยู่ที่จุดไกลสุดของบ่อ

เนียมิ: จริงด้วย มีพื้นเกาะเล็กๆ อยู่ตรงนั้นด้วยล่ะ!

ปอมปุรุน: ที่จริงพวกเราเคยลองไปสำรวจดูตรงเกาะนั้นแล้วนะ แต่ว่าก็ไม่มีอะไรที่น่าดูเป็นทางเข้าไปยัง "พื้นที่ลึกลับ" ได้เลย

มิมิ: งั้นก็คงต้องมีวิธีสักอย่างที่ทำให้เข้าไปยัง "พื้นที่ลึกลับ" ได้?

"เจ้าต้องการสร้างบ่อน้ำแห่งพีชพรรณยังอาณาจักรแห่งใหม่ที่ย้ายไปสินะ"

อยู่ๆ ก็มีเสียงลึกลับดังขึ้นมา

"ห๊ะ??"

ทุกคนที่ได้ยินอุทานออกมาพร้อมกัน

"ข้าได้ยินสิ่งที่พวกเจ้าเล่ามาทั้งหมดแล้ว ชาวเผ่าดอกไม้กำลังตกที่นั่งลำบากจากการขาดแคลนแหล่งทรัพยากรถาวร เพราะฉะนั้นแล้ว ข้าจะช่วยเหลือเจ้า"

แล้วทันใดนั้น ตัวของฟูวาว่าก็เปล่งแสงสว่างออกมา ก่อนที่จะลอยไปยังฝั่งบ่อน้ำ และลอยผ่านทะลุผนังตรงเกาะกลางน้ำที่อยู่ลึกสุดของฝั่งไป

มิมิ: ฟูวาว่าจัง ลอยทะลุเข้าไปยังผนังตรงเกาะนั้นด้วยล่ะ!!

เนียมิ: หรือว่าด้านหลังของผนังนั่นจะเป็น "พื้นที่ลึกลับ" ?!

--------------------------------------------------------------------------------

ทางด้านฟูวาว่า ได้ถูกส่งมายังห้องๆ หนึ่งที่อยู่ด้านหลังของผนังที่ลอยทะลุมา

"เจ้าคือผู้กล้าที่อาสาทำภารกิจฟื้นฟูน้ำในบ่อพีชพรรณที่อยู่ในอาณาจักรแห่งใหม่ของพวกเธอสินะ.."

สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าเป็นแท่งคริสตัลสีรุ้งขนาดใหญ่ ซึ่งภายในแท่งคริสตัลมีภูตินางฟ้าตัวหนึ่งอยู่ภายในนั้น

ฟูวาว่า: เธอคือ...

"ข้าคือเทพธิดาแห่งเผ่าดอกไม้ ชื่อ "โนโนะ" ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

ฟูวาว่า: ที่นี่เองน่ะหรอก "พื้นที่ลึกลับ" ของเทพธิดาที่ชาวดอกไม้เค้าร่ำลือกัน?

โนโนะ: ใช่แล้วจ๊ะ ที่นี่เป็นที่สถิตของข้าเอง หลังจากที่ข้าได้ให้กำเนิดและสร้างอาณาจักรบุปผาขึ้นมาเรียบร้อยแล้ว ข้าก็ได้ทำการปิดผนึกตัวเองไว้ในห้องลับแห่งนี้ไง

ฟูวาว่า: แล้วทำไมท่านต้องปิดผนึกตัวเองด้วยล่ะ? จะมาอยู่เป็นประมุขประจำเผ่าก็ได้นี่นา

โนโนะ: ก็เพราะ "บ่อน้ำแห่งพีชพรรณ" จำเป็นจะต้องใช้พลังจากคริสตัลสีรุ้งนี้ในการขับเคลื่อนให้น้ำในบ่อคงอยู่ไปตลอดยังไงล่ะ ซึ่งคริสตัลแท่งนี้ที่จริงแล้วเป็นพลังทั้งหมดที่ข้าได้ปลดปล่อยออกมา ถ้าหากไม่มีข้าอยู่ล่ะก็ น้ำในบ่อก็จะมีโอกาสหมดไปในสักวันหนึ่งอย่างแน่นอน

ฟูวาว่า: แบบนี้นี่เอง ท่านก็เลยออกไปไหนไม่ได้สินะคะ เพราะต้องคอยมอบพลังให้กับน้ำในบ่อตลอดเวลา

โนโนะ: ถูกต้องแล้วจ๊ะ ...เอาล่ะ เดี๋ยวข้าจะแบ่งพลังให้ส่วนหนึ่งก็แล้วกันนะ

ทันใดนั้นบริเวณผิวคริสตัลจุดหนึ่งก็มีเศษก้อนเล็กๆ หลุดแตกออกมา

โนโนะ: เจ้าต้องนำก้อนคริสตัลชิ้นนี้ไปใส่ลงในบ่อน้ำแห่งใหม่ของพวกเจ้า แล้วน้ำในบ่อจะคงอยู่ไปชั่วนิรันดร์เช่นเดียวกับที่นี่

ฟูวาว่ารับก้อนคริสตัลชิ้นนั้นไว้

ฟูวาว่า: ขอบคุณท่านมากๆ เลยค่ะ ...แต่ว่าท่านจะไม่ย้ายไปอยู่ที่อาณาจักรใหม่ด้วยกันเหรอค่ะ?

โนโนะ: ไม่หรอกจ๊ะ ข้าต้องอยู่ที่นี่ตลอดไป เพื่อรักษาพลังของบ่อน้ำให้คงอยู่ไว้ และพลังที่อยู่ในคริสตัลก้อนนั้นก็เชื่อมต่อกับข้าตลอดเวลาด้วยนะ ก็ให้คิดซะว่าน้ำในบ่อแห่งใหม่มีข้าสถิตอยู่ด้วยก็แล้วกันนะ!

ฟูวาว่า: ค่ะ!!

โนโนะ: ก็เอาเป็นว่าตอนนี้หมดธุระเรียบร้อยแล้วนะ แล้วพบกันใหม่นะ!

--------------------------------------------------------------------------------

จากนั้นฟูวาว่าก็ถูกส่งกลับไปหาพวกมิมิอีกครั้ง

เนียมิ: เป็นยังไงมั้ง?

มิมิ: ได้เจอกับเทพธิดาหรือเปล่า??

ฟูวาว่า: เจอสิ ตัวเป็นๆ เลยล่ะ และท่านเทพธิดาก็ได้มอบนี่มาให้ด้วย

ฟูวาว่านำก้อนคริสตัลมาให้ทั้งสองดู

มิมิ: นั่นมันอะไรน่ะ?

ฟูวาว่า: เป็นก้อนคริสตัลสำหรับฟื้นฟูน้ำในบ่อที่ "หมู่บ้านบุปผา" น่ะ แต่ว่าต่างจาก "ประกายหยดแห่งพีชพรรณ" ตรงที่จะทำให้น้ำในบ่อคงอยู่ไปตลอดไม่มีวันหมดด้วยนะ

มิมิ: งั้นแบบนี้ก็หมายความว่า...! ตั้งแต่นี้ไปก็ไม่ต้องกลับมาที่ดันเจี้ยนนี้อีกแล้วสินะ

ฟูวาว่า: อืม!! (∩_∩)

--------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่หมดธุระในดันเจี้ยนแล้ว พวกมิมิก็ออกมาด้านนอก อยู่ที่ตรงหน้าทางเข้า โดยมีกลุ่มปอมปุรุนมาอำลา

ปอมปุรุน: ต้องขอโทษสำหรับเรื่องที่ผ่านมาด้วยจริงๆ นะ พวกเราไม่ได้มีเจตนาจะรุกรานอาณาจักรของพวกเธอเลย

ฟูวาว่า: อืม!! (∩_∩) ฉันยกโทษเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็แล้วกัน ตอนนี้ที่นี่ก็คือบ้านของพวกเธอจริงๆ แล้วล่ะ

ปอมปุรุน: แต่นั้นมันคำพูดของฉันต่างหากล่ะ...

แล้วทั้งสองก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

เนียมิ: จากคู่อริในวันวาน กลายมาเป็นเพื่อนรักในวันนี้แล้วแฮะ ^_^;

มิมิ: ถ้างั้นพวกเราก็ขอตัวลาแล้วนะ

ปอมปุรุน: อืม!! แล้วเจอกันใหม่นะ!!

พวกปอมปุรุนอำลาส่งท้ายในระหว่างที่พวกมิมิเดินจากไป

เนียมิ: เอาล่ะ ตอนนี้พวกเราก็รีบไป "หมู่บ้านบุปผา" กันเลยดีกว่า!!

โรบินจอนท์: เดี๋ยวก่อนสิ แล้วฉันล่ะ??

โรบินจอนท์ที่ยังคงยืนอยู่ตรงหน้าพวกปอมปุรุนตะโกนถามขึ้นมา

ฟูวาว่า: เสียใจด้วยนะ คุณมีจิตใจด้านมืดที่โลภมากเกินไป คุณเข้าไปยังหมู่บ้านบุปผาไม่ได้หรอกนะ..!

โรบินจอนท์: โธ่... แล้วกัน ( T﹏T )

เนียมิ: งั้นพวกเราก็ไปแล้วนะ แล้วเจอกันใหม่นะโรบินจอนท์!!

เนียมิกล่าวครั้งสุดท้ายก่อนที่ทั้งหมดจะจากไป

--------------------------------------------------------------------------------

และแล้วทั้งสองก็เดินทางมาถึง หมู่บ้านบุปผา ดินแดนลึกลับที่อยู่ที่ไหนสักแห่งในป่าของพีชทาวน์ ซึ่งอยู่ห่างไกลจากหมู่บ้านของผู้คน

ฟูวาว่า: ที่นี่แหละคือบ้านใหม่ของพวกเรา

มิมิ: โห้!! สวยมากเลยล่ะ!!

บรรยายภายในหมู่บ้านเป็นลักษณะหมู่บ้านใจกลางป่าโล่ง บริเวณรอบๆ หมู่บ้านเต็มไปด้วยพืชพรรณและดอกไม้หลากสีมากมาย และยังเต็มไปด้วยกลิ่นหอมจากดอกไม้และอากาศบริสุทธิ์ ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นี่มีความสุขมาก

เนียมิ: มีดอกไม้เต็มไปหมดเลยล่ะ แถมอากาศที่นี่ก็ดีมากด้วย

มิมิ: แต่ว่าพืชส่วนใหญ่ก็อยู่ในสภาพใกล้เหี่ยวเฉาเต็มทีแล้วนะ

ฟูวาว่า: อืม!! เป็นเพราะไม่มีน้ำจากบ่อพีชพรรณไปหล่อเลี้ยงน่ะ

และหลังจากที่เดินต่อมาได้สักพัก ก็มีภูติดอกไม้จำนวน 2 ตัวสังเกตเห็นฟูวาว่าบินผ่านมาแถวนั้นพร้อมกับ มิมิ เนียมิ ที่เดินตามมาด้วย

"Σ( °_°) ฟูวาว่า?"

แล้วภูติดอกไม้ 2 ตัวนั้นก็บินเข้ามาหาฟูวาว่า โดยคุยกันเป็นภาษาถิ่น

"ฟูวาฟูวา ฟูวาว่า" (กลับมาแล้วเหรอ ฟูวาว่าจัง)

ฟูวาว่า: ฟูวา!! ฟูวาฟูวาฟูวา (อืม!! ฉันได้ไอ้นี้มาแล้วล่ะ)

ฟูวาว่านำก้อนคริสตัลมาให้ภูติดอกไม้ทั้งสองดู

"ฟูวา?" (ก้อนหิน?)

ฟูวาว่า: ฟูวาฟูวา ฟูฟูวาวา ฟูวาฟูวาฟูวาฟูวาฟูวา ฟูวาฟูวาวาวาฟูวา (ไม่ใช่ๆ มันคือคริสตัลที่ทำให้น้ำในบ่อฟื้นฟูกลับมา แถมยังทำให้น้ำคงอยู่ได้อย่างถาวรด้วยน่ะ)

"ฟูวา!?" (เอ๊! จริงเหรอเนี่ย!?)

ฟูวาว่า: ฟูวา!! (∩_∩) (อืม!! (∩_∩))

เนียมิ: เออ... เค้าคุยอะไรกับเธอเหรอ? ฟังไม่รู้เรื่องเลย

ฟูวาว่า: พวกเค้าต้อนรับฉันกลับมาน่ะ

จากนั้นทั้งสามก็เดินทางต่อไป จนมาถึงบ่อน้ำแห่งพีชพรรณ เป็นบ่อน้ำที่ดูคล้ายกับทะเลสาบขนาดใหญ่

ฟูวาว่า: ที่นี่แหละ บ่อน้ำแห่งพีชพรรณประจำหมู่บ้าน

มิมิ: ใกล้จะแห้งจนเกือบหมดแล้ว.. (⊙_⊙;)

แล้วฟูวาว่าก็นำก้อนคริสตัลโยนลงไปในบ่อ แล้วจากนั้นก็เกิดแสงขึ้นที่ก้อนคริสตัล ก่อนที่คริสตัลจะปล่อยมวลน้ำออกมาเติมน้ำในบ่อจนกลับมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์อีกครั้ง

[เพลงประกอบ Blue Feather / BINECKS]

และพืชพรรณที่อยู่ภายในหมู่บ้านก็กลับมาอยู่ในสภาพเบ่งบานอีกครั้ง

มิมิ: ว้าว!! ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ!! (∩_∩)

มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 6 เรียบร้อยแล้ว!!

--------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจแล้ว ก่อนที่ทั้งสองจะจากไป เหล่าภูติดอกไม้ก็ได้มาร่วมกันอำลา

ฟูวาว่า: ต้องขอบคุณพวกท่านทั้งสองมากๆ เลยนะคะที่ช่วยพวกเรา ถ้าหากไม่ได้ท่านทั้งสองช่วยไว้ล่ะก็ คงไม่มีทางทำสำเร็จได้ถึงขนาดนี้หรอกคะ

เนียมิ: แฮะๆ ขอบคุณสำหรับคำชมนะ ^_^

ฟูวาว่า: และเพื่อเป็นการตอบแทนที่ช่วยเหลือหมู่บ้านไว้ ฉันให้นี่นะ

ฟูวาว่านำดอกไม้ช่อหนึ่งมาให้ทั้งสอง

มิมิ: ว้าว!! น่ารักมากเลยล่ะ

ฟูวาว่า: เป็นดอกไม้นำโชคที่ว่ากันว่า จะทำให้สมหวังในความรักได้ด้วยนะ

มิมิ: โห้!! จริงเหรอเนี่ย ขอบใจนะ *^_^*

เนียมิ: เอาล่ะ พรุ่งนี้ก็ได้เวลาไปสอบระดับ 7 กันแล้วนะ มิมิจัง

มิมิ: อืม!! พรุ่งนี้มาสู้กันให้เต็มที่เลย (∩_∩)

มิมิ/เนียมิ: โอ้!!! \^o^/

[END MUSIC]

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<

【TOWN MODE】 Landmark stamp rally - MISSION COMPLETE!

สวัสดีครับ แอดมินเอครับผม ' w')/

หลังจากที่เมื่อหลายเดือนก่อน แอดมินได้เคลียร์ระบบปลดล็อคของภาค Sunny Park ไป คราวนี้ก็มาถึงคิวของ Tune Street บ้างล่ะครับ!!

สำหรับระบบปลดล็อคของ Tune Street จะพิเศษกว่าภาคอื่นมากๆ เพราะจะมีโหมดเฉพาะสำหรับการปลดล็อคให้เล่นกันเลย นั่นก็คือ TOWN MODE โดยลักษณะการเล่นจะให้เราทำการสร้างสิ่งก่อสร้างต่างๆ ขึ้นมา เพื่อเรียกตัวละครต่างๆ ให้ปรากฏออกมาภายในแผนที่ แล้วเราก็ต้องคอยเดินคุยกับเหล่าตัวละครต่างๆ เพื่อเล่นเพลงครับ ซึ่งตัวละครที่ออกมาจะขึ้นอยู่กับสิ่งก่อสร้างที่เรามีอยู่นั่นเอง (ถ้าใครสงสัยในรายละเอียด ลองดูที่นี่ครับ ซับซ้อนพอควร)

แต่ที่เราจะมาพูดถึงกันในบทความนี้คือ อีเวนท์พิเศษที่มีมาให้เล่นหลังจบ Phase MAX ไปแล้ว นั่นก็คือ "แลนด์มาร์ค สแตมป์แรลลี่" (ランドマークスタンプラリー) ครับ

กติกาก็คือ เราจะต้องสร้างสิ่งก่อสร้างตาม "ประเภท" ที่กำหนด เพื่อให้ "แลนด์มาร์ค" นั่นๆ ปรากฏขึ้นมา และเมื่อแลนด์มาร์คปรากฏขึ้นมาแล้ว เราก็ต้องมากดปั้มสแตมป์ที่หน้าแลนด์มาร์คครับ และเมื่อรวบรวมสแตมป์ได้ครบทั้ง 24 ดวง ก็จะปลดล็อคของตกแต่ง 2 ชิ้นสุดท้ายของเกมเป็นรางวัล คือ Background "Polka Dots" (水玉) กับ Announcer "Sexy" (セクシー)

ฟังดูแล้วเหมือนจะง่ายใช่ไหมครับ? แต่บอกเลยว่า โหดและนานกว่าที่คิดไว้เยอะ!!

ความยากของอีเวนท์นี้อยู่ตรงที่ การทำยังไงให้แลนด์มาร์คออกมาเป็นตามที่ต้องการเนี่ยแหละครับ เพราะแลนด์มาร์คบางตัว จำเป็นต้องสร้างสิ่งก่อสร้างอื่นๆ ที่อยู่ในประเภทเดียวกันร่วมด้วย ไม่สามารถสร้างอย่างใดอย่างหนึ่งได้เดี่ยวๆ ตัวอย่างแลนด์มาร์คเช่น "จานดาวเทียมยักษ์" (巨大なパラボラアンテナ) ตอนแรกผมสร้างแต่สถานีอวกาศ (宇宙基地) อย่างเดียวไปเยอะๆ แต่ปรากฏว่าแลนด์มาร์คดันออกมาเป็น หุ่น Fever Robo (フィーバーロボ) ซะงั้น แต่พอลองสร้างตู้โทรศัพท์ (公衆電話) เยอะๆ ตามไปอีก แลนด์มาร์คถึงจะออกมาเป็น จานดาวเทียมยักษ์ ตามที่ต้องการ

และสิ่งที่ทำให้อีเวนท์นี้ใช้เวลาเคลียร์ยาวนานก็อยู่ที่การเล่นเพลงเพื่อเก็บ TP มาสร้างสิ่งต่างๆ โดยการเล่นในแต่ละเพลงจะได้ TP ประมาณ 110-130 (ได้เท่ากันหมดทุกระดับความยาก) และการสร้างสิ่งก่อสร้างต่างๆ จนออกมาเป็นแลนด์มาร์คตามต้องการ ก็ใช้เวลาประมาณ 1-4 เครดิต ซึ่งทั้งหมดใช้เวลา 20-30 นาทีต่อแลนด์มาร์คหนึ่งแห่ง ก็คิดกันเอาเองแล้วกันครับว่ามันนานขนาดไหนกว่าจะเก็บได้ครบ (นี่ยังไม่รวมเวลาที่เสียไปกับการดูบทสรุปอีกนะ)

ในที่สุดก็ครบแล้ว เลือดตาแทบกระเด็น T^T

และนี่ก็คือสแตมป์ทั้งหมดที่รวบรวมได้ครับ

ตัวอย่างของ Background "Polka Dots" (水玉) สุดแรร์ (ที่น้อยคนนักจะปลดได้)

และนี่คือระยะเวลาทั้งหมดที่เริ่มเล่นตั้งแต่ต้นจนจบครับ ใช้เวลาเล่นทั้งหมด 241 ครั้ง หรือคิดเป็นเงินจำนวน 7,230 บาท ที่หยอดเหรียญไป!! (Net Taisen ที่อยู่ในรูป อันนี้ไม่ได้เอามานับด้วยนะ เหอะๆ)

ส่วนเวลาเล่นจริง เริ่มวันที่ 7 พฤศจิกายน และจบในวันที่ 14 ธันวาคม รวมทั้งสิ้น 37 วัน เรียกได้ว่าใช้เวลายาวนานกว่าโหมดเนื้อเรื่องของ Pop'n Music Portable 2 อีกครับ... (จำได้คร่าวๆ ว่า ใช้เวลาประมาณ 14 วันละมั้งนะ?)

และสุดท้ายถือเป็นของแถมให้ละกัน กับฟีเจอร์พิเศษที่มีเฉพาะในโปรแกรม E-Amuemu นั่นก็คือ รองรับระบบ Song Ranking ด้วยครับ!! (Asphyxia Core ยังไม่รองรับระบบนี้)

Tanken Note (探検ノート) มันฮิตในบ้านเราจริงๆ !!

Special Thanks

• โปรแกรมจำลองเซิร์ฟเวอร์ E-Amuemu ที่ทำให้มีโอกาสได้เล่นสแตมป์แรลลี่แบบชาวญี่ปุ่น (Asphyxia Core ไม่รองรับอีเวนท์นี้)
• ตัวเกมภาค Tune Street จากเว็บบอร์ดเกมอาร์เดคของฝรั่งเศสเว็บหนึ่ง (เปิดเผยชื่อเว็บในนี้ไม่ได้ ขออภัยด้วยนะ)
• เว็บ http://pmdream.net/ สำหรับบทสรุปของโหมดสร้างเมือง และอีเวนท์สแตมป์แรลลี่ Google Translate ช่วยได้เยอะเลยทีเดียว

pop'n music RESPECT : STAGE 23 「ความจริงที่น่าตกใจ ตัวจริงของเซ」

"เออ... พวกพี่ขอโทษด้วยนะคะ ที่นี่คือที่ไหนของเกาะป๊อปปินเหรอ?"

อยู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาถามทาง มิมิกับเนียมิ ทำให้ทั้งสองที่กำลังไล่กวดกันอยู่นั้นต้องหยุดทันที

มิมิ: ที่นี่คือพีชทาวน์... เอ๊!? Σ( °_°)

คำพูดของมิมิขาดหายไป เพราะเธอรู้สึกคุ้นตากับเด็กผู้หญิงคนนี้มาก

"เป็นอะไรไปเหรอ (⊙_⊙)？"

มิมิ/เนียมิ: ไม่จริง...!? นั่นมัน "มินิต" (Minit's) นี่น้า!! (⓿_⓿)!!

ทั้งคู่ตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

เนียมิ: ทำยังไงดีล่ะ!? พวกเราเป็นฝ่ายเจอตัวมินิตซะก่อนแล้วล่ะ!!

เนียมิหันมาถามมิมิด้วยความลุกลี้ลุกลน

มิมิ: ก็ต้องหาทางติดต่อกับไทม์เมอร์ให้ได้ก่อนละนะ

มินิต: เออ... ขอโทษด้วยนะ พวกพี่กำลังพูดถึงพี่จ๋าของหนูเหรอ??

มิมิ: ใช่แล้วล่ะ! พวกเราจะหาทางติดต่อกับพี่ชายของเธอให้เองนะ! ไม่ต้องกังวล

เนียมิ: อืม! ^_^ ตอนนี้พี่ชายของเธอเองก็กำลังตามหาเธออยู่ที่เกาะนี้เหมือนกัน

มินิต: อ๊ะ! Σ( °Д°) แย่แล้วสิ!!

เนียมิ: มีอะไรเหรอ?

มินิต: คือว่าที่จริงแล้วหนูน่ะ... เออ..

ยังไม่ทันที่จะได้พูดต่อไป เสียงท้องร้องของเธอก็ดังสนั่นขึ้นมา

มิมิ: ถ้าเธอไม่รังเกียจ จะมากินมื้อเย็นกับพวกเราก่อนก็ได้นะ (^^ゞ

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 23
「ความจริงที่น่าตกใจ ตัวจริงของเซ」

--------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่มินิตตอบตกลง ทั้งสองก็พามินิตไปพักยังมายแคมป์ของพวกตน โดยในช่วงค่ำทั้งสามได้รับประทานอาหารด้วยกัน

เนียมิ: โห้.. กินใหญ่เลยแฮะ （*＾-＾*） (สงสัยคงจะหิวมาก)

เนียมิแซวมินิต ที่กำลังกินอาหารอย่างรวดเร็วและอร่อยเป็นที่สุด❤

มิมิ: ถ้าเธอไม่อิ่ม เดี๋ยวฉันจะทำมาเพิ่มให้อีกก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ ^_^

เวลาผ่านไปไม่นาน หลังจากที่มินิตกินหมดแล้ว

มินิต: อืม.. มีของหวานอะไรให้กินไหม?

มิมิ: มีสิ เดี๋ยวฉันเอามาให้นะ

แล้วมิมิไปเอาขนมเค้กก้อนโตจากในตู้เย็นมาให้เธอกิน

เค้กที่มิมิเสิร์ฟมาให้มินิตกิน เป็นเค้กแบบเต็มก้อน มีขนาดประมาณพิซซ่าถาดเล็ก (ซึ่งแบ่งเป็นชิ้นเล็กได้ทั้งหมด 4 ชิ้น)

เนียมิ: แต่ว่า... มาทั้งก้อนเลยแบบนี้ คนเดียวจะกินหมดเหรอ??

แต่พูดไม่ทันขาดคำ มินิตก็ยกเค้กขึ้นมากินทั้งก้อน ทำให้ทั้งสองตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

มิมิ: ห๊ะ จริงดิ!? Σ(ʘ╻ʘ)

และผ่านไปไม่นาน หลังจากที่มินิตกินหมดแล้ว

มินิต: อืม! อิ่มแล้วค้า~ (^人^)❤

มินิตกล่าวขอบคุณมื้อเย็นด้วยเสียงหวาน และยังตีสีหน้าน่ารักแบบสุดๆ อีกด้วย❤

เนียมิ: อา~ น่ารักชะมัด... (★‿★)

มิมิ: นี่เธอเป็น "มายเมโลดี้" รึไงเนี่ย (￣_￣|||) (มันจะน่ารักเกินไปแล้วนะ)

ทั้งสองอุทานหลังจากที่ได้เห็นสีหน้าน่ารักของมินิต

มินิต: จริงด้วยสิ! แล้วทำไมพวกพี่ถึงช่วยฉันไว้ล่ะ?

มิมิ: ก็เพราะว่าเธอหลงทางอยู่ไม่ใช่เหรอ? (แถมหิวโซด้วย)

มินิต: มันก็ใช่นะ แต่ที่จริงแล้ว... คือ...

คำพูดขาดหายไปอีกครั้ง พร้อมกับสีหน้าลังเลใจ

มิมิ: คืออะไรเหรอ...?

มินิต: คือ..... ถ้าอยากรู้ละก็ แบทเทิลชนะฉันให้ได้ซะก่อนสิ

เมื่อทั้งสองได้ยินคำตอบ ก็ถึงกับล้มลงไปก้องกับพื้นทันที

เนียมิ: โธ่... อะไรกัน มีแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย (￣_￣|||) (แต่เธอก็เป็นเพลเยอร์เหมือนกับพวกเรานี่นา)

มินิต: ก็เพราะว่าฉันเป็นไอดอลไงละ จะให้มาบอกเรื่องนี้กับคนแปลกหน้าได้ง่ายๆ ยังไงกันเล่า (‾◡◝)

มิมิ: จริงด้วยสินะ เธอเป็นไอดอลที่เดบิวมาจากรายการ "โอฮะโยะ ซุปเปอร์สตาร์" นี่นา

"โอฮะโยะ ซุปเปอร์สตาร์" (Ohayō Superstar) เป็นรายการวาไรตี้สำหรับเด็ก ออกอากาศช่วงเช้าวันจันทร์ ถึง วันศุกร์ ทางสถานีโทรทัศน์ PHK มีกลุ่มไอดอลของรายการที่เรียกว่า "โอฮะโยะ ไฮทีน" (Ohayō HIGHTEEN) เป็นพิธีกร โดยเมมเบอร์ของวงในแต่ละรุ่น จะคัดเลือกจากเด็กผู้หญิงอายุ 12-15 ปี แน่นอนว่า เมื่ออายุถึง 15 หรือ 16 ปี แล้ว พวกเธอเหล่านั้นก็ต้องจบการศึกษาออกจากวงไป

มินิต: และอีกอย่างหนึ่งก็คือ เรื่องนี้ถือเป็นความลับแค่เฉพาะพวกเธอ และเพื่อเป็นการรับประกันว่าพวกเธอจะรักษาสัญญา พวกเธอต้องชนะฉันให้ได้ก่อน โอเคนะ?

เนียมิ: โอเค! ได้อยู่แล้ว (‾◡◝)

มิมิ: ถ้าเป็นเรื่องความลับละก็ พวกเราไม่เอาไปบอกใครอยู่แล้วละจ๊ะ

มินิต: ถ้าอย่างนั้นก็มาเริ่มแข่งกันเลยดีกว่านะ (∩_∩) Le.Le.Le.Let's... pop'n music!

===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs Minit's
Tok! Tok! Tok! / STARTRACK
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ

มินิต: ทำไมพวกพี่ถึงเก่งขนาดนี้ละเนี่ย?? (⊙o⊙)

เนียมิ: ก็เพราะว่าพวกเรามีจิตวิญญาณดนตรีอยู่ในสายเลือดยังไงล่ะ (‾◡◝)

มินิต: แต่หนูเองก็มีจิตวิญญาณแห่งดนตรีอยู่เหมือนกันนะ ...ไม่ยอมๆ ヽ(*。>Д<)o゜

มินิตลงไปนอนดิ้นกับพื้น

มิมิ: (￣_￣|||) เออ.. เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แล้วความลับที่เธอจะบอกกับพวกเรามันคืออะไรกันแน่เหรอ?

มินิต: คือที่จริงแล้ว... หนูหนีพี่จ๋ามาค่ะ

มิมิ: หนีมางั้นเหรอ หมายความว่ายังไง?

มินิต: คือว่า ช่วงก่อนที่เกาะป๊อปปินจะเปิดทำการได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ หนูแอบเดินทางมาที่นี่ด้วยตัวคนเดียวโดยไม่บอกพี่ก่อนค่ะ และที่หนูแอบมาที่นี่ได้ก็เพราะว่าได้รับการช่วยเหลือจากคนๆ หนึ่งค่ะ ในวันหนึ่งตอนที่ฉันกำลังคิดวางแผนหาทางมาเกาะคนเดียวไปเรื่อยๆ ในระหว่างเดินกลับจากโรงเรียนนั้น อยู่ๆ ก็มีผู้สูงอายุท่าทางแปลกๆ มาแนะนำตัว เค้าบอกว่าเป็นผู้ที่เคยอยู่อาศัยบนเกาะป๊อปปินเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่านานเท่าไหร่นะ และในระหว่างการสนทนานั้น พริบตาเดียวฉันก็โผล่มาอยู่ที่เกาะนี้แล้ว...

เนียมิ: ผู้สูงอายุท่าทางแปลกๆ งั้นเหรอ?

มิมิ: แถมยัง "วาร์ป" เธอมาที่เกาะนี้ได้ด้วย (น่าสงสัยมาก)

มินิต: และหลังจากที่ถูกส่งมาอยู่ที่เกาะนี้ เค้าก็มอบหนังสือแปลกๆ ที่ด้านในมีรายละเอียดเกี่ยวข้องกับเวทมนตร์ และแผนที่ที่ตั้งของ "สุสาน CS" โดยผู้สูงอายุท่านนั้นระบุว่าเป็นสถานที่ตั้งของสมบัติที่ถูกซ่อนอยู่ และหลังจากนั้นเค้าก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย...

เมื่อทั้งสองได้ยินคำว่า "สุสาน CS" ก็ทำให้เกิดอาการตะลึงเล็กน้อย

เนียมิ: "สุสาน CS" งั้นเหรอ??

มิมิ: ที่ๆ มีสมบัติซ่อนอยู่??

มินิต: จากนั้นฉันจึงตัดสินใจออกเดินทางไปตามแผนที่ที่ได้บอกไว้ โดยในระหว่างทางก็ได้เห็นสภาพของเมืองและสถานที่ต่างๆ บางส่วนที่ยังสร้างไม่เสร็จด้วยนะ และก็ต้องพยายามคอยหลบสายตาจากเจ้าหน้าที่ของเกาะไม่ให้เห็นตัวอยู่เหมือนกัน เพราะเราลอบเข้ามาที่นี่โดยที่เกาะยังไม่ได้เปิด ถ้าหากเห็นตัวได้ละก็... ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่เลยล่ะ ...และหลังจากที่เดินทางมาไกลจนมาถึง "สุสาน CS" แล้ว ฉันก็ตรงเข้าไปที่หน้าอนุสาวรีย์ของ MZD เพื่อใช้เวทมนตร์เรียกสมบัติออกมาตามที่ในหนังสือเล่มนั้นบอกไว้ และหลังจากที่ร่ายมนต์ได้สักพัก อยู่ๆ ก็เหมือนมีตัวอะไรบางอย่างพุ่งออกมาจากรูปปั้นเข้ามาใส่ฉัน แล้วจากนั้นฉันก็หมดสติไปเลย ...พอมารู้สึกตัวอีกที ก็มาอยู่ที่ป่าข้างๆ กับงานเทศกาลของหมู่บ้านบอนเต้แล้ว

มิมิ: "ป่าที่อยู่ข้างๆ กับงานเทศกาลของหมู่บ้านบอนเต้" ...หรือจะหมายถึง เทศกาลไหว้พระอาทิตย์ ที่พวกเราเคยไปมาแล้ว?

เนียมิ: ใช่เลยล่ะ ที่ๆ พวกเราเคย... เออ.. เคยมีสัตว์ประหลาด SL ออกมาอาละวาดไงล่ะ (เกือบเผลอบอกเรื่องที่พวกเราเป็นป๊อปเปอร์สไปแล้วไงล่ะ >.<)

มินิต: หลังจากนั้นฉันก็พยายามหาทางออกจากเกาะนี้เพื่อกลับบ้าน แต่ว่าแผนที่ที่เคยได้มากลับหายไปแล้ว แถมหนูไม่ได้พกมือถือมาด้วย ก็เลยเป็นเหตุให้ต้อง "งม" หาทางกลับด้วยตัวเอง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาทางไปยังท่าเรือหรือสนามบินไม่ได้ จนในที่สุดก็มาเจอกับพวกพี่ๆ ในวันนี้แหละค่ะ ...เรื่องราวทั้งหมดมันก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ (＿　＿)

เนียมิ: เดี๋ยวก่อนนะ.. เมื่อกี้เธอบอกว่าเคยไปที่ "สุสาน CS" ใช่ไหม?

มินิต: ใช่ค่ะ

เนียมิ: แล้วที่นั่นเป็นสถานที่แบบไหน และพอจะจำได้ไหมว่าอยู่ตรงไหนในแผนที่ของเกาะนี้?

มินิต: หนูกว่าก็ดูเหมือนกับสุสานทั่วไปนะ แต่รู้สึกว่ามันแปลกๆ ยังไงไม่รู้ เพราะป้ายที่จารึกศพแต่ละหลุมมีแต่ชื่อแปลกๆ ทั้งนั้นเลย จะว่าเป็นศพของคนบนเกาะนี้ก็ไม่น่าใช่ หรือศพของพนักงานก่อสร้างเกาะก็ไม่เชิง ส่วนเรื่องที่ตั้งหนูพอจำได้ลางๆ ว่าน่าจะอยู่บริเวณใจกลางของเกาะนี้นะ แต่ที่แน่ๆ คือ มันอยู่ไกลจากจุดที่เริ่มออกเดินทางมามากเลย ...แล้วพวกพี่อยากรู้ที่ตั้งของสุสาน CS ไปทำไหมเหรอคะ?

เนียมิ: คือพวกเรามีธุระที่ต้องไปทำที่นั่นนิดหน่อยน่ะ

มินิต: ธุระ.. อะไรเหรอ??

มิมิ: ก็ไม่เชิงเป็นธุระหรอกนะ เอาเป็นว่าพวกเรามีความจำเป็นต้องไปที่นั่นให้ได้ก็แล้วกัน แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะ

มินิต: ก็นั่นแหละที่ว่าจำเป็นต้องไป แล้วไปที่นั่นเพื่อทำอะไรล่ะ?

เนียมิ: ไปทำภารกิจน่ะ พวกเรามีภารกิจพิเศษที่ต้องไปทำที่นั่น แต่ยังไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นภารกิจแบบไหน

มิมิ: อืม! แต่ฉันคิดว่ามันอาจจะเกี่ยวข้องกับรูปปั้น หรือตัวอะไรที่พุ่งออกมาจากรูปปั้นนั่นก็ได้

มินิต: อ๋อเข้าใจแล้วล่ะ แต่ตั้งแต่ตอนที่หนูตื่นขึ้นมาในป่าก็เพิ่งคิดได้ว่า เราไม่ควรไปที่นั่นเลย.. อีกอย่าง ถ้าหากหนูปฏิเสธคำชวนมาเกาะนี้จากผู้สูงอายุท่านนั้นตั้งแต่แรก หนูอาจจะไม่ต้องมาตกที่นั่งลำบากแบบนี้ก็ได้ และพี่ชายเองก็จะไม่ต้องมาออกตามหาให้ลำบากอีกด้วย (ノへ￣、)

แล้วน้ำตาของมินิตก็เริ่มไหลออกมา

มิมิ: มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ แต่เป็นความผิดของผู้สูงอายุท่านนั้นที่พาเธอมาต่างหากล่ะ

มินิต: แต่ว่าฉันเผลอตอบตกลงไปแล้วนี่นา ยังไงมันก็เป็นความผิดของฉันอยู่ดี (┬┬﹏┬┬)

มินิตร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วจากนั้นเนียมิก็เข้ามาโอบกอดเธอ ทำให้เธออึ้งใจสักพัก

มินิต: อ๊ะ!? (⊙_⊙)？

เนียมิ: ตอนเด็กๆ คุณแม่ของฉันชอบทำแบบนี้บ่อยๆ เวลาที่ฉันเสียใจน่ะ

มินิตรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นสักพักน้ำตาของเธอก็ค่อยๆ หยุดไหล จนในที่สุดเธอก็หลับไป

มิมิ: หลับไปซะแล้วล่ะ (*^_^*)

เนียมิ: สงสัยคงจะล้าเพราะเดินหลงทางมานานน่ะ

มิมิ: แต่ก็นึกไม่ถึงเลยนะว่า เธอเองก็มีโมเม้นท์ที่อ่อนโยนด้วย (∩_∩)

จากนั้นเนียมิจึงอุ้มมินิตไปนอนพักบนเตียง โดยที่เนียมิได้ถอดหมวกกระต่ายของเธอออก และคลุมผ้าห่มให้

เนียมิ: แล้วจากนี้จะเอายังไงกันต่อดี?

มิมิ: ก็คงต้องหาทางติดต่อกับไทม์เมอร์ให้ได้แล้วละนะ

--------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมา มิมิได้โทรไปหาไทม์เมอร์ หลังจากที่ทั้งสองพยายามค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตเพื่อหาช่องทางติดต่อกับเขาเมื่อคืนนี้

ไทม์เมอร์: อะไรนะ! เจอตัวมินิตจังแล้วเหรอ!?

มิมิ: ค่ะ!

ไทม์เมอร์: ถ้างั้นเดี๋ยวผมจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้เลยนะ รออยู่ที่มายแคมป์กันก่อนนะ!!

แล้วเขาก็วางสายไป

เนียมิ: เป็นยังไงมั้ง?

มิมิ: โอเค!! อีกเดี๋ยวเขาก็มาหาที่นี่แล้วล่ะ (‾◡◝)

มินิต: ต้องขอบคุณพวกพี่ทั้งสองมากๆ เลยนะคะ ที่ช่วยหนูเอาไว้ วันนี้รู้สึกสดชื่นจนเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้งเลยล่ะ (*^_^*)

เนียมิ: แล้วตกลงจะกลับบ้านกันเลยเหรอ? ไหนๆ ก็มาเกาะนี้ทั้งทีแล้ว แถมพี่ชายของเธอก็อยู่ที่นี่แล้วด้วย เราว่าเธอน่าจะลองเข้าร่วมเกมกับพี่ชายไปเลยก็ดีเหมือนกันนะ...? เพราะตอนนี้เขาเองก็เข้าร่วมเกมอยู่เหมือนกัน (แต่เหตุผลจริงๆ คือมาตามหาเธอนี่แหละ)

มินิต: เรื่องนั้นหนูยังไม่รู้เลยค่ะ ว่าจะเอายังไงต่อดี เพราะหนูเองก็แอบมาเกาะนี้โดยที่ยังไม่ได้บอกกับทางต้นสังกัดของรายการก่อน คงต้องรอดูหลังจากที่ท่านพี่มาถึงเท่านั้นแล้วล่ะ

มิมิ: แต่ฉันคิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่นี่่ต่อได้นะ เพราะตอนนี้ก็มีคนดังๆ ในวงการหลายคน มาเข้าร่วมเกมอยู่เยอะเหมือนกัน

มินิต: แต่หนูกลัวว่าแฟนๆ จะคิดถึงหนูที่ไม่ได้เจอบนหน้าจอหลายวันนี่นา... ＞﹏＜

มิมิ: เออ... นั่นสินะ (￣_￣|||)

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปประมาณ 30 นาที

"มินิตจังอยู่ที่นี่หรือเปล่า พี่มาหาแล้วนะ!!"

เสียงที่คุ้นเคยตะโกนเรียกจากด้านนอกมายแคมป์

เนียมิ: ไทม์เมอร์นี่นา!!

จากนั้นทุกคนจึงเดินออกไปหาไทม์เมอร์ที่อยู่หน้ามายแคมป์

มินิต: พี่จ๋า!! (＠＾０＾)

มินิตพุ่งเข้ากอดไทม์เมอร์

ไทม์เมอร์: มินิตจัง เธอหายไปไหนมา? แล้วเธอไม่เป็นไรใช่ไหม?

มินิต: หนูสบายมากเลยคะ ไม่ต้องห่วงหรอก (*^_^*) ส่วนเรื่องที่หายตัวไป ที่จริงแล้วคือ เออ...

คำพูดขาดหายไปพร้อมกับสีหน้าลังเล เพราะคิดไม่ออกว่าจะบอกอย่างไรดี

ไทม์เมอร์: อะไรเหรอ?

มิมิ: มีคนลักพาตัวเธอไปค่ะ ...เนอะ!

มิมิช่วยคิดคำตอบให้มินิต

มินิต: เออ.. ใช่คะ หนูถูกคนแปลกๆ เป็นผู้สูงอายุลักพาตัวมาที่เกาะนี้ค่ะ

ไทม์เมอร์: ถูกลักพาตัวมาอย่างนั้นเหรอ... แต่รู้สึกมันฟังดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้แฮะ (ผู้สูงอายุแปลกๆ งั้นเหรอ?)

มินิต: จริงๆ นะคะ หนูถูกผู้สูงอายุแปลกๆ คนหนึ่งพามาที่เกาะนี้จริงๆ ตอนที่หนูกำลังกลับจากโรงเรียน หนูก็ได้เจอกับเค้า แล้วเค้าก็ "วาร์ป" หนูมาที่นี่จริงๆ แล้วเค้าก็ทิ้งหนูไว้ที่นี่โดยไม่บอกกล่าวเลย เค้าพาหนูมาที่นี่เมื่อประมาณสองสัปดาห์ที่แล้วก่อนที่เกาะจะเปิดค่ะ

จากคำบอกเล่านี้ ทำให้ไทม์เมอร์ถึงกับงงและสงสัยมากกว่าเดิม

ไทม์เมอร์: เดี๋ยวก่อนนะ... เมื่อประมาณสองสัปดาห์ที่แล้ว เธอกำลังเดินกลับบ้าน แล้วได้เจอกับผู้สูงอายุแปลกๆ ที่ว่านั้นระหว่างทาง แล้วจากนั้นเธอก็ถูกผู้สูงอายุท่านนั้นวาร์ปมาที่เกาะป๊อปปิน แล้วเค้าก็ทิ้งเธอไว้ที่นี่..... ใช่ไหม?

มินิต: ค่ะ!!

ไทม์เมอร์: แต่มันฟังดูแปลกมากๆ เลยนะ โดยเฉพาะที่ว่า "วาร์ป" มาที่เกาะป๊อปปิน...?

มินิต: หนูไม่ได้โกหกจริงๆ นะ สาบานได้เลย

ไทม์เมอร์: แล้วผู้สูงอายุแปลกๆ ที่ว่านั้น หน้าตาเป็นยังไงเหรอ?

มินิต: ก็... เค้าใส่ชุดคลุมแบบเต็มตัวคล้ายกับพวกแม่มดในนิทาน ไม่เห็นหน้าเลยค่ะ แต่ฟังจากเสียงที่เค้าพูดแล้วน่าจะเป็นผู้สูงอายุค่ะ

ไทม์เมอร์กำหมัดพิงกับใต้คางอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะพูด

ไทม์เมอร์: มันมีเรื่องแบบนี้อยู่บนโลกนี้ด้วยเหรอเนี่ย??

เนียมิ: มีสิค่ะ เมื่อวันก่อนพวกเราเองก็เคยเผลอไปจับดอกไม้แปลกๆ จนตัวเล็กลงมาแล้วเหมือนกัน

มิมิ: ใช่ๆ

มิมิพยักหน้า

ไทม์เมอร์: ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นที่เกาะป๊อปปินก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะที่นี่ทุกอยากล้วนอยู่เหนือกฎแห่งจินตนาการ ...แต่เรื่องที่มินิตจังเจอนี้มันอยู่นอกเกาะป๊อปปินนะ? หรือว่าพวกเธอกำลังมีเรื่องลับลมคมในอะไรกับน้องสาวของผมอยู่หรือเปล่า?

มิมิ/เนียมิ: ปะ...เปล่าเลยนะ ไม่มีซะหน่อย!!

มิมิ เนียมิ รีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างทันควัน

และหลังจากนั้น จู่ๆ มินิตก็มีอาการแปลกๆ ออกมา

มินิต: อะ... อะ... อะ... (>_<。)

เธอรู้สึกเหมือนมีอาการปวดแบบแปลกๆ

ไทม์เมอร์: Σ( °_°) เป็นอะไรไปน่ะ!? มินิตจัง?

มินิต: อีกแล้ว... ฉันรู้สึก... เหมือนกับตอนนั้นเลย... ตอนที่ "ตัวนั้น" พุ่งเข้าใส่ฉัน...

ไทม์เมอร์: อะไรนะ?!

แล้วมินิตก็เริ่มมีอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ

มินิต: อะ.. อะ.. รู้สึก... เหมือนตัวนั้น... มันกลับมาอีกแล้ว...

ทันใดนั้นก็มีเงาสีแดง-ขาว ของตัวอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายกับนางฟ้า ปรากฏอยู่ด้านหลังของมินิต ซึ่งก็คือ "คันตัน" (!) นั่นเอง

มิมิ: นั่นมันตัวอะไรน่ะ? (; °_°)

แล้วคันตันก็เข้ามาสิงร่างของมินิต

มินิต: อ้ากกกกกกกกก!!!!! (>o<)

ร่างของมินิตถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่าง และหลังจากที่แสงสว่างหายไป สิ่งที่พวกเค้าเห็นตรงหน้านั่นก็คือ...

ไทม์เมอร์: ห๊ะ?! (; °_°)

เนียมิ: ไม่จริง... (; °_°)

มิมิ/เนียมิ: เซ!!

ทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ หลังจากที่ร่างของมินิตกลายเป็นเซ

เซ: หึหึหึ.. ตั้งแต่มีตัวแทนร่างจำแลง ทุกอย่างก็ง่ายขึ้นเยอะเลยแฮะ

มิมิ: หมายความว่ายังไง ทำไมมินิตถึงกลายเป็นเซไปได้ล่ะ??

เซ: ก็เพราะว่าเธอเลือกที่จะมาหาฉันเองยังไงล่ะ! แถมร่างที่ได้มานี้ก็ตรงกับหลายอย่างที่ฉันกำลังต้องการอยู่พอดีอีกด้วยนะ ฮ่าๆๆ (＾０＾)

เซขำด้วยสีหน้าสะใจ

มิมิ: ไม่จริงหรอก! ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามินิตจังจะไปหาเธอเอง แต่เป็นเธอเองนั่นแหละที่มาหามินิต (เห็นกับตาเมื่อกี้นี้เลย)

เซ: จะว่ายังไงก็ตามสบายเลย เพราะตอนนี้ร่างของนางนั่นได้เป็นของฉันเรียบร้อยแล้ว และฉันก็จะใช้ร่างจำแลงนี้แหละในการ "ชำระล้างโลกเพื่อให้ทุกอย่างกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง" ยังไงล่ะ!! ฮ่าๆๆ (＾０＾)

เซขำด้วยสีหน้าสะใจ และปรากฏเงาของคันตันออกมาจากด้านหลัง ซึ่งทำท่าทางขำด้วยเช่นกัน

เนียมิ: "ชำระล้างโลก" งั้นเหรอ!?

เซ: ใช่แล้วล่ะ.. เป้าหมายของฉัน คือการเปลี่ยนโลกใบเดิมๆ ที่แสนจะวุ่นวายนี้ให้กลายมาเป็น "โลกในสมมติฐานที่ฉันต้องการ" ยังไงล่ะ!! เป็นโลกที่ไม่มีทั้งเสียงดนตรีและท่วงทำนอง นั่นแหละคือโลกใหม่ในแบบที่ฉันต้องการ เพราะโลกที่มีเสียงดนตรีมันน่าเบื่อสำหรับฉันยังไงล่ะ ฮ่าๆๆ (＾０＾)

เนียมิ: ว่าไงนะ!?

มิมิ: โลกที่ไม่มีดนตรีกาล!?

ไทม์เมอร์: แต่ที่แน่ๆ แกเอาน้องสาวของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!（‵□′）╯

มิมิ: ถอยไปก่อนค่ะ มันอันตราย เดี๋ยวพวกเราจะจัดการเอง

มิมิเข้ามาห้ามไทม์เมอร์ที่กำลังทำท่าจะเข้าไปต่อสู้กับเซ

ไทม์เมอร์: อะ อืม.. เข้าใจแล้ว...

เขารู้สึกงงเล็กน้อย แต่ก็ต้องทำตามคำลั่งเพื่อความปลอดภัย

เนียมิ: จะเอาเลยเหรอมิมิจัง? นี่เรากำลังอยู่ต่อหน้าไทม์เมอร์คุงนะ?

มิมิ: เอาไว้อธิบายเรื่องนั้นกับเขาที่หลังเถอะ ตอนนี้พวกเราต้องรีบแปลงร่างแล้วล่ะ!

เนียมิ: อืม!!

แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า

มิมิ/เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"

จากนั้นก็เกิดคลื่นแสงสีชมพูออกมาจากกำไล ก่อนที่คลื่นแสงจะเข้ามาครอบร่าง

จากนั้นทั้งคู่ก็เหมือนเข้าไปอยู่ในมิติพิเศษที่ใช้สำหรับแปลงร่าง แล้วชิ้นส่วนของชุดป๊อปเปอร์สก็ค่อยๆ ปรากฏออกมาตามตัว

หลังจากที่แปลงร่างเสร็จแล้วทั้งคู่ก็ออกจากมิติแปลงร่างด้วยการพุ่งตัวลงมาจากฟ้า เมื่อเท้าแตะพื้นแล้วก็ถึงเวลาเริ่มกล่าวบทแนะนำประจำตัว

ป๊อปเลิฟ: ด้วยรักและมิตรภาพ ป๊อปเลิฟ!

ป๊อปพีช: ด้วยสุขและสันติภาพ ป๊อปพีช!

ป๊อปเลิฟ/ป๊อปพีช: พวกเราคือ... ป๊อปเปอร์ส!!

หลังจบบทแปลงร่าง ไทม์เมอร์ก็จ้องมองไปที่ป๊อปพีช หรือ เนียมิ ด้วยความตกตะลึงจนแทบไม่กระพริบตา

เซ: เอาล่ะ ไหนๆ ก็พูดถึงเรื่องดนตรีแล้ว งั้นคราวนี้ฉันจะให้พวกเธอสู้กันด้วยการป๊อปปินแบทเทิลแทนการใช้กำลังก็แล้วกัน!

จากนั้นเซก็ได้ถอดผ้าปิดตาของเธอออก แล้วเรียก "ป๊อปคุงสีดำ" ออกมาจากผ้าปิดตาอีกที

เซ: ไปเลย "สัตว์ประหลาด SL" !!

เซโยนป๊อปคุงสีดำไปใส่ผีเสื้อตัวหนึ่งที่กำลังบินอยู่บริเวณข้างๆ แล้วจากนั้นผีเสื้อก็กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างผีเสื้อขนาดมหึมา มีตาขนาดใหญ่ดวงเดียว (ลักษณะคล้ายกับสัตว์ประหลาด ค้างคาวตาเดียว ในเทพนิยาย)

ป๊อปพีช: ถ้าให้มาป๊อปปินแบทเทิลล่ะก็ พวกเราสู้ได้สบายอยู่แล้วล่ะ (o゜▽゜)o☆

เซ: ท่าทางจะมั่นใจมากเลยนะ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าการแบทเทิลกับสัตว์ประหลาด SL มันไม่เหมือนกับการแบทเทิลทั่วไปหรอกนะ เพราะในระหว่างการแข่งสัตว์ประหลาดจะคอยปล่อยพลัง (โอจามา) ออกมารบกวนการเล่นเป็นระยะ และถ้าหากพวกเธอเป็นฝ่ายแพ้ละก็.. ฉันจะขอรับกำไลป๊อปเปอร์สจากพวกเธอไปล่ะนะ

ป๊อปเลิฟ: กำไลป๊อปเปอร์ส? แล้วเธอจะเอาไปทำอะไร??

เซ: มันแน่นอนอยู่แล้ว ก็เอาไปใช้เป็นเครื่องมือในการเปิด "ประตูโลกันตร์" ที่สุสาน CS เพื่อชำระล้างโลกยังไงล่ะ แต่ว่ากำไลนั่นมันกลับตกไปอยู่ในมือของพวกเธอทั้งสองซะก่อนที่ฉันจะหาเจอ

ป๊อปพีช: หรือว่า..! เพราะอย่างนี้ เธอถึงได้คอยตามรังควานพวกเราอยู่เรื่อยๆ สินะ

เซ: ถูกต้อง! และตราบใดที่ฉันยังแย่งชิงกำไลมาจากพวกเธอไม่ได้ ฉันก็ไม่มีทางคืนร่างจำแลงนี้ให้อย่างแน่นอน

ป๊อปพีช: ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอจะคืนร่างมินิตจังให้ตามสัญญา งั้นฉันคงต้องเป็นฝ่ายแย่งมินิตจังกลับมาเองแล้วล่ะ!

เซ: หึหึ.. คิดหรือว่าจะทำได้ เอาล่ะ ถ้าพวกเธอพร้อมแล้ว ก็มาเริ่มกันเลย!

===== POP'N BATTLE =====
POPPERS vs สัตว์ประหลาด SL
MAGIC MUSIC MAGIC / Melodie Sexton
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน ป๊อปเปอร์สเป็นฝ่ายชนะ

หลังจากที่สัตว์ประหลาด SL แพ้แล้ว ก็เกิดลำแสงพุ่งออกมาจากตัวที่ละจุดรอบๆ ตัว ก่อนที่ร่างจะแตกสลายกลายเป็นสะเก็ดไฟจำนวนมาก แล้วสะเก็ดไฟก็ค่อยๆ ลอยขึ้นไปอย่างช้าๆ และค่อยๆ เลื่อนหายไปในที่สุด ส่วนผีเสื้อก็กลับคืนมาเป็นเหมือนเดิม

เซ: เจ็บใจนัก! วันหลังฉันจะต้องชนะให้ได้เลย คอยดู! (╬▔皿▔)╯

เซโวยวายก่อนที่จะใช้พลังหายตัวไป ส่วนทั้งสองก็กลับคืนร่างเดิม

มิมิ: สำเร็จไปอีกครั้งนะ

เนียมิ: อืม!! (∩_∩)

ส่วนทางด้านไทม์เมอร์กำลังเปิดดูรูปของป๊อปพีชที่ถ่ายไว้ได้เมื่อสักครู่ในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ด้วยสีหน้าที่ดูฟินอย่างที่สุด ^_^

ไทม์เมอร์: อย่างน้อยก็เก็บรูปของป๊อปพีชได้แล้วละนะ อิอิ (∩_∩)

มิมิ/เนียมิ: ไทม์เมอร์คุง!!

ไทม์เมอร์: หา!? Σ( °Д°)

มิมิ เนียมิ ตะโกนเรียกไทม์เมอร์ ทำให้เขาหลุดออกมาจากผะวังอันแสนหวานในทันที

เนียมิ: เมื่อกี้นายเห็นหมดทุกอย่างแล้วใช่ไหม...?

ไทม์เมอร์: ชะ...ใช่แล้วครับ เห็นหมดทุกอย่างเลย

เนียมิ: งั้นนายอย่าเอาเรื่องที่พวกเราเป็นป๊อปเปอร์สไปบอกใครเด็ดขาดเลยนะ! เข้าใจไหม?

ไทม์เมอร์: แน่นอน! ผมไม่บอกใครอยู่แล้ว สัญญาได้เลย แต่ว่า...

ไทม์เมอร์กวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณนั้น ก็พบว่าไม่มีมินิตอยู่แล้ว

ไทม์เมอร์: มินิตจัง... หายไปอีกแล้วใช่ไหม...?

สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองในทันที (และหูกระต่ายบนหมวกตกลง) หลังจากที่เห็นว่ามินิตหายตัวไปอีกครั้ง

มิมิ: ใช่แล้วค่ะ...

เนียมิ: แต่ว่าพวกเราพอจะรู้วิธีแก้ไขให้มินิตจังกลับเป็นเหมือนเดิมด้วยนะคะ

ไทม์เมอร์: วิธีแก้งั้นเหรอ?!

--------------------------------------------------------------------------------

จากนั้นทั้งหมดจึงกลับเข้าไปในมายแคมป์ เพื่อเล่าข้อมูลเกี่ยวกับเซและสุสาน CS ให้ไทม์เมอร์ฟัง

ไทม์เมอร์: หมายความว่าถ้าหากไปที่สุสาน CS แล้วไปทำลาย "กลไก" ของเซลงได้ มินิตจังก็จะกลับเป็นเหมือนเดิมใช่ไหม?

มิมิ: ใช่แล้วค่ะ

เนียมิ: แต่ก็นึกไม่ถึงเลยนะว่า "ใครบางคน" ที่คันตันเลือกให้มาเป็นร่างจำแลงของเซ ก็คือมินิตจังซะเอง

ไทม์เมอร์: งั้นก็แสดงว่าผู้สูงวัยแปลกๆ ที่มินิตจังเคยเล่าให้ฟัง ก็คือคันตันสินะ?

มิมิ: อาจจะใช่ก็ได้คะ ตรงนี้ฉันไม่รู้อะไรเหมือนกัน

ไทม์เมอร์: งั้นฉันจะไปด้วย

เนียมิ: เอ๊!?

ไทม์เมอร์: ภารกิจลับของพวกเธอคือการไปปลดปล่อยคันตันที่สุสาน CS ใช่มั้ยล่ะ งั้นฉันขอติดตามพวกเธอไปด้วยจะได้ไหม?

แล้วทั้งสองก็คิดหนักกับเรื่องนี้ว่าจะเอายังไงต่อดี ทำให้ใช้เวลาคิดอยู่นาน และเมื่อตัดสินใจได้จึงตอบไปว่า...

มิมิ: งั้นก็... ได้ค่ะ ถ้าหากว่านายยังรักษาความลับของป๊อปเปอร์สไว้นะ

ไทม์เมอร์: ได้เหรอครับ!? ขอบคุณนะครับ!! （＾－＾）

เนียมิ: แล้วไทม์เมอร์คุงจะมาอยู่กับพวกเราเลย หรือว่ายังไง...?

ไทม์เมอร์: ก็... ผมขอตามดูอยู่ห่างๆ ก็แล้วกันนะครับ ผมคิดกว่าหากอยู่กับพวกเธอด้วยตลอดเวลามันก็ออกจะดูรบกวนเกินไปหน่อย...

เนียมิ: ตามดูอยู่ห่างๆ ยังไงเหรอ?

ไทม์เมอร์: ก็แบบว่า ผมจะคอยตามพวกเธอไปแบบเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมายังไงละ ส่วนผมก็ส่วนผม ส่วนพวกเธอก็อยู่ที่ส่วนของพวกเธอ ประมาณนี้...

มิมิ: จริงด้วยสินะ นายมาเกาะนี้กับไอซ์คุงนี่นา งั้นก็ดีแล้วละนะ ^_^

ไทม์เมอร์: ครับ! ตั้งแต่วันนี้ไป ผมจะคอยเอาใจช่วยนะ! （＾－＾）

ไทม์เมอร์ยื่นมือออกไปหาทั้งสอง

เนียมิ: อืม!! （＾－＾）

แล้วทั้งสองก็จับมือของไทม์เมอร์ด้วยกัน

เนียมิ: รอก่อนนะมินิตจัง พวกเราจะทำให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้เลย!!

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<