หลังจากที่จบภารกิจของสเตลล่าแล้ว ทั้งคู่ก็ออกเดินทางเพื่อหาภารกิจต่อไป
มิมิ: เผลอแป๊ปเดียวก็ผ่านมาถึงครึ่งทางของเมืองนี้แล้วนะ (ได้สแตมป์ 3 จาก 6 ดวงแล้ว)
เนียมิ: อืม! แล้วเควสท์ต่อไปจะเป็นยังไงบ้างนะ?
มิมิ: ตั้งแต่ที่มาเยือนเมืองนี้ พวกเราได้เจอเรื่องแปลกๆ เยอะแยะเลยล่ะ ฉันว่าต่อไปคงจะได้เจออะไรที่มันน่าสนุกกว่านี้แน่ๆ
เนียมิ: นั่นสินะ ผิดกับเมืองพาราไดซ์ลิบลับจริงๆ เลยเนอะ! (เมืองเจริญก็จริง แต่ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเลย)
มิมิ: อืม! ^_^ เอาล่ะ แล้วต่อไปพวกเราจะไปที่ไหนกันต่อดี?
เนียมิ: เออ...
เนียมิหยิบมือถือขึ้นมาเพื่อดูแผนที่
เนียมิ: ฉันว่าลองไปทางนั้นดูมั้ย ดูเหมือนว่าทางนั้นจะเชื่อมไปยังหมู่บ้านเล็กๆ ในป่าด้วยนะ
เนียมิชี้ไปที่ประตูเมืองทางทิศตะวันตก
มิมิ: โอเค!!
แล้วทั้งสองก็เดินออกจากเมือง(หมู่บ้านหลัก)ไปยังทางเดินด้านทิศตะวันตก
ตลอดสองข้างทางของเส้นทางที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ นั้น เต็มไปด้วยต้นไม้มากมาย ซึ่งมีจำนวนที่ค่อนข้างมากกว่าทางเขตซากโบราณป๊อปปินอยู่พอสมพวร และตลอดทางนั้นเป็นทางเดินเล็กๆ ที่ไม่ได้เป็นลานกว้างแบบในเขตซากโบราณ
และหลังจากที่เดินมาได้สักพัก
"ช่วยด้วยคร้าบบ!!!!"
อยู่ดีๆ ก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นมาจากเส้นทางเดินด้านหน้าของทั้งสอง พวกเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหาต้นเสียงนั้นทันที
และเมื่อมาถึงที่เกิดเหตุแล้ว พวกเธอก็พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังติดอยู่บนต้นไม้ที่อยู่ข้างเส้นทาง โดยอยู่ในสภาพห้อยตัวติดกับกิ่งไม้ทำให้ขยับไปไหนไม่ได้
เนียมิ: เดี๋ยวฉันจะช่วยให้เดี๋ยวนี้ล่ะ ...มิมิ แปลงร่างกันเถอะ
มิมิ: เอ๊?!
แล้วเนียมิก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลขึ้นมา
เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"
จากนั้นก็เกิดคลื่นแสงสีชมพูออกมาจากกำไลของเนียมิ ก่อนที่คลื่นแสงจะพุ่งเข้าใส่ร่างของเธอจนแสงครอบทั้งร่าง แล้วจากนั้นเนียมิก็กลายเป็น ป๊อปพีช
แล้วจากนั้นป๊อปพีชก็ใช้พลังกระโดดสูงขึ้นไปรับตัวเด็กชายลงมาจากต้นไม้ได้อย่างง่ายดายและปลอดภัย โดยที่มิมิได้แปลงร่างเป็น ป๊อปเลิฟ ในภายหลังแล้วเช่นกัน
"อะ ขอบคุณมากครับ! แล้วพวกพี่เป็นใครกันเหรอ?? (ชุดแปลกจัง)"
ป๊อปพีช: พวกเราก็คือ...
ป๊อปเลิฟ/ป๊อปพีช: ป๊อปเปอร์ส!!
ทั้งสองทำท่าโพสต์ประจำตัว
"ป๊อปเปอร์ส งั้นเหรอ?!"
เด็กชายยังอึ้งไม่หาย
ป๊อปพีช: แบบว่ายังไงดีล่ะ...?
ป๊อปเลิฟ: เอาเป็นว่าพวกเราขอตัวลาก่อนนะ บ๊ายบาย!
แล้วทั้งสองก็วิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ส่วนเด็กชายก็ทำหน้างงๆ
เวลาต่อมาหลังจากที่วิ่งออกมาได้สักพัก ทั้งสองก็กลับคืนร่างเดิม
มิมิ: นี่ เนียมิจัง! ไม่เห็นจะต้องแปลงร่างก็ได้นี่ ขืนเขารู้ความจริงขึ้นมาล่ะ?? (ดีนะที่เมื่อกี้เขาไม่เห็นตอนเราแปลงร่าง)
เนียมิ: แต่ว่า ถ้าเราปีนขึ้นไปเองมันก็คงอันตรายอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
มิมิ: มันก็จริงนะ แต่ฉันว่าเรื่องแค่นี้ลองพยายามคิดหาทางช่วยแบบไม่ต้องเพิ่งความสามารถจากป๊อปเปอร์สจะดีกว่านะ...?
เนียมิ: แล้วเด็กผู้ชายคนเมื่อกี้นี้...
มิมิ: ลองกลับไปดูกันมั้ย?
แล้วทั้งสองก็เดินกลับไปหาเด็กผู้ชายที่ช่วยไว้เมื่อสักครู่อีกครั้ง
ส่วนทางด้านเด็กหนุ่มหลังจากเหตุการณ์เมื่อสักครู่เขาก็เดินไปต่อเรื่อยๆ
"เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ...?? (แต่ก็โชคดีที่ปลอดภัยแล้ว)"
และในระหว่างที่เขาเดินไปได้สักพัก เขาก็ได้พบกับ มิมิ เนียมิ ที่ได้วิ่งกลับมาหาเขา
"Σ( °_°) ฮะ พวกเธอคือ...?"
เขาจ้องมองทั้งสองอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะสังเกตเห็นจุดอัตลักษณ์ประจำตัวของทั้งสองคือ "หู"
"คนที่ช่วยผมไว้เมื่อกี้นี้ใช่มั้ย?"
เนียมิ: เอ๊?! Σ( °_°) อะไรกัน ฉันเพิ่งเคยเจอนายตอนนี้เองนะ?
มิมิ: ใช่ๆ สงสัยคงจำผิดคนแล้วละมั้ง
และเมื่อเขาลองสังเกตให้ดีอีกครั้ง พบว่า "ทรงผม" ไม่เหมือนกับที่เจอเมื่อสักครู่นี้
"จริงด้วยแฮะ จำผิดคนด้วยจริงๆ ...( ＿ ＿)ノ"
มิมิ: แล้วเมื่อกี้นี้... เกิดอะไรขึ้นเหรอ
"คือว่าผมขึ้นไปเก็บโดรนที่บังเอิญลอยขึ้นไปติดอยู่บนต้นไม้ แต่พอหลังจากที่ปีนขึ้นไปเก็บได้แล้วก็เกิดพลาดท่าจนตัวติดอยู่กับต้นไม้ซะเอง แล้วจากนั้นจู่ๆ ก็มีกลุ่มคนเป็นผู้หญิง 2 คนที่เรียกตัวเองว่า "ป๊อปเปอร์ส" มาช่วยผมลงจากต้นไม้ให้น่ะครับ ซึ่งมันน่าแปลกตรงที่ชุดของพวกเค้าดูแปลกประหลาดมากๆ ประมาณว่าคล้ายๆ กับพวกจอมเวทน่ะครับ ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลยจริงๆ"
เนียมิ: งั้นหรอกเหรอ แล้วโดรนนั่น...?
"อ๊อ! โดรนตัวนี้ผมเป็นคนทำขึ้นมาเองแหละครับ"
มิมิ: เอ๋! ทำเองเหรอ?!
"ใช่แล้วครับ ผมเป็นนักประดิษฐ์ ชื่อ "โคสุเกะ" (Kousuke) ยินดีที่ได้รู้จักนะ แล้วพวกพี่อยากจะมาดูที่บ้านผมหรือเปล่า ตามผมมาสิครับ"
แล้วโคสุเกะก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว มิมิ เนียมิ จึงตัดสินใจวิ่งตามไปด้วย
--------------------------------------------------------------------------------
「ลุย! ป๊อปปินไฟว์」
--------------------------------------------------------------------------------
และแล้วทั้งสองก็เดินทางมาถึงบ้านของโคสุเกะซึ่งตั้งอยู่เดี่ยวๆ ใจกลางป่า ภายในบ้านนั้นเต็มไปด้วยสิ่งประดิษฐ์และอุปกรณ์ต่างๆ มากมาย
มิมิ: โห้!! (☉.☉) นี่นายทำเองทั้งหมดเลยเหรอ?
โคสุเกะ: ครับ!! ^_^ แต่ส่วนมากก็ยังไม่ค่อยสมบูรณ์เท่าไหร่นักหรอก
เนียมิ: แล้วนี่มันคืออะไรเหรอ... (ดูแปลกจัง)
เนียมิหยิบสิ่งประดิษฐ์ชิ้นหนึ่งจากราวติดผนังขึ้นมาดู มีรูปร่างคล้ายกับแตรขนาดใหญ่
โคสุเกะ: เฮ้ย! อย่ายุ่งกับอันนั้นนะ!!
เนียมิ: เอ๊??
แล้วทันใดนั้น เนียมิก็เหมือนถูกแรงอัดจากปากแตรเป้าจนร่างกระเด็นลอยออกไป
เนียมิ: อ๊าาาาาาา!!!!
เนียมิร้องลั่นก่อนที่ร่างจะลงไปกระแทกกับพื้น มิมิจึงรีบไปดูอาการของเนียมิทันที
มิมิ: เนียมิจัง!! เป็นอะไรรึเปล่า?
เนียมิ: มะ.. ไม่... ไม่เป็นไร ยังสบายดี แฮะๆ ^_~
โคสุเกะ: สิ่งประดิษฐ์ชิ้นนั้นเป็นปืนอัดลมแรงดันสูงน่ะ
เนียมิ: งั้นหรอก ขอโทษทีนะ ต่อไปฉันจะไม่แตะต้องอะไรโดยพลการอีกแล้วล่ะ (￣_￣|||)
มิมิ: แล้วโคสุเกะคุง มีอะไรให้พวกเราช่วยอยู่รึเปล่า?
ทันใดนั้นโคสุเกะก็เหมือนจะนึกเรื่องที่สำคัญออกได้
โคสุเกะ: เอ่อ! จริงด้วย ผมกำลังมีเรื่องอยากให้ช่วยอยู่พอดีเลยครับ!!
แล้วโคสุเกะก็เริ่มเล่าเรื่องให้กับทั้งสองฟัง
โคสุเกะ: คือว่าตอนนี้ผมกำลังสร้างหุ่นยนต์อยู่น่ะ
มิมิ: หุ่นยนต์.. งั้นเหรอคะ?
โคสุเกะ: อืม!! เป็นหุ่นยนต์สมองกลที่สามารถนึกคิดและควบคุมด้วยตัวเองได้ และที่สำคัญยังมีความสามารถในการต่อสู้ได้อีกด้วย! ชื่อว่า "ป๊อปปินไฟว์" (Pop'n V) แต่ว่าตอนนี้ผมยังขาดชิ้นส่วนที่สำคัญอยู่น่ะ เพราะงั้นรบกวนพวกพี่ๆ ช่วยไปหามาให้หน่อยจะได้ไหมครับ?
เนียมิ: ได้สิ จะอะไรพวกเราก็ทำได้ทั้งนั้นอยู่แล้ว (‾◡◝)☆
โคสุเกะ: ถ้างั้นเดี๋ยวผมจะบอกชิ้นส่วนทั้งหมดที่ต้องการนะครับ มีทั้งหมด 4 ชิ้นหลักๆ คือ แขนเหล็ก หัวใจเหล็ก ลำตัวเหล็ก และดวงตาเลเซอร์ ซึ่งทั้งหมดนี้สามารถหาได้จากแมวส้มที่ชื่อว่า "ซากาโมโต้" (阪本)
เนียมิ: ซากาโมโต้? (ชื่อแปลกจัง)
โคสุเกะ: อืม! ถึงเห็นจะเป็นแมวก็เถอะ แต่เขาเป็นถึงนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะเชียวนะ จริงๆ แล้วผมพยายามขอร้องเขาแล้วล่ะ แต่เขากลับมองว่าผมเป็นนักประดิษฐ์คู่แข่ง ก็เลยไม่ยอมบริจาคชิ้นส่วนที่เหลือให้ เพราะงั้นก็ต้องรบกวนพวกพี่ทั้งสองหน่อยแล้วละนะ
เนียมิ: ได้เลย! แล้วเขาอยู่ที่ไหนล่ะ
โคสุเกะ: ปกติเขาจะปรากฏตัวอยู่แถวๆ โบสถ์ที่หมู่บ้านบอนเต้นี่แหละ แต่ช่วงเวลาที่ปรากฏตัวจะไม่แน่นอนนะ หากไปตอนนี้แล้วไม่เจอ ก็คงต้องลองไปหาในเวลาอื่นดู
เนียมิ: อืม! ถ้างั้นเดี๋ยวพวกเราไปหาเขาเลยแล้วกัน ...มิมิจัง พร้อมรึยัง?
มิมิ: อือ!! ฉันพร้อมแล้ว
เนียมิ: ถ้าอย่างงั้นพวกเราก็...
มิมิ/เนียมิ: ไปลุยกันเลย!! (^_-)/☆\(-_^)
--------------------------------------------------------------------------------
แล้วทั้งสองก็เดินทางกลับมาที่หมู่บ้านบอนเต้เพื่อตามหาซากาโมโต้ที่อาจจะอยู่แถวๆ โบสถ์ที่ตั้งอยู่กลางหมู่บ้าน
ทั้งสองลองเดินสำรวจรอบๆ โบสถ์ดูก่อนแต่ยังไม่พบ ต่อมาจึงลองเดินขึ้นไปยังบันไดด้านหน้าของโบสถ์
และเมื่อขึ้นมาจนสุดชั้นแล้ว พวกเธอก็ได้พบกับ แมวสีส้มตัวเล็กที่ยืนด้วยสองขาอยู่ข้างๆ ประตูโบสถ์ที่อยู่ชั้นบนสุดหลังจากขึ้นบันไดมา
มิมิ: เออ... ใช่คุณซากาโมโต้รึเปล่าคะ?
ซากาโมโต้: ใช่สิ! ฉันเนี่ยแหละ ซากาโมโต้ตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะ! แต่อย่ามาเรียกว่า "คุณ" ได้ไหม ...แล้วพวกเธอมีธุระอะไรงั้นเหรอ
เนียมิ: คือว่าพวกเราต้องการชิ้นส่วนสำหรับสร้างหุ่นยนต์น่ะคะ
ซากาโมโต้: อยากได้ชิ้นส่วนหุ่นยนต์เหรอ อืม..... แล้วพวกเธอเป็นใครมาจากไหนกัน
เนียมิ: พวกเราเป็นนักผจญภัยที่ผ่านมาแถวนี้ค่ะ
มิมิ: และพวกเราก็จะเอาชิ้นส่วนหุ่นยนต์ไปให้ เออ... ผู้ว่าจ้างภารกิจค่ะ! (เกือบหลุดชื่อ "โคสุเกะ" ไปแล้วไง >.<)
ซากาโมโต้: อ๋อ.. พวกเธอเป็นนักผจญภัยเหรอ ได้สิ! ถ้าอยากได้ก็ตามฉันมาเลย
มิมิ/เนียมิ: ค่ะ!
แล้วทั้งสองก็เดินตามซากาโมโต้ไป โดยที่ซากาโมโต้ได้นำทางไปยังสถาบันวิจัยลับแห่งหนึ่งที่อยู่ในป่าข้างๆ กับหมู่บ้านบอนเต้ มีลักษณะเป็นถ้ำ
ซากาโมโต้: ที่นี่แหละ สถาบันวิจัยของฉัน
แล้วซากาโมโต้ก็พาเดินเข้าไปยังประตูเหล็กที่เปิดออกด้วยระบบอัตโนมัติ
มิมิ/เนียมิ: โห้!! (⊙o⊙)
สภาพภายในเต็มไปด้วยสิ่งประดิษฐ์และอุปกรณ์ต่างๆ มากมาย เช่นเดียวกับบ้านของโคสุเกะ แต่มีขนาดห้องที่กว้างใหญ่กว่ามาก
เนียมิ: สุดยอดกว่าของโคสุเกะคุงอีกนะเนี่ย
มิมิ: นั่นสิ แต่ฉันชอบที่เล็กๆ แบบนั้นมากกว่า ^_^ (แบบนี้มันดูน่ากลัวยังไงไม่รู้)
ซากาโมโต้: เอาล่ะ เดี๋ยวฉันหาก่อนแป๊บหนึ่งนะ
และในระหว่างที่ซากาโมโต้กำลังหาชิ้นส่วนอยู่นั้น เนียมิก็บังเอิญไปสะดุดตาเข้ากับเครื่องจักรตัวหนึ่ง
เนียมิ: Σ( °_°) นี่มันเครื่องอะไรน่ะ?
ลักษณะเป็นเหมือนกับเครื่องที่ใช้ผลิตอะไรบางอย่าง บนเครื่องมีสายพานที่ใช้นำวัตถุเลื่อนเข้าไปยังเครื่องผลิตที่อยู่ระหว่างเส้นทางของสายพานอีกที ด้วยความสงสัยเนียมิจึงลองสำรวจดูใกล้ๆ
มิมิ: เนียมิจัง! อย่าไปแตะต้องอะไรของเขานะ!
เนียมิ: ฉันรู้แล้วล่ะน้า...
และในระหว่างที่เนียมิกำลังสำรวจไปเรื่อยๆ นั้น อยู่ดีๆ เครื่องก็ถูกเปิดการทำงานขึ้นมาเอง
เนียมิ: เอ... เอ๋?! Σ(⊙﹏⊙)
และหลังจากที่เครื่องเริ่มทำงานแล้ว ก็มีลูกตาหุ่นยนต์ที่ถูกนำมาวางบนสายพานอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว ค่อยๆ เลื่อนไปตามสายพาน
เนียมิ: ฉันไม่ได้ไปทำอะไรมันเลยนะ อยู่ๆ เครื่องก็ทำงานขึ้นมาได้เอง!
มิมิ: เอ๊??
และหลังจากที่ชิ้นส่วนหุ่นยนต์ชิ้นนั้นเลื่อนเข้าไปยังตัวเครื่องจักรแล้ว ตัวเครื่องก็กระทำการอะไรบางอย่างกับชิ้นส่วนนั้น และเมื่อเสร็จแล้วชิ้นส่วนนั้นก็เลื่อนออกมาในสภาพใหม่ กลายเป็นส่วนหัวของหุ่นยนต์
แล้วสายตาจากหัวหุ่นยนต์คู่นั้นก็ส่องแสงสีแดงออกมา และมองมาทางพวกเธอทั้งสองด้วย
เนียมิ: เอ๊?? Σ(⊙﹏⊙)
แล้วจากนั้นจู่ๆ ก็เกิดแรงแผ่นดินไหวขึ้นมา
มิมิ: เกิดอะไรขึ้นน่ะ?!
ส่วนซากาโมโต้หลังจากที่รับรู้แรงแผ่นดินไหวเขาก็เลิกค้นหาชิ้นส่วนจากลังเก็บของชั่วคราว แล้วหันมาทาง มิมิ เนียมิ
ซากาโมโต้: อะฮะ?! Σ( °_°)
แล้วจากนั้นหัวหุ่นยนต์ก็ค่อยๆ ลอยขึ้นมา จากนั้นก็มีชิ้นส่วนของหุ่นยนต์ลอยมาจากไหนไม่รู้ เข้ามาประกอบร่างกับส่วนหัวที่ลอยอยู่ โดยหนึ่งในนั้นเป็นส่วนลำตัวที่ลอยออกมาจากลังที่ซากาโมโต้กำลังค้นอยู่
ซากาโมโต้: ซวยซะแล้ว ฉันลืมเก็บชิ้นส่วนโปรโตไทป์ที่กำลังทำการวิจัยอยู่ไปซะสนิทเลย!!
มิมิ/เนียมิ: ห้า!! (⊙o⊙)
หุ่นตัวนั้นหลังจากที่ประกอบรวมเป็นร่างสมบูรณ์แล้วมีลักษณะรูปร่างคล้ายกับหุ่นทรานส์ฟอร์มเมอร์ส
เนียมิ: มิมิจัง!! พวกเรามาแปลงร่างกันเถอะ!!
มิมิ: ไม่ได้นะ!! ตอนนี้พวกเราอยู่กับคุณซากาโมโต้ ถ้าเกิดแปลงร่างที่นี่ ความอาจจะแตกก็ได้นะ...!
เนียมิ: เออ... นั้นสินะ
แล้วเนียมิก็ใช้เวลาคิดหาวิธีจัดการกับหุ่นอยู่พักหนึ่ง
เนียมิ: ถ้าแปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์สไม่ได้ ก็คงต้องใช้ดนตรี? .....จริงด้วยสิ!! มิมิจัง ลองเล่นป๊อปปินแข่งกับเจ้าหุ่นนั้นดูมั้ย?
มิมิ: เอ๊?? มันจะได้แน่เหรอ
เนียมิ: ถ้าไม่ลองก็คงไม่รู้แหละ!
แล้วเนียมิก็นำเกียร์ของตัวเองออกมา เพื่อมาลองแบทเทิลกับหุ่นยนต์ตัวนั้น ปรากฏว่าหุ่นตัวนั้นดูเหมือนจะตอบรับคำท้าป๊อปปินแบทเทิลของเนียมิซะด้วย
เนียมิ: มันน่าจะ.. ได้ผลแฮะ! มิมิจัง มาเลย!
มิมิ: อือ!!
แล้วมิมิก็นำเกียร์ของตัวเองออกมาเช่นกัน และแล้วการแบทเทิลก็ได้เปิดฉากขึ้น!
===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs Prototype-V
BRAIN STORM - Croove
===== END BATTLE =====
ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ
หลังจากที่เอาชนะได้แล้ว ตัวหุ่นยนต์ก็ได้เกิดการระเบิดออก แล้วชิ้นส่วนต่างๆ ที่มารวมตัวกันก็กระจายออกมาตกอยู่บนพื้น
ซากาโมโต้: ส่วนหัวนั่นที่จริงแล้วคือ "ดวงตาเลเซอร์" ที่ฉันหาเจอมาได้โดยบังเอิญ และดูเหมือนว่ามันจะมีพลังงานลึกลับบางอย่างที่เกินจะควบคุมได้แฝงอยู่ในนั้นด้วย
เนียมิ: เดี๋ยวนะ นั่นมันหนึ่งในชิ้นส่วนที่เราต้องการไม่ใช่เหรอ?
ซากาโมโต้: ชะ...ใช่แล้วล่ะ นั่นแหละคือหนึ่งในชิ้นส่วนที่ฉันกำลังหามาให้พวกเธออยู่ยังไงล่ะ แต่รู้สึกว่าในระหว่างที่ฉันกำลังหาชิ้นส่วนอื่นอยู่ ดวงตาเลเซอร์ที่ฉันลืมเก็บคงปล่อยพลังงานทำให้เครื่องผลิตทำงานได้เอง แล้วคงหลุดเข้าไปในเครื่องผลิตจนกลายออกมาเป็นหุ่นยักษ์อย่างที่เห็นเนี่ยแหละ
เนียมิ: อ๋อ ที่แท้สาเหตุที่เครื่องผลิตเปิดเอง เป็นเพราะเจ้าดวงตาเลเซอร์สินะเนี่ย ^_^
มิมิ: หรือหมายความว่าที่ซากาโมโต้ไม่ยอมให้ชิ้นส่วนทั้งหมดกับโคสุเกะคุงก็เพราะว่า...?
ซากาโมโต้: ใช่แล้วล่ะ มันเป็นชิ้นส่วนต้องห้ามที่อันตรายมาก หากนำไปใช้งานพร่ำเพรื่อล่ะก็ อาจจะเกิดหายนะแบบในครั้งนี้ก็ได้ และเหตุผลที่ฉันมองว่าโคสุเกะคุงเป็นคู่แข่ง จริงๆ แล้วเป็นเรื่องโกหกหมดเลย เพราะฉันไม่อยากให้โคสุเกะคุงต้องเจอกับอันตรายยังไงล่ะ ...แล้วนี่พวกเธอรู้จักโคสุเกะคุงด้วยเหรอ?
มิมิ: ค่ะ! ที่จริงแล้ว พวกเรามาเอาชิ้นส่วนตามคำขอของเขาเองแหละคะ ^_^
ซากาโมโต้: อ๋อ.. อย่างงั้นเองเหรอ ชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นนั่นแหละคือชิ้นส่วนที่พวกเธอ... ไม่สิ โคสุเกะคุงต้องการไงล่ะ เชิญหยิบไปได้เลย
แล้วทั้งสองก็หยิบชิ้นส่วนหุ่นยนต์ทั้งสี่ชิ้นมาใส่ในกระเป๋าเป้
เนียมิ: แล้ว.. ดวงตาเลเซอร์ในตอนนี้ มันยังมีฤทธิ์เดชอยู่รึเปล่า??
ซากาโมโต้: ฉันคิดว่าหลังจากที่พวกเธอเอาชนะได้คงหมดฤทธิ์ไปเรียบร้อยแล้วล่ะ คงไม่มีอันตรายอะไรอีกแล้ว
มิมิ: ถ้างั้นพวกเราขอตัวลาแล้วนะคะ คุณซากาโมโต้
ซากาโมโต้: อย่าเรียก "คุณ" สิ!!
--------------------------------------------------------------------------------
และแล้วทั้งสองก็กลับไปหาโคสุเกะ พร้อมกับบอกความจริงเรื่องของซากาโมโต้
โคสุเกะ: เอ๊?! เรื่องที่ซากาโมโต้หาว่าผมเป็นคู่แข่งเขา เป็นเรื่องโกหกงั้นเหรอ??
มิมิ/เนียมิ: อือๆ
ทั้งสองพยักหน้าตอบ
โคสุเกะ: แล้วทำไมเขาถึงต้องโกหกผมด้วยล่ะ?
เนียมิ: คือว่าชิ้นส่วนที่ต้องการมันมีอยู่ชิ้นหนึ่งเป็นชิ้นอันตรายคือ "ดวงตาเลเซอร์" มันมีพลังบางอย่างที่ทำให้มันสามารถประกอบร่างกับชิ้นส่วนที่อยู่รอบๆ ได้เองและออกอาละวาดได้ เพราะงั้นเขาก็เลยต้องโกหกเรื่องนี้ไป เพื่อไม่ให้นายต้องเจอกับหายนะยังไงล่ะ แต่ตอนนี้ไม่มีฤทธิ์เดชอะไรแล้ว สบายใจได้
โคสุเกะ: โห้.. ดวงตาเลเซอร์มันมีชีวิตด้วยเหรอ ผมเพิ่งรู้เรื่องนี้เลยนะเนี่ย แล้วทำไมเขาถึงไม่บอกเรื่องนี้ตั้งแต่แรกกันหว่า? ถ้าบอกมาตั้งแต่แรก ผมก็คงไปหาชิ้นส่วนอื่นมาใช้ทดแทนแล้ว
โคสุเกะเดินไปหยิบเครื่องมือที่ใช้สำหรับสร้างหุ่นยนต์พร้อมกับผูกผ้าพันหัว แล้วกลับมาหาทั้งสอง
โคสุเกะ: เอาล่ะ เดี๋ยวคืนนี้ผมจะเริ่มสร้างแล้วนะครับ คาดว่าน่าจะเสร็จได้ภายในพรุ่งนี้ ก็เอาเป็นว่าเดี๋ยวลองกลับมาดูใหม่พรุ่งนี้ก็แล้วกันนะครับ (นี่ก็เริ่มดึกแล้วด้วย)
เนียมิ: ได้เลย! แล้วเจอกัน
ในคืนนั้นเขาใช้เวลาในการสร้างหุ่นยนต์ตลอดทั้งคืน โดยค่อยๆ เชื่อมชิ้นส่วนต่างๆ เข้าด้วยกันด้วยเครื่องเชื่อมโลหะที่ละนิดๆ และวางระบบอิเล็กทรอนิกส์ต่างๆ จนในที่สุดก็เสร็จสมบูรณ์ และหลังจากนั้นเขาก็หมดแรงจนหลับอยู่ข้างหุ่นที่เพิ่งสร้างเสร็จ
มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 4 เรียบร้อยแล้ว!!
--------------------------------------------------------------------------------
-วันต่อมา-
โคสุเกะ: เสร็จแล้ว!! ป๊อปปินไฟว์
มิมิ/เนียมิ: โห้!! (⊙o⊙)
ทั้งสองอุทานด้วยความตื่นตา หลังจากที่ได้เห็นโฉมหน้าของป๊อปปินไฟว์ โดยตัวหุ่นมีขนาดสูงประมาณอาคาร 2 ชั้นคล้ายกับทรานส์ฟอร์มเมอร์ส
โคสุเกะ: เอาล่ะ ไหนลองขยับดูสิ
โคสุเกะกดรีโมทเพื่อเปิดการทำงาน แล้วจากนั้นดวงตาของหุ่นก็เปล่งแสงสีเขียวออกมา ก่อนที่จะค่อยๆ ขยับแขนและก้าวเดินออกมา
มิมิ/เนียมิ: โห้!! (⊙o⊙)
โคสุเกะ: มันใช้ได้แฮะ!! ไหนลองใช้ท่าไม้ตายให้ดูหน่อยสิ
โคสุเกะสั่งการด้วยเสียงกับป๊อปปินไฟว์ แล้วที่แขนของเขาทั้งสองข้างก็เปลี่ยนเป็นอาวุธรูปร่างคล้ายปืน และที่หน้าอกก็เปิดออกมาเป็นช่องเหมือนเอาไว้ปล่อยอาวุธอะไรออกมา
แล้วจากนั้นช่องตรงช่วงอกก็ปล่อยลำแสงเป็นเส้นสีเทาขนาดกว้างออกมา จากนั้นแขนปืนก็ยิงแสงเลเซอร์ออกมาพร้อมกันทั้งสองข้าง โดยข้างหนึ่งเป็นสีฟ้า ส่วนอีกข้างเป็นสีชมพู เลเซอร์พุ่งเป็นแนวทแยงแบบไขว้สลับกันไปมา ส่วนตรงลำแสงสีเทากว้างมีกระสุนสีขาวออกมาทั้งหมด 4 เลนพุ่งเป็นแนวตรง
แต่เมื่อเนียมิเห็นดังนั้นแล้ว มันกลับทำให้เธอรู้สึกคุ้นๆ ขึ้นมาในทันที
เนียมิ: เดี๋ยวนะ นี่มัน "ซาวด์โวลแทกซ์" ?? (￣_￣|||)
มิมิ: แต่ไม่ว่าอย่างไรภารกิจนี้ก็สำเร็จเรียบร้อยแล้วละเนอะ *^____^*
โคสุเกะ: "ลุย! ป๊อปปินไฟว์"
แล้วโคสุเกะก็ขึ้นไปขี่บนหลังของป๊อปปินไฟว์ ก่อนที่จะออกบินไปด้วยกัน