ช่วงเช้าตรู่ของวันต่อมา ภายในมายแคมป์ของทั้งสอง
ในวันนี้เนียมิได้เสนอตัวเป็นคนทำอาหารมื้อแรกของวันให้ ทำให้มิมิรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะปกติทุกครั้งมิมิมักจะเป็นคนทำให้มาโดยตลอด
มิมิ: เอ๋?? (⊙_⊙;) เธอจะเป็นคนทำอาหารเช้าเหรอ?! (แปลกนะเนี่ย)
เนียมิ: แน่นอน! เพราะฉันรู้สึกว่าให้มิมิจังเป็นคนทำให้ทุกเช้าอยู่ฝ่ายเดียวมันก็ออกจะดูเกรงใจไปหน่อย วันนี้ฉันก็เลยกะว่าจะลองเป็นคนทำให้แทนดูบ้าง (∩_∩)
มิมิ: งั้นก็ขอบใจนะ เอาเป็นว่าหลังจากนี้พวกเรามาผลัดเวรกันทำอาหารเช้าไปเลยก็แล้วกันนะ!
เนียมิ: โอเค!! (∩_∩)
แล้วหลังจากนั้นเนียมิก็เดินไปยังพื้นที่ครัวเพื่อทำอาหารเช้า
เวลาผ่านไปไม่นาน เนียมิก็ได้ทำไข่ดาวและไส้กรอกที่เสิร์ฟพร้อมกับโกโก้ร้อน
เนียมิ: เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อย! (☆▽☆) (เราเองก็มีฝีมือเหมือนกันนะเนี่ย)
จากนั้นเนียมิก็เดินกลับมายังโต๊ะอาหารพร้อมกับถือถาดอาหารมาด้วย
แต่ทว่า...! ในขณะที่กำลังจะเดินมาใกล้โต๊ะได้เพียงแค่ไม่กี่อีกก้าวเท่านั้น เธอก็บังเอิญไปเดินสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้า ทำให้ถาดอาหารที่ถือมาค่อยๆ ลอยหลุดมือออกไป
เนียมิ: อ๊า!? o((⊙﹏⊙))o
แล้วจากนั้นถาดอาหารก็ได้ร่วงลงสู่พื้น ทำให้อาหารที่ทำมาทั้งหมดเละเทะในทันที เมื่อมิมิเห็นดังนั้นเธอจึงรีบลุกจากโต๊ะเพื่อมาดูใกล้ๆ
เนียมิ: โธ่.. หมดกัน ~(>_<。)＼
มิมิ: ทำไมเธอถึงซุ่มซ่ามอย่างนี้เนี่ย ￣へ￣
เนียมิ: เขาขอโทษนะ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตกจริงๆ เลยนะ
แล้วจากนั้นมิมิก็สังเกตเห็นว่า บนกองจานและแก้วที่ร่วงอยู่บนพื้นนั้นมีแก้วใบหนึ่งที่ได้แตกไปแล้วเรียบร้อย
มิมิ: อ่ะ!? แก้วของฉัน!! ∑(°ロ°)
มิมิรีบเข้าไปดูเศษแก้วที่แตกออก พบว่าเป็นแก้วมายเมโลดี้สุดรักสุดหวงของเธอนั่นเอง!!
จากนั้นน้ำตาของมิมิก็ค่อยๆ ไหลออกมา ก่อนที่จะหันมาหาเนียมิด้วยความโกรธ
มิมิ: เป็นเพราะเธอแท้ๆ เลย แก้วมายเมโลดี้แสนแพงที่ฉันอุส่าอดออมเก็บเงินซื้อเอง แตกไปเลยเห็นไหม!! ヽ(*。>Д<)o゜
เนียมิ: คือว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ <(＿ ＿)> (สาบานได้)
มิมิ: เธอไม่ต้องมาแก้ตัวเลย เป็นเพราะความซุ่มซ่ามของเธอเองนั่นแหละ ...เมื่อคราวก่อนเธอก็เล่นเกมแล้วเผลอมาเซฟทับไฟล์ของฉัน จนฉันต้องเริ่มเล่นใหม่หมดตั้งแต่ต้นเลยนะ!
เนียมิ: อ้าว! แต่ว่าตอนนั้นฉันเห็นว่าเธอไม่ได้เล่นเกมนั้นมาตั้งนานแล้ว ฉันก็เลยถือโอกาสเล่นเซฟเดิมต่อให้ เพื่อที่จะได้จบเกมได้เร็วขึ้นยังไงล่ะ
มิมิ: แต่ว่านั่นมันเป็นไฟล์เซฟของฉันนะ! เธอก็เล่นส่วนของเธอไปสิ!! ヽ(*。>Д<)o゜
เนียมิ: แต่ตอนที่เล่นเกมร็อคแมน X9 เอ้ย! Hard Corps: Uprising ด้วยกัน เธอเองก็มาแย่ง 1UP ของฉันด้วยเหมือนกันนั่นแหละ!! (///￣皿￣)
มิมิ: ว่าไงนะ!! ヽ（≧□≦）ノ
แล้วทั้งสองก็เข้ามาประจันหน้ากันดุจสายฟ้า ก่อนที่ต่างคนต่างหันหน้าหนี
มิมิ/เนียมิ: เชอะ!! (˘︹˘ ) ( ˘︹˘)
--------------------------------------------------------------------------------
ในวันนี้เนียมิได้เสนอตัวเป็นคนทำอาหารมื้อแรกของวันให้ ทำให้มิมิรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เพราะปกติทุกครั้งมิมิมักจะเป็นคนทำให้มาโดยตลอด
มิมิ: เอ๋?? (⊙_⊙;) เธอจะเป็นคนทำอาหารเช้าเหรอ?! (แปลกนะเนี่ย)
เนียมิ: แน่นอน! เพราะฉันรู้สึกว่าให้มิมิจังเป็นคนทำให้ทุกเช้าอยู่ฝ่ายเดียวมันก็ออกจะดูเกรงใจไปหน่อย วันนี้ฉันก็เลยกะว่าจะลองเป็นคนทำให้แทนดูบ้าง (∩_∩)
มิมิ: งั้นก็ขอบใจนะ เอาเป็นว่าหลังจากนี้พวกเรามาผลัดเวรกันทำอาหารเช้าไปเลยก็แล้วกันนะ!
เนียมิ: โอเค!! (∩_∩)
แล้วหลังจากนั้นเนียมิก็เดินไปยังพื้นที่ครัวเพื่อทำอาหารเช้า
เวลาผ่านไปไม่นาน เนียมิก็ได้ทำไข่ดาวและไส้กรอกที่เสิร์ฟพร้อมกับโกโก้ร้อน
เนียมิ: เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อย! (☆▽☆) (เราเองก็มีฝีมือเหมือนกันนะเนี่ย)
จากนั้นเนียมิก็เดินกลับมายังโต๊ะอาหารพร้อมกับถือถาดอาหารมาด้วย
แต่ทว่า...! ในขณะที่กำลังจะเดินมาใกล้โต๊ะได้เพียงแค่ไม่กี่อีกก้าวเท่านั้น เธอก็บังเอิญไปเดินสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้า ทำให้ถาดอาหารที่ถือมาค่อยๆ ลอยหลุดมือออกไป
เนียมิ: อ๊า!? o((⊙﹏⊙))o
แล้วจากนั้นถาดอาหารก็ได้ร่วงลงสู่พื้น ทำให้อาหารที่ทำมาทั้งหมดเละเทะในทันที เมื่อมิมิเห็นดังนั้นเธอจึงรีบลุกจากโต๊ะเพื่อมาดูใกล้ๆ
เนียมิ: โธ่.. หมดกัน ~(>_<。)＼
มิมิ: ทำไมเธอถึงซุ่มซ่ามอย่างนี้เนี่ย ￣へ￣
เนียมิ: เขาขอโทษนะ มันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ตกจริงๆ เลยนะ
แล้วจากนั้นมิมิก็สังเกตเห็นว่า บนกองจานและแก้วที่ร่วงอยู่บนพื้นนั้นมีแก้วใบหนึ่งที่ได้แตกไปแล้วเรียบร้อย
มิมิ: อ่ะ!? แก้วของฉัน!! ∑(°ロ°)
มิมิรีบเข้าไปดูเศษแก้วที่แตกออก พบว่าเป็นแก้วมายเมโลดี้สุดรักสุดหวงของเธอนั่นเอง!!
จากนั้นน้ำตาของมิมิก็ค่อยๆ ไหลออกมา ก่อนที่จะหันมาหาเนียมิด้วยความโกรธ
มิมิ: เป็นเพราะเธอแท้ๆ เลย แก้วมายเมโลดี้แสนแพงที่ฉันอุส่าอดออมเก็บเงินซื้อเอง แตกไปเลยเห็นไหม!! ヽ(*。>Д<)o゜
เนียมิ: คือว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ มันเป็นอุบัติเหตุจริงๆ <(＿ ＿)> (สาบานได้)
มิมิ: เธอไม่ต้องมาแก้ตัวเลย เป็นเพราะความซุ่มซ่ามของเธอเองนั่นแหละ ...เมื่อคราวก่อนเธอก็เล่นเกมแล้วเผลอมาเซฟทับไฟล์ของฉัน จนฉันต้องเริ่มเล่นใหม่หมดตั้งแต่ต้นเลยนะ!
เนียมิ: อ้าว! แต่ว่าตอนนั้นฉันเห็นว่าเธอไม่ได้เล่นเกมนั้นมาตั้งนานแล้ว ฉันก็เลยถือโอกาสเล่นเซฟเดิมต่อให้ เพื่อที่จะได้จบเกมได้เร็วขึ้นยังไงล่ะ
มิมิ: แต่ว่านั่นมันเป็นไฟล์เซฟของฉันนะ! เธอก็เล่นส่วนของเธอไปสิ!! ヽ(*。>Д<)o゜
เนียมิ: แต่ตอนที่เล่นเกม
มิมิ: ว่าไงนะ!! ヽ（≧□≦）ノ
แล้วทั้งสองก็เข้ามาประจันหน้ากันดุจสายฟ้า ก่อนที่ต่างคนต่างหันหน้าหนี
มิมิ/เนียมิ: เชอะ!! (˘︹˘ ) ( ˘︹˘)
--------------------------------------------------------------------------------
「ป่าแห่งความฝัน」
--------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่เสร็จสิ้นกิจวัตรแล้ว ก็ได้เวลาที่ทั้งสองออกเดินทางตามหาเศษลูกแก้วเวทมนตร์กันต่อ ...โดยที่เนียมิยังคงฉุนเฉียวอยู่
มิมิ: น่าๆ ฉันขอโทษนะ มันเป็นอารมณ์ชั่ววูบจริงๆ <(＿ ＿)>
มิมิที่หายโกรธแล้วพยายามขอโทษเนียมิ แต่เนียมิก็ยังไม่สนใจในสิ่งที่เธอพูด
มิมิ: งั้นเอาอย่างนี้ เดี๋ยวหลังจากที่เสร็จภารกิจของวันนี้แล้ว ฉันจะพาไปเลี้ยงร้านปิ้งย่างแล้วกันนะ! โอเคไหม?
มิมิพยายามง้ออีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่ได้ผล
มิมิ: งั้นก็ตามใจ เดี๋ยวฉันไปกินคนเดียวก็ได้ เพราะฉันเองก็ไม่ได้เข้าร้านปิ้งย่างมานานแล้วซะด้วยสิ
และหลังจากที่เดินมาได้สักพัก ทั้งสองก็มาพบกับทางแยก
มิมิ: Σ( °_ °) เจอทางแยกซะแล้วแฮะ...
มิมิดูแผนที่จากมือถือเพื่อหาทางไปต่อ
มิมิ: ดูเหมือนว่าพวกเราต้องไปทางขวานะ
แล้วมิมิก็เดินไปทางแยกขวา แต่เนียมิกลับยังยืนอยู่หน้าทางแยก
มิมิ: Σ( °_ °) อ้าว! เป็นอะไรไปล่ะ?
มิมิหันกลับมาถามเนียมิ
เนียมิ: ฉันจะไปทางซ้าย... <( ￣^￣)
เนียมิตอบด้วยเสียงเย็นชา
มิมิ: ตามใจ ถ้าเธอโกรธฉันมากขนาดนั้นล่ะก็ ฉันขอตัดขาดกับเธอตั้งแต่ตรงนี้เลยแล้วกันนะ! แล้วก็.. ถ้าเธอบังเอิญเจอฉันที่ไหน ก็อย่ากลับมาหาฉันอีกเด็ดขาดเลย เข้าใจแล้วนะ?
แล้วเนียมิก็เดินไปทางแยกซ้ายแบบไม่สนใจไยดี
จากนั้นมิมิจึงเดินหน้าต่อไป... แล้วแบบนี้เหตุการณ์จะเป็นยังไงกันต่อนะ?
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านมิมิ ที่เดินทางต่อไปคนเดียวด้วยท่าทางเซ็งๆ
มิมิ: เฮ่อ... （；´д｀）ゞ เจ้าหมอนี่ตื๊อยากจริงๆ แฮะ... (จะเคียดแค้นไปถึงไหนกันนะ)
มิมิพลางถอนหายใจ
มิมิ: แต่ก็เอาเถอะ.. โชคชะตามันได้กำหนดมาแล้วว่า ในท้ายที่สุดยังไงเราก็ต้องอยู่ตัวคนเดียวอยู่ดี (┬┬﹏┬┬) (เพราะเหตุนี้ ฉันก็เลยยังสมหวังในเรื่องความรักไม่ได้สักทียังไงล่ะ)
และในระหว่างที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ นั้น เธอพบว่าเส้นทางข้างหน้าเป็นป่าทึบที่เต็มไปด้วยหมอก
มิมิ: รู้สึกว่า... เส้นทางต่อจากนี้จะเป็นเส้นทางอันตรายแล้วละนะ... (ToT)
มิมิกล่าวขึ้นด้วยเสียงเย็นชาราวกับกำลังหวาดกลัวอะไรบางอย่าง ก่อนที่เธอจะมุ่งหน้าเข้าไปยังป่าหมอกนั้น
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเนียมิที่แยกตัวมาอีกทาง
เนียมิ: ฮะฮ่า!! ^_^ ในที่สุดเราก็ได้เป็นอิสระเหมือนแมวจรสักที
เนียมิกล่าวด้วยความดีใจที่ได้แยกจากกับมิมิแล้ว
เนียมิ: เอาล่ะ!! ต่อจากนี้ ฉันจะต้องเป็นเจ้าแห่งป๊อปปินให้ได้เลย!! o(*°▽°*)o และก็... จะเอาชนะมิมิจังที่หักหลังเราให้ได้ด้วย!!
เนียมิกล่าวอย่างแรงกล้า แต่ความจริงแล้ว.. เนียมิเองแหละที่เป็นฝ่ายหักหลังมิมิ
และในระหว่างที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ นั้น เธอก็ได้พบกับบุคคลที่แสนคุ้นเคยเดินสวนทางมาพอดี
เนียมิ: Σ( °_ °) อ้าว! ไทม์เมอร์!!
ไทม์เมอร์: Σ( °_ °) เนียมิจัง!!
แล้วทั้งสองก็เดินเข้ามาหากัน
เนียมิ: นายมาทำอะไรแถวนี้เหรอ?
ไทม์เมอร์: กำลังตามหาสมุนไพรเพื่อใช้ในภารกิจอยู่น่ะ แล้วเธอล่ะ?
เนียมิ: ฉัน เออ... กำลังเดินทางไปยังสถานที่ของภารกิจถัดไปน่ะ
ไทม์เมอร์: อ๋อ แต่ว่า...?
ไทม์เมอร์เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติ เมื่อเนียมิไม่ได้เดินทางมากับมิมิด้วยเหมือนเช่นทุกครั้ง
ไทม์เมอร์: มิมิจังไม่ได้มาด้วยหรอกเหรอ? (⓿_⓿) (แปลกดีนะ?)
เนียมิ: อ่อ! มิมิจังกำลังแยกไปทำภารกิจของตัวเองอยู่น่ะ อีกสักพักก็คงกลับมาแล้วล่ะ มั้งนะ...?
ไทม์เมอร์: หมายความว่ายังไง?? (มันน่าสงสัยนะ)
เนียมิ: ก็แบบว่า.. กำลังตามหาไอเทมภารกิจอยู่ เหมือนกับที่ไทม์เมอร์คุงกำลังทำอยู่นี่ไง!
ไทม์เมอร์ถอนหายใจออกมา เพราะจับใจความบางอย่างได้ แล้วพูดว่า
ไทม์เมอร์: เฮ่อ... （；´д｀）ゞ ผมว่าเธอคงมีเรื่องอะไรกับมิมิจังอยู่แน่ๆ เลยล่ะ ถึงได้แยกตัวออกมาแบบนี้!
เนียมิ: ปะ.. เปล่านะ! ไม่ใช่สักหน่อย!! `(*>﹏<*)′
ไทม์เมอร์: นั้นไงล่ะ!! ลักษณะการพูดดูมีพิรุธ แสดงว่าเธอทะเลาะกับมิมิจังสินะ? ยอมบอกความจริงมาเถอะน้า!
เนียมิ: ได้ๆ ฉันยอมบอกแล้วก็ได้... (；′⌒`)
แล้วเนียมิก็เล่าเรื่องเมื่อตอนเช้าให้ไทม์เมอร์ฟัง
ไทม์เมอร์: ฮ่าๆๆ ^_^ อะไรกัน แค่ทำแก้วแตกแค่นี้ก็กลายเป็นเรื่องบานปลายได้ขนาดนี้เลยเหรอ!?
เนียมิ: ก็เพราะว่านั้นมันเป็นของสำคัญของเธอน่ะสิ
จากนั้นไทม์เมอร์ก็คิดอะไรอยู่ครู่หนึ่ง
ไทม์เมอร์: อืม... แล้วตอนนี้มิมิจังไปอยู่ที่ไหนล่ะ?
เนียมิ: ฉันเดินมากับมิมิจนมาถึงทางแยก มิมิเดินไปคนละทางกับฉันน่ะ และที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็คือทางที่ฉันแยกตัวมา
จากนั้นไทม์เมอร์ก็ดูแผนที่ในมือถือเพื่อเช็คเส้นทาง สักพักเขาก็เกิดอาการตกใจออกมาเล็กน้อย
ไทม์เมอร์: ไม่จริงน่ะ?! นั่นมันเป็นสถานที่ๆ ผมกำลังจะไปอยู่พอดีด้วยสิ!!
เนียมิ: ไทม์เมอร์กำลังจะไปหาสมุนไพรที่เส้นทางเดียวกับมิมิเหรอ?
ไทม์เมอร์: อืม!! เส้นทางที่มิมิไป มันคือ "ป่าแห่งความฝัน" ซึ่งที่นั้นมีสมุนไพรที่สามารถนำมาใช้เป็นส่วนผสมของยาวิเศษได้อยู่ แต่ว่า.. ภายในป่านั้นว่ากันว่า หากใครได้ย่างก้าวเข้าไปในนั้นจะต้องพบกับภาพลวงตาบางอย่างด้วยน่ะสิ!!
เนียมิ: ภาพลวงตา!? (; °Д°)
ไทม์เมอร์: อืม!! ซึ่งเจ้าภาพลวงตานี้ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันคืออะไร แต่เท่าที่ฟังจากข่าวลือ มีเพียงแค่ไม่กี่คนเท่านั้นที่รอดกลับออกมาได้ เพราะถูกภาพลวงตาทำให้หลงทางอยู่ในป่านั้นไปตลอดชีวิตเลยน่ะสิ!!
เนียมิ: งั้นแบบนี้ก็แย่แล้วสิ!! (; °Д°) มิมิจังอาจจะกำลังตกอยู่ในอันตรายก็ได้นะ!
ไทม์เมอร์: อืม!! งั้นพวกเราก็รีบไปกันเถอะ!
เนียมิ: แต่ว่านะ... (˘･_･˘)
ไทม์เมอร์: มีอะไรอีกล่ะ?
เนียมิ: ตอนนี้ฉันหายโกรธมิมิแล้วก็จริง แต่มิมิบอกจะตัดขาดกับฉันทุกอย่างแล้ว ฉันรู้สึกกลัวมากที่ต้องไปเจอหน้ามิมิจังอีกครั้งน่ะ... (˘･_･˘)
ไทม์เมอร์: ไม่เป็นไรหรอก มีฉันอยู่ด้วยทั้งคน เดี๋ยวฉันจะช่วยหาทางทำให้เธอคืนดีกับมิมิจังให้เอง! (*^▽^*)
เนียมิ: อืม!! ขอบใจนะ เป็นเพราะนายแท้ๆ เลยที่ทำให้ฉันฉุกคิดและหายโกรธมิมิจังได้ ถ้าหากไม่เจอนายล่ะก็ ป่านนี้ฉันคงกลายเป็นแมวจรของจริงไปแล้วล่ะ!
ไทม์เมอร์: อืม!! งั้นก็ดีแล้วล่ะนะ แต่ตอนนี้พวกเราต้องรีบไปแล้วล่ะ!!
แล้วจากนั้นทั้งสองก็รีบมุ่งหน้าไปยัง "ป่าแห่งความฝัน"
--------------------------------------------------------------------------------
กลับมาทางมิมิ หลังจากที่เดินเข้ามาภายใน "ป่าแห่งความฝัน" แล้ว พบว่าภายในป่าเต็มไปด้วยหมอกตลอดทาง และมีบรรยากาศที่ดูมืดมิด ทั้งที่ยังเป็นเวลากลางวันอยู่ก็ตาม
เธอค่อยๆ เดินไปอย่างช้าๆ ด้วยความระแวง เพราะบรรยากาศที่ดูน่ากลัวประกอบกับไม่รู้ว่าเธอจะได้เผชิญกับอะไรข้างหน้า
มิมิ: รู้งี้ ฉันน่าจะไปทางเดียวกับเนียมิจังตั้งแต่แรกก็ดีแล้ว ＞﹏＜
และระหว่างที่เดินไปได้สักพัก เธอก็ได้พบกับเงาแปลกๆ ที่อยู่หลังหมอกข้างหน้า
มิมิ: (⊙_⊙;)!!
เธอจึงหยุดเดินและจ้องมองเงาตรงหน้าอยู่พักหนึ่งด้วยความกลัว
"ฉันกลับมาหาเธอตามที่ได้สัญญากันไว้แล้วนะ..."
เสียงผู้ชายวัยรุ่นตอนปลายดังออกมาจากเงานั้น แต่ทว่า เสียงนั้นเป็นเสียงที่คุ้นหูเธอมาก ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจขึ้นมา
มิมิ: เอ๊!? (⊙_⊙;)!!
"ช่วงที่ฉันไม่อยู่ เธอเองก็คงคิดถึงฉันมากเหมือนกันสินะ..."
มิมิ: ไม่จริง.. เสียงนั่นมัน...!?
"มาสิ มิมิจัง ฉันกำลังรอเธออยู่นะ!"
จากนั้นมิมิก็ตัดสินใจค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปหาเงาอย่างช้าๆ
และเมื่อเดินมาจนถึงบริเวณหน้าเงาปริศนา อยู่ๆ ก็เกิดแสงสว่างว้าบขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้เธอต้องยกแขนขึ้นมาบังตาไว้เพราะแสบตา
และหลังจากที่แสงสว่างจางลง เธอพบว่าตัวเองได้กลับมาอยู่ที่ญี่ปุ่นอีกครั้ง...
มิมิ: เอ๊!? (⊙_⊙;)
เธอหันไปสำรวจโดยรอบ พบว่าเธอกำลังอยู่ในเมืองที่เป็นบ้านเกิดของเธอจริงๆ โดยจุดที่เธอยืนอยู่เป็นบริเวณริมรางรถไฟซึ่งใกล้กันมีสถานีรถไฟอยู่
มิมิ: ไม่จริงน่ะ.. นี่เรากลับมาอยู่ที่ญี่ปุ่นแล้วเหรอเนี่ย?? (หรือหมอกเมื่อกี้ จะเป็นประตูมิติกันนะ?)
แล้วมิมิก็หันไปสังเกตที่ป้ายสถานีรถไฟ พบว่าที่นี่คือสถานี "ทามาโกะ" (多摩湖駅) ซึ่งเป็นสถานีเดียวกับที่เธอเคยมาส่งลาคนรักเก่าของเธอที่เป็นนักเรียนเตรียมทหาร
มิมิ: นี่มันสถานีที่เราได้พบกับนักเรียนเตรียมทหารเป็นครั้งสุดท้ายนิ ...หรือว่าเสียงเรียกเมื่อกี้ จะมาจากในสถานีนี้กันนะ? (ลองเข้าไปดูหน่อยดีกว่า)
จากนั้นเธอก็ได้ลองเดินเข้าไปยังสถานีนั้นด้วยความรู้สึกที่คาใจกับอะไรบางอย่าง
เมื่อเดินเข้ามาถึงบริเวณชานชาลา เธอก็ได้พบกับชายหนุ่มที่แสนคุ้นเคย นั่นก็คือนักเรียนเตรียมทหารนั่นเอง!
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ มิมิจัง"
จากนั้นจู่ๆ เธอก็เกิดอาการน้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เพราะความคิดถึงบวกกับความยินดี
แล้วจากนั้นเธอก็วิ่งเข้าไปหาเขาเพื่อที่จะเข้าไปกอด
แต่ทว่า... หลังจากที่เธอได้เข้าไปกอดเขาแล้ว อยู่ๆ ก็เกิดแสงสว่างว้าบขึ้นมาอย่างกะทันหันอีกครั้ง โดยคราวนี้เป็นแสงสีแดง
และหลังจากที่แสงสว่างจางลง เธอพบว่าตัวเองได้มาอยู่ในสถานที่ๆ หนึ่ง ซึ่งมีแต่ความมืด
มิมิ: เอ๊!? Σ(⊙_⊙;)
เมื่อเธอหันไปมองโดยรอบ พบว่าที่นี่มีเพียงแค่เส้นทางแคบๆ ที่ทอดยาวตรงไปเท่านั้น นอกนั้นมีแต่ความมืดมิด
มิมิ: เมื่อกี้เราอยู่ที่สถานีรถไฟที่บ้านเกิดนี่นา? แล้วทำไมอยู่ๆ ถึงมาอยู่ที่นี่ได้?
จากนั้นเธอก็ลองเดินไปตามทางที่ทอดยาวตรงไปเรื่อยๆ
เมื่อเดินมาได้สักพัก เธอก็ได้พบกับประตูที่มีลักษณะเป็นเหมือนหน้าคนขนาดใหญ่ซึ่งประตูเป็นปากของหน้ายักษ์นั้น
เธอหยุดมองอยู่สักพักก่อนที่จะพลางกลืนน้ำลายตัวเองด้วยความตื่นเต้น และเดินเข้าไปภายในปากประตูนั้น
เมื่อเข้ามาแล้ว พบว่ายังคงเป็นทางตรงไปแบบยาวๆ เหมือนเคย แต่ตลอดสองข้างทางนั้น เต็มไปด้วยป้ายรูปแปลกๆ ที่ลอยอยู่ตลอดทาง ซึ่งก็ดูคล้ายกับเป็นพิพิธภัณฑ์ศิลปะ แต่ก็ไม่ใช่ เพราะนอกจากป้ายรูปและทางเดินแล้ว นอกนั้นก็เป็นฉากดำมืดทั้งหมด
มิมิ: ที่นี่มันคืออะไรกันแน่เนี่ย...?? (หวังว่าคงไม่มีตัวอะไรโผล่ออกมานะ)
และหลังจากที่เดินชมรูปประหลาดต่างๆ มาได้พักใหญ่ เธอก็เดินมาจนถึงทางตัน ซึ่งตรงหน้าไม่มีอะไรเลยนอกจากความมืด
มิมิ: สุดทางเดินแล้วแฮะ...
จากนั้นก็มีแสงประหลาดค่อยๆ โผล่ออกมาตรงหน้า ทำให้เธอเริ่มหวาดกลัว
และหลังจากที่แสงประหลาดได้ลอยเข้ามาหาเธอสักพัก แสงนั้นก็เปลี่ยนเป็นลูกกรงซึ่งมีเนียมิติดอยู่ข้างใน
มิมิ: ห๊ะ?? Σ(⊙_⊙;)
เนียมิ: มิมิจัง!! ช่วยฉันด้วย!! ฉันกำลังจะถูกสัตว์ประหลาดจับกินแล้ว!!
เนียมิตะโกนขอความช่วยเหลือจากกรง
มิมิ: ว่าไงนะ!!
แล้วจากนั้นมิมิก็เหมือนจะฉุกคิดอะไรขึ้นมาได้
มิมิ: เอ๊... แต่ว่า.. เราเลิกคบกับเนียมิจังไปแล้วนิ แล้วเราจะต้องไปช่วยเธออีกทำไมกันล่ะ?
เนียมิ: มิมิจัง!! ช่วยฉันทีเถอะ!!
มิมิกำหมัดแน่นเพราะทนคำขอไว้ชีวิตไม่ไหว ก่อนที่จะตัดสินใจวิ่งเข้าไปช่วย โดยกระโดดเข้าไปใส่ลูกกรงนั้น
แต่ทว่า... หลังจากที่เข้าไปจับลูกกรงแล้ว ก็เกิดแสงสว่างว้าบขึ้นมาอย่างกะทันหันอีกครั้ง โดยคราวนี้เป็นแสงสีฟ้า
และหลังจากที่แสงสว่างจางลง เธอพบว่าตัวเองได้มาอยู่ในสถานที่ๆ หนึ่ง ซึ่งเป็นสนามแข่งรถ
มิมิ: เอ๊!? Σ(⊙_⊙;)
และเมื่อสำรวจโดยรอบ พบว่าเธอยืนอยู่กลางถนนของสนามแข่งรถนั้น
จากนั้นก็มีกลุ่มรถแข่งวิ่งกันมาด้วยความเร็วสูง ทำให้เธอต้องรีบวิ่งไปหลบยังรั้วที่อยู่ข้างถนน ซึ่งหลังรั้วเป็นอัฒจันทร์
มิมิ: นี่มันอะไรกันแน่เนี่ยยยยยยยย??? `(*>﹏<*)′ (แต่ฉันไม่ชอบดูแข่งรถนะ!!)
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเนียมิกับไทม์เมอร์ ทั้งสองก็ได้เดินเข้ามาภายในป่าแห่งความฝัน
เนียมิ: ที่นี่น่ะเหรอ คือเส้นทางที่มิมิจังมา?
เนียมิกล่าวหลังจากที่ได้เห็นบรรยากาศภายในป่าซึ่งเต็มไปด้วยหมอกหนา
ส่วนไทม์เมอร์ก็เดินโดยพยายามสังเกตรอยเท้าบนพื้นไปด้วย แต่ดูเหมือนว่าตั้งแต่ที่เริ่มเดินมาตั้งแต่ทางแยกจนถึงตอนนี้ ยังไม่เห็นมีรอยเท้าของมิมิเลย
ไทม์เมอร์: หืม.. ไม่มีรอยเท้าของมิมิจังเลยแฮะ...
และหลังจากที่เดินมาได้สักพัก ทั้งสองก็เดินมาจนพบกับแสงสว่างปริศนาที่อยู่ตรงหน้า ซึ่งดูคล้ายกับแสงแดดที่ส่องออกมาจากปากถ้ำในช่วงขาออกจากถ้ำ ทั้งสองจึงหยุดเดินสักครู่
เนียมิ: นั่นมันคืออะไรกันน่ะ?
ไทม์เมอร์คิดอะไรอยู่สักครู่ก่อนที่จะพูด
ไทม์เมอร์: ดูเหมือนว่ามิมิจังจะเดินหลงเข้าไปในมิติแห่งความฝันแล้วล่ะนะ...
เนียมิ: มิติแห่งความฝันงั้นเหรอ?
ไทม์เมอร์: อืม! ฉันเองก็ไม่รู้รายละเอียดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้หรอกนะ แต่เห็นเขาลือกันว่ามีเพียงแค่น้อยคนเท่านั้นที่เมื่อเข้าไปแล้วจะรอดกลับออกมาได้
เนียมิ: เรื่องนั้นเอาไว้ที่หลังเถอะ ตอนนี้พวกเราต้องรีบไปหามิมิจังกันก่อนนะ!
ไทม์เมอร์: อืม!!
แล้วจากนั้นทั้งสองจึงเดินผ่านเข้าไปยังหลังแสงสว่างนั้น
เมื่อเข้ามาแล้ว ทั้งคู่ได้มาโผล่อยู่ในสถานที่หนึ่งซึ่งมีลักษณะเป็นลานหญ้ากว้าง
เนียมิ: ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย?
ไทม์เมอร์: ที่นี่แหละ คือโลกแห่งความฝันล่ะ!
จากนั้นทั้งคู่จึงมองสำรวจโดยรอบพบว่าที่นี่เป็นเกาะลอยฟ้า ซึ่งบริเวณนอกเกาะออกไปไม่มีอะไรอยู่นอกจากท้องฟ้าสีครามเท่านั้น
เนียมิ: เรามาอยู่ในสรวงสวรรค์เหรอ?
ไทม์เมอร์: ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...
และหลังจากที่ลองเดินสำรวจไปเรื่อยๆ ทั้งสองก็พบกับคู่ของหมีและกระต่ายคู่หนึ่งกำลังกอดกันอย่างมีความสุข โดยที่กระต่ายมีขนาดใหญ่เท่ากับหมี
เนียมิ: (￣_￣|||) นี่มันอะไรกันเนี่ย??
ไทม์เมอร์: นั่นสิ (￣_￣|||)
จากนั้นหมีกับกระต่ายก็หันมาเห็นทั้งสองเข้า คุณหมีจึงทักท้าย
หมี: Σ( °_ °) อ้าว! พวกคุณเป็นใครกันรึ?
เนียมิ: คือว่าพวกเรามาตามหาคนที่ชื่อมิมิน่ะคะ คุณพอจะเคยเห็นบ้างไหม?
เนียมิเปิดรูปของมิมิจากโทรศัพท์มือถือให้คุณหมีดู
หมี: โอ้! （⊙ｏ⊙） เห็นสิ! เพิ่งมาที่นี่เมื่อกี้นี้เลยล่ะ!!
เนียมิ: เอ๋!? จริงเหรอค่ะ!!
กระต่าย: อืม! แต่ว่าอยู่ๆ ก็หายตัวไปซะเฉยๆ เลยล่ะ
ไทม์เมอร์: หายตัวงั้นเหรอ??
หมี: ใช่! ผมเห็นเธอกำลังนั่งดูดอกไม้แล้วอยู่ดีๆ ก็หายตัวไปเลย
แล้วไทม์เมอร์ก็คิดอะไรอยู่สักครู่ก่อนที่จะพูด
ไทม์เมอร์: อืม... มันแปลกอยู่นะ
เนียมิ: หรือว่าจะเป็นฝีมือของเซ?
ไทม์เมอร์: ผมว่าลองสำรวจแถวนี้กันต่อเถอะนะ อาจจะเจอเบาะแสอะไรก็ได้
แล้วเนียมิก็หันมาทางหมีกับกระต่าย
เนียมิ: ขอบคุณสำหรับเบาะแสนะคะ!
เนียมิโค้งตัวคำนับ
หมี: อืม!! แล้วก็ขอบคุณที่มาเยี่ยมที่นี่ด้วยนะ ^_^
คุณหมียื่นมือออกมาหาเนียมิ
เนียมิ: เช่นกันค่ะ! ^_^
แล้วเนียมิก็ไปจับมือกับคุณหมีเพื่อรับคำขอบคุณ
แต่ทว่า... หลังจากที่เธอได้จับมือแล้ว อยู่ๆ ก็เกิดแสงสว่างว้าบขึ้นมาอย่างกะทันหัน โดยเป็นแสงสีฟ้า
เนียมิ: ห๊ะ!? Σ(⊙_⊙;)
ไทม์เมอร์: เกิดอะไรขึ้นน่ะ?? Σ(⊙_⊙;)
และหลังจากที่แสงสว่างจางลง ทั้งคู่ก็พบว่าได้มาอยู่ในสถานที่หนึ่ง ซึ่งมีลักษณะเป็นร้านตู้เกมอาร์เคด
เนียมิ: มาโผล่อีกที่เฉยเลยแฮะ..
จากนั้นทั้งคู่จึงเดินสำรวจภายในร้านกันอย่างงุนงง พบว่าร้านนี้ยังอยู่ในสภาพที่ยังไม่ได้เปิดร้าน โดยภายในร้านเต็มไปด้วยตู้เกมและตู้ชิงรางวัลมากมาย
ไทม์เมอร์: ที่นี่มันคืออะไรกันแน่นะ? (ร้านยังไม่ได้เปิดงั้นเหรอ?)
แล้วอยู่ๆ เนียมิก็นึกอะไรออกได้
เนียมิ: เอ๊!? หรือว่า...? ∑(°ロ°)
จากนั้นเธอจึงวิ่งออกไปดูนอกร้าน พบว่าที่นี่คือประเทศญี่ปุ่น และเป็นบริเวณบ้านเกิดของเธอเอง คือ เมืองโยโกฮามะ จังหวัดคานางาวะ
เนียมิ: ใช่จริงๆ ด้วย! ที่นี่มันเมืองที่ฉันอาศัยอยู่นี่น้า!!
และเมื่อเธอลองมองขึ้นไปดูป้ายชื่อร้าน พบว่าร้านนี้คือ "คงไม เกมเซ็นเตอร์ อิน โยโกฮามะ" (KONMAI Game Center in Yokohama)
เนียมิ: นี่มันคือร้านเกมของฉันเองนี่!! ∑(°ロ°)
จากนั้นไทม์เมอร์ก็เดินตามออกมา
ไทม์เมอร์: มีอะไรเหรอ?
เนียมิ: ที่นี่เป็นร้านเกมของฉันเองแหละ!!
ไทม์เมอร์: เอ๊!? จริงเหรอ!? Σ( °_ °)
เนียมิ: อืม! ^_^ ฉันวางแผนเอาไว้ว่า ถ้าหากฉันเป็นแชมป์ทัวร์นาเมนต์ได้เมื่อไหร่ ฉันจะนำรางวัลใหญ่มาเปิดร้านเกมเป็นของตัวเองน่ะ!!
ไทม์เมอร์: โห้!! งั้นนี่ก็คือความฝันสุดสูงของเธอเองงั้นเหรอ? (เพิ่งรู้เรื่องนี้นะเนี่ย)
เนียมิ: เอาล่ะ!! ไหนๆ ความฝันก็ได้เป็นจริงล่วงหน้าไปแล้ว ขอลองเล่นตู้เกมของตัวเองสักเกมดูหน่อยดีกว่า! (*^_^*)
จากนั้นเนียมิก็กลับเข้าไปในร้านเพื่อทดลองเล่นเกม โดยเธอได้เลือกเล่นตู้เกมเต้น "DANCERUSH STARDOM"
เนียมิ: อยากเล่นเกมนี้แบบ FREEPLAY มานานแล้ว!! ฮะ ฮ่า โย่ว!! (*^o^*) (หยอดเหรียญเองมันเปลืองตังค์จริงๆ)
แต่ทว่า... หลังจากที่เธอได้เข้าไปกดปุ่ม START ที่หน้าตู้ อยู่ๆ ก็เกิดแสงสว่างว้าบขึ้นมาอย่างกะทันหันอีกครั้ง โดยเป็นแสงสีแดง
และหลังจากที่แสงสว่างจางลง ทั้งคู่พบว่าได้มาอยู่ในสถานที่หนึ่ง ซึ่งมีลักษณะเป็นเกาะลอยฟ้าคล้ายๆ กับที่แรก แต่คราวนี้เป็นท้องฟ้าสีชมพูแทน
เนียมิ: อ้าว.. มาโผล่อีกที่ซะแล้ว!?
ไทม์เมอร์: เอ๊! หรือว่า...? ∑(°ロ°)
ไทม์เมอร์นึกอะไรออกได้
เนียมิ: มีอะไรเหรอ?
ไทม์เมอร์: เมื่อกี้นี้ คุณหมีบอกว่ามิมิจังหายตัวไปขณะที่กำลังดูดอกไม้ใช่ไหม?
เนียมิ: อืม!
เนียมิพยักหน้า
ไทม์เมอร์: หรือว่า... เวลาที่เราสัมผัสกับอะไรก็ตามที่อยู่ในโลกนี้ จะทำให้ถูกส่งไปยังสถานที่อื่น?
เนียมิ: เอ๊!? ถูกส่งไปที่อื่นทุกครั้งที่สัมผัสกับสิ่งต่างๆ ภายในโลกนี้งั้นเหรอ?
ไทม์เมอร์: อืม! ตอนแรกที่เนียมิจังเข้าไปจับมือคุณหมี พวกเราก็ถูกวาร์ปมาอยู่ที่ร้านเกมก่อนใช่ไหม?
เนียมิ: อืมๆ
เนียมิพยักหน้า
ไทม์เมอร์: แล้วจากนั้นพอเธอไปกดปุ่ม START ที่ตู้เกม พวกเราก็ถูกวาร์ปอีกครั้งจนมาอยู่ที่นี่
เนียมิ: เอ๊!? งั้นก็แปลว่ามิมิจัง...?
ไทม์เมอร์: ใช่! มิมิจังจะหายตัวไปทุกครั้งที่สัมผัสกับสิ่งต่างๆ ภายในโลกนี้ยังไงล่ะ! ผมว่ามิมิอาจจะเข้าไปจับดอกไม้ก็เลยทำให้ถูกวาร์ปไปอยู่ที่อื่น และอาจกำลังวาร์ปไปอีกเรื่อยๆ ก็ได้
เนียมิ: แล้วแบบนี้พวกเราจะตามหามิมิจังเจอได้ยังไงกันล่ะ?
ไทม์เมอร์: ผมคิดว่ามิมิจังอาจจะหลงทางอยู่ในมิติใดมิติหนึ่งในโลกนี้ก็เป็นได้ ซึ่งหมายความว่าพวกเราต้องลองวาร์ปไปเรื่อยๆ จนว่าจะเจอมิมิจังนะ
แล้วจากนั้นอยู่ๆ ก็เกิดแรงสั่นสะเทือนคล้ายแผ่นดินไหวขึ้นมา
เนียมิ: เกิดอะไรขึ้นน่ะ??
จากนั้นก็มีสัตว์ประหลาดโผล่มาจากด้านหลัง โดยที่สัตว์ประหลาดตัวนั้นกำลังมุ่งหน้าเข้ามาหาทั้งสองด้วยการกัดกินเส้นทางที่มีลักษณะเป็นบันไดไปด้วย
ไทม์เมอร์: พวกเรารีบหนีกันเถอะ!!
แล้วจากนั้นทั้งสองก็รีบวิ่งหนีสัตว์ประหลาดตัวนั้น โดยเส้นทางที่ทั้งสองอยู่นั้นมีลักษณะเป็นขั้นบันไดขาลง
แต่ด้วยความที่เป็นขั้นบันไดทำให้ไม่สามารถเคลื่อนที่ด้วยการวิ่งได้ ทำให้สัตว์ประหลาดค่อยๆ คืบคลานเข้ามาได้อย่างช้าๆ
และในจังหวะที่กำลังใกล้จะปราชัยนั่นเอง ทั้งสองก็วิ่งมาจนถึงช่องอุโมงค์ที่อยู่เบื้องหน้า
ไทม์เมอร์: พวกเรารีบกระโดดพุ่งเข้าอุโมงค์นั้นเถอะ!
เนียมิ: โอเค!!
แล้วทั้งสองก็ทำการกระโดดเข้าอุโมงค์ที่อยู่ตรงหน้าไป ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับที่สัตว์ประหลาดเข้าประชิดตัวทั้งสองพอดี
และหลังจากที่เข้าอุโมงค์ไปได้อย่างปลอดภัยแล้ว ทั้งสองก็ได้มาโผล่อยู่ในอีกสถานที่หนึ่ง ซึ่งคราวนี้ทั้งสองได้ "ร่วง" ลงมา
ลักษณะของสถานที่ดังกล่าวเป็นมิติที่มีพื้นหลังเป็นสีชมพูอ่อน โดยรอบเต็มไปด้วยฟองสบู่มากมาย
ทั้งสองร้องเสียงหลงราวกับนั่งรถไฟเหาะเพราะว่าได้ "ร่วง" ลงไปอย่างต่อเนื่องภายในมิตินี้
และหลังจากที่ร่วงลงมาได้สักพัก ก็ต่อด้วยการไถลไปกับเส้นทางที่เป็นสไลด์เดอร์
และผ่านไปได้สักพักทั้งสองก็ได้เข้าอุโมงค์อีกครั้ง แต่หลังจากที่ได้เข้าไปแล้ว ทั้งสองก็ได้สิ้นสุดการไถลมาหยุดอยู่บนพื้น
ไทม์เมอร์: เนียมิจังไม่เป็นไรนะ?
เนียมิ: อืม! ยังโอเคอยู่
และหลังจากที่ทั้งสองลุกขึ้นมา พบว่าที่นี่มีลักษณะเป็นห้องสีขาวทั้งห้อง ซึ่งโดยรอบไม่มีอะไรเลยนอกจากสีขาว
เนียมิ: แล้วที่นี่มันคืออะไรกัน?
"ฮ่าๆๆ ในที่สุดก็ได้เจอกันอีกครั้งนะ!"
ไทม์เมอร์: เสียงนี่มัน...!
จากนั้น เซ ก็ได้ปรากฏตัวออกมาตรงหน้าทั้งสอง
เนียมิ: เซ!!! (°ロ°)
เซ: ฮ่าๆ ขอต้อนรับสู่ดินแดนแห่งความฝันที่แสนวิเศษนะ
เนียมิ: ที่แท้ทั้งหมดนี่ก็เป็นฝีมือของแกเองสินะ!
เซ: ใช่! ฉันใช้พลังเปลี่ยนให้มิติแห่งความฝันคงอยู่ไปตลอดยังไงล่ะ!
เนียมิ: ทำให้มิติแห่งความฝันคงอยู่ไปตลอดงั้นเหรอ??
เนียมิสงสัยในคำพูดของเซ
ไทม์เมอร์: อืม! ปกติแล้วผู้ที่หลงเข้าไปในมิติแห่งความฝันจะถูกส่งกลับมายังโลกจริงเองหลังจากผ่านไป 10 นาที ถ้าหากอยู่จนถึงเวลานั้นได้โดยที่ไม่ประสบกับเคราะห์กรรมอะไรก่อนนะ ...แต่ดูเหมือนว่าเซจะใช้พลังทำให้พวกเราติดอยู่ในนี้ไปตลอดน่ะ
เซ: ปิ๊งปองๆ เข้าใจถูกแล้ว! และก็.. แผนที่ทำให้พวกเจ้าแตกคอกันทุกอย่างก็เป็นไปตามแผนอีกด้วย! ^_^
เนียมิ: เอ๊!? หรือว่าตอนนั้น...??
เซ: ใช่! ฉันเป็นคนทำให้เธอสะดุดล้มเองแหละ! ฮ่าๆๆ !!
*****************************************************
【ย้อนความจากช่วงแรก】
ในขณะที่เนียมิกำลังจะเดินมาใกล้โต๊ะได้เพียงแค่ไม่กี่อีกก้าวเท่านั้น เธอก็บังเอิญไปเดินสะดุดกับอะไรบางอย่างเข้า ทำให้ถาดอาหารที่ถือมาค่อยๆ ลอยหลุดมือออกไป
เนียมิ: อ๊า!? o((⊙﹏⊙))o
ซึ่งสิ่งที่ทำให้เธอสะดุดก็คือ "เปลือกกล้วย" ที่เซได้ใช้ "ป๊อปคุงสีดำ" แอบโยนมาจากทางหน้าต่างเข้าไปใส่บนพื้นตรงนั้น และป๊อปคุงสีดำตัวนั้นก็ได้กลายร่างเป็นเปลือกกล้วย ซึ่งในตอนนั้นเธอกำลังทำอาหารอยู่ในครัว ส่วนมิมิก็กำลังเล่นมือถืออยู่ ทำให้ไม่มีใครรู้ว่าเปลือกกล้วยนั้นมาจากไหนและตั้งแต่เมื่อไหร่
*****************************************************
เนียมิ: แกนี่มันเลวไม่มีที่ติจริงๆ นะ ...เอาล่ะ!!
จากนั้นเธอก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า
เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"
แต่ทว่า... กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย
เนียมิ: อะ เอ๋? ทำไมแปลงร่างไม่ได้ล่ะ...? (⊙_⊙)？
เซ: ฮ่าๆๆ ก็เพราะว่าคู่หูของเธอไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยยังไงล่ะ ก็เลยทำให้แปลงร่างไม่ได้ ฮ่าๆๆ !! \(@^0^@)/
เนียมิ: โธ่! เล่นวิธีสกปรกนี่นา ขี่โกงชะมัด! (╬▔皿▔)╯
เซ: เอาล่ะ! จงติดอยู่ในโลกแห่งความฝันนี้ไปตลอดกาลเถอะนะ!!
จากนั้นเซก็ได้ถอดผ้าปิดตาของเธอออก แล้วเรียก "ป๊อปคุงสีดำ" ออกมาจากผ้าปิดตาอีกที
เซ: ไปเลย "สัตว์ประหลาด SL" !!
เซโยนป๊อปคุงสีดำออกไป แล้วจากนั้นป๊อปคุงสีดำก็กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายสมเสร็จขนาดมหึมา
และในขณะเดียวกัน ฉากหลังก็ได้เปลี่ยนจากห้องสีขาวกลายมาเป็นเกาะภูเขาไฟแทน
เซ: เอาล่ะ แล้วที่นี้เธอจะทำยังไงกับสัตว์ประหลาดตัวนี้ล่ะ??
เนียมิเหงื่อไหลจนแทบท่วมหัว เพราะไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อไปดี
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านมิมิ หลังจากที่ได้วาร์ปไปวาร์ปมาภายในโลกแห่งความฝันมาหลายที่ ในที่สุดเธอก็ได้กลับมายังโลกแห่งความจริงอีกครั้ง หลังจากที่อยู่ในโลกความฝันจนครบ 10 นาที
มิมิ: กลับมาอยู่ที่ป่าหมอกเหมือนเดิมแล้วล่ะ! (⊙_⊙;)
มิมิมองไปรอบๆ เพื่อเช็คให้ชัวร์ว่าเธอได้กลับมาอยู่ที่ป่าแห่งความฝันเหมือนเดิมแล้วจริงๆ
มิมิ: ว่าแต่... โลกประหลาดที่เราหลงเข้าไปเมื่อกี้นี้ มันคืออะไรกันแน่นะ?
จากนั้นเธอก็เริ่มมุ่งหน้าเดินทางต่อไป โดยที่เธอได้พยายามใช้เข็มทิศเพื่อช่วยนำทาง แต่พบว่าเข็มทิศกลับหมุนไปหมุนมาอย่างบ้าคลั่งตลอดเวลา ทั้งที่เดินไปยังทิศทางเดียวกันตลอด
มิมิ: ดูเหมือนว่าเข็มทิศจะใช้กับที่นี่ไม่ได้แฮะ... (อย่างนี้คิดว่าแผนที่ในมือถือก็คงใช้ไม่ได้เหมือนกันแน่ๆ)
และหลังจากที่เธอลองเดินตรงไปเรื่อยๆ อยู่สักพัก เธอก็ได้เดินมาจนพ้นอาณาเขตของป่า
มิมิ: ฮะ! ในที่สุดก็ออกจากป่าแล้วล่ะ!! ╰(*°▽°*)╯
แต่เมื่อเธอสังเกตสถานที่และบรรยากาศที่อยู่ตรงหน้า พบว่าเธอได้เดินย้อนกลับมายังทางเดียวกับที่เธอเดินเข้าป่าไปในตอนแรก
มิมิ: แต่เอ๊? นี่เรา... กลับมาที่เดิมเหรอเนี่ย?! โธ่... {{{(>_<)}}}
มิมิถึงกับทรุดลงด้วยความเซ็ง
แต่ทว่าในตอนนั้นเอง อยู่ๆ ที่กำไลแปลงร่างของมิมิก็ส่องแสงแบบกระพริบๆ เป็นจังหวะออกมา
มิมิ: เอ๊!? ทำไมกำไลถึงส่องแสงล่ะ?
MZD: เพราะว่าตอนนี้คู่หูของเธอกำลังประสบกับสถานการณ์ยากลำบากอยู่น่ะสิ!
อยู่ๆ ก็มีเสียงกระซิบของ MZD (จากโลก AC) ดังเข้ามาในหูของมิมิ
มิมิ: เสียงนี่มัน...!
MZD: เหตุที่กำไลป๊อปเปอร์เปล่งแสงออกมา เพราะเป็นการแจ้งเตือนให้ทราบว่าคู่หูของเธอกำลังต้องการความช่วยเหลือจากเธออยู่ เพราะตามกฎแล้วการจะแปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์ได้นั้น เป็นจำต้องอยู่พร้อมกันทั้ง 2 คน ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถแปลงร่างได้ยังไงล่ะ!
จากนั้นมิมิก็หลับตาลงพลางกำหมัดแน่น
มิมิ: โธ่... เจ้าแมวบ้าบิ่นนะ...
จากนั้นเธอจึงลองถาม MZD
มิมิ: แล้ว... พอจะบอกได้ไหมว่าเนียมิจังตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ??
แต่หลังจากที่ถามไป ก็ไม่มีเสียงตอบกลับแต่อย่างใด
มิมิ: เงียบ... ＼แล้วแบบนี้ฉันจะรู้ได้ไงว่าเนียมิจังอยู่ที่ไหนกันล่ะ!!／ ヽ（≧□≦）ノ
มิมิตะโกนในประโยคต่อมา
จากนั้นบนกำไลป๊อปเปอร์ก็เปล่งแสงสว่างจ้าออกมา ทำให้เธอต้องหันมามองด้วยความสงสัย ก่อนที่จะมีลูกไฟสีขาวค่อยๆ ลอยออกมาจากกำไล และลูกไฟนี้ได้พุ่งไปยังทางป่าแห่งความฝัน
มิมิ: หรือว่าลูกไฟนั้น ต้องการจะบอกตำแหน่งของเนียมิจัง?
จากนั้นเธอจึงกลับเข้าไปยังป่าอีกครั้งโดยเธอได้วิ่งตามลูกไฟดวงนั้นไปเรื่อยๆ
และหลังจากที่วิ่งมาได้สักพัก ลูกไฟนำทางดวงนั้นก็ได้ลอยเข้าไปยังกำแพงแสงสว่างอันเป็นประตูมิติไปสู่โลกแห่งความฝัน
มิมิ: Σ( °_ °) มันลอยเข้าไปในแสงประหลาดนั่นแฮะ เอ๊!? หรือว่า...??
จากนั้นเธอก็ได้ฉุกนึกถึงภาพตอนที่เนียมิกำลังถูกขังอยู่ในมิติมืดมิดเมื่อคราวนั้นออกมา
มิมิ: จริงด้วยสินะ เนียมิกำลังถูกจับขังอยู่ในมิตินั้นนี่นา!! คงต้องลองเสี่ยงตามเข้าไปแล้ว!!
แล้วจากนั้นเธอจึงตัดสินใจวิ่งเข้าไปยังหลังแสงสว่างนั้น เพื่อไปช่วยเนียมิที่กำลังติดอยู่ในโลกแห่งความฝัน
--------------------------------------------------------------------------------
กลับมาทางเนียมิ ซึ่งในขณะนี้เธอกับไทม์เมอร์กำลังพยายามวิ่งหนีการโจมตีของสัตว์ประหลาด SL อยู่ เพราะเธอไม่สามารถแปลงร่างได้
สัตว์ประหลาดได้โจมตีทั้งสองด้วยการปล่อยพลังคลื่นวงแหวนใส่เป็นระยะๆ แต่ทั้งสองก็หลบได้อย่างฉิวเฉียวมาตลอด
จนกระทั้งได้วิ่งมาจนถึงสุดขอบของพื้น ซึ่งตรงหน้าเป็นทะเลลาวา ทำให้ไม่สามารถที่จะวิ่งหนีต่อไปได้
ไทม์เมอร์: อ่ะ!! ∑(°ロ°)
เนียมิ: ไปต่อไม่ได้ซะแล้วล่ะ!! ( °Д °;)
เซ: ฮ่าๆๆ ! (@^0^@) ในที่สุดก็มาถึงจุดจบสักทีนะ เอาล่ะ! จงดูคนรักตายไปต่อหน้าต่อตาของนายซะ!
จากนั้นสัตว์ประหลาดก็ได้ชาร์ตพลังเพื่อเตรียมปล่อยท่าไม้ตาย
แต่ทว่าไทม์เมอร์กลับไปยืนอยู่ด้านหน้าเธอ เพื่อพยายามที่จะรับการโจมตีแทน
ไทม์เมอร์: ผมจะไม่ยอมให้เธอมาตายที่นี่โดยเด็ดขาด!! ╚(•⌂•)╝
เนียมิ: ไทม์เมอร์คุงมันอันตรายนะ!! ถอยไปเถอะ!!
แล้วเสี้ยววินาทีในพริบตานั้น สัตว์ประหลาดก็ได้ปล่อยลำแสงขนาดใหญ่ออกมา ซึ่งลำแสงนี้ได้พุ่งเข้าไปใส่ไทม์เมอร์แบบเต็มๆ
ร่างของเขาลอยกระเด็นออกไป
เนียมิ: ม่ายยย!!! （≧□≦）
เนียมิรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของเขา
เนียมิ: ไม่เป็นไรนะ...?
ไทม์เมอร์: อืม! ฉัน...ไม่เป็น...ระ
เขาพยายามตอบแต่ก็ต้องทรุดลงด้วยความเจ็บปวด
เนียมิ: นายคิดจะทำบ้าอะไรของนายน่ะ!! นายไม่ได้แปลงร่างได้แบบพวกเรานะ!!
ไทม์เมอร์: แบบนี้ก็ดีแล้วนิ... ผู้หญิงที่อยู่ตรงนั้น ไม่ใช่น้องสาวที่ผมรู้จักอีกแล้ว...
เนียมิ: นายอย่าเพิ่งสิ้นหวังง่ายๆ แบบนั้นสิ!! เธอก็แค่ถูกพลังความมืดครอบงำเท่านั้นแหละ!!
เซ: เอาล่ะๆ เลิกดราม่ากันได้แล้ว คราวนี้ก็ถึงตาของเธอมั้งแล้วละนะ!
จากนั้นสัตว์ประหลาดก็ได้ชาร์ตพลังอีกครั้งเพื่อเตรียมปิดบัญชีกับเนียมิ
ไทม์เมอร์: หนอย... ทำไมฉันถึงไม่มีพลังพิเศษเหมือนพวกป๊อปเปอร์สบ้างนะ เจ็บใจที่สุด!! (〃＞目＜)
แต่ทว่า... ในพริบตานั้นก็เกิดหลุมมิติขึ้นมาที่บริเวณเหนือสัตว์ประหลาด และมีสิ่งหนึ่งโผล่ออกมาจากหลุมนั้น ซึ่งสิ่งนั้นก็คือ มิมิ นั่นเอง!! โดยเธอได้ร่วงลงมากลางหัวของสัตว์ประหลาดพอดี ทำให้การชาร์ตพลังของสัตว์ประหลาดถูกยกเลิกในทันที ก่อนที่มิมิจะร่วงลงมาสู่พื้นอีกทีหนึ่ง
เซ: เกิดอะไรขึ้นน่ะ?? (⊙_⊙;)
มิมิค่อยๆ ลุกขึ้นมาด้วยความเจ็บปวดจากแรงกระแทก
เนียมิ: มิมิจัง!! (o゜▽゜)o
เนียมิที่สังเกตเห็นเธอแล้วตะโกนเรียก แล้วจากนั้นเธอจึงวิ่งเข้าไปหา
เนียมิ: ในที่สุดเธอก็มาจนได้สินะ แล้วเธอมาจนถึงที่นี่ได้ยังไงกัน?
มิมิ: ก็... ใช้ไอ้นี่ไง!
มิมิโชว์ "ซิลลี่คีย์" ให้ดู
เนียมิ: ซิลลี่คีย์??
มิมิ: อืม!! ฉันลองใช้มันควบคุมเส้นทางการวาร์ปภายในโลกประหลาดนี้ดูน่ะ มันใช้ได้ผลเยี่ยมมากเลยล่ะ!!
เนียมิ: โห้!! ทำแบบนั้นได้ด้วยเหรอเนี่ย??
มิมิ: อืม!! ^_^ รู้สึกว่ามันจะใช้ประโยชน์ได้อีกหลายอย่างเหมือนที่โปโตเคยบอกเลยล่ะ แต่ว่าพวกเรายังรวบรวมเศษลูกแก้วได้ไม่ครบ พลังก็เลยยังไม่ค่อยเสถียรเท่าไหร่
เนียมิ: งั้นก็แสดงว่าเราสามารถใช้กุญแจนี้กลับสู่โลกเดิมได้ด้วยสินะ!
มิมิ: แน่นอน!! ...คิดว่านะ (￣_￣|||)
จากนั้น มิมิกับเนียมิ ก็หันมามองทางเซกับสัตว์ประหลาด
เซ: มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?? ทำไมป๊อปเลิฟ.. ไม่สิ มิมิถึงมาอยู่ที่นี่ได้??
มิมิ: ก็เพราะว่าพวกเราทอดทิ้งกันไม่ได้ยังไงล่ะ!! (*^▽^*)┛
เนียมิ: ใช่แล้วล่ะ!! ☆⌒(*＾-゜)v
จากนั้นทั้งสองก็หันมาหากัน ก่อนที่จะพยักหน้าให้กัน แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า
มิมิ/เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"
จากนั้นก็เกิดคลื่นแสงสีชมพูออกมาจากกำไล ก่อนที่คลื่นแสงจะเข้ามาครอบร่าง
จากนั้นทั้งคู่ก็เข้าไปอยู่ในมิติพิเศษ แล้วชิ้นส่วนของชุดป๊อปเปอร์สก็ค่อยๆ ปรากฏออกมาตามตัว เริ่มจากรองเท้า ถุงน่อง ถุงมือและถุงแขน ชุด และสุดท้ายหมวกกับผมเกลียวด้านข้างที่เพิ่มมา
หลังจากที่แปลงร่างเสร็จแล้วทั้งคู่ก็ออกจากมิติแปลงร่างด้วยการพุ่งตัวลงมาจากฟ้า เมื่อเท้าแตะพื้นแล้วก็ถึงเวลาเริ่มกล่าวบทแนะนำประจำตัว
ป๊อปเลิฟ: ด้วยรักและมิตรภาพ ป๊อปเลิฟ!
ป๊อปพีช: ด้วยสุขและสันติภาพ ป๊อปพีช!
ป๊อปเลิฟ/พีช: พวกเราคือ... ป๊อปเปอร์ส!!
ป๊อปเลิฟ: เจ้าผู้ที่ทำให้ความเคารพต้องสูญสลาย
ป๊อปพีช: จงหยุดการกระทำที่โลภมากของแกซะ
หลังจบฉากแปลงร่าง
เซ: หนอย!! น่ารำคาญจริงๆ ไปจัดการมันซะ!!
เซสั่งให้สัตว์ประหลาดเริ่มการต่อสู้กับป๊อปเปอร์ส
ป๊อปพีช: เลิฟ! ตอนนี้ไทม์เมอร์กำลังบาดเจ็บอยู่ พวกเรามาลองใช้พลังนั้นกันอีกครั้งเถอะ! อาจจะช่วยทำให้ไทม์เมอร์หายดีไปด้วยก็ได้
ป๊อปเลิฟ: อืม!!
แล้วทั้งคู่ก็เรียกเกียร์พิเศษออกมาจากเข็มกลัดบนชุด โดยมีลูกพลังออกมาจากเข็มกลัด ก่อนที่ลูกพลังทั้งสองจะเข้ามาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน แล้วจากนั้นลูกพลังก็แปลงสภาพกลายเป็นเกียร์อีกที
จากนั้นทั้งคู่มายืนอยู่หน้าเกียร์พิเศษด้วยกันเพื่อเตรียมเริ่มการต่อสู้ด้วยเสียงเพลง
เซ: อ่ะ!? คิดจะให้มาป๊อปปินแบทเทิลกับสัตว์ประหลาดงั้นเหรอ..? ไม่ต้องไปสนใจมัน โจมตีเข้าไปเลย!!
แล้วจากนั้นสัตว์ประหลาดก็พุ่งเข้ามาหาทั้งสองเพื่อเริ่มการโจมตี
ป๊อปเลิฟ: พร้อมแล้วนะ!
ป๊อปพีช: อืม!!
ป๊อปเลิฟ/พีช: Let's pop'n music together! O(∩_∩)O
แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มเล่นป๊อปปินด้วยเกียร์ตัวเดียวกัน โดยแบ่งกันกดปุ่มคนละฝั่ง
===== POP'N MUSIC =====
Dream Again... / 柴田浩之
เป็นจังหวะเดียวกับที่สัตว์ประหลาดได้พุ่งเข้ามาจนถึงระยะประชิด แต่ทว่า สัตว์ประหลาดก็ได้โดนคลื่นพลังที่ปล่อยออกมาจากเกียร์กระแทกเข้าใส่ ทำให้สัตว์ประหลาดกระเด็นกลับไปอย่างง่ายดาย
เซ: อ่ะ!? ⊙﹏⊙∥
เซถึงกับช็อกไปเลย
ในขณะเดียวกันทางด้านไทม์เมอร์ ก็เกิดคลื่นแสงสีเขียวขึ้นมารอบๆ ตัวของเขา ซึ่งพลังจากคลื่นแสงนี้ได้ค่อยๆ รักษาบาดแผลของเขาจนหายเป็นปลิดทิ้ง
ส่วนทางด้านสัตว์ประหลาดก็ยังไม่ยอมแพ้ กลับมาโจมตีต่อด้วยการปล่อยเลเซอร์วงแหวนใส่ แต่พลังนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ ติดม่านบาเรียที่เกิดจากพลังของเกียร์
จากนั้นก็มีลำแสงเลเซอร์ปล่อยออกมาจากเกียร์อีกครั้ง ทำให้สัตว์ประหลาดเริ่มเป็นฝ่ายเสียเปรียบเพราะบาดเจ็บอย่างหนัก
===== END MUSIC =====
หลังจากที่การเล่นป๊อปปินจบลงแล้ว
ป๊อปพีช: เอาล่ะ! มาเคลียร์สเตจกันเถอะ!!
แล้วจากนั้นทั้งสองก็นำแขนข้างหนึ่งมาประกบกันด้านข้างซึ่งกันละกัน แล้วมือข้างที่ประกบแขนกันก็เกิดแสงขึ้นมา เป็นการชาร์ตพลังเพื่อเตรียมปล่อยท่าไม้ตาย โดยแขนของพวกเธอชูตรงไปที่สัตว์ประหลาด
ป๊อปเลิฟ/พีช: "ป๊อปปินอิมแพ็ค ไฮเปอร์" !!!
จากนั้นก็เกิดลำแสงสีฟ้าและชมพูขนาดใหญ่ม้วนกันเป็นเกลียวพุ่งเข้าไปเผด็จศึกสัตว์ประหลาด และแล้วทั้งสองก็สามารถกำจัดสัตว์ประหลาดลงได้อย่างสวยงาม
เซ: ชิ! แผนเกือบจะสำเร็จอยู่แล้วเชียว! (╬▔皿▔)╯
เซกล่าวก่อนที่จะใช้พลังหายตัวไป
จากนั้นทั้งคู่ก็ได้กลับร่างเดิม
แล้ววิ่งเข้ามาหาไทม์เมอร์เนียมิ: เป็นยังไงมั้ง?
ไทม์เมอร์: ก็... บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่อยู่ๆ มันเหมือนความเจ็บปวดหายไปซะเฉยๆ เลยล่ะ! ^_^
มิมิ: ใช่แล้วล่ะ นั่นแหละคือหนึ่งในพลังใหม่ของพวกเรานั่นแหละ ^_^
ไทม์เมอร์: จริงเหรอเนี่ย!? วิเศษไปเลยนะ!
เนียมิ: อืม!! ^_^
มิมิ: แล้วก็... เรื่องเมื่อเช้านี้... ฉันขอโทษนะ
มิมิหันมาทางเนียมิ
เนียมิ: อ๋อ! หมายถึงเรื่องนั้นเหรอ ตอนนี้ฉันหายโกรธแล้วล่ะ! ...ที่จริงแล้วฉันคงต้องขอบคุณไทม์เมอร์ด้วยแหละ ถ้าหากไม่ได้นายช่วยฉุดสติฉันไว้ล่ะก็ ฉันคงกลายเป็นแมวจรไปเรียบร้อยแล้วล่ะ!
แล้วไทม์เมอร์ก็เกาหัวด้วยความเขินอาย
มิมิ: อืม!! งั้นก็ดีแล้วล่ะนะ ที่เธอหายโกรธ ^_^
เนียมิ: งั้นคืนนี้เรามาเล่นเกมนั้นด้วยกันอีกนะ!
มิมิ: อืม!! คราวนี้ก็เล่นกันอย่างทีมเวิร์กด้วยล่ะ! (ไม่แย่งเก็บของกัน)
เนียมิ: โอเค!! ฉันสัญญาเลย!!
แล้วไทม์เมอร์ก็มองดูทั้งสองอย่างมีความสุข หลังจากที่ทั้งสองหายโกรธกันแล้ว
จากนั้นมิมิก็ใช้ "ซิลลี่คีย์" เปิดประตูมิติจนสามารถกลับออกมายังโลกจริงได้อีกครั้ง โดยทุกคนออกมาอยู่หน้าปากทางเข้าป่า
มิมิ: น่าเสียดายนะที่วันนี้เรายังไม่ได้เศษลูกแก้วเพิ่ม
เนียมิ: อืม!! แต่ว่า...
แล้วทั้งหมดก็หันไปทางตรงข้ามกับทางเข้าป่า พบว่าสถานที่ตรงหน้าเป็นคนละเส้นทางกับขาเข้าป่าในตอนแรก
เนียมิ: ดูเหมือนว่าซิลลี่คีย์จะพาพวกเรามาถึงสถานที่ของภารกิจถัดไปแล้วละนะ!
ไทม์เมอร์: อืม!! ^_^ ยินดีด้วยนะ แต่ตอนนี้ฉันได้นี่มาเรียบร้อยแล้วล่ะ!
ไทม์เมอร์โชว์สมุนไพรที่เก็บมาได้จากในป่าให้ทั้งสองดู
เนียมิ: โห้่!! ได้มาเรียบร้อยแล้วเหรอ?? แล้วได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ?? (ไม่เห็นรู้เรื่องเลย)
ไทม์เมอร์: ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าพอหลังจากกลับมายังโลกจริงแล้ว ก็มีเจ้านี้ติดมาด้วยตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
มิมิ: สงสัยคงจะเป็นเพราะพลังของซิลลี่คีย์แน่ๆ เลยล่ะ
ไทม์เมอร์: อืม! นั่นสินะ ^_^ แต่ว่า...
เนียมิ: มีอะไรงั้นรึ?
ไทม์เมอร์: ก็เพราะว่าจุดที่ฉันอยู่ตรงนี้ มันเป็นคนละทางกับที่ฉันต้องกลับไปส่งสมุนไพรน่ะสิ!!
มิมิ/เนียมิ: เอ๋!? Σ(⊙o⊙;)
ทั้งสองร้องออกมาด้วยความตกใจ แล้วไทม์เมอร์ก็ถึงกับคอตกไปเลย
ไทม์เมอร์: โธ่... คงต้องใช้เวลาทั้งคืนเลยล่ะ กว่าจะเดินอ้อมกลับไปถึงที่เดิมได้... /(ㄒoㄒ)/~~ (ไม่อยากลัดเข้าป่านี้แล้ว)
แล้วทั้งสองก็หัวเราะกันอย่างมีความสุข เขาเองก็พลางขำไปด้วยอย่างเบาๆ เช่นกัน ^_^
และในขณะเดียวกันไทม์เมอร์ก็คิดในใจว่า
ไทม์เมอร์: จะว่าไป.. เนียมิจังเองก็มีข้อดีของเธอเหมือนกันนี่นา... ทั้งน่ารักและห้าวหาญด้วย
แล้วจากนั้นภาพของเนียมิกับป๊อปพีชก็ปรากฏออกมาในหัวของเขา
ไทม์เมอร์: ป๊อปพีช? ใช่สิ! เหมือนกับป๊อปพีชไม่มีผิดเลย แต่ว่าทำไมกันนะฉันถึงหลงรักป๊อปพีชมากกว่้า??
ไทม์เมอร์ตั้งคำถามกับตัวเองทิ้งท้าย ก่อนที่จะจากลากับทั้งสองไป
มิมิ: ถึงแม้ว่าวันนี้เราจะยังไม่ได้เศษลูกแก้ว แต่พรุ่งนี้พวกเราต้องคว้ามาให้ได้เลยนะ!
เนียมิ: อืม!! แต่เส้นทางข้างหน้านับจากนี้ คือสถานที่ต่อไปของพวกเราแล้ว!!
มิมิ/เนียมิ: ไปลุยกันเลย!! LET'S ADVENTURE!! (^_-)/☆\(-_^)
>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<
