pop'n music RESPECT : STAGE 4 「ชายหาดหรรษา」

หลังจากการพิชิตภารกิจแรกอันเหน็ดเหนื่อย ทั้งสองก็ได้กลับมาที่โรงแรมที่เนียมิพักอยู่ด้วยกัน เนียมิค่อยๆ ล้มตัวลงบนเตียง ร่างกายที่หมดแรงค่อยๆ อ่อนลง นัยน์ตาสีเขียวโตที่เคยเบิกกว้างก็ปิดลงอย่างช้าๆ และนาฬิกาก็ค่อยๆ หมุนไป

จนในที่สุด เธอก็เข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน...

--------------------------------------------------------------------------------

เนียมิฝันว่าตัวเองยืนอยู่บนดาดฟ้าของอาคารสูงแห่งหนึ่ง และตรงเบื้องหน้าที่เธอเห็นนั้นเป็นหอคอยโตเกียวทาวเวอร์

และเมื่อเธอลองก้มมองสำรวจตัวเองดู พบว่าเนียมิอยู่ในชุดที่คล้ายกับฮีโร่สาวน้อยเวทมนตร์ (คล้ายๆ พริตตี้เคียว)

ต่อมาเมื่อเธอลองสังเกตบริเวณโตเกียวทาวเวอร์ตรงหน้าอีกครั้ง พบว่ามีบุคคลลึกลับยืนอยู่บนดาดฟ้าของหอชมวิว ซึ่งอยู่ในชุดสาวน้อยเวทมนตร์เช่นกัน และเธอผู้นั้นก็จ้องมองมาทางเนียมิ

ทันใดนั้น หญิงสาวปริศนาก็ได้ถอดผ้าปิดตาของเธอออก แล้วเรียก "ป๊อปคุงสีดำ" ออกมาจากผ้าปิดตาอีกที ทำให้เนียมิรู้สึกตกใจเล็กน้อย

จากนั้นเธอก็โยนป๊อปคุงสีดำตัวนี้ ไปใส่จานดาวเทียมที่อยู่ด้านบนของหอคอย

แล้วจากนั้นจานดาวเทียมก็กลายเป็นสัตว์ประหลาดขนาดมหึมา ทำให้สีหน้าของเนียมิตอนนี้ ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

และหลังจากที่เนียมิจ้องมองสัตว์ประหลาดตัวนั้นอยู่พักหนึ่ง เธอก็สูดหายใจลึกเพื่อเป็นการทำใจให้สงบ แล้วตัดสินใจกระโดดพุ่งตัวเข้าไปต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้าด้วยความเร็วสูง

--------------------------------------------------------------------------------

มิมิ: เนียมิจังตื่นได้แล้ว นี่มันตั้ง 9 โมงเช้าแล้วนะ

มิมิเข้ามาปลุกเนียมิที่กำลังนอนหลับอยู่ เมื่อเนียมิรู้สึกตัวเธอก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมาพลางขยี้ตาไปด้วย

เนียมิ: หา... เอ๋... มิมิจัง

มิมิ: ทำไมเธอตื่นสายจังเลยล่ะ? เป็นอะไรรึเปล่า? ฉันตื่นตั้งแต่ 7 โมงแล้วนะ (เมื่อคืนเธอก็ไม่ได้นอนดึกนี่นา พอกลับมาถึงก็ล้มตัวลงนอนเลย)

เนียมิ: ฉันฝันแปลกๆ น่ะ

มิมิ: ฝันเหรอ? แล้วฝันถึงอะไร

แล้วเนียมิก็เล่าเรื่องราวในความฝันให้มิมิฟัง

มิมิ: ฮ่าๆ ฝันแบบนั้นเองหรอกเหรอ ฉันว่าสงสัยเธอคงดูการ์ตูนแนวสาวน้อยเวทมนตร์มากไปแน่ๆ ถึงได้ฝันแบบนี้ (แถมฉากโตเกียวทาวเวอร์ที่ว่าก็คุ้นๆ อีก มาจากฉากเปิดตัวตอนแรกของเรื่อง การ์ดแค็ปเตอร์ซากุระ รึเปล่าหว่า?)

เนียมิ: มันก็น่าจะใช่นะ แต่ฉันรู้สึกว่าความฝันเมื่อคืนมันดูสมจริงมากๆ เลยนะ ราวกับว่าฉันรู้สึกตัวอยู่ตลอดเวลายังไงยังงั้นเลย

มิมิ: เอาเถอะ ยังไงมันก็แค่ความฝัน ไม่มีประโยชน์อะไรที่เราต้องรู้ บางเรื่องน่ะ เราว่าถ้าไม่รู้มันอาจจะดีกว่าก็ได้นะ

เนียมิ: เออ... อืม

แล้วเนียมิก็ลุกออกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำ เมื่อเสร็จแล้วเธอก็มานั่งที่โต๊ะแต่งตัวเพื่อทำการมัดผมให้เป็นทรงหางคู่ยาว (ช่วงที่นอนพวกเธอจะปล่อยผม)

และเมื่อมัดผมเสร็จแล้ว มิมิก็เอาขนมปังแซนด์วิชไส้ปลามาให้เนียมิ

มิมิ: เอ้า แล้วกินนี่ซะ (ฉันกินเรียบร้อยตั้งแต่เช้าแล้ว)

เนียมิ: ขอบใจนะ ...งั้นกินแล้วนะ

เมื่อกินหมดแล้ว ก็ได้เวลาที่พวกเธอทั้งสองออกผจญภัยกันต่อ

มิมิ: เอาล่ะ วันนี้พวกเราไปไหนกันดีล่ะ?

แล้วเนียมิก็ดูสถานที่ต่างๆ ในแอปแผนที่อยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะตัดสินใจได้

เนียมิ: เอาเป็น..... ที่นี่แล้วกัน

เนียมิชี้ไปที่สถานที่ที่จะไปในหน้าจอมือถือ

มิมิ: โห้!! วันนี้จะไปแถวชายหาดเหรอ ฟังดูน่าสนุกดีนะ

เนียมิ: อืม (∩_∩) ถ้างั้นพวกเราก็...

มิมิ/เนียมิ: ไปลุยกันเลย!! (^_-)/☆\(-_^)

ทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกันในประโยคสุดท้าย

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 4
「ชายหาดหรรษา」

--------------------------------------------------------------------------------

เวลา 12:00 น.

ขณะนี้ทั้งคู่ได้เดินทางมาถึงบริเวณชายหาดของเมืองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

มิมิ: ว้าว!! หาดสวยจัง!!

มิมิกล่าวด้วยความประทับใจทันทีที่ได้เห็นชายหาดอันกว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา

แล้วจากนั้นพวกเธอก็เริ่มปฏิบัติการเดินสำรวจสถานที่

ชายหาดแห่งนี้เต็มไปด้วยเก้าอี้เอนหลังพร้อมร่มฟางจำนวนมาก แน่นอนว่ามีต้นมะพร้าวเยอะด้วยเช่นกัน รวมไปถึงพื้นทรายสีเหลืองอมขาวที่ดูตัดกับน้ำทะเลสีเขียวมรกตได้อย่างสวยงาม ซึ่งเป็นภาพที่เห็นแล้วให้ความรู้สึกถึงการพักผ่อนตากอากาศในช่วงหน้าร้อนดีจริงๆ

เนียมิ: ได้มาเดินรับลมริมทะเลแบบนี้ รู้สึกสดชื่นดีจริงๆ นะ

มิมิ: นั่นสิ ^_^

และในระหว่างที่กำลังเดินเที่ยวไปเรื่อยๆ นั้น ก็มีบุคคลหนึ่งทักเข้ามา

"โทษทีนะคะ พวกคุณคือมิมิกับเนียมิใช่หรือเปล่า?"

จากคำถามนี้ทำให้ทั้งสองรู้สึกแปลกใจ

มิมิ: ทำไมคุณถึงรู้ชื่อพวกเราล่ะ??

"อ้าว พวกเธอยังไม่รู้กันเหรอ ตอนนี้พวกเธอดังแล้วนะ"

มิมิ/เนียมิ: เอ๋??

"ก็เรื่องที่พวกเธอเอาชนะแก็งมาเฟียเมื่อคืนนี้ไง เรื่องนี้น่ะ ได้ลงข่าวไปทั่วเกาะเลยล่ะ ลองดูนี่สิ"

แล้วเธอก็ส่งหนังสือพิมพ์ให้มิมิกับเนียมิลองอ่านดู

มิมิ: "เมื่อคืนนี้เวลา 21:00 น. ได้มีกลุ่มเด็กสาวปริศนาจำนวน 2 คนปรากฏตัวออกมาแข่งป๊อปปิ้งแบทเทิลกับหัวหน้าแก็งไรท์ซิ่งซันจนสามารถเอาชนะไปได้ ซึ่งวีรสตรีทั้งสองมีชื่อว่า มิมิ และ เนียมิ ส่งผลให้ย่านธุรกิจทุกแห่งในเมืองที่แก็งไรท์ซิ่งซันยืดครองมาได้ ถูกปล่อยคืนให้กับเจ้าของธุรกิจเดิมทั้งหมด และหัวหน้าแก็งรวมถึงสมาชิกทั้งหมดได้ถูกจับกุมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ส่วนประวัติการแข่งขันครั้งที่ผ่านมาทั้งหมดของแก็งไรท์ซิ่งซันนั้น ยังไม่เคยแพ้ใครเลยแม้แต่ครั้งเดียว จนกระทั่งมาแพ้ให้กับมิมิและเนียมิ" อืม...

เนียมิ: ดูเหมือนว่าจะไม่ใช่แค่ดังอย่างเดียว แต่มันกลายเป็น "ตำนาน" ไปซะแล้วสิ ^_^

"ใช่แล้วล่ะ ^_^ ข่าวนี้เป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ของวันนี้เลยนะ เพราะงั้น พวกเธอช่วยเล่นป๊อปปิ้งโชว์ให้ฉันดูเป็นขวัญตาหน่อยจะได้หรือเปล่า"

มิมิกับเนียมิมองหน้ากัน แล้วหันมาตอบว่า

มิมิ: ได้สิ

เนียมิ: จัดไปเลย!! (oﾟvﾟ)👍

===== POP'N MUSIC =====
Memory of Beach - M2U
===== END MUSIC =====

เมื่อจบเพลง หญิงสาวก็อึ้งสุดขีด ไม่ใช่เพียงแค่ฝีมือที่เหนือชั้นสมคำร่ำลือเท่านั้น แต่คะแนนยังเท่ากันเป๊ะๆ อีกด้วย!!

"โห้!! สุดยอด!! (แถมคะแนนยังเท่ากันอีกด้วย ⊙﹏⊙∥)"

เนียมิ: ถ้าเธออยากจะลองแข่งกับพวกเราก็เชิญได้เลยนะ (‾◡◝)☆

"ขอบใจที่ชวนท้าแข่งนะ แต่ไม่เอาดีกว่า แค่ฉันได้เห็นฝีมือการเล่นของพวกเธอฉันก็รู้สึกดีใจแล้วล่ะ ^_^"

เนียมิ: อืม.. ไม่เป็นไร ที่จริงแล้วทางฉันเองก็มีธุระที่ต้องทำอยู่เหมือนกันน่ะ

"งั้นเหรอจ๊ะ ^_^ ถ้างั้นฉันขอลาแล้วนะ บาย"

แล้วหญิงสาวคนนั้นก็เดินจากไป

มิมิ: บ๊ายบายจ้า (0^◇^0)/

แต่เมื่อหญิงสาวเดินออกไปได้ไม่นาน เธอก็หันกลับมา แล้วตะโกนบอก

"เอ่อ! ฉันลืมแนะนำตัวไปน่ะ ฉันชื่อ ยูลูลุ นะ แล้วเจอกันใหม่ล่ะ"

แล้วเธอก็วิ่งจากไปจริงๆ

มิมิ: เอาล่ะ ไหนๆ พวกเราก็มาริมหาดแล้ว งั้นเราไปทำสิ่งนั้นกันเลยไหมล่ะ?

เนียมิ: อะไรเหรอ?

มิมิ: ก็ไปเล่นน้ำทะเลกันไง

แล้วจากนั้นทั้งสองก็เปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำ ก่อนที่จะเริ่มเล่นทะเลและกิจกรรมต่างๆ บนชายหาดด้วยกัน (สร้างปราสาททราย, ปิดตาตีแตงโม, นอนอาบแดด ฯลฯ)

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง ขณะนี้เป็นเวลา 16:00 น.

ซึ่งในตอนนี้ทั้งสองได้เลิกเล่นทะเลแล้ว และได้เปลี่ยนกลับเป็นชุดเดิมเรียบร้อยแล้ว

มิมิ: ว้าว พอได้เล่นด้วยกันแบบนี้แล้ว สนุกจริงๆ นะ

เนียมิ: นั่นสินะ จะว่าไปฉันเองก็ไม่ได้มาลงเล่นทะเลอย่างนี้มานานแล้วเหมือนกัน

และในระหว่างที่กำลังเดินอยู่นั้น ทั้งสองก็ได้พบกับกลุ่มคนที่่รวมตัวอยู่ริมทะเลตรงหน้าจำนวนมาก

เนียมิ: นั่นมันอะไรกันน่ะ?

มิมิ: เข้าไปดูกันเถอะ

และเมื่อเข้าไปดู ก็พบว่าที่นี่มีการจัดงานปาร์ตี้บางอย่าง โดยเป็นร้านอาหารที่ตั้งอยู่บนหาด ซึ่งมีคนจำนวนมากทั้งบริเวณรอบนอกและด้านในร้าน

เนียมิ: ทำไมถึงมีคนมากันเยอะอย่างนี้นะ

มิมิ: งั้นลองไปถามพวกเค้าดูกันเถอะ

แล้วมิมิก็ลองเข้าไปถามผู้ชายคนหนึ่ง

มิมิ: ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าที่นี่เค้ามีงานอะไรกันเหรอ ทำไมคนถึงเยอะจัง

"อ๋อ ที่นี่ไม่มีงานปาร์ตี้อะไรเหรอ"

มิมิ: เหรอค่ะ แต่ว่าทำไมถึงมีคนอยู่กันเยอะจัง

"ไม่รู้เหมือนกันนะ ตอนที่ฉันมาถึงก็เห็นมีคนอยู่เยอะแล้วเหมือนกัน"

มิมิ: งั้นก็ขอบคุณสำหรับคำตอบนะค่ะ

แล้วมิมิก็หันกลับมาหาเนียมิ

มิมิ: เค้าบอกว่าที่นี่ไม่มีงานปาร์ตี้น่ะ

เนียมิ: แต่ฉันว่ามันก็ดูน่าสงสัยอยู่ดีนั่นแหละ แสดงว่าที่นี่ต้องมีอะไรพิเศษแน่ๆ คนถึงได้มารวมตัวกันเยอะขนาดนี้

มิมิ: งั้นเราลองไปสำรวจรอบๆ ที่นี่ดูกันก่อนเถอะ

เนียมิ: อือ!!

แล้วทั้งสองก็ออกเดินสำรวจสถานที่ ภายในร้านเป็นร้านอาหารกึ่งบาร์ขนาดไม่ใหญ่มากนัก

และเมื่อลองเดินออกมาสำรวจด้านนอก ด้านนอกก็มีโต๊ะอาหารตั้งอยู่บนพื้นทรายหน้าร้านเช่นกัน และตรงหน้าขึ้นไปทางทะเลมีทางเดินลอยน้ำที่ทอดยาวออกไปค่อนข้างใกล้พอควร

ทั้งสองลองเดินไปตามทางเดินลอยน้ำ เมื่อเดินจนสุดทางพบว่าเป็นเกาะขนาดเล็กที่ถมขึ้นมาเองอีกที บนเกาะนี้มีร้านอาหารกึ่งบาร์อยู่อีกร้านแต่ขนาดเล็กกว่าพอควร และมีจุดจอดเรืออยู่ข้างๆ ร้านอาหาร และมีเวทีขนาดเล็กอยู่ที่สุดทางเดินของเกาะ

มิมิ: บนเกาะถมนี้มีเวทีด้วยแฮะ แสดงว่าที่นี่คงจะมีอะไรอย่างที่ว่าจริงๆ

ทันใดนั้นเนียมิก็ไปพบกับบางอย่างเข้าอยู่ที่ริมขอบเกาะ

เนียมิ: นั่นมันใครกันน่ะ? นั่งอยู่ตรงนั้น ดูท่าทางแปลกๆ ด้วย

แล้วทั้งสองก็ลองเดินเข้าไปหาคนนั้นที่นั่งอยู่ริมน้ำ

พบว่าเป็นเด็กสาว "หูกระต่าย" ที่อายุใกล้เคียงกับพวกเธอ และเมื่อเข้าไปใกล้อีกนิดพบว่าเธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่

เนียมิ: (ดูคล้ายกับมินิตจังเลย แต่ไม่ใช่แฮะ) นี่เธอ เป็นอะไรหรือเปล่า?

เนียมิทักไปแต่ก็ยังไม่มีการตอบกลับ

มิมิ: ถ้าเธอมีปัญหาอะไร พวกเรายินดีช่วยเหลือเลยนะ

แล้วจากนั้นเด็กสาวก็หันมามองทั้งคู่

"หือ? พวกเธอคือ"

เนียมิ: ฉันชื่อ เนียมิ

มิมิ: ส่วนฉัน มิมิ ยินดีที่ได้รู้จักนะ

แล้วจากนั้นทั้งสามก็มานั่งคุยกันที่ศาลาหลังคาฟางที่อยู่ใกล้ๆ กับท่าเรือ

ซูล: ชื่อของฉันคือ ซูล (Sue) ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ ^_^ แล้วก็ ขอโทษด้วยนะที่ร้องไห้ออกไปแบบนั้น

เนียมิ: ไม่เป็นไรเหรอจ๊ะ

มิมิ: ว่าแต่แล้วเธอมีปัญหาอะไรอยู่งั้นเหรอ?

ซูล: คือที่จริงเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ...

--------------------------------------------------------------------------------

ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว เวลา 15:00 น. (ซึ่งในตอนนั้น มิมิ เนียมิ กำลังเล่นน้ำทะเลกันอยู่)

ในขณะที่ซูลกำลังเดินเล่นอยู่ริมหาดนั้น ก็มีเด็กหนุ่มเข้ามาถามคำถามกับเธอ ซึ่งเค้าผู้นั่นก็คือ ไทม์เมอร์ นั่นเอง

ไทม์เมอร์: โทษทีนะครับ ไม่ทราบว่าพอจะพบเห็น หรือรู้เบาะแสน้องสาวของผมหรือเปล่าครับ

แล้วเขาก็หยิบนาฬิกาลูกตุ้มที่ห้อยด้วยสายอยู่กับกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วเปิดฝานาฬิกาออกเพื่อให้ดูรูปของน้องสาวที่ติดอยู่ด้านในฝา

ซูลดูรูปอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะตอบไปว่า

ซูล: เออ.. ไม่ทราบเลยคะ

แล้วไทม์เมอร์ก็จดจ้องซูลที่อยู่เบื้องหน้าด้วยความตกใจอยู่พักหนึ่ง

ซูล: เป็นอะไรรึเปล่าคะ?

สติของไทม์เมอร์ที่กำลังคิดเรื่องต่างๆ นั้นกลับมาอยู่กับตัว

ไทม์เมอร์: อ๋อ เปล่าครับเปล่า

ซูล: ค่ะ...

ซูลตอบรับปฎิกิริยาแปลกของเด็กหนุ่ม

ไทม์เมอร์: จะว่าไป เธอนี้ก็ดูคล้ายกับน้องสาวของผมมากจริงๆ นะ ถ้างั้นผม เออ...

คำพูดขาดหายไปพร้อมกับสีหน้าแดงราวกับเขินอะไรอยู่

ซูล: มีอะไรเหรอคะ?

ไทม์เมอร์: คือว่า.. ถ้าไม่รังเกียจ ช่วยมาเดินเล่นกับผมแป๊ปนึงจะได้หรือเปล่า

แล้วซูลก็ใช้เวลาคิดอยู่พักหนึ่ง

ซูล: งั้นก็.... ได้ค่ะ ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ

ไทม์เมอร์: ผมเหรอครับ?

ไทม์เมอร์ถามกลับพร้อมกับชึ้มาที่ตัวเอง

ซูล: แล้วแถวนี้มันมีใครอีกล่ะคะ (* ￣︿￣)

เธอตอบกลับพร้อมตีสีหน้าโมโหเล็กน้อย

ไทม์เมอร์: อุย...อย่าโกรธสิครับ ผมชื่อไทม์เมอร์นะ ว่าแต่เราไปเดินเล่นกันเลยดีกว่านะครับ

ไทม์เมอร์หัวเราะเบาๆ แล้วทั้งสองก็ออกเดินเล่นริมชายหาดไปเรื่อยๆ ด้วยกัน

และในระหว่างนั้น ซูลเองก็เริ่มรู้สึกประทับใจ ที่อยู่ดีๆ ก็มีชายหนุ่มชวนมาเดินเล่นด้วย ก่อเกิดความรู้สึกดีๆ อยู่เต็มหัวใจ

-ผ่านไป 30 นาที-

หลังจากที่เดินทัวร์ตามที่ต่างๆ มาได้พักใหญ่ ซูลก็ได้พาไทม์เมอร์มาที่เกาะถม (ที่เดียวกับที่ มิมิ เนียมิ อยู่ในตอนนี้)

ซูล: จริงๆ แล้วฉันอาศัยอยู่แถวนี้แหละ

ไทม์เมอร์: โห! สวยจังเลยนะครับ (มีดอกไม้เต็มไปหมดเลย)

ซูล: อืม.. ฉันชอบที่นี่มากๆ เลยล่ะ เวลาไม่สบายใจอะไร ฉันก็จะมานั่งชมเกลียวคลื่นที่นี่เป็นประจำน่ะ

ไทม์เมอร์: งั้นเหรอครับ... จริงด้วยสิ แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ (เดินมาตั้งนานยังไม่ได้ถามชื่อเธอเลย)

ซูล: ฉันชื่อซูล ยินดีที่ได้รู้จักกันนะ แล้วก็...

แล้วซูลก็ลุกขึ้นยืน ทำให้ไทม์เมอร์รู้สึกสงสัยเล็กน้อย

ซูล: ถ้าไม่รังเกียจ ช่วยมาคบกับฉันหน่อยจะได้มั้ย ฉันจะยกรักครั้งแรกให้ทั้งหมดเลย

แล้วซูลก็คำนับตัวเพื่อขอร้อง

ทันใดนั้น หลังจากที่ไทม์เมอร์ได้ยินคำขอของซูล อยู่ๆ ภาพของเนียมิในวันที่เธอแข่งชนะครั้งแรก ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเขาอย่างกะทันหัน

ไทม์เมอร์: เออ..... ขอโทษด้วยนะครับ ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว

ซูล: Σ( °Д°)!!

จากคำตอบนี้ ทำให้ซูลถึงกับช็อก

ไทม์เมอร์: และสาเหตุจริงๆ ที่ผมชวนเธอเดินเล่น เพราะต้องการจะคลายความคิดถึงน้องสาวของผมเท่านั้นเอง เพราะเธอเองก็สวมหูกระต่ายเหมือนกันเลย

แล้วไทม์เมอร์ก็วิ่งหนีไปเลย

ไทม์เมอร์: ขอโทษด้วยจริงๆ นะคร้าบ!! ＞﹏＜

--------------------------------------------------------------------------------

-กลับมายังปัจจุบัน-

หลังจากที่ซูลเล่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ให้ฟังทั้งหมดแล้ว ก็ทำให้มิมิถึงกับแทบอยากจะร้องไห้

มิมิ: หือๆๆ (ノへ￣、) จริงๆ แล้วฉันเองก็เคยประสบปัญหาด้านความรักมานับครั้งไม่ถ้วนเหมือนกันนะ เพราะฉะนั้นแล้ว ฉันยินดีให้การช่วยเหลือเต็มที่เลยนะ

ซูล: ขอบใจนะ!! แต่พอได้รู้ว่าเธอเองก็เคยอกหักมาก่อนเหมือนกัน ฉันก็พอจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ （*＾-＾*） (ได้เจอคนร่วมชะตากรรมเดียวกัน)

มิมิ: อืม.. ดีแล้วล่ะ ถึงวันนี้จะไม่สมหวัง แต่ยังมีโอกาสครั้งใหม่เสมอนะ!! （*＾-＾*） (เหมือนกับที่ฉันกำลังสู้อยู่ในตอนนี้ ...ถึงแม้จะรู้สึกไม่อยากสู้ต่อแล้วก็เถอะ)

เนียมิ: (คนที่ไทม์เมอร์ชอบจริงๆ งั้นเหรอ??)

เนียมิยังคงสงสัยกับประโยคนั้น → "ไทม์เมอร์: เออ..... ขอโทษด้วยนะครับ ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้ว"

มิมิ: เอ่อ! จริงด้วยสิ ฉันขอถามอะไรอย่างหนึ่ง เธอพอจะรู้ไหมกว่าทำไมแถวนี้ถึงมีคนมาเที่ยวเยอะจังเลย??

ซูล: อ๋อ หมายถึงนั่นน่ะเหรอ จริงๆ แล้ววันนี้ตอน 1 ทุ่มฉันมีขึ้นแสดงที่นี่น่ะ

มิมิ: ขึ้นแสดงเหรอ??

ซูล: ใช่แล้วล่ะ ที่จริงฉันเป็น "อินดี้ไอดอล" ประจำร้านอาหารแห่งนี้น่ะ

เนียมิ: อินดี้ไอดอลงั้นเหรอ มันหมายความว่ายังไง? (ไม่เคยได้ยินศัพท์นี้มาก่อนเลย)

ซูล: ก็หมายถึงนักร้องไอดอลที่ดังอยู่แค่เฉพาะถิ่นยังไงล่ะ ปกตินักร้องไอดอลทั่วไปเช่น ตระกูลโฟร์ตีเอต จะดังระดับประเทศใช่มั้ย แต่อินดี้ไอดอลก็คือ ไอดอลที่ดังหรือเปิดการแสดงอยู่แค่ที่ใดที่หนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เผยแพร่ทางสื่ออื่นๆ

เนียมิ: อ๋อ อย่างนี้นี่้เอง... คนถึงได้มารอดูการแสดงของเธอเองสินะ

ซูล: เพราะงั้น...

แล้วซูลก็เข้ามาจับมือกับ มิมิ เนียมิ

ซูล: เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนที่พวกเธอช่วยเรื่องอกหักเมื่อกี้ ฉันขอร้องให้พวกเธอ ช่วยมาร่วมขึ้นแสดงบนเธียร์เตอร์ส่วนตัวของฉันด้วยจะได้หรือเปล่า?

มิมิ/เนียมิ: ขึ้นแสดง!? Σ( °Д°)

มิมิกับเนียมิตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

มิมิ: แต่ถ้าทำแบบนั้น พวกเราจะไม่มีเวลาซ้อมก่อนนะ

ซูล: ฮ่าๆ ^_^ เรื่องพรรณนั้นไม่ต้องสนหรอก ขึ้นชื่อว่า "อินดี้ไอดอล" น่ะ ขอแค่สนุกไปกับเสียงเพลงเหมือนตอนที่เล่นป๊อปปิ้งก็พอแล้วล่ะ

มิมิ: แต่ฉันว่า...

เนียมิ: ตกลง ฉันจะช่วย! (oﾟvﾟ)👍

ยังไม่ทันที่มิมิได้พูด เนียมิก็พูดแทรกเข้ามาก่อน

มิมิ: เนียมิจัง จะดีเหรอ

เนียมิ: แน่นอนสิ "ขอแค่สนุกไปกับเสียงเพลงเหมือนตอนที่เล่นป๊อปปิ้งก็พอแล้ว" จริงมั้ยล่ะ (‾◡◝)

มิมิ: มันก็จริงนะ แต่ว่าการแสดงโชว์กับเล่นป๊อปปิ้ง มันไม่เหมือนกันนะ เพราะถ้าพวกเราไม่ซ้อมเพื่อให้รู้แพทเทิร์นก่อน โอกาสที่การแสดงจะล่มกลางคันมีสูงมากเชียวนะ

เนียมิ: มิมิจัง เชื่อฉันสิ พวกเราต้องทำได้แน่ ก็เพราะพวกเราสองคน "ชอบเสียงเพลง" ไม่ใช่เหรอ

จากคำพูดนี้ ทำให้มิมิถึงกับเขินจนหน้าแดงเล็กน้อย

มิมิ: (///>︿<///) ...ก็ได้ (ถ้าการแสดงล่มขึ้นมา ฉันไม่รับผิดชอบด้วยนะ)

แล้วทั้งสามคนก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

--------------------------------------------------------------------------------

เวลา 19:00 น.

ขณะนี้ มิมิ เนียมิ และซูล ได้เตรียมตัวรอขึ้นเวทีอยู่ที่ด้านหลังของเวที

ค่ำคืนที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว แสงไฟจากเวที และแสงระยิบระยับจากเทียนลอยน้ำที่อยู่รอบๆ เกาะถมอันเป็นที่ตั้งของเวทีแห่งนี้ เป็นสิ่งดึงดูดความสนใจที่เรียกให้ทุกคนอยากมาดูการแสดงของซูลเป็นที่สุด☆

โฆษก: ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านครับ.. โชว์ในค่ำคืนนี้เรามีแขกรับเชิญสุดพิเศษ ที่บอกได้เลยว่า เซอร์ไพร์สุดๆ ไปเลย!☆

โฆษกเวทีกล่าวเตรียมเปิดการแสดง แล้วผู้ชมทุกคนก็ส่งเสียง "เย้!!" ออกมาพร้อมกันเพื่อตอบรับ

-ด้านหลังเวที-

เนียมิ: มิมิจัง คิดซะว่านี่คือ "เล่นป๊อปปิ้ง" นะ

มิมิ: ฉันจะพยายามจ๊ะ

-ด้านหน้าเวที-

โฆษก: เอาล่ะครับ ถ้าพร้อมแล้ว ขอเชิญพบกับไอดอลขวัญใจทุกท่านประจำชายหาดแห่งนี้ ซูล! และแขกรับเชิญพิเศษ มิมิและเนียมิ!☆

แล้วผู้ชมทุกคนก็ส่งเสียง "เย้!!" ออกมาพร้อมกันอีกครั้ง

แต่ดูเหมือนว่าหลังจากที่ผู้ชมบางคนได้ชื่อ มิมิ เนียมิ ก็เกิดอาการอึ้งไปตามๆ กัน

"เฮ้ย! นั่นมันป๊อปปิ้งเพลย์เยอร์ในตำนานที่ผู้คนเค้าร่ำลือกันไม่ใช่เหรอ?"

เสียงพึมพำจากผู้ชมบางส่วน

แล้วจากนั้น มิมิ เนียมิ และซูล ก็ได้เดินขึ้นมาบนเวทีพรัอมกัน แล้วการแสดงก็เริ่มขึ้นทันที

===== POP'N COURSE =====
[STAGE 1] I Want You - Lin-G
[STAGE 2] I Want You ~Twinkle★Twinkle Sunshine~ - Studio LAY-BACK
[STAGE 3] I Want You (RD MIX) - Lin-G
[STAGE 4] ALiCE - seibin ※เพลงของ มิมิ เนียมิ ประจำภาค RESPECT
===== END COURSE =====

เมื่อการแสดงจบลง ผลลัพธ์คือ พวกเธอทั้งสองสอบผ่านฉลุย! ผู้ชมทุกคนรู้สึกชื่นชอบโชว์ในครั้งนี้มากเลยทีเดียว

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาต่อมา หลังจากที่การแสดงสิ้นสุดแล้ว มิมิ เนียมิ ก็มาอยู่ที่ร้านอาหารบนหาด

เจ้าของร้าน: ต้องขอบคุณพวกเธอจริงๆ เลยนะ เพราะการแสดงในวันนี้ทำให้ร้านเรามีลูกค้าเยอะขึ้นมากเลยล่ะ

ซูล: ใช่แล้วล่ะ ตั้งแต่ที่ฉันเคยแสดงมา ยังไม่เคยมีครั้งไหนที่มีคนมาดูเยอะขนาดนี้เลย ฉันต้องขอขอบคุณพวกเธอด้วยนะ

เนียมิ: แฮะๆ (*￣▽￣*)ブ

เนียมิพลางเกาหัวของตัวเอง

เจ้าของร้าน: และเพื่อเป็นการตอบแทนที่พวกเธอช่วยพวกเราเรียกลูกค้า พวกเธอช่วยเปิดแอปป๊อปปิ้งเพลย์เยอร์ แล้วส่งมือถือมาให้ฉันสแกนหน่อยสิ

มิมิ: ค่ะ

แล้วทั้งสองก็เปิดแอปป๊อปปิ้งเพลย์เยอร์ในมือถือ แล้วยื่นหน้าจอมือถือไปให้เจ้าของร้านทำการสแกนด้วยเครื่องที่หน้าตาคล้ายกับ เครื่องสแกนบาร์โค้ดในร้านสะดวกซื้อ

และเมื่อสแกนเสร็จ ปรากฏว่าทั้งสองได้รับ "สแตมป์" ดวงที่สองแล้วเป็นที่เรียบร้อย

มิมิ/เนียมิ: สำมะเร็จ!! ได้สแตมป์ดวงที่สองแล้ว!! ( ﾉ ﾟ▽ﾟ)ﾉ☆＼(ﾟ▽ﾟ＼)

ทั้งสองพลางกระโดดแสดงความดีใจพร้อมกัน

ซูล: แล้วก็... มีข่าวดีอีกอย่างด้วยนะ

มิมิ/เนียมิ: หืม?

ซูล: เมื่อกี้นี้ มีค่ายเพลงเค้าติดต่อมาให้ฉันไปเป็นไอดอลจริงๆ ด้วยล่ะ ที่ทำได้แบบนี้ เป็นเพราะพวกเธอแท้ๆ เลยนะ

มิมิ: อืม ยินดีด้วยนะ (∩_∩) คราวนี้เธอได้ดังในระดับประเทศ.. ไม่สิ ระดับเกาะสมใจอยากแล้วล่ะ

ซูล: อืม (∩_∩) ขอบคุณพวกเธออีกครั้งมากๆ เลยนะ

เนียมิ: งั้น... ฉันขอถามอะไรหน่อยได้มั้ย

เนียมิถามแทรกเข้ามา

ซูล: อะไรเหรอ?

เนียมิ: ซูลจัง เป็นอะไรก็ทางร้านเหรอ? (เป็นหุ้นส่วน หรือ ลูกสาวของเจ้าของร้าน?)

ซูล: ฮ่าๆ (∩_∩) ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ จริงๆ แล้ว ฉันเป็นลูกสาวของเจ้าของร้านอาหารนี่แหละ

มิมิ/เนียมิ: เอ๋?!

มิมิและเนียมิพูดออกมาเกือบพร้อมกัน

เจ้าของร้าน: ใช่แล้วล่ะ ซูลจังเป็นลูกสาวของผมเอง

มิมิ: งั้นก็หมายความว่าการแสดงบนเวทีของเธอ เป็นการทำเพื่อเรียกลูกค้าใช่มั้ยคะ?

เจ้าของร้าน: ถูกต้องแล้วล่ะ จริงๆ แล้วทางฉันไม่ได้บังคับหรอกนะ แต่พอดีเมื่อก่อนลูกฝันอยากจะเป็นไอดอลที่มีชื่อเสียง ทางฉันก็เลยทดลองลงทุนสร้างเธียร์เตอร์ส่วนตัวให้กับลูกโดยเฉพาะ เพื่อไว้ใช้สำหรับจัดการแสดงเรียกลูกค้าเข้าร้านไปด้วยเลย ซึ่งแน่นอนว่าผมก็ไม่ได้หวังรายได้จากค่าเข้าชมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว (เข้าชมได้ฟรี) แต่ผมหวังที่จำนวนลูกค้าเข้าร้านอาหารมากกว่า...

เนียมิ: อย่างนี้นี่เอง "ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว" สินะ

เจ้าของร้าน: ฮ่าๆ (∩_∩) คงงั้นแหละ เอาล่ะ เพื่อเป็นการฉลองที่ลูกสาวกำลังจะกลายเป็นไอดอลแบบเต็มตัว คืนนี้ฉันจะให้พวกเธอกินได้ฟรีทุกอย่างไม่อั้นเลยนะ

มิมิ: จริงเหรอค่ะ!? ขอบคุณด้วยนะคะ (*^▽^*)

แล้วหลังจากนั้น มิมิ เนียมิ และซูล ก็ร่วมรับประทานอาหารด้วยกันในร้านอย่างมีความสุข

เนียมิ: (วันนี้ก็ผ่านไปได้ด้วยดีอีกวันนะคะ... ซึ่งก็ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้พวกฉันจะต้องเจอกับอะไรอีก แต่ฉันก็จะพยายามสู้ให้สุดกำลังที่มีไปเลย เพราะเป้าหมายเค้ามีไว้พุ่งชนนี่เนอะ (*^_^*))

เนียมิบรรยายกับผู้อ่านนิยาย

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<