pop'n music RESPECT : STAGE 36 「วันแห่งตำนาน! การต่อสู้ครั้งสุดท้ายในอาณาจักรเทพนิยาย」

ขณะนี้ มิมิ เนียมิ และสหายร่วมทางอีก 2 คนคือ อาร์ค และ โรโค่ กำลังมุ่งหน้าไปยัง "วิหาร Kobulr" ด้วยการขี่บนหลังของมอคโค่ที่เป็นสุนัขบินได้ และเป็น สัตว์เลี้ยงคู่ใจของโรโค่

มิมิ: ท่านอาร์คมีอายุกว่าพันปีนี่ เป็นความจริงเหรอค่ะ?

มิมิถามอาร์คที่นั่งอยู่ระหว่างเนียมิที่อยู่ข้างหน้าเธอ กับโรโค่ที่อยู่ด้านหน้าสุด

อาร์ค: จริงแน่นอน! แต่ข้าเองก็ไม่ทราบแล้วเหมือนกันว่าในตอนนี้อายุเท่าไหร่ เพราะไม่ได้นับอายุมานานแล้ว ...แต่เมื่อเกือบหนึ่งพันปีที่แล้ว ข้าเคยเป็นผู้นำทางป๊อปเปอร์สรุ่นก่อนไปยังวิหาร Kobulr และช่วยพวกเธอปิดผนึกผู้นำจักรวรรดิได้สำเร็จมาแล้วครั้งหนึ่งด้วยนะ

มิมิ: งั้นก็แสดงว่า... ท่านคงรู้เส้นทางภายในนั้นเป็นอย่างดีสินะ?

อาร์ค: ก็น่าจะพอจำได้อยู่นะ เพราะหลังจากที่สิ้นสุดภารกิจนั้นข้าก็ไม่ได้ไปเยียนที่นั้นอีกเลย

มิมิ: แล้วในนั้นมันมีกับดับหรือสิ่งอันตรายอะไรบ้าง พอจะจำได้ไหม?

อาร์ค: ก็ค่อนข้างอันตรายอยู่เหมือนกันนะ เพราะในนั้นนอกจากเส้นทางจะสลับซับซ้อนดังเขาวงกตแล้ว ยังเต็มไปด้วยกับดับมากมายที่พร้อมจะฆ่าเราได้ทุกเมื่อเลยล่ะ! ...และด้วยเหตุนี้ ข้าจึงต้องติดตามพวกเจ้ามาด้วยยังไงล่ะ!

เนียมิ: แล้วในตอนนั้น หลังจากที่ปิดผนึกผู้นำจักรวรรดิสำเร็จแล้ว ทุกอย่างก็จบลงทันทีเลยใช่ไหม? (ลองถามผู้รู้ให้แน่ใจ)

อาร์ค: แน่นอน! ถ้าหากนำซิลลี่คีย์ไปเสียบกับ บล็อกกี้ล็อค ได้เมื่อไหร่ละก็.. พวกลูกสมุนที่กำลังต่อสู้กันอยู่ในเมืองหลวง ก็จะหายไปด้วยทั้งหมดในทันที

มิมิ: แต่ปัญหาก็คือ.. ใครกันแน่ที่เป็นผู้ไปปลดผนึกจอมมารในครั้งนี้เนี่ยสิ!

อาร์ค: ข้าคิดว่าผู้นั้นอาจจะต้องการผลประโยคอะไรบางอย่างจากการยึดครองอาณาจักรเทพนิยายก็เป็นได้นะ...?

แล้วทั้งสองก็คิดในใจว่า ต้องเป็นฝีมือของ เซ อย่างแน่นอน...

และหลังจากที่บินมาได้สักพักหนึ่ง กลุ่มเมฆที่อยู่ตรงหน้าก็ค่อยๆ เผยให้เห็นสิ่งที่อยู่เบื้องล่าง ซึ่งนั่นก็คือ "วิหาร Kobulr" นั่นเอง

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 36
「วันแห่งตำนาน! การต่อสู้ครั้งสุดท้ายในอาณาจักรเทพนิยาย」

--------------------------------------------------------------------------------

เมื่อมาถึงจุดหมายแล้ว ทั้งสามยกเว้นโรโค่ ก็ลงมายังพื้นด้านล่าง ซึ่งมีลักษณะคล้ายกับสะพานขนาดใหญ่ที่เชื่อมต่อไปยังวิหารที่อยู่เบื้องหน้า

โรโค่: เดี๋ยวผมต้องรีบกลับไปก่อนนะครับ ถ้าหากเสร็จสิ้นภารกิจเมื่อไหร่ ก็เรียกผมทางโทรศัพท์ได้ทุกเมื่อเลยนะ!

มิมิ: ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวพวกเราจะกลับด้วยเวทย์ประตูมิติของซิลลี่คีย์แทนก็ได้

เนียมิ: แต่เราต้องนำซิลลี่คีย์ไป "เสียบคืน" กับบล็อกกี้ล็อคนะ ซึ่งหมายความว่าหลังจากนั้นพวกเราจะใช้เวทย์จากซิลลี่คีย์ไม่ได้อีกแล้ว

เนียมิหันมาบอกมิมิ

มิมิ: เออ.. นั่นสินะ (￣_￣|||) (ลืมนึกไปเลย)

โรโค่: ถ้างั้นก็ขอให้โชคดีนะครับ!

เนียมิ: อืม! แล้วเจอกัน!!

จากนั้นโรโค่ที่ยังคงอยู่บนหลังของมอคโค่ก็บินจากไป

ส่วนอาร์คก็นำนาฬิกาลูกตุ้ม (คล้ายๆ กับของไทม์เมอร์) ออกมาดูเวลา

อาร์ค: ดูเหมือนว่าพวกเราจะใช้เวลาเดินทางมาทั้งหมด 5 ชั่วโมงนะ นั่นหมายความว่าตอนนี้เหลืออีกแค่ 60 นาทีเท่านั้น ก่อนที่ "อาวุธสุดท้าย" จะถูกนำมาใช้งาน

อาร์คนำนาฬิกาเก็บกลับไป ก่อนที่จะพูดต่อ

อาร์ค: เอาล่ะ พวกเจ้าทั้งสองรีบเปลี่ยนเป็นร่างป๊อปเปอร์สกันก่อนเถอะ เพราะข้างในนั้นมันอันตรายมาก

มิมิ/เนียมิ: รับทราบ!

แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็แปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์ส

อาร์ค: เอาล่ะ.. พร้อมกันแล้วนะ?

ป๊อปเลิฟ/พีช: ค่ะ!!

แล้วจากนั้นทั้งสามก็มุ่งหน้าสู่วิหารที่อยู่ตรงหน้า

วิหาร Kobulr มีลักษณะคล้ายกับปราสาทขนาดใหญ่ ตัวปราสาทมีสีฟ้าที่ตัดสลับกับสีขาวในบางจุด (สีฟ้ามากกว่าขาว) และมีความสูงพอสมควร โดยจุดที่ตั้งของตัวปราสาทนั้นอยู่บนพื้นยกระดับทรงกลมลักษณะคล้ายเกาะลอยฟ้าสูงจากระดับพื้นดิน ซึ่งมีสะพานขนาดใหญ่ที่เชื่อมเข้ามายังบริเวณฐานปราสาท และด้านใต้ของสะพานและฐานปราสาทเป็นทะเลสาบ หากมองจากมุมสูงจะดูสวยงามเป็นอย่างยิ่ง

และหลังจากที่ทั้งสามเข้ามายังด้านในของปราสาทแล้ว พบว่าภายในมีลักษณะเป็นห้องโถงที่มีเพดานยกสูงคล้ายกับห้องโถงของปราสาททั่วๆ ไป แต่บรรยากาศดูมืดมิดกว่า

ป๊อปพีช: แล้วบล็อกกี้ล็อค มันอยู่แห่งไหนกันเหรอ?

อาร์ค: ถ้าข้าจำไม่ผิด มันอยู่ในห้องที่อยู่ชั้นบนสุดของปราสาทหลังนี้ ...เอาล่ะ เดี๋ยวข้าจะเป็นคนนำทางให้เองแล้วกัน ส่วนพวกเจ้าก็คอยช่วยสอดส่องภัยรอบๆ ตัวด้วยนะ

ป๊อปเลิฟ: โอเค!!

แล้วทั้งสามก็เดินเข้าไปต่อเรื่อยๆ โดยที่อาร์คเป็นคนเดินนำป๊อปเปอร์สไป

เส้นทางต่างๆ ที่เดินไปนั้นมีความซับซ้อนเป็นอย่างมาก เพราะเต็มไปด้วยห้องและทางแยกต่างๆ มากมาย

จนกระทั่งเดินมาถึงจุดหนึ่ง อาร์คได้เดินผ่านกลไกของกับดักโดยที่เขาไม่รู้ตัว

อาร์ค: อ่ะ!! ∑(°ロ°)

เมื่อเดินผ่านจุดนั้น อยู่ๆ ก็มีลูกธนูพุ่งมาจากทางด้านข้างของกำแพง แต่เขาสามารถกระโดดหลบไปได้อย่างเฉียดฉิว

อาร์ค: เฮอ... เกือบไปแล้วไหมล่ะ (ノ_<。)

ส่วนป๊อปเลิฟพลางคิดในใจ "ที่นี่มันอันตรายจริงๆ ด้วยแฮะ"

ป๊อปเลิฟ: นั่นสิ แล้วในเมื่อเป็นสถานที่สำหรับปิดผนึกจอมมาร แล้วทำไมถึงต้องวางกับดักเอาไว้ด้วยนะ?

อาร์ค: ไม่ทราบเหมือนกัน แต่คิดว่าอาจจะทำไว้เพื่อเป็นการป้องกันผู้ไม่หวังดีมาปลดผนึกออกก็ได้

แล้วจากนั้นก็มุ่งหน้ากันต่อไป โดยระหว่างทางได้พบกับอุปสรรคอีกมากมาย ไม่ว่าจะเป็น หลุมพราง สะพานที่พื้นถล่มเมื่อเคลื่อนที่ผ่าน เพดานหนามที่ค่อยๆ เลื่อนลงมาทับ กองทัพมอนสเตอร์จำนวนหนึ่ง รวมไปถึงปริศนาที่ต้องหาทางแก้ไขเพื่อให้ได้ไปต่ออีกด้วย แต่ก็ยังคงสามารถฝ่าฟันมาได้ด้วยความร่วมมือกันของทั้งสาม

--------------------------------------------------------------------------------

ทางด้านเมืองหลวง หลังจากที่มหาสงครามวันพิพากษาได้เริ่มอุบัติขึ้น เหล่าผู้คนทั้งชาวบ้านและป๊อปปินเพลเยอร์ต่างพากันวิ่งหนีเพื่ออพยพออกนอกเมืองกันด้วยความแตกตื่น แต่โชคยังดีที่การต่อสู้เกิดขึ้นแค่เฉพาะในบริเวณเขตเมืองชั้นในหรือเขตพระราชวังเท่านั้น แต่ทว่า ก็มีพื้นที่บางส่วนในเขตเมืองชั้นนอกได้รับผลกระทบจากลูกหลงของการต่อสู้เช่นกัน ซึ่งในขณะนี้ท้องฟ้าทั่วทั้งเมืองนั้นถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีส้มที่เกิดขึ้นจากเปลวเพลิงภายในพื้นที่การต่อสู้ในเขตพระราชวัง

และทางด้านฟากหนึ่งของเมืองในเขตชั้นนอก ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่ง "ตื่น" จากการหลับไหลอย่างยาวนาน และเธอผู้นั้นก็คือ "Minit's" นั่นเอง

มินิต: เอ๊!? นี่เรามาอยู่ที่ไหนอีกละเนี่ย?? (⊙_⊙;)？ (ไม่รู้เรื่องเลย)

สิ่งที่เธอเห็นตรงหน้าหลังจากที่ได้สติคืนมาจากการถูกควบคุมจิตใจโดย "!" (คันตัน) ก็คือ ภาพของผู้คนจำนวนมากที่กำลังพากันวิ่งหนีอะไรบางอย่าง

เธอยืนอยู่ภายในซอยแคบๆ ที่คั่นกลางระหว่างอาคาร เธอจึงเดินออกมาจากซอยมายังบริเวณถนนเพื่อดูว่าที่นี่คือที่ไหนและมันเกิดอะไรขึ้น

และสิ่งที่เห็นก็คือ เธอได้ตื่นขึ้นมาอยู่ภายในเมืองสไตล์ยุโรป ซึ่งกำลังมีผู้คนจำนวนมากพากันวิ่งไปยังทิศทางเดียวกันอย่างวุ่นวาย และบนท้องฟ้าทั่วทั้งเมืองกำลังปกคลุมไปด้วยแสงสีส้มที่เกิดจากไฟสงคราม และยังมีเสียงระเบิดดังขึ้นมาจากระยะไกลเป็นระยะๆ อีกด้วย

มินิต: ไม่รู้ว่าที่นี่เกิดอะไรขึ้น รู้เพียงแต่เราต้องรีบ "หนี" ออกไปจากที่นี่ให้ได้ซะแล้ว! o((⊙﹏⊙))o

จากนั้นเธอจึงได้วิ่งตามไปยังทิศทางเดียวกับที่ผู้คนวิ่งหนีตามกันไป

แต่ทว่า หลังจากที่วิ่งไปได้ไม่นานเธอก็รู้สึกเหนื่อย จนต้องเปลี่ยนมาเป็นเดินแทน

มินิต: เฮอ... ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยวิ่งมาราธอนแบบนี้มาก่อนเลย... (≧﹏ ≦) (ถ้าให้เต้นมาราธอนยังพอไหว)

และในจังหวะนั้นเอง ก็มีลูกปืนใหญ่ที่เป็นลูกหลงจากเขตสนามรบ ลอยเข้ามาใส่เธอพอดี

มินิต: ห๊ะ!! ∑(°ロ°)

ชั่วพริบตานั้น อยู่ๆ ก็มีใครบางคนพุ่งเข้ามารับตัวเธอไว้อย่างรวดเร็ว ทำให้หลบพ้นจากวิถีกระสุนได้อย่างหวุดหวิด

โปเอ็ต: ไม่เป็นไรใช่ไหม?

มินิต: อะ อืม..!

คนที่มาช่วยมินิตไว้ก็คือสาวน้อยนางฟ้าผู้แสนน่ารัก Poet นั่นเอง แต่มินิตยังรู้สึกงงๆ อยู่ เพราะตกใจกับลูกปืนใหญ่เมื่อสักครู่จนพูดอะไรต่อไม่ถูก

โปเอ็ต: เธอวิ่งต่อไม่ไหวแล้วสินะ งั้นเดี๋ยวฉันจะช่วยเธอพา "บิน" ไปส่งยังชานเมืองให้แล้วกันนะ ^_^

มินิต: อืม! ขอบใจนะ แล้วเธอเป็นใครเหรอ?

โปเอ็ต: ฉันชื่อ "โปเอ็ต" (Poet) น่ะ แต่ตอนนี้พวกเราต้องรีบหนีไปจากที่นี่ก่อนแล้ว

มินิต: โอเค!

แล้วโปเอ็ตก็อุ้มมินิตไปส่งยังชานเมืองด้วยการบินไป

มินิต: ที่เมืองนี้.. มันเกิดอะไรขึ้นกันเหรอ?

มินิตถามในขณะที่กำลังอยู่บนอากาศกับโปเอ็ต

โปเอ็ต: วันนี้เป็น "วันพิพากษา" น่ะ

มินิต: วันพิพากษางั้นเหรอ? มันคืออะไรกัน?

โปเอ็ต: ฉันเองก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันว่าคืออะไร แต่เท่าที่เคยได้ยินเขาเล่าต่อๆ กันมา ในรอบ 1,000 ปี จะมีพวกจักรพรรดิปีศาจไม่ทราบแหล่งที่มา บุกมายังเมืองหลวงแห่งนี้เพื่อยึดอำนาจอาณาจักรเทพนิยาย...

มินิต: เอ๊!? งั้นแบบนี้ก็เหมือนใน "เอวานเกเลียน" เลยล่ะสิ!? (⊙_⊙;)

โปเอ็ต: เหอะๆ ก็คงงั้นแหละ... (￣_￣|||) (ยังไม่เคยดูซะด้วยสิ)

มินิต: แล้วแบบนี้... พวกมันจะใช้ "อาวุธสุดท้าย" โจมตีเมืองด้วยใช่ไหม?

โปเอ็ต: ใช่แล้วล่ะ! เหลืออีกไม่กี่นาทีนับจากนี้แล้วที่พวกมันจะใช้ "อาวุธสุดท้าย" เข้าโจมตีทั้งเมืองจนพินาศ สิ่งที่พวกเราทำได้ในตอนนี้ก็มีเพียงแค่การรีบอพยพไปยังที่ปลอดภัยเท่านั้น

มินิต: แล้ว "อาวุธสุดท้าย" ที่ว่า มันมีลักษณะแบบไหนเหรอ พอจะรู้ไหม?

โปเอ็ต: ไม่รู้เหมือนกัน รู้เพียงแต่ว่ามันมีความรุนแรงมากพอที่จะทำลายทั้งเมืองให้ย่อยยับได้เลย

ผ่านไปได้สักพักทั้งสองก็บินมาถึงบริเวณนอกเมือง ซึ่งเป็นพื้นที่ที่ปลอดภัยจากสงคราม

หลังจากนั้นโปเอ็ตก็ร่อนลงมาบนถนนทางเดิน ซึ่งบริเวณโดยรอบเป็นทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ที่มีต้นไม้อยู่เล็กน้อย

มินิต: ขอบใจที่ช่วยมาส่งนะ! ถ้าหากไม่ได้เธอมาช่วยไว้แล้วล่ะก็ ฉันก็คงจะกลายเป็นนางฟ้าเหมือนกับเธอไปแล้วล่ะ ヾ(^▽^*)))

มินิตกล่าวหลังจากที่ลงมาจากอ้อมกอดของโปเอ็ต

โปเอ็ต: ฮ่าๆ *^____^* แต่ฉันไม่ได้เหมือนกับนางฟ้าทั่วไปแบบที่เธอเข้าใจหรอกนะ ...นั่นสิ แล้วเธอชื่ออะไรงั้นเหรอ?

มินิต: ฉันชื่อ "มินิต" (Minit's) ∩_∩♥

โปเอ็ต: มินิตจัง งั้นเหรอ.. ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ! O(∩_∩)O

ไทม์เมอร์: ห๊ะ! มินิตจัง!! Σ( °_°)

ไทม์เมอร์ที่เดินมาพบกับมินิตโดยบังเอิญจึงทักขึ้นมา ซึ่งเขาได้มากับไอซ์ด้วย

และเมื่อเธอได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยจึงหันมาหา

แต่ทว่าหลังจากนั้น อยู่ๆ มินิตก็มีสีหน้าเศร้าหมองเหมือนอัดอั้นอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะร้องไห้ออกมาแล้ววิ่งเข้ามากอดไทม์เมอร์

มินิต: แงๆๆ พี่จ๋า หนูกลัวจังเลย...!! .·´¯`(>▂<)´¯`·.

ไทม์เมอร์: มันเกิดอะไรขึ้นกับเธองั้นเหรอ??

แล้วเธอก็เล่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่ให้ฟัง

ไทม์เมอร์: อย่างนี้เอง ได้โปเอ็ตจังช่วยชีวิตไว้สินะ ^_^

แล้วโปเอ็ตก็รู้สึกเขิน และพลางเกาหัว

โปเอ็ต: แฮะๆ มันเป็นหน้าที่ของนางฟ้าผู้ใจบุญอย่างฉันอยู่แล้วล่ะ ^_^;

มินิต: แล้วพี่เองก็หนีออกมาจากเมืองนั้นเหมือนกันเหรอ?

ไทม์เมอร์: อืม!! พวกมันบุกมาถล่มเมืองตอนที่พี่สอบระดับ 6 ผ่านพอดีเลยล่ะ!

มินิต: แล้ว... พี่รู้หรือเปล่าว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับ "ร่างกาย" ของหนูงั้นเหรอ? ทำไมบางทีหนูรู้สึกเหมือนอยู่ๆ ก็มีใครบางคนมา "ควบคุม" เลยล่ะ! แล้วพอรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ที่ไหนแล้วก็ไม่รู้ มันเริ่มมีอาการนี้ตั้งแต่ที่หนูไปยัง สุสาน CS แล้วไปเจอกับตัวอะไรก็ไม่รู้เข้า...

ไทม์เมอร์พลางถอนหายใจแล้วตอบ

ไทม์เมอร์: อืม... คงถึงเวลาต้องเล่าเรื่องนั้นแล้วสินะ

--------------------------------------------------------------------------------

กลับมาทางพวกป๊อปเปอร์ส ในที่สุดก็ได้บุกมาจนถึงชั้นสุดท้ายของปราสาท

ทั้งสามได้วิ่งตรงเข้าไปยังห้องหนึ่ง และเมื่อเข้ามาถึงทั้งสามจึงหยุดเพื่อมองสำรวจภายในห้อง

อาร์ค: ที่นี่แหละ คือสถานที่ปิดผนึกจอมมาร

ภายในห้องเป็นลักษณะห้องโถงขนาดใหญ่ บริเวณพื้นมีพรมสีแดงที่ทอดจากทางเข้าตรงยาวไปยังรูกุญแจขนาดใหญ่ที่อยู่บนกำแพงด้านในสุดของห้อง โดยพื้นที่บริเวณรูกุญแจนั้นมีชั้นบันไดยกระดับขึ้นมาเล็กน้อย และด้านบนของกำแพงรูกุญแจนั้นมีกระจกทรงวงรีแนวตั้งขนาดใหญ่อยู่ด้านบน

ป๊อปเลิฟ: ตรงนั้นคือ "บล็อกกี้ล็อค" สินะ ในที่สุดก็มาถึงสักที! ^_^

ป๊อปพีช: อืม!! ได้เวลามาทำวันนี้ให้เป็นตำนานกันแล้วล่ะ!

แล้วอาร์คก็นำนาฬิกาถือออกมาดูอีกครั้ง

อาร์ค: เหลืออีก 10 นาที พวกเจ้ารีบนำซิลลี่คีย์ไปเสียบกับ บล็อกกี้ล็อค ที่อยู่ตรงนั้นกันเลยเถอะ!

แล้วทั้งสามจึงเดินเข้าไปยังบริเวณรูกุญแจนั้น เพื่อที่จะนำซิลลี่คีย์ไปเสียบ

แต่ทว่า.. ยังไม่ทันที่จะเดินเข้าไปถึง อยู่ๆ ก็มีเสียงปริศนาเรียกขึ้นมา

"ฮ่าๆๆ นึกอยู่แล้วว่าพวกเจ้าต้องมาที่นี่!"

เมื่อได้ยินทั้งสามจึงหยุดทันที แล้วจากนั้นก็ได้ปรากฏร่างของคนๆ หนึ่งออกมาตรงหน้าพวกเขา

ป๊อปพีช: ห๊ะ!? (⊙_⊙;)

อาร์ค: ไม่จริงน่ะ!? (⊙_⊙;)

เซ็นต์ทานัวร์: ฮ่าๆๆ ...ข้าคิดอยู่แล้วเชียวว่าทำไมมันรู้สึกแปลกๆ ข้าก็เลยลองกลับมาเช็คที่นี่ดูยังไงล่ะ! และก็เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิดจริงๆ !!

อาร์ค: ทำไม.. เจ้าถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?? เจ้าอยู่บนยานแม่ลำนั้นไม่ใช่เหรอ?

เซ็นต์ทานัวร์: ใช่! ตอนที่ข้าบุกมายังเมืองหลวงข้าอยู่บนยานแม่ลำนั้น แต่ข้าสามารถใช้พลัง "วาร์ป" ไปที่ไหนก็ได้ยังไงล่ะ!! ฮ่าๆๆ ♪(^∇^*)

ป๊อปพีช: โห!! ขี้โกงนี่หนา!! ヽ（≧□≦）ノ

เซ็นต์ทานัวร์: เอาล่ะๆ ..ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายนะ ส่งกุญแจซิลลี่คีย์มาให้ข้าซะดีๆ แล้วข้าจะยอมถอยทัพกลับไปแต่โดยดีเลย!

ป๊อปพีช: ฉันไม่เชื่อคำพูดของแกหรอก!!

ป๊อปเลิฟ: ใช่! พวกเราคิดว่านายต้องนำซิลลี่คีย์นั้นไปทำอะไรสักอย่างเพื่อกลับมาบุกเมืองอีกแน่ๆ

เซ็นต์ทานัวร์: โธ่! ดื้อด้านกันจริงๆ นะ! ...ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องแย่งมาด้วยกำลังแล้วล่ะ!!

แล้วจากนั้นก็เกิดหลุมเวทมนตร์สีดำขึ้นบนอากาศตรงหน้าระหว่างสองฝ่าย แล้วจากนั้นก็มีสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่โผล่ออกมาจากหลุมนั้น ก่อนที่หลุมจะหายไปอีกที

สัตว์ประหลาดมีรูปร่างคล้ายมนุษย์ขนาดยักษ์มีเขาอยู่บนหัวสองอันและถือขวานขนาดใหญ่เป็นอาวุธ ทั้งสามจึงตั้งท่าเตรียมสู้

เซ็นต์ทานัวร์: ฮ่าๆ แล้ว เซ นี่ก็เป็นข้ารับใช้ที่ซื่อสัตย์ดีจริงๆ นะ ..เอาล่ะ! ไปจัดการมันซะ!!

แล้วสัตว์ประหลาดก็พุ่งเข้ามาโจมตีด้วยความเร็ว แต่ทั้งสามหลบไปได้

อาร์คยิงธนูสวนกลับไปเป็นชุดคอมโบต่อเนื่อง แต่ก็เหมือนว่ามันจะไม่สะท้านเลยแม้แต่น้อย

แล้วสัตว์ประหลาดก็ใช้ท่าปล่อยลูกพลังออกจากขวานมาใส่อาร์ค แต่เขาก็ยังหลบไปได้

ป๊อปพีช: เลิฟ!! ตอนนี้เหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว รีบมาใช้นั่นกันเลยเถอะ!!

ป๊อปเลิฟ: อืม!!

แล้วทั้งคู่ก็เรียกเกียร์วิเศษออกมาจากเข็มกลัดบนชุด โดยมีลูกพลังออกมาจากเข็มกลัด ก่อนที่ลูกพลังทั้งสองจะเข้ามาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน แล้วจากนั้นลูกพลังก็แปลงสภาพกลายเป็นเกียร์อีกที

จากนั้นทั้งคู่มายืนอยู่หน้าเกียร์วิเศษด้วยกันเพื่อเตรียมเริ่มเล่นป๊อปปิน

ป๊อปพีช: ถ้าอยากสู้กับพวกเรา ก็มาสู้กันด้วยเสียงเพลงสิ!!

ป๊อปพีชประกาศอย่างมั่นใจพลางชี้นิ้วไปทางเซ็นต์ทานัวร์

เซ็นต์ทานัวร์: โอะโอ.. อยากจะให้สู้กันด้วยป๊อปปินแบทเทิลเหรอ งั้นก็จัดไป!

แล้วสัตว์ประหลาดก็เปลี่ยนเป้าหมายมาทางป๊อปเปอร์ส

ป๊อปเลิฟ/พีช: Let's pop'n music together! O(∩_∩)O

แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มเล่นป๊อปปินด้วยเกียร์ตัวเดียวกัน โดยแบ่งกันกดปุ่มคนละฝั่ง

===== POP'N BATTLE =====
POPPERS vs Diaro
Rage Of Demon / NieN
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน ป๊อปเปอร์สเป็นฝ่ายชนะ

หลังจากที่สัตว์ประหลาดแพ้แล้ว ก็เกิดลำแสงพุ่งออกมาจากตัวที่ละจุดรอบๆ ตัว ก่อนที่ร่างจะแตกสลายกลายเป็นสะเก็ดไฟจำนวนมาก แล้วสะเก็ดไฟก็ค่อยๆ ลอยขึ้นไปอย่างช้าๆ และค่อยๆ เลื่อนหายไปในที่สุด

เซ็นต์ทานัวร์: มะ... ไม่มีทาง... เป็นไปไม่ด้ายยยยยยยย!! ╰(艹皿艹 )

ทานัวร์ตะโกนด้วยความตะลึง

เซ็นต์ทานัวร์: ถ้าอย่างงั้นก็คงต้องถึงคราวข้าออกโรงเองบ้างแล้วล่ะ!

อาร์ค: แกทำอะไรต่อไม่ได้อีกแล้วล่ะ!

อาร์คที่โผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัว ใช้ธนูจ่อไปทางทานัวร์ ทำให้เขานิ่งไปชั่วขณะเพราะหนีไปไหนไม่ได้

ขณะเดียวกันป๊อปเปอร์สก็อาศัยโอกาสนี้นำซิลลี่คีย์ไปเสียบเข้ากับบล็อกกี้ล็อค โดยที่ทานัวร์ไม่รู้ตัว

ทั้งคู่นำซิลลี่คีย์เสียบเข้าไปด้วยกัน แล้วจากนั้นก็เกิดลำแสงออกมาจากรูบล็อกกี้ล็อค ก่อนที่ร่างของทานัวร์จะถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่าง

เซ็นต์ทานัวร์: อ้ากกกกกกกกกกกก!!

ทานัวร์ร้องลั่น ก่อนที่เขาจะถูกส่งเข้าไปขังอยู่ในกระจกบานใหญ่ที่อยู่เหนือบล็อกกี้ล็อค

ป๊อปพีช: สะ... สำเร็จแล้ว!! \^o^/

ป๊อปเลิฟ: ในที่สุดพวกเราก็ปิดผนึกจอมมารได้แล้วล่ะ!! \^o^/

ส่วนอาร์คก็พลางยิ้มเล็กน้อย

เซ็นต์ทานัวร์: ฮ่าๆๆ ... ฮ่าๆๆๆ !!!

ทานัวร์ที่ถูกขังอยู่ในกระจกหัวเราะออกมา

ป๊อปพีช: ห๊ะ!? ยังจะหัวเราะอะไรอีก??

เซ็นต์ทานัวร์: พวกเจ้าช้าไปซะแล้วล่ะ ตอนนี้ "อาวุธสุดท้าย" เตรียมตัวยิงไปยังเมืองหลวงแล้ว ไม่มีใครหยุดมันได้แล้ว!! ฮ่าๆๆ !! (^▽^)

ป๊อปเลิฟ/พีช: เอ๋!?? ∑(°ロ°)

จากนั้นอาร์คก็นำนาฬิกาถือออกมาดูอีกครั้ง พบว่าหมดเวลาแล้วจริงๆ !

--------------------------------------------------------------------------------

ทางด้านมินิต

มินิต: หมายความว่า "ภารกิจพิเศษ" ที่สองคู่หูเคยบอกไว้ตอนนั้น ก็คือไปทำลาย "กลไก" ที่สุสาน CS เพื่อให้หนูกลับเป็นเหมือนเดิมใช่ไหม??

ไทม์เมอร์: ใช่แล้วล่ะ!! (^_<)☆

แต่ทว่ายังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้คุยต่อ ก็เกิดแสงประหลาดขึ้นมายังบนท้องฟ้าภายในเขตเมือง ทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั่นหันไปมอง

ไทม์เมอร์: หรือว่า...!? ∑(°ロ°)

ไอซ์: รีบหนีกันเถอะ!!

แต่ทว่าโปเอ็ตกลับพยายามบินเข้าไปในเขตเมือง

ไทม์เมอร์: อ่ะ! จะไปไหนน่ะ??

โปเอ็ต: ฉันอยากจะไป.. ช่วยทุกคน!

ไอซ์: แต่นั่นมันเป็น "อาวุธสุดท้าย" นะ ถ้ากลับไปก็มีแต่ตายเปล่าๆ !

แต่โปเอ็ตก็ไม่สนใจคำเตือน แล้วมุ่งหน้าไปยังเขตเมือง

เธอมาหยุดอยู่ที่ยอดปราสาทของไดโนใจกลางเมือง ก่อนที่จะหลับตาลงพลางท่องอะไรบางอย่างในใจ

โปเอ็ต: คุณแม่คะ... หนูอยากช่วยทุกคนให้รอดพ้นจากวิกฤตการณ์ในครั้งนี้... โปรดช่วยมอบพลังให้กับฉันด้วย!!

แล้วจากนั้นเธอก็เปล่งแสงอ่อนๆ ออกมารอบตัว และในขณะเดียวกันทุกคนที่อยู่ภายในเมืองรวมถึงพวกไทม์เมอร์ที่อยู่นอกเมือง ก็มีลูกไฟสีทองเล็กๆ ลอยออกมาจากตัว ก่อนที่ลูกไฟนั้นจะพุ่งขึ้นไปบนอากาศ

ซึ่งลูกไฟทั้งหมดที่ลอยออกมาจากผู้คนได้เดินทางไปหาโปเอ็ต ทำให้ดูสว่างไสวไปทั่วทั้งเมืองและสวยงามเป็นอย่างมาก และลูกไฟจำนวนมากทั้งหมดได้ลอยเข้ามารวมที่ตัวเธอจากทุกทิศทาง

แล้วจากนั้นสักพักเธอก็ถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่าง ก่อนที่จะ "แปลงร่าง" เป็นอะไรบางอย่าง

[เพลงประกอบ Angel / Laurent Newfield & Ravenant]

เมื่อแสงสว่างจางหาย เธอได้กลายร่างเป็นชุดนักรบหุ้มเกราะ มีหมวกเหล็กที่มีหน้ากากปิดบริเวณดวงตาเพิ่มขึ้นมา และปีกที่มีขนาดใหญ่กว่าเดิม

โปเอ็ต: ความรู้สึกนี้... มันอะไรกันเนี่ย!? รู้สึกเหมือนมีพลังมหาศาลเลยล่ะ!!

โปเอ็ตพลางสำรวจตัวเองในชุดนักรบ ก่อนที่จะหันไปมองบนท้องฟ้า

ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่บนท้องฟ้ามีลำแสงขนาดใหญ่ที่กว้างประมาณสนามบิน พุ่งลงมาจากหลุมบนฟ้าพอดี

เธอได้บินเข้าไปปะทะกับลำแสงนั้นโดยใช้พลังบาเรียที่สร้างขึ้นจากฝ่ามือทั้งสองข้างต้านทานไว้ ทำให้ลำแสงไม่พุ่งลงไปแตะพื้นดิน

ระหว่างการปะทะตัวเธอค่อยๆ ถูกลำแสงดันลงมาอย่างช้าๆ ในช่วงแรก แต่ในเวลาต่อมาเธอก็สามารถค่อยๆ ดันมันกลับขึ้นไปได้

และหลังจากนั้นไม่นาน ลำแสงก็ค่อยๆ หุบลงจนหายไปในที่สุด และหลังจากนั้นท้องฟ้าก็ค่อยๆ กลับมาเป็นสภาพแจ่มใสเหมือนเดิม (หลุมมิติบนฟ้าหายไป)

[END MUSIC]

หลังจากภารกิจปกป้องเมืองจากอาวุธสุดท้ายเสร็จสิ้น โปเอ็ตก็รู้สึกเหนื่อยหอบ ก่อนที่จะกลับเป็นร่างเดิม พร้อมกับหมดสติและร่วงลงสู่พื้น...

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาต่อมา เมื่อเธอฟื้นขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นตรงหน้าคือ มิมิกับเนียมิ ที่กำลังจ้องมองเธออยู่ (ซึ่งในตอนนี้ทั้งสองกลับเป็นร่างเดิมแล้วเช่นกัน )

มิมิ: โปเอ็ตจัง!! ( ﾟдﾟ)

โปเอ็ตค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

เนียมิ: ไม่เป็นไรใช่ไหม?

โปเอ็ต: ห๊ะ.. พวกเธอ...

โปเอ็ตหันไปมองโดยรอบเพื่อดูว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน พบว่าเธออยู่บนเตียงภายในห้องหนึ่งของปราสาทของไดโน

ไดโน: โอวโห้!! สุดยอดไปเลยนะ!!

ไดโนเดินเข้ามาหาโปเอ็ตที่อยู่บนเตียง

โปเอ็ต: พี่ไดโน!

ไดโน: เมื่อกี้นี้... เธอกลายร่างเป็น "Heavenly Guardian" นักรบเทวะในตำนาน และสามารถใช้พลังนั้นปกป้องเมืองจากอาวุธสุดท้ายได้!! (ʘ╻ʘ)

ไดโนพลางดูข้อมูลในหนังสือเก่าๆ เล่มหนึ่ง

โปเอ็ต: เอ๊!? จริงเหรอคะ!?

ไดโน: อืม!! ก็เมื่อกี้นี้ เธอได้ภาวนาว่า อยากจะปกป้องเมืองแห่งนี้ใช่ไหมล่ะ?

โปเอ็ตพยักหน้า

ไดโน: นั่นแหละ เพราะด้วย "พลังแห่งความหวัง" ที่ทุกคนพร้อมใจกันมอบมาให้ มันเลยทำให้เธอสามารถกลายร่างเป็นนักรบเทวะได้ยังไงล่ะ!! (ʘ╻ʘ)

โปเอ็ต: แล้ว... นักรบเทวะนั่น มันคืออะไรกัน?

"เอาไว้ถึงเวลานั้นแล้วแม่จะบอกเอง..."

อยู่ๆ ก็มีเสียงของคุณแม่โปเอ็ตดังขึ้นมาจากไหนไม่ทราบ ซึ่งทุกคนได้ยินกันทั้งหมด

โปเอ็ต: คุณแม่คะ??

"ตอนนี้ลูกยังเด็กอยู่ ยังคงไม่ถึงเวลาที่จะต้องไปผจญกับอันตรายใดๆ เพราะฉะนั้น จงทำในสิ่งที่พอจะทำได้ในตอนนี้เท่านั้นนะ"

โปเอ็ต: คะ! หนูเข้าใจแล้วค่ะ!!

"ถ้าอย่างงั้น ก็ขอให้โชคดีกับการเรียนรู้โลกกว้างต่อนะ!"

มิมิ เนียมิ พยายามหันซ้ายหันขวา แต่ก็ไม่เห็นใครที่เป็นเจ้าของเสียงนี้

เนียมิ: เสียงเมื่อกี้นี้ คุณแม่ของเธอเหรอ?

มิมิ: พวกเราเองก็ได้ยินด้วยเหมือนกันนะ!

โปเอ็ต: อืม! ใช่แล้วล่ะ ท่านเป็นคนอ่อนโยนและก็รักหนูมากๆ เลยล่ะ!! *^____^*

ไดโน: เอาล่ะ! เพื่อเป็นการฉลองชัยชนะของฮีโร่ผู้ที่สามารถปิดผนึกจอมมารได้สำเร็จอีกครั้ง ข้าจะขอมอบรางวัลให้กับพวกเจ้าทั้งสอง! และพวกเจ้ายังได้ถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ของอาณาจักรเทพนิยายอีกด้วยนะ!

แล้วพวกองครักษ์ก็นำสิ่งของบางอย่างมามอบให้ เป็นเหรียญรางวัลเกียรติยศ

มิมิ: ว้าว!! ได้เหรียญเกียรติยศด้วย (≧∀≦)

เนียมิ: หรือนี่หมายความว่า...?

ไดโน: ใช่แล้วล่ะ! ^_^ ข้าจะให้พวกเจ้าเลื่อนระดับเป็นเพลเยอร์ระดับ 6 ในทันที โดยที่ไม่ต้องมีการทดสอบใดๆ เป็นกรณีพิเศษ!

มิมิ: จริงเหรอค่ะ!? งั้นก็ขอบพระคุณเป็นอย่างสูงด้วยนะคะ!! (*^▽^*)

PROMOTED TO LEVEL 6 !

ไดโน: เอาล่ะ!! เพื่อเป็นการส่งท้าย ข้าจะจัดงานเลี้ยงฉลองให้กับผู้กล้าทั้งสองและทุกคนที่อยู่ที่นี่เลย!!

--------------------------------------------------------------------------------

และแล้วงานเลี้ยงก็ได้เริ่มต้นขึ้นในช่วงค่ำคืนนั้นทันที เป็นลักษณะงานเลี้ยงเต้นรำ มีโต๊ะอาหารตั้งอยู่เต็มห้อง ซึ่งมีชุดอาหารบุฟเฟ่ต์แบบบริการตนเอง และมีพื้นที่่ที่ให้แขกมาเต้นลีลาศคู่กันได้ และมีเพลงบรรเลงจากวงดนตรีคลาสสิคให้ฟัง

เนียมิ: ว้าว!! ไม่ได้กินบุฟเฟ่ต์แบบนี้มานานแล้วล่ะ!! (*^_^*)

มิมิ: แถมยังเป็นบุฟเฟ่ต์ระดับราชวังอีกด้วยนะ (*^_^*)

แล้วทั้งสองก็กินอาหารบุฟเฟ่ต์กันอย่างมีความสุข

ทางด้านไทม์เมอร์กับไอซ์ที่ยืนอยู่ข้างกำแพงห้องของมุมหนึ่ง

ไอซ์: ก็จบไปอีกคดีหนึ่งนะ

ไทม์เมอร์: นั่นสินะ...

แล้วไทม์เมอร์ก็จ้องมองดูเนียมิที่กำลังกินอาหารอยู่กับมิมิอย่างไม่วางสายตา

ไทม์เมอร์: (จริงด้วยสินะ... ป๊อปพีชแท้จริงแล้วก็คือส่วนหนึ่งของเนียมิจัง ไม่ว่าเธอจะอยู่ในร่างไหน เธอก็ยังคงเป็นเนียมิจังที่ร่าเริงและห้าวหาญเหมือนเดิม แต่ว่าทำไมผมถึงหลงรักป๊อปพีชมากกว่าได้นะ? รู้สึกบ้ากับตัวเองจริงๆ ... เพราะฉะนั้น คงถึงเวลาแล้วที่ผมต้อง...)

มินิต: พี่คะ?

มินิตเดินเข้ามาหาไทม์เมอร์ ทำให้ความคิดของเขาหยุดชะงัก

ไทม์เมอร์: ห๊ะ? มินิตจัง

มินิต: เป็นอะไรไปเหรอคะ? ทำไมถึงต้องทำหน้าตาน่ากลัวขนาดนั้นด้วยล่ะ? ＞﹏＜

ไทม์เมอร์: อะ! ∑(°ロ°) ขอโทษนะ พอดีกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ ก็เลยเผลอทำหน้าซีเรียสไปโดยไม่รู้ตัว แฮะๆ o(*￣▽￣*)ブ

มินิต: อย่างงั้นเองหรอกเหรอ โธ่... แต่ก็ดีแล้วละนะ ที่ไม่มีเรื่องกลุ้มใจอะไร ^_^ เอ่อ! ไหนๆ ก็ได้กลับมาเจอกันทั้งที หนูอยากเต้นลีลาศกับพี่สักเพลงนะ! O(∩_∩)O

ไทม์เมอร์: เออ ได้สิ..! (*^_^*)

แล้วทั้งสองก็ไปยังโซนเต้นรำที่อยู่หน้าเวที

ไอซ์: เฮ่อ ㄟ( ▔, ▔ )ㄏ ช่วยไม่ได้นะ...

ไอซ์รู้สึกเซ็งเพราะอะไรบางอย่าง...

แต่ทว่ายังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้เริ่มเต้นกัน อยู่ๆ โปเอ็ตก็ถือไมค์แล้วขึ้นไปบนเวที ทำให้การแสดงดนตรีต้องหยุดชะงักลง

โปเอ็ต: เดี๋ยวก่อนสิ แล้วฉันล่ะ!?

โปเอ็ตพูดผ่านไมค์ ทำให้ทุกคนในห้องได้ยินทั้งหมด

"นี่หนู ขึ้นมาบนนี้ไม่ได้นะ!"

องครักษ์คนหนึ่งเข้ามาห้าม

โปเอ็ต: แต่ฉันเองก็เป็นหนึ่งในผู้ที่ถูกจารึกไว้ในประวัติศาสตร์ในครั้งนี้เหมือนกันนะ! (ﾟДﾟ*)ﾉ

ไดโน: พอเถอะๆ ปล่อยให้นางทำตามใจอยากไปก็แล้วกัน

ไดโนสั่งองครักษ์คนนั้น ทำให้เขาถอยออกห่างโปเอ็ตไป

โปเอ็ต: เออ... ต้องขออภัยที่มาขัดจังหวะการเต้นรำด้วยนะคะ แต่หนูมีเรื่องหนึ่งที่อยากจะบอกให้ได้... คือที่จริงแล้ว หนูอยากจะขอขอบคุณผู้ที่เคยช่วยชีวิตไว้เมื่อครั้งแรกที่หนูลงมาศึกษาเล่าเรียนที่โลกมนุษย์ เขาผู้นั้นก็คือ มิมิกับเนียมิ ผู้กล้าผู้ปิดผนึกจอมมารค่ะ และเพื่อเป็นการตอบแทนในเรื่องดังกล่าว หนูอยากจะขอมอบบทเพลงนี้ให้กับทั้งสอง และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกท่านที่อยู่ที่นี่คงจะชอบเพลงของหนูด้วยนะ! (∩_∩)

แล้วเธอก็เริ่มร้องเพลงที่เตรียมมา

===== POP'N MUSIC =====
Eternal Fantasy (Poet Vocal Mix) / XeoN
===== END MUSIC =====

และหลังจากที่เพลงจบลง ทุกคนก็ต่างปรบมือให้ ทำให้เธอรู้สึกตื้นตันใจจนน้ำตาไหลออกมา

และภายนอกปราสาทก็ได้มีการแสดงดอกไม้ไฟเพื่อเป็นการฉลองชัยชนะในวันนี้อีกด้วย เป็นดอกไม้ไฟที่สวยงามและสว่างไสวไปทั่วทั้งเมือง

และสิ่งที่สำคัญที่สุด วีรกรรมของทั้งสองในวันนี้ก็ได้ถูกบันทึกลงในหนังสือประวัติศาสตร์อาณาจักรเทพนิยายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และเรื่องราวทั้งหมดก็จะเป็นที่จดจำตลอดไป...

--------------------------------------------------------------------------------

ช่วงเช้าของวันต่อมา ในที่สุดก็ถึงเวลาที่ มิมิกับเนียมิ ต้องออกเดินทางไปยังเมืองถัดไปแล้ว โดยขณะนี้ทั้งสองได้นั่งอยู่บนรถไฟที่กำลังเตรียมรอออกจากสถานี (ซึ่งตอนนี้ทั้งสองได้กลับมาใส่ชุดลำลองเหมือนเดิมแล้ว )

เนียมิ: น่าเสียดายจังนะ ที่พวกเราไม่มีโอกาสได้แข่งกับลีดเดอร์ของเมืองนี้

มิมิ: อืม! แต่ก็ดีแล้วล่ะที่พวกเราได้เลื่อนเป็นระดับ 6

เนียมิ: เฮ่อ.. อยากรู้จังเลยว่าลีดเดอร์ของเมืองนี้หน้าตาเป็นแบบไหนกันนะ?

มิมิ: ฉันคิดว่าคงเป็นพวกแม่มดไม่ก็อัศวินแน่ๆ เลยล่ะ ^_^ (เข้ากับธีมของเมืองนี้ด้วย)

เนียมิ: นั่นสินะ ^_^

ไทม์เมอร์: (＾Ｕ＾)ノ~ไง! เนียมิจัง!!

ไทม์เมอร์ที่เพิ่งขึ้นรถไฟมาในภายหลัง ได้เดินเข้ามาพบกับทั้งสองโดยบังเอิญ

เนียมิ: อ้าว! ไทม์เมอร์!! Σ( °Д°)

ไทม์เมอร์: ฮ่าๆ ^_^ บังเอิญจังเลยนะที่ได้มานั่งบนรถไฟขบวนเดียวกันด้วย

มิมิ: อืม! อรุณสวัสดิ์ด้วยนะ แล้วมินิตจังล่ะ?

มิมิสังเกตเห็นว่าไม่มีมินิตตามมาด้วย

ไทม์เมอร์: คือว่า... เมื่อเช้านี้ เธอหายตัวไปอีกแล้วล่ะ... (˘･_･˘)

เนียมิ: แสดงว่าคงถูกเจ้าตัวประหลาดที่คล้ายเทวทูตเข้าสิงอีกแน่ๆ เลยล่ะ

ไทม์เมอร์: อืม! แต่ตอนนี้ผมไม่เป็นไรแล้ว เพราะยังไงสักวันหนึ่งพวกเธอทั้งสองต้องช่วยน้องสาวของผมให้กลับเป็นเหมือนเดิมได้อย่างแน่นอน! O(∩_∩)O

มิมิ: อืม! พวกเราจะพยายามจ๊ะ (^_<)☆

และหลังจากนั้นรถไฟก็เริ่มเคลื่อนขบวนออกจากสถานีไป ส่วนไทม์เมอร์ก็เดินไปยังที่นั่งของตนซึ่งอยู่คนละตู้กับพวกเธอ

เนียมิ: แต่ก็รู้สึกเสียดายอยู่อีกเรื่องด้วยนะ ที่พวกเราไม่ได้ใส่ชุดจอมเวทแล้ว

มิมิ: อืม! แต่ไม่เป็นไร เพราะฉันเตรียมชุดพิเศษสำหรับเมืองถัดไปแล้วล่ะ! (^_<)☆

เนียมิ: เอ๊!? Σ( °_°) เมืองถัดไปยังต้องใส่ชุดพิเศษอีกเหรอ!? แล้วเป็นชุดแบบไหนล่ะ??

มิมิ: ที่จริงแล้วเมืองถัดไปไม่จำเป็นต้องใส่ชุดพิเศษก็ได้ แต่ฉันอยากจะใส่เพื่อให้เข้ากับสถานที่น่ะ ..นี่ไง!

มิมินำชุดที่พับใส่ไว้ในถุงออกมาให้เนียมิดู เป็นชุดเสื้อกล้ามสีเหลืองกับฟ้า

เนียมิ: เอ๊!? มันก็ชุดลำลองปกตินิ?

มิมิ: แต่มันไม่ใช่ชุดลำลองทั่วไปนะ เพราะชุดนี้ฉันเป็นคนเลือกมาเองกับมืออีกด้วยนะ

เนียมิ: แต่มันก็คือชุดลำลองปกตินั่นแหละ ไม่เห็นจะดูพิเศษตรงไหนเลย!

มิมิ: ง๊ะ!! เนียมิจังใจร้าย ฉันอุส่าใช้เวลาเลือกนานมากเลยนะ ヽ(*。>Д<)o゜

เนียมิ: ก็ได้ๆ ฉันเชื่อแล้วก็ได้ว่าเป็นชุด "พิเศษ" จริงๆ ^_^

และแล้วการผจญภัยในอาณาจักรเทพนิยายก็ได้ปิดฉากลงอย่างสวยงาม และสถานที่ต่อไปของพวกเธอจะเป็นแบบไหนกันนะ?

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<

--------------------------------------------------------------------------------

Get Reward:
STAGE 1B is now Unlocked!!