ฮาโหล่♪ ป๊อปพิ.. เออ... เนียมิเองค่า～
ว้าว!! ทั้งตื่นเต้นและดีใจมากเลยค่ะ!! ตอนนี้พวกเราได้รับการพาวเวอร์อัปเรียบร้อยแล้วค่ะ!! \^o^/
โดยหลังจากที่ฉันเกือบจะเสียท่าให้กับเซที่ได้พาวเวอร์อัปพลังให้แกร่งขึ้น อยู่ๆ ฉันก็ได้รับการช่วยเหลือจาก ภูตแห่งสายลม และเขาก็ได้มอบพลังใหม่มาให้กับพวกเราด้วยค่ะ! อย่างแรกคือ "ป๊อปเปอร์สปีดเดอร์" เป็นโรลเลอร์เบลดที่ทำให้สามารถเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงได้ แถมยังทำให้พวกเราบินบนฟ้าได้อีกด้วยนะ! ทีนี้ ไม่ว่าจะเจอคู่ต่อสู้แบบไหน พวกเราก็สู้ได้หมดทุกที่แล้วล่ะ!☆
ส่วนพลังใหม่ที่ได้มาอีกอย่างคือ "ป๊อปเปอร์แบนด์" เป็นสายรัดถุงมือ เออ... ยังไม่รู้เหมือนกันนะว่ามันทำอะไรได้ แต่ตอนที่ฉันพุ่งเข้าไปอัดเซด้วยท่าคล้ายดาวตก ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นพลังที่ได้จากป๊อปเปอร์แบนด์เลยนะ!
และสิ่งสำคัญที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลยก็คือ ท่าไม้ตายหลักของพวกเราอย่าง "ป๊อปปินอิมแพ็ค" ก็ได้อัปเกรดเป็นเวอร์ชั่นใหม่ที่มีพลังมากขึ้นด้วยเช่นกัน กลายเป็น "ป๊อปปินอิมแพ็ค ไฮเปอร์" ว้าว!! สุดยอดไปเลยจริงๆ O(∩_∩)O
ส่วนการผจญภัยเพื่อตามล่าหาเศษลูกแก้วเวทมนตร์นั้น ในวันนี้พวกเราจะเดินทางไปยัง "หมู่บ้าน Role" ค่ะ!! จะเป็นสถานที่แบบไหนกันแน่นะ ตื่นเต้นจังเลย... `(*>﹏<*)′
--------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------
ช่วงเช้าของวันต่อมา ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินทางผ่านเส้นทางป่าเขาเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปยังสถานที่ถัดไปนั้น เนียมิก็พลางมองดูที่กำไลป๊อปเปอร์สสีฟ้าของตัวเอง
เนียมิ: สุดยอดไปเลยนะ ไม่นึกเลยว่าพวกเราจะได้พาวเวอร์อัปกับเขาด้วย
มิมิ: อืม! ^_^ ถ้าเกิดไม่ได้คุณภูตสายลมช่วยไว้ล่ะก็.. พวกเราคงเป็นฝ่ายแพ้ไปเรียบร้อยแล้วล่ะ
เนียมิ: แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่อย่างหนึ่งนะ ว่าสายรัดถุงมือ "ป๊อปเปอร์แบนด์" ที่ได้มา มันเอาไว้ทำอะไรกันแน่? (เพราะภูตแห่งสายลมก็ไม่ได้อธิบายไว้ด้วย)
มิมิ: ฉันคิดว่าคงทำให้ปล่อยพลังโจมตีจากระยะไกลได้ละมั้งนะ...? เพราะที่ผ่านมา พวกเราก็สู้กันด้วยมือเปล่ามาตลอดเลย (มีแต่พวกสัตว์ประหลาด SL นี่แหละ ที่มีท่าโจมตีจากระยะไกล)
เนียมิ: อืม.. นั่นสินะ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้
แล้วจากนั้นเนียมิก็เหมือนจะนึกอะไรออกได้
เนียมิ: Σ(. ❛ ᴗ ❛.)💡 จริงสิ! งั้นพวกเราก็แปลงร่างแล้วมาลองใช้ไอเทมชิ้นใหม่นี้กันดูเลยไหมล่ะ?
มิมิ: ไม่ได้นะ!! ヽ（≧□≦）ノ
มิมิรีบตะโกนห้ามไว้อย่างทันใด
เนียมิ: อ้าว.. ทำไมล่ะ?? (⊙_⊙;)？
มิมิ: เธอลืมเรื่อง "นั้น" ไปแล้วเหรอ? การแปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์สมีขีดพลังจำกัด และการชาร์ตพลังกำไลเพื่อให้กลับมาแปลงร่างได้อีกครั้งต้องใช้เวลาทั้งคืน ถ้าเกิดแปลงร่างในตอนนี้ไปแล้ว เซดันมาโผล่ในช่วงที่เรายังแปลงร่างไม่ได้ก็จะแย่เอานะ!
เนียมิ: เออ.. นั่นสิ โทษทีนะพอดีฉันลืมเรื่องนั้นไปแล้วจริงๆ (￣▽￣)~*
เนียมิพลางเกาหัว
และหลังจากที่ทั้งสองเดินไปได้เรื่อยๆ อีกสักพักใหญ่นั้น ทั้งสองก็เดินมาจนพบกับทางตัน ซึ่งเส้นทางตรงหน้าถูกตัดด้วยเหว
จากนั้นทั้งสองจึงลองสอดส่องโดยรอบ ก็ไม่พบเส้นทางที่สามารถไปต่อได้แต่อย่างใด
เนียมิ: ไปต่อไม่ได้ซะแล้วแฮะ (￣_￣|||) แล้วจะเอายังไงกันต่อดี?
จากนั้นมิมิจึงดูแผนที่ ก็พบว่าเส้นทางที่ต้องไปต่อนั้นคือต้องข้ามเหวข้างหน้าไป เธอจึงลองมองหาเส้นทางอื่นที่พอจะอ้อมไปได้ในแผนที่อยู่พักหนึ่ง
มิมิ: ดูเหมือนว่าพวกเราต้องกลับไปที่หุบเขา Seveal อีกครั้งเพื่อเปลี่ยนเส้นทางใหม่แล้วล่ะนะ...
จากคำตอบนี้ ทำให้เนียมิถึงกับตกใจ
เนียมิ: เอ๋!? Σ( °Д °) แต่พวกเราเดินกันมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ!! จะให้กลับไปอีกงั้นเหรอ?!
มิมิ: ก็มันไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ นี่นา... ::>_<::
"พวกเธออยากจะข้ามเหวนี่กันงั้นหรือ??"
อยู่ๆ ก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งทักขึ้นมา เมื่อเธอหันไปมองก็พบกับหมีสีขาวตัวใหญ่ตัวหนึ่ง
เนียมิ: หืม?!
"ฉันมีบริการจักรยานบินโดยสารข้ามฟากอยู่ที่นี่นะ พวกเธออยากจะข้ามเหวนี่กันใช่ไหม?"
เนียมิ: อ่ะ!! ใช่แล้วค่ะ!!
"ถ้างั้นก็จ่ายเงินมาก่อน 10,000 ปอง"
เมื่อทั้งสองได้รู้ค่าโดยสาร ก็ถึงกับตกตะลึง
เนียมิ: ห๊า!! ตั้ง 10,000 ปองเลยเหรอ!? Σ( °Д °)
มิมิ: ทำไมถึงแพงขนาดนั้นล่ะ??
"ก็เพราะนี่เป็นบริการพิเศษสำหรับผู้ที่ขี้เกียจหาทางอ้อมเหวยังไงล่ะ!! ฮ่าๆๆ q(≧▽≦q)"
เมื่อทั้งคู่ได้รู้คำตอบ ก็ถึงกับเหงื่อตก (￣_￣|||)
เนียมิ: เอาไงดี มิมิจัง พวกเราไม่มีเงินมากขนาดนั้นด้วยสิ
จากนั้นมิมิก็ใช้สมองคิดทางหาออกอยู่สักพัก
มิมิ: Σ(. ❛ ᴗ ❛.)💡 จริงด้วยสิ!!
จากนั้นมิมิก็ยื่นมือออกไปข้างหน้า แล้วซิลลี่คีย์ก็ปรากฎออกมาในมือ
มิมิ: พวกเราเป็นผู้กล้าที่ได้รับการแต่งตั้งจากพระราชโอรสแห่งอาณาจักรเทพนิยายอย่างเป็นทางการ โปรดเคารพและให้เกียรติแก่พวกข้าพเจ้าด้วยนะค่ะ!! (∩_∩)
เมื่อหมีขาวได้เห็นซิลลี่คีย์ เขาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
"หืม...!? เป็นผู้กล้ากันจริงๆ เหรอเนี่ย... แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ต่อให้เป็นถึงผู้กล้าฉันก็ไม่มีสิทธิพิเศษอะไรให้หรอกนะ!! ฮ่าๆๆ q(≧▽≦q)"
หมีขาวขำอย่างสะใจ
เนียมิ: หนอย.. ขี้เหนียวชะมัด!! (〃＞目＜)
เนียมิเริ่มโมโห
มิมิ: ถ้างั้น... ในเมื่อท่านไม่ยอมให้เกียรติ พวกเราก็ขอแข่งป๊อปปินแบทเทิลเพื่อเป็นการตัดสินเลยแล้วกัน ถ้าหากพวกเราเป็นฝ่ายชนะ ท่านต้องยอมให้พวกเราโดยสารฟรี โอเคนะ?
"โธ่.. (* ￣︿￣) ตื่อกันจริงๆ นะเจ้าเด็กพวกนี้ งั้นก็ขอรับคำท้าแล้วกัน แต่ว่า.. ถ้าหากพวกเธอเป็นฝ่ายแพ้ซะเองล่ะก็... ฉันจะให้พวกเธอมาเป็นทาสคอยทำงานแบบไม่ให้ค่าจ้างไปชั่วชีวิตเลย!! §(*￣▽￣*)§"
เนียมิ: โอเค!! ถ้างั้นก็มาเริ่มกันเลย!! พวกเราไม่กลัวอะไรทั้งนั้นอยู่แล้ว!! (^_<)☆
มิมิ: เดี๋ยวก่อนนะ... ท่านมีนามว่าอะไรกันเหรอ??
"อ๊อ!! โทษทีที่ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ "พาบาเร่" (Pabarle) นะ เอาล่ะ มาลองตัดสินกันเลย!!"
===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs Pabarle
Again Sunshine / Forte Escape
===== END BATTLE =====
ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ
ทันทีที่พาบาเร่เป็นฝ่ายแพ้ เขาก็ถึงกับคุกเข่าลงเพื่อยอมรับพ่ายแพ้ในทันที
พาบาเร่: เค้าขอโทษที่กริวกราวนะ ฉันเชื่อแล้วล่ะว่าพวกคุณเป็นผู้กล้าจริงๆๆ !! (^人^)
แล้วจากนั้นทั้งสองก็หันมายิ้มให้กันและพลางหัวเราะออกมาเบาๆ ^_^
พาบาเร่: เอาล่ะ ตามที่ได้สัญญาไว้ ฉันจะพาพวกเธอไปส่งยังจุดหมายที่ต้องการให้แบบฟรีๆ เลยนะ ..เอาล่ะ ตามฉันมาเลย!!
มิมิ/เนียมิ: ค่ะ!!
แล้วทั้งสองก็ขึ้นไปนั่งบนเครื่องบินขนาดเท่ารถยนต์ของพาบาเร่ ซึ่งต้องใช้การปั่นคล้ายกับจักรยานเพื่อขับเคลื่อน
และแล้วเครื่องบิน(หรือจักรยานบิน?)ก็ได้เริ่มออกตัวลอยขึ้นไปบนอากาศ โดยได้บินข้ามเหวที่ตัดระหว่างพื้นดินทั้งสองฝั่ง และบินต่อไปเรื่อยๆ ผ่านป่าไม้ที่อยู่เบื้องล่าง ทั้งสองชื่นชมกับความงดงามของทิวทัศน์โดยรอบจากมุมสูงอย่างตื่นตาตื่นใจ
มิมิ: พอได้มองวิวจากมุมสูงแบบนี้ รู้สึกฟินอย่างบอกไม่ถูกเลยนะ ^_^
เนียมิ: อืม!! สวยงามมากเลยล่ะ!! (∩_∩)
และหลังจากที่บินมาได้สักพัก อยู่ๆ ก็เกิดฝนกระหน่ำขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ทั้งสองตั้งตัวแทบไม่ทัน
เนียมิ: อ่ะ!! Σ( °Д °) ฝกตกซะแล้วล่ะ!!
และในจังหวะนั้นเอง ก็เกิดลมพายุพัดเข้ามาอย่างแรงจากทางด้านหน้าของเครื่องบิน ทำให้ตัวเครื่องเริ่มเสียการควบคุม
พาบาเร่: โอ้!! แย่แล้วล่ะ ต้องหาทางลงจอดฉุกเฉินก่อนแล้วล่ะ!! (ทำไมอยู่ๆ ถึงมีพายุฝนในเวลาแบบนี้กันนะ?)
แต่ทว่า...!! ในระหว่างที่เครื่องกำลังโยกเยกไปมาจากลมพายุนั่นเอง!! มิมิก็เกิดพลัดตกจากเครื่องบินไป!!
มิมิ: อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!!! (>o<)
เนียมิ: มิมิจัง!! Σ( °Д °)
มิมิร่วงลงไปยังป่าที่อยู่เบื้องล่าง
เนียมิ: ทำยังไงดี!? ความฝันที่เคยเห็นเมื่อหลายคืนก่อนกลับกลายเป็นจริงซะแล้วล่ะ!! .·´¯`(>▂<)´¯`·. (แต่กลายเป็นมิมิที่ร่วงไปแทน)
เนียมิเริ่มสับสน
แล้วเครื่องบินก็พยายามมุ่งหน้าหาทางลงจอดต่อไป โดยที่เครื่องได้ลอยห่างออกจากจุดที่มิมิร่วงลงไปเรียบร้อยแล้ว...
--------------------------------------------------------------------------------
เวลาต่อมา หลังจากที่มิมิรู้สึกตัว เธอพบว่าตัวเองตกลงมาอยู่บนพุ่มไม้หนา และตอนนี้ฝนได้หยุดตกแล้ว
หลังจากที่เธอลุกขึ้นมา เธอพยายามสำรวจตัวเองดู ก็ไม่พบบาดแผลหรือมีอาการบาดเจ็บแต่อย่างใด
มิมิ: โชคดีจังแฮะ ที่พุ่มไม้พวกนี้ช่วยรับไว้ ว่าแต่...
มิมิสำรวจสถานที่โดยรอบ พบว่าเป็นป่าทึบที่มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด
มิมิ: แล้วเนียมิจังไปอยู่ที่ไหนกันแล้วตอนนี้!?
มิมิพยายามตั้งสติ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อดูแผนที่ พบว่าบริเวณนี้ไม่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตแต่อย่างใด ทำให้ไม่สามารถดูแผนที่ได้
มิมิ: อ่ะ..! แถวนี้ไม่มีสัญญาณเน็ตแฮะ... งั้นแบบนี้ก็ไม่รู้กันแล้วละสิว่าอยู่ที่ไหน ＞﹏＜
แล้วจากนั้นเธอก็ลองค้นตัวเองดูเพื่อลองหาไอเทมอะไรที่พอจะนำมาใช้ประโยชน์ได้ แล้วจากนั้นสักพักเธอก็หยิบเข็มทิศออกมาจากกระเป๋าที่อยู่ในเสื้อสีขาว(ใต้เสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำเงิน)
มิมิ: ดูเหมือนว่าชุดนี้จะมีไอเทมที่จำเป็นต่อการผจญภัยติดมาให้ด้วยสินะ!! (゜▽゜*)♪
แล้วจากนั้นมิมิก็ใช้เข็มทิศเพื่อหาทางไปต่อ
มิมิ: ถ้าจำไม่ผิด ทิศทางที่เครื่องบินเริ่มแล่นมาตั้งแต่ออกตัวที่หน้าผาเป็นทิศตะวันออก.. งั้นลองเดินไปตามทิศนี้ดูเรื่อยๆ แล้วกัน อาจจะเจอเมืองหรือหมู่บ้านสักแห่งก็ได้
และแล้วมิมิก็เริ่มมุุ่งหน้าเดินทางไปตามทิศตะวันออก เพื่อตามหาสถานที่สักแห่งที่มีคนพอจะช่วยเหลือเธอได้
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเนียมิ หลังจากที่ฝ่าพายุฝนมาได้สักพัก ในที่สุดพาบาเร่ก็สามารถนำเครื่องบินลงจอดที่ข้างแม่น้ำขนาดเล็กในป่าแห่งหนึ่งได้อย่างปลอดภัย (ซึ่งขณะนี้ฝนได้หยุดตกแล้ว)
พาบาเร่: โธ่.. หมดกัน เครื่องบินของฉัน... (>_<。)
พาบาเร่ที่ลงมาเช็คสภาพของเครื่องบินหลังลงจอด กล่าวด้วยสีหน้าเศร้า
เนียมิ: งั้นแบบนี้ก็แปลว่า... ไปต่อไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม?
พาบาเร่: ใช่แล้วล่ะ... (┬┬﹏┬┬) (ขอโทษด้วยนะ)
เนียมิ: ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะออกตามหามิมิเองก็ได้ ..แล้วก็ขอบคุณสำหรับเที่ยวบินนี้ด้วยนะ
พาบาเร่: อืม!! ขอให้หาเพื่อนเจอเร็วๆ ด้วยล่ะ!!
แล้วเนียมิก็เริ่มมุุ่งหน้าออกตามหามิมิที่หายตัวไปในป่าเพียงลำพัง
พาบาเร่: เอ๊อ!! เดี๋ยวก่อนนะ!!
พาบาเร่ตะโกนเรียกเพื่อบอกอะไรบางอย่าง ทำให้เธอต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเขาอีกครั้ง
เนียมิ: มีอะไรงั้นเหรอ??
พาบาเร่: ในป่านี้มีบ้านหลังหนึ่งที่เป็นที่สิงสถิตของวิญญาณร้ายที่คอยสาปคนที่หลงเข้ามาในบ้านให้กลายเป็นตุ๊กตา ถ้าหากเธอเกิดไปเจอบ้านที่ตั้งอยู่กลางป่าแบบเดี่ยวๆ ละก็ อย่าเข้าไปข้างในเด็ดขาดเลยนะ!
เนียมิ: ค่ะ!!
จากนั้นเนียมิก็ออกเดินทางต่อ
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านมิมิ หลังจากที่เดินตามเข็มทิศมาได้เรื่อยๆ ในที่สุดเธอก็พบกับบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางป่า
มิมิ: เอ๊!? Σ( °_ °) มีบ้านอยู่กลางป่าด้วยแฮะ!?
ลักษณะของบ้านเป็นบ้านชั้นเดียวมีขนาดเล็กและไม่กว้างมาก แต่เหนือหลังคาขึ้นไปมีหอสูงที่ดูคล้ายกับหอระฆังอยู่ด้วย
มิมิ: ลองเข้าไปดูดีกว่า อาจจะมีใครพอช่วยอะไรเราก็ได้
แล้วมิมิก็เดินไปยังหน้าประตูบ้าน ก่อนที่จะเคาะประตูเรียก
มิมิ: ฮาโหล่♪ มีใครอยู่ไหมค้า～
มิมิตะโกนเรียก แต่ก็ไม่มีใครออกมาหรือตอบกลับแต่อย่างใด
เธอจึงลองเคาะประตูอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่มีใครออกมาเช่นเคย
มิมิ: ถ้างั้นฉันจะเข้าไปแล้วนะ..
เมื่อมิมิเปิดประตูเข้ามาข้างใน พบว่าภายในมีเพียงแค่โต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่กลางบ้านเท่านั้น
มิมิ: ไม่มีใครอยู่ในนี้แฮะ? (⊙_⊙)？
แล้วเธอก็ลองสำรวจภายในบ้านอยู่พักหนึ่งก็ไม่พบสิ่งของอะไรเพิ่มเติมนอกจากโต๊ะอาหารพร้อมเก้าอี้ 2 ตัวที่ตั้งอยู่กลางบ้านเท่านั้น
มิมิ: แต่ว่า มันรู้สึกแปลกๆ อยู่นะบ้านหลังนี้... มีแค่โต๊ะอาหาร ไม่มีข้าวของอะไรอย่างอื่นเลย
แล้วจากนั้นท้องของเธอก็ร้องดังออกมา
มิมิ: เฮ่อ.. เริ่มหิวซะแล้วแฮะ...
แล้วเธอก็เหลือกไปเห็นจานอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะนั้น เธอพลางกลืนน้ำลายพร้อมกับเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่าเป็นขนมเค้กพร้อมชาฝรั่ง
มิมิ: ว้าว!! น่ากินจังเลย!! (✪ ﹃ ✪)
แล้วเธอหันซ้ายหันขวาเช็คดูอีกรอบ ก็ไม่มีใครอยู่ในนี้จริงๆ แล้วจากนั้นเธอจึงตัดสินใจนั่งกินเค้กที่อยู่บนโต๊ะนี้
มิมิ: ในเมื่อไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว งั้นฉันก็ขอกินเองแล้วละนะ...! O(∩_∩)O
และหลังจากที่เธอกินเค้กเข้าไปได้แค่คำแรก อยู่ๆ พิ้นตรงใต้โต๊ะก็เกิดพลิกตัวกลับด้าน ทำให้เธอร่วงลงไปยังหลุมใต้พื้นนั้น
มิมิ: อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!!! (>o<)
และหลังจากนั้นสักพัก เธอก็ร่วงลงมาจนถึงด้านล่าง ซึ่งหลังจากที่เธอตั้งสติได้ เธอก็พบว่าจุดที่ร่วงลงมาเป็นเหมือนกับบ้านเด็กเล่นในห้างสรรพสินค้าที่มีกองลูกบอลขนาดเล็กเต็มห้องไปหมด
มิมิ: ที่นี่มันที่ไหนกันน่ะ??
เธอหันขึ้นไปมองด้านบน พบว่าไม่มีช่องหรือรูแต่อย่างใด เป็นเพดานปิดสนิท
มิมิ: แต่เมื่อกี้นี้ เราร่วงลงมานี่น้า?? แล้วทำไมบนนั้นถึงไม่มีรูอะไรเลยล่ะ?? แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ก่อน
แล้วจากนั้นเธอก็มองหาทางไปต่อ ก็พบกับประตูที่อยู่ด้านหนึ่งของกำแพง ซึ่งมีประตูเดียว เธอจึงพยายามฝ่าทะเลลูกบอลเพื่อไปหาประตูนั้น
และหลังจากที่เธอเข้าประตูนั้นไปแล้ว ก็พบว่าภายในเป็นห้องปิดตายอีกห้องหนึ่งที่มืดมิด
แล้วจากนั้นอยู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าห้องค่อยๆ "หมุน" ไปอย่างช้าๆ สักพักหนึ่งห้องก็เริ่มหมุนเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนถึงสุดขีด
มิมิ: อ้ากกก!! นี่มันอะไรกันเนี่ย!!?? ≧ ﹏ ≦
มิมิเวียนหัวจนตาลายไปหมดแล้ว...
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเนียมิ หลังจากที่เดินกลับมาทางทิศตะวันตกได้สักพักใหญ่
เนียมิ: อืม... แถวนี้ไม่มีสัญญาณเน็ตเลยนะ
เนียมิพลางดูแผนที่ในโทรศัพท์ ซึ่งไม่สามารถใช้การได้
และหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เดินมาจนเจอบ้านลึกลับกลางป่าหลังเดียวกับที่มิมิเพิ่ง(หลง)เข้าไปได้เมื่อสักครู่นี้
เนียมิ: มีบ้านแปลกๆ อยู่กลางป่าด้วยแฮะ... อ่ะ! Σ( °_ °)
แล้วจากนั้นเธอก็นึกคำเตือนสำคัญที่เคยบอกไว้เมื่อครู่นี้
*****************************************************
พาบาเร่: ในป่านี้มีบ้านหลังหนึ่งที่เป็นที่สิงสถิตของวิญญาณร้ายที่คอยสาปคนที่หลงเข้ามาในบ้านให้กลายเป็นตุ๊กตา ถ้าหากเธอเกิดไปเจอบ้านที่ตั้งอยู่กลางป่าแบบเดี่ยวๆ ละก็ อย่าเข้าไปข้างในเด็ดขาดเลยนะ!
*****************************************************
ขณะเดียวกัน เธอบังเอิญเหลือกไปเห็นรอยเท้าที่อยู่บนพื้น ซึ่งรอยเท้านี้มีต้นทางมาจากทางด้านหน้า(ทิศตะวันตก)ของเธอ และรอยเท้านี้ได้เดินเข้าไปยังบ้านพิศวงหลังนั้น
จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นสิ่งของบางอย่างที่ตกอยู่บนพื้นหน้าประตูบ้าน เธอจึงเข้าไปสำรวจดู
สิ่งของชั้นนั้นเป็นใบโคลเวอร์สี่แฉกที่โปเอ็ตเคยมอบให้กับมิมิ เธอจึงหยิบมันขึ้นมาดู
เนียมิ: นี่มันของมิมิจังนี่น้า... หรือว่ามิมิจังจะ...!? Σ( °Д °)
--------------------------------------------------------------------------------
กลับมาทางมิมิ หลังจากที่ห้องหยุดหมุนแล้ว ประตูที่อยู่อีกฝั่งของห้องก็เปิดออก เธอจึงค่อยๆ เดินเข้าไปยังประตูนั้นในสภาพที่ยังคงมึนอยู่
แล้วหลังจากนั้นมิมิก็ได้ผจญกับห้องประหลาดในอีกหลากหลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นห้องที่มีหินยักษ์กลิ้งไล่ตาม ห้องที่เต็มไปด้วยกับดักหนาม ห้องกับดักเปลวเพลิง และห้องเขาวงกตกระจกลวงตา (ซึ่งเธอเผลอเดินชนกำแพงกระจกไปหลายรอบอยู่เหมือนกัน)
และหลังจากที่หาทางออกจากเขาวงกตได้ ในที่สุดเธอก็มาถึงห้องที่เป็นลักษณะห้องโถงขนาดค่อนข้างกว้าง มีทางตรงทอดยาวไปด้านหน้า
เธอตัดสินใจยืนพักเหนื่อยสักครู่
มิมิ: (´Д｀; ) คราวนี้ ต้องเจอกับอะไรอีกล่ะ??
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเนียมิ เธอได้ตัดสินใจเดินเข้ามาภายในบ้านเพื่อตามหามิมิ ซึ่งสิ่งที่เธอเห็นเป็นสิ่งเดียวกับที่มิมิพบเมื่อครู่นี้
เธอพยายามสำรวจรอบห้องอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่พบสิ่งที่บ่งบอกถึงความผิดปกติแต่อย่างใด
เนียมิ: อืม... ก็ดูเหมือนบ้านธรรมดาๆ ทั่วไปนะ ไม่เห็นจะดูน่ากลัวตามที่เขาเล่าเลย
เธอเว้นช่วงไว้นิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ
เนียมิ: แต่ว่ามิมิจังเดินหลงเข้าในนี้นี่น้า และก็ไม่เห็นมีรอยเท้าที่เดินกลับออกมาด้วย... แสดงว่าในนี้คงต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอหายตัวไปแน่ๆ...
แล้วจากนั้นเธอก็สังเกตเห็นรอยแปลกๆ อยู่ที่ใต้โต๊ะอาหาร เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่าที่พื้นมีรอยแยกอยู่
เธอจึงลองใช้นิ้วเคาะที่พื้นตรงระหว่างรอยแยก แล้วจากนั้นพื้นที่อยู่ตรงโต๊ะอาหารก็พลิกตัวกลับด้าน ทำให้เห็น "หลุม" ตรงบริเวณดังกล่าว ก่อนที่พื้นจะพลิกมาเป็นอีกด้าน ซึ่งด้านนี้ไม่มีโต๊ะแล้ว
เนียมิ: มีกลไกประหลาดด้วยแฮะ Σ( °Д °) หรือว่ามิมิจังจะตกลงไปในหลุมนี้...?!
เนียมิเองกำลังคิดหนักกับเรื่องนี้ว่าจะเอายังไงต่อดี เพราะไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วนอกจากต้องเสี่ยงลงไปในหลุมนี้ดูเท่านั้น
เนียมิ: จะทิ้งให้มิมิจังเผชิญกับอันตรายไว้คนเดียวก็ไม่ได้ซะด้วยสิ... งั้นก็คงต้องลองเสี่ยงตามลงไปล่ะ!!
แล้วเนียมิก็ตัดสินใจกระโดดลงไปในหลุมกับดับนั้น เพื่อตามหามิมิ
ขณะเดียวกัน... ได้มีบุคคลลึกลับผู้หนึ่ง กำลังส่องมองเนียมิจากที่ๆ มืดมิดแห่งหนึ่ง
"ฮะฮืม... ในที่สุดก็มากันครบแล้วสินะ เดี๋ยวข้าจะให้เจ้าได้เจอหน้ากันเลยก็แล้วกัน!"
--------------------------------------------------------------------------------
กลับมาทางมิมิ เธอได้เดินไปเรื่อยๆ ตามทางตรงยาว ซึ่งตลอดสองข้างทางมีประตูที่เชื่อมต่อไปยังห้องต่างๆ อยู่ตลอดทาง
มิมิ: ห้องนี้มีประตูเต็มไปหมดเลยแฮะ... งั้นลองเดินไปเรื่อยๆ จนสุดทางดูก่อนก็แล้วกัน
จากนั้นเธอก็เดินสำรวจไปเรื่อยๆ จนสุดทาง พบว่าที่ทางตันไม่มีประตูแล้ว ซึ่งประตูที่ใช้เดินทางไปยังห้องถัดไปได้มีเพียงแค่ประตูต่างๆ ที่อยู่ระหว่างทางเท่านั้น
มิมิ: ดูเหมือนว่าจะต้องเลือกหนึ่งในประตูที่เดินผ่านมาซะแล้วสิ... (°ー°〃)
"อ้าาาาาา!!!"
อยู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ดังมาจากทางหนึ่ง ทำให้เธอขนหัวลุกในทันที...
แล้วจากนั้นสักพักเนียมิก็ได้ร่วงลงมาทับกลางร่างของเธอแบบเต็มๆ
ทั้งสองค่อยๆ ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา
มิมิ: โอ้ย... เจ็บจังเลย Σ( °Д °) ห๊ะ!? เนียมิจัง!?
เนียมิ: มิมิจัง!! Σ( °Д °)
แล้วมิมิก็เข้ามากอดเนียมิ
มิมิ: ในที่สุดเธอก็มาช่วยฉันแล้วสินะ♥
เนียมิ: ใช่แล้วล่ะ!☆
มิมิ: เอ๊!? แต่ว่า...
แล้วมิมิก็เพิ่งนึกอะไรออกได้
มิมิ: แล้วทำไมเธอถึงตามลงมาที่นี่ด้วยล่ะ!? ที่นี่มันเป็น "กับดัก" นะ!! o(≧口≦)o
เนียมิ: ก็เพราะว่าฉันไม่อยากปล่อยให้เธอเจอกับอันตรายนี่นา!!
มิมิ: เธอไม่ต้องห่วงฉันตลอดก็ได้ เพราะยังไงสักวันหนึ่งพวกเราก็ต้องมาตัดสินกันในทัวร์นาเมนต์สุดท้ายอยู่ดี
เนียมิ: แต่ว่าฉันทำแบบนั้นไม่ได้นี่นา!! (>_<。)
มิมิ: (￣ー￣*||| เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ก็เอาเป็นว่าตอนนี้พวกเรามาทางออกจากที่นี่กันก่อนดีกว่า
แล้วจากนั้นทั้งสองก็เดินกลับไปยังทางตรงกันข้ามกับที่เดินมา เพื่อที่จะเลือกเข้าหนึ่งในประตูจากทั้งหมด
เนียมิ: แล้วที่นี่มันคืออะไรกันน่ะ
มิมิ: ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเราต้องเลือกหนึ่งในประตูจากทั้งหมดนี้ เพื่อหาทางไปต่อนะ
เนียมิ: แต่ฉันพอรู้นะ! ที่นี่เป็นบ้านของวิญญาณร้ายที่ล่อคนให้มาติดกับยังไงล่ะ! (พาบาเร่ เขาเล่ามา)
แล้วจากนั้นมิมิก็ยืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง
มิมิ: เอ๋!?? จริงเหรอ?! Σ( °Д °)
เนียมิ: อืม!! ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นฝ่ายติดกับเข้าซะแล้วนะ
มิมิ: งั้นฉันก็ขอโทษนะ ถ้าหากฉันไม่ตกเครื่องบินไปเมื่อกี้ละก็ บางทีฉันอาจจะไม่ต้องมาติดอยู่ในที่ประหลาดแบบนี้ก็ได้ o(TヘTo)
แล้วจากนั้นทั้งสองก็เดินทางกันต่อ โดยทั้งคู่ได้ตัดสินใจเลือกประตูหนึ่งที่อยู่ข้างทาง ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องหลังประตูนั้น
เมื่อเข้ามาด้านใน พบว่าเป็นห้องที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาจำนวนมาก ซึ่งจัดวางอยู่บนตู้วางของต่างๆ มีหลายขนาดทั้งตัวเล็กและใหญ่
เนียมิ: นี่มันห้องอะไรกันน่ะ??
แล้วในทันใดนั้น มิมิก็เหลือบไปเห็น "ตุ๊กตามายเมโลดี้" ตัวใหญ่ยักษ์ที่วางอยู่บนตู้วางของหลังหนึ่งจากตู้จำนวนมาก
มิมิ: ว้าว!! มี "ตุ๊กตามายเมโลดี้" ด้วยล่ะ!! (♥‿♥) (มาอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไงกันน่ะ?)
มิมิรีบวิ่งเข้าไปหาทันที
เนียมิ: เดี๋ยวก่อน!! นั่นมันอาจจะเป็น...
เนียมิตะโกนห้าม แต่ว่ามันสายไปเสียแล้ว
และทันทีที่มิมิเข้าไปใกล้ตุ๊กตาตัวดังกล่าว อยู่ๆ ก็เกิดระเบิดขึ้นตรงหน้าตุ๊กตา ทำให้เธอกระเด็นออกมา
มิมิ: อ๊าาาาาาา!!!! >﹏<
มิมิร้องลั่นเพราะโดนแรงอัดจากระเบิดบวกกับแรงกระแทกหลังตกลงพื้นอีกที
"ฮ่าๆๆ ในที่สุดก็ตะเกียกตะกายมาจนถึงห้องโปรดของข้าจนได้สินะ"
เนียมิ: หรือว่าจะเป็น...!?
แล้วหมอกควันจากการระเบิดเมื่อสักครู่ก็ค่อยๆ จางหายไป ทำให้ได้เห็นบุคคลเจ้าของเสียงหัวเราะที่อยู่ตรงหน้า
เขาผู้นั้นเป็นบุรุษลึกลับตัวสูงที่อยู่ภายใต้หน้ากากสีขาว-เขียว
มิมิ: ไม่ใช่ เซ แฮะ.. (￣_￣|||) (นึกว่าจะเป็นฝีมือเซซะอีก)
"ขอต้อนรับพวกเจ้าทั้งสองสู่คฤหาสน์ของข้านะ ข้ามีนามว่า "ซิกซ์" (Zizz)"
มิมิ: แสดงว่าทั้งหมดนี้... เป็นฝีมือของแกสินะ
ซิกซ์: ถูกต้องแล้วล่ะ! ข้าเป็นคนวางกับดับพวกนี้เอง ฮ่าๆๆ
เนียมิ: หนอย... บังอาจมาทำให้เพื่อนรักของฉันต้องติดกับนะ! ...มิมิจัง!!
เนียมิหันมาทางมิมิ
มิมิ: จะให้แปลงร่างเหรอ?! ⊙.☉
เนียมิ: ก็เพราะว่ามันเป็น "วิญญาณร้าย" ยังไงล่ะ ถ้าหากมันใช้เวทมนตร์ได้ล่ะก็ พวกเราเองก็ต้องใช้เวทมนตร์สู้กลับสิ!
มิมิ: เออ.. อืม!! ถ้างั้นก็โอเค
แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า
มิมิ/เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"
แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็แปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์ส
แต่ทว่ายังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้ทำอะไร จู่ๆ ก็มีกล่องขนาดยักษ์ที่มีหน้าตาคล้ายกับกล่องใส่หุ่นฟิกเกอร์จำนวน 2 กล่อง หล่นลงมาครอบร่างของพวกเธอ ทำให้พวกเธอติดอยู่ในกล่องนั้น
ป๊อปเลิฟ: อ๊า! นี่มันอะไรกันเนี่ย?? Σ( °Д °)
ซิกซ์: โอะโอ้ว! นึกไม่ถึงเลยว่าพวกเจ้าจะมีพลังแบบนี้อยู่ด้วย แต่ก็ถือว่าโชคดีเลยล่ะที่ได้เหยื่อที่มีวิชาอาคม แถมเจ้ากล่องนี่ยังดูเข้ากับชุดของพวกเจ้าอีกด้วยนะ ฮ่าๆๆ !!
ป๊อปพีช: นี่นายคิดจะทำอะไรกับพวกเราน่ะ ปล่อยพวกเราออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!
ป๊อปพีชตะโกนพร้อมกับใช้หมัดทุบกล่องไปด้วย
ซิกซ์: ก็มันแน่อยู่แล้ว... ข้าจะสาปให้พวกเจ้ากลายมาเป็น "ตุ๊กตา" ภายใต้อำนาจบัญชาของข้ายังไงล่ะ!! ฮ่าๆๆ
ป๊อปพีช: จะสาปพวกเราให้กลายเป็นตุ๊กตางั้นเหรอ!?
แล้วจากนั้นป๊อปพีชก็คิดอะไรดีๆ ออกได้
ป๊อปพีช: อ่ะ! Σ(. ❛ ᴗ ❛.)💡 จริงสิ!! ลองใช้เจ้านี่ดูดีกว่า
แล้วจากนั้นป๊อปพีชก็ยกมือข้างขวาขึ้นมาพร้อมกับใช้มืออีกข้างจับแขนข้างขวาไว้ มือข้างขวาชูไปที่ตรงหน้ากระจกของกล่อง
ป๊อปพีช: ป๊อปบาสเตอร์!!
จากนั้นสายรัดป๊อปเปอร์แบนด์ที่อยู่ตรงขอบถุงมือด้านขวาก็เปล่งแสงออกมา พร้อมกับที่ปลายมือข้างขวาก็เปล่งแสงออกมาเช่นกัน
แล้วจากนั้นเธอก็ปล่อยคลื่นพลังลูกใหญ่ออกมาจากมือข้างขวา ซึ่งลูกพลังนี้ได้ทำลายกระจกอาคมที่อยู่ตรงหน้า
ซิกซ์: อะไรกันน่ะ!?
ซิกซ์ถึงกับอึ้งสุดขีด
เมื่อหมอกควันจางลง ป๊อปพีชก็สามารถหลุดออกมาจากกล่องได้ในที่สุด
ป๊อปพีช: โห้!! สุดยอด..! (⊙o⊙;) นี่น่ะเหรอ พลังของ "ป๊อปเปอร์แบนด์"
ป๊อปพีชเองก็แทบไม่เชื่อพลังใหม่ของตนเองเช่นกัน
ซิกซ์: ปะ.. เป็นไปไม่ได้... Unbelievable!!
ซิกซ์ตะโกนด้วยความอึ้งสุดขีด
ป๊อปพีช: เลิฟ!! ลองใช้พลังใหม่จากป๊อปเปอร์แบนด์ดูสิ!!
ป๊อปเลิฟ: อืม!!
แล้วจากนั้นป๊อปเลิฟก็ใช้ท่าป๊อปบาสเตอร์ทำลายกล่องฟิกเกอร์ได้เช่นกัน
ซิกซ์: พวกเจ้าเป็นคนแรก.. ไม่สิ กลุ่มแรกเลยนะที่สามารถทะลายอาคมของข้าลงได้!!
ป๊อปพีช: ฮะฮ่า!! (@^0^@) เห็นหรือยัง นี่แหละคือพลังแห่งมิตรภาพของพวกเรา!!
ป๊อปเลิฟ: ใช่แล้วล่ะ!! เพราะฉะนั้น เจ้าจงยอมแพ้ซะแต่โดยดีเถอะนะ! ถึงทนสู้ต่อไป เจ้าก็ไม่มีทางสู้พวกเราได้อยู่ดี *^____^* (ธรรมะยอมชนะอธรรม)
ซิกซ์: โธ่... (#｀-_ゝ-) ถ้างั้น..! ข้าขอตัดสินกับพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายด้วยการป๊อปปินแบทเทิลก็แล้วกัน!
ป๊อปพีช: ได้สิ!! เดี๋ยวพวกเราจะแสดงฝีมือของฮีโร่ให้เห็นเป็นขวัญตาเลย!!
แล้วจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็นำเกียร์ของตนออกมาเพื่อเริ่มการแบทเทิล
===== POP'N BATTLE =====
POPPERS vs Zizz
Seeker / M2U
===== END BATTLE =====
ผลการแข่งขัน ป๊อปเปอร์สเป็นฝ่ายชนะ
ซิกซ์: ปะ.. เป็นไปไม่ได้... Unbelievable!! (อีกรอบ)
ซิกซ์ตะโกนด้วยความอึ้งสุดขีด หลังจากที่ตนเป็นฝ่ายแพ้
ป๊อปเลิฟ: เอาล่ะ แล้วเจ้าจะยอมบอกทางออกจากที่นี่กับพวกเราได้แล้วหรือยัง?
ซิกซ์: ได้สิ!! พวกเจ้าเชิญออกไปจากที่นี่ได้เลย ข้าไม่อยากได้พวกเจ้ามาเป็นบริวารแล้วล่ะ! ...เชิญเข้าไปที่ประตูใต้ตู้นาฬิกานี้ได้เลย
ซิกซ์ชึ้ไปที่ตู้นาฬิกาที่มีประตูเล็กๆ อยู่ใต้ตู้
ป๊อปพีช: เป็นทางออกแน่จริงๆ นะ?
ป๊อปเลิฟ: ไม่ใช่ให้พวกเราไปเจอกับดักอะไรต่ออีกนะ?
ทั้งสองถามเพราะยังรู้สึกไม่ไหวใจ
ซิกซ์: เป็นทางออกของจริงแน่นอนอยู่แล้ว ข้าจะไปโกหกให้กับผู้ชนะได้ยังไงกันล่ะ และอีกอยาก ที่จริงแล้วข้าก็ไม่ได้มีนิสัยมืดมนแบบที่พวกเจ้าเห็นจากภายนอกหรอกนะ
ป๊อปพีช: อืม!! ถ้างั้นพวกเราลาแล้วนะ!
ซิกซ์: เดี๋ยวรอก่อน! ข้าจะขอมอบอะไรให้กับพวกเจ้า
แล้วซิกซ์ก็นำของบางอย่างออกมามอบให้กับทั้งสอง เป็นตุ๊กตากระต่ายสีชมพูคล้ายๆ กับมายเมโลดี้
ป๊อปเลิฟ: นี่มัน...
ซิกซ์: เป็นตุ๊กตาที่ข้าเก็บมาได้จากในป่า รู้สึกว่าเจ้าตัวนี้จะพลัดหลงกับเจ้าของเดิมน่ะ แต่ตอนนี้ข้าไม่ต้องการมันแล้ว
ป๊อปเลิฟ: งั้นเหรอค่ะ ขอบคุณนะคะ!! (*^_^*) (น่ารักจัง)
แล้วจากนั้นก็ได้เวลาที่ทั้งสองจากลาจากที่นี่ ด้วยการมุดเข้าไปยังประตูที่อยู่ใต้ตู้นาฬิกา
ป๊อปพีช: ลาก่อนนะ!! \^o^/
ป๊อปพีชโบกมืออำลา ก่อนที่จะเข้าไปในประตูนั้น
ซิกซ์: อืม!!
ต่อมาหลังจากที่ทั้งสองเข้ามาด้านในของประตูแล้ว พบว่าภายในเป็นห้องมืดมิดที่มีบันไดเป็นทาง "ลง" อยู่ข้างหน้า
ป๊อปเลิฟ: อ่ะ!! บันไดเป็นทาง "ลง" ล่ะ!? (⊙_⊙)？
ป๊อปพีช: หรือว่าเราจะโดนหลอกซะแล้ว!? (⊙_⊙;)
ป๊อปเลิฟ: ฉันว่าลองเดินลงไปก่อนดีกว่า อาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ (เพราะไหนๆ เขาก็ยอมรับสารภาพแล้ว)
และทันทีที่ทั้งสองก้าวลงมาที่บันไดนั้น อยู่ๆ ขั้นบันไดก็ได้เปลี่ยนเป็นรางสไลด์เดอร์ ทำให้ทั้งสองพุ่งตัวลงไปตามรางอย่างรวดเร็ว
ป๊อปเลิฟ/พีช: อ๊าาาาาาา!!!! >﹏<
ทั้งคู่ร้องเสียงหลงราวกับนั่งรถไฟเหาะ
และหลังจากที่สไลด์ตัวมาจนสุดราง ทั้งคู่ก็ได้กลับมายังภายในบ้านที่มีโต๊ะอาหาร ด้วยการพุ่งตัวลงมาจากช่องบนเพดาน
ป๊อปเลิฟ/พีช: โอ้ย!!! >﹏<
ทั้งสองร้องด้วยความเจ็บปวด (ทั้งที่จริงแล้วไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด เพราะอยู่ในร่างป๊อปเปอร์ส) ก่อนที่จะค่อยๆ ลุกขึ้นมา
ป๊อปเลิฟ: กลับมาที่เดิมแล้วล่ะ! O(∩_∩)O
ป๊อปพีช: ฉันคิดถูกแล้วล่ะที่ลงตามมาช่วยเธอ ^_^
ป๊อปเลิฟ: อืม!! ขอบใจนะ ยังไงพวกเราก็ต้องไม่ทิ้งกันจนกว่าจะถึงวันที่ปราบเซได้นะ ^_^
แล้วจากนั้นป๊อปพีชก็สังเกตเห็นสิ่งของบางอย่างอยู่ที่มือของตุ๊กตากระต่าย
ป๊อปพีช: อ่ะ! นี่มัน "เศษลูกแก้วเวทมนตร์" นี่นา!! Σ(⊙o⊙)
ป๊อปเลิฟ: ท่าทางน่าจะติดมากับตุ๊กตาตัวนี้นะ!
ป๊อปพีช: อืม!! ถ้างั้นก็รีบนำมาประกอบกันเถอะ
จากนั้นทั้งสองก็กลับร่างเดิม
แล้วเนียมิก็นำเศษลูกแก้วเวทมนตร์ชิ้นที่สองมาใส่ยังร่องที่อยู่บนซิลลี่คีย์
มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 2 เรียบร้อยแล้ว!!
มิมิ: ในที่สุดก็ได้มาอีกชิ้นแล้วนะ!
เนียมิ: อืม!! ^_^ งั้นตอนนี้พวกเราก็รีบเดินทางกันต่อเลยเถอะ!!
มิมิ: โอ้!! O(∩_∩)O
และแล้วทั้งสองก็ได้เริ่มออกเดินทางกันต่อด้วยการเดินเท้า แล้วที่จุดหมายปลายทางต่อไปจะมีอะไรรอพวกเธออยู่ที่นั่นบ้างนะ?
ว้าว!! ทั้งตื่นเต้นและดีใจมากเลยค่ะ!! ตอนนี้พวกเราได้รับการพาวเวอร์อัปเรียบร้อยแล้วค่ะ!! \^o^/
โดยหลังจากที่ฉันเกือบจะเสียท่าให้กับเซที่ได้พาวเวอร์อัปพลังให้แกร่งขึ้น อยู่ๆ ฉันก็ได้รับการช่วยเหลือจาก ภูตแห่งสายลม และเขาก็ได้มอบพลังใหม่มาให้กับพวกเราด้วยค่ะ! อย่างแรกคือ "ป๊อปเปอร์สปีดเดอร์" เป็นโรลเลอร์เบลดที่ทำให้สามารถเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงได้ แถมยังทำให้พวกเราบินบนฟ้าได้อีกด้วยนะ! ทีนี้ ไม่ว่าจะเจอคู่ต่อสู้แบบไหน พวกเราก็สู้ได้หมดทุกที่แล้วล่ะ!☆
ส่วนพลังใหม่ที่ได้มาอีกอย่างคือ "ป๊อปเปอร์แบนด์" เป็นสายรัดถุงมือ เออ... ยังไม่รู้เหมือนกันนะว่ามันทำอะไรได้ แต่ตอนที่ฉันพุ่งเข้าไปอัดเซด้วยท่าคล้ายดาวตก ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นพลังที่ได้จากป๊อปเปอร์แบนด์เลยนะ!
และสิ่งสำคัญที่ไม่พูดถึงไม่ได้เลยก็คือ ท่าไม้ตายหลักของพวกเราอย่าง "ป๊อปปินอิมแพ็ค" ก็ได้อัปเกรดเป็นเวอร์ชั่นใหม่ที่มีพลังมากขึ้นด้วยเช่นกัน กลายเป็น "ป๊อปปินอิมแพ็ค ไฮเปอร์" ว้าว!! สุดยอดไปเลยจริงๆ O(∩_∩)O
ส่วนการผจญภัยเพื่อตามล่าหาเศษลูกแก้วเวทมนตร์นั้น ในวันนี้พวกเราจะเดินทางไปยัง "หมู่บ้าน Role" ค่ะ!! จะเป็นสถานที่แบบไหนกันแน่นะ ตื่นเต้นจังเลย... `(*>﹏<*)′
--------------------------------------------------------------------------------
STAGE 30
「บ้านพิศวง」
「บ้านพิศวง」
--------------------------------------------------------------------------------
ช่วงเช้าของวันต่อมา ในขณะที่ทั้งสองกำลังเดินทางผ่านเส้นทางป่าเขาเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปยังสถานที่ถัดไปนั้น เนียมิก็พลางมองดูที่กำไลป๊อปเปอร์สสีฟ้าของตัวเอง
เนียมิ: สุดยอดไปเลยนะ ไม่นึกเลยว่าพวกเราจะได้พาวเวอร์อัปกับเขาด้วย
มิมิ: อืม! ^_^ ถ้าเกิดไม่ได้คุณภูตสายลมช่วยไว้ล่ะก็.. พวกเราคงเป็นฝ่ายแพ้ไปเรียบร้อยแล้วล่ะ
เนียมิ: แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่อย่างหนึ่งนะ ว่าสายรัดถุงมือ "ป๊อปเปอร์แบนด์" ที่ได้มา มันเอาไว้ทำอะไรกันแน่? (เพราะภูตแห่งสายลมก็ไม่ได้อธิบายไว้ด้วย)
มิมิ: ฉันคิดว่าคงทำให้ปล่อยพลังโจมตีจากระยะไกลได้ละมั้งนะ...? เพราะที่ผ่านมา พวกเราก็สู้กันด้วยมือเปล่ามาตลอดเลย (มีแต่พวกสัตว์ประหลาด SL นี่แหละ ที่มีท่าโจมตีจากระยะไกล)
เนียมิ: อืม.. นั่นสินะ อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้
แล้วจากนั้นเนียมิก็เหมือนจะนึกอะไรออกได้
เนียมิ: Σ(. ❛ ᴗ ❛.)💡 จริงสิ! งั้นพวกเราก็แปลงร่างแล้วมาลองใช้ไอเทมชิ้นใหม่นี้กันดูเลยไหมล่ะ?
มิมิ: ไม่ได้นะ!! ヽ（≧□≦）ノ
มิมิรีบตะโกนห้ามไว้อย่างทันใด
เนียมิ: อ้าว.. ทำไมล่ะ?? (⊙_⊙;)？
มิมิ: เธอลืมเรื่อง "นั้น" ไปแล้วเหรอ? การแปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์สมีขีดพลังจำกัด และการชาร์ตพลังกำไลเพื่อให้กลับมาแปลงร่างได้อีกครั้งต้องใช้เวลาทั้งคืน ถ้าเกิดแปลงร่างในตอนนี้ไปแล้ว เซดันมาโผล่ในช่วงที่เรายังแปลงร่างไม่ได้ก็จะแย่เอานะ!
เนียมิ: เออ.. นั่นสิ โทษทีนะพอดีฉันลืมเรื่องนั้นไปแล้วจริงๆ (￣▽￣)~*
เนียมิพลางเกาหัว
และหลังจากที่ทั้งสองเดินไปได้เรื่อยๆ อีกสักพักใหญ่นั้น ทั้งสองก็เดินมาจนพบกับทางตัน ซึ่งเส้นทางตรงหน้าถูกตัดด้วยเหว
จากนั้นทั้งสองจึงลองสอดส่องโดยรอบ ก็ไม่พบเส้นทางที่สามารถไปต่อได้แต่อย่างใด
เนียมิ: ไปต่อไม่ได้ซะแล้วแฮะ (￣_￣|||) แล้วจะเอายังไงกันต่อดี?
จากนั้นมิมิจึงดูแผนที่ ก็พบว่าเส้นทางที่ต้องไปต่อนั้นคือต้องข้ามเหวข้างหน้าไป เธอจึงลองมองหาเส้นทางอื่นที่พอจะอ้อมไปได้ในแผนที่อยู่พักหนึ่ง
มิมิ: ดูเหมือนว่าพวกเราต้องกลับไปที่หุบเขา Seveal อีกครั้งเพื่อเปลี่ยนเส้นทางใหม่แล้วล่ะนะ...
จากคำตอบนี้ ทำให้เนียมิถึงกับตกใจ
เนียมิ: เอ๋!? Σ( °Д °) แต่พวกเราเดินกันมาเป็นชั่วโมงแล้วนะ!! จะให้กลับไปอีกงั้นเหรอ?!
มิมิ: ก็มันไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ นี่นา... ::>_<::
"พวกเธออยากจะข้ามเหวนี่กันงั้นหรือ??"
อยู่ๆ ก็มีเสียงของผู้ชายคนหนึ่งทักขึ้นมา เมื่อเธอหันไปมองก็พบกับหมีสีขาวตัวใหญ่ตัวหนึ่ง
เนียมิ: หืม?!
"ฉันมีบริการจักรยานบินโดยสารข้ามฟากอยู่ที่นี่นะ พวกเธออยากจะข้ามเหวนี่กันใช่ไหม?"
เนียมิ: อ่ะ!! ใช่แล้วค่ะ!!
"ถ้างั้นก็จ่ายเงินมาก่อน 10,000 ปอง"
เมื่อทั้งสองได้รู้ค่าโดยสาร ก็ถึงกับตกตะลึง
เนียมิ: ห๊า!! ตั้ง 10,000 ปองเลยเหรอ!? Σ( °Д °)
มิมิ: ทำไมถึงแพงขนาดนั้นล่ะ??
"ก็เพราะนี่เป็นบริการพิเศษสำหรับผู้ที่ขี้เกียจหาทางอ้อมเหวยังไงล่ะ!! ฮ่าๆๆ q(≧▽≦q)"
เมื่อทั้งคู่ได้รู้คำตอบ ก็ถึงกับเหงื่อตก (￣_￣|||)
เนียมิ: เอาไงดี มิมิจัง พวกเราไม่มีเงินมากขนาดนั้นด้วยสิ
จากนั้นมิมิก็ใช้สมองคิดทางหาออกอยู่สักพัก
มิมิ: Σ(. ❛ ᴗ ❛.)💡 จริงด้วยสิ!!
จากนั้นมิมิก็ยื่นมือออกไปข้างหน้า แล้วซิลลี่คีย์ก็ปรากฎออกมาในมือ
มิมิ: พวกเราเป็นผู้กล้าที่ได้รับการแต่งตั้งจากพระราชโอรสแห่งอาณาจักรเทพนิยายอย่างเป็นทางการ โปรดเคารพและให้เกียรติแก่พวกข้าพเจ้าด้วยนะค่ะ!! (∩_∩)
เมื่อหมีขาวได้เห็นซิลลี่คีย์ เขาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย
"หืม...!? เป็นผู้กล้ากันจริงๆ เหรอเนี่ย... แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ต่อให้เป็นถึงผู้กล้าฉันก็ไม่มีสิทธิพิเศษอะไรให้หรอกนะ!! ฮ่าๆๆ q(≧▽≦q)"
หมีขาวขำอย่างสะใจ
เนียมิ: หนอย.. ขี้เหนียวชะมัด!! (〃＞目＜)
เนียมิเริ่มโมโห
มิมิ: ถ้างั้น... ในเมื่อท่านไม่ยอมให้เกียรติ พวกเราก็ขอแข่งป๊อปปินแบทเทิลเพื่อเป็นการตัดสินเลยแล้วกัน ถ้าหากพวกเราเป็นฝ่ายชนะ ท่านต้องยอมให้พวกเราโดยสารฟรี โอเคนะ?
"โธ่.. (* ￣︿￣) ตื่อกันจริงๆ นะเจ้าเด็กพวกนี้ งั้นก็ขอรับคำท้าแล้วกัน แต่ว่า.. ถ้าหากพวกเธอเป็นฝ่ายแพ้ซะเองล่ะก็... ฉันจะให้พวกเธอมาเป็นทาสคอยทำงานแบบไม่ให้ค่าจ้างไปชั่วชีวิตเลย!! §(*￣▽￣*)§"
เนียมิ: โอเค!! ถ้างั้นก็มาเริ่มกันเลย!! พวกเราไม่กลัวอะไรทั้งนั้นอยู่แล้ว!! (^_<)☆
มิมิ: เดี๋ยวก่อนนะ... ท่านมีนามว่าอะไรกันเหรอ??
"อ๊อ!! โทษทีที่ลืมแนะนำตัว ฉันชื่อ "พาบาเร่" (Pabarle) นะ เอาล่ะ มาลองตัดสินกันเลย!!"
===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs Pabarle
Again Sunshine / Forte Escape
===== END BATTLE =====
ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ
ทันทีที่พาบาเร่เป็นฝ่ายแพ้ เขาก็ถึงกับคุกเข่าลงเพื่อยอมรับพ่ายแพ้ในทันที
พาบาเร่: เค้าขอโทษที่กริวกราวนะ ฉันเชื่อแล้วล่ะว่าพวกคุณเป็นผู้กล้าจริงๆๆ !! (^人^)
แล้วจากนั้นทั้งสองก็หันมายิ้มให้กันและพลางหัวเราะออกมาเบาๆ ^_^
พาบาเร่: เอาล่ะ ตามที่ได้สัญญาไว้ ฉันจะพาพวกเธอไปส่งยังจุดหมายที่ต้องการให้แบบฟรีๆ เลยนะ ..เอาล่ะ ตามฉันมาเลย!!
มิมิ/เนียมิ: ค่ะ!!
แล้วทั้งสองก็ขึ้นไปนั่งบนเครื่องบินขนาดเท่ารถยนต์ของพาบาเร่ ซึ่งต้องใช้การปั่นคล้ายกับจักรยานเพื่อขับเคลื่อน
และแล้วเครื่องบิน(หรือจักรยานบิน?)ก็ได้เริ่มออกตัวลอยขึ้นไปบนอากาศ โดยได้บินข้ามเหวที่ตัดระหว่างพื้นดินทั้งสองฝั่ง และบินต่อไปเรื่อยๆ ผ่านป่าไม้ที่อยู่เบื้องล่าง ทั้งสองชื่นชมกับความงดงามของทิวทัศน์โดยรอบจากมุมสูงอย่างตื่นตาตื่นใจ
มิมิ: พอได้มองวิวจากมุมสูงแบบนี้ รู้สึกฟินอย่างบอกไม่ถูกเลยนะ ^_^
เนียมิ: อืม!! สวยงามมากเลยล่ะ!! (∩_∩)
และหลังจากที่บินมาได้สักพัก อยู่ๆ ก็เกิดฝนกระหน่ำขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทำให้ทั้งสองตั้งตัวแทบไม่ทัน
เนียมิ: อ่ะ!! Σ( °Д °) ฝกตกซะแล้วล่ะ!!
และในจังหวะนั้นเอง ก็เกิดลมพายุพัดเข้ามาอย่างแรงจากทางด้านหน้าของเครื่องบิน ทำให้ตัวเครื่องเริ่มเสียการควบคุม
พาบาเร่: โอ้!! แย่แล้วล่ะ ต้องหาทางลงจอดฉุกเฉินก่อนแล้วล่ะ!! (ทำไมอยู่ๆ ถึงมีพายุฝนในเวลาแบบนี้กันนะ?)
แต่ทว่า...!! ในระหว่างที่เครื่องกำลังโยกเยกไปมาจากลมพายุนั่นเอง!! มิมิก็เกิดพลัดตกจากเครื่องบินไป!!
มิมิ: อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!!! (>o<)
เนียมิ: มิมิจัง!! Σ( °Д °)
มิมิร่วงลงไปยังป่าที่อยู่เบื้องล่าง
เนียมิ: ทำยังไงดี!? ความฝันที่เคยเห็นเมื่อหลายคืนก่อนกลับกลายเป็นจริงซะแล้วล่ะ!! .·´¯`(>▂<)´¯`·. (แต่กลายเป็นมิมิที่ร่วงไปแทน)
เนียมิเริ่มสับสน
แล้วเครื่องบินก็พยายามมุ่งหน้าหาทางลงจอดต่อไป โดยที่เครื่องได้ลอยห่างออกจากจุดที่มิมิร่วงลงไปเรียบร้อยแล้ว...
--------------------------------------------------------------------------------
เวลาต่อมา หลังจากที่มิมิรู้สึกตัว เธอพบว่าตัวเองตกลงมาอยู่บนพุ่มไม้หนา และตอนนี้ฝนได้หยุดตกแล้ว
หลังจากที่เธอลุกขึ้นมา เธอพยายามสำรวจตัวเองดู ก็ไม่พบบาดแผลหรือมีอาการบาดเจ็บแต่อย่างใด
มิมิ: โชคดีจังแฮะ ที่พุ่มไม้พวกนี้ช่วยรับไว้ ว่าแต่...
มิมิสำรวจสถานที่โดยรอบ พบว่าเป็นป่าทึบที่มีแต่ต้นไม้เต็มไปหมด
มิมิ: แล้วเนียมิจังไปอยู่ที่ไหนกันแล้วตอนนี้!?
มิมิพยายามตั้งสติ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อดูแผนที่ พบว่าบริเวณนี้ไม่มีสัญญาณอินเตอร์เน็ตแต่อย่างใด ทำให้ไม่สามารถดูแผนที่ได้
มิมิ: อ่ะ..! แถวนี้ไม่มีสัญญาณเน็ตแฮะ... งั้นแบบนี้ก็ไม่รู้กันแล้วละสิว่าอยู่ที่ไหน ＞﹏＜
แล้วจากนั้นเธอก็ลองค้นตัวเองดูเพื่อลองหาไอเทมอะไรที่พอจะนำมาใช้ประโยชน์ได้ แล้วจากนั้นสักพักเธอก็หยิบเข็มทิศออกมาจากกระเป๋าที่อยู่ในเสื้อสีขาว(ใต้เสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำเงิน)
มิมิ: ดูเหมือนว่าชุดนี้จะมีไอเทมที่จำเป็นต่อการผจญภัยติดมาให้ด้วยสินะ!! (゜▽゜*)♪
แล้วจากนั้นมิมิก็ใช้เข็มทิศเพื่อหาทางไปต่อ
มิมิ: ถ้าจำไม่ผิด ทิศทางที่เครื่องบินเริ่มแล่นมาตั้งแต่ออกตัวที่หน้าผาเป็นทิศตะวันออก.. งั้นลองเดินไปตามทิศนี้ดูเรื่อยๆ แล้วกัน อาจจะเจอเมืองหรือหมู่บ้านสักแห่งก็ได้
และแล้วมิมิก็เริ่มมุุ่งหน้าเดินทางไปตามทิศตะวันออก เพื่อตามหาสถานที่สักแห่งที่มีคนพอจะช่วยเหลือเธอได้
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเนียมิ หลังจากที่ฝ่าพายุฝนมาได้สักพัก ในที่สุดพาบาเร่ก็สามารถนำเครื่องบินลงจอดที่ข้างแม่น้ำขนาดเล็กในป่าแห่งหนึ่งได้อย่างปลอดภัย (ซึ่งขณะนี้ฝนได้หยุดตกแล้ว)
พาบาเร่: โธ่.. หมดกัน เครื่องบินของฉัน... (>_<。)
พาบาเร่ที่ลงมาเช็คสภาพของเครื่องบินหลังลงจอด กล่าวด้วยสีหน้าเศร้า
เนียมิ: งั้นแบบนี้ก็แปลว่า... ไปต่อไม่ได้อีกแล้วใช่ไหม?
พาบาเร่: ใช่แล้วล่ะ... (┬┬﹏┬┬) (ขอโทษด้วยนะ)
เนียมิ: ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะออกตามหามิมิเองก็ได้ ..แล้วก็ขอบคุณสำหรับเที่ยวบินนี้ด้วยนะ
พาบาเร่: อืม!! ขอให้หาเพื่อนเจอเร็วๆ ด้วยล่ะ!!
แล้วเนียมิก็เริ่มมุุ่งหน้าออกตามหามิมิที่หายตัวไปในป่าเพียงลำพัง
พาบาเร่: เอ๊อ!! เดี๋ยวก่อนนะ!!
พาบาเร่ตะโกนเรียกเพื่อบอกอะไรบางอย่าง ทำให้เธอต้องหยุดเดินแล้วหันกลับมามองเขาอีกครั้ง
เนียมิ: มีอะไรงั้นเหรอ??
พาบาเร่: ในป่านี้มีบ้านหลังหนึ่งที่เป็นที่สิงสถิตของวิญญาณร้ายที่คอยสาปคนที่หลงเข้ามาในบ้านให้กลายเป็นตุ๊กตา ถ้าหากเธอเกิดไปเจอบ้านที่ตั้งอยู่กลางป่าแบบเดี่ยวๆ ละก็ อย่าเข้าไปข้างในเด็ดขาดเลยนะ!
เนียมิ: ค่ะ!!
จากนั้นเนียมิก็ออกเดินทางต่อ
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านมิมิ หลังจากที่เดินตามเข็มทิศมาได้เรื่อยๆ ในที่สุดเธอก็พบกับบ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางป่า
มิมิ: เอ๊!? Σ( °_ °) มีบ้านอยู่กลางป่าด้วยแฮะ!?
ลักษณะของบ้านเป็นบ้านชั้นเดียวมีขนาดเล็กและไม่กว้างมาก แต่เหนือหลังคาขึ้นไปมีหอสูงที่ดูคล้ายกับหอระฆังอยู่ด้วย
มิมิ: ลองเข้าไปดูดีกว่า อาจจะมีใครพอช่วยอะไรเราก็ได้
แล้วมิมิก็เดินไปยังหน้าประตูบ้าน ก่อนที่จะเคาะประตูเรียก
มิมิ: ฮาโหล่♪ มีใครอยู่ไหมค้า～
มิมิตะโกนเรียก แต่ก็ไม่มีใครออกมาหรือตอบกลับแต่อย่างใด
เธอจึงลองเคาะประตูอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่มีใครออกมาเช่นเคย
มิมิ: ถ้างั้นฉันจะเข้าไปแล้วนะ..
เมื่อมิมิเปิดประตูเข้ามาข้างใน พบว่าภายในมีเพียงแค่โต๊ะอาหารที่ตั้งอยู่กลางบ้านเท่านั้น
มิมิ: ไม่มีใครอยู่ในนี้แฮะ? (⊙_⊙)？
แล้วเธอก็ลองสำรวจภายในบ้านอยู่พักหนึ่งก็ไม่พบสิ่งของอะไรเพิ่มเติมนอกจากโต๊ะอาหารพร้อมเก้าอี้ 2 ตัวที่ตั้งอยู่กลางบ้านเท่านั้น
มิมิ: แต่ว่า มันรู้สึกแปลกๆ อยู่นะบ้านหลังนี้... มีแค่โต๊ะอาหาร ไม่มีข้าวของอะไรอย่างอื่นเลย
แล้วจากนั้นท้องของเธอก็ร้องดังออกมา
มิมิ: เฮ่อ.. เริ่มหิวซะแล้วแฮะ...
แล้วเธอก็เหลือกไปเห็นจานอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะนั้น เธอพลางกลืนน้ำลายพร้อมกับเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่าเป็นขนมเค้กพร้อมชาฝรั่ง
มิมิ: ว้าว!! น่ากินจังเลย!! (✪ ﹃ ✪)
แล้วเธอหันซ้ายหันขวาเช็คดูอีกรอบ ก็ไม่มีใครอยู่ในนี้จริงๆ แล้วจากนั้นเธอจึงตัดสินใจนั่งกินเค้กที่อยู่บนโต๊ะนี้
มิมิ: ในเมื่อไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้ว งั้นฉันก็ขอกินเองแล้วละนะ...! O(∩_∩)O
และหลังจากที่เธอกินเค้กเข้าไปได้แค่คำแรก อยู่ๆ พิ้นตรงใต้โต๊ะก็เกิดพลิกตัวกลับด้าน ทำให้เธอร่วงลงไปยังหลุมใต้พื้นนั้น
มิมิ: อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!!! (>o<)
และหลังจากนั้นสักพัก เธอก็ร่วงลงมาจนถึงด้านล่าง ซึ่งหลังจากที่เธอตั้งสติได้ เธอก็พบว่าจุดที่ร่วงลงมาเป็นเหมือนกับบ้านเด็กเล่นในห้างสรรพสินค้าที่มีกองลูกบอลขนาดเล็กเต็มห้องไปหมด
มิมิ: ที่นี่มันที่ไหนกันน่ะ??
เธอหันขึ้นไปมองด้านบน พบว่าไม่มีช่องหรือรูแต่อย่างใด เป็นเพดานปิดสนิท
มิมิ: แต่เมื่อกี้นี้ เราร่วงลงมานี่น้า?? แล้วทำไมบนนั้นถึงไม่มีรูอะไรเลยล่ะ?? แต่ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้เราต้องหาทางออกจากที่นี่ให้ได้ก่อน
แล้วจากนั้นเธอก็มองหาทางไปต่อ ก็พบกับประตูที่อยู่ด้านหนึ่งของกำแพง ซึ่งมีประตูเดียว เธอจึงพยายามฝ่าทะเลลูกบอลเพื่อไปหาประตูนั้น
และหลังจากที่เธอเข้าประตูนั้นไปแล้ว ก็พบว่าภายในเป็นห้องปิดตายอีกห้องหนึ่งที่มืดมิด
แล้วจากนั้นอยู่ๆ เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่าห้องค่อยๆ "หมุน" ไปอย่างช้าๆ สักพักหนึ่งห้องก็เริ่มหมุนเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนถึงสุดขีด
มิมิ: อ้ากกก!! นี่มันอะไรกันเนี่ย!!?? ≧ ﹏ ≦
มิมิเวียนหัวจนตาลายไปหมดแล้ว...
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเนียมิ หลังจากที่เดินกลับมาทางทิศตะวันตกได้สักพักใหญ่
เนียมิ: อืม... แถวนี้ไม่มีสัญญาณเน็ตเลยนะ
เนียมิพลางดูแผนที่ในโทรศัพท์ ซึ่งไม่สามารถใช้การได้
และหลังจากนั้นไม่นาน เธอก็เดินมาจนเจอบ้านลึกลับกลางป่าหลังเดียวกับที่มิมิเพิ่ง(หลง)เข้าไปได้เมื่อสักครู่นี้
เนียมิ: มีบ้านแปลกๆ อยู่กลางป่าด้วยแฮะ... อ่ะ! Σ( °_ °)
แล้วจากนั้นเธอก็นึกคำเตือนสำคัญที่เคยบอกไว้เมื่อครู่นี้
*****************************************************
พาบาเร่: ในป่านี้มีบ้านหลังหนึ่งที่เป็นที่สิงสถิตของวิญญาณร้ายที่คอยสาปคนที่หลงเข้ามาในบ้านให้กลายเป็นตุ๊กตา ถ้าหากเธอเกิดไปเจอบ้านที่ตั้งอยู่กลางป่าแบบเดี่ยวๆ ละก็ อย่าเข้าไปข้างในเด็ดขาดเลยนะ!
*****************************************************
ขณะเดียวกัน เธอบังเอิญเหลือกไปเห็นรอยเท้าที่อยู่บนพื้น ซึ่งรอยเท้านี้มีต้นทางมาจากทางด้านหน้า(ทิศตะวันตก)ของเธอ และรอยเท้านี้ได้เดินเข้าไปยังบ้านพิศวงหลังนั้น
จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นสิ่งของบางอย่างที่ตกอยู่บนพื้นหน้าประตูบ้าน เธอจึงเข้าไปสำรวจดู
สิ่งของชั้นนั้นเป็นใบโคลเวอร์สี่แฉกที่โปเอ็ตเคยมอบให้กับมิมิ เธอจึงหยิบมันขึ้นมาดู
เนียมิ: นี่มันของมิมิจังนี่น้า... หรือว่ามิมิจังจะ...!? Σ( °Д °)
--------------------------------------------------------------------------------
กลับมาทางมิมิ หลังจากที่ห้องหยุดหมุนแล้ว ประตูที่อยู่อีกฝั่งของห้องก็เปิดออก เธอจึงค่อยๆ เดินเข้าไปยังประตูนั้นในสภาพที่ยังคงมึนอยู่
แล้วหลังจากนั้นมิมิก็ได้ผจญกับห้องประหลาดในอีกหลากหลายรูปแบบ ไม่ว่าจะเป็นห้องที่มีหินยักษ์กลิ้งไล่ตาม ห้องที่เต็มไปด้วยกับดักหนาม ห้องกับดักเปลวเพลิง และห้องเขาวงกตกระจกลวงตา (ซึ่งเธอเผลอเดินชนกำแพงกระจกไปหลายรอบอยู่เหมือนกัน)
และหลังจากที่หาทางออกจากเขาวงกตได้ ในที่สุดเธอก็มาถึงห้องที่เป็นลักษณะห้องโถงขนาดค่อนข้างกว้าง มีทางตรงทอดยาวไปด้านหน้า
เธอตัดสินใจยืนพักเหนื่อยสักครู่
มิมิ: (´Д｀; ) คราวนี้ ต้องเจอกับอะไรอีกล่ะ??
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเนียมิ เธอได้ตัดสินใจเดินเข้ามาภายในบ้านเพื่อตามหามิมิ ซึ่งสิ่งที่เธอเห็นเป็นสิ่งเดียวกับที่มิมิพบเมื่อครู่นี้
เธอพยายามสำรวจรอบห้องอยู่พักหนึ่ง แต่ก็ไม่พบสิ่งที่บ่งบอกถึงความผิดปกติแต่อย่างใด
เนียมิ: อืม... ก็ดูเหมือนบ้านธรรมดาๆ ทั่วไปนะ ไม่เห็นจะดูน่ากลัวตามที่เขาเล่าเลย
เธอเว้นช่วงไว้นิดหนึ่ง แล้วพูดต่อ
เนียมิ: แต่ว่ามิมิจังเดินหลงเข้าในนี้นี่น้า และก็ไม่เห็นมีรอยเท้าที่เดินกลับออกมาด้วย... แสดงว่าในนี้คงต้องมีอะไรสักอย่างที่ทำให้เธอหายตัวไปแน่ๆ...
แล้วจากนั้นเธอก็สังเกตเห็นรอยแปลกๆ อยู่ที่ใต้โต๊ะอาหาร เมื่อเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่าที่พื้นมีรอยแยกอยู่
เธอจึงลองใช้นิ้วเคาะที่พื้นตรงระหว่างรอยแยก แล้วจากนั้นพื้นที่อยู่ตรงโต๊ะอาหารก็พลิกตัวกลับด้าน ทำให้เห็น "หลุม" ตรงบริเวณดังกล่าว ก่อนที่พื้นจะพลิกมาเป็นอีกด้าน ซึ่งด้านนี้ไม่มีโต๊ะแล้ว
เนียมิ: มีกลไกประหลาดด้วยแฮะ Σ( °Д °) หรือว่ามิมิจังจะตกลงไปในหลุมนี้...?!
เนียมิเองกำลังคิดหนักกับเรื่องนี้ว่าจะเอายังไงต่อดี เพราะไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้วนอกจากต้องเสี่ยงลงไปในหลุมนี้ดูเท่านั้น
เนียมิ: จะทิ้งให้มิมิจังเผชิญกับอันตรายไว้คนเดียวก็ไม่ได้ซะด้วยสิ... งั้นก็คงต้องลองเสี่ยงตามลงไปล่ะ!!
แล้วเนียมิก็ตัดสินใจกระโดดลงไปในหลุมกับดับนั้น เพื่อตามหามิมิ
ขณะเดียวกัน... ได้มีบุคคลลึกลับผู้หนึ่ง กำลังส่องมองเนียมิจากที่ๆ มืดมิดแห่งหนึ่ง
"ฮะฮืม... ในที่สุดก็มากันครบแล้วสินะ เดี๋ยวข้าจะให้เจ้าได้เจอหน้ากันเลยก็แล้วกัน!"
--------------------------------------------------------------------------------
กลับมาทางมิมิ เธอได้เดินไปเรื่อยๆ ตามทางตรงยาว ซึ่งตลอดสองข้างทางมีประตูที่เชื่อมต่อไปยังห้องต่างๆ อยู่ตลอดทาง
มิมิ: ห้องนี้มีประตูเต็มไปหมดเลยแฮะ... งั้นลองเดินไปเรื่อยๆ จนสุดทางดูก่อนก็แล้วกัน
จากนั้นเธอก็เดินสำรวจไปเรื่อยๆ จนสุดทาง พบว่าที่ทางตันไม่มีประตูแล้ว ซึ่งประตูที่ใช้เดินทางไปยังห้องถัดไปได้มีเพียงแค่ประตูต่างๆ ที่อยู่ระหว่างทางเท่านั้น
มิมิ: ดูเหมือนว่าจะต้องเลือกหนึ่งในประตูที่เดินผ่านมาซะแล้วสิ... (°ー°〃)
"อ้าาาาาา!!!"
อยู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องที่ดังมาจากทางหนึ่ง ทำให้เธอขนหัวลุกในทันที...
แล้วจากนั้นสักพักเนียมิก็ได้ร่วงลงมาทับกลางร่างของเธอแบบเต็มๆ
ทั้งสองค่อยๆ ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมา
มิมิ: โอ้ย... เจ็บจังเลย Σ( °Д °) ห๊ะ!? เนียมิจัง!?
เนียมิ: มิมิจัง!! Σ( °Д °)
แล้วมิมิก็เข้ามากอดเนียมิ
มิมิ: ในที่สุดเธอก็มาช่วยฉันแล้วสินะ♥
เนียมิ: ใช่แล้วล่ะ!☆
มิมิ: เอ๊!? แต่ว่า...
แล้วมิมิก็เพิ่งนึกอะไรออกได้
มิมิ: แล้วทำไมเธอถึงตามลงมาที่นี่ด้วยล่ะ!? ที่นี่มันเป็น "กับดัก" นะ!! o(≧口≦)o
เนียมิ: ก็เพราะว่าฉันไม่อยากปล่อยให้เธอเจอกับอันตรายนี่นา!!
มิมิ: เธอไม่ต้องห่วงฉันตลอดก็ได้ เพราะยังไงสักวันหนึ่งพวกเราก็ต้องมาตัดสินกันในทัวร์นาเมนต์สุดท้ายอยู่ดี
เนียมิ: แต่ว่าฉันทำแบบนั้นไม่ได้นี่นา!! (>_<。)
มิมิ: (￣ー￣*||| เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ก็เอาเป็นว่าตอนนี้พวกเรามาทางออกจากที่นี่กันก่อนดีกว่า
แล้วจากนั้นทั้งสองก็เดินกลับไปยังทางตรงกันข้ามกับที่เดินมา เพื่อที่จะเลือกเข้าหนึ่งในประตูจากทั้งหมด
เนียมิ: แล้วที่นี่มันคืออะไรกันน่ะ
มิมิ: ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้พวกเราต้องเลือกหนึ่งในประตูจากทั้งหมดนี้ เพื่อหาทางไปต่อนะ
เนียมิ: แต่ฉันพอรู้นะ! ที่นี่เป็นบ้านของวิญญาณร้ายที่ล่อคนให้มาติดกับยังไงล่ะ! (พาบาเร่ เขาเล่ามา)
แล้วจากนั้นมิมิก็ยืนอึ้งอยู่พักหนึ่ง
มิมิ: เอ๋!?? จริงเหรอ?! Σ( °Д °)
เนียมิ: อืม!! ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นฝ่ายติดกับเข้าซะแล้วนะ
มิมิ: งั้นฉันก็ขอโทษนะ ถ้าหากฉันไม่ตกเครื่องบินไปเมื่อกี้ละก็ บางทีฉันอาจจะไม่ต้องมาติดอยู่ในที่ประหลาดแบบนี้ก็ได้ o(TヘTo)
แล้วจากนั้นทั้งสองก็เดินทางกันต่อ โดยทั้งคู่ได้ตัดสินใจเลือกประตูหนึ่งที่อยู่ข้างทาง ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องหลังประตูนั้น
เมื่อเข้ามาด้านใน พบว่าเป็นห้องที่เต็มไปด้วยตุ๊กตาจำนวนมาก ซึ่งจัดวางอยู่บนตู้วางของต่างๆ มีหลายขนาดทั้งตัวเล็กและใหญ่
เนียมิ: นี่มันห้องอะไรกันน่ะ??
แล้วในทันใดนั้น มิมิก็เหลือบไปเห็น "ตุ๊กตามายเมโลดี้" ตัวใหญ่ยักษ์ที่วางอยู่บนตู้วางของหลังหนึ่งจากตู้จำนวนมาก
มิมิ: ว้าว!! มี "ตุ๊กตามายเมโลดี้" ด้วยล่ะ!! (♥‿♥) (มาอยู่ในที่แบบนี้ได้ยังไงกันน่ะ?)
มิมิรีบวิ่งเข้าไปหาทันที
เนียมิ: เดี๋ยวก่อน!! นั่นมันอาจจะเป็น...
เนียมิตะโกนห้าม แต่ว่ามันสายไปเสียแล้ว
และทันทีที่มิมิเข้าไปใกล้ตุ๊กตาตัวดังกล่าว อยู่ๆ ก็เกิดระเบิดขึ้นตรงหน้าตุ๊กตา ทำให้เธอกระเด็นออกมา
มิมิ: อ๊าาาาาาา!!!! >﹏<
มิมิร้องลั่นเพราะโดนแรงอัดจากระเบิดบวกกับแรงกระแทกหลังตกลงพื้นอีกที
"ฮ่าๆๆ ในที่สุดก็ตะเกียกตะกายมาจนถึงห้องโปรดของข้าจนได้สินะ"
เนียมิ: หรือว่าจะเป็น...!?
แล้วหมอกควันจากการระเบิดเมื่อสักครู่ก็ค่อยๆ จางหายไป ทำให้ได้เห็นบุคคลเจ้าของเสียงหัวเราะที่อยู่ตรงหน้า
เขาผู้นั้นเป็นบุรุษลึกลับตัวสูงที่อยู่ภายใต้หน้ากากสีขาว-เขียว
มิมิ: ไม่ใช่ เซ แฮะ.. (￣_￣|||) (นึกว่าจะเป็นฝีมือเซซะอีก)
"ขอต้อนรับพวกเจ้าทั้งสองสู่คฤหาสน์ของข้านะ ข้ามีนามว่า "ซิกซ์" (Zizz)"
มิมิ: แสดงว่าทั้งหมดนี้... เป็นฝีมือของแกสินะ
ซิกซ์: ถูกต้องแล้วล่ะ! ข้าเป็นคนวางกับดับพวกนี้เอง ฮ่าๆๆ
เนียมิ: หนอย... บังอาจมาทำให้เพื่อนรักของฉันต้องติดกับนะ! ...มิมิจัง!!
เนียมิหันมาทางมิมิ
มิมิ: จะให้แปลงร่างเหรอ?! ⊙.☉
เนียมิ: ก็เพราะว่ามันเป็น "วิญญาณร้าย" ยังไงล่ะ ถ้าหากมันใช้เวทมนตร์ได้ล่ะก็ พวกเราเองก็ต้องใช้เวทมนตร์สู้กลับสิ!
มิมิ: เออ.. อืม!! ถ้างั้นก็โอเค
แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า
มิมิ/เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"
แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็แปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์ส
แต่ทว่ายังไม่ทันที่ทั้งสองจะได้ทำอะไร จู่ๆ ก็มีกล่องขนาดยักษ์ที่มีหน้าตาคล้ายกับกล่องใส่หุ่นฟิกเกอร์จำนวน 2 กล่อง หล่นลงมาครอบร่างของพวกเธอ ทำให้พวกเธอติดอยู่ในกล่องนั้น
ป๊อปเลิฟ: อ๊า! นี่มันอะไรกันเนี่ย?? Σ( °Д °)
ซิกซ์: โอะโอ้ว! นึกไม่ถึงเลยว่าพวกเจ้าจะมีพลังแบบนี้อยู่ด้วย แต่ก็ถือว่าโชคดีเลยล่ะที่ได้เหยื่อที่มีวิชาอาคม แถมเจ้ากล่องนี่ยังดูเข้ากับชุดของพวกเจ้าอีกด้วยนะ ฮ่าๆๆ !!
ป๊อปพีช: นี่นายคิดจะทำอะไรกับพวกเราน่ะ ปล่อยพวกเราออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!
ป๊อปพีชตะโกนพร้อมกับใช้หมัดทุบกล่องไปด้วย
ซิกซ์: ก็มันแน่อยู่แล้ว... ข้าจะสาปให้พวกเจ้ากลายมาเป็น "ตุ๊กตา" ภายใต้อำนาจบัญชาของข้ายังไงล่ะ!! ฮ่าๆๆ
ป๊อปพีช: จะสาปพวกเราให้กลายเป็นตุ๊กตางั้นเหรอ!?
แล้วจากนั้นป๊อปพีชก็คิดอะไรดีๆ ออกได้
ป๊อปพีช: อ่ะ! Σ(. ❛ ᴗ ❛.)💡 จริงสิ!! ลองใช้เจ้านี่ดูดีกว่า
แล้วจากนั้นป๊อปพีชก็ยกมือข้างขวาขึ้นมาพร้อมกับใช้มืออีกข้างจับแขนข้างขวาไว้ มือข้างขวาชูไปที่ตรงหน้ากระจกของกล่อง
ป๊อปพีช: ป๊อปบาสเตอร์!!
จากนั้นสายรัดป๊อปเปอร์แบนด์ที่อยู่ตรงขอบถุงมือด้านขวาก็เปล่งแสงออกมา พร้อมกับที่ปลายมือข้างขวาก็เปล่งแสงออกมาเช่นกัน
แล้วจากนั้นเธอก็ปล่อยคลื่นพลังลูกใหญ่ออกมาจากมือข้างขวา ซึ่งลูกพลังนี้ได้ทำลายกระจกอาคมที่อยู่ตรงหน้า
ซิกซ์: อะไรกันน่ะ!?
ซิกซ์ถึงกับอึ้งสุดขีด
เมื่อหมอกควันจางลง ป๊อปพีชก็สามารถหลุดออกมาจากกล่องได้ในที่สุด
ป๊อปพีช: โห้!! สุดยอด..! (⊙o⊙;) นี่น่ะเหรอ พลังของ "ป๊อปเปอร์แบนด์"
ป๊อปพีชเองก็แทบไม่เชื่อพลังใหม่ของตนเองเช่นกัน
ซิกซ์: ปะ.. เป็นไปไม่ได้... Unbelievable!!
ซิกซ์ตะโกนด้วยความอึ้งสุดขีด
ป๊อปพีช: เลิฟ!! ลองใช้พลังใหม่จากป๊อปเปอร์แบนด์ดูสิ!!
ป๊อปเลิฟ: อืม!!
แล้วจากนั้นป๊อปเลิฟก็ใช้ท่าป๊อปบาสเตอร์ทำลายกล่องฟิกเกอร์ได้เช่นกัน
ซิกซ์: พวกเจ้าเป็นคนแรก.. ไม่สิ กลุ่มแรกเลยนะที่สามารถทะลายอาคมของข้าลงได้!!
ป๊อปพีช: ฮะฮ่า!! (@^0^@) เห็นหรือยัง นี่แหละคือพลังแห่งมิตรภาพของพวกเรา!!
ป๊อปเลิฟ: ใช่แล้วล่ะ!! เพราะฉะนั้น เจ้าจงยอมแพ้ซะแต่โดยดีเถอะนะ! ถึงทนสู้ต่อไป เจ้าก็ไม่มีทางสู้พวกเราได้อยู่ดี *^____^* (ธรรมะยอมชนะอธรรม)
ซิกซ์: โธ่... (#｀-_ゝ-) ถ้างั้น..! ข้าขอตัดสินกับพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายด้วยการป๊อปปินแบทเทิลก็แล้วกัน!
ป๊อปพีช: ได้สิ!! เดี๋ยวพวกเราจะแสดงฝีมือของฮีโร่ให้เห็นเป็นขวัญตาเลย!!
แล้วจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็นำเกียร์ของตนออกมาเพื่อเริ่มการแบทเทิล
===== POP'N BATTLE =====
POPPERS vs Zizz
Seeker / M2U
===== END BATTLE =====
ผลการแข่งขัน ป๊อปเปอร์สเป็นฝ่ายชนะ
ซิกซ์: ปะ.. เป็นไปไม่ได้... Unbelievable!! (อีกรอบ)
ซิกซ์ตะโกนด้วยความอึ้งสุดขีด หลังจากที่ตนเป็นฝ่ายแพ้
ป๊อปเลิฟ: เอาล่ะ แล้วเจ้าจะยอมบอกทางออกจากที่นี่กับพวกเราได้แล้วหรือยัง?
ซิกซ์: ได้สิ!! พวกเจ้าเชิญออกไปจากที่นี่ได้เลย ข้าไม่อยากได้พวกเจ้ามาเป็นบริวารแล้วล่ะ! ...เชิญเข้าไปที่ประตูใต้ตู้นาฬิกานี้ได้เลย
ซิกซ์ชึ้ไปที่ตู้นาฬิกาที่มีประตูเล็กๆ อยู่ใต้ตู้
ป๊อปพีช: เป็นทางออกแน่จริงๆ นะ?
ป๊อปเลิฟ: ไม่ใช่ให้พวกเราไปเจอกับดักอะไรต่ออีกนะ?
ทั้งสองถามเพราะยังรู้สึกไม่ไหวใจ
ซิกซ์: เป็นทางออกของจริงแน่นอนอยู่แล้ว ข้าจะไปโกหกให้กับผู้ชนะได้ยังไงกันล่ะ และอีกอยาก ที่จริงแล้วข้าก็ไม่ได้มีนิสัยมืดมนแบบที่พวกเจ้าเห็นจากภายนอกหรอกนะ
ป๊อปพีช: อืม!! ถ้างั้นพวกเราลาแล้วนะ!
ซิกซ์: เดี๋ยวรอก่อน! ข้าจะขอมอบอะไรให้กับพวกเจ้า
แล้วซิกซ์ก็นำของบางอย่างออกมามอบให้กับทั้งสอง เป็นตุ๊กตากระต่ายสีชมพูคล้ายๆ กับมายเมโลดี้
ป๊อปเลิฟ: นี่มัน...
ซิกซ์: เป็นตุ๊กตาที่ข้าเก็บมาได้จากในป่า รู้สึกว่าเจ้าตัวนี้จะพลัดหลงกับเจ้าของเดิมน่ะ แต่ตอนนี้ข้าไม่ต้องการมันแล้ว
ป๊อปเลิฟ: งั้นเหรอค่ะ ขอบคุณนะคะ!! (*^_^*) (น่ารักจัง)
แล้วจากนั้นก็ได้เวลาที่ทั้งสองจากลาจากที่นี่ ด้วยการมุดเข้าไปยังประตูที่อยู่ใต้ตู้นาฬิกา
ป๊อปพีช: ลาก่อนนะ!! \^o^/
ป๊อปพีชโบกมืออำลา ก่อนที่จะเข้าไปในประตูนั้น
ซิกซ์: อืม!!
ต่อมาหลังจากที่ทั้งสองเข้ามาด้านในของประตูแล้ว พบว่าภายในเป็นห้องมืดมิดที่มีบันไดเป็นทาง "ลง" อยู่ข้างหน้า
ป๊อปเลิฟ: อ่ะ!! บันไดเป็นทาง "ลง" ล่ะ!? (⊙_⊙)？
ป๊อปพีช: หรือว่าเราจะโดนหลอกซะแล้ว!? (⊙_⊙;)
ป๊อปเลิฟ: ฉันว่าลองเดินลงไปก่อนดีกว่า อาจจะไม่ใช่อย่างที่คิดก็ได้ (เพราะไหนๆ เขาก็ยอมรับสารภาพแล้ว)
และทันทีที่ทั้งสองก้าวลงมาที่บันไดนั้น อยู่ๆ ขั้นบันไดก็ได้เปลี่ยนเป็นรางสไลด์เดอร์ ทำให้ทั้งสองพุ่งตัวลงไปตามรางอย่างรวดเร็ว
ป๊อปเลิฟ/พีช: อ๊าาาาาาา!!!! >﹏<
ทั้งคู่ร้องเสียงหลงราวกับนั่งรถไฟเหาะ
และหลังจากที่สไลด์ตัวมาจนสุดราง ทั้งคู่ก็ได้กลับมายังภายในบ้านที่มีโต๊ะอาหาร ด้วยการพุ่งตัวลงมาจากช่องบนเพดาน
ป๊อปเลิฟ/พีช: โอ้ย!!! >﹏<
ทั้งสองร้องด้วยความเจ็บปวด (ทั้งที่จริงแล้วไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิด เพราะอยู่ในร่างป๊อปเปอร์ส) ก่อนที่จะค่อยๆ ลุกขึ้นมา
ป๊อปเลิฟ: กลับมาที่เดิมแล้วล่ะ! O(∩_∩)O
ป๊อปพีช: ฉันคิดถูกแล้วล่ะที่ลงตามมาช่วยเธอ ^_^
ป๊อปเลิฟ: อืม!! ขอบใจนะ ยังไงพวกเราก็ต้องไม่ทิ้งกันจนกว่าจะถึงวันที่ปราบเซได้นะ ^_^
แล้วจากนั้นป๊อปพีชก็สังเกตเห็นสิ่งของบางอย่างอยู่ที่มือของตุ๊กตากระต่าย
ป๊อปพีช: อ่ะ! นี่มัน "เศษลูกแก้วเวทมนตร์" นี่นา!! Σ(⊙o⊙)
ป๊อปเลิฟ: ท่าทางน่าจะติดมากับตุ๊กตาตัวนี้นะ!
ป๊อปพีช: อืม!! ถ้างั้นก็รีบนำมาประกอบกันเถอะ
จากนั้นทั้งสองก็กลับร่างเดิม
แล้วเนียมิก็นำเศษลูกแก้วเวทมนตร์ชิ้นที่สองมาใส่ยังร่องที่อยู่บนซิลลี่คีย์มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 2 เรียบร้อยแล้ว!!
มิมิ: ในที่สุดก็ได้มาอีกชิ้นแล้วนะ!
เนียมิ: อืม!! ^_^ งั้นตอนนี้พวกเราก็รีบเดินทางกันต่อเลยเถอะ!!
มิมิ: โอ้!! O(∩_∩)O
และแล้วทั้งสองก็ได้เริ่มออกเดินทางกันต่อด้วยการเดินเท้า แล้วที่จุดหมายปลายทางต่อไปจะมีอะไรรอพวกเธออยู่ที่นั่นบ้างนะ?
>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<