--------------------------------------------------------------------------------
เนียมิ: แต่ก่อนอื่น ขอเช็คสภาพมายแคมป์ก่อนแล้วกัน เพราะตั้งแต่ที่มาอยู่โรงแรมพวกเราก็ไม่ได้เข้าไปอีกเลย
ทั้งสองนำเต็นท์มายแคมป์มาตั้งภายในจุดตั้งแคมป์ซึ่งอยู่ในสวนสาธารณะ เพราะต้องการเช็คความพร้อมของเต็นท์ก่อนออกเดินทาง หลังจากที่ไม่ได้ใช้มานาน
แล้วมิมิก็พบว่าเสบียงอาหารตอนนี้เริ่มเหลือน้อยแล้ว
มิมิ: เสบียงอาหารเหลือน้อยแล้วแฮะ ฉันว่าพวกเราไปซื้อเสบียงมาดุนไว้ก่อน แล้วค่อยออกไปลุยอุทยานกันนะ! (ซื้อทีหลัง กลัวลืม)
เนียมิ: อืม! แต่ยังไงฉันว่าอยู่ในมายแคมป์มันก็ดีกว่าอยู่โรงแรมจริงๆ นะ ^_^ เพราะมีหลายอย่างที่ห้องพักโรงแรมทำไม่ได้
แล้วทั้งสองก็ได้ไปยังห้างที่อยู่ภายในเมืองเพื่อซื้อเสบียงอาหารมาเพิ่ม ซึ่งบรรยากาศภายในห้างก็ไม่ต่างจากซูเปอร์มาร์เก็ตทั่วไปมากนัก และหลังจากนั้นก็นำของที่ซื้อมากลับมาเติมในตู้เย็นและที่วางของต่างๆ ในโซนครัว ซึ่งทั้งหมดตั้งแต่เข้าห้างใช้เวลาราว 1 ชั่วโมง พร้อมกับเช็คความเรียบร้อยอีกรอบ
มิมิ: เอาล่ะ ยังขาดเหลืออะไรอีกไหม?
เนียมิ: ฉันว่าไม่มีแล้วนะ
มิมิ: ถ้างั้นก็...
มิมิ/เนียมิ: ไปลุยซันนี่พาร์กกันเลย!! LET'S ADVENTURE!! (^_-)/☆\(-_^)
--------------------------------------------------------------------------------
ในวันนี้ได้เดินทางมายังเขตทะเลสาบ ซึ่งอยู่ห่างออกไปจากพื้นที่ๆ ไปสำรวจวานนี้พอสมควร
ทะเลสาบแห่งนี้มีขนาดที่ค่อนข้างใหญ่มาก โดยเบื้องหน้าทะเลสาบสามารถมองเห็นภูเขาน้อยได้แต่ไกล ส่วนบริเวณริมทะเลสาบเต็มไปด้วยแหล่งท่องเที่ยวมากมาย มีทั้งร้านค้า สวนขนาดเล็ก และบริการเรือปั่นเป็นต้น
มิมิ/เนียมิ: ว้าว!! (☆▽☆)
มิมิ: สวยงามมากเลยนะ!
เนียมิ: แถมคนก็เยอะมากๆ ด้วย ดูคึกครื้นดีจังเลยนะ
แล้วจากนั้นทั้งสองจึงเดินสำรวจรอบๆ บริเวณนี้ พบว่าสวนบริเวณริมฝั่งมีขนาดที่ไม่ใหญ่มากนัก ใช้เวลาเดินไม่นานก็ทั่วแล้ว
มิมิ: ถึงแม้ที่นี่จะไม่ได้มีอะไรมาก แต่ก็เป็นอีกหนึ่งแหล่งพักผ่อนหย่อนใจชั้นเยี่ยมเลยนะ! ^_^
"เฮ้! มิมิ เนียมิ!!"
จากนั้นก็มีเสียงที่คุ้นหูเรียกขึ้นมา พวกเธอจึงหันไปมอง
เนียมิ: อ่ะ! Σ( °_°)
อินุจิโยะ: ไง! มิมิกับเนียมิ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ (∩_∩)
มิมิ: อินุจิโยะคุง!!
แล้วทั้งสองก็เดินเข้าไปหาเขา
เนียมิ: อินุจิโยะมาทำอะไรที่นี่เหรอ?
อินุจิโยะ: มาทำภารกิจหาสแตมป์ ^_^
มิมิ: จริงด้วยสินะ ตอนนี้นายเป็นเพลเยอร์เหมือนกับพวกเราไปแล้วนี่หนา
อินุจิโยะ: แล้วพวกพี่มาทำอะไรกันเหรอ?
เนียมิ: เหมือนกัน ^_^
มิมิ: แต่ของพวกเราไม่เหมือนกับนายหรอกนะ
อินุจิโยะ: เอ๊ หมายความว่ายังไง? (>'-'<)?
มิมิ: เป็นภารกิจพิเศษที่มีเพียงแค่เฉพาะพวกเราเท่านั้นที่ทำได้
อินุจิโยะ: ภารกิจพิเศษ?? แล้วมันคืออะไรกันล่ะ?
เนียมิ: อิอิ เรื่องนั้นบอกกันไม่ได้หรอกนะ! (^_<)☆
อินุจิโยะ: โธ่! บอกกันหน่อยไม่ได้เหรอ
มิมิ: ไม่ได้จ๊ะ
อินุจิโยะ: อืม! ช่างมันเถอะ ยังไงผมก็ไม่ควรไปยุ่งเรื่องของคนอื่นอยู่แล้วล่ะ เนอะ!
มิมิ: อืม! บางเรื่องน่ะ ถ้าไม่รู้มันอาจจะดีกว่าก็ได้นะ!
เนียมิ: นั่นสิ! แล้วตั้งแต่ที่นายเดินมาจนมาถึงที่นี่ ได้เจอใครที่ดูท่าทางเศร้าๆ หรือ เซ็งๆ บ้างไหม?
อินุจิโยะ: ก็... ไม่มีนะ ทุกคนที่เห็นมาก็ดูปกติดี
มิมิ: แสดงว่าวันนี้คงจะเริ่ม "ยาก" แล้วล่ะนะ..
เนียมิ: หมายความว่ายังไงเหรอ?
เนียมิสงสัยในคำพูดของมิมิ
มิมิ: ก็หาคนแบบที่ว่ายากมากขึ้นยังไงล่ะ!
เนียมิ: อ่อ.. เพราะตอนนี้ทุกคนเริ่มมีความสุข ก็เลยทำให้หาคนที่ต้องการช่วยเหลือได้ยากมากขึ้นนี่เอง
แล้วในตอนนั้นอินุจิโยะก็ได้กลิ่นแปลกๆ เขาจึงพยายามดมเพื่อจับที่มากลิ่น
อินุจิโยะ: นี่มัน... กลิ่นสุนัขด้วยกัน??
และเมื่อเขาหันไปมองยังแหล่งที่มาของกลิ่น เขาก็ได้พบกับ... มนุษย์สุนัขเพศเมีย หน้าตาน่ารักน่าชังผู้หนึ่งที่มีผมยาวสลวย กำลังนั่งอยู่ที่ม้านั่งฝั่งหนึ่งอยู่ตัวคนเดียว
อินุจิโยะ: ว้าว!! (❤ ω ❤)
เขารู้สึกตกหลุมรักทันทีที่ได้เห็น แล้วจากนั้นเขาจึงเดินเข้าไปหาเธอ
อินุจิโยะ: เออ..... ＞﹏＜
แล้วจากนั้นเธอก็ค่อยๆ หันมามอง
"หืม? (。・ω・。)"
เธอรู้สึกแปลกใจอยู่เล็กน้อยที่ได้เจอสุนัขเหมือนกัน
อินุจิโยะพยายามรวบรวมความกล้า แล้วบอกว่า
อินุจิโยะ: อยากได้เพื่อนเล่นเรือปั่นใช่ไหมครับ งั้นไปด้วยกันไหมครับ?
"อืม! เอาสิ ฉันกำลังเหงาอยู่พอดีเลยล่ะ! ...แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ?"
อินุจิโยะ: ผมชื่อ "อินุจิโยะ" (INUCHIYO) ครับ... ( •̀ ω •́ )✧
"ส่วนฉันชื่อ
"โปจิโกะ" (pochiko) ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ! ~o( =∩ω∩= )m"
อินุจิโยะ: สำเร็จ! (p≧w≦q)
อินุจิโยะรู้สึกดีใจจนเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ เพราะไม่คิดว่าจะตกหญิงได้ง่ายดายขนาดนี้!
แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็เริ่มไปเที่ยว(ออกเดท?)ด้วยกัน เริ่มตั้งแต่การเล่นเรือปั่น เล่นวอลเลย์บอลริมทะเลสาบ กินของหวานด้วยกัน เป็นต้น♡
มิมิ: ดูท่าทางพวกเราคงไม่ต้องไปสนใจอินุจิโยะแล้วล่ะนะ... (￣_￣|||)
เนียมิ: อืม! ฉันว่าตอนนี้พวกเราไปหาอะไรกินกันก่อนดีกว่า
แล้วจากนั้นทั้งสองก็ไปยังร้านอาหารเล็กๆ ริมทะเลสาบ ที่ตั้งอยู่ในบริเวณนั้น
--------------------------------------------------------------------------------
และในเวลาต่อมาหลังจากที่กินเสร็จแล้ว ก็ได้กลับออกมายังลานกว้างริมทะเลสาบอีกครั้ง
มิมิ: อืม... ฉันคิดว่าที่นี่คงจะไม่มีอะไรน่าสนใจไปมากกว่านี้แล้วล่ะ ทุกคนที่นี่ก็ดูปกติดีกันหมดเลย ฉันว่าพวกเราเดินทางไปที่อื่นกันต่อเลยดีกว่านะ
มิมิกล่าวในขณะที่กำลังถือไอศกรีมไว้ในมือ
แต่เนียมิกำลังมองไปยังอินุจิโยะกับโปจิโกะที่กำลังนั่งด้วยกันอยู่ที่ชายตลิ่ง ด้วยความสงสัย
มิมิ: มีอะไรหรือเปล่า? (เห็นดูนิ่งๆ ไป)
เนียมิ: รู้สึกว่าสองคนนั้นท่าทางแปลกๆ นะ...?
มิมิ: เอ๊!?
แล้วทั้งสองจึงตัดสินใจเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันอยู่
โปจิโกะ: ฉันมาเฝ้ารอที่นี่อยู่ทุกวัน เพราะกำลัง "รอใครบางคน" อยู่น่ะ
อินุจิโยะ: รอ ใครบางคน งั้นเหรอ??
โปจิโกะ: อืม! ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคนๆ นั้นเป็นใคร รู้เพียงแต่ว่าฉันต้องรอคอยเขาคนๆ นั้นให้ได้น่ะ
อินุจิโยะ: เอ๊!? หรือว่า... เธอกำลังหลงทาง?
โปจิโกะ: อืม ไม่ใช่ล่ะ ฉันไม่ได้หลงทาง ฉันอาศัยอยู่กับเจ้านายแถวๆ นี้
อินุจิโยะ: งั้นหรอกเหรอ... โธ่ (><；)
อินุจิโยะรู้สึกโล่งอก พร้อมกับถามคำถามต่อไป
อินุจิโยะ: แต่ก็แสดงว่าคนๆ นั้น ต้องเป็นคนที่มีความพิเศษที่สำคัญอะไรสักอย่างกับเธอแน่ๆ เลย ใช่ไหม?
โปจิโกะ: ใช่แล้วล่ะ! แต่ฉันก็นึกไม่ออกอยู่ดีว่ามันคืออะไร ＞﹏＜ ...แต่ไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ ต้องขอบคุณนายมากๆ เลยนะที่มาช่วยเล่นเป็นเพื่อนในวันนี้ (^///^)
และทันทีที่เขาได้เห็นรอยยิ้มของโปจิโกะ เขาก็เกิดอาการหน้าแดงขึ้นมา แต่ในขณะเดียวกันก็รู้สึกอบอุ่นใจอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน
อินุจิโยะ: เอาล่ะ ผมต้องไปแล้วล่ะ
อินุจิโยะกล่าวพลางลุกจากที่่นั่ง
โปจิโกะ: จะไปแล้วเหรอ?
อินุจิโยะ: อืม! ฉันมีเรื่องที่ต้องทำอีกมากในวันนี้น่ะ ...ไว้เจอกันใหม่คราวหน้านะ! ไปล่ะ!!
แล้วอินุจิโยะก็วิ่งจากไป
เนียมิ: คนพิเศษที่โปจิโกะจังกำลังรอคอยอยู่งั้นเหรอ?
มิมิ: หรือนี่อาจจะเป็น "ความปรารถนา" ของเธอก็ได้นะ! ถ้าหากช่วยเธอเรื่องนี้ได้ พวกเราก็อาจจะได้ท่วงสุริยันมาด้วยก็ได้นะ!
แล้วจากนั้นทั้งสองที่แอบดูอยู่ก็ได้โผล่ไปหาโปจิโกะ
มิมิ: ขอโทษที่มารบกวนด้วยนะ เธอมีคนที่กำลังรออยู่ใช่ไหม?
แล้วจากนั้นอยู่ๆ โปจิโกะก็ได้รีบวิ่งหนีไปอย่างเร็วรวด
เนียมิ: อ้าว! จะไปไหนน่ะ?? (⊙_⊙;)
มิมิ: รีบตามไปเถอะ!!
แล้วทั้งสองก็วิ่งตามไป
แต่ทว่า โปจิโกะนั้นวิ่งได้ค่อนข้างเร็วกว่ามาก และกำลังค่อยๆ ทิ้งห่างทั้งสองไปเรื่อยๆ
เนียมิ: เดี๋ยวก่อน จะไปไหนน่ะ!?
มิมิ: พวกเรามีเรื่องอยากจะช่วยเหลือให้จริงๆ นะ! ได้โปรดหยุดฟังพวกเราก่อนเถอะ!!
แต่เธอก็ยังคงไม่สนใจ และยังคงวิ่งหนีต่อไป
และหลังจากที่วิ่งไปได้สักพัก โปจิโกะก็ไปสะดุดกับบางอย่างเข้า ทำให้เธอล้มลงแล้วกลิ้งเป็นลูกบอล ก่อนที่จะกลิ้งไปตกน้ำ ซึ่งทางข้างหน้าเป็นสุดทางเดินริมฝั่งพอดี
โปจิโกะพยายามตะเกียกตะกายเพราะว่ายน้ำไม่เป็น
มิมิ: ตกน้ำไปซะแล้วแฮะ (￣_￣|||)
เนียมิ: เดี๋ยวฉันจัดการเอง!
แล้วเนียมิก็ลงไปนำตัวโปจิโกะขึ้นมาจากน้ำ
และในเวลาต่อมาหลังจากที่โปจิโกะฟื้นแล้ว
เนียมิ: ไม่เป็นไรใช่ไหม?
แต่หลังจากที่โปจิโกะได้เห็นหน้าทั้งสองอีกครั้ง เธอก็เกิดอาการหวาดกลัว และพยายามจะหนีอีกครั้ง
มิมิ: ทำไมเธอถึงต้องกลัวพวกเราด้วยล่ะ? พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะมาทำร้ายหรือขโมยอะไรเลยนะ!
โปจิโกะ: แล้วทำไม.. พวกเธอถึงต้องไล่ตามฉันด้วยล่ะ??
จากคำถามนี้ ทำให้ทั้งสองสับสนไปชั่วครู่
มิมิ: แต่เธอเป็นฝ่ายหนีก่อนไม่ใช่เหรอ??
เนียมิ: ใช่ๆ พวกเราตั้งใจจะมาช่วยเหลือเธอ "เรื่องนั้น" จริงๆ นะ แล้วทำไมถึงต้องหนีล่ะ?
โปจิโกะ: ก็เพราะว่า.. ฉันนึกว่าพวกเธอเป็นหัวขโมยน่ะสิ!
เนียมิ: หัวขโมย?? (´･ω･`)?
โปจิโกะ: ใช่! ก็เพราะว่าพวกเธอมี "หูนั่น" ไม่ใช่เหรอ??
จากคำตอบนี้ ทำให้ทั้งสองสับสนไปชั่วครู่อีกครั้ง
เนียมิ: อ่อ! ที่จริงแล้วพวกเราก็เป็นเหมือนกับเธอนั่นแหละ ^_^
มิมิ: อืม!
โปจิโกะ: งั้นเองเหรอ.. ฉันนึกว่าพวกเธอเป็น "มนุษย์" ที่แต่งตัวเลียนแบบสัตว์ซะอีกนะ ( ＾皿＾)
มิมิ: แล้วเรื่องที่เกี่ยวกับคนที่เธอกำลังรออยู่ ช่วยเล่าให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหม?
โปจิโกะ: เรื่องนั้น.. ฉันจำไม่ได้แล้วล่ะ... ＞︿＜
มิมิ: เอ๊!?
โปจิโกะ: ฉันลืมไปแล้วว่าคนๆ นั้นเป็นใคร รู้เพียงแต่ว่าคนๆ นั้นสำคัญกับฉันมากเลยล่ะ...
เนียมิ: แล้ว... ที่ฉันได้ยินว่าเธออาศัยอยู่แถวนี้ แสดงว่าเธอได้รับการอุปการะจากเจ้าของใหม่สินะ?
โปจิโกะ: เปล่าหรอก ฉันอยู่กับเจ้านายของฉันที่นี่จริงๆ นะ!
มิมิ: แสดงว่าคนที่เธออยากจะพบด้วย คงจะต้องเป็นคนที่ชื่นชอบเธอเอามากๆ แน่ๆ เลยล่ะ
เนียมิ: แต่ปัญหาก็คือ.. เราจะรู้ได้อย่างไรว่าคนๆ นั้นเป็นใคร?
แล้วทั้งสองก็ใช่เวลาคิดอยู่สักพัก
มิมิ: หรือว่า...? คนๆ นั้น กำลังอยากจะเจอกับโปจิโกะอยู่??
เนียมิ: นั่นสิ! บางทีคนที่ว่านั้นอาจจะกำลังเศร้าโศกอยู่ก็ได้ ฉันว่าหากพาคนๆ นั้นกลับมาได้ ท่วงสุริยันคงจะต้องออกมาอย่างแน่นอนเลยล่ะ!
มิมิ: งั้นพวกเราลองไปสืบหาข้อมูลกันเถอะ!
--------------------------------------------------------------------------------
แล้วทั้งสองก็กลับมายังบริเวณท่าเรืออีกครั้ง เพื่อถามหาข้อมูล แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครทราบเรื่องนี้เลย
มิมิ: ไม่มีใครรู้เรื่องเกี่ยวกับคนที่เคยมาหาโปจิโกะเลยแฮะ...
แล้วจากนั้นเนียมิก็สังเกตทางท่าเรือปั่น ซึ่งบริเวณทะเลสาบไม่มีใครใช้เรือปั่นเลย
เนียมิเดินไปดูยังบริเวณท่าเรือที่มีเรือปั่นจอดเรียงอยู่ ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากร้านค้ามากนัก
เนียมิ: ไม่มีใครเล่นเรือปั่นกันเลยนะ?
มิมิ: ก็แหง่สิ ตอนนี้มันใกล้จะเข้าฤดูหนาวแล้ว คงไม่มีใครอยากมาเล่นเรือปั่นกันหรอก
เนียมิ: แต่เมื่อกี้.. ตอนที่อยู่ในร้านราเม็ง ฉันเห็นอินุจิโยะกับโปจิโกะเล่นเรือปั่นกันอยู่เลยนะ?
"พวกเธออยากจะใช้บริการเรือปั่นกันงั้นเหรอ?"
เจ้าของเรือปั่นเดินเข้ามาหา ทำให้ทั้งสองหันไปมอง
มิมิ: อ่อ เปล่าคะ
และในทันใดนั้นเนียมิก็สังเกตเห็นเรือลำหนึ่งที่มีป้าย "งดให้บริการ" ติดอยู่
เนียมิ: เอ๊!? เรือลำนี้ "เสีย" งั้นเหรอ?
"ใช่แล้วล่ะ เรือลำนี้มันเสียเพราะขาปั่นใช้การไม่ได้น่ะ"
มิมิ: แต่ฉันขอถามอะไรหน่อยนะ คุณเคยเห็นคนที่ชอบมาเล่นกับโปจิโกะบ้างหรือเปล่า?
"หมายถึงสุนัขนั่นเหรอ.. เห็นสิ เขาเคยมาเล่นเรือปั่นนี่ด้วยล่ะ!!"
มิมิ: เอ๋!? จริงเหรอคะ!?
"อืม! แต่เคยมาเมื่อเกือบปีที่แล้วน่ะ และเขาก็มาประสบอุบัติเหตุกับเรือลำนี้พอดีเลยด้วย"
เนียมิ: แล้วเรื่องราวมันเป็นยังไง พอจะช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม?
"ได้สิ... ที่จริงเมื่อนานมาแล้วจะมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบมาเล่นกับโปจิโกะเป็นประจำน่ะ แต่ว่าเธอจะแวะมาที่นี่เฉพาะในช่วงฤดูหนาวเท่านั้น ซึ่งตามปกติในช่วงฤดูหนาวของทุกปีเรือปั่นจะงดให้บริการชั่วคราว เนื่องจากเรื่องของน้ำในทะเลสาบที่อาจมีโอกาสกลายเป็นทะเลน้ำแข็ง ทำให้เรือเกิดความเสียหายได้ แต่มีอยู่ครั้งหนึ่งที่เด็กผู้หญิงคนนั้นร้องอยากจะเล่นเรือปั่นให้ได้ บวกกับอากาศในตอนนั้นที่ยังไม่ได้หนาวมากนัก ทางเราก็เลยตัดสินใจยอมเปิดให้เธอเล่นเป็นกรณีพิเศษ ...แล้วทีนี้ก็เกิดเหตุขึ้น เพราะเรือที่เด็กผู้หญิงกับโปจิโกะนั่งไปด้วยกัน เกิดขาปั่นขัดข้องขึ้นมา เพราะความเย็นของน้ำที่สูงจนทำให้ขาปั่นขัดข้อง ทำให้ติดอยู่กลางทะเลสาบ ซึ่งกว่าพวกเราจะรู้เรื่องนี้และช่วยกลับขึ้นฝั่งได้ก็ใช้เวลานานเลยล่ะ แล้วหลังจากนั้นเธอก็ไม่ได้มาเยือนที่นี่อีกเลย..."
เนียมิ: เข้าใจแล้วล่ะ เธอไม่กลับมาที่นี่อีก เพราะเรื่องนั้นเองสินะ...
มิมิ: แล้วนับจากนั้น โปจิโกะจังก็เลยต้องรอเก้อมาโดยตลอด ทั้งที่เธอไม่มีโอกาสกลับมาอีกแล้ว (ノへ￣、)
"มันเป็นเรื่องน่าเสียดายนะ แต่ตอนนี้ก็ย้อนเวลากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วล่ะ"
เนียมิ: ถ้าเธอไม่กลับมา.. พวกเราจะทำยังไงกับโปจิโกะดี? ไปบอกความจริงเรื่องนี้เลยดีไหม?
แล้วมิมิก็คิดหาทางออกอยู่สักพัก
มิมิ: Σ(. ❛ ᴗ ❛.)💡 จริงสิ! มาลองใช้นั่นกันเถอะ บางทีมันอาจจะช่วยเรียกความทรงจำเกี่ยวกับคนๆ นั้นของโปจิโกะกลับมาก็ได้
เนียมิ: แต่ฉันอยากให้เขาได้เจอกับตัวจริงมากกว่านะ
มิมิ: ไม่เป็นไรหรอก ถึงแม้จะไม่ได้เจอตัวจริง แต่ถ้าเธอนึกถึงคนๆ นั้นออก มันอาจจะทำให้เธอสุขใจอีกครั้งก็ได้
เนียมิ: อืม!
--------------------------------------------------------------------------------
แล้วจากนั้นทั้งสองก็กลับไปหาโปจิโกะ ซึ่งตอนนี้เธอได้นอนกลางวันอยู่ใต้ต้นไม้ข้างๆ บริเวณริมทางเดินทะเลสาบ
มิมิ: เอาล่ะนะ!
แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า
มิมิ/เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"
แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็แปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์ส
จากนั้นทั้งคู่ก็เรียกเกียร์วิเศษออกมาจากเข็มกลัดบนชุด โดยมีลูกพลังออกมาจากเข็มกลัด ก่อนที่ลูกพลังทั้งสองจะเข้ามาหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน แล้วจากนั้นลูกพลังก็แปลงสภาพกลายเป็นเกียร์อีกที
ป๊อปเลิฟ/พีช: Let's pop'n music together! O(∩_∩)O
===== POP'N MUSIC =====Only for you / NieNเมื่อนานมาแล้ว ในช่วงฤดูหนาว ฉันได้พบกับคนๆ หนึ่งที่แสนวิเศษ ณ สวนสนุกภายในเขตเมือง
คนๆ นั้นทั้งใจดีและอ่อนโยนกับฉันมาก จนฉันอยากจะให้เขามาเป็นเจ้านายคนใหม่ของฉันเลยล่ะ
ฉันพยายามตามหาไปหลายที่ แต่ก็ไม่เจออีกเลย นับตั้งแต่ครั้งล่าสุดที่ไปเล่นเรือปั่นด้วยกันในเขตทะเลสาบ
===== END MUSIC =====จากนั้นโปจิโกะก็ได้ตื่นขึ้นมา พร้อมกับคิดอะไรออกได้
โปจิโกะ: ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นแฮะ แต่ดูเหมือนว่าฉันจะจำหน้าคนๆ นั้นได้แล้วล่ะ
แล้วเธอก็ได้ลุกขึ้นมาเดินไปเรื่อยเปื่อยราวกับไร้จุดหมาย ส่วนทั้งสองก็ได้แอบตามไปด้วย
ขณะเดียวกันก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งลงจากรถเมล์ มายังบริเวณลานกว้างริมทะเลสาบ
"ดูเหมือนว่าจะมาเร็วไปหน่อย แต่ก็จำเป็นต้องมาล่ะนะ"
แล้วเธอก็เดินไปยังร้านค้าที่อยู่ใกล้กัน
ส่วนโปจิโกะเดินมาจนถึงบริเวณป้ายรถเมล์หน้าลานกว้างริมทะเลสาบ และพลางยืนมองอยู่ตรงนั้น
โปจิโกะ: แต่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่มา... ฉันยังจำเธอได้อยู่นะ
เนียมิ: ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลนะ
เนียมิที่แอบดูอยู่กล่าว
มิมิ: แต่อย่างน้อยเธอก็จำอดีตได้แล้วล่ะ
เนียมิ: แต่แปลว่าคราวนี้... พวกเราไม่ได้ท่วงสุริยันงั้นเหรอเนี่ย ~(>_<。)
จากนั้นเด็กผู้หญิงคนนั้นก็ได้เดินกลับออกมาจากร้านค้า แล้วเดินไปยังท่าเรือ แล้วยืนดูอยู่สักพัก
"ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ แต่ที่ฉันไม่ได้มาที่นี่นานก็เพราะเรื่องส่วนตัวล่ะ ...แต่ก็ต้องขอบคุณโปจิโกะจังมากเลยนะ ถ้าหากไม่ได้เจอเธอล่ะก็.. ฉันก็คงไม่ได้เป็นนักเขียนนิยายอย่างทุกวันนี้แน่ๆ"
เธอหันหลังกลับมาแล้วพูดว่า
"เอาล่ะ! อย่างน้อยก็ได้ของคืนเรียบร้อยแล้ว รีบกลับไปเขียนงานที่ค้างไว้ต่อดีกว่า"
แล้วเธอก็เดินไปยังป้ายรถเมล์ เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน
"เธอจะยังจำฉันได้อยู่ไหมนะ? โปจิโกะจัง"
โปจิโกะ: จำได้สิ ฉันตามหาเธอมาตลอดเลยล่ะ!
แล้วทันใดนั้น เธอก็เกิดอาการตกใจขึ้นมาที่ได้ยินเสียงที่แสนคุ้นหูนี้
และเมื่อหันไปมอง เธอก็แทบไม่เชื่อสายตาตนเอง เพราะคนที่เธอกำลังเห็นอยู่คือ...
"โปจิโกะจัง!?"
แล้วทั้งสองก็จ้องมองกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่ต่างฝ่ายจะเข้าไปหา และโผล่เข้ากอดกัน
เนียมิ: ในที่สุด ก็เจอกันแล้วสินะ
มิมิ: อืม! ^_^
จากนั้นที่กระเป๋าของเด็กผู้หญิงก็เกิดแสงสว่างขึ้นมา แล้วจากนั้นก็มี "ท่วงสุริยัน" ลอยออกมา
แต่ทว่า... ยังไม่ทันที่ "ท่วงสุริยัน" จะได้ลอยไปยังหอคอยซันนี่ อยู่ๆ ก็มีใครบางคนมาชิงไป
เซ: ฮ่าๆๆ ...ขอฉันเอาไปก่อนล่ะนะ
เนียมิ: เซ!! ╰（‵□′）╯
มิมิ: จะทำอะไรกับท่วงสุริยันน่ะ??
เซ: แน่นอนสิ ฉันก็จะเอาเจ้านี้ไปคืนชีพทานัวร์อีกครั้งยังไงล่ะ ฮ่าๆๆ
เนียมิ: แกนี่มันเลวไม่มีที่ติจริงๆ นะ ...มิมิจัง แปลงร่างอีกรอบ!!
มิมิ: อืม!!
แล้วทั้งสองก็แปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์สอีกครั้ง
แล้วจากนั้นเซก็ได้ถอดผ้าปิดตาของเธอออก แล้วเรียก "ป๊อปคุงสีดำ" ออกมาจากผ้าปิดตาอีกที
เซ: ไปเลย "สัตว์ประหลาด SL" !!
เซโยนป๊อปคุงสีดำไปใส่เรือปั่นที่อยู่ตรงท่าเรือ แล้วจากนั้นป๊อปคุงสีดำก็ทำการหลอมรวมเข้ากับเรือ แล้วกลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างเป็ดขนาดมหึมา
ส่วนป๊อปเปอร์สก็เรียกเกียร์วิเศษออกมาอีกครั้ง
ป๊อปพีช: เธอตั้งใจจะทำลายความทรงจำของโปจิโกะเหรอ ฉันไม่ปล่อยไว้แน่!!
เซ: พูดอะไรไม่เห็นเข้าใจเลย ไปจัดการซะ!!
เซสั่งให้สัตว์ประหลาดเริ่มการต่อสู้กับป๊อปเปอร์ส
ป๊อปเลิฟ/พีช: Let's pop'n music together! O(∩_∩)O
===== POP'N BATTLE =====POPPERS vs สัตว์ประหลาด SL
Mukilteo Beach / CROOVE===== END BATTLE =====ผลการแข่งขัน ป๊อปเปอร์สเป็นฝ่ายชนะ
หลังจากที่สัตว์ประหลาดแพ้แล้ว ก็เกิดลำแสงพุ่งออกมาจากตัวที่ละจุดรอบๆ ตัว ก่อนที่ร่างจะแตกสลายกลายเป็นสะเก็ดไฟจำนวนมาก แล้วสะเก็ดไฟก็ค่อยๆ ลอยกลับไปยังจุดเดิมที่อยู่ตรงท่าเรือ และสะเก็ดไฟก็หลอมรวมกันจนกลับคืนเป็นเรือปั่นตามเดิม
ส่วนเซก็หายตัวหนีไป พร้อมกับปล่อย "ท่วงสุริยัน"
แล้วจากนั้น "ท่วงสุริยัน" ก็ได้ลอยไปยังหอคอยซันนี่ แล้วได้ลอยเข้าไปภายในสัญลักษณ์ดวงอาทิตย์ที่อยู่บนยอด แล้วจากนั้นหนึ่งในกลีบทั้ง 6 ของดวงอาทิตย์ก็เปลี่ยนสีจากเทามาเป็นสีเหลือง
มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 4 เรียบร้อยแล้ว!!
จากนั้นทั้งสองก็กลับร่างเดิม
เนียมิ: ไม่เป็นไรใช่ไหม?
"เมื่อกี้.. มันเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ??"
เด็กผู้หญิงกล่าวด้วยความงุนงง
มิมิ: พวกฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่อย่างน้อยก็ดีแล้วนะที่ปลอดภัย
"อืม!!"
จากนั้นเด็กผู้หญิงหันมาทางโปจิโกะ
"เอาล่ะ งั้นวันนี้พวกเราไปเที่ยวสวนสนุกกันดีกว่านะ!"
แล้วทั้งคู่ก็เตรียมรอขึ้นรถเมล์เพื่อไปยังสวนสนุกที่อยู่ในเขตเมืองด้วยกัน
อินุจิโยะ: เดี๋ยวก่อนสิ!! แล้วผมล่ะ
อินุจิโยะที่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ วิ่งเข้ามาหาโปจิโกะกับเด็กผู้หญิง
เนียมิ: นายมากับพวกเราแทนดีกว่านะ (^_<)☆
อินุจิโยะ: แล้วผู้หญิงคนนี้เป็นไรกันน่ะ แต่ผมเป็นคนเจอเธอก่อนนะ
โปจิโกะ: ไว้คราวหน้าค่อยมาเล่นกันอีกนะ!
แล้วจากนั้นโปจิโกะก็เข้ามาจูบเขา ทำให้เขาถึงกับยืนนิ่งไปพักหนึ่ง
"แล้วเจอกันใหม่นะ!"
เด็กผู้หญิงกล่าวก่อนที่จะขึ้นรถเมล์ไปพร้อมกับโปจิโกะ
เนียมิ: สำเร็จแล้วนะ! ♪(^∇^*)
มิมิ: ในที่สุดก็เจอหญิงที่ชอบได้สักทีนะ!（＾∀＾●）
แล้วจากนั้นเขาก็ค่อยๆ น้ำตาไหลออกมา ก่อนที่จะตัดสินใจวิ่งตามรถเมล์ไป ซึ่งรถได้ออกไปไกลมากแล้ว ส่วนทั้งสองก็พลางมองดูอย่างมีความสุข
>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<
