pop'n music RESPECT : STAGE 22 「ผจญภัยแดนแห่งแมลง」

ช่วงเช้าตรู่ของวันต่อมา

วันนี้ มิมิ เนียมิ ได้ตื่นแต่เช้าเพื่อมาวื่งออกกำลังกาย โดยวิ่งกันอยู่บริเวณเส้นทางริมป่าไม้ขนาดเล็กที่อยู่ห่างจากจุดตั้งแคมป์ไม่ไกลนัก

[เพลงประกอบ Every Morning / ND Lee]

และหลังจากที่ทั้งสองวิ่งจ๊อกกิ้งรอบเส้นทางธรรมชาติได้พักใหญ่ ทั้งสองก็ได้หยุดวิ่งและยืนพักเหนื่อยอยู่ริมทาง

มิมิ: เนียมิจัง ทำไมวันนี้อยู่ๆ เธอถึงตื่นมาวิ่งจ๊อกกิ้งแต่เช้าล่ะ? (แปลกนะนี่)

มิมิถามด้วยความสงสัย เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกเลยที่เนียมิตื่นแต่เช้าตรู่แบบนี้

เนียมิ: ก็แบบว่า... วิ่งเพื่อวอร์มร่างกายเผื่อไว้ได้แปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์สไง เวลาได้ต่อสู้จริงก็จะทำให้ไม่รู้สึกเหนื่อยมากนักแบบคราวที่แล้ว

มิมิ: มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ฉันว่าแค่ได้ตะเวนทำภารกิจตามที่ต่างๆ มันก็เหมือนได้วอร์มร่างกายไปในตัวอยู่แล้วนะ...?

เนียมิ: จะว่าไปมันก็จริงอยู่นะ แต่ฉันว่าลองได้มา "ออกกำลังกาย" จริงๆ ดู มันก็ให้ความรู้สึกที่ดีกว่านะ เพราะอย่างน้อยก็เป็นการเสียเหงื่อเพื่อ "สิ่งที่ต้องการ"

มิมิ: ก็จริงของเธอนะ แต่สำหรับฉันแล้วการตะเวนทำภารกิจนี่มันเหนื่อยกว่าต่อสู้กับสัตว์ประหลาดซะอีก

เนียมิ: ก็เอาเถอะ วันนี้พวกเราวิ่งกันพอแค่นี้แหละ ตอนนี้ก็ค่อยๆ เดินกลับไปมายแคมป์เพื่อเตรียมลุยภารกิจของวันนี้กันต่อเถอะ!

มิมิ: อือ!! *^____^*

แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้เดินกลับไปนั้น อยู่ดีๆ เนียมิก็เหมือนได้กลิ่นอะไรแปลกๆ ลอยโชยมาจากทางหนึ่ง

มิมิ: เป็นอะไรไปเหรอ เนียมิจัง?

มิมิถามหลังจากที่ได้เห็นทางท่าแปลกๆ ของเธอ

เนียมิ: ฉันได้กลิ่นอะไรแปลกๆ น่ะ

มิมิ: เอ๊?!

เนียมิ: มันเป็นกลิ่นหอมๆ แบบแปลกๆ ที่ไม่เคยได้ดมมาก่อน...

แล้วเนียมิก็มองไปรอบๆ เพื่อหาแหล่งที่มาของกลิ่นปริศนานั้น ก่อนที่เธอจะเดินไปทางหนึ่ง มิมิจึงเดินตามไปด้วยแบบงงๆ

เนียมิเดินเข้าไปในป่าไม้ข้างทาง และหลังจากที่เดินไปเรื่อยๆ ก็ดูเหมือนว่าเธอจะพบกับแหล่งที่มาของกลิ่นปริศนานั้นแล้ว

เนียมิ: กลิ่นมาจากนี่แหละ ไม่ผิดแน่

แหล่งที่มาของกลิ่นปริศนานั้น มาจากดอกไม้แปลกประหลาดที่อยู่ภายในป่า มีลักษณะคล้ายกับดอกทิวลิป เป็นดอกสีม่วงเข้ม แต่ส่วนของก้านสั้นมากจนดูเหมือนดอกวางติดกับพื้น

มิมิ: อืม! ได้กลิ่นหอมจริงๆ ด้วยล่ะ แถมยังเป็นกลิ่นที่ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดมากจริงๆ (มันหอมแบบบรรยายไม่ถูก)

จากนั้นเนียมิจึงลองเข้าไปดูดอกไม้ใกล้ๆ และลองดมกลิ่นอีกครั้งเพื่อยืนยันแหล่งที่มา ผลลัพธ์คือเป็นกลิ่นจากดอกไม้ดอกนั้นจริงๆ

เนียมิ: ใช่จริงๆ ด้วย! เป็นกลิ่นจากดอกไม้ดอกนี้จริงๆ นอกจากกลิ่นจะแปลกแล้ว ดอกยังดูสวยแบบแปลกๆ อีกด้วยล่ะ!

มิมิ: แต่ฉันว่าเธออย่าไปยุ่งอะไรกับของแปลกๆ ที่ไม่รู้จักดีกว่านะ

แต่พูดไม่ทันขาดคำ เนียมิได้ยื่นมือไปจับดอกไม้ดอกนั้นเพื่อที่จะเด็ดขึ้นมา แล้วในทันใดนั้นก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นมา!

ทันทีที่มือของเนียมิแตะกับดอกไม้ อยู่ๆ ก็มีแสงสว่างจ้าส่องออกมาจากดอกไม้ดอกนั้น ซึ่งสว่างมากจนทั้งสองต้องยกแขนขึ้นมาบังแสงไว้

มิมิ/เนียมิ: อ้ากกกกกกกกกกกกกกก!! (x_x)

ทั้งสองร้องเสียงหลงเพราะแสบตา

และผ่านไปสักพักหลังจากที่แสงสว่างมอดลงแล้ว

เนียมิ: เมื่อกี้.. เกิดอะไรขึ้นน่ะ?! (+_+)?

มิมิ: ก็ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าไปยุ่งกับของแปลกๆ ที่ไม่รู้จักน่ะ (´･д･)ﾉ

เนียมิ: แต่เธอบอกฉันทีหลังนี่นา

มิมิ: ฉันบอกก่อนที่เธอจะยื่นมือไปแตะอีก แต่เธอไม่ฟังเองนะ （︶^︶）

เนียมิ: เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าฉันขอโทษก็แล้วกัน แต่ว่า...

จากนั้นเนียมิมองไปรอบๆ ก็พบกับความผิดปกติบางอย่าง...

เนียมิ: รู้สึกเหมือนต้นไม้จะสูงขึ้นนะ...?

มิมิ: เอ๊?!

มิมิจึงลองมองสำรวจโดยรอบ ก็พบกับความผิดปกติเช่นกัน

มิมิ: ฉันว่าต้นไม้ไม่ได้สูงขึ้นนะ แต่เป็นเพราะ... "พวกเราตัวหดเล็กลงต่างหาก!!!"

เนียมิ: หาาาาาาาาา??? ∑（〇_ｏ）

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 22
「ผจญภัยแดนแห่งแมลง」

--------------------------------------------------------------------------------

เมื่อเนียมิมองโดยรอบอีกครั้ง ก็ทำให้เธอรู้ความจริงที่ว่าพวกเธอทั้งสองนั้นตัวเล็กลงจนเท่ากับมด และรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที

เนียมิ: ไม่จริงน่ะ!? พวกเราตัวเล็กลงเหรอเนี่ย!??

มิมิ: สงสัยคงเป็นเพราะแสงสว่างเมื่อกี้นี้ พวกเราก็เลยตัวเล็กลง

เนียมิ: โธ่ๆ ฉันขอโทษจริงๆ น้า ทีหลังฉันจะไม่ยุ่งอะไรกับของแปลกๆ อีกแล้วล่ะ （＞人＜；）

มิมิ: เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แต่ปัญหาในตอนนี้ก็คือ... พวกเราจะกลับเป็นเหมือนเดิมได้ยังไงกัน?

แล้วจากนั้นทั้งสองจึงหันไปมองจุดที่มีดอกไม้นั้นอยู่ แต่ปรากฏว่าหายไปแล้ว

มิมิ: ดอกไม้นั่นหายไปแล้วล่ะ

เนียมิ: งั้นก็แสดงว่าพวกเรากลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วใช่ไหมเนี่ยยย~(>_<。)

มิมิ: ฉันว่าพอมีทางกลับเป็นเหมือนเดิมได้อยู่นะ ก็แค่ลองออกตามหาดอกไม้แบบนั้นให้เจอ แล้วเข้าไปแตะที่ดอกเพื่ออาบแสงอีกครั้ง ฉันว่าคงจะต้องมีดอกไม้แบบนี้อยู่ที่ไหนสักแห่งอีกแน่ๆ เลยล่ะ

เนียมิ: แต่ว่า พออาบแสงนั่นอีกครั้งแล้วจะทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมได้จริงๆ เหรอ?

มิมิ: ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ㄟ( ▔, ▔ )ㄏ ก็เอาเป็นว่าพวกเราลองไปตามหาดอกไม้นั้นให้เจออีกครั้งก็แล้วกันนะ

เนียมิ: ได้เลย! ถ้างั้นพวกเราก็...

มิมิ/เนียมิ: ไปลุยกันเลย!! LET'S ADVENTURE!! (^_-)/☆\(-_^)

และแล้วภารกิจตามหาดอกไม้เพื่อกลับคืนร่างเดิมก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

--------------------------------------------------------------------------------

ทั้งสองค่อยๆ เดินไปตามเส้นทางในป่า ตลอดสองข้างทางที่เดินไปนั้น พวกเธอได้พบกับแมลงมากมายหลายชนิดที่อาศัยอยู่ในป่า ไม่ว่าจะเป็นหนอน ด้วงปีกแข็ง และผีเสื้อ ซึ่งทุกตัวที่เห็นนั้นมีขนาดค่อนข้างใหญ่กว่าตัวของทั้งสองเล็กน้อย ทำให้พวกเธอรู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก

จนกระทั่งเดินมาจนถึงทะเลสาบขนาดใหญ่ ซึ่งจริงๆ แล้วเป็นล่องน้ำขนาดเล็กที่ตัดระหว่างพื้นดินของทั้งสองฝั่ง

เนียมิ: เดินมาจนเจอทะเลสาบแล้วล่ะ แล้วจะไปทางไหนกันต่อดี?

จากนั้นมิมิจึงมองไปรอบๆ เพื่อทางเส้นที่จะไปต่อ

มิมิ: เออ... ฉันว่าลองเดินออมทะเลสาบไปทางซ้ายแล้วกันนะ

"พวกเธอเป็นใครกันรึ?"

อยู่ๆ ก็มีเสียงของใครบางคนเรียกขึ้นมา และเมื่อหันไปมองก็พบว่าคนที่เรียกพวกเธอเป็นตั๊กแตน

เนียมิ: เออ.. พวกเราคือ มิมิ กับ เนียมิ ค่ะ

มิมิ: คือว่าพวกเรากำลังตามหาดอกไม้อยู่น่ะคะ

"ดอกไม้งั้นเหรอ?"

เนียมิ: ค่ะ! พอดีพวกเราเผลอไปจับดอกไม้ดอกหนึ่งเข้า แล้วร่างกายของพวกเราก็เล็กลงมา...

"อืม... แสดงว่าพวกเธอคงไปจับโดนดอก "สมอลล่า" (Smalla) เข้าสินะ"

มิมิ: ดอกสมอลล่างั้นเหรอ??

"ใช่! สมอลล่าเป็นดอกไม้ป่าที่มีพิษ ทุกส่วนของต้นมีกลิ่นหอมเฉพาะที่เป็นเอกลักษณ์ ใบรูปคล้ายดอกทิวลิป ดอกสีม่วงเข้ม และมีสารพิษบริเวณผิวดอกที่ทำให้ผู้สัมผัสกับผิวดอก ร่างกายถูกย่อเล็กลงในทันที"

เนียมิ: แบบนี่นี่เอง แล้วพอจะมีวิธีแก้ไขอะไรได้บ้างหรือเปล่า?

"จริงๆ แล้วไม่มีวิธีแก้ไขได้โดยตรงหรอกนะ แต่ว่าพิษของมันจะหายไปเองภายใน 24 ชั่วโมง ก็แค่เพียงรอจนถึงเวลานั้นร่างกายของพวกเธอก็จะกลับมาใหญ่เหมือนเดิมเอง"

เมื่อทั้งสองรู้วิธีแก้ไขตามธรรมชาติ ก็ถึงกับเกิดอาการแทบช็อกทันที

เนียมิ: Σ( °Д°) หา!! ตั้ง 24 ชั่วโมงเลยเหรอ??!!

มิมิ: นานขนาดนั้น พวกเรารอไม่ไหวหรอก เพราะพวกฉันเองก็มีเรื่องอย่างอื่นที่ต้องทำอยู่ด้วย

"ฉันเองก็ช่วยอะไรไม่ได้นะ เพราะมันเป็นเรื่องของธรรมชาติน่ะ"

เนียมิ: เอาไงต่อดี มิมิจัง?

มิมิ: ก็คงต้อง... ใช้ชีวิตในร่างนี้ไปหนึ่งวันให้ได้ล่ะนะ

เนียมิ: โธ่..... (´。＿。｀)

มิมิหันกลับมาถามคุณตั๊กแตน

มิมิ: จริงด้วยสิคะคุณตั๊กแตน แล้วถ้าเกิดพวกเราไปจับโดนดอกไม้นั่นอีกครั้งทั้งที่ยังร่างเล็กอยู่ แล้วจะเกิดอะไรขึ้น?

".....พวกเธอก็จะหายไปตลอดกาลยังไงล่ะ"

มิมิ: หายไปตลอดกาล?? (⊙_⊙)？

เนียมิ: หมายถึง "ตาย" ยังไงล่ะ

มิมิ: งั้นหรอกเนี่ย?! ＞﹏＜ (ไม่เอานะ)

"ถ้างั้นก็เอาเป็นว่าขอให้พวกเธอโชคดีก็แล้วกันนะ ฉันไปก่อนล่ะ!"

แล้วคุณตั๊กแตนก็จากไป

มิมิ: สรุปแล้วพวกเราคงต้องหาทางเอาตัวรอดในร่างเล็กไปให้ได้ในหนึ่งวันกันจริงๆ แล้วละนะ

เนียมิ: แล้วต่อไปจะทำยังไงกันต่อ?

มิมิ: ฉันว่าจะไปหาที่พักที่พอจะใช้ได้ก่อนนะ

จากนั้นทั้งสองก็ออกเดินทางกันต่อไป โดยเป้าหมายต่อไปคือการหาที่พักสำหรับนอนและหลบฟ้าฝน

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปหลายนาที ในที่สุดก็หาที่พักได้สำเร็จ

มิมิ: เอาล่ะ พวกเราจะกินนอนกันที่นี่นะ

ที่พักที่มิมิเลือก เป็นโพรงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง แล้วจากนั้นเนียมิก็เดินเข้าไปดูภายใน

เนียมิ: ดูเหมือนกับโพรงของกระต่ายป่าเลยล่ะ

มิมิ: แต่ฉันว่าน่าจะใช่เลยล่ะ

เนียมิ: ถ้าใช่ แสดงว่าที่นี่คงเคยมีกระต่ายอยู่จริงๆ สินะ

มิมิ: ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน (￣_￣|||)

มิมิเว้นไว้ช่วงหนึ่งแล้วพูดต่อ

มิมิ: ต่อไปก็ต้องหาเสบียงอาหารไว้ประทังชีวิตนะ

เนียมิ: งั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง แล้วเธอจะไปด้วยกันไหม?

มิมิ: ไม่ล่ะ ฉันว่าจะขอจัดที่นี่ให้เรียบร้อยสักหน่อยนะ

เนียมิ: โอเค! งั้นฉันไปก่อนนะ

มิมิ: แล้วเจอกัน!

--------------------------------------------------------------------------------

และในระหว่างที่เนียมิกำลังเดินไปเรื่อยๆ นั้น อยู่ๆ เธอก็เดินตกหลุมพราง

เนียมิ: เหวอ! (⊙_⊙;) อ้ากกกกกกกก!!!!! (>o<)

หลุมพรางที่เธอร่วงลงไปนั้นมีความลึกมาก จนร่างของเธอหายไปกับความมืดในหลุมนั้น

--------------------------------------------------------------------------------

กลับมาทางด้านมิมิ ซึ่งตอนนี้เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้ว

มิมิ: ฉันว่านี่มันนานผิดปกติแล้วนะ ต้องมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับเนียมิจังแน่ๆ เลย

แล้วจากนั้นมิมิจึงตัดสินใจออกไปตามหา

เธอเดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงจุดที่มีหลุมพราง แต่เธอก็ยังคงมุ่งหน้าต่อไป เพราะบริเวณรอบๆ หลุมไม่มีอะไรที่ดูน่าสงสัย

เธอเดินต่อไปเรื่อยๆ จนมาพบกับด้วงตัวหนึ่ง เธอจึงลองเข้าไปถาม

มิมิ: เออ... ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเห็นใครผ่านมาแถวนี้บ้างหรือเปล่า

ด้วงตัวนั้นส่ายหน้า แล้วจากนั้นเธอก็เริ่มเดินหาต่อไป

และหลังจากที่เดินต่อมาได้อีกสักพัก เธอก็พบกับสวนเกษตรที่อยู่ระหว่างทาง ด้วยความสงสัยเธอจึงลองไปสำรวจ

มิมิ: มีสวนผักอยู่ในที่แบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย

และในระหว่างที่เดินภายในพื้นที่สวนไปเรื่อยๆ เธอก็พบกับมดตัวหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของสวนผัก เธอจึงลองเข้าไปถาม

มิมิ: เออ... ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเห็นคนที่มี "หูแมว" ผ่านมาแถวนี้บ้างหรือเปล่า

"ไม่เห็นเลยนะ"

มิมิ: งั้นก็ขอบคุณนะคะ

แต่ก่อนที่มิมิจะได้เดินออกจากสวนไป มดตัวนั้นก็เรียกเธออีกครั้ง

"เดี๋ยวก่อน"

มิมิ: เอ๊? มีอะไรเหรอคะ?

"เธอไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหม?"

มิมิ: ใช่แล้วค่ะ ฉันเป็นกระต่า... เออ... มนุษย์ค่ะ และเผลอไปจับดอกสมอลล่าจนตัวเล็กลง

"งั้นก็ระวังตัวด้วยนะ แถวนี้มีหลุมพรางของกองทัพมดอยู่ และมีค่อนข้างเยอะด้วย"

เมื่อเธอได้ยินคำว่าหลุมพราง เธอก็เริ่มเอะใจ

มิมิ: หลุมพราง?? เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?!

"แถวนี้มีหลุมพรางของกองทัพมดอยู่ เป็นหลุมที่คอยดักจับพวกแมลงที่โชคร้ายให้ลงไปในรังของมัน และคนที่ตกลงไปในรังจะถูกพวกมดจับไปทำเป็นอาหารน่ะ"

มิมิ: Σ( °_°) อะไรนะ?! คือว่าเมื่อกี้ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งเดินผ่านหลุมใหญ่ๆ หลุมหนึ่งไปเหมือนกัน...

"แสดงว่าเพื่อนของเธออาจจะเดินตกหลุมนั้นไปก็ได้ แต่ว่าฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ เพราะกองทัพมดของที่นี่แข็งแกร่งมาก"

มิมิ: เอ... แต่คุณก็เป็นมดเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ?

"คือตอนนี้ฉันเกษียณแล้วน่ะ ฉันไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับทางกองทัพอีกแล้ว"

มิมิ: งั้นก็แปลว่าคุณเองก็เคยอยู่ในกองทัพเหมือนกันใช่ไหมล่ะ??

"(￣_￣|||) ช่วยไม่ได้นะ งั้นเดี๋ยวฉันพาเธอไปที่รังมดก็แล้วกัน ...แต่ขอบอกไว้ก่อนอย่างหนึ่งนะว่า หากเธอเป็นอะไรขึ้นมาละก็ ฉันไม่รับผิดชอบด้วยนะ โอเคไหม?"

มิมิ: แน่นอน! โอเคอยู่แล้ว ถ้าเพื่อช่วยเนียมิจังกลับมาละก็ ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไร ฉันก็ไม่กลัวอยู่แล้ว ^_^

"ถ้างั้นตามฉันมาเลยก็แล้วกัน"

--------------------------------------------------------------------------------

แล้วคุณมดตัวนั้นก็นำทางมิมิไปยังรังมด ซึ่งทางเข้ารังมีลักษณะคล้ายกับปากทางเข้าถ้ำทั่วไป

ทั้งสองแอบดูทางเข้ารังอยู่หลังพุ่มไม้

"ที่นี่แหละ คือรังมดของที่นี่"

มิมิ: ว่าแต่ทำไมมันดูเงียบเหงาจัง? ปกติแถวๆ หน้ารังมักจะมีมดมาเดินสวนกันเป็นแถวเต็มไปหมดเลยนี่นา

"สงสัยคงจะมาได้จังหวะตอนที่พวกมดงานกำลังพักอยู่พอดี"

มิมิ: อ๋อ

"แต่ฉันจะส่งเธอถึงแค่ตรงนี้เท่านั้นนะ"

มิมิ: ค่ะ! ฉันจะพยายามลองลอบเข้าไปดู

และแล้วปฏิบัติการลอบเข้าไปในรังมดของมิมิก็ได้เริ่มต้นขึ้น

--------------------------------------------------------------------------------

ทางด้านเนียมิ หลังจากที่หมดสติไปนาน ในที่สุดเธอก็ตื่นขึ้นมา

เนียมิ: .....ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย??

สิ่งที่เธอเห็นหลังจากตื่นขึ้นมานั้น เป็นห้องแคบๆ มืดๆ ที่มีลูกกรงอยู่ตรงหน้า

เนียมิจึงลองมองไปรอบๆ ตัว พบว่าที่นี่เป็นห้องขังที่ไม่มีทางออก นอกจากประตูลูกกรงที่ปิดล็อคตรงหน้าเท่านั้น

เธอเดินมาตรงหน้าลูกกรง แล้วลองใช้มือจับที่ลูกกรง

เนียมิ: ไม่จริงน้า นี่เราโดนขังเหรอเนี่ย??

เนียมิพยายามมองออกไปนอกห้องขัง พบว่าตรงหน้าเป็นกำแพงหินและมีทางเดินในแนวข้าง

เนียมิ: ลองนึกย้อนดูเมื่อกี้ เรากำลังเดินหาผลไม้อยู่นี่นา แล้วจากนั้นจู่ๆ ก็เดินตกหลุมพราง แล้วยังไงไม่รู้มาโผล่อยู่ที่นี่...

"ตื่นแล้วสินะ"

จากนั้นก็มีมดตัวหนึ่งเดินมาดูเธอตรงหน้าห้องขัง

เนียมิ: คุณเป็นใครกันน่ะ?? แล้วที่นี่มันที่ไหน??

"ขอต้อนรับสู่รังมดของพวกเรานะ และอีกไม่นานเธอก็จะกลายมาเป็นอาหารอันโอชะของพวกเราแล้ว"

เนียมิ: อาหารเหรอ?? หรือว่าพวกนายจะ...

"ใช่! พวกเราจะพาไป "เผา" ให้กลายเป็นเนื้อแมวย่างยังไงล่ะ! ฮ่าๆๆ"

มดตัวนั้นหัวเราะด้วยความสะใจ ก่อนที่จะเดินจากไป

เนียมิ: (⊙﹏⊙) แย่แล้วล่ะสิ! เรามาอยู่ในที่ๆ ไม่ควรจะอยู่ซะแล้ว! ...จริงด้วยสิ! Σ(⊙o⊙)

เนียมินึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วจากนั้นเธอก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า

เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"

แต่ทว่า... มันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

เนียมิ: อะเอ๊?? ทำไมถึงไม่มีคลื่นแสงแปลงร่างออกมาล่ะ งั้นลองใหม่อีกรอบ... "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"

เธอพยายามแปลงร่างเป็นป๊อปพีชอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเดิม

เนียมิ: ทำไมถึงแปลงร่างไม่ได้ล่ะ... อ๊ะ! Σ(⊙o⊙)

จากนั้นอยู่ๆ เธอก็นึกถึง "เงื่อนไข" ที่สำคัญในการแปลงร่างขึ้นมาได้

*****************************************************

【ย้อนความจาก STAGE 14】

MZD: การแปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์สได้ พวกเธอทั้งสองจำเป็นจะต้องอยู่พร้อมกัน ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถแปลงร่างได้

*****************************************************

เนียมิ: ลืมนึกไปเลยว่าถ้ามิมิจังไม่ได้อยู่ด้วยกัน ก็แปลงร่างไม่ได้นี่นา โธ่... (>_<。)

--------------------------------------------------------------------------------

สลับมาทางมิมิ หลังจากที่เธอลอบเข้าไปในรังแล้ว บรรยากาศภายในรังมีสภาพเป็นถ้ำที่มีทางเดินแคบๆ ทอดยาวและคดเคี้ยวไปเรื่อยๆ ซึ่งก็ดูแทบไม่ต่างไปจาก "ดันเจี้ยนซากโบราณป๊อปปิน" ที่เคยไปลุยเมื่อคราวก่อนเท่าไหร่นัก

แต่สิ่งที่ต่างก็คือ เส้นทางของที่นี่มีความสลับซับซ้อนมากกว่า โดยในระหว่างทางเธอได้เจอกับทางแยกมากมายหลายทาง และในแต่ละทางที่เลือกไปนั้น บางจุดเธอก็ได้เจอกับกลุ่มมดส่วนหนึ่งที่เดินไปมาในรังด้วย ซึ่งเธอก็สามารถแอบและหาทางหลบสายตาจากพวกมันมาได้โดยตลอด ถ้าจำไม่ผิด นี่มันคล้ายกับเกม "Metal Gear Solid" ภาคแรกเลย...

จนกระทั่งเธอเดินทางมาถึงบริเวณห้องโถงแห่งหนึ่ง ซึ่งมีประตูและทางแยกอยู่จำนวนหนึ่ง และในระหว่างที่เธอกำลังซ่อนตัวด้วยลังกระดาษนั้น เธอได้เห็นกลุ่มมดทหารกำลังพาแมลงปอตัวหนึ่งเข้าไปในห้องที่มีประตู ก่อนที่มดทหารจะใช้ไฟเผาแมลงปอผู้โชคร้ายจากภายในห้องนั้น

มิมิ: อย่างกับใน "แรมโบ้ 3" เลยแฮะ ต้องรีบหาเนียมิจังให้เจอแล้ว...!

จากนั้นเธอก็ออกเดินทางต่อหลังจากที่ได้โอกาส โดยที่ยังใช้ลังกระดาษพรางตัวอยู่

เธอเลือกเดินไปตามทางที่มดทหารพาแมลงปอมาเมื่อสักครู่ เพราะเธอคิดว่าหากมดทหารพาเหยื่อมาจากทางนั้นละก็ เนียมิคงต้องอยู่ในห้องใดห้องหนึ่งที่มาจากทางนั้นแน่ๆ

หลังจากที่เดินหาต่อไปได้อีกสักพัก ในที่สุด มิมิก็ได้เจอกับเนียมิที่ถูกขังอยู่ในห้องเรือนจำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

มิมิ: เนียมิจัง! ฉันมาช่วยแล้ว!!

มิมิค่อยๆ เรียกเนียมิที่อยู่ในกรง

เนียมิ: มิมิจัง! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเหรอ??

มิมิ: ที่นี่เป็นรังมดน่ะ ดูเหมือนว่าเธอจะเดินตกหลุมพรางของพวกมันจนมาอยู่ในนี้ ฉันก็เลยหาทางแอบลอบเข้ามาเพื่อช่วยเธอออกไปนี่ไงล่ะ!

เนียมิ: อย่างนี้นี่เอง หลุมพรางที่ฉันตกลงไป เป็นกับดักของพวกมดสินะ

มิมิ: ใช่แล้วล่ะ! แต่ว่าตอนนี้เธอต้องรีบออกมาแล้วล่ะ

เนียมิ: ถ้างั้นก็มาแปลงร่างกันเลยไหม?

มิมิ: โอเค ฉันต้องการแบบนั้นอยู่แล้ว! (@^0^@)

แล้วทั้งคู่ก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า

มิมิ/เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"

จากนั้นก็เกิดคลื่นแสงสีชมพูออกมาจากกำไล ก่อนที่คลื่นแสงจะเข้ามาครอบร่าง แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็กลายเป็น ป๊อปเลิฟและป๊อปพีช

ป๊อปพีชใช้พละกำลังจากร่างแปลงดึงประตูลูกกรงจนหลุดออกมาได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่จะเดินออกมานอกกรง

ป๊อปพีช: ขอบใจที่มาช่วยนะ ถ้างั้นพวกเราก็รีบออกจากที่นี่กันเลยดีกว่า

ป๊อปเลิฟ: เดี๋ยวก่อนนะ ฉันขอเช็คอะไรก่อนนิดหนึ่ง

จากนั้นป๊อปเลิฟก็เดินเช็คภายในเรือนจำอยู่สักพัก เธอพบว่านอกจากเนียมิหรือป๊อปพีชแล้ว ยังมีแมลงตัวอื่นๆ ที่ถูกขับอยู่อีกมากมาย

ป๊อปเลิฟ: ฉันว่าจะช่วยเหยื่อที่เหลือออกมาด้วยน่ะ เพราะตอนก่อนที่จะมาถึงเรือนจำ ฉันเห็นเหยื่อแมลงส่วนหนึ่งถูกพวกมดจับไปประหารด้วยนะ

ป๊อปพีช: งั้นก็มาช่วยออกมาให้หมดเลยเถอะ

ป๊อปเลิฟ: ได้เลย!

แล้วทั้งสองก็ทยอดช่วยแมลงที่เหลือออกมาจากคุกได้ทั้งหมด โดยใช้กำลังดึงประตูลูกกรงให้หลุดออกมา

ป๊อปพีช: เอาล่ะ แล้วจะเอายังไงกันต่อดี?

ป๊อปเลิฟ: ฉันจะเป็นคนนำทางให้นะ ส่วนเธอก็คอยเฝ้าดูพวกเขาด้วยก็แล้วกัน

ป๊อปพีช: โอเค!

แต่ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มภารกิจหลบหนีออกจากรัง พวกมดทหารจำนวนหนึ่งได้เดินเข้ามาภายในเรือนจำหลังจากที่ได้ยินเสียงเอะอะจากพวกแมลงที่ช่วยออกมา แต่ทั้งสองก็สามารถจัดการพวกมันลงได้อย่างง่ายดาย

ป๊อปเลิฟ: เอาล่ะ ตามมาทางนี้เลย!

ป๊อปเลิฟตะโกนเรียกฝูงแมลงให้ตามพวกเธอมา แล้วจากนั้นทั้งสองก็ค่อยๆ นำทางฝูงแมลงไปยังทางออกรัง โดยในระหว่างนั้นก็ยังคงมีมดทหารที่ถือหอกและดาบจำนวนหนึ่งคอยเข้ามาขัดขวางเป็นระยะ ทั้งบุกมาจากทางด้านหน้า ด้านหลัง หรือแม้กระทั่งดักลอมทั้งสองทาง แต่ทั้งสองก็ยังเอาชนะมาได้ตลอดทาง จนในที่สุด ทั้งสองรวมถึงฝูงแมลง ก็สามารถหลบหนีออกมาจากรังมดได้สำเร็จ

"ขอบคุณพวกเธอทั้งสองมากๆ เลยนะที่ช่วยพวกเราออกมา"

ผีเสื้อ‎ตัวหนึ่งกล่าว

"ใช่แล้วล่ะ ถ้าหากไม่ได้พวกเธอทั้งสองช่วยออกมาละก็ พวกเราได้กลายเป็นอาหารให้พวกมดอย่างแน่นอนเลยล่ะ"

จักจั่นตัวหนึ่งกล่าว

ป๊อปพีช: แฮะๆ เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้ว (^▽^)

"ว่าแต่พวกเธอเป็นมนุษย์ที่ถูกพิษของดอกสมอลล่าทำให้ตัวเล็กลงใช่ไหม?"

แมลงเต่าทองตัวหนึ่งกล่าว

ป๊อปเลิฟ: ใช่ค่ะ พวกเราถูกพิษของดอกสมอลล่าทำให้ตัวเล็กลง

"ถ้างั้นก็ตามฉันมาสิ เดี๋ยวฉันจะให้ยาถอนพิษนะ"

ป๊อปเลิฟ: มียาถอนพิษด้วยเหรอคะ?! ขอบคุณมากๆ เลยนะค่ะ!

--------------------------------------------------------------------------------

แล้วทั้งสองก็ตามแมลงเต่าทองไปที่บ้านของเขา ซึ่งอยู่บนต้นไม้ (ในตอนนี้พวกเธอทั้งสองได้กลับสู่ร่างเดิมแล้ว )

"ถือซะกว่าเป็นการตอบแทนที่พวกเธอช่วยออกมาก็แล้วกันนะ"

แมลงเต่าทองกล่าวก่อนที่จะมอบยาถอนพิษให้กับทั้งสอง

เนียมิถือขวดยาพลิกไปมาเพื่อตรวจสอบ ก่อนที่จะถาม

เนียมิ: แล้วยานี้มันมีผลข้างเคียงอะไรหรือเปล่า?

"ไม่มีผลข้างเคียงอะไรหรอก ปลอดภัย 100% แน่นอน ฉันเคยทดลองยานี้กับมนุษย์คนอื่นๆ มาหลายคนแล้ว"

เนียมิ: แต่ฉันรู้สึกไม่ไว้ใจเลย...

มิมิ: ถ้างั้นฉันขอดื่มก่อนแล้วนะ

และทันทีที่มิมิดื่มยาเข้าไป ร่างการของเธอก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น จนกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกครั้ง

มิมิ: ร่างกายกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ!! \^o^/

เนียมิมองขวดยาด้วยความลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจดื่มเข้าไป แล้วร่างกายของเธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้เช่นกัน

เนียมิ: ร่างกายกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว!! ขอบคุณสำหรับยานะ!! ♪(^∇^*)

มิมิ: ถ้างั้นพวกเราก็ขอตัวลาแล้วนะคะ

"อืม!! แล้วระวังอย่าไปจับดอกสมอลล่าอีกล่ะ ถ้าหากพวกเธอตัวเล็กอีกคราวนี้ ฉันจะไม่ให้ยาแล้วนะ"

เนียมิ: ค่า!! ฉันจะไม่มีทางไปยุ่งกับดอกนั้นอีกเด็ดขาดเลยล่ะ!!

แล้วจากนั้นทั้งสองก็เดินจากไปอย่างมีความสุข

มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 5 เรียบร้อยแล้ว!!

--------------------------------------------------------------------------------

ระหว่างทางที่กำลังเดินกลับไปยังจุดตั้งแคมป์

เนียมิ: ดีนะที่พวกเราได้ยาถอนพิษ ไม่อย่างนั้นคงได้นอนในป่าแน่ๆ เลยล่ะ

มิมิ: อืม!! (แต่รู้สึกเสียดายโพรงกระต่ายที่จัดไว้จัง...)

แล้วจากนั้นก็มีเสียงท้องร้องดังสนั่นมาจากทางเนียมิ

เนียมิ: คือที่จริงแล้วตอนนี้... ฉันรู้สึกหิวจนตาเริ่มลายแล้วล่ะ เพราะตั้งแต่ที่ตกหลุมพรางไปก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย

มิมิ: เอ้านี่!

มิมิมอบช็อกโกแลตแท่งให้กับเนียมิ

เนียมิ: มีช็อกโกแลตด้วยเหรอ? เธอพกมาตั้งแต่เมื่อไหร่? (ไม่เห็นบอกเลย)

มิมิ: ฉันคิดอยู่แล้วล่ะว่าสักวันจะต้องเจอสถานการณ์แบบนี้ ฉันก็เลยพกขนมติดตัวมาด้วยเผื่อเหตุฉุกเฉินน่ะ

เนียมิ: งั้นเหรอ.. ขอบใจมากนะ!! ฉันรักเธอที่สุดเลยล่ะ!! (*^▽^*)

เนียมิพยายามกระโดดเข้ากอดมิมิ แต่มิมิพยายามหลบ

มิมิ: เฮ้ย! เธอหิวจนเพี้ยนไปแล้วหรือไง!! (และอีกอย่างวันนี้ก็ไม่ใช่วาเลนไทน์ด้วยนะ)

และในระหว่างที่ทั้งสองกำลังไล่กวดกันนั้น

"เออ... พวกพี่ขอโทษด้วยนะคะ ที่นี่คือที่ไหนของเกาะป๊อปปินเหรอ?"

อยู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาถามทาง ทำให้ทั้งสองต้องหยุดทันที

มิมิ: ที่นี่คือพีชทาวน์... เอ๊!? Σ( °_°)

คำพูดของมิมิขาดหายไป เพราะเธอรู้สึกคุ้นๆ กับเด็กผู้หญิงคนนี้มาก

"เป็นอะไรไปเหรอ!?"

มิมิ/เนียมิ: ไม่จริง...!? นั่นมัน "มินิต" (Minit's) นี่น้า!!

ทั้งคู่ตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<