pop'n music RESPECT : STAGE 21 「ภาพสเก็ตสื่อรัก」

【ย้อนความจากเหตุการณ์เมื่อวานกันสักเล็กน้อย】

ในขณะที่เมล์กับบาจิกำลังปั่นจักรยานแข่งกันอย่างดุเดือดนั้น อยู่ๆ ก็มีสาวน้อยนางฟ้าตนหนึ่งบินผ่านมาแถวนั้นพอดี ซึ่งความจริงแล้วเธอกำลังมีธุระเร่งด่วนอยู่ แต่ด้วยความสงสัยเธอจึงตัดสินใจบินแวะลงไปดู

แล้วเธอก็ได้พบกับเมล์ที่กำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบในการแข่งขันจักรยาน เธอจึงตัดสินใจช่วยเหลือเมล์ด้วยการเป่าทรัมเป็ตประจำตัวเพื่อส่งพลังแห่งจิตใจให้กับเมล์ จนเมล์สามารถคว้าชัยชนะกลับมาได้

และเมื่อเมล์กับบาจิใกล้ถึงเส้นชัยที่เป็นทางผ่านลงไปยังพีชทาวน์

"แต่ว่า.. ฉันเริ่มบินตามไม่ไหวแล้วล่ะ ที่เหลือก็ขอให้โชคดีก็แล้วกันนะ!"

แล้วทันใดนั้นสาวน้อยนางฟ้าอยู่ๆ ก็เหมือนวูบหมดแรง ทำให้ร่วงลงมาตัดหน้าของบาจิ

บาจิ: อะไรน่ะ?!

บาจิเห็นร่างของนางฟ้าร่วงลงมาตัดหน้าเธอ ทำให้เธอต้องรีบหักหลบในทันที ซึ่งก็สามารถหลบไปได้แบบฉิวเฉียด

แล้วจากนั้นสาวน้อยนางฟ้าก็นอนหมดสติคาพื้นถนน...

-ผ่านไปหลายนาที-

เคนจิกำลังขับรถ นิสสัน 180SX ของตัวเองเพื่อลงไปดูผลการแข่งขันที่เส้นชัย ซึ่งมีอิเคทานินั่งมาในรถด้วย

เคนจิ: จริงด้วยสิ ฉันไม่ได้รู้เรื่องหนึ่งของนายมาสักพักแล้วล่ะ

อิเคทานิ: เรื่องอะไรเหรอ?

เคนจิ: ตอนนี้เรื่องของริเอะจังคืบหน้าไปถึงไหนแล้วล่ะ?

อิเคทานิ: คือว่าเรื่องนั้นน่ะ เออ... (。_。)

เคนจิ: ไปได้สวยจนอายที่จะบอกเลยใช่มั้ยล่ะ...

อิเคทานิ: คือว่าไม่ใช่นะ จริงๆ แล้วตอนนี้ฉัน...

ยังไม่ทันที่อิเคทานิจะได้พูดจนจบ เคนจิก็พบกับบุคคลที่กำลังนอนกว้างถนนอยู่ ทำให้เขาต้องรีบหยุดรถทันที จนหัวของอิเคทานิแทบจะเหวี่ยงไปกระแทกกับคอนโซลเพราะแรงเบรก

อิเคทานิ: ทำไมอยู่ๆ ถึงเบรกกะทันหันล่ะ??

เคนจิ: มีคนนอนอยู่กลางถนนน่ะ

แล้วทั้งสองจึงลงจากรถเพื่อมาดู ก็พบกับเด็กสาวที่กำลังนอนหมดสติอยู่

เคนจิ: นี่คุณ! เป็นอะไรหรือเปล่า?!

เคนจิรีบวิ่งเข้ามาประคองตัวเธอขึ้นเพื่อดูอาการ

แล้วจากนั้นสักพักเธอก็ค่อยๆ ได้สติตื่นขึ้นมา

อิเคทานิ: ได้สติแล้วล่ะ!

"เออ.."

เธอค่อยๆ ลุกออกมาจากอ้อมแขนของเคนจิ แล้วยืนเช็คสภาพร่างกายของตัวเองอยู่สักพัก

"ฉันไม่เป็นอะไร แต่ก็ขอบคุณที่ช่วยนะ ^_^"

และเมื่อเคนจิกับอิเคทานิได้เห็นรูปร่างและโฉมหน้าของเธอหลังจากที่ยืนขึ้นแล้ว ทั้งสองก็มองอย่างตกตะลึงจนแทบไม่วางสายตา เพราะเธอเป็น "นางฟ้า" นั่นเอง

อิเคทานิ: Σ( °Д°) ขะ... ขอโทษนะครับ! ผมรู้ว่ามันเสียมารยาท จะ..จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ!

อิเคทานิรีบวิ่งกลับไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

เคนจิ: (￣_￣|||) เออ.. แล้วก่อนที่เธอจะหมดสติไป มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ พอจะจำได้บ้างหรือเปล่า?

"คือว่าฉันรีบบินเร็วไปหน่อยก็เลยหมดแรงน่ะคะ แฮะๆ (￣▽￣)"

เธอตอบพลางเกาหัวของตัวเอง

เคนจิ: อ๋อ.. แล้วเธอไม่ใช่คนที่เกิดบนพื้นโลกใช่ไหมครับ? เพราะมีปีกที่หลังนั่น แล้วก็วงแหวนด้วย...

"ค่ะ! ฉันเป็นชาว "ไวท์แลนด์" น่ะคะ"

เคนจิ: อ๋อ! ไวท์แลนด์...เหรอครับ? (ก็พอจะได้ยินมาอยู่บ้างนะ)

"ค่ะ! ฉันชื่อ "โปเอ็ต" (Poet) ยินดีที่ได้รู้จักกันนะ ^_^ แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ"

เคนจิ: ไปไหนเหรอ?

โปเอ็ต: ไปที่ "ดินแดนเทพนิยาย" ฉันต้องรีบไปให้หันก่อนที่แสงจันทร์ของคืนนี้จะหายไป ไม่อย่างนั้น ฉันอาจจะถูกเบื้องบนลงทัณฑ์ให้ติดอยู่ในความมืดมิดไปตลอดกาลก็เป็นได้

เคนจิ: อ๋อ.. เมืองที่อยู่ถัดไปนี่เอง งั้นก็ขอให้โชคดีล่ะ!

แล้วจากนั้นโปเอ็ตก็กลางปีกบินออกไปอย่างสวยงาม โดยที่มีขนนกร่วงลงมาใบหนึ่ง เคนจิจึงรับมันไว้

เคนจิ: มีอยู่จริงๆ ด้วยสินะ... "ผู้หญิงบนท้องฟ้า"

[เพลงประกอบ End of the Moonlight / Forte Escape]

โปเอ็ต: สวัสดีค่ะ!! ฉันชื่อ "โปเอ็ต" (Poet) กำลังเดินทางไปดินแดนเทพนิยาย (Marchen Kingdom) เพื่อไปฝึกฝนการอยู่ร่วมกับชาวโลกค่ะ!! ตามธรรมเนียมปฏิบัติของชาวไวท์แลนด์ เมื่อถึงวัย 13 ปี จะต้องลงมายังโลกมนุษย์เพื่อเรียนรู้การอยู่ร่วมกับชาวโลก ในเมืองที่ไม่มีเทวดาอื่นมาอยู่ และการจะเดินทางมายังโลกมนุษย์ได้ต้องมาในคืนพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น เพราะเป็นช่วงเวลาเดียวที่ประตูทั้งสองโลกเชื่อมหากันได้ และถ้าเกิดลงมายังโลกมนุษย์แล้วแต่ยังหาที่อยู่เป็นหลักแหล่งไม่ได้หลังจากที่แสงจันทร์มอดลงไปแล้วล่ะก็... ว่ากันว่า จะต้องติดอยู่ในมิติอันมืดมิดไปชั่วนิรันดร์เลยล่ะ (>_<。) เอาล่ะ ต้องรีบไปให้ทันก่อนที่แสงจันทร์ของคืนนี้จะมอดลงแล้ว!

โปเอ็ตแนะนำตัวกับผู้อ่าน ก่อนที่จะบินมุ่งหน้าไปยังจุดหมายของเธออย่างรวดเร็ว

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 21
「ภาพสเก็ตสื่อรัก」

--------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันรุ่งขึ้น ในขณะที่ มิมิ เนียมิ กำลังนั่งเล่นเกมเครื่องนินเท็นโดสวิตช์ด้วยกันอยู่ในมายแคมป์นั้น อยู่ๆ ก็มีคนมาตะโกนเรียกจากหน้าเต็นท์

(เกมที่พวกเธอกำลังเล่นอยู่นั้น คือเกม Pengo! จากชุดรวมเกม Ge-Sen Love: Plus Pengo! (aka. Arcade Love: Plus Pengo!))

"มีใครอยู่หรือเปล่าครับ!!"

เนียมิ: Σ( °_°) เสียงนี่มัน...!!

เนียมิรู้สึกคุ้นหูกับเสียงของคนที่มาเรียก แล้วจากนั้นเธอจึงเดินออกไปดูหน้าเต็นท์ พบว่าเป็น อิเคทานิ กับ เคนจิ ที่มาหานั่นเอง

เนียมิ: อ่ะ!! รุ่นพี่อิเคทานิ กับ เคนจิ!!

เคนจิ: ไง!! ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ!

เนียมิ: พวกรุ่นพี่ มาทำอะไรที่นี่เหรอค่ะ?

อิเคทานิ: คือว่าพวกเราเอาของมาฝากน่ะครับ

เนียมิ: ของฝากเหรอ??

อิเคทานิ: อืม!! ที่จริงตอนแรกผมกะจะส่งมาให้ทางขนส่ง แต่พอดีพวกเรามาแวะเที่ยวที่เมืองนี้พอดี ก็เลยเอาของที่กะจะส่งตอนแรกมาฝากให้ถึงที่เต็นท์นี้เลย (จะได้ไม่ต้องเสียค่าส่งไง)

แล้วอิเคทานิก็มอบของบางอย่างให้กับเนียมิ

เนียมิ: นี่มัน...

อิเคทานิ: ชุดเวทมนตร์น่ะ

เนียมิ: ชุดเวทมนตร์.. งั้นเหรอ?? (มันคืออะไรกันน่ะ?)

อิเคทานิ: เออ.. ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันนะ แต่ริเอะจังเจอมันมาจากตู้เก็บเสื้อผ้าเก่าๆ ของเธอน่ะ เธอบอกว่ามันเป็นชุดสำหรับสวมใส่เวลาเดินทางไปยัง "ดินแดนเทพนิยาย" ซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ถัดไปจากพีชทาวน์

มิมิ: เมืองต่อไปเป็นเมืองเทพนิยายเหรอ?

เนียมิ: (Σ( °_°) มิมิจังมาตั้งแต่เมื่อไหร่??)

เนียมิหันมามองมิมิที่เดินออกมาหา อิเคทานิ กับ เคนจิ แบบไม่รู้ตัว

อิเคทานิ: อืม! และถุงมือนี้ยังทำให้สามารถใช้เวทมนตร์ในระดับเบื้องต้นได้ด้วยนะ บางทีชุดพวกนี้มันอาจจะพอช่วยเหลือพวกเธอตอนที่เดินทางไปยังเมืองนั้นก็ได้

เคนจิ: แล้วก็.. ฉันมีเรื่องอยากจะถามพวกเธอนิดนึงนะ

เนียมิ: ว่า?

เคนจิ: คือฉันได้ข่าวมาว่าที่งานเทศกาลในเมืองบอนเต้เมื่อหลายวันก่อนมีสัตว์ประหลาดมาออกอาละวาด และก็มีฮีโร่ลึกลับกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่า ป๊อปเปอร์ส ปรากฏตัวออกมาหยุดยั้งสัตว์ประหลาดไว้ได้ ซึ่งฮีโร่ที่ว่าน่ะ มีหน้าตาคล้ายกับพวกเธอมาก ...หรือว่า ป๊อปเปอร์ส ก็คือ.. พวกเธอเอง?

มิมิ/เนียมิ: เอ๊.....? （⊙ｏ⊙）

มิมิ เนียมิ รู้สึกตกใจกับคำถามดังกล่าว

มิมิ/เนียมิ: ไม่ใช่เลยนะ!!

มิมิกับเนียมิตะโกนออกมาพร้อมกัน

เคนจิ: แล้วนี่ล่ะมันคืออะไร พอจะอธิบายได้ไหม?

เคนจิเปิดคลิปวิดีโอจากมือถือที่เขาถ่ายไว้ได้มาให้ทั้งสองดู เป็นภาพตอนที่ทั้งสองยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา ก่อนที่ทั้งสองจะหายตัวไปพร้อมกับแสงที่แลบออกมาชั่วพริบตา จากนั้่นสักพักก็กลับมาในร่างป๊อปเปอร์สโดยพุ่งลงมาจากฟ้า

เนียมิ: คือตอนนั้นพวกเราใช้ไฟแฟลชจากสมาร์ตวอทซ์ แล้วอาศัยจังหวะที่แสงแฟลชแลบออกมารีบวิ่งนี้ไปต่างหากล่ะ!

มิมิ: และอีกอย่างในคลิปนั้นพุ่งลงมาจากฟ้าด้วย จะไปใช่ได้ยังไงกันล่ะ

อิเคทานิ: นั่นสิ ฉันเห็นด้วยนะ แค่ทิศทางที่กลับมามันก็ไม่ใช่ล่ะ

แล้วเคนจิก็ดูคลิปซ้่ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจ

เคนจิ: เออ... จะว่าไปก็จริงนะ แสงแฟลชถ้าส่องเข้ากล้องด้วยกัน มันก็มากพอที่จะทำให้แสงในภาพรวนไปชั่วครู่ได้เหมือนกัน (￣_￣|||)

อิเคทานิ: งั้นตอนนี้พวกเราก็ขอตัวกลับบ้านแล้วนะ แล้วขอให้โชคดีกับเมืองถัดไปล่ะ!!

แล้ว อิเคทานิ กับ เคนจิ ก็จากไป

เนียมิ: อย่างน้อยก็ยังดีนะ ที่เรื่องตัวจริงของป๊อปเปอร์สไม่แตกน่ะ

มิมิ: นั่นสิ (￣_￣|||)

--------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่หมดกิจวัตรช่วงเช้าในมายแคมป์แล้ว ก็ได้เวลาที่ทั้งสองเริ่มออกผจญภัยในพีชทาวน์กันต่อ

เนียมิ: พอพูดถึงป๊อปเปอร์สแล้ว เธอคิดว่าเซจะปรากฏตัวออกมาอีกเมื่อไหร่กันเหรอ?

มิมิ: เรื่องนั้นมันคาดเดาไม่ได้นะ แต่ถ้าออกมาเมื่อไหร่พวกเราก็พร้อมสู้อยู่แล้ว

เนียมิ: อืม.. แต่ฉันรู้สึกเหมือนเธอเริ่มเปลี่ยนไปนิดนึงนะ

มิมิ: ตรงไหนเหรอ?

เนียมิ: ก็ตรงที่เธอดูจะเริ่มห้าวหาญกับการต่อสู้กับเซมากขึ้นกว่าแต่ก่อนแล้วสิ ทั้งที่เมื่อก่อนออกจะไม่มั่นใจแท้ๆ

มิมิ: จริงเหรอเนี่ย?! (ขอบใจที่ชมนะ)

เนียมิ: จริงแน่นอนสิ แต่ฉันว่าส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะพลังของกำไลด้วยล่ะมั้ง มันเลยทำให้เธอรู้สึก "กล้าหาญ" ขึ้นมาได้ เพราะตอนที่ไปดันเจี้ยนซากโบราณป๊อปปิน เธอเองก็เคยบอกว่า พอแปลงเป็นป๊อปเลิฟแล้วก็หายกลัวความมืดในทันทีเลยใช่ไหมล่ะ?

มิมิ: ก็ใช่นะ พอทุกครั้งที่ฉันแปลงเป็นร่างป๊อปเลิฟแล้ว มันก็รู้สึกมีความมั่นใจขึ้นมาทันทีเลย ทั้งที่ก่อนแปลงร่างยังรู้สึกกลัวอยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกมั่นใจตลอดเวลาแล้วล่ะนะ ^_^

เนียมิ: งั้นแบบนี้ก็แสดงว่าเธอคงไม่กลัวความมืดแล้วใช่ไหม?

มิมิ: ก็น่าจะนะ...

และในระหว่างที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ นั้น อยู่ๆ ก็มีคนที่เดินสวนทางมา เข้ามาถามทางกับพวกเธอ

"เออ.. ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า "หมู่บ้านวินด์มิลล์" อยู่ตรงไหนของพีชทาวน์เหรอครับ?"

มิมิ: หมู่บ้านวินด์มิลล์ เหรอ...?

จากนั้นทั้งสองก็หันมามองหน้ากัน แล้วหันกลับมาส่ายหน้าเพื่อเป็นการแสดงว่า "ไม่ทราบ"

"งั้นก็ขอบคุณนะครับ"

แล้วเขาก็เดินจากไป

เนียมิ: หมู่บ้านวินด์มิลล์ในพีชทาวน์เหรอ

มิมิ: ลองไปหาดูกันไหมล่ะ? เผื่อจะมีภารกิจอะไรให้ทำก็ได้

เนียมิ: โอเค!!

แล้วทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านวินด์มิลล์ โดยค้นหาสถานที่จากในแผนที่

--------------------------------------------------------------------------------

หมู่บ้านวินด์มิลล์ (Windmill Village) เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ภายในพื้นที่ของพีชทาวน์ ที่นี่เต็มไปด้วยกังหันลมวินด์มิลล์มากมาย

ภาพจาก: https://maps.google.com/maps/contrib/105996271982342485322

เนียมิ: ที่นี่เองน่ะเหรอ หมู่บ้านวินด์มิลล์

มิมิ: สวยงามมากเลยล่ะ!!

แล้วจากนั้นทั้งสองก็เริ่มเดินสำรวจภายในพื้นที่

ขณะเดียวกันภายในหมู่บ้าน มีเด็กสาวคนหนึ่งกำลังนั่งเล่นกังหันกระดาษอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเอง พร้อมกับฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุข

และในขณะนั้นเอง มิมิกับเนียมิ ได้เดินผ่านมาทางหน้าบ้านของเธอพอดี เมื่อเธอเห็นพวกมิมิเธอก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

"Σ( °_°) นั่นมันใครกันน่ะ?! (ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย)"

ด้วยความสงสัยเธอจึงลุกแล้วลองเดินเข้าไปหาดู

มิมิ: ทิวทัศน์ที่นี่สวยมากจริงๆ เลยนะ น่ามาอยู่แบบถาวรจริงๆ ^_^

"เออ คือว่า..."

เด็กสาวเดินตัดหน้าเข้ามาถามพวกเธอทั้งสอง

มิมิ: หืม?! มีเรื่องอะไรให้พวกเราช่วยเหลือไหม?

"คือว่าพวกคุณไม่ใช่คนในพีชทาวน์ใช่ไหมคะ? เพราะฉันรู้สึกว่าไม่เคยเห็นหน้าพวกคุณมาก่อนเลย"

มิมิ: อืม! ใช่แล้วล่ะ พวกเราเป็นนักท่องเที่ยว

เนียมิ: และพวกเราก็คือป๊อปปินเพลเยอร์ที่ผ่านมาแถวนี้เพื่อตามหาสแตมป์กันน่ะ

"อ๋อ! พอได้ยิน "ป๊อปปินเพลเยอร์" ฉันก็นึกออกแล้ว พวกเธอก็คือ มิมิ เนียมิ ป๊อปปินเพลเยอร์ในตำนานที่เค้าลือกันสินะ ฉันรู้เรื่องนี้มาจากเพื่อนของฉันแล้วล่ะ ส่วนฉันชื่อ "คลาล่า" (CLARA) ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^_^"

คลาล่าโค้งตัวเพื่อทักทาย

มิมิ: อืม! ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ แล้วเธอมีเรื่องอะไรให้พวกเราช่วยเหลือหรือเปล่า?

คลาล่า: เออ.. คือว่าเมื่อไม่นานมานี้ ฉันเจอรูปนี้ตกอยู่ที่พื้นน่ะ

คลาล่านำกระดาษที่มีรูปวาดออกมาให้ทั้งสองดู

มิมิ: โห้!! ภาพสเก็ตหน้าเธอเองเหรอเนี่ย (⊙_⊙)!

เนียมิ: วาดได้เหมือนมากเลยล่ะ!! (⊙_⊙)!

คลาล่า: อืม.. แต่ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนมาวาดรูปพวกนี้น่ะ

เนียมิ: งั้นก็แสดงว่าภารกิจของพวกเราก็คือ...?

คลาล่า: พวกเธอช่วยไปออกตามหาเจ้าของรูปสเก็ตพวกนี้หน่อยได้ไหม ฉันอยากรู้ว่าจริงๆ เลยว่าใครเป็นคนวาดกันน่ะ

เนียมิ: ได้เลย! พวกเรายินดีรับภารกิจนี้ ☆(＾-゜)

มิมิ: แต่ดูจากรูปแล้ว ฉันคิดว่าคนที่วาดคงจะต้องชอบเธอเอามากๆ แน่ๆ เลยล่ะ หรือพูดอีกอย่างก็คือ... คนๆ นั้น อาจกำลังหลงรักเธออยู่ก็ได้♥

คลาล่า: เอ่อ! จริงสิ เดี๋ยวฉันจะออกไปซื่อขนมปังนะ พวกเธอจะไปกับฉันไหมล่ะ?

มิมิ: โอเค!! ^_^

--------------------------------------------------------------------------------

แล้วทั้งหมดก็เดินทางไปยังร้านขนมปังที่อยู่ในย่านการค้าของเมืองนี้

ทันทีที่เดินเข้ามาภายในร้าน พวกเธอก็ได้พบกับ...

"ขอบคุณที่มาอุดหนุนค้า~"

เจ้าของร้านกล่าวขอบคุณกับเด็กผู้หญิงคนนั้นหลังจากที่ซื้อขนมปัง แล้วจากนั้นเธอก็เดินสวนมาทางพวกมิมิ

ยูลูลู่: Σ( ✿°_°) เอ้า! คลาล่าจัง! พวกมิมิด้วย!

แล้วเธอก็เดินเข้ามาหาทั้งสาม

ยูลูลู่: ทำไมพวกมิมิจังถึงมากับเธอได้ล่ะ??

คลาล่า: คือพอดีฉันเจอกับพวกเค้าโดยบังเอิญน่ะ ก็เลยขอให้เค้าช่วยตามหาคนหน่อยน่ะ

ยูลูลู่: ตามหาคนหาย ..เหรอ?

คลาล่า: ไม่ใช่แบบนั้นนะ แต่เธอพอจะรู้จักหรือเคยเห็นคนที่วาดภาพสเก็ตเก่งๆ ที่อยู่แถวนี้บ้างหรือเปล่า?

ยูลูลู่ใช้เวลานึกอยู่สักพัก ก่อนที่จะตอบ

ยูลูลู่: เออ... เรื่องนั้นฉันเองก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ

เนียมิ: เดี๋ยวก่อนนะ คลาล่าจังรู้จักกับยูลูลู่ด้วยเหรอ?

คลาล่า: อืม! ^_^ ฉันเป็นเพื่อนสนิทกันน่ะ และคนที่เล่าเรื่องของ มิมิ เนียมิ ให้ฉันฟังก็คือเธอนี่แหละ

ยูลูลู่: ใช่แล้วล่ะ และคลาล่าจังก็เป็นคนช่วยสอนฉันเลี้ยงแกะด้วยนะ ...นั่นสิ ฉันขอถามใหม่อีกรอบนะ คลาล่าจังมาเจอกับพวกมิมิได้ยังไงเหรอ?

คลาล่า: ก็แบบว่า.. เดินผ่านมาแถวบ้านฉันพอดี แล้วบังเอิญฉันมีเรื่องที่อยากให้พวกเค้าช่วยพอดี ก็เลยถือโอกาสนี้ชวนออกมาซื้อขนมปังด้วยกันเลย

ยูลูลู่: อ๋อ.. เข้าใจแล้ว ...ถ้างั้นฉันขอตัวกลับแล้วนะ ฉันต้องรีบกลับไปดูแลฟาร์มต่อแล้ว!

คลาล่า: อืม! แล้วเจอกันใหม่

จากนั้นยูลูลู่ก็เดินจากไป

มิมิ: นึกไม่ถึงเลยจริงๆ นะว่ายูลูลู่ก็คือเพื่อนสนิทของเธอด้วย

คลาล่า: จริงสิ แล้วก่อนหน้านี้พวกเธอเคยเจอกับยูลูลู่จังมาแล้วด้วยเหรอ?

เนียมิ: อืม! พวกฉันเคยช่วยภารกิจให้เธอและก็ได้สแตมป์จากเธอมาด้วยนะ

คลาล่า: โห้!! จริงเหรอเนี่ย

มิมิ: อืม! ^_^

มิมิพยักหน้าตอบ

เวลาผ่านไปหลังจากที่ทั้งสามซื้อขนมปังเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดจึงเดินออกมานอกร้าน

เนียมิ: ขอบคุณที่เลี้ยงขนมปังให้พวกเรานะ แล้วเธอมีธุระยิบย่ออะไรกับพวกฉันต่อหรือเปล่า ฉันว่าจะลองออกไปตามหาแถวๆ นี้ดูหน่อยน่ะ

คลาล่า: เออ... ก็ไม่มีแล้วนะ

มิมิ: ถ้างั้นพวกเราออกไปตามหาแล้วนะ

คลาล่า: อืม! แล้วเจอกัน

แล้วทั้งสองก็เดินจากไป

แต่ทว่าหลังจากที่ทั้งสองจากไปได้ไม่นาน คลาล่าก็หันมาพบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของเธอพอดี

เขาคนนั้นจองมองเธอด้วยสีหน้าตกตะลึงราวกับว่า "เจอตัวเธอเข้าแล้ว" ทั้งสองฝ่ายต่างมองหน้ากันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเดินสวนจากไป

คลาล่าพลางหันไปมองเด็กผู้ชายคนนั้นที่เดินจากไป

คลาล่า: คงไม่ใช่คนนี้หรอกมั้ง...

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า พวกมิมิก็ยังคงตามหาคนที่วาดรูปคลาล่าไม่เจอเลย

เนียมิ: ถามหาจนทั่วเมืองแล้ว แต่ไม่มีใครรู้จักเลยแฮะ

มิมิ: หรือบางทีเขาคนนั้นอาจจะเป็นคนนอกพื้นที่ก็ได้นะ

เนียมิ: อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้

มิมิ: ฉันว่าถ้าเป็นคนนอกพื้นที่จริงๆ ล่ะก็...

มิมิใช้เวลาคิดหาวิธีตามหาอยู่พักหนึ่ง

มิมิ: ถ้าคนที่วาดรูปเป็นคนนอกพื้นที่จริงๆ ลองไปหาตามแถวที่พักต่างๆ ดูไหมล่ะ ถ้าเป็นตอนนี้อาจจะหาเจอก็ได้นะ (เพราะนี้ก็เริ่มเย็นแล้วด้วย)

เนียมิ: อืม!! ...แล้วจะเริ่มหาจากที่ไหนก่อนเหรอ?? เพราะที่พักของเมืองนี้มันมีเยอะมากเลยนะ

มิมิ: เออเรื่องนั้น...

มิมิใช้เวลาคิดอยู่พักหนึ่งอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะคิดอะไรไม่ออกแล้ว

เนียมิ: ฉันว่าลองไปถามประชาสัมพันธ์ของเมืองนี้ดูไหมล่ะ?

มิมิ: ประชาสัมพันธ์??

เนียมิ: อืม!! ก็ที่ป๊อปปินเซนเตอร์ของเมืองนี้ยังไงล่ะ ถ้าเขาเป็นเพลเยอร์หรือนักท่องเที่ยวเหมือนกับพวกเราล่ะก็ อาจจะเคยเห็นเขาก็ได้

มิมิ: Σ(⊙o⊙) โอ๊! ฉันลืมนึกเรื่องนั้นไปพอดีเลยนะ ...งั้นก็ไปกันเถอะ!!

--------------------------------------------------------------------------------

ณ ร้านป๊อปปินเซนเตอร์ของเมืองพีชทาวน์

"ยืนดีต้อนรับสู่ป๊อปปินเซนเตอร์ประจำพีชทาวน์ค้า~"

พนักงานที่เคาน์เตอร์หน้าร้านกล่าวขึ้นทันทีที่ทั้งสองเดินเข้ามาภายในร้าน

"ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยเหลือหรือเปล่าคะ? หรือว่าจะมาสอบระดับ 7 กัน?"

มิมิ: คือว่าคุณพอจะรู้จักคนที่วาดรูปสเก็ตบ้างหรือเปล่าคะ? ฉันลองถามกับชาวบ้านในเมืองนี้จนทั่วแล้วแต่ก็ไม่มีใครรู้จักเลย

"อืม..... ไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือเปล่านะ แต่เคยมีคนลักษณะที่ว่ามาถามทางกับฉันด้วยค่ะ"

เนียมิ: ถามทางเหรอ!? แล้วสถานที่ที่เขาถามใช่ "หมู่บ้านวินด์มิลล์" หรือเปล่า??

"ใช่ค่ะ"

มิมิ: แสดงว่าเขาตั้งใจจะมาสเก็ตรูปคลาล่าจังจริงๆ ด้วยสินะ ...แล้วเขามีรูปร่างหน้าตายังไงเหรอค่ะ พอจะจำได้บ้างไหม?

"ก็เป็นวัยรุ่นผู้ชายตอนต้น ตัวค่อนข้างสูงนิดน้อย แล้วก็ถืออุปกรณ์วาดรูปมาด้วย ...ที่จำได้ก็มีเท่านี้แหละค่ะ"

มิมิ: ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ

เนียมิ: แล้วเอายังไงกันต่อดี?

มิมิ: ก็คงต้องลองไปตะเวนหาตามที่พักต่างๆ ที่พอน่าจะเป็นไปได้เท่านั้นแล้วล่ะนะ

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปจนถึงพลบค่ำ

เนียมิ: เฮ้อ.. สุดท้ายวันนี้ทั้งวันก็หาไม่เจอเลย (นึกว่าจะง่ายซะอีก)

เนียมิกล่าวอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่พวกเธอลองไปถามหาตามที่พักต่างๆ มาแล้วบางส่วน

มิมิ: ก็เอาว่าไว้พรุ่งนี้ค่อยมาหาต่อก็แล้วกันนะ เพราะนี่ก็ค่ำแล้วด้วย

เนียมิ: อืม!!

และในขณะที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ ภายในย่านการค้านั้น ก็พบกับแสงไฟจากตลาดนัดที่กำลังเปิดทำการอยู่บริเวณลานกว้างตรงหน้าของพวกเธอ

เนียมิ: Σ( °_°) มีตลาดนัดตอนกลางคืนด้วยแฮะ

มิมิ: ลองไปแวะดูกันหน่อยไหมล่ะ? เพื่ออาจจะมีอะไรน่าสนใจก็ได้

แล้วทั้งสองก็แวะเข้าไปสำรวจภายในตลาดนัดแห่งนั้น

ภายในตลาดนัดมีลักษณะเป็นแผงค้าที่ตั้งเรียงเป็นแถวกันไป ซึ่งสินค้าที่วางขายในร้านแต่ละแผงส่วนใหญ่จะเป็นพวกสินค้าพื้นเมืองที่ทำด้วยมือ แต่ก็มีสินค้าประเภทของใช้ทั่วไปขายอยู่บ้าง

มิมิ: มีสินค้าหัถกรรมแปลกๆ เพียบเลยล่ะ (น่าซิ้อกลับไปฝากญาติพี่น้องมากๆ)

และในขณะที่กำลังเดินสำรวจไปเรื่อยๆ นั้น ทั้งสองก็พบกับบุคคลที่มีรูปร่างและการแต่งตัวดูต่างจากชาวบ้านส่วนใหญ่ของเมืองนี้ ซึ่งเขาผู้นั้นกำลังเลือกดูสินค้าอยู่ภายในแผงหนึ่ง

เนียมิ: Σ( °_°) คนๆ นั่นท่าทางดูต่างจากคนอื่นๆ นะ แถมดูไม่เหมือนหลายคนที่เคยไปถามมาเลยด้วย

มิมิ: อาจจะใช่ก็ได้นะ ลองไปถามดูกันเถอะ

แล้วทั้งสองก็ลองเข้าไปสอบถามบุคคลคนนั้น

มิมิ: ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณคือคนที่เป็นนักวาดรูปหรือเปล่า?

"ทำไมถึงรู้ล่ะ?"

มิมิ: ใช่จริงๆ ด้วย! เนียมิจังนี่ตาดีจริงๆ ^_^

เนียมิ: แฮะๆ แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก (*￣▽￣*)ブ

แล้วมิมิหันกลับมาถามชายผู้นั้นต่อ

มิมิ: เออ.. คือว่าพอดีมีคนเก็บรูปวาดที่มีคนทำตกไว้ได้ แล้วเค้าก็ฝากพวกฉันให้มาตามหาเจ้าของรูปน่ะคะ ไม่ทราบว่าใช่ของคุณหรือเปล่า?

มิมินำรูปสเก็ตออกมาให้เขาดู

"อ๋อ! ใช่แล้วล่ะ ทั้งหมดนั่นฉันเป็นคนวาดมันเองแหละ ..ขอบใจที่นำมาคืนให้นะ ^_^"

แล้วเขาก็รับรูปทั้งหมดคืนไป

"แล้วพวกเธอไปหาเจอมาจากไหนเหรอ?"

มิมิ: จากบ้านของคนในรูปนี้ค่ะ เค้าเป็นคนเก็บรูปพวกนี้ได้...

"ไม่จริงน่ะ "เธอ" ได้เห็นมันแล้วเหรอ?"

เขากล่าวพลางสลับดูรูปใบอื่นๆ

เนียมิ: แล้วคุณเคยไปที่บ้านนั้นแล้วเหรอ?

"ยัง.. ยังเลย ที่จริงฉันเคยไปที่นั่นแล้วล่ะ แต่ยังไม่เคยเข้าไปใกล้ๆ บ้านของเธอ..."

มิมิ: (ท่าทางจะหลงรักเธอจริงๆ ด้วยสินะ)

มิมิคิดเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวต่อ

มิมิ: แล้วคุณวาดรูปพวกนี้ไปทำไมกันเหรอคะ? ชอบเธองั้นเหรอ

"เปล่านะ! คือพอดีผมกำลังหัดวาดภาพเหมือนอยู่ แล้วพอดีผมเห็นว่าเธอหน้าตาน่ารักดี ก็เลยใช้เธอเป็นแบบวาดรูปน่ะครับ"

เนียมิ: อย่างนี่้เอง นั่นคือเหตุผลที่วาดรูปนี้ขึ้นมาสินะ

"ครับ! ที่จริงแล้วผมไม่ได้แอบชอบเธอเลยนะ ก็แค่อยากเอามาเป็นแบบวาดรูปเหมือนก็เท่านั้นเอง"

เนียมิ: งั้นพรุ่งนี้ก็ไปหาเธอตรงๆ เลยสิ เดี๋ยวพวกฉันจะช่วยไปเป็นเพื่อนก็ได้นะ

"มันก็ได้อยู่นะ แต่ตอนนี้ผมมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่งน่ะ"

เนียมิ: อะไรเหรอ?

"คือผมกำลังหาซื้อดินสอแท่งใหม่มาใช้แทนแท่งเก่าที่พังน่ะ แต่ก็ยังหาแท่งที่มีระดับความเข้มของเส้นตามที่ต้องการไม่ได้เลย..."

มิมิ: ต้องใช้ดินสอตามระดับความเข้มด้วยเหรอค่ะ?

"อืม! การวาดรูปสเก็ตต้องใช้ดินสอที่มีระดับความเข้มหลายแบบเพื่อให้งานภาพดูละเอียด"

เนียมิ: แล้วต้องการความเข้มระดับไหนเหรอ?

"อืม... ระดับ 2H น่ะ แต่ลองไปถามตามร้านเครื่องเขียนในเมืองนี้แล้วก็ไม่มีใครรู้จัก "ระดับความเข้ม" เลย แถมร้านส่วนใหญ่ยังไม่อนุญาตให้ลองเขียนก่อนอีกด้วย (รวมถึงในตลาตนี้ด้วย)"

เนียมิ: ถ้าให้พวกเราตามหาดินสอตามความเข้มที่ต้องการ ก็กลายเป็นงานยากซะแล้วสิ เพราะพวกเราเองก็ไม่เคยวาดรูปแบบมืออาชีพมาก่อนซะด้วย (￣_￣|||)

มิมิ: แล้วความเข้มระดับ 2H นี่มันประมาณไหนเหรอคะ พอจะอธิบายได้ไหม?

"ก็ประมาณนี้น่ะ"

แล้วเขาก็หยิบสมุดที่ในหน้าหนึ่งมีตัวอย่างความเข้มของเส้นในแต่ละระดับออกมาให้ดู

ภาพจาก: https://suphatcha.wordpress.com/2014/01/08/%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%94%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%84%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%84%E0%B8%AA%E0%B9%89%E0%B8%94%E0%B8%B4%E0%B8%99/

มิมิ: อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ ...เออ เดี๋ยวขอดูของในร้านนั้นด้วยนิดหนึ่งนะ

แล้วมิมิก็เข้ามาดูสินค้าภายในร้านที่เขากำลังเลือกดูอยู่เมื่อสักครู่นี้ ซึ่งเป็นร้านเครื่องเขียนมือสอง

มิมิพบว่าแผงสินค้าภายในร้านมีดินสออยู่เพียงเล่มเดียว เธอจึงหยิบมันขึ้นมาดู

"คุณลูกค้ากำลังหาดินสอ 2H กันอยู่เหรอ??"

คนที่ดูแลร้านเครื่องเขียนมือสองถามมิมิ

มิมิ: เออ... ค่ะ! ใช่แล้วค่ะ

"ที่ถืออยู่นั่นแหละ คือดินสอ 2H"

มิมิ: เอ๊?! จริงเหรอค่ะ??

"จริงสิ ลองดูที่ปลายดินสอเล่มนั้นดูสิ"

แล้วมิมิก็สังเกตดูที่ปลายดินสอ พบว่ามีคำว่า "2H" ติดไว้อยู่จริงๆ

มิมิ: จริงด้วย! งั้นหนูขอซื้ออันนี้เลยค่ะ เดี๋ยวหนูเป็นคนจ่ายให้เองนะ! ^_^

แล้วมิมิก็ซื้อดินสอให้กับเขา

มิมิ: เอาล่ะ ลองวาดดูเลยค่ะ

แล้วเขาก็ลองใช้ดินสอเก่าที่มิมิซื้อมาให้ วาดลงในสมุดพก

"ใช่ระดับ 2H จริงๆ ด้วย! ขอบใจมากเลยนะ! ^_^"

เนียมิ: แต่ก็สงสัยอยู่อย่างหนึ่งนะ ทำไมร้านเครื่องเขียนอื่นๆ นอกจากร้านนี้ ถึงไม่มีใครรู้จัก "ระดับความเข้ม" เลยล่ะ??

"ผมว่าคงเป็นเพราะบนแท่งดินสอของที่นี่ไม่ได้ระบุระดับความเข้มไว้น่ะ แต่ยังไงก็ตาม ก็ขอขอบคุณพวกเธออีกครั้งหนึ่งนะ!"

เนียมิ: ไม่ต้องขอบคุณพวกเราหรอก ที่ต้องขอบคุณน่ะ ต้องเป็นร้านเครื่องเขียนเก่านั่นต่างหากล่ะ ^_^

มิมิ: จริงด้วยสิ แล้วคุณชื่ออะไรเหรอ พวกเรายังไม่ได้รู้จักชื่อของคุณเลย ส่วนฉันชื่อมิมิ และนี่ก็คือเนียมิ เพื่อนซี้ของฉัน

"ผมชื่อ "มุทสึกิ" (MUTSUKI) ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ แล้วพรุ่งนี้พวกเธอจะไปกับผมไหมล่ะ?"

เนียมิ: ไปไหนเหรอ?

มุทสึกิ: ก็ไปหาผู้หญิงในรูปกันไงล่ะ ^_^ รู้ไหมว่าตั้งแต่ที่ได้เจอกับพวกเธอ มันกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีกำลังใจขึ้นมาแบบแปลกๆ ยังไงไม่รู้สิ

เนียมิ: งั้นเหรอ ^_^ (แต่เหมือนเคยได้ยินคำนี้มาจากที่ไหนแล้วนะ?)

มุทสึกิ: แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ผมขอป๊อปปินแบทเทิลด้วยสักหน่อยได้หรือเปล่าครับ?

มิมิ: จะป๊อปปินแบทเทิลกับพวกเราเหรอ?

มุทสึกิ: อืม! ถ้าพวกเธอชนะฉันได้ ฉันถึงจะยอมให้ตามไปด้วย และอาจจะให้ค่าดินสอคืนด้วยก็ได้นะ

เนียมิ: โอเค! งั้นก็มาเริ่มแข่งกันเลยเถอะ!

===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs MUTSUKI
Catch You / Forte Escape
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ

หลังจากที่จบการแข่งขันเขาก็หยิบเงินออกมามอบให้กับมิมิ

มุทสึกิ: นี่ค่าดินสอ ฉันคืนให้นะ

มิมิ: ขอบคุณค่ะ!! (^◇^)

จากนั้นเนียมิก็เริ่มคิดเรื่องในใจ

เนียมิ: (มุทสึกิคุงนี่เป็นคนจิตใจดีกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ ผิดกับรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูเงียบขรึมเลย)

แต่ทันใดนั้นภาพของไทม์เมอร์ก็ปรากฏออกมาในหัวของเธออย่างกะทันหัน

เนียมิ: (แต่ทำไม ภาพของไทม์เมอร์ถึงโผล่ออกมาด้วยล่ะเนี่ย?? ฉันไม่ได้ตั้งใจคิดถึงเขาซะหน่อยนะ!)

--------------------------------------------------------------------------------

วันต่อมา มุทสึกิได้เดินทางไปยังหมู่บ้านวินด์มิลล์เพื่อไปหาคลาล่า โดยที่มี มิมิและเนียมิ ติดตามไปด้วย

ในขณะนั้นคลาล่ากำลังให้อาหารลูกแกะอยู่ภายในสวนของบ้านเธอ

มุทสึกิ: สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะรบกวนหน่อยครับ!

แล้วจากนั้นเธอจึงหันมามองยังต้นเสียง

คลาล่า: ว้าย! แม่เจ้า ((⊙﹏⊙))!!

เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เพราะบุคคลที่เคยสบตากันเหมือนวานนี้มาอยู่ตรงหน้าของเธอ

คลาล่า: ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ...

มุทสึกิ: แฮะๆ ^_^ ขอโทษด้วยหากทำให้ตกใจนะ ที่จริงแล้วคือผมกำลัง...

เขานำรูปสเก็ตที่ตัวเองเคยวาดไว้ออกมาให้ดู

คลาล่า: หรือแปลว่ารูปทั้งหมดนี้ก็คือ...

มุทสึกิ: ใช่ครับ ผมเป็นคนสเก็ตมันเองแหละ

คลาล่า: แล้วทำไมคุณถึงสเก็ตรูปฉันล่ะ?

มุทสึกิ: ก็เพราะว่า... เธอน่ารักดีนี่ครับ ^_^

คลาล่า: แค่นี้เองเหรอ?

มุทสึกิ: อืม!! ^_^ ที่จริงผมกำลังหัดวาดภาพเหมือนอยู่น่ะ แต่ไม่รู้จะหาใครมาเป็นแบบดีก็เลย...

คลาล่า: ฉันเข้าใจแล้วค่ะ

คลาล่าลุกขึ้นจากจุดที่เธอนั่งย่อตัว แล้วพูดต่อ

คลาล่า: วันนี้ฉันอนุญาตให้คุณวาดได้เต็มที่เลยค่ะ!! จะเอาสักกี่รูปก็เชิญตามสบายเลย ^_^

มุทสึกิ: จริงเหรอครับ?! งั้นก็ขอบคุณนะครับ!!

แล้วมิมิกับเนียมิก็หันมามองหน้ากันแล้วยิ้มให้กัน

จากนั้นคลาล่าก็มานั่งเป็นแบบให้กับมุทสึกิได้วาดแบบใกล้ๆ ซึ่งทำให้เขาสามารถสเก็ตภาพได้อย่างละเอียดและดูเหมือนตัวจริงมากกว่าทุกภาพที่เขาเคยวาดมา

และหลังจากที่วาดเสร็จแล้ว เขาก็ได้มอบหนึ่งในรูปที่วาดให้กับเธอเป็นของที่ระลึก ก่อนที่เขาจะจากไปหลังเสร็จภารกิจของเขา

มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 4 เรียบร้อยแล้ว!!

มิมิ: วันนี้ก็เป็นวันที่สดใสอีกวันนะ

เนียมิ: นั่นสิเนอะ (*^_^*)

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<