มิมิ: เนียมิจัง... เราแยกทางกันตรงนี้เถอะ
จากคำกล่าวของมิมิ ทำให้เนียมิถึงกับตกใจ
เนียมิ: อ้าว! ทำไมล่ะ??
มิมิ: ยังไงซะ ตำแหน่งแชมป์ Pop'n Music ก็มีได้แค่เพียงคนเดียวอยู่แล้ว ถึงร่วมมือกันต่อไป ยังไงพวกเราก็ต้องมาตัดสินกันในทัวร์นาเมนต์อยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
เนียมิ: มันก็อาจจะใช่นะ แต่ว่านั่นมันเป็นเรื่องของอนาคต และอีกอย่าง ถ้าหากไม่มีเธออยู่ด้วยล่ะก็ ฉันก็คงไม่มีทางตลุยภารกิจมาได้ไกลขนาดนี้แน่ ...เพราะฉะนั้น อย่าไปเลยนะ มาร่วมมือกันเหมือนทุกครั้งเถอะ
แต่ทว่ามิมิก็ไม่สนใจคำขอร้องเลยแม้แต่น้อย แล้วเดินหันหลังจากไปอย่างไม่ใยดี
เนียมิ: เดี๋ยวก่อนสิ!!
เนียมิพยายามเดินตามมิมิ แต่อยู่ๆ ก็เกิดรอยแผ่นดินแยกขึ้นมาตรงบริเวณใต้เท้าของเนียมิ ก่อนที่พื้นดินฝั่งที่เนียมิยืนอยู่จะถล่มลงจนกลายเป็นหน้าผาลึก ทำให้เธอร่วงลงไป แต่ว่าก็ยังสามารถใช้มือข้างหนึ่งเกาะที่ขอบพื้นไว้ได้ทัน
เนียมิ: มิมิจัง!! กลับมาก่อน ฉันจะตกเหวแล้ว!!
เนียมิตะโกนเรียกอย่างสุดเสียง แต่มิมิก็ยังคงไม่สนใจที่จะหันกลับมามองเลยแม้แต่น้อย และเดินหน้าต่อไปจนหายไปกับความมืดในที่สุด
แล้วในที่สุด เนียมิก็ไม่สามารถที่จะเกาะขอบพื้นต่อไปได้ไหว ทำให้เธอตกเหวในทันที
เนียมิ: อ้ากกกกกกกกกกกกกกก!! (x_x)
เนียมิร้องเสียงหลง
--------------------------------------------------------------------------------
เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกที พบว่าตัวเธอเองนั้นตกลงมาจากเตียงที่กำลังนอนอยู่...
เนียมิ: โธ่... ฝันเหรอเนี้ย?! ::>_<::
เนียมิบ่นกับตัวเองพร้อมกับเอามือตบหน้าผากเบาๆ เธอตกใจกับความฝันของตัวเองมาก จนถึงขั้นหน้าซีดขาวและเหงื่อท่วมตัว
เธอพลางมองดูที่นาฬิกาบนผนัง พบว่าเป็นเวลาตี 5 ก่อนที่จะลุกไปเปิดไฟห้องมายแคมป์ให้มันสว่าง แล้วนั่งลงบนโซฟาและพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เนียมิ: นี่ฉัน... ขาดมิมิจังไม่ได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ?
จากนั้นมิมิก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมาเพราะแสงสว่างจากไฟภายในห้อง
มิมิ: เนียมิจัง... เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงตื่นไวขนาดนั้นล่ะ?
เมื่อเนียมิได้ยินเสียงของมิมิ ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย
เนียมิ: คือว่าฉันฝันแปลกๆ น่ะ...
มิมิ: ว่า...?
เนียมิ: ฉันฝ้นว่ามิมิจังมาบอกเลิกเป็นเพื่อนร่วมทางกับฉันโดยไม่มีเหตุผลน่ะ
เมื่อมิมิได้ยินสิ่งที่เนียมิเล่า ทำให้เธอถึงกับออกอาการงงไปเลย
มิมิ: เอ๊ จริงดิ!? (⊙_⊙)？
เนียมิ: อืม!! ฉันรู้สึกกลัวมากๆ เลยว่าสักวันหนึ่งความฝ้นที่ได้เห็นจะต้องกลายเป็นจริงเหมือนกับตอนที่ฉันเคยเห็นเซในความฝันมาแล้ว
มิมิ: ฮ่าๆๆ (^o^) ไม่ต้องกลัวไปหรอก ฉันไม่มีทางทิ้งเธอไว้กลางทางแน่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันขอสัญญาณเลย
แล้วมิมิก็ลุกจากเตียง แล้วยื่นนิ้วก้อยมาหาเนียมิ
เนียมิ: แน่นะ?
มิมิ: อืม!! แน่นอนเลย (∩_∩)
แล้วเนียมิก็ยื่นนิ้วมาเกี่ยวก้อยกับมิมิ ทำให้ก่อเกิดความรู้สึกอันอบอุ่นใจจนบอกไม่ถูก
--------------------------------------------------------------------------------
จากคำกล่าวของมิมิ ทำให้เนียมิถึงกับตกใจ
เนียมิ: อ้าว! ทำไมล่ะ??
มิมิ: ยังไงซะ ตำแหน่งแชมป์ Pop'n Music ก็มีได้แค่เพียงคนเดียวอยู่แล้ว ถึงร่วมมือกันต่อไป ยังไงพวกเราก็ต้องมาตัดสินกันในทัวร์นาเมนต์อยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
เนียมิ: มันก็อาจจะใช่นะ แต่ว่านั่นมันเป็นเรื่องของอนาคต และอีกอย่าง ถ้าหากไม่มีเธออยู่ด้วยล่ะก็ ฉันก็คงไม่มีทางตลุยภารกิจมาได้ไกลขนาดนี้แน่ ...เพราะฉะนั้น อย่าไปเลยนะ มาร่วมมือกันเหมือนทุกครั้งเถอะ
แต่ทว่ามิมิก็ไม่สนใจคำขอร้องเลยแม้แต่น้อย แล้วเดินหันหลังจากไปอย่างไม่ใยดี
เนียมิ: เดี๋ยวก่อนสิ!!
เนียมิพยายามเดินตามมิมิ แต่อยู่ๆ ก็เกิดรอยแผ่นดินแยกขึ้นมาตรงบริเวณใต้เท้าของเนียมิ ก่อนที่พื้นดินฝั่งที่เนียมิยืนอยู่จะถล่มลงจนกลายเป็นหน้าผาลึก ทำให้เธอร่วงลงไป แต่ว่าก็ยังสามารถใช้มือข้างหนึ่งเกาะที่ขอบพื้นไว้ได้ทัน
เนียมิ: มิมิจัง!! กลับมาก่อน ฉันจะตกเหวแล้ว!!
เนียมิตะโกนเรียกอย่างสุดเสียง แต่มิมิก็ยังคงไม่สนใจที่จะหันกลับมามองเลยแม้แต่น้อย และเดินหน้าต่อไปจนหายไปกับความมืดในที่สุด
แล้วในที่สุด เนียมิก็ไม่สามารถที่จะเกาะขอบพื้นต่อไปได้ไหว ทำให้เธอตกเหวในทันที
เนียมิ: อ้ากกกกกกกกกกกกกกก!! (x_x)
เนียมิร้องเสียงหลง
--------------------------------------------------------------------------------
เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกที พบว่าตัวเธอเองนั้นตกลงมาจากเตียงที่กำลังนอนอยู่...
เนียมิ: โธ่... ฝันเหรอเนี้ย?! ::>_<::
เนียมิบ่นกับตัวเองพร้อมกับเอามือตบหน้าผากเบาๆ เธอตกใจกับความฝันของตัวเองมาก จนถึงขั้นหน้าซีดขาวและเหงื่อท่วมตัว
เธอพลางมองดูที่นาฬิกาบนผนัง พบว่าเป็นเวลาตี 5 ก่อนที่จะลุกไปเปิดไฟห้องมายแคมป์ให้มันสว่าง แล้วนั่งลงบนโซฟาและพลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย
เนียมิ: นี่ฉัน... ขาดมิมิจังไม่ได้มากขนาดนั้นเลยเหรอ?
จากนั้นมิมิก็ค่อยๆ ตื่นขึ้นมาเพราะแสงสว่างจากไฟภายในห้อง
มิมิ: เนียมิจัง... เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงตื่นไวขนาดนั้นล่ะ?
เมื่อเนียมิได้ยินเสียงของมิมิ ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย
เนียมิ: คือว่าฉันฝันแปลกๆ น่ะ...
มิมิ: ว่า...?
เนียมิ: ฉันฝ้นว่ามิมิจังมาบอกเลิกเป็นเพื่อนร่วมทางกับฉันโดยไม่มีเหตุผลน่ะ
เมื่อมิมิได้ยินสิ่งที่เนียมิเล่า ทำให้เธอถึงกับออกอาการงงไปเลย
มิมิ: เอ๊ จริงดิ!? (⊙_⊙)？
เนียมิ: อืม!! ฉันรู้สึกกลัวมากๆ เลยว่าสักวันหนึ่งความฝ้นที่ได้เห็นจะต้องกลายเป็นจริงเหมือนกับตอนที่ฉันเคยเห็นเซในความฝันมาแล้ว
มิมิ: ฮ่าๆๆ (^o^) ไม่ต้องกลัวไปหรอก ฉันไม่มีทางทิ้งเธอไว้กลางทางแน่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันขอสัญญาณเลย
แล้วมิมิก็ลุกจากเตียง แล้วยื่นนิ้วก้อยมาหาเนียมิ
เนียมิ: แน่นะ?
มิมิ: อืม!! แน่นอนเลย (∩_∩)
แล้วเนียมิก็ยื่นนิ้วมาเกี่ยวก้อยกับมิมิ ทำให้ก่อเกิดความรู้สึกอันอบอุ่นใจจนบอกไม่ถูก
--------------------------------------------------------------------------------
Opening Theme 2
--------------------------------------------------------------------------------
「ศึกชิงตำแหน่งผู้กล้า! อภินิหารกุญแจเวทมนตร์」
--------------------------------------------------------------------------------
เวลาผ่านไปจนถึงรุ่งเช้า ในขณะที่ทั้งสองกำลังแต่งตัวเพื่อเตรียมออกผจญภัย
เนียมิ: นี่ มิมิจัง ถ้าใส่ชุดนี้แล้วจะทำให้เข้าไปยังเมืองเขตชั้นในได้จริงๆ เหรอ?
เนียมิกล่าวในขณะที่กำลังสวมเสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำเงินเข้ม
มิมิ: ฉันเองก็ไม่แน่ใจนะ แต่ถ้าตามที่ไทม์เมอร์เคยบอกไว้ก็น่าจะทำให้ผ่านด่านตรวจเข้าไปได้
มิมิกล่าวในขณะที่กำลังสวมถุงน่องสีเทา
จากนั้นทั้งคู่ก็สวมใส่ชิ้นส่วนที่เหลือของชุดคือถุงมือสีขาวและหมวกใบเล็กตามลำดับ
เนียมิ: เอาล่ะ เสร็จเรียบร้อย!
แล้วทั้งคู่ก็มายืนอยู่หน้ากระจก เพื่อที่จะดูหน้าตาของชุดที่กำลังใส
มิมิ: ว้าว!! ชุดดูเท่มากเลยล่ะ!! (*^▽^*)
เนียมิ: พอใส่ชุดนี้แล้ว ดูเหมือนเป็นผู้กล้าจริงๆ !
มิมิ: เอาล่ะ งั้นวันนี้ลองกลับไปที่ด่านกำแพงเมืองนั่นกันดูอีกทีไหม?
เนียมิ: อืม!! เอาสิ
มิมิ/เนียมิ: ไปลุยกันเลย!! LET'S ADVENTURE!! (^_-)/☆\(-_^)
--------------------------------------------------------------------------------
แล้วทั้งคู่ก็เดินทางมายังหน้าด่านตรวจเข้าเขตเมืองชั้นในอีกครั้ง
เนียมิพลางกลืนน้ำลายตัวเองด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่ทั้งสองจะเดินเข้าไปหายามรักษาการณ์
เนียมิ: เออ.. คือว่า...
เนียมิทักอย่างกล้าๆ กลัวๆ
แล้วยามเฝ้าประตูเมืองทั้งสองที่กำลังอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น ก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามอง มิมิ กับ เนียมิ อย่างช้าๆ
หมู: ห๊า!!?? Σ( °Д°)
ยามเฝ้าประตูเมืองคนหนึ่งที่เป็นหมูตัวกลมๆ น้อยๆ กล่าวด้วยสีหน้าตกใจ
ส่วนยามอีกคนที่เป็นไก่ก็พลางขยี้ตาเพื่อให้เห็นสิ่งที่อยู่เบื้องหน้าพวกเขาชัดๆ
ไก่: ไม่จริงน่ะ.. พวกเธอคือ...?
เนียมิ: อืม! (∩_∩) พวกเราก็คือ...
แล้วทั้งสองก็ตั้งท่าโพสต์
มิมิ/เนียมิ: ผู้กล้าในตำนาน มิมิ กับ เนียมิ !!
ทั้งสองแนะนำตัวอย่างอลังการ
หมู: ว้าว! จริงดิ!?
หมูน้อยยังคงตกตะลึงจนแทบไม่เชื่อในสายตัวเอง
มิมิ: อืม! (∩_∩) ตัวจริงเสียงจริงเลยล่ะ!!
ไก่: ยินดีต้อนรับนะ พวกเรากำลังรอคอยพวกเธอทั้งสองอยู่พอดีเลยล่ะ!!
เนียมิ: รอคอยพวกฉัน.. งั้นเหรอ??
ไก่: อืม!! ตอนนี้อาณาจักรของเรา กำลังตามหาผู้ที่มาทำภารกิจพิเศษอยู่น่ะ
มิมิ: ภารกิจพิเศษ...?
หมู: ใช่แล้วล่ะ เป็นภารกิจกอบกู้อาณาจักรเทพนิยายแห่งนี้เลยเชียวนะ
มิมิ: ว้าว!! กอบกู้อาณาจักรกันเลยเหรอ!? (ʘ╻ʘ) แล้วมันเป็นแบบไหนกันน่ะ?
ไก่: คือว่าเรื่องรายละเอียดเดี๋ยวพวกเธอลองไปหาผู้รับสั่งที่อยู่ภายในราชวังเองก็แล้วกัน ฉันเองก็ไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับภารกิจนี้มากนักหรอก (รู้มาเพียงแต่ว่า ผู้รับสั่งต้องการตัวพวกเธอมากๆ)
เนียมิ: งั้นก็หมายความว่า... พวกเราผ่านเข้าไปข้างในได้ใช่ไหม? (⊙_⊙)？
หมู: แน่นอนอยู่แล้ว!! ก็พวกเธอใส่เครื่องแบบประจำอาณาจักรอยู่นี่นา เชิญเข้าไปได้เลยขอรับ!
แล้วประตูเมืองก็ค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างช้าๆ จนสุด
มิมิ กับ เนียมิ พลางมองดูสิ่งที่อยู่หลังประตูอยู่พักหนึ่งด้วยความตื่นเต้น
เนียมิ: ถ้างั้นพวกเราก็เข้าไปแล้วนะ!
ไก่: อืม!! ขอให้โชคดีล่ะ! (∩_∩)
และแล้วทั้งสองก็เดินทางเข้ามายังเขตเมืองชั้นในได้สำเร็จ
เนียมิ: ฮ่าๆ ^_^ ไม่รู้วันนี้เกิดอะไรขึ้นกับยามเฝ้าด่าน รู้แต่ว่าพวกเราผ่านด่านตรวจมาได้แล้วล่ะ!
มิมิ: แต่ฉันว่าคงเป็นเพราะเครื่องแบบนี้จริงๆ แหละ ที่ทำให้พวกเขาเชื่อใจพวกเราได้
แล้วทั้งสองก็เดินสำรวจภายในเขตเมืองชั้นในไปเรื่อยๆ ลักษณะของตึกรามบ้านช่องภายในเขตเมืองชั้นในมีลักษณะที่ดูไม่ต่างไปจากเขตเมืองชั้นนอกเท่าไหร่นัก แต่ส่วนที่แตกต่างอย่างเห็นได้ชัดก็คือ บรรยากาศดูเงียบสงบกว่าเป็นอย่างมาก อาจจะเป็นเพราะเป็นเขตพิเศษที่มีเพียงเฉพาะบุคคลภายในและผู้ที่ได้รับเชิญเท่านั้นที่มีสิทธิเข้ามาได้ รวมไปถึงการจัดวางผังเมืองที่ดูไม่แออัด และการตกแต่งในส่วนของพีชพรรณรอบอาณาเขตชั้นในที่ดูเป็นระเบียบและสวยงามมากกว่าชั้นนอก ทำให้รู้สึกถึงความหรูหราเช่นกัน
เนียมิ: ข้างในนี้ดูเงียบจังเลยนะ (แทบไม่มีใครเดินผ่านมาเลย)
มิมิ: ก็มันเป็นเขตปกครองพิเศษนี่นา
แล้วทั้งสองก็เดินทางมาถึงหน้าปราสาทหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ใจกลางของเมืองพอดี ซึ่งมีกำแพงสูงกั้นโดยรอบอีกที แต่ไม่สูงมากเท่ากับกำแพงของเมือง
มิมิ: ที่นี่สินะ ที่เราต้องเข้าไป
เนียมิ: ว่าแต่ "ผู้รับสั่ง" ที่พวกยามพูดถึง เป็นใครกันแน่นะ? (หรือจะเป็นท่านพระราชา?)
แล้วจากนั้นประตูหน้ากำแพงปราสาทก็ค่อยๆ เปิดออกมาอย่างช้าๆ และเมื่อเปิดจนสุดแล้ว ก็มีกลุ่มทหารรักษาพระองค์เดินเรียงแถวออกมาต้อนรับ พร้อมกับอีกบุคคลหนึ่งที่เป็นจิ้งจกอยู่กึ่งกลางระหว่างทหาร
มิมิ กับ เนียมิ รู้สึกอึ้งไปชั่วขณะ เมื่อได้เห็นองครักษ์ออกมาต้อนรับ
"ขอต้อนรับท่านทั้งสองสู่พระราชวังของอาณาจักรเทพนิยาย พวกท่านเชิญตามข้ามาข้างในได้เลย "ผู้รับสั่ง" กำลังรอพวกท่านอยู่"
ผู้ต้อนรับที่เป็นจิ้งจกกล่าวต้อนรับทั้งสอง
มิมิ กับ เนียมิ มองหน้ากันเองชั่วครู่ก่อนที่จะเดินตามเขาไป
--------------------------------------------------------------------------------
หลังจากนั้นผู้ต้อนรับก็นำทางทั้งสองมาถึงห้องๆ หนึ่งภายในปราสาท ซึ่งมีขนาดที่กว้างใหญ่มาก
"บุคคลที่ท่านกำลังตามหาอยู่ เดินทางมาถึงแล้วขอรับกระผม"
จิ้งจกกล่าวกับบุคคลหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าซึ่งเป็นไดโนเสาร์ตัวสีเขียว ก่อนที่ไดโนเสาร์จะหันมามอง
"อ่า! ในที่สุดก็มากันแล้วสินะ ยินดีต้อนรับนะ ^_^"
ไดโนเสาร์กล่าว
มิมิ: ท่านคือ... ผู้ที่รับสั่งพวกเราหรือ.. เพคะ?
มิมิกล่าวอย่างขัดๆ เขินๆ เพราะเธอเองก็ไม่ค่อยชำนาญราชาศัพท์เท่าไหร่นัก
"ฮ่าๆ ! ใช่แล้วล่ะ! ข้านี้แหละเป็นผู้ที่ส่งคำเชิญพวกเจ้าให้มาหาข้าที่นี่เอง ข้ามีนามว่า "ไดโน" (DiNO) ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ! ^_^"
เนียมิ: ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันเพคะ ^_^;
ไดโน: ฮ่าๆ .. ถ้าพวกเจ้าไม่ถนัดราชาศัพท์ ก็ไม่จำเป็นต้องใช้ก็ได้นะไม่ต้องเกรงใจ เพราะข้าเองก็ไม่ค่อยได้ใช้เหมือนกัน o(*￣▽￣*)ブ (นอกจากพิธีที่เป็นทางการจริงๆ)
มิมิ: ถ้างั้นพวกเราก็ขอใช้คำแบบสามัญชนทั่วไปแทนก็แล้วกันคะ ^_^
เนียมิ: แล้วที่เชิญพวกเรามานี่... ท่านมีเรื่องใดที่อยากให้พวกเราช่วยเหรอคะ?
ไดโน: อืม... ข้าอยากจะให้พวกเจ้าช่วยไปตามรวบรวม "เศษลูกแก้วเวทมนตร์ทั้ง 5" กลับมาให้หน่อยน่ะ
เนียมิ: เศษลูกแก้วเวทมนตร์?
ไดโน: อืม! .. ไปเอา "สมบัติชิ้นนั้น" ออกมาซิ
ไดโนหันมาสั่งผู้ัรับใช้ที่อยู่ข้างๆ
"ขอรับ!"
แล้วผู้ัรับใช้ก็นำสิ่งของอย่างหนึ่งออกมาให้ทั้งสองได้ดู เป็นกุญแจยักษ์สีทอง
มิมิ: นี่มัน...
ไดโน: "กุญแจซิลลี่คีย์ (Sealy Key)" เป็นกุญแจวิเศษที่ในอดีตกาลเคยใช้ปิดผนึกพลังความมืดอันชั่วร้ายไว้ และที่มีเพียงเฉพาะ "ผู้กล้าที่ถูกเลือก" เท่านั้นที่จะใช้งานมันได้
มิมิ/เนียมิ: โห้!! (⊙ˍ⊙)!!
ทั้งคู่ตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความตื่นเต้นที่ได้เห็นไอเทมในตำนาน
ไดโน: แต่ว่าเมื่อไม่นานมานี้ มีใครบางคนมาขโมยลูกแก้วที่อยู่บนหัวกุญแจไปน่ะสิ
มิมิ/เนียมิ: เอ๊!?
จากนั้นเมื่อมิมิลองสังเกตดู ก็พบว่าส่วนหัวของกุญแจมีรูเป็นช่องวางเปล่าอยู่
มิมิ: จริงด้วย!! Σ( °Д°)
ไดโน: เมื่อไม่นานมานี้ ได้มีบุคคลลึกลับผู้หนึ่ง ลักลอบเข้ามาภายในปราสาท แล้วถอดลูกแก้วเวทมนตร์ที่อยู่บนกุญแจไป ทั้งที่ภายในวังของเราก็มีกำลังพลตรวจตราและป้องกันไว้อย่างแน่นหนา โดยเฉพาะบริเวณห้องที่เก็บทรัพย์สมบัติประจำราชวงศ์ ซึ่งหน่วยสายสืบของเราได้แจ้งข่าวมาว่า ตัวลูกแก้วที่ถูกขโมยไปนั้น ได้ "แยกตัวออกเอง" ออกเป็นชิ้นส่วนต่างๆ ทั้งหมด 5 ชิ้น กระจายตัวไปซ่อนตามที่ต่างๆ ทั่วทั้งราชอาณาจักร เพราะอย่างที่ข้าได้กล่าวไปตอนต้นแล้วว่า กุญแจวิเศษจะมีเพียงเฉพาะผู้ที่ถูกเลือกเท่านั้นที่จะใช้มันได้ ซึ่งนั่นหมายความว่าผู้ที่ขโมยไป อาจจะต้องการนำลูกแก้วเพื่อไปใช้งานในทางชั่วร้ายอยู่ก็เป็นได้
เนียมิ: แต่ฉันว่ามันใช่แน่นอนเลยล่ะ!! ผู้ร้ายที่ว่านั้นต้องนำลูกแก้ววิเศษไปใช้ในทางที่ผิดแน่ๆ (ﾟДﾟ*)ﾉ
ไดโน: ข้าก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน เพราะลูกแก้ววิเศษมีพลังอำนาจสูงส่งมาก หากจะนำไปดัดแปลงเพื่อใช้ในทางชั่วร้ายละก็ ... มันมีพลังมากพอที่จะทำให้ทั้งอาณาจักรล่มสลายได้เลยล่ะ!! (แต่โชคยังดี ที่ลูกแก้วแยกตัวเองออกจากกัน)
มิมิ: งั้นหมายความว่าภารกิจที่จะให้พวกเราทำ ก็คือไปหาชิ้นส่วนลูกแก้วทั้ง 5 ชิ้นที่กระจายออก กลับมาประกอบเป็นลูกที่สมบูรณ์เหมือนเดิมสินะคะ
ไดโน: ถูกต้องแล้วจ๊ะ! ... แต่ว่าพวกเจ้าอยากจะอาสารับภารกิจนี้ไหม ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจอีกทีนะ ข้าไม่ได้บังคับหรอกหากอยากจะเปลี่ยนใจในภายหลัง (‾◡◝)
เนียมิ: ถ้างั้นพวกเรายินดีรับภารกิจนี้ค่ะ!!
เนียมิตอบรับทันทีอย่างไม่ลังเล
มิมิพยักหน้า ก่ิอนที่จะตอบ
มิมิ: อืม!! ^_^ ถ้าเพื่อความสงบสุขของอาณาจักรล่ะก็ ฉันเองก็ยินดีรับภารกิจนี้เหมือนกัน
ไดโนใช้เวลาคิดไตร่ตรองอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตอบ
ไดโน: อะ ฮืม.. งั้นข้าขอแต่งตั้งให้พวกเจ้า...
"เดี๋ยวก่อนขอรับ ท่านองค์ชาย!!"
ยังไม่ทันที่ไดโนจะได้กล่าวต่อไปจนจบ อยู่ๆ ก็มีบุคคลหนึ่งที่เป็นมนุษย์ปรากฏตัวที่หน้าประตูท้องพระโรงอย่างรวดเร็ว ทุกคนที่อยู่ภายในห้องจึงหันมามอง
เนียมิ: (เอ๊!? "องค์ชาย" เหรอ??)
เนียมิสงสัยในคำเรียกไดโนของคนๆ นั้น
ไดโน: นี่เจ้า...
"ทำไมท่านองค์ชายถึงยอมรับให้เจ้าเด็กแปลกหน้าพวกนี้เป็นผู้กล้าด้วยล่ะ??"
ไดโน: ก็เพราะว่าเจ้าน่ะ.. เออ.. เพราะเจ้าไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะเป็นผู้กล้าได้น่ะสิ!!
"แต่ข้าเคยปราบอสูรกายที่แกร่งที่สุดจนกอบกู้หมู่บ้านแห่งหนึ่งมาได้แล้วนะขอรับ!! แล้วเหตุใดท่านถึงไม่ยอมรับข้าเป็นผู้กล้าในภารกิจนี้กันล่ะ??"
ไดโน: ก็เพราะหมู่บ้านที่เจ้าว่ามาน่ะ ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นั้นเลยสักคนเดียว เพราะฉะนั้นภารกิจปราบอสูรของเจ้าในครั้งนั้นก็ถือเป็นโมฆะ
เนียมิ: เดี๋ยวก่อนสิ!! นี่มันเรื่องอะไรกันแน่เนี่ย?? ＼（〇_ｏ）／
เนียมิรู้สึุกงุนงงมากที่อยู่ๆ ก็มีใครไม่รู้มาทะเลาะกับไดโน
ไดโน: ชายผู้นี้เป็น "ผู้กล้าที่ไม่เหมือนผู้กล้า" น่ะ
ไดโนหันมาตอบเนียมิ
มิมิ: "ผู้กล้าที่ไม่เหมือนผู้กล้า" งั้นเหรอ!? (⊙_⊙;)
"นามของข้าคือ "แอสคอต" (Ascod) เป็นนักรบที่ออกเดินทางทำภารกิจตามที่ต่างๆ เพื่อเลี้ยงชีพน่ะ"
เนียมิ: พูดอีกอย่างก็คือ เป็น "นักล่าค่าหัว" นั่นเอง... (￣_￣|||)
ไดโน: ใช่แล้วล่ะ เขาเป็นเพียงแค่นักล่าค่าหัวธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เป็นผู้กล้าตามที่เขาอ้างหรอก (‾◡◝)
เนียมิ: ขอประทานอภัยนิดหนึ่งนะ... แล้วที่เขาว่าท่านเป็น "องค์ชาย" เนี่ย ที่จริงแล้วท่านไดโนไม่ได้เป็น "พระราชา" หรอกเหรอ??
ไดโน: ถูกแล้ว ตำแหน่งของข้าคือ "เจ้าชาย" นะ ไม่ได้เป็นกษัตริย์แบบที่หลายท่านคิดกันหรอก ฮ่าๆ q(≧▽≦q)
ไดโนหัวเราะอย่างสะใจ
มิมิ/เนียมิ: ( (￣_￣|||) ฉันว่าท่านไดโนเองก็เป็น "เจ้าชายที่ไม่เหมือนเจ้าชาย" เหมือนกัน... )
ทั้งสองคิดด้วยความขำขัน
แอสคอต: งั้นเมื่อท่านองค์ชายไม่สนใจข้าแล้ว ข้าขอตัวอำลาล่ะ!
แอสคอตหันหลังเดินจากไป
ไดโน: เดี๋ยวก่อน!!
แอสคอต: เอ๊!?
ไดโน: งั้นข้าจะให้เจ้าลองมาตัดสินกันด้วยการแข่งป๊อปปินแบทเทิลกับเด็กพวกนี้ ถ้าเจ้าเอาชนะพวกนางได้ ข้าจะมอบตำแหน่งผู้กล้าของภารกิจนี้ให้ไปเลย!
แอสคอต: เอ๋?! จริงเหรอครับ??
ไดโน: แน่นอน!!
หลังจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็ได้นำเกียร์ออกมาและประจันหน้ากันเพื่อเตรียมแข่งขัน
ไดโน: การแข่งขันจะตัดสินผลกันภายในครั้งเดียว.. เพราะฉะนั้นจงตั้งใจเล่นล่ะ!!
แอสคอต: ได้เลยขอรับ!! ผมจะสู้อย่างสุดความสามารถ!!
เนียมิ: แต่ดูแล้วท่าทางดูไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่เลยนะ
มิมิ: นั่นสิ...
ทั้งสองกระซิบแซวกัน
แอสคอต: ข้าได้ยินที่พวกเจ้าพูดนะ!! (╬▔皿▔)╯
แอสคอตตะโกนบอกทั้งสอง
ไดโน: เอาล่ะ ถ้าพร้อมแล้ว ก็มาเริ่มแข่งกันเลย! Let's pop'n music!
===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs Ascod
Showdown / LeeZu
===== END BATTLE =====
ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ
ไดโน: บัดนี้ ข้าขอแต่งตั้งให้ มิมิกับเนียมิ เป็นผู้กล้าประจำภารกิจนี้!!
มิมิ/เนียมิ: เย้!! สำเร็จแล้ว!! ^0^@)/\(@^0^
ทั้งสองโผล่เข้าจับมือกันด้วยความดีใจ
แอสคอต: อะไรกัน... นี่ข้าแพ้เหรอเนี่ย?? (˘･_･˘)
แอสคอตถึงกับทรุดไปเลย
ไดโน: เอาล่ะ พวกนางทั้งสองเชิญรับซิลลี่คีย์จากข้าไปได้เลยนะ!
มิมิ/เนียมิ: เพค่ะ!!
แล้วทั้งสองก็เดินมาขึ้นรับกุญแจวิเศษที่วางอยู่บนแท่นพรมตรงหน้าของไดโน ก่อนที่ทั้งสองจะยกกุญแจขึ้นมาพร้อมกันด้วยมือคนละข้าง
เนียมิ: ได้เวลาตลุย "ป๊อปปินเควสท์" (Pop'n Quest) กันแล้วนะ!!
มิมิ: อืม!! ^_^
ไดโน: ข้าจะบอกอะไรให้ทราบอย่างนึงนะ ซิลลี่คีย์สามารถซ่อนไว้ด้วยถุงมือเวทมนตร์ของพวกเจ้าได้ด้วย ลองถือกุญแจด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วยืนมือออกมาด้านหน้าดูสิ
เนียมิ: ยังไง... แบบนี้เหรอ
เนียมิทำตามที่ไดโนบอก คือถือกุญแจในลักษณะแนวนอนด้วยมือทั้งสองข้าง แล้วยืนมือทั้งสองข้างออกไปข้างหน้าของเธอ
ปรากฏว่าหลังจากนั้นกุญแจก็ได้หายแว็บไปกับตาทันที
เนียมิ: อ่ะ!! กุญแจหายไปแล้ว!! Σ( °Д °;)
ไดโน: ตอนนี้กุญแจได้ถูกซ่อนไว้ในมิติเวทมนตร์เรียบร้อยแล้ว ถ้าพวกเจ้าอยากจะใช้งานเมื่อไหร่ ก็ให้ทำท่าแบบเดิมเพื่อเรียกออกมาได้เลยนะ!☆
มิมิ/เนียมิ: รับทราบแล้วค่ะ!!
ทันใดนั้น ก็มีผู้หญิงหน้าตาสวยคนหนึ่ง ปรากฏตัวยังหน้าประตูท้องพระโรง
"แอสคอต!!"
เมื่อเธอเห็นแอสคอต เธอจึงวิ่งเข้าไปหาเขา
"มาทำอะไรที่นี่กัน??"
แอสคอต: ข้าไม่ได้เป็นผู้กล้าที่แท้จริงแล้วล่ะ ไซฟา (Sypha)
ไซฟา: ไม่เป็นไรหรอกแอสคอต ท่านทำได้ดีที่สุดของท่านแล้วล่ะ ถึงแม้วันนี้จะยังไม่ได้เป็นผู้กล้า แต่ท่านก็เป็นผู้กล้าในใจของข้าเรียบร้อยแล้วล่ะ♡
แอสคอต: นั่นสินะ (●'◡'●)
จากคำให้กำลังใจของไซฟา มันทำให้แอสคอตมีกำลังลุกขึ้นสู้ได้อีกครั้งในทันที ส่วนมิมิกับเนียมิก็มองดูพวกเขาด้วยท่าทางเหงื่อตก (￣_￣|||)
แอสคอต: ถ้างั้นพวกเราก็ขอตัวลาแล้วนะ!!
ไซฟา: ไว้มีโอกาส ข้าจะขอป๊อปปินแบทเทิลด้วยนะ!!
ทั้งสองกล่าวอำลาให้กับ มิมิ เนียมิ ก่อนที่จะเดินออกจากท้องพระโรงไป
มิมิ: Σ( °_°) จริงด้วยสิ แล้วเรื่องสแตมป์ล่ะ??
เนียมิ: นั่นสิ ถ้าภารกิจนี้ยาวนานเป็นเดือน แต่ได้สแตมป์แค่ดวงเดียว พวกเราไม่เอาด้วยนะ ::>_<::
ไดโน: เรื่องนั้นไม่ต้องกังวลไปหรอก ภารกิจนี้เป็นภารกิจพิเศษที่มีความต่อเนื่องกัน นั่นหมายความว่าพวกเจ้าจะได้รับสแตมป์หนึ่งดวงทันทีที่สามารถรวบรวมเศษลูกแก้วแต่ละชิ้นได้สำเร็จ ก็ถือว่าแฟร์กันใช่ไหมล่ะ ฮ่าๆ ^_^
เนียมิ: อ๋อ ถ้าแบบนั้นก็ค่อยโอเคหน่อย (∩_∩)
มิมิ: เดี๋ยวนะ... เศษลูกแก้วมีทั้งหมด 5 ชิ้น ก็หมายความว่าหลังจากที่สำเร็จภารกิจนี้แล้วก็จะได้สแตมป์ทั้งหมด 5 ดวง... แล้วดวงที่ 6 ล่ะ??
ไดโน: อ่อ! ข้าลืมบอกไปอีกเรื่อง หลังจากที่รวบรวมเศษลูกแก้วได้ครบจนกลับมาเป็นซิลลี่คีย์ที่สมบูรณ์แล้ว เมื่อพวกเจ้านำซิลลี่คีย์กลับมาคืน ข้าก็จะมอบสแตมป์ดวงที่ 6 ให้เป็นรางวัลปิดท้ายทันที เพราะถือว่านี่เป็นภารกิจพิเศษเฉพาะผู้กล้าเท่านั้นยังไงล่ะ ^_^
มิมิ: งั้นก็เท่ากับว่าสแตมป์ของเมืองนี้ใช้เพียงแค่ 5 ดวงก็สามารถเข้ารับการทดสอบกับลีดเดอร์ได้เลยสินะคะ
ไดโน: ก็คงจะคล้ายๆ กับอย่างนั้นแหละ (*^_^*)
เนียมิ: แต่ฉันรู้สึกว่าสแตมป์ดวงสุดท้ายมันดูได้มาง่ายๆ ไปหน่อยนะ น่าจะมีภารกิจเสริมแบบว่า นำกุญแจไปปิดผนึกจอมมาร อะไรแบบนี้...
ไดโน: ถ้าเป็นเมื่อสมัยก่อนน่ะใช่ แต่ตอนนี้ไม่จำเป็นต้องไปปิดผนึกอะไรแล้วล่ะ ^_^ เอาล่ะ ตอนนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้นธุระกับพวกเจ้าแล้ว ก็ขออวยพรให้ทั้งสองโชคดีในการรวบรวมเศษลูกแก้วล่ะ!!☆
มิมิ/เนียมิ: ค่ะ!! (＾Ｕ＾)ノ(＾Ｕ＾)ノ
จากนั้นทั้งสองก็เดินออกจากท้องพระโรงไป
ไดโน: เอ่อ! เดี๋ยวก่อน ข้าลืมอะไรอย่างหนึ่ง
ไดโนตะโกนเรียกทั้งสองที่กำลังเดินออกไปยังประตูท้องพระโรง ทำให้พวกเธอต้องหยุดแล้วหันกลับมาอีกครั้ง
ไดโนนำจดหมายบางอย่างมามอบให้กับทั้งสอง
เนียมิ: นี่มัน...
ไดโน: สารประกาศตามหาเศษลูกแก้วจากผู้กล้า ผู้ใดที่ได้ยินประกาศจากผู้กล้าจะต้องเคารพผู้กล้าทุกอย่างแต่โดยดี ถ้าหากพวกเขาไม่เคารพหรือไม่ยอมมอบเศษลูกแก้วให้ทั้งที่เป็นฝ่ายหาเจอก่อนแล้วละก็ ให้ใช้ซิลลี่คีย์จัดการลงทัณฑ์ตามความเหมาะสมได้เลย
มิมิ/เนียมิ: รับทราบแล้วค่ะ!!
ไดโน: แล้วก็.. แผนที่อาณาจักรเทพนิยาย ข้าได้ทำเครื่องหมายไว้ยังพื้นที่ที่สงสัยว่าน่าจะมีเศษลูกแก้วไว้ให้แล้วนะ
มิมิ/เนียมิ: ขอบพระทัยเพคะ!! (*^_^*)
แล้วจากนั้นทั้งสองก็เดินออกจากท้องพระโรงไปอีกครั้ง
ขณะเดียวกัน บนยอดของปราสาทก็มีคนๆ หนึ่งได้สังเกตการณ์มาตั้งแต่แรกที่พวกเธออยู่ภายในท้องพระโรง ซึ่งผู้นั้นก็คือ Sec นั่นเอง
เซ: วันนี้กะว่าจะมาทักทายพวกป๊อปเปอร์สสักหน่อย แต่ดูแล้วถ้าบุกเข้าไปกลางพระราชวังแบบนี้มันออกจะดูเสียมารยาทไปหน่อย งั้นไว้คราวหน้าก็แล้วกัน!
เซกล่าวก่อนที่จะใช้พลังหายตัวไป
>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<
--------------------------------------------------------------------------------
Ending Theme 2