「สาวน้อยนางฟ้า โปเอ็ต」
--------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่รถไฟกลับมาวิ่งต่อได้ตามปกติ ไม่นานนักก็มาถึงสถานีหลักของ "ดินแดนเทพนิยาย" เป็นที่เรียบร้อยแล้ว!
และทันทีที่ทั้งสองก้าวลงจากโบกี้มายังชานชาลา ก็ต้องรู้สึกตลึง เพราะสถานีรถไฟแห่งนี้มีลักษณะเป็นสถานีขนาดใหญ่คล้ายกับสถานีหลักของเมืองพาราไดซ์เลยทีเดียว
เนียมิ: โห้!! ที่นี่คือสถานีหลักของดินแดนเทพนิยายเหรอ? （⊙ｏ⊙）
มิมิ: ดูใหญ่โตมากเลยล่ะ!!
สถานีรถไฟแห่งนี้มีลักษณะเป็นสถานีสไตล์ยุโรปที่ดูคล้ายกับ สถานีรถไฟลอนดอนคิงส์ครอส ของประเทศอังกฤษ และบรรยากาศโดยรอบเต็มไปด้วยร้านค้า จุดบริการ และผู้คนมากมาย
ด้วยความสนใจ ทั้งสองจึงลองเดินสำรวจบริเวณสถานีดูสักพัก
มิมิ: คนเยอะมากต่างจากสถานีของเมืองที่ผ่านมาลิบลับเลย ท่าทางจะเป็นเมืองที่มีประชากรหนาแน่นแน่ๆ เลยล่ะ (หรือไม่ก็เป็นเมืองท่องเที่ยว)
และหลังจากที่เดินสำรวจจนทั่วแล้ว ทั้งสองก็เดินออกมายังบริเวณหน้าสถานี
มิมิ: เอาล่ะ พวกเราได้รับเสบียงมื้อเช้ามาก่อนหน้าเรียบร้อยแล้ว งั้นจะเริ่มลุยกันเลยไหม?
เนียมิ: โอเค! ไปลุยกันเลย!! o(^▽^)o
และแล้วก็ได้เวลาที่ทั้งสองออกสำรวจเมืองหลวงของดินแดนแห่งนี้
ตึกรามบ้านช่องภายในเมืองมีลักษณะเป็นเมืองสไตล์ยุโรปในยุคกลาง และอาคารแต่ละหลังต่างมีสีสันที่ต่างกันไปราวกับสายรุ้งทำให้ดูสะดุดตาเป็นอย่างมาก ด้านการสัญจรภายในเมืองส่วนใหญ่จะเดินทางด้วยเท้า แต่ก็พอมียานพาหนะอย่างรถม้าอยู่บ้างเช่นกัน และแน่นอนว่าที่นี่ไม่มีรถยนต์เลยแม้แต่คันเดียว ทำให้บนถนนของเมืองนี้จึงเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย สามารถเดินเท้ากลางถนนอันกว้างใหญ่ได้อย่างสบายใจ
มิมิ: เป็นเมืองที่สวยมากเลย แถมอาคารแต่ละหลังก็มีสีสันสดใส ดูน่ารักมากๆ เลยล่ะ （*＾-＾*）
เนียมิ: นั้นสิ รู้สึกเหมือนได้มาเกิดใหม่ในต่างโลกยังไงไม่รู้สิ (∩_∩)
เมืองนี้มีการแบ่งเขตออกเป็นสองเขตใหญ่ๆ คือ เขตด้านนอกราชวัง กับ เขตภายในราชวัง โดยเขตด้านนอกราชวังเป็นเขตเศรษฐกิจของเมือง และเป็นเขตที่มีประชากรอยู่อาศัยมากที่สุด ส่วนเขตภายในราชวังจะเป็นเขตการปกครองพิเศษที่อยู่ใจกลางเมืองซึ่งลอมด้วยกำแพงเมืองขนาดสูงหลายชั้นอีกที (คล้ายกับกำแพงไททัน) เป็นเขตพิเศษที่มีเฉพาะเพียงผู้ที่เกี่ยวข้องกับราชวงศ์และผู้ได้รับอนุญาตเท่านั้นที่จะเข้าไปได้
ส่วนเขตที่ทั้งสองกำลังอยู่ในขณะนี้ก็คือ เขตด้านนอกราชวังนั่นเอง
และหลังจากที่เดินสำรวจเมืองมาได้พักใหญ่ๆ
เนียมิ: นี่ มิมิจัง พวกเราเดินกันมาตั้งนานแล้วนะ แต่ยังไม่เจอใครให้ช่วยเหลือเลย （；´д｀）
มิมิ: งั้นก็ลองไปดูทางกำแพงเมืองตรงนั้นกันไหม? อาจจะมีอะไรรอเราอยู่ด้านหลังกำแพงก็ได้
มิมิกล่าวพลางชี้ไปยังกำแพงเมืองที่สูงจนเห็นได้จากระยะไกล
แล้วจากนั้นทั้งสองก็ไปสำรวจยังบริเวณกำแพงเมือง ซึ่งมีประตูขนาดใหญ่สำหรับผ่านกำแพงเมืองอยู่ตรงหน้า
เนียมิ: โห้!! กำแพงสูงมากๆ เลย (⊙_⊙;) (ข้างหลังจะมีไททันอยู่หรือเปล่านะ?)
ทั้งสองเดินเข้าไปหายามรักษาการณ์ที่อยู่หน้าประตูเมือง
"พวกเจ้ามีธุระอะไร?"
มิมิ: คือว่าพวกเราจะมา เออ.. มาทำภารกิจกันค่ะ
เนียมิ: ใช่แล้วล่ะ พวกเราเป็นป๊อปปินเพลเยอร์
"แล้วภารกิจที่ได้รับมอบหมายมาล่ะ คือภารกิจอะไร?"
มิมิ: เออ... พวกเรายังไม่ได้รับภารกิจค่ะ กำลังหาภารกิจทำกันอยู่...
"ถ้างั้นพวกเจ้าก็ไม่มีสิทธิเข้าไปภายในเขตราชวังนะ เชิญกลับไปได้แล้ว"
มิมิ: ค่ะ... (˘･_･˘)
แล้วทั้งสองก็เดินออกมาจากหน้าประตูเมือง
เนียมิ: แล้วพวกเราจะไปที่ไหนกันต่อดี?
มิมิ: ฉันว่าลองเปลี่ยนไปสำรวจแถวๆ ชานเมืองดูบ้างดีกว่า
เนียมิ: อืม!!
--------------------------------------------------------------------------------
จากนั้นทั้งสองก็เดินทางมายังเขตชานเมือง ซึ่งพื้นที่บริเวณนอกเมืองมีลักษณะเป็นทุ่งโล่งมีลำธารและต้นไม้กระจัดกระจายกันไป
มิมิ: ฉันเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า ถ้าจะหาภารกิจทำ ต้องลองมาสำรวจแถวๆ นอกเมืองเนี่ยแหละนะ
เนียมิ: อ๋อ เข้าใจแล้ว ...แต่เอ๊? ลองหาภารกิจตามบอร์ดประกาศภายในเมืองก็ได้ไม่ใช่เหรอ?? เมื่อกี้ช่วงที่เดินกันมา ฉันก็เห็นมีบอร์ดภารกิจตั้งอยู่ด้วยนะ
มิมิ: วิธีนั้นมันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่ฉันรู้สึกว่ามัน "โกง" เกินไปหน่อยน่ะ
เนียมิ: อ้าว! ทำไมกันล่ะ? (⊙_⊙)？
มิมิ: ก็เพราะความสนุกที่แท้จริงของเกม RPG คือการได้ลองสำรวจสิ่งต่างๆ ด้วยตัวเองไม่ใช่เหรอ?
เนียมิ: เออ... ก็นะ แต่ฉันชอบวิธีง่ายๆ มากกว่า (￣_￣ )
"กำลังหาภารกิจกันอยู่เหรอ?"
อยู่ดีๆ ก็มีเสียงเรียกอันคุ้นเคยมาจากทางด้านหลัง และเมื่อทั้งสองหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นไทม์เมอร์นั่นเอง
มิมิ/เนียมิ: ไทม์เมอร์!!
ไทม์เมอร์: ฮะฮ่า.. ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ (*^_^*)
แต่เมื่อทั้งสองสังเกตดูดีๆ พบว่าเขาใส่ชุดแฟนซีแปลกๆ มาด้วย (ลักษณะคล้ายกับชุดของ มิมิ เนียมิ ในเกมภาค 20; โดยหมวกกระต่ายที่ไทม์เมอร์ใส่เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินเข้มเพื่อให้เข้ากับสีชุด)
มิมิ: แล้วนั่นมันชุดอะไรกันน่ะ?
ไทม์เมอร์: ก็ที่นี่คือ "ดินแดนเทพนิยาย" ไม่ใช่เหรอครับ?
เนียมิ: ก็ใช่นะ แล้วทำไมถึงใส่ชุดแบบนั้นด้วยล่ะ?
ไทม์เมอร์: ก็เพราะว่านี้เป็นชุดพิเศษประจำตัวผู้กล้าของดินแดนเทพนิยาย ถ้าหากใส่ชุดนี้ล่ะก็จะสามารถรับภารกิจพิเศษบางอย่างจากภายในเมืองได้ รวมไปถึงได้สิทธิผ่านเข้าไปยังเขตเมืองชั้นในที่อยู่หลังป้อมกำแพงได้อย่างอิสระด้วยนะ และผมก็ได้ยินมาว่าพวกเธอเองก็มีชุดแบบนี้อยู่ด้วยเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
ทั้งสองหันมามองหน้ากันสักครู่
มิมิ: คงจะหมายถึง "ชุดเวทมนตร์" ที่อิเคทานิเคยให้มาก่อนหน้านี้ยังไงล่ะ
เนียมิ: อ๋อ
แล้วทั้งสองก็หันกลับมาทางไทม์เมอร์อีกครั้ง
ไทม์เมอร์: และที่สำคัญ ถุงมือนี้ยังทำให้สามารถใช้เวทมนตร์ได้อีกด้วยนะ ดูนี่สิ!
แล้วเขาก็เอามือทั้งสองข้างมาประกบกัน ก่อนที่จะเกิดแสงวูบออกมาจากกึ่งกลางระหว่างมือทั้งสองข้างแว็บหนึ่ง
มิมิ/เนียมิ: โห้!! Σ(⊙o⊙)
ไทม์เมอร์: แต่ว่าผมก็ทำได้เท่านี้แหละ ยังไม่รู้วิธีใช้เวทย์อย่างอื่นเลย (￣_￣|||)
เนียมิ: งั้นแบบนี้ก็แสดงว่านายเคยเข้าไปเขตเมืองชั้นในมาแล้วใช่ไหม?
ไทม์เมอร์: ยังเลยครับ ที่จริงก็กะว่ากำลังจะลองเข้าไปอยู่เหมือนกัน แต่พอดีเพิ่งหาชุดได้วันนี้เอง *^____^*
"ช่วยด้วย!!!!!"
อยู่ๆ ก็มีเสียงตะโกนขอความช่วยเหลือดังขึ้นมา ทั้งหมดจึงหยุดชะงักแล้วพยายามหาต้นทางของเสียง
"ช่วยด้วย ฉันว่ายน้ำไม่เป็น!!!!!"
ไทม์เมอร์: เสียงมาจากทางนี้ รีบไปเร็ว!
แล้วทั้งสามจึงรีบวิ่งไปตามทิศทางของเสียงตะโกน
เมื่อมาถึงจุดเกิดเหตุซึ่งเป็นทะเลสาบ ก็พบกับเด็กผู้หญิงที่กำลังจะจมน้ำอยู่ตรงหน้า
"ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!!!!! ヽ（≧_≦）ノ"
ไทม์เมอร์: เดี๋ยวผมจะลงไปช่วยเดี๋ยวนี้ล่ะ!!
แล้วไทม์เมอร์ก็กระโดดลงไปในทะเลสาบเพื่อวายน้ำไปช่วยเด็กผู้หญิงคนนั้นขึ้นมา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอเริ่มจมลงไปใต้น้ำพอดี แต่เขาก็สามารถรับตัวเธอไว้ได้ทันและนำกลับขึ้นฝั่งได้อย่างปลอดภัย
โดยคนที่ถูกช่วยขึ้นมานั้นพบว่าเธอเป็น "นางฟ้า" และจากนั้นไม่นานเธอก็ได้สติพร้อมกับสำลักน้ำออกมา
มิมิ: ฟื้นแล้วล่ะ ^_^
ไทม์เมอร์: เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?
"ขอบใจมากนะ ฉันไม่เป็นไรหรอก ^_^"
ไทม์เมอร์: ถ้างั้นก็ค่อยยังชั่ว （︶.︶）
ไทม์เมอร์กล่าวด้วยความโล่งใจ แล้วสาวน้อยนางฟ้าก็ค่อยๆ ลุกขึ้นมาหลังจากที่นอนหมดสติบนพื้น
เนียมิ: แต่เอ๊!? เธอมีปีกและวงแหวนบนหัวด้วย... เธอเป็น "นางฟ้า" งั้นเหรอ?
"ใช่แล้วจ๊ะ ฉันเป็นนางฟ้าฝึกหัดจากไวท์แลนด์ ฉันมีชื่อว่า "โปเอ็ต" (Poet) ยินดีที่ได้พบกันด้วยนะ ^_^"
มิมิ: นางฟ้า "ฝึกหัด" งั้นเหรอ??
โปเอ็ต: เออ... จะว่ายังไงดีล่ะ... คือตามธรรมเนียมปฏิบัติแล้ว เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมทูตสวรรค์ชาวไวท์แลนด์จะต้องเดินทางมายังผืนพิภพเพื่อเรียนรู้การอยู่ร่วมกับมนุษย์น่ะคะ
มิมิ: โห้!! ลงมาฝึกการอยู่ร่วมกับชาวโลกเหรอ!?
โปเอ็ต: ค่ะ!! ^_^ แต่ว่า กว่าจะหาที่อยู่เป็นหลักแหล่งได้ก็ค่อนข้างลำบากพอสมควรเลยคะ เพราะในระหว่างที่เดินทางมายังผืนพิภพ จะต้องหาที่อยู่ให้ได้ก่อนที่แสงจันทร์จะมอดลงด้วย ซึ่งชาวไวท์แลนด์ลือกันว่า หากไม่สามารถหาที่อยู่ได้หลังจากที่แสงจันทร์ดับไปแล้ว จะต้องหลงอยู่ในความมืดมิดไปชั่วนิรันดร์เลยล่ะ (>_<。) เพราะตามประวัติศาสตร์แล้ว ยังไม่มีใครเคยฝ่าฝืนกฎข้อนี้มาก่อนเลย
เนียมิ: ต้องหาที่อยู่ให้ได้ก่อนที่แสงจันทร์จะดับด้วยเหรอ มันยังไงกันน่ะ?? ฉันไม่ค่อยเข้าใจเลย
โปเอ็ต: คือว่าประตูมิติที่เชื่อมระหว่างไวท์แลนด์กับโลกมนุษย์จะเปิดออกเฉพาะในช่วงคืนพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้นค่ะ และนั่นก็เป็นเพียงช่วงเวลาเดียวเท่านั้นที่จะเดินทางไปมาระหว่างสองโลกได้
เนียมิ: อ๋อ
ไทม์เมอร์: นั่นสิ! แล้วก่อนหน้านั้นทำไมเธอถึงตกน้ำล่ะ? เธอก็บินได้ไม่ใช่เหรอ?
โปเอ็ต: เออ... เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ ระหว่างทางที่โปเอ็ตกำลังจะไปหาครอบครัวคุณปลาที่ทะเลสาบแห่งนี้ อยู่ๆ ก็เกิดลมหมุนระหว่างทางทำให้พลัดตกลงน้ำ เพราะปีกของโปเอ็ตยังไม่แข็งแรงพอที่จะลู่ลมแรงๆ ได้ และฉันก็วายน้ำไม่เป็นด้วย (>_<。)
เนียมิ: บินได้แต่วายน้ำไม่เป็นเนี่ยนะ (￣_￣|||)
มิมิ: ครอบครัวคุณปลา... เธอลงมาอาศัยอยู่กับครอบครัวคุณปลางั้นเหรอ?
โปเอ็ต: เปล่าหรอกค่ะ ครอบครัวคุณปลาเป็นเพื่อนสนิทคนแรกบนผืนพิภพของฉันเอง ^_^ ภารกิจหลักๆ หลังจากที่มาอยู่บนโลกคือจะต้องพยายามทำความดีให้ได้มากที่สุดค่ะ จะเป็นมนุษย์หรือเผ่าไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ชาวไวท์แลนด์ด้วยกัน และทุกครั้งที่ทำความดีช่วยเหลือผู้คนได้สำเร็จปีกบนหลังก็จะค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นทีละนิด และโปเอ็ตก็อยากจะเป็นนางฟ้าที่มีปีกใหญ่และดูงดงามเหมือนกับคุณแม่ของฉันค่ะ!! *^_^*
มิมิ: โห้!! โปเอ็ตจังเองก็มีจุดหมายของตัวเองที่ต้องทำด้วยเหรอเนี่ย ^_^
เนียมิ: คล้ายกับพวกเราเลยเนอะ ^_^
โปเอ็ต: อันที่จริงแล้ว ฉันมาอาศัยอยู่กับครอบครัวที่มีบ้านเป็นร้านขายของเล่นค่ะ ฉันก็เลยตัดสินใจใช้ประโยชน์จากการที่ฉันสามารถบินไปไหนมาไหนได้ คอยรับจ้างส่งของให้กับคนในเมืองซะเลย แล้วนับจากนั้นฉันก็ได้เจอกับเพื่อนใหม่มากมาย และครอบครัวคุณปลาก็คือลูกค้าคนแรกที่ฉันไปส่งให้นี่เอง ^_^
จากนั้นโปเอ็ตก็เหมือนจะเพิ่งนึกเรื่องอะไรที่สำคัญมากออกได้
โปเอ็ต: Σ( °_°) อ่ะ! จริงสิ! ไหนๆ เดี๋ยวฉันก็จะไปหาครอบครัวคุณปลาแล้ว พวกเธออยากจะไปหาพวกเขาหน่อยไหมล่ะ?
เนียมิ: อืม!!
เนียมิพยักหน้าตอบ
--------------------------------------------------------------------------------
แล้วโปเอ็ตก็นำทางทั้งสามมายังริมทะเลสาบแห่งหนึ่ง
โปเอ็ต: มาส่งของแล้วจ้า!~❤
โปเอ็ตตะโกนเรียกใครบางคนที่อยู่ในใต้น้ำ แล้วสักพักก็มีปลาผุดขึ้นมาจากน้ำทั้งหมด 3 ตัว
มิมิ: ว้าว!! นี่น่ะเหรอ เพื่อนสนิทของเธอ (น่ารักจัง!)
โปเอ็ต: อืม!! พวกเขาน่ารักมากๆ เลยล่ะ แถมยังเป็นมิตรกับผู้คนบนบกด้วยนะ เวลาที่โปเอ็ตว่างๆ ก็จะมาหัดเล่นทรัมเป็ตกับพวกเขานี่แหละ ...ส่วนนี่สำหรับพวกเธอ
โปเอ็ตส่งสินค้าให้กับครอบครัวปลา
"อืม! ขอบคุณนะ!"
ไทม์เมอร์: แล้วพวกเขาชื่ออะไรกันบ้างเหรอ
"คือว่าพวกเราไม่มีชื่อหรอก แต่ก็ยินดีที่ได้รู้จักกันด้วยนะ (∩_∩)"
ปลาตัวหนึ่งกล่าว
ไทม์เมอร์: อ้าว! ถ้าไม่มีชื่อ แล้วอย่างนี้จะแยกออกได้ยังไงละว่าใครเป็นใคร เพราะทั้งสามตัวหน้าตาเหมือนกันหมดเลย...
"ฉันคือปลาหมายเลข 1"
ปลาตัวเดิมกล่าว
"ส่วนฉันหมายเลข 2"
"และฉัน 3 จ๊ะ"
โปเอ็ต: ใช่แล้วล่ะ ที่จริงฉันเป็นคนตั้งชื่อเรียกแบบง่ายๆ ให้กับพวกเขาเองแหละ （*＾-＾*）
ไทม์เมอร์: อ๋อ.. เข้าใจแล้ว
เนียมิ: เออ.. เมื่อกี้โปเอ็ตจังบอกว่ากำลังหัดเล่นทรัมเป็ตงั้นเหรอ?
โปเอ็ต: ค่ะ!! ฉันกำลังหัดเล่นทรัมเป็ตอยู่
มิมิ: โห้!! จริงเหรอเนี่ย ลองเล่นให้ฟังสักเพลงหน่อยได้ไหม? (จะเก่งแบบ อายูมุจัง ไหมนะ)
โปเอ็ต: คือว่าฉันเองก็ยังไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ แต่ก็จะลองพยายามดูค่ะ
แล้วโปเอ็ตก็นำทรัมเป็ตคู่ใจของตัวเองออกมา แล้วเริ่มเล่นเพลงในทันที
===== POP'N MUSIC =====
Eternal Fantasy / XeoN
===== END MUSIC =====
หลังจากที่เพลงจบลง ทั้ง มิมิ เนียมิ และไทม์เมอร์ ก็เหมือนได้สัมผัสกับพลังพิเศษบางอย่างจากเสียงดนตรี
มิมิ: ความรู้สึกแบบนี้.. มันอะไรกันเนี่ย
เนียมิ: พอได้ฟังเสียงทรัมเป็ตของเธอแล้ว ก็เหมือนรู้สึกสดชื่นมากๆ ขึ้นมาทันทีเลยล่ะ!
ไทม์เมอร์: ใช่ๆ ราวกับเป็นบทเพลงเวทมนตร์เลยล่ะ! (∩_∩)
โปเอ็ต: เออ.. ที่จริงแล้วทรัมเป็ตตัวนี้เป็นทรัมเป็ตวิเศษที่คุณแม่ของหนูให้มาเองค่ะ
ไทม์เมอร์: เป็นทรัมเป็ตของคุณแม่โปเอ็ตจังงั้นเหรอ??
โปเอ็ต: ค่ะ!! (∩_∩) ก่อนหน้าที่โปเอ็ตจะเริ่มเดินทางมาฝึกฝนบนผืนโลก คุณแม่ของหนูให้ทรัมเป็ตตัวนี้เป็นของขวัญก่อนออกเดินทางด้วยค่ะ
*****************************************************
【ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน คุณแม่ของโปเอ็ตได้มอบของบางอย่างให้กับเธอ ก่อนที่เธอจะเริ่มออกเดินทางมายังผืนโลกในคืนนั้น】
"นี่คือทรัมเป็ตวิเศษของแม่ หากใช้นี่ล่ะก็ จะสามารถสร้างเสียงอันไพเราะที่ทำให้ชาวโลกมีความสุขทั้งปวงได้"
*****************************************************
โปเอ็ต: ทรัมเป็ตตัวนี้มีพลังวิเศษ เมื่อเป่าออกมาแล้วจะเกิดพลังที่ทำให้ผู้ฟังมีความสุข และได้รับพรโชคดีสมปรารถนาด้วยค่ะ ...แต่ว่า ต้องเล่นให้เพราะด้วยนะ ไม่งั้น พรก็จะส่งไปไม่ถึงผู้ฟัง
เนียมิ: อ๋อ เป็นแบบนี้เอง
มิมิ: แต่เมื่อกี้พวกเราได้ฟังเพลงที่เธอเล่นแล้วก็รู้สึกเหมือนจิตใจมันสงบอย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะ ก็แสดงว่าเธอเล่นได้เพราะสินะเนี่ย? (^▽^;)
โปเอ็ต: ฮ่าๆ ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละ (*^_^*) เพราะฉันเองก็ยังเล่นได้ไม่เก่งเท่าไหร่จริงๆ นะ บางทีก็มีพลาดเป่าผิดคีย์จนเคยโดนคนว่ามาแล้วเหมือนกัน
เนียมิ: มีพรสวรรค์แบบนี้น่าจะลองให้อายูมุจังมาช่วยสอนเทคนิคให้ก็คงจะดีนะ
มิมิ: อืม! (∩_∩) ฉันว่าโปเอ็ตจังต้องพัฒนาฝีมือได้อีกมากอย่างแน่นอนเลยละจ๊ะ!
และในทันใดนั้น อยู่ๆ ก็เกิดกลุ่มเมฆมารวมตัวกัน ก่อนที่จะกลายเป็นเมฆฝน และฝนก็กระหน่ำลงมาในเวลาต่อมา
ไทม์เมอร์: อ่ะ! แย่แล้วฝนตก!! (⊙_⊙;)
มิมิ: พวกเรารีบไปหาที่หลบฝนกันก่อนดีกว่า!!
แล้วจากนั้นทั้งหมดจึงมาหลบฝนอยู่ในศาลาหลังหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ กับทะเลสาบ
เนียมิ: ทำไมอยู่ๆ ถึงมีฝนตกลงมาอย่างกะทันหันด้วยละเนี่ย?
มิมิ: นั่นสิ ไม่เห็นจะมีเค้าโครงของเมฆฝนมาก่อนเลยนะ
แต่ทว่าทางด้านไทม์เมอร์ กลับมีสีหน้าที่ดูวิตกกังวลขึ้นมา
เนียมิ: เป็นอะไรหรือเปล่า? (ทำไมถึงดูกังวลแปลกๆ จัง)
เนียมิทักไทม์เมอร์
ไทม์เมอร์: อ๋อ!! เปล่าไม่มีอะไร
เขาตอบด้วยสีหน้าตกใจ ก่อนที่จะกลับมาคิดถึง "เรื่องนั้น" อีกครั้ง
ไทม์เมอร์: (นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอหายตัวไป...)
แล้วจากนั้นภาพเรื่องราวในอดีตของเขา ก็ได้ย้อนคืนสู่ความทรงจำอีกครั้ง เพราะในอดีตมินิตเคยหายตัวไปแล้วครั้งหนึ่ง...ในคืนวันที่ฝนตก ซึ่งในตอนนั้นเกิดจากการพลัดหลงกัน ในคืนนั้นเขาพยายามตามหาเธอตามที่ต่างๆ ทั้งคืนแต่ก็ไม่เจอตัวเลย แต่ทว่าในวันต่อมา มินิตก็ได้กลับสู่อ้อมกอดอีกครั้งอย่างปลอดภัย ถึงแม้ว่าเขาไม่อยากจะนึกถึงเรื่องนั้นเลย แต่ทุกครั้งที่ฝนตกหนักมันทำให้เรื่องราวในคืนนั้นกลับมาอีกครั้ง จนทำให้หัวใจของเขาอึดอัดจนแทบระเบิดออกมา
โปเอ็ต: ดูท่าทางแล้วน่าจะตกอีกนานเลยล่ะ ฉันชักจะเริ่มเป็นห่วงทางบ้านเลี้ยงที่โปเอ็ตอยู่แล้วล่ะสิ ＞﹏＜ (ขืนกลับไปช้ากว่านี้มีหวังได้ถูกหักค่าจ้างแน่ๆ เลย)
แล้วจากนั้นอยู่ๆ ก็เกิดฟ้าผ่าลงมาใส่ต้นไม้สูงต้นหนึ่งที่อยู่บนเขา ทำให้ต้นไม้ดังกล่าวหักโค่นลงมา
แต่ทว่าต้นไม้ดังกล่าวได้หล่นลงมาทับใส่กองท่อนไม้ของชาวบ้านที่อยู่ในละแวกนั้นพอดี ทำให้ท่อนไม้กระจายออกมา แล้วกลิ้งลงไปตามทางลาดของภูเขาเป็นจำนวนมาก
ส่วนทางด้านพวกมิมิ ก็เหมือนจะเริ่มได้ยินเสียงดังโคมครามผิดปกติ
มิมิ: Σ( °_°) นั่นมันเสียงอะไรน่ะ?
แล้วทั้งหมดจึงหันไปดูทางต้นเสียงซึ่งดังมาจากอีกฟากหนึ่งของทะเลสาบ ก็พบเห็นท่อนไม้จำนวนมากกำลังกลิ้งลงมาทางทะเลสาบ
โปเอ็ต: อ่ะ!! แย่แล้วล่ะ ท่อนไม้พวกนั้นกำลังจะกลิ้งลงไปใส่บ้านของพวกคุณปลาที่อยู่ใต้น้ำ ถ้าหากไม่ทำอะไรละก็ มีหวังได้กลายเป็นโศกนาฏกรรมครั้งใหญ่แน่ๆ เลยล่ะค่ะ ~(>_<。)
จากนั้นมิมิกับเนียมิก็หันมามองหน้ากัน ก่อนที่จะตกลงอะไรกันได้
เนียมิ: เดี๋ยวรออยู่นี่กันก่อนแป๊ปหนึ่งนะ เดี๋ยวพวกฉันจะไปหยุดท่อนไม้พวกนั้นให้เอง!!
ไทม์เมอร์: หรือว่า...!! （⊙ｏ⊙）
ไทม์เมอร์ตื่นตัวขึ้นมาทันที
จากนั้นทั้งคู่ก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า
มิมิ/เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"
จากนั้นก็เกิดคลื่นแสงสีชมพูออกมาจากกำไล ก่อนที่คลื่นแสงจะเข้ามาครอบร่าง
จากนั้นทั้งคู่ก็เหมือนเข้าไปอยู่ในมิติพิเศษที่ใช้สำหรับแปลงร่าง แล้วชิ้นส่วนของชุดป๊อปเปอร์สก็ค่อยๆ ปรากฏออกมาตามตัว
หลังจากที่แปลงร่างเสร็จแล้วทั้งคู่ก็ออกจากมิติแปลงร่างด้วยการพุ่งตัวลงมาจากฟ้า เมื่อเท้าแตะพื้นแล้วก็ถึงเวลาเริ่มกล่าวบทแนะนำประจำตัว
ป๊อปเลิฟ: ด้วยรักและมิตรภาพ ป๊อปเลิฟ!
ป๊อปพีช: ด้วยสุขและสันติภาพ ป๊อปพีช!
ป๊อปเลิฟ/ป๊อปพีช: พวกเราคือ... ป๊อปเปอร์ส!!
หลังจบบทแปลงร่าง ทั้งคู่จึงพุ่งตัวไปหากองท่อนไม้พวกนั้นทันที
ไทม์เมอร์: ฮะฮ่า ได้เวลาเก็บภาพเพิ่มแล้วสิ (∩_∩)
จากนั้นทั้งคู่ก็ได้ใช้พลังเพื่อทำลายท่อนไม้ให้หมดก่อนที่มันจะกลิ้งลงมาถึงทะเลสาบ ซึ่งก็ทำได้สำเร็จ ทำให้วิกฤติในครั้งนี้จบไป
--------------------------------------------------------------------------------
เวลาต่อมาหลังจากที่ฝนหยุดแล้ว ทั้งหมดได้มายืนอยู่ริมทะเลสาบตรงบริเวณที่ท่อนไม้เคยกลิ้งลงมา (ซึ่งในตอนนี้ มิมิ เนียมิ ได้กลับร่างเดิมแล้วเรียบร้อย
)"ต้องขอบคุณพวกท่านทั้งสองมากๆ เลยนะ ถ้าหากไม่ได้พวกท่านช่วยไว้ละก็ บ้านปลาของพวกเราคงไม่เหลือซากแน่ๆ เลยล่ะ"
"อืม! ใช่แล้วล่ะ ขอบคุณที่ช่วยหมู่บ้านของพวกเราไว้นะ"
พวกปลาที่อยู่บนน้ำกล่าวขอบคุณ มิมิ เนียมิ
เนียมิ: เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้ว (‾◡◝)☆
โปเอ็ต: ว่าแต่พวกเธอนี่สุดยอดไปเลยนะ โปเอ็ตเองก็อยากจะมีพลังแบบนั้นกับเค้าบ้างจัง (*^_^*)
จากนั้นโปเอ็ตก็เหมือนจะเพิ่งนึกเรื่องอะไรที่สำคัญมากออกได้
โปเอ็ต: Σ( °_°) อ่ะ! ลืมไปซะสนิทเลย!
แล้วเธอก็หยิบของบางอย่างจากในกระเป๋ามามอบให้กับทั้งสอง
โปเอ็ต: นี่! ฉันให้นะ!
มิมิ: โคลเวอร์สี่แฉก!?
โปเอ็ต: มันไม่ใช่แค่โคลเวอร์สี่แฉกธรรมดานะ แต่เป็นโคลเวอร์นำโชคที่ฉันเก็บมาจากบ้านเกิดน่ะ ว่ากันว่า หากใครที่ได้รับใบโคลเวอร์นี้จะทำให้คำอธิษฐานบางอย่างเป็นจริงได้ด้วยนะ
มิมิ: งั้นเหรอ ขอบใจนะ (∩_∩)
โปเอ็ต: แล้วก็ก่อนจากกัน ฉันมีเรื่องจะขอร้องนิดหน่อยนะ
เนียมิ: มีเรื่องอะไรให้พวกเราช่วยงั้นเหรอ?
โปเอ็ต: คือว่าฉันกำลังมองหาเสื้อผ้าชุดใหม่อยู่น่ะ เพราะรู้สึกว่าพอใส่ชุดของชาวไวท์แลนด์แล้วมันดูแปลกๆ ในสายตาของชาวมนุษย์ยังไงก็ไม่รู้ แต่ว่าโปเอ็ตก็ยังหาชุดที่ถูกใจไม่ได้เลย... หรือพูดอีกอย่างก็คือ ฉันไม่รู้ว่า "ชุดสวยๆ น่ารักๆ" ของชาวมนุษย์เค้าเป็นยังไงน่ะ พวกเธอพอจะให้คำแนะนำอะไรบ้างได้ไหม?
มิมิ: อ๋อ! ถ้าเป็นเรื่องนั้นละก็เดี๋ยวฉันจัดการให้เอง! (‾◡◝)☆
แล้วจากนั้นมิมิก็จัดการเปลี่ยนชุดของโปเอ็ตให้ใหม่ในทันที โดยเธอได้นำชุดที่หาได้มาจากในเต็นท์มายแคมป์
ไทม์เมอร์: ว้าว!! ดูน่ารักมากๆ เลยล่ะ!! (≧ ▽ ≦)
เนียมิ: เข้ากับเธอมากๆ เลยด้วย (*^_^*)
โปเอ็ต: อืม! ขอบใจนะ (∩_∩)
มิมิ: ก็ถือว่าเป็นการตอบแทนที่เธอเล่นเพลงเพราะๆ ให้ฟังก็แล้วกัน (∩_∩)
โปเอ็ต: ถ้างั้นฉันก็ขอตัวลาแล้วนะ เพราะนี่พระอาทิตย์ก็ใกล้จะลับฟ้าแล้วด้วย
เนียมิ: อืม! ไว้เจอกันใหม่นะ!
แล้วจากนั้นทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปตามเส้นทางของตนเอง
มิมิ: ถึงแม้ในวันนี้พวกเราจะยังไม่ได้สแตมป์ แต่ก็ได้เจอเพื่อนใหม่อีกแล้วนะ
เนียมิ: อืม! จะว่าไปแล้ว ฉันก็อยากรู้จริงๆ เลยว่า พอโปเอ็ตจังได้มาเป่าทรัมเป็ตแข่งกับอายูมุจังแล้วจะเป็นยังไงน่ะ
มิมิ: นั่นสินะ ท่าทางคงจะสนุกสุดยอดไปเลยละเนอะ! (∩_∩)
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านหนึ่ง... ณ ปราสาทที่อยู่ใจกลางของเมืองเทพนิยายชั้นใน
"ว่าไงนะ! มิมิ กับ เนียมิ เดินทางมาถึงที่เมืองนี้แล้วงั้นเหรอ!?"
เสียงของพระราชากล่าวด้วยความตกใจ
"ขอรับ!"
องครักษ์กล่าว
"ในที่สุด ผู้กล้าในตำนานที่ผู้คนเค้าเลื่องลือกันก็มาถึงแล้วสินะ... ความหวังของพวกเราที่จะได้กอบกู้อาณาจักรมาเยือนแล้ว!!"
>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<