pop'n music RESPECT : STAGE 23 「ความจริงที่น่าตกใจ ตัวจริงของเซ」

"เออ... พวกพี่ขอโทษด้วยนะคะ ที่นี่คือที่ไหนของเกาะป๊อปปินเหรอ?"

อยู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาถามทาง มิมิกับเนียมิ ทำให้ทั้งสองที่กำลังไล่กวดกันอยู่นั้นต้องหยุดทันที

มิมิ: ที่นี่คือพีชทาวน์... เอ๊!? Σ( °_°)

คำพูดของมิมิขาดหายไป เพราะเธอรู้สึกคุ้นตากับเด็กผู้หญิงคนนี้มาก

"เป็นอะไรไปเหรอ (⊙_⊙)？"

มิมิ/เนียมิ: ไม่จริง...!? นั่นมัน "มินิต" (Minit's) นี่น้า!! (⓿_⓿)!!

ทั้งคู่ตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

เนียมิ: ทำยังไงดีล่ะ!? พวกเราเป็นฝ่ายเจอตัวมินิตซะก่อนแล้วล่ะ!!

เนียมิหันมาถามมิมิด้วยความลุกลี้ลุกลน

มิมิ: ก็ต้องหาทางติดต่อกับไทม์เมอร์ให้ได้ก่อนละนะ

มินิต: เออ... ขอโทษด้วยนะ พวกพี่กำลังพูดถึงพี่จ๋าของหนูเหรอ??

มิมิ: ใช่แล้วล่ะ! พวกเราจะหาทางติดต่อกับพี่ชายของเธอให้เองนะ! ไม่ต้องกังวล

เนียมิ: อืม! ^_^ ตอนนี้พี่ชายของเธอเองก็กำลังตามหาเธออยู่ที่เกาะนี้เหมือนกัน

มินิต: อ๊ะ! Σ( °Д°) แย่แล้วสิ!!

เนียมิ: มีอะไรเหรอ?

มินิต: คือว่าที่จริงแล้วหนูน่ะ... เออ..

ยังไม่ทันที่จะได้พูดต่อไป เสียงท้องร้องของเธอก็ดังสนั่นขึ้นมา

มิมิ: ถ้าเธอไม่รังเกียจ จะมากินมื้อเย็นกับพวกเราก่อนก็ได้นะ (^^ゞ

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 23
「ความจริงที่น่าตกใจ ตัวจริงของเซ」

--------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่มินิตตอบตกลง ทั้งสองก็พามินิตไปพักยังมายแคมป์ของพวกตน โดยในช่วงค่ำทั้งสามได้รับประทานอาหารด้วยกัน

เนียมิ: โห้.. กินใหญ่เลยแฮะ （*＾-＾*） (สงสัยคงจะหิวมาก)

เนียมิแซวมินิต ที่กำลังกินอาหารอย่างรวดเร็วและอร่อยเป็นที่สุด❤

มิมิ: ถ้าเธอไม่อิ่ม เดี๋ยวฉันจะทำมาเพิ่มให้อีกก็ได้นะ ไม่ต้องเกรงใจ ^_^

เวลาผ่านไปไม่นาน หลังจากที่มินิตกินหมดแล้ว

มินิต: อืม.. มีของหวานอะไรให้กินไหม?

มิมิ: มีสิ เดี๋ยวฉันเอามาให้นะ

แล้วมิมิไปเอาขนมเค้กก้อนโตจากในตู้เย็นมาให้เธอกิน

เค้กที่มิมิเสิร์ฟมาให้มินิตกิน เป็นเค้กแบบเต็มก้อน มีขนาดประมาณพิซซ่าถาดเล็ก (ซึ่งแบ่งเป็นชิ้นเล็กได้ทั้งหมด 4 ชิ้น)

เนียมิ: แต่ว่า... มาทั้งก้อนเลยแบบนี้ คนเดียวจะกินหมดเหรอ??

แต่พูดไม่ทันขาดคำ มินิตก็ยกเค้กขึ้นมากินทั้งก้อน ทำให้ทั้งสองตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด

มิมิ: ห๊ะ จริงดิ!? Σ(ʘ╻ʘ)

และผ่านไปไม่นาน หลังจากที่มินิตกินหมดแล้ว

มินิต: อืม! อิ่มแล้วค้า~ (^人^)❤

มินิตกล่าวขอบคุณมื้อเย็นด้วยเสียงหวาน และยังตีสีหน้าน่ารักแบบสุดๆ อีกด้วย❤

เนียมิ: อา~ น่ารักชะมัด... (★‿★)

มิมิ: นี่เธอเป็น "มายเมโลดี้" รึไงเนี่ย (￣_￣|||) (มันจะน่ารักเกินไปแล้วนะ)

ทั้งสองอุทานหลังจากที่ได้เห็นสีหน้าน่ารักของมินิต

มินิต: จริงด้วยสิ! แล้วทำไมพวกพี่ถึงช่วยฉันไว้ล่ะ?

มิมิ: ก็เพราะว่าเธอหลงทางอยู่ไม่ใช่เหรอ? (แถมหิวโซด้วย)

มินิต: มันก็ใช่นะ แต่ที่จริงแล้ว... คือ...

คำพูดขาดหายไปอีกครั้ง พร้อมกับสีหน้าลังเลใจ

มิมิ: คืออะไรเหรอ...?

มินิต: คือ..... ถ้าอยากรู้ละก็ แบทเทิลชนะฉันให้ได้ซะก่อนสิ

เมื่อทั้งสองได้ยินคำตอบ ก็ถึงกับล้มลงไปก้องกับพื้นทันที

เนียมิ: โธ่... อะไรกัน มีแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย (￣_￣|||) (แต่เธอก็เป็นเพลเยอร์เหมือนกับพวกเรานี่นา)

มินิต: ก็เพราะว่าฉันเป็นไอดอลไงละ จะให้มาบอกเรื่องนี้กับคนแปลกหน้าได้ง่ายๆ ยังไงกันเล่า (‾◡◝)

มิมิ: จริงด้วยสินะ เธอเป็นไอดอลที่เดบิวมาจากรายการ "โอฮะโยะ ซุปเปอร์สตาร์" นี่นา

"โอฮะโยะ ซุปเปอร์สตาร์" (Ohayō Superstar) เป็นรายการวาไรตี้สำหรับเด็ก ออกอากาศช่วงเช้าวันจันทร์ ถึง วันศุกร์ ทางสถานีโทรทัศน์ PHK มีกลุ่มไอดอลของรายการที่เรียกว่า "โอฮะโยะ ไฮทีน" (Ohayō HIGHTEEN) เป็นพิธีกร โดยเมมเบอร์ของวงในแต่ละรุ่น จะคัดเลือกจากเด็กผู้หญิงอายุ 12-15 ปี แน่นอนว่า เมื่ออายุถึง 15 หรือ 16 ปี แล้ว พวกเธอเหล่านั้นก็ต้องจบการศึกษาออกจากวงไป

มินิต: และอีกอย่างหนึ่งก็คือ เรื่องนี้ถือเป็นความลับแค่เฉพาะพวกเธอ และเพื่อเป็นการรับประกันว่าพวกเธอจะรักษาสัญญา พวกเธอต้องชนะฉันให้ได้ก่อน โอเคนะ?

เนียมิ: โอเค! ได้อยู่แล้ว (‾◡◝)

มิมิ: ถ้าเป็นเรื่องความลับละก็ พวกเราไม่เอาไปบอกใครอยู่แล้วละจ๊ะ

มินิต: ถ้าอย่างนั้นก็มาเริ่มแข่งกันเลยดีกว่านะ (∩_∩) Le.Le.Le.Let's... pop'n music!

===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs Minit's
Tok! Tok! Tok! / STARTRACK
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ

มินิต: ทำไมพวกพี่ถึงเก่งขนาดนี้ละเนี่ย?? (⊙o⊙)

เนียมิ: ก็เพราะว่าพวกเรามีจิตวิญญาณดนตรีอยู่ในสายเลือดยังไงล่ะ (‾◡◝)

มินิต: แต่หนูเองก็มีจิตวิญญาณแห่งดนตรีอยู่เหมือนกันนะ ...ไม่ยอมๆ ヽ(*。>Д<)o゜

มินิตลงไปนอนดิ้นกับพื้น

มิมิ: (￣_￣|||) เออ.. เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แล้วความลับที่เธอจะบอกกับพวกเรามันคืออะไรกันแน่เหรอ?

มินิต: คือที่จริงแล้ว... หนูหนีพี่จ๋ามาค่ะ

มิมิ: หนีมางั้นเหรอ หมายความว่ายังไง?

มินิต: คือว่า ช่วงก่อนที่เกาะป๊อปปินจะเปิดทำการได้ประมาณหนึ่งสัปดาห์ หนูแอบเดินทางมาที่นี่ด้วยตัวคนเดียวโดยไม่บอกพี่ก่อนค่ะ และที่หนูแอบมาที่นี่ได้ก็เพราะว่าได้รับการช่วยเหลือจากคนๆ หนึ่งค่ะ ในวันหนึ่งตอนที่ฉันกำลังคิดวางแผนหาทางมาเกาะคนเดียวไปเรื่อยๆ ในระหว่างเดินกลับจากโรงเรียนนั้น อยู่ๆ ก็มีผู้สูงอายุท่าทางแปลกๆ มาแนะนำตัว เค้าบอกว่าเป็นผู้ที่เคยอยู่อาศัยบนเกาะป๊อปปินเมื่อนานมาแล้ว แต่ไม่ได้บอกว่านานเท่าไหร่นะ และในระหว่างการสนทนานั้น พริบตาเดียวฉันก็โผล่มาอยู่ที่เกาะนี้แล้ว...

เนียมิ: ผู้สูงอายุท่าทางแปลกๆ งั้นเหรอ?

มิมิ: แถมยัง "วาร์ป" เธอมาที่เกาะนี้ได้ด้วย (น่าสงสัยมาก)

มินิต: และหลังจากที่ถูกส่งมาอยู่ที่เกาะนี้ เค้าก็มอบหนังสือแปลกๆ ที่ด้านในมีรายละเอียดเกี่ยวข้องกับเวทมนตร์ และแผนที่ที่ตั้งของ "สุสาน CS" โดยผู้สูงอายุท่านนั้นระบุว่าเป็นสถานที่ตั้งของสมบัติที่ถูกซ่อนอยู่ และหลังจากนั้นเค้าก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย...

เมื่อทั้งสองได้ยินคำว่า "สุสาน CS" ก็ทำให้เกิดอาการตะลึงเล็กน้อย

เนียมิ: "สุสาน CS" งั้นเหรอ??

มิมิ: ที่ๆ มีสมบัติซ่อนอยู่??

มินิต: จากนั้นฉันจึงตัดสินใจออกเดินทางไปตามแผนที่ที่ได้บอกไว้ โดยในระหว่างทางก็ได้เห็นสภาพของเมืองและสถานที่ต่างๆ บางส่วนที่ยังสร้างไม่เสร็จด้วยนะ และก็ต้องพยายามคอยหลบสายตาจากเจ้าหน้าที่ของเกาะไม่ให้เห็นตัวอยู่เหมือนกัน เพราะเราลอบเข้ามาที่นี่โดยที่เกาะยังไม่ได้เปิด ถ้าหากเห็นตัวได้ละก็... ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่เลยล่ะ ...และหลังจากที่เดินทางมาไกลจนมาถึง "สุสาน CS" แล้ว ฉันก็ตรงเข้าไปที่หน้าอนุสาวรีย์ของ MZD เพื่อใช้เวทมนตร์เรียกสมบัติออกมาตามที่ในหนังสือเล่มนั้นบอกไว้ และหลังจากที่ร่ายมนต์ได้สักพัก อยู่ๆ ก็เหมือนมีตัวอะไรบางอย่างพุ่งออกมาจากรูปปั้นเข้ามาใส่ฉัน แล้วจากนั้นฉันก็หมดสติไปเลย ...พอมารู้สึกตัวอีกที ก็มาอยู่ที่ป่าข้างๆ กับงานเทศกาลของหมู่บ้านบอนเต้แล้ว

มิมิ: "ป่าที่อยู่ข้างๆ กับงานเทศกาลของหมู่บ้านบอนเต้" ...หรือจะหมายถึง เทศกาลไหว้พระอาทิตย์ ที่พวกเราเคยไปมาแล้ว?

เนียมิ: ใช่เลยล่ะ ที่ๆ พวกเราเคย... เออ.. เคยมีสัตว์ประหลาด SL ออกมาอาละวาดไงล่ะ (เกือบเผลอบอกเรื่องที่พวกเราเป็นป๊อปเปอร์สไปแล้วไงล่ะ >.<)

มินิต: หลังจากนั้นฉันก็พยายามหาทางออกจากเกาะนี้เพื่อกลับบ้าน แต่ว่าแผนที่ที่เคยได้มากลับหายไปแล้ว แถมหนูไม่ได้พกมือถือมาด้วย ก็เลยเป็นเหตุให้ต้อง "งม" หาทางกลับด้วยตัวเอง แต่จนแล้วจนรอดก็ยังหาทางไปยังท่าเรือหรือสนามบินไม่ได้ จนในที่สุดก็มาเจอกับพวกพี่ๆ ในวันนี้แหละค่ะ ...เรื่องราวทั้งหมดมันก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ (＿　＿)

เนียมิ: เดี๋ยวก่อนนะ.. เมื่อกี้เธอบอกว่าเคยไปที่ "สุสาน CS" ใช่ไหม?

มินิต: ใช่ค่ะ

เนียมิ: แล้วที่นั่นเป็นสถานที่แบบไหน และพอจะจำได้ไหมว่าอยู่ตรงไหนในแผนที่ของเกาะนี้?

มินิต: หนูกว่าก็ดูเหมือนกับสุสานทั่วไปนะ แต่รู้สึกว่ามันแปลกๆ ยังไงไม่รู้ เพราะป้ายที่จารึกศพแต่ละหลุมมีแต่ชื่อแปลกๆ ทั้งนั้นเลย จะว่าเป็นศพของคนบนเกาะนี้ก็ไม่น่าใช่ หรือศพของพนักงานก่อสร้างเกาะก็ไม่เชิง ส่วนเรื่องที่ตั้งหนูพอจำได้ลางๆ ว่าน่าจะอยู่บริเวณใจกลางของเกาะนี้นะ แต่ที่แน่ๆ คือ มันอยู่ไกลจากจุดที่เริ่มออกเดินทางมามากเลย ...แล้วพวกพี่อยากรู้ที่ตั้งของสุสาน CS ไปทำไหมเหรอคะ?

เนียมิ: คือพวกเรามีธุระที่ต้องไปทำที่นั่นนิดหน่อยน่ะ

มินิต: ธุระ.. อะไรเหรอ??

มิมิ: ก็ไม่เชิงเป็นธุระหรอกนะ เอาเป็นว่าพวกเรามีความจำเป็นต้องไปที่นั่นให้ได้ก็แล้วกัน แต่ยังไงก็ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะ

มินิต: ก็นั่นแหละที่ว่าจำเป็นต้องไป แล้วไปที่นั่นเพื่อทำอะไรล่ะ?

เนียมิ: ไปทำภารกิจน่ะ พวกเรามีภารกิจพิเศษที่ต้องไปทำที่นั่น แต่ยังไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นภารกิจแบบไหน

มิมิ: อืม! แต่ฉันคิดว่ามันอาจจะเกี่ยวข้องกับรูปปั้น หรือตัวอะไรที่พุ่งออกมาจากรูปปั้นนั่นก็ได้

มินิต: อ๋อเข้าใจแล้วล่ะ แต่ตั้งแต่ตอนที่หนูตื่นขึ้นมาในป่าก็เพิ่งคิดได้ว่า เราไม่ควรไปที่นั่นเลย.. อีกอย่าง ถ้าหากหนูปฏิเสธคำชวนมาเกาะนี้จากผู้สูงอายุท่านนั้นตั้งแต่แรก หนูอาจจะไม่ต้องมาตกที่นั่งลำบากแบบนี้ก็ได้ และพี่ชายเองก็จะไม่ต้องมาออกตามหาให้ลำบากอีกด้วย (ノへ￣、)

แล้วน้ำตาของมินิตก็เริ่มไหลออกมา

มิมิ: มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ แต่เป็นความผิดของผู้สูงอายุท่านนั้นที่พาเธอมาต่างหากล่ะ

มินิต: แต่ว่าฉันเผลอตอบตกลงไปแล้วนี่นา ยังไงมันก็เป็นความผิดของฉันอยู่ดี (┬┬﹏┬┬)

มินิตร้องไห้หนักกว่าเดิม แล้วจากนั้นเนียมิก็เข้ามาโอบกอดเธอ ทำให้เธออึ้งใจสักพัก

มินิต: อ๊ะ!? (⊙_⊙)？

เนียมิ: ตอนเด็กๆ คุณแม่ของฉันชอบทำแบบนี้บ่อยๆ เวลาที่ฉันเสียใจน่ะ

มินิตรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก จากนั้นสักพักน้ำตาของเธอก็ค่อยๆ หยุดไหล จนในที่สุดเธอก็หลับไป

มิมิ: หลับไปซะแล้วล่ะ (*^_^*)

เนียมิ: สงสัยคงจะล้าเพราะเดินหลงทางมานานน่ะ

มิมิ: แต่ก็นึกไม่ถึงเลยนะว่า เธอเองก็มีโมเม้นท์ที่อ่อนโยนด้วย (∩_∩)

จากนั้นเนียมิจึงอุ้มมินิตไปนอนพักบนเตียง โดยที่เนียมิได้ถอดหมวกกระต่ายของเธอออก และคลุมผ้าห่มให้

เนียมิ: แล้วจากนี้จะเอายังไงกันต่อดี?

มิมิ: ก็คงต้องหาทางติดต่อกับไทม์เมอร์ให้ได้แล้วละนะ

--------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมา มิมิได้โทรไปหาไทม์เมอร์ หลังจากที่ทั้งสองพยายามค้นหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ตเพื่อหาช่องทางติดต่อกับเขาเมื่อคืนนี้

ไทม์เมอร์: อะไรนะ! เจอตัวมินิตจังแล้วเหรอ!?

มิมิ: ค่ะ!

ไทม์เมอร์: ถ้างั้นเดี๋ยวผมจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้เลยนะ รออยู่ที่มายแคมป์กันก่อนนะ!!

แล้วเขาก็วางสายไป

เนียมิ: เป็นยังไงมั้ง?

มิมิ: โอเค!! อีกเดี๋ยวเขาก็มาหาที่นี่แล้วล่ะ (‾◡◝)

มินิต: ต้องขอบคุณพวกพี่ทั้งสองมากๆ เลยนะคะ ที่ช่วยหนูเอาไว้ วันนี้รู้สึกสดชื่นจนเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้งเลยล่ะ (*^_^*)

เนียมิ: แล้วตกลงจะกลับบ้านกันเลยเหรอ? ไหนๆ ก็มาเกาะนี้ทั้งทีแล้ว แถมพี่ชายของเธอก็อยู่ที่นี่แล้วด้วย เราว่าเธอน่าจะลองเข้าร่วมเกมกับพี่ชายไปเลยก็ดีเหมือนกันนะ...? เพราะตอนนี้เขาเองก็เข้าร่วมเกมอยู่เหมือนกัน (แต่เหตุผลจริงๆ คือมาตามหาเธอนี่แหละ)

มินิต: เรื่องนั้นหนูยังไม่รู้เลยค่ะ ว่าจะเอายังไงต่อดี เพราะหนูเองก็แอบมาเกาะนี้โดยที่ยังไม่ได้บอกกับทางต้นสังกัดของรายการก่อน คงต้องรอดูหลังจากที่ท่านพี่มาถึงเท่านั้นแล้วล่ะ

มิมิ: แต่ฉันคิดว่าเธอน่าจะอยู่ที่นี่่ต่อได้นะ เพราะตอนนี้ก็มีคนดังๆ ในวงการหลายคน มาเข้าร่วมเกมอยู่เยอะเหมือนกัน

มินิต: แต่หนูกลัวว่าแฟนๆ จะคิดถึงหนูที่ไม่ได้เจอบนหน้าจอหลายวันนี่นา... ＞﹏＜

มิมิ: เออ... นั่นสินะ (￣_￣|||)

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปประมาณ 30 นาที

"มินิตจังอยู่ที่นี่หรือเปล่า พี่มาหาแล้วนะ!!"

เสียงที่คุ้นเคยตะโกนเรียกจากด้านนอกมายแคมป์

เนียมิ: ไทม์เมอร์นี่นา!!

จากนั้นทุกคนจึงเดินออกไปหาไทม์เมอร์ที่อยู่หน้ามายแคมป์

มินิต: พี่จ๋า!! (＠＾０＾)

มินิตพุ่งเข้ากอดไทม์เมอร์

ไทม์เมอร์: มินิตจัง เธอหายไปไหนมา? แล้วเธอไม่เป็นไรใช่ไหม?

มินิต: หนูสบายมากเลยคะ ไม่ต้องห่วงหรอก (*^_^*) ส่วนเรื่องที่หายตัวไป ที่จริงแล้วคือ เออ...

คำพูดขาดหายไปพร้อมกับสีหน้าลังเล เพราะคิดไม่ออกว่าจะบอกอย่างไรดี

ไทม์เมอร์: อะไรเหรอ?

มิมิ: มีคนลักพาตัวเธอไปค่ะ ...เนอะ!

มิมิช่วยคิดคำตอบให้มินิต

มินิต: เออ.. ใช่คะ หนูถูกคนแปลกๆ เป็นผู้สูงอายุลักพาตัวมาที่เกาะนี้ค่ะ

ไทม์เมอร์: ถูกลักพาตัวมาอย่างนั้นเหรอ... แต่รู้สึกมันฟังดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้แฮะ (ผู้สูงอายุแปลกๆ งั้นเหรอ?)

มินิต: จริงๆ นะคะ หนูถูกผู้สูงอายุแปลกๆ คนหนึ่งพามาที่เกาะนี้จริงๆ ตอนที่หนูกำลังกลับจากโรงเรียน หนูก็ได้เจอกับเค้า แล้วเค้าก็ "วาร์ป" หนูมาที่นี่จริงๆ แล้วเค้าก็ทิ้งหนูไว้ที่นี่โดยไม่บอกกล่าวเลย เค้าพาหนูมาที่นี่เมื่อประมาณสองสัปดาห์ที่แล้วก่อนที่เกาะจะเปิดค่ะ

จากคำบอกเล่านี้ ทำให้ไทม์เมอร์ถึงกับงงและสงสัยมากกว่าเดิม

ไทม์เมอร์: เดี๋ยวก่อนนะ... เมื่อประมาณสองสัปดาห์ที่แล้ว เธอกำลังเดินกลับบ้าน แล้วได้เจอกับผู้สูงอายุแปลกๆ ที่ว่านั้นระหว่างทาง แล้วจากนั้นเธอก็ถูกผู้สูงอายุท่านนั้นวาร์ปมาที่เกาะป๊อปปิน แล้วเค้าก็ทิ้งเธอไว้ที่นี่..... ใช่ไหม?

มินิต: ค่ะ!!

ไทม์เมอร์: แต่มันฟังดูแปลกมากๆ เลยนะ โดยเฉพาะที่ว่า "วาร์ป" มาที่เกาะป๊อปปิน...?

มินิต: หนูไม่ได้โกหกจริงๆ นะ สาบานได้เลย

ไทม์เมอร์: แล้วผู้สูงอายุแปลกๆ ที่ว่านั้น หน้าตาเป็นยังไงเหรอ?

มินิต: ก็... เค้าใส่ชุดคลุมแบบเต็มตัวคล้ายกับพวกแม่มดในนิทาน ไม่เห็นหน้าเลยค่ะ แต่ฟังจากเสียงที่เค้าพูดแล้วน่าจะเป็นผู้สูงอายุค่ะ

ไทม์เมอร์กำหมัดพิงกับใต้คางอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะพูด

ไทม์เมอร์: มันมีเรื่องแบบนี้อยู่บนโลกนี้ด้วยเหรอเนี่ย??

เนียมิ: มีสิค่ะ เมื่อวันก่อนพวกเราเองก็เคยเผลอไปจับดอกไม้แปลกๆ จนตัวเล็กลงมาแล้วเหมือนกัน

มิมิ: ใช่ๆ

มิมิพยักหน้า

ไทม์เมอร์: ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นที่เกาะป๊อปปินก็ถือว่าไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะที่นี่ทุกอยากล้วนอยู่เหนือกฎแห่งจินตนาการ ...แต่เรื่องที่มินิตจังเจอนี้มันอยู่นอกเกาะป๊อปปินนะ? หรือว่าพวกเธอกำลังมีเรื่องลับลมคมในอะไรกับน้องสาวของผมอยู่หรือเปล่า?

มิมิ/เนียมิ: ปะ...เปล่าเลยนะ ไม่มีซะหน่อย!!

มิมิ เนียมิ รีบส่ายหน้าปฏิเสธอย่างทันควัน

และหลังจากนั้น จู่ๆ มินิตก็มีอาการแปลกๆ ออกมา

มินิต: อะ... อะ... อะ... (>_<。)

เธอรู้สึกเหมือนมีอาการปวดแบบแปลกๆ

ไทม์เมอร์: Σ( °_°) เป็นอะไรไปน่ะ!? มินิตจัง?

มินิต: อีกแล้ว... ฉันรู้สึก... เหมือนกับตอนนั้นเลย... ตอนที่ "ตัวนั้น" พุ่งเข้าใส่ฉัน...

ไทม์เมอร์: อะไรนะ?!

แล้วมินิตก็เริ่มมีอาการหนักขึ้นเรื่อยๆ

มินิต: อะ.. อะ.. รู้สึก... เหมือนตัวนั้น... มันกลับมาอีกแล้ว...

ทันใดนั้นก็มีเงาสีแดง-ขาว ของตัวอะไรบางอย่างที่ดูคล้ายกับนางฟ้า ปรากฏอยู่ด้านหลังของมินิต ซึ่งก็คือ "คันตัน" (!) นั่นเอง

มิมิ: นั่นมันตัวอะไรน่ะ? (; °_°)

แล้วคันตันก็เข้ามาสิงร่างของมินิต

มินิต: อ้ากกกกกกกกก!!!!! (>o<)

ร่างของมินิตถูกปกคลุมไปด้วยแสงสว่าง และหลังจากที่แสงสว่างหายไป สิ่งที่พวกเค้าเห็นตรงหน้านั่นก็คือ...

ไทม์เมอร์: ห๊ะ?! (; °_°)

เนียมิ: ไม่จริง... (; °_°)

มิมิ/เนียมิ: เซ!!

ทั้งสองตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ หลังจากที่ร่างของมินิตกลายเป็นเซ

เซ: หึหึหึ.. ตั้งแต่มีตัวแทนร่างจำแลง ทุกอย่างก็ง่ายขึ้นเยอะเลยแฮะ

มิมิ: หมายความว่ายังไง ทำไมมินิตถึงกลายเป็นเซไปได้ล่ะ??

เซ: ก็เพราะว่าเธอเลือกที่จะมาหาฉันเองยังไงล่ะ! แถมร่างที่ได้มานี้ก็ตรงกับหลายอย่างที่ฉันกำลังต้องการอยู่พอดีอีกด้วยนะ ฮ่าๆๆ (＾０＾)

เซขำด้วยสีหน้าสะใจ

มิมิ: ไม่จริงหรอก! ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามินิตจังจะไปหาเธอเอง แต่เป็นเธอเองนั่นแหละที่มาหามินิต (เห็นกับตาเมื่อกี้นี้เลย)

เซ: จะว่ายังไงก็ตามสบายเลย เพราะตอนนี้ร่างของนางนั่นได้เป็นของฉันเรียบร้อยแล้ว และฉันก็จะใช้ร่างจำแลงนี้แหละในการ "ชำระล้างโลกเพื่อให้ทุกอย่างกลับมาเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง" ยังไงล่ะ!! ฮ่าๆๆ (＾０＾)

เซขำด้วยสีหน้าสะใจ และปรากฏเงาของคันตันออกมาจากด้านหลัง ซึ่งทำท่าทางขำด้วยเช่นกัน

เนียมิ: "ชำระล้างโลก" งั้นเหรอ!?

เซ: ใช่แล้วล่ะ.. เป้าหมายของฉัน คือการเปลี่ยนโลกใบเดิมๆ ที่แสนจะวุ่นวายนี้ให้กลายมาเป็น "โลกในสมมติฐานที่ฉันต้องการ" ยังไงล่ะ!! เป็นโลกที่ไม่มีทั้งเสียงดนตรีและท่วงทำนอง นั่นแหละคือโลกใหม่ในแบบที่ฉันต้องการ เพราะโลกที่มีเสียงดนตรีมันน่าเบื่อสำหรับฉันยังไงล่ะ ฮ่าๆๆ (＾０＾)

เนียมิ: ว่าไงนะ!?

มิมิ: โลกที่ไม่มีดนตรีกาล!?

ไทม์เมอร์: แต่ที่แน่ๆ แกเอาน้องสาวของฉันคืนมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!（‵□′）╯

มิมิ: ถอยไปก่อนค่ะ มันอันตราย เดี๋ยวพวกเราจะจัดการเอง

มิมิเข้ามาห้ามไทม์เมอร์ที่กำลังทำท่าจะเข้าไปต่อสู้กับเซ

ไทม์เมอร์: อะ อืม.. เข้าใจแล้ว...

เขารู้สึกงงเล็กน้อย แต่ก็ต้องทำตามคำลั่งเพื่อความปลอดภัย

เนียมิ: จะเอาเลยเหรอมิมิจัง? นี่เรากำลังอยู่ต่อหน้าไทม์เมอร์คุงนะ?

มิมิ: เอาไว้อธิบายเรื่องนั้นกับเขาที่หลังเถอะ ตอนนี้พวกเราต้องรีบแปลงร่างแล้วล่ะ!

เนียมิ: อืม!!

แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า

มิมิ/เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"

จากนั้นก็เกิดคลื่นแสงสีชมพูออกมาจากกำไล ก่อนที่คลื่นแสงจะเข้ามาครอบร่าง

จากนั้นทั้งคู่ก็เหมือนเข้าไปอยู่ในมิติพิเศษที่ใช้สำหรับแปลงร่าง แล้วชิ้นส่วนของชุดป๊อปเปอร์สก็ค่อยๆ ปรากฏออกมาตามตัว

หลังจากที่แปลงร่างเสร็จแล้วทั้งคู่ก็ออกจากมิติแปลงร่างด้วยการพุ่งตัวลงมาจากฟ้า เมื่อเท้าแตะพื้นแล้วก็ถึงเวลาเริ่มกล่าวบทแนะนำประจำตัว

ป๊อปเลิฟ: ด้วยรักและมิตรภาพ ป๊อปเลิฟ!

ป๊อปพีช: ด้วยสุขและสันติภาพ ป๊อปพีช!

ป๊อปเลิฟ/ป๊อปพีช: พวกเราคือ... ป๊อปเปอร์ส!!

หลังจบบทแปลงร่าง ไทม์เมอร์ก็จ้องมองไปที่ป๊อปพีช หรือ เนียมิ ด้วยความตกตะลึงจนแทบไม่กระพริบตา

เซ: เอาล่ะ ไหนๆ ก็พูดถึงเรื่องดนตรีแล้ว งั้นคราวนี้ฉันจะให้พวกเธอสู้กันด้วยการป๊อปปินแบทเทิลแทนการใช้กำลังก็แล้วกัน!

จากนั้นเซก็ได้ถอดผ้าปิดตาของเธอออก แล้วเรียก "ป๊อปคุงสีดำ" ออกมาจากผ้าปิดตาอีกที

เซ: ไปเลย "สัตว์ประหลาด SL" !!

เซโยนป๊อปคุงสีดำไปใส่ผีเสื้อตัวหนึ่งที่กำลังบินอยู่บริเวณข้างๆ แล้วจากนั้นผีเสื้อก็กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างผีเสื้อขนาดมหึมา มีตาขนาดใหญ่ดวงเดียว (ลักษณะคล้ายกับสัตว์ประหลาด ค้างคาวตาเดียว ในเทพนิยาย)

ป๊อปพีช: ถ้าให้มาป๊อปปินแบทเทิลล่ะก็ พวกเราสู้ได้สบายอยู่แล้วล่ะ (o゜▽゜)o☆

เซ: ท่าทางจะมั่นใจมากเลยนะ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่าการแบทเทิลกับสัตว์ประหลาด SL มันไม่เหมือนกับการแบทเทิลทั่วไปหรอกนะ เพราะในระหว่างการแข่งสัตว์ประหลาดจะคอยปล่อยพลัง (โอจามา) ออกมารบกวนการเล่นเป็นระยะ และถ้าหากพวกเธอเป็นฝ่ายแพ้ละก็.. ฉันจะขอรับกำไลป๊อปเปอร์สจากพวกเธอไปล่ะนะ

ป๊อปเลิฟ: กำไลป๊อปเปอร์ส? แล้วเธอจะเอาไปทำอะไร??

เซ: มันแน่นอนอยู่แล้ว ก็เอาไปใช้เป็นเครื่องมือในการเปิด "ประตูโลกันตร์" ที่สุสาน CS เพื่อชำระล้างโลกยังไงล่ะ แต่ว่ากำไลนั่นมันกลับตกไปอยู่ในมือของพวกเธอทั้งสองซะก่อนที่ฉันจะหาเจอ

ป๊อปพีช: หรือว่า..! เพราะอย่างนี้ เธอถึงได้คอยตามรังควานพวกเราอยู่เรื่อยๆ สินะ

เซ: ถูกต้อง! และตราบใดที่ฉันยังแย่งชิงกำไลมาจากพวกเธอไม่ได้ ฉันก็ไม่มีทางคืนร่างจำแลงนี้ให้อย่างแน่นอน

ป๊อปพีช: ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอจะคืนร่างมินิตจังให้ตามสัญญา งั้นฉันคงต้องเป็นฝ่ายแย่งมินิตจังกลับมาเองแล้วล่ะ!

เซ: หึหึ.. คิดหรือว่าจะทำได้ เอาล่ะ ถ้าพวกเธอพร้อมแล้ว ก็มาเริ่มกันเลย!

===== POP'N BATTLE =====
POPPERS vs สัตว์ประหลาด SL
MAGIC MUSIC MAGIC / Melodie Sexton
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน ป๊อปเปอร์สเป็นฝ่ายชนะ

หลังจากที่สัตว์ประหลาด SL แพ้แล้ว ก็เกิดลำแสงพุ่งออกมาจากตัวที่ละจุดรอบๆ ตัว ก่อนที่ร่างจะแตกสลายกลายเป็นสะเก็ดไฟจำนวนมาก แล้วสะเก็ดไฟก็ค่อยๆ ลอยขึ้นไปอย่างช้าๆ และค่อยๆ เลื่อนหายไปในที่สุด ส่วนผีเสื้อก็กลับคืนมาเป็นเหมือนเดิม

เซ: เจ็บใจนัก! วันหลังฉันจะต้องชนะให้ได้เลย คอยดู! (╬▔皿▔)╯

เซโวยวายก่อนที่จะใช้พลังหายตัวไป ส่วนทั้งสองก็กลับคืนร่างเดิม

มิมิ: สำเร็จไปอีกครั้งนะ

เนียมิ: อืม!! (∩_∩)

ส่วนทางด้านไทม์เมอร์กำลังเปิดดูรูปของป๊อปพีชที่ถ่ายไว้ได้เมื่อสักครู่ในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ด้วยสีหน้าที่ดูฟินอย่างที่สุด ^_^

ไทม์เมอร์: อย่างน้อยก็เก็บรูปของป๊อปพีชได้แล้วละนะ อิอิ (∩_∩)

มิมิ/เนียมิ: ไทม์เมอร์คุง!!

ไทม์เมอร์: หา!? Σ( °Д°)

มิมิ เนียมิ ตะโกนเรียกไทม์เมอร์ ทำให้เขาหลุดออกมาจากผะวังอันแสนหวานในทันที

เนียมิ: เมื่อกี้นายเห็นหมดทุกอย่างแล้วใช่ไหม...?

ไทม์เมอร์: ชะ...ใช่แล้วครับ เห็นหมดทุกอย่างเลย

เนียมิ: งั้นนายอย่าเอาเรื่องที่พวกเราเป็นป๊อปเปอร์สไปบอกใครเด็ดขาดเลยนะ! เข้าใจไหม?

ไทม์เมอร์: แน่นอน! ผมไม่บอกใครอยู่แล้ว สัญญาได้เลย แต่ว่า...

ไทม์เมอร์กวาดสายตาไปรอบๆ บริเวณนั้น ก็พบว่าไม่มีมินิตอยู่แล้ว

ไทม์เมอร์: มินิตจัง... หายไปอีกแล้วใช่ไหม...?

สีหน้าของเขาแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าหมองในทันที (และหูกระต่ายบนหมวกตกลง) หลังจากที่เห็นว่ามินิตหายตัวไปอีกครั้ง

มิมิ: ใช่แล้วค่ะ...

เนียมิ: แต่ว่าพวกเราพอจะรู้วิธีแก้ไขให้มินิตจังกลับเป็นเหมือนเดิมด้วยนะคะ

ไทม์เมอร์: วิธีแก้งั้นเหรอ?!

--------------------------------------------------------------------------------

จากนั้นทั้งหมดจึงกลับเข้าไปในมายแคมป์ เพื่อเล่าข้อมูลเกี่ยวกับเซและสุสาน CS ให้ไทม์เมอร์ฟัง

ไทม์เมอร์: หมายความว่าถ้าหากไปที่สุสาน CS แล้วไปทำลาย "กลไก" ของเซลงได้ มินิตจังก็จะกลับเป็นเหมือนเดิมใช่ไหม?

มิมิ: ใช่แล้วค่ะ

เนียมิ: แต่ก็นึกไม่ถึงเลยนะว่า "ใครบางคน" ที่คันตันเลือกให้มาเป็นร่างจำแลงของเซ ก็คือมินิตจังซะเอง

ไทม์เมอร์: งั้นก็แสดงว่าผู้สูงวัยแปลกๆ ที่มินิตจังเคยเล่าให้ฟัง ก็คือคันตันสินะ?

มิมิ: อาจจะใช่ก็ได้คะ ตรงนี้ฉันไม่รู้อะไรเหมือนกัน

ไทม์เมอร์: งั้นฉันจะไปด้วย

เนียมิ: เอ๊!?

ไทม์เมอร์: ภารกิจลับของพวกเธอคือการไปปลดปล่อยคันตันที่สุสาน CS ใช่มั้ยล่ะ งั้นฉันขอติดตามพวกเธอไปด้วยจะได้ไหม?

แล้วทั้งสองก็คิดหนักกับเรื่องนี้ว่าจะเอายังไงต่อดี ทำให้ใช้เวลาคิดอยู่นาน และเมื่อตัดสินใจได้จึงตอบไปว่า...

มิมิ: งั้นก็... ได้ค่ะ ถ้าหากว่านายยังรักษาความลับของป๊อปเปอร์สไว้นะ

ไทม์เมอร์: ได้เหรอครับ!? ขอบคุณนะครับ!! （＾－＾）

เนียมิ: แล้วไทม์เมอร์คุงจะมาอยู่กับพวกเราเลย หรือว่ายังไง...?

ไทม์เมอร์: ก็... ผมขอตามดูอยู่ห่างๆ ก็แล้วกันนะครับ ผมคิดกว่าหากอยู่กับพวกเธอด้วยตลอดเวลามันก็ออกจะดูรบกวนเกินไปหน่อย...

เนียมิ: ตามดูอยู่ห่างๆ ยังไงเหรอ?

ไทม์เมอร์: ก็แบบว่า ผมจะคอยตามพวกเธอไปแบบเหมือนกับทุกครั้งที่ผ่านมายังไงละ ส่วนผมก็ส่วนผม ส่วนพวกเธอก็อยู่ที่ส่วนของพวกเธอ ประมาณนี้...

มิมิ: จริงด้วยสินะ นายมาเกาะนี้กับไอซ์คุงนี่นา งั้นก็ดีแล้วละนะ ^_^

ไทม์เมอร์: ครับ! ตั้งแต่วันนี้ไป ผมจะคอยเอาใจช่วยนะ! （＾－＾）

ไทม์เมอร์ยื่นมือออกไปหาทั้งสอง

เนียมิ: อืม!! （＾－＾）

แล้วทั้งสองก็จับมือของไทม์เมอร์ด้วยกัน

เนียมิ: รอก่อนนะมินิตจัง พวกเราจะทำให้เธอกลับมาเป็นเหมือนเดิมให้ได้เลย!!

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<