ช่วงเช้ามืดของวันต่อมา
วันนี้เมล์ก็ยังคงมาส่งหนังสือพิมพ์ให้กับชาวพีชทาวน์เหมือนเช่นเคย ตามกิจวัตรประจำวันในทุกเช้าของเธอ
แต่ทว่า... ในระหว่างที่เธอกำลังปั่นจักรยานผ่านเส้นทางบนภูเขานั้น อยู่ๆ ก็มีจักรยานคันหนึ่งค่อยๆ วิ่งตามหลังเธอมา
และเมื่อจักรยานคันนั้นวิ่งจนเข้ามาใกล้กับด้านหลังเธอแล้ว คนที่ปั่นจักรยานคันนั้นก็ทำการกระพริบไฟหน้าจักรยานใส่เธอ
[เพลงประกอบ Breakin' Out / Ace]
ซึ่งในตอนแรก เมล์ก็ยังไม่ได้สงสัยอะไร และยังคงมุ่งหน้าต่อไป
แต่ฝ่ายจักรยานปริศนานั้น ก็ปั่นตามเธอไปอย่างกระชั้นชิด ชนิดที่ว่าเมล์ปั่นเร็วมากเท่าไหร่ เขาก็ปั่นเร็วตามเท่านั้น
และนี่คือ... การแข่งขัน Street Bicycle ที่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว โดยที่เมล์ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
เมล์พยายามเร่งความเร็วให้มากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อหนีจักรยานปริศนา แต่จักรยานปริศนาก็ยังคงเร่งความเร็วตามมาได้กระชั้นชิดเหมือนเดิม ทั้งสองฝ่ายปั่นตามกันมาได้อย่างสูสีมาก
เมล์หันไปมองด้านหลัง เพราะเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามีคนปั่นจักรยานตามหลังเธอมา แต่ก็ยังไม่รู้ว่านี่คือการท้าแข่งขัน
เมล์: ใครกันน่ะ ทำไมต้องปั่นตามฉันมาด้วย?
จักรยานทั้งสองคันยังคงวิ่งตามกันด้วยความเร็วสูง และมีการเข้าโค้งด้วยการดริฟท์อีกด้วย แต่เมล์ก็ยังคงเป็นฝ่ายนำมาได้ตลอด
และเมื่อทั้งสองวิ่งจนมาถึงต้นเขาที่เป็นเส้นชัย ผลลัพธ์ก็คือเมล์เป็นฝ่ายได้รับชัยชนะไป
เมล์มุ่งหน้าต่อไปยังพีชทาวน์ ส่วนจักรยานปริศนาก็จอดอยู่ที่หน้าทางขึ้นเขา
"สมกับเป็นนักปั่นที่เร็วที่สุดแห่งพีชทาวน์จริงๆ นะ ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอกับเธอในที่แบบนี้ด้วย"
บุคคลปริศนากล่าวหลังจากที่ได้เห็นฝีมือการปั่นของเมล์ที่คล่องแคล่วราวกับถูกฝึกมาแล้วเป็นระยะเวลานาน
--------------------------------------------------------------------------------
เวลา 8:00 น.
กลับมาทางด้าน มิมิ เนียมิ พวกเธอได้มาตั้งมายแคมป์อยู่ที่จุดตั้งแคมป์ของเมืองนี้ ซึ่งอยู่ใกล้กับแม่น้ำ
ภาพจาก: https://maps.google.com/maps/contrib/109319362941814853668
มิมิ: เมื่อวานนี้ถือเป็นครั้งแรกเลยนะ ที่พวกเราล่าสแตมป์มาได้ 2 ดวงภายในวันเดียวเลย (สุดยอดจริงๆ)
มิมิกล่าวในขณะที่เธอกำลังทำอาหารเช้าอยู่
เนียมิ: แต่ฉันว่ามันรู้สึกแปลกๆ นะ?
เนียมิกล่าวในขณะที่เธอกำลังนั่งเล่นเกมเครื่อง Nintendo Switch อยู่หน้าทีวี ซึ่งเกมที่เธอเล่นอยู่นั้นคือเกม Cotton Rock 'n' Roll
มิมิ: มีอะไรเหรอ?
เนียมิ: ทำไมฉันรู้สึกว่าภารกิจหลักของเมืองนี้มันออกจะดูง่ายไปนิดนึงนะ...? ปกติแล้วถ้าหากเป็นในเกมล่ะก็ ยิ่งเล่นผ่านไปได้ไกลมากเท่าไหร่ ความยากของเกมก็ต้องยิ่งยากขึ้นเรื่อยๆ สิ ถูกไหม?
มิมิ: ก็จริงละนะ แต่ฉันว่ามันอาจจะง่ายแค่ช่วงแรกๆ ก็ได้นะ เพราะนี่ก็แค่เพิ่งเริ่มไปได้ไม่กี่ภารกิจเอง
เสียงพูดของเนียมิเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง เพราะเธอกำลังต่อสู้กับบอสที่ปล่อยกระสุนออกมาเยอะจนเต็มจอ
มิมิ: และอีกอย่าง ฉันว่าภารกิจแรกที่ให้มาส่งจดหมายนั้นก็คงเป็น "ภารกิจต่อเนื่อง" จริงๆ นั่นแหละนะ
หลังจากที่เนียมิปราบบอสได้สำเร็จ เธอก็เริ่มพูดต่อ
เนียมิ: ภารกิจต่อเนื่องเหรอ แล้วมันคืออะไรกันล่ะ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ (ถึงได้สงสัยนี่ไง)
มิมิ: โธ่... เธอไม่เข้าใจหรอกเหรอ ก็แบบว่า เป็น "ภารกิจหลัก" ที่มีความต่อเนื่องกันไงล่ะ ซึ่งภารกิจหลักบางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องเป็นภารกิจที่มีความยากมากก็ได้ เช่น ตะเวนพูดคุยกับ NPC เพื่อดำเนินเนื้อเรื่องอย่างเดียวโดยไม่มีการต่อสู้อะไรทำนองนี้ไง
เนียมิ: อ๋อ นึกออกล่ะ แต่ฉันว่ามันก็ยังดูง่ายแบบแปลกๆ อยู่ดีนั่นแหละ
มิมิ: ฮ่าๆๆ ^_^ ฉันว่าเธอคงจะ "เสพติดความยาก" เข้าให้ซะแล้วล่ะ เพราะปกติฉันก็เห็นเธอเล่นแต่เกมแนวอาร์เคดประจำเลยนี่นา (ส่วนใหญ่เกมอาร์เคดความยากมักจะสูงเสมอ)
เนียมิ: อาจจะใช่แล้วล่ะ (￣_￣|||) (เธอพูดถูก)
เวลาต่อมา ทั้งสองก็มานั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน
เนียมิ: เฮ้อ... ตอนนี้เขาไปถึงไหนกันแล้วนะ?
เนียมิพูดพลางถอนหายใจออกมา
มิมิ: เธอยังคิดถึงไทม์เมอร์อยู่ล่ะสิท่า...
มิมิรู้สิ่งที่เนียมิพูดออกมาอย่างทันควัน
เนียมิ: ปะ.. เปล่านะ ฉันแค่คิดว่าเขาจะหามินิตเจอแล้วหรือเปล่าเท่านั้นเอง
มิมิ: แต่ฉันคิดว่าถ้าเธอมีความรู้สึกเป็นห่วงเขาถึงขนาดนี้ล่ะก็ ...ฉันว่านี่คงเป็นความรู้สึก "ตกหลุมรัก" เขาแบบไม่รู้ตัวแล้วล่ะ
เนียมิ: ก็บอกแล้วว่าฉันไม่ได้คิดถึงเขาด้วยความรู้สึกแบบนั้นเลยนะ!! และอีกอย่าง เขาหลงรัก "ป๊อปพีช" นะ ไม่ใช่ตัวฉันในร่างนี้ซะหน่อย
เนียมิเริ่มขึ้นเสียง
มิมิ: จ้าๆ เข้าใจแล้ว แต่ในตอนนั้นเธอเองก็เคยอยากให้เขาสนใจในตัวตนที่แท้จริงของเธอเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
เนียมิพลางคิดย้อนกลับไปในตอนนั้น STAGE 17
*****************************************************
เนียมิ: ฉันอธิบายความจริงไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินที่ฉันบอกเลย
มิมิ: โธ่.. ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าเขาอาจจะกำลังรู้สึกสับสนในตัวตนของเธออยู่ก็ได้ เพราะฉันเองเมื่อได้เห็นเนียมิจังในร่างป๊อปพีชแล้ว ก็ยังรู้สึกว่าเธอดูเป็นสาวขึ้นเยอะเลยเหมือนกันนะ
เนียมิ: เรื่องนั้นมันก็จริงนะ แต่ฉันอยากให้เขาสนใจในตัวตนที่แท้จริงของฉันมากกว่า ≧ ﹏ ≦
มิมิ: เอาเถอะ ยังไงซะฉันเชื่อว่าต้องมีสักวันหนึ่งแน่ ที่เขาจะต้องเข้าใจในตัวตนของเธอได้
*****************************************************
เนียมิ: เออ.. ก็จริงอะนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นแล้วล่ะ (และไม่คิดจะอยากให้เขามาสนใจด้วย)
มิมิ: เธอนี่มันยอมแพ้เรื่องรักๆ ง่ายจริงๆ นะ เอาเถอะ รีบกินข้าวให้หมด แล้วไปผจญภัยกันต่อดีกว่า
แล้วทั้งสองก็เริ่มทานอาหารเช้ากันต่อไป
ตอนนี้ในใจของเนียมิกำลังสับสนว่า จะเอายังไงกับเรื่องนี้ต่อไป เพราะเธอไม่ได้รู้สึกตกหลุมรักไทม์เมอร์เลยแม้แต่นิดเดียว แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะให้เขายอมรับในตัวตนของเธอเช่นกัน...
--------------------------------------------------------------------------------
วันนี้เมล์ก็ยังคงมาส่งหนังสือพิมพ์ให้กับชาวพีชทาวน์เหมือนเช่นเคย ตามกิจวัตรประจำวันในทุกเช้าของเธอ
แต่ทว่า... ในระหว่างที่เธอกำลังปั่นจักรยานผ่านเส้นทางบนภูเขานั้น อยู่ๆ ก็มีจักรยานคันหนึ่งค่อยๆ วิ่งตามหลังเธอมา
และเมื่อจักรยานคันนั้นวิ่งจนเข้ามาใกล้กับด้านหลังเธอแล้ว คนที่ปั่นจักรยานคันนั้นก็ทำการกระพริบไฟหน้าจักรยานใส่เธอ
[เพลงประกอบ Breakin' Out / Ace]
ซึ่งในตอนแรก เมล์ก็ยังไม่ได้สงสัยอะไร และยังคงมุ่งหน้าต่อไป
แต่ฝ่ายจักรยานปริศนานั้น ก็ปั่นตามเธอไปอย่างกระชั้นชิด ชนิดที่ว่าเมล์ปั่นเร็วมากเท่าไหร่ เขาก็ปั่นเร็วตามเท่านั้น
และนี่คือ... การแข่งขัน Street Bicycle ที่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว โดยที่เมล์ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
เมล์พยายามเร่งความเร็วให้มากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อหนีจักรยานปริศนา แต่จักรยานปริศนาก็ยังคงเร่งความเร็วตามมาได้กระชั้นชิดเหมือนเดิม ทั้งสองฝ่ายปั่นตามกันมาได้อย่างสูสีมาก
เมล์หันไปมองด้านหลัง เพราะเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามีคนปั่นจักรยานตามหลังเธอมา แต่ก็ยังไม่รู้ว่านี่คือการท้าแข่งขัน
เมล์: ใครกันน่ะ ทำไมต้องปั่นตามฉันมาด้วย?
จักรยานทั้งสองคันยังคงวิ่งตามกันด้วยความเร็วสูง และมีการเข้าโค้งด้วยการดริฟท์อีกด้วย แต่เมล์ก็ยังคงเป็นฝ่ายนำมาได้ตลอด
และเมื่อทั้งสองวิ่งจนมาถึงต้นเขาที่เป็นเส้นชัย ผลลัพธ์ก็คือเมล์เป็นฝ่ายได้รับชัยชนะไป
เมล์มุ่งหน้าต่อไปยังพีชทาวน์ ส่วนจักรยานปริศนาก็จอดอยู่ที่หน้าทางขึ้นเขา
"สมกับเป็นนักปั่นที่เร็วที่สุดแห่งพีชทาวน์จริงๆ นะ ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอกับเธอในที่แบบนี้ด้วย"
บุคคลปริศนากล่าวหลังจากที่ได้เห็นฝีมือการปั่นของเมล์ที่คล่องแคล่วราวกับถูกฝึกมาแล้วเป็นระยะเวลานาน
--------------------------------------------------------------------------------
เวลา 8:00 น.
กลับมาทางด้าน มิมิ เนียมิ พวกเธอได้มาตั้งมายแคมป์อยู่ที่จุดตั้งแคมป์ของเมืองนี้ ซึ่งอยู่ใกล้กับแม่น้ำ
มิมิ: เมื่อวานนี้ถือเป็นครั้งแรกเลยนะ ที่พวกเราล่าสแตมป์มาได้ 2 ดวงภายในวันเดียวเลย (สุดยอดจริงๆ)
มิมิกล่าวในขณะที่เธอกำลังทำอาหารเช้าอยู่
เนียมิ: แต่ฉันว่ามันรู้สึกแปลกๆ นะ?
เนียมิกล่าวในขณะที่เธอกำลังนั่งเล่นเกมเครื่อง Nintendo Switch อยู่หน้าทีวี ซึ่งเกมที่เธอเล่นอยู่นั้นคือเกม Cotton Rock 'n' Roll
มิมิ: มีอะไรเหรอ?
เนียมิ: ทำไมฉันรู้สึกว่าภารกิจหลักของเมืองนี้มันออกจะดูง่ายไปนิดนึงนะ...? ปกติแล้วถ้าหากเป็นในเกมล่ะก็ ยิ่งเล่นผ่านไปได้ไกลมากเท่าไหร่ ความยากของเกมก็ต้องยิ่งยากขึ้นเรื่อยๆ สิ ถูกไหม?
มิมิ: ก็จริงละนะ แต่ฉันว่ามันอาจจะง่ายแค่ช่วงแรกๆ ก็ได้นะ เพราะนี่ก็แค่เพิ่งเริ่มไปได้ไม่กี่ภารกิจเอง
เสียงพูดของเนียมิเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง เพราะเธอกำลังต่อสู้กับบอสที่ปล่อยกระสุนออกมาเยอะจนเต็มจอ
มิมิ: และอีกอย่าง ฉันว่าภารกิจแรกที่ให้มาส่งจดหมายนั้นก็คงเป็น "ภารกิจต่อเนื่อง" จริงๆ นั่นแหละนะ
หลังจากที่เนียมิปราบบอสได้สำเร็จ เธอก็เริ่มพูดต่อ
เนียมิ: ภารกิจต่อเนื่องเหรอ แล้วมันคืออะไรกันล่ะ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ (ถึงได้สงสัยนี่ไง)
มิมิ: โธ่... เธอไม่เข้าใจหรอกเหรอ ก็แบบว่า เป็น "ภารกิจหลัก" ที่มีความต่อเนื่องกันไงล่ะ ซึ่งภารกิจหลักบางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องเป็นภารกิจที่มีความยากมากก็ได้ เช่น ตะเวนพูดคุยกับ NPC เพื่อดำเนินเนื้อเรื่องอย่างเดียวโดยไม่มีการต่อสู้อะไรทำนองนี้ไง
เนียมิ: อ๋อ นึกออกล่ะ แต่ฉันว่ามันก็ยังดูง่ายแบบแปลกๆ อยู่ดีนั่นแหละ
มิมิ: ฮ่าๆๆ ^_^ ฉันว่าเธอคงจะ "เสพติดความยาก" เข้าให้ซะแล้วล่ะ เพราะปกติฉันก็เห็นเธอเล่นแต่เกมแนวอาร์เคดประจำเลยนี่นา (ส่วนใหญ่เกมอาร์เคดความยากมักจะสูงเสมอ)
เนียมิ: อาจจะใช่แล้วล่ะ (￣_￣|||) (เธอพูดถูก)
เวลาต่อมา ทั้งสองก็มานั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน
เนียมิ: เฮ้อ... ตอนนี้เขาไปถึงไหนกันแล้วนะ?
เนียมิพูดพลางถอนหายใจออกมา
มิมิ: เธอยังคิดถึงไทม์เมอร์อยู่ล่ะสิท่า...
มิมิรู้สิ่งที่เนียมิพูดออกมาอย่างทันควัน
เนียมิ: ปะ.. เปล่านะ ฉันแค่คิดว่าเขาจะหามินิตเจอแล้วหรือเปล่าเท่านั้นเอง
มิมิ: แต่ฉันคิดว่าถ้าเธอมีความรู้สึกเป็นห่วงเขาถึงขนาดนี้ล่ะก็ ...ฉันว่านี่คงเป็นความรู้สึก "ตกหลุมรัก" เขาแบบไม่รู้ตัวแล้วล่ะ
เนียมิ: ก็บอกแล้วว่าฉันไม่ได้คิดถึงเขาด้วยความรู้สึกแบบนั้นเลยนะ!! และอีกอย่าง เขาหลงรัก "ป๊อปพีช" นะ ไม่ใช่ตัวฉันในร่างนี้ซะหน่อย
เนียมิเริ่มขึ้นเสียง
มิมิ: จ้าๆ เข้าใจแล้ว แต่ในตอนนั้นเธอเองก็เคยอยากให้เขาสนใจในตัวตนที่แท้จริงของเธอเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
เนียมิพลางคิดย้อนกลับไปในตอนนั้น STAGE 17
*****************************************************
เนียมิ: ฉันอธิบายความจริงไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินที่ฉันบอกเลย
มิมิ: โธ่.. ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าเขาอาจจะกำลังรู้สึกสับสนในตัวตนของเธออยู่ก็ได้ เพราะฉันเองเมื่อได้เห็นเนียมิจังในร่างป๊อปพีชแล้ว ก็ยังรู้สึกว่าเธอดูเป็นสาวขึ้นเยอะเลยเหมือนกันนะ
เนียมิ: เรื่องนั้นมันก็จริงนะ แต่ฉันอยากให้เขาสนใจในตัวตนที่แท้จริงของฉันมากกว่า ≧ ﹏ ≦
มิมิ: เอาเถอะ ยังไงซะฉันเชื่อว่าต้องมีสักวันหนึ่งแน่ ที่เขาจะต้องเข้าใจในตัวตนของเธอได้
*****************************************************
เนียมิ: เออ.. ก็จริงอะนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นแล้วล่ะ (และไม่คิดจะอยากให้เขามาสนใจด้วย)
มิมิ: เธอนี่มันยอมแพ้เรื่องรักๆ ง่ายจริงๆ นะ เอาเถอะ รีบกินข้าวให้หมด แล้วไปผจญภัยกันต่อดีกว่า
แล้วทั้งสองก็เริ่มทานอาหารเช้ากันต่อไป
ตอนนี้ในใจของเนียมิกำลังสับสนว่า จะเอายังไงกับเรื่องนี้ต่อไป เพราะเธอไม่ได้รู้สึกตกหลุมรักไทม์เมอร์เลยแม้แต่นิดเดียว แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะให้เขายอมรับในตัวตนของเธอเช่นกัน...
--------------------------------------------------------------------------------
「มิมิ เนียมิ แพ้ซะแล้ว!?」
--------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่หมดกิจวัตรช่วงเช้าในมายแคมป์แล้ว ก็ได้เวลาที่ทั้งสองเริ่มออกผจญภัยในพีชทาวน์กันต่อ
มิมิ: เอาล่ะ แล้ววันนี้เราจะไปแวะที่ไหนกันดี?
เนียมิ: ก็ยังไม่แน่ใจนะ อีกอย่างเมืองนี้เป็นเมืองเล็กๆ ที่ไม่มีพื้นที่เฉพาะให้ผจญภัยแบบเมืองอื่นที่ผ่านมาด้วย ฉันว่าลองตะเวนเดินสำรวจเมืองไปเรื่อยๆ ก่อนก็ท่าจะดีเหมือนกันนะ
มิมิ: นั่นสิ ฉันเองก็ยังแอบคิดว่า เมืองนี้เป็นเมืองที่ไม่น่าจะมีอะไรให้สำรวจเยอะเหมือนกัน และตอนนี้ฉันเองก็เริ่มรู้สึกเหมือนกับเธอแล้วสิ...
เนียมิ: อะไรเหรอ?
มิมิ: ฉันเริ่มรู้สึกว่า.. อีกไม่นานพวกเราก็จะสามารถรวบรวมสแตมป์ของเมืองนี้ได้ครบภายในระยะเวลาอันสั้นแล้วล่ะนะ...
เนียมิ: ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็ดีสิ ^_^ (พอดีฉันเองก็ไม่ชอบเมืองชนบทแบบนี้ด้วย)
มิมิ: แต่ฉันก็ยังคิดว่าเมืองนี้มันก็มีเสน่ห์ในตัวมันเองเหมือนกันนะ ลองดูนั่นสิ
มิมิชี้ไปยังสถานที่หนึ่งที่อยู่ระหว่างทาง และเมื่อเนียมิหันไปมอง ก็พบกับรีสอร์ตเล็กๆ แห่งหนึ่ง
เนียมิ: มีรีสอร์ตด้วยแฮะ แสดงว่าที่นี่ก็คงเป็นแหล่งพักตากอากาศในสไตล์ธรรมชาติสินะ...!
มิมิ: ใช่แล้วล่ะ! แถมที่นี่ยังมีบ้านพักแบบโฮมสเตย์ด้วยนะ ฉันคิดว่าที่นี่คงมีอะไรให้พวกเราได้ทำเยอะกว่าที่เห็นแน่ๆ เลยล่ะ!
--------------------------------------------------------------------------------
ยูลูลู่: ที่จริงแล้ว บ้านฉันเองก็เปิดเป็นโฮมสเตย์เหมือนกันนะค่ะ อิอิๆๆ (^_^✿)
ยูลูลู่กล่าวกับผู้ชมสั้นๆ
--------------------------------------------------------------------------------
อีกทางด้านฟากหนึ่งของพีชทาวน์ ณ บ้านฟางหลังเล็กๆ หลังหนึ่ง
"ไปแล้วนะครับ!"
เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ได้กล่าวอำลากับญาติก่อนออกจากบ้าน
"เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ!"
เสียงของคุณยายกล่าวขึ้น
"ถ้าเป็นแชมป์ได้เมื่อไหร่ อย่าลืมซื้อกระโจมหลังใหม่กลับมาฝากด้วยเน้อ!"
เสียงของคุณตากล่าวขึ้น
"ครับ! ผมจะพยายาม"
เขากล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเริ่มออกเดินทาง
เด็กผู้ชายคนนี้เป็นมนุษย์ครึ่งสุนัข โดยเขาได้สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้ที่หลังเพื่อเตรียมออกเดินทางระยะไกล
"เอาล่ะ ฉันจะเป็นเจ้าแห่ง Pop'n Music ให้ได้เลย!!"
--------------------------------------------------------------------------------
ตัดกลับมาทาง มิมิ เนียมิ ในระหว่างทางที่ทั้งคู่กำลังเดินเที่ยวไปเรื่อยๆ ภายในตัวเมือง
เนียมิ: ดูๆ ไปแล้ว ที่นี่ก็มีอะไรน่าสนใจกว่าที่คิดอีกแฮะ
มิมิ: นั่นสินะ ไม่เหมือนกับที่เห็นจากภายนอกเลยเนอะ ^_^
และจากนั้นพวกเธอก็ได้พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เดินสวนทางมาพอดี
"ฉันจะเป็นแชมป์ให้ได้เลย♪ ... เอ๊?! Σ( °_°)"
เขาเดินฮัมเพลงมาตลอดทาง ก่อนที่จะเกิดอาการตกใจหลังจากได้เจอกับ มิมิ เนียมิ
มิมิ/เนียมิ: เอ๊?! Σ( °_°)
พวกเธอเองก็ต้องหยุดเดินเช่นกัน
"ไม่จริงน่ะ... ยังไม่ทันได้ไปไหนไกล ก็ได้เจอกับตัวเต็งซะแล้วเหรอ!?"
เนียมิ: เออ.. มีธุระอะไรกับพวกเรางั้นเหรอ
"คือว่าผม..."
เขาตั้งสมาธิเล็กน้อยก่อนเริ่มแนะนำตัว
"ผมชื่อ "อินุจิโยะ" (INUCHIYO) กำลังจะออกเดินทางไปยังเมืองพาราไดซ์ เพื่อเข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ Pop'n Music ขอรับกระผม!!"
มิมิ/เนียมิ: เอ๋!?
ทั้งคู่งงสุดขีด
มิมิ: เข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ ..งั้นเหรอ
อินุจิโยะ: ครับ! ^_^
เนียมิ: เอ... แต่ว่านายเป็นคนบนเกาะนี้ไม่ใช่เหรอ?
อินุจิโยะ: ใช่ครับ ผมเติบและโตอยู่บนเกาะนี้ จะว่ายังไงดีล่ะ เออ... เอาเป็นว่าไหนๆ ก็ได้เจอกับพวกพี่ที่นี่แล้ว ผมขอแข่งป๊อปปินแบทเทิลก่อนที่จะเล่าสาเหตุให้ฟังได้หรือเปล่าครับ?
เนียมิ: เออ.. ได้สิ พวกฉันพร้อมแข่งเสมออยู่แล้วล่ะ ^_^
แล้วจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็นำเกียร์ออกมาเพื่อเริ่มการแข่งขัน แต่ว่าก็ผิดสังเกตอยู่อย่างหนึ่ง เพราะเกียร์ของอินุจิโยะนั้นมีรูปร่างแปลกประหลาดไม่เหมือนใครเลย เป็นลักษณะแผ่นบางๆ วางปูกับพื้น มีปุ่มหลากสีวางในมุมทแยง
มิมิ: เอ๊.. นั่นมันเกียร์ของอินุจิโยะคุงเหรอ...?!
อินุจิโยะ: พอดีผมถนัดเต้นน่ะ แฮะๆ o(*￣▽￣*)ブ
เนียมิ: เรื่องนั้นเอาไว้ที่หลังเถอะ ตอนนี้เรามาเริ่มแบทเทิลกันก่อนดีกว่า Let's pop'n music!
===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs INUCHIYO
Dazzlin' Darlin / HHH
===== END BATTLE =====
ผลการแข่งขัน อินุจิโยะ เป็นฝ่ายชนะ
มิมิ: ไม่...
เนียมิ: จริง...
มิมิ/เนียมิ: พวกเราแพ้งั้นเหรอออออออออ.....!?
มิมิกับเนียมิ อึ้งสุดขีด หลังจากที่รู้ผลการแข่งขัน เพราะนี้ถือเป็นครั้งแรกที่สถิติไร้พ่ายของพวกเธอได้ถูกยุติลง!!
อินุจิโยะ: เย้!! ในที่สุดผมก็เอาชนะซุปเปอร์สตาร์ได้แล้วล่ะ!! \(0^◇^0)/
เนียมิ: แล้วเมื่อกี้.. มันยังไงกันแน่เนี่ย?
เนียมิยังคงอึ้งไม่หาย
มิมิ: พวกเราแพ้แล้วจริงๆ ล่ะ เนียมิจัง
เนียมิ→(*≧︶≦))(￣▽￣* )ゞ←มิมิ
มิมิพยายามปลอบใจ
อินุจิโยะ: เออ.. แล้วทำไมถึงต้องอึ้งกันด้วยล่ะ??
มิมิ: คือว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยที่พวกเราแพ้
อินุจิโยะ: เอ๊!? จริงเหรอเนี่ย?? (ผมเพิ่งรู้เรื่องนี้นะ)
เนียมิ: อืม!! ที่ผ่านมาพวกเราเอาชนะการแข่งป๊อปปินแบทเทิลมาได้ตลอดเลยล่ะ เพิ่งจะมาแพ้ให้ก็ครั้งนี้แหละ
มิมิ: ว่าแต่เธอเป็นใครกันแน่เหรอ ทำไมถึงเก่งอย่างนี้ล่ะ
อินุจิโยะ: เอ่อ!! จริงด้วย เกือบลืมไปเลย พวกพี่สงสัยกันใช่ไหมว่าทำไมผมถึงอยากเข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ งั้นเดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องให้ฟังนะครับ...
แล้วทั้งหมดก็ไปนั่งอยู่ในศาลาพักร้อนที่อยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
อินุจิโยะ: ที่จริงแล้ว... ผมถูกส่งมาจากนอกโลกน่ะครับ
มิมิ/เนียมิ: เอ๊!? มาจากนอกโลกเหรอ!?
ทั้งสองอุทานขึ้นพร้อมๆ กัน
อินุจิโยะ: เออ.. ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนะ แต่เท่าที่เคยฟังจากคุณตาคุณยายที่รับผมมาเลี้ยงเล่าให้ฟัง...
*****************************************************
ในคืนวันหนึ่ง ณ บ้านของ ตา-ยาย คู่หนึ่ง ได้มีลำแสงประหลาดส่องลงมาจากฟากฟ้า
และเมื่อ ตา-ยาย ที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นได้เห็นลำแสงประหลาด พวกเขาทั้งสองจึงออกจากบ้านเพื่อไปสำรวจดูยังต้นทางของลำแสงนั้น
เมื่อมาถึงหน้าลำแสง พวกเขาก็ได้พบกับลูกสุนัขที่กำลังค่อยๆ หล่นลงมาจากลำแสงนั้นอย่างช้าๆ (...ซึ่งก็คือตัวผมเอง)
และหลังจากที่ลูกสุนัขตัวนั้นได้หล่นลงมาจนถึงพื้นแล้ว ลำแสงประหลาดก็หายไป ตา-ยาย จึงเข้าไปดูลูกสุนัขใกล้ๆ ซึ่งลูกสุนัขตัวนี้อยู่ในสภาพกำลังนอนหลับอยู่
ตา-ยาย เห็นว่าลูกสุนัขตัวนี้หน้าตาน่ารักดี พวกเขาจึงตัดสินใจเก็บมาเลี้ยง แล้วจากนั้นเขาก็ตั้งชื่อให้ผมว่า "อินุจิโยะ"
*****************************************************
เนียมิ: เดี๋ยวนะ ...นี่มันคล้ายๆ มิวเคิลดรีมมี่ (Mewkledreamy) ?
เนียมิรู้สึกคุ้นๆ กับเรื่องราวบางอย่างที่เล่าให้ฟัง
มิมิ: เดื๋ยวเถอะ มาปล่อยมุกตอนที่เขากำลังเล่าเรื่องอย่างจริงจังมันเสียมารยาทนะ
เนียมิ: แฮะๆ โทษที... (*￣▽￣*)ブ
จากนั้นอินุจิโยะก็เล่าเรื่องของตัวเองต่อ
*****************************************************
หลังจากนั้นเป็นต้นมา ผมก็ได้อาศัยอยู่กับคุณตา-ยาย ที่บ้านนั้นมานับตั้งแต่วันนั้น พวกเขาเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างเอาอกเอาใจ และรักผมมากเสมือนเป็นหลานแท้ๆ เลยล่ะ
จนกระทั่งในคืนวันหนึ่ง ตา-ยาย ได้ขอพรกับดวงจันทร์ในคืนพระจันทร์เต็มดวง โดยขอให้ผมได้เกิดใหม่กลายเป็นคนจริงๆ
...ซึ่งในเช้าวันต่อมา ตา-ยาย พบว่าผมได้กลายร่างเป็นคนตามที่ได้ขอไว้จริงๆ !! ทำให้ท่านทั้งสองรู้สึกปลื้มปิติเป็นอย่างมากที่คำอธิษฐานกลายเป็นจริง
แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นาน ก็เริ่มมีข่าวลือเกี่ยวกับ "สี่จัตุรัสเทพแห่งป๊อปปิน" (The Four Pop'n Masters) ซึ่งว่ากันว่าหนึ่งในนั้นอยู่ในหมู่บ้านพีชทาวน์แห่งนี้
และหลังจากนั้นชีวิตผมก็เปลี่ยนไปทันที เพราะว่าได้ลองใช้ชีวิตเหมือนกับมนุษย์ทั่วไป และยังทำให้ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ มากมายอีกด้วย แต่ว่ามีอยู่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกชอบมันมากเป็นพิเศษก็คือ "การเต้น" ซึ่งไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไร แต่พอเวลาที่ได้เต้นแล้วมันเหมือนได้ทำสิ่งที่ถนัดยังไงก็ไม่รู้สิ ซึ่งผมใช้วิชาการเต้นเนี่ยแหละ เอาชนะในการแข่งป๊อปปินแบทเทิลมาได้นับครั้งไม่ถ้วนเลยล่ะ!!
และในวันหนึ่งก็มีคนท่าทางแปลกๆ มาหาที่บ้านผมตอนช่วงกลางดึก เขาบอกว่าตนคือ MZD เขามาจาก "โลกใบเก่า" และได้เล่าเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับตัวผมว่า ผมถูกพวกมนุษย์ต่างดาวจับตัวไป แล้วทำการล้างความทรงจำออกทั้งหมดก่อนที่จะส่งมายังในโลกนี้
เขายังบอกอีกว่าตัวผมนั้นคือหนึ่งใน "สี่จัตุรัสเทพแห่งป๊อปปิน" ที่ถูกส่งมาจาก "โลกใบเก่า" เพื่อมาทำหน้าที่พิทักษ์โลกใบใหม่ที่ผมอยู่นี้ แต่เขาก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรอีกนอกจาก "ถ้าอยากรู้คำตอบทั้งหมดเกี่ยวกับตัวเจ้า ก็ลองเอาชนะทัวร์นาเมนต์ Pop'n Music ให้ได้สิ"
และเพื่อหาความจริง ผมจึงตัดสินใจออกเดินทางเข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ Pop'n Music เพื่อหาคำตอบทั้งหมดเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของผมเอง...
*****************************************************
อินุจิโยะ: เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละ
เนียมิ: MZD!?
มิมิ: โลกใบเก่างั้นเหรอ!?
อินุจิโยะ: เอ๋? พวกพี่รู้อะไรงั้นเหรอครับ?
เนียมิ: คือว่าพวกเรา... เคยเจอกับ MZD มาครั้งหนึ่งแล้วเหมือนกันน่ะสิ
อินุจิโยะ: เอ๊!? จริงเหรอเนี่ย แล้วไปเจอที่ไหนมาล่ะ?!
มิมิ: พวกเราเคยเจอที่วิหารในหมู่บ้านบอนเต้น่ะ
แล้วเนียมิก็เล่าเรื่องราวตอนที่พวกเธอเคยถูกดูดเข้าไปในหีบเมื่อคราว STAGE 14 ให้ฟัง
อินุจิโยะ: โลกคู่ขนานที่มี "ตัวเราอีกคน" งั้นเหรอ...
มิมิ: ใช่แล้วล่ะ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะมีอยู่จริงหรือเปล่านะ (เพราะยังไม่เคยเห็นกับตาเลย)
อินุจิโยะ: งั้นก็แสดงว่าถ้าผมไปที่นั้นก็จะได้เจอกับ MZD ใช่ไหม?!
มิมิ: ไม่ล่ะ ตอนที่พวกเรากลับออกมา หีบก็หายไปแล้ว
เนียมิ: แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าลองกลับไปที่นั่นอีกครั้งแล้วจะได้เจอหีบอีกไหม
อินุจิโยะ: งั้นเหรอ แสดงว่าเหลือเพียงหนทางเดียวที่จะทำให้ผมรู้ความลับทั้งหมดเกี่ยวกับอดีตที่ผมลืมและ "โลก AC" ...ก็คือต้องทำตามที่ MZD เคยบอกไว้สินะ
เนียมิ: อาจจะใช่นะ เพราะฉันเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่า "โลก AC" มันเป็นยังไง
อินุจิโยะ: เอ่อ! จริงด้วยสิ จะว่าไปพวกพี่เองก็เป็นมนุษย์สัตว์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ งั้นก็แสดงว่าเคยอยู่ในร่างสัตว์มาก่อนเหมือนกันสินะ??
มิมิ/เนียมิ: เรื่องนั้นความลับจ๊ะ♥
อินุจิโยะ: โธ่.. เรื่องแค่นี้บอกกันหน่อยก็ไม่ได้นะ ≡(▔﹏▔)≡
เนียมิ: แบบว่า... มันเป็นความลับทางราชการน่ะ แฮะๆ (มุกจาก สึซึมิยะ ฮารุฮิ นะเนี่ย)
มิมิ: อืมๆ ใช่ๆ พวกเด็กผู้หญิงเองบางทีก็มีความลับที่ไม่อยากเผยให้ใครรู้เหมือนกันนะ ฮ่าๆ *^____^*
แล้วทันใดนั้น อินุจิโยะก็เหมือนจะนึกเรื่องที่สำคัญมากๆ ขึ้นมาได้
อินุจิโยะ: Σ( °_°) เอ่อ! ผมต้องรีบไปแล้วนะครับ เดี๋ยวจะไม่ทันรถไฟเที่ยวต่อไปแล้ว
แล้วอินุจิโยะก็วิ่งจากไป แต่หลังจากที่ออกไปได้ไม่นานเขาก็หันกลับมาตะโกนบอกอีกครั้ง
อินุจิโยะ: แล้วก็ขอบคุณสำหรับการแบทเทิลนะ แล้วเจอกันในทัวร์นาเมนต์ล่ะ!!
อินุจิโยะโบกมือลาส่งท้าย ก่อนที่เขาจะวิ่งจากไป
มิมิ: ไปซะแล้วล่ะ
เนียมิ: แต่ว่านะ พอหลังจากที่แพ้เมื่อกี้นี้ ฉันก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจในการแข่งครั้งต่อไปขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ
≧ ﹏ ≦
มิมิ: ไม่ต้องห่วงหรอก แพ้-ชนะ มันเป็นเรื่องของธรรมชาติอยู่แล้วล่ะ (～￣▽￣)～
เนียมิ: แต่ถ้าเกิดสมมติว่าพวกเราแพ้ในการสอบเลื่อนระดับล่ะ?
มิมิ: .....ก็ต้องกลับบ้าน (￣_￣)
เนียมิ: มิมิจัง ใจร้าย ヽ（≧□≦）ノ
เนียมิโกรธที่มิมิพูดแท่งใจเธอ
มิมิ: ก็ฉันนึกอะไรไม่ออกนี่นา!!
แล้วทั้งสองก็หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ^_^
เนียมิ: (ถึงแม้ว่าวันนี้พวกเราจะเสียท่าแพ้เป็นครั้งแรก แต่ครั้งต่อๆ ไปต้องไม่แพ้อย่างแน่นอนค่ะ!!)
>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<