pop'n music RESPECT : STAGE 20 「สุดยอดดริฟท์แห่งไปรษณีย์」

หลังจากที่หมดธุระกับอินุจิโยะแล้ว พวกเธอก็ออกเดินทางกันต่อ

เนียมิ: สี่จัตุรัสเทพแห่งป๊อปปิน งั้นเหรอ มันคืออะไรกันแน่นะ

เนียมิยังคงสงสัยบางอย่างจากเรื่องที่อินุจิโยะเล่าให้ฟัง

มิมิ: เท่าที่ฉันจับใจความได้ น่าจะหมายถึงกลุ่มของบุคคลในตำนานที่พระเจ้าประทานมาให้ปกปักรักษาโลกเมกะเทียร์แห่งนี้น่ะ

เนียมิ: ปกป้องทั้งโลกเลยเหรอ แต่ว่านี่เรากำลังอยู่ใน "เกม" นะ และที่ๆ เรากำลังเดินอยู่นี้ก็คือเกาะที่บริษัทเกมสร้างขึ้นมาด้วย

มิมิ: มันก็ใช่นะ แต่ฉันเริ่มรู้สึกว่ามันไม่ใช่ "เกม" ตั้งแต่ที่พวกเราเริ่มแปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์สได้ครั้งแรกแล้วล่ะ รวมไปถึงตอนที่พวกเราถูกดูดเข้าไปในหีบด้วย

เนียมิ: ถ้ามีสี่คน ก็แสดงว่านอกจากอินุจิโยะแล้ว ยังมีคนอื่นๆ อีกสินะ...? แล้วคนที่เหลืออยู่ที่ไหนกัน

มิมิ: เออ.. ถ้าเขาว่าหมายถึง "ทั้งโลก" ล่ะก็ ฉันว่าคนที่เหลือคงจะมีโอกาสอยู่นอกเกาะป๊อปปินก็ได้ล่ะมั้ง...?

และในระหว่างที่กำลังเดินคุยไปเรื่อยๆ นั่นเอง พวกเธอก็ได้พบกับเมล์อีกครั้ง ซึ่งเธอกำลังปั่นจักรยานปฏิบัติหน้าที่ไปรษณีย์ตามปกติ

แต่ทั้งสองก็สังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่าง เพราะสีหน้าของเธอดูเซ็งๆ ราวกับกำลังมีเรื่องกลุ้มใจอยู่

เมล์: เฮ้อ... （；´д｀）

เนียมิ: Σ( °_°) นั่นมันเมล์จังนี่

มิมิ: แต่ทำไมสีหน้าดูเหมือนกำลังมีเรื่องกลุ้มใจอะไรอยู่เลย

เนียมิ: ลองเข้าไปดูกันเถอะ

แล้วทั้งสองก็วิ่งเข้าไปหาเมล์

เนียมิ: เมล์จัง!!

เมล์: Σ( °_°) อะ! พวกเธอ

มิมิ: ยินดีที่ได้เจอกันอีกครั้งหนึ่งนะ เธอมีเรื่องกลุ้มใจอะไรอยู่หรือเปล่า เห็นสีหน้าดูเซ็งๆ

เมล์: อืม.. มีสิ เมื่อเช้านี้ฉันเจอเรื่องแปลกๆ มาด้วยล่ะ

มิมิ: เรื่องแปลกๆ งั้นเหรอ??

เมล์: คือว่าเมื่อเช้านี้ตอนที่ฉันกำลังไปส่งหนังสือพิมพ์ให้กับชาวบ้านตามที่ต่างๆ ก็มีคนมาปั่นจักรยานตามฉันน่ะ เป็นใครจากไหนก็ไม่รู้ ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย

เนียมิ: หรือว่าจะเป็นพวกโรคจิตหรือเปล่า?

เมล์: เปล่าหรอก ฉันว่าไม่น่าจะใช่นะ เพราะตอนที่เขาเริ่มปั่นตามฉันมา ดูเหมือนเขาจะตั้งใจปั่น "แข่ง" กับฉันน่ะ

เนียมิ: ปั่นจักรยานแข่งกันเหรอ?

เมล์: อืม! และอีกอย่าง เมื่อวานนี้ฉันได้จดหมายนี่มาด้วยล่ะ ลองอ่านดูสิ

แล้วเมล์ก็ส่งจดหมายให้ทั้งสองอ่านดู

มิมิ: "เธอคือลูกสาวของนักดริฟท์จักรยานในตำนานแห่งพีชทาวน์ที่ผู้คนเขาร่ำลือกันสินะ ฉันได้ยินมาว่าพ่อของเธอเป็นคนสืบทอดเทคนิคการปั่นให้ และฉันก็ได้เห็นฝีมือการปั่นจักรยานของเธอมากับตาแล้ว ต้องเรียกว่าเก่งเหมือนกับพ่อของเธอไม่ผิดเพี้ยนเลยแฮะ แต่ว่าถ้าฉันจะมาท้าแข่งกับพ่อของเธอตรงๆ ก็ดูเหมือนจะเป็นการรบกวนไปหน่อย ดังนั้นฉันจึงอยากจะลองแข่งกับเธอแทน แล้วเจอกันพรุ่งนี้ที่เส้นทางของภูเขาชิซูกะ (静か Shizuka) ตอน 3 ทุ่มนะ แต่ถ้าเธอไม่ยอมมาล่ะก็ ...หิหิๆๆ"

เนียมิ: จดหมายท้าแข่งจักรยานงั้นเหรอ

เมล์: อืม! แต่ว่าฉันยังไม่เคยมีประสบการณ์ปั่นจักรยานแข่งกับใครเลยนะ และอีกเรื่องที่เขาว่า "พ่อของฉันเป็นคนสืบทอดเทคนิคการปั่นให้" อันนี้ฉันไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยจริงๆ นะ

มิมิ: อยากนี้เอง เธอก็เลยรู้สึกกลุ้มใจกับเรื่องนี้เองสินะ

เมล์: ใช่แล้วล่ะจ๊ะ เพราะมันปฏิเสธไม่ได้ซะด้วยสิ

แล้วจากนั้นเนียมิก็เหมือนจะนึกแผนอะไรออกได้

เนียมิ: คือว่าเอาอย่างนี้ เดี๋ยววันนี้ทั้งวันให้พวกฉันช่วยงานของเธอแทนได้ไหม?

เมล์: เอ๊? (⊙_⊙)？

เนียมิ: เดี๋ยวฉันจะเป็นคู่ซ้อมของเธอให้เอง ส่วนงานไปรษณีย์เดี๋ยวฉันจะให้มิมิช่วยนะ

เมล์: แต่ว่า...

เมล์พลางมองที่กระเป๋าไปรษณีย์ของตัวเอง ก่อนที่จะหันกลับมาถาม

เมล์: มิมิจังจะไหวแน่เหรอ?

มิมิ: แน่นอนอยู่แล้วสิ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไร ฉันพร้อมจะช่วยให้เสมออยู่แล้วล่ะ ^_^

เมล์: ถ้างั้นก็โอเค เนียมิจังมาลุยด้วยกันเลยเถอะ

เนียมิ: โอ้!! ^_^

มิมิ: แต่ว่าเธอไม่มีจักรยานนี่นะ

เนียมิ: เออจริงด้วย ลืมไปเลยแฮะ (￣_￣|||)

เมล์: ไม่เป็นไรหรอก ที่เมืองนี้มีร้านเช่าจักรยานอยู่ พวกเธอก็ไปเช่าจักรยานมาใช้ด้วยกันสิ

จากนั้นเมล์จึงพาทั้งสองเดินทางไปยังร้านจักรยานเพื่อเช่าจักรยานรายวันมาใช้งาน

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 20
「สุดยอดดริฟท์แห่งไปรษณีย์」

--------------------------------------------------------------------------------

เมล์: เอาล่ะ นี่สำหรับมิมิจัง

เมล์ส่งแผนที่นำทางให้กับมิมิ

เมล์: ฉันเขียนหมายเลขลำดับการส่งไว้ให้ในจดหมายแต่ละใบแล้ว เธอก็แค่ดูที่เลขบนหน้าจดหมาย แล้วมุ่งหน้าไปตามตัวเลขตัวเดียวกันบนแผนที่ก็พอแล้วล่ะ ส่วนเนียมิจัง เออ.. รอแป๊ปหนึ่งนะ

แล้วเมล์ก็หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อหาข้อมูลอะไรบางอย่าง โดยเธอใช้ปากกาสไตลัส (Stylus) เขียนข้อความบนหน้าจอ

เนียมิ: เออ.. เธอใช้ปากกาเขียนเอาเหรอ? (มันไม่ช้าไปหน่อยเหรอ?)

เมล์: พอดีฉันถนัดเขียนมากกว่าพิมพ์น่ะ (‾◡◝)☆

เมล์ค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับเส้นทางบนภูเขาชิซูกะ และเวลาผ่านไปหลังจากที่เมล์ดูข้อมูลเสร็จแล้ว

เมล์: โอเค สำหรับเนียมิจัง เดี๋ยวฉันว่าไปลองซ้อมที่สนามจริงดูเลยดีกว่า

เนียมิ: ได้เลย

มิมิ: ถ้างั้นเดี๋ยวทางฉันไปส่งจดหมายแล้วนะ แล้วเจอกันที่ทำการไปรษณีย์ล่ะ

เนียมิ: โอเค แล้วเจอกัน

แล้วจากนั้นก็แยกย้ายกันไปตามภารกิจของตน

--------------------------------------------------------------------------------

มาดูทางด้านเนียมิกับเมล์กันก่อน ทั้งสองได้เดินทางมายังหน้าทางขึ้นเขาชิซูกะ ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น(และสิ้นสุด ในกรณีมาจากทางตรงข้าม)ของเส้นทางนี้

เมล์: ที่นี่แหละ คือจุดเริ่มต้นของเส้นทางเขาชิซูกะ จริงๆ ปกติแล้วฉันต้องไปส่งหนังสือพิมพ์ให้กับชาวบ้านที่อยู่บนยอดเขาตอนช่วงตี 5 ของทุกเช้าน่ะ เส้นทางนี้ค่อนข้างมีความสลับซับซ้อน เพราะตลอดทางมีโค้งค่อนข้างเยอะ และที่สำคัญคือไม่มีเสาไฟระหว่างทางด้วย ถ้าเกิดใครที่ไม่ชำนาญเส้นทาง ก็อาจจะเกิดอุบัติเหตุเอาได้ง่ายๆ เลยล่ะ เป็นเส้นทางที่ค่อนข้างอันตรายมากหากมาตอนช่วงกลางคืน

เนียมิ: อ๋อ เข้าใจแล้ว เป็นเพราะเธอผ่านเส้นทางนี้ทุกวันก็เลยทำให้ซึมซับเทคนิคการปั่นจักรยานบนภูเขามาสินะ

เมล์: คิดว่าน่าจะใช่นะ เพราะฉันรู้สึกว่าเส้นทางนี้จากจุดเริ่มต้นขึ้นไปจนถึงจุดหมายบนยอดเขามันไกลมากๆ ฉันก็เลยพยายามหาวิธีปั่นแบบไป-กลับให้เร็วที่สุดน่ะ

เนียมิ: ถ้างั้นขอฉันลองปั่นแบบปกติดูก่อนนะ เพราะฉันเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก

เมล์: ได้เลย เดี๋ยวฉันจะค่อยๆ ปั่นนำทางให้ก็แล้วกันนะ

เนียมิ: โอเค!

แล้วทั้งสองก็เริ่มปั่นจักรยานตามกันไปแบบช้าๆ เพื่อให้เนียมิได้ลองศึกษาเส้นทางดูก่อนที่จะเริ่มลงมือปั่นเร็วเพื่อซ้อมแข่ง

--------------------------------------------------------------------------------

สลับมาทางด้านมิมิ ซึ่งเธอกำลังปั่นจักรยานเพื่อตะเวนส่งจดหมายและพัสดุตามบ้านต่างๆ ภายในเมือง

มิมิ: มาส่งจดหมายค่า~

มิมิตะโกนเรียกจากหน้าบ้านหลังหนึ่ง แล้วชาวบ้านคนหนึ่งก็เดินออกมารับจดหมาย

"จดหมายมาแล้วเหรอ ขอบใจมากนะ"

หลังจากที่เขารับจดหมายไปแล้ว เขาก็ผิดสังเกตอยู่อย่างหนึ่ง

"แต่เอ๊? ทำไมทรงผมของเธอถึงดูแปลกๆ ? (แถมมีหูกระต่ายบนหัวอีก)"

มิมิ: อ๊อ! พอดีฉันมารับงานแทนเมล์ชั่วคราวน่ะคะ

"อ๋อ อย่างนั้นเองเหรอ ฮ่าๆ ^_^ หูกระต่ายบนหัวของเธอดูน่ารักดีนะ แล้ววันนี้เมล์ไม่มาส่งจดหมายเหรอ?"

มิมิ: (ท่าทางจะชอบหูกระต่ายแฮะ ^_^) คือว่าวันนี้เค้ามีธุระนิดหน่อยน่ะคะ ก็เลยต้องลางานไปวันนึง

"อ๋อ ติดธุระนี่เอง งั้นก็ขอบคุณสำหรับจดหมายอีกครั้งหนึ่งนะ!"

มิมิ: ค่ะ ^_^

แล้วมิมิก็เดินทางไปส่งที่อื่นต่อ

มิมิ: ได้มาลองเป็นไปรษณีย์ก็สนุกดีเหมือนกันนะเนี่ย ^_^

และเวลาผ่านไปอีกหลายชั่วโมง

มิมิ: งานไปรษณีย์ก็สนุกดีนะ แต่มันเหนื่อยมากกว่าที่คิดอีกแฮะ (˘･_･˘)

มิมิเริ่มเหนื่อยล้า เพราะเธอปั่นจักรยานมาหลายชั่วโมงโดยไม่หยุดพักเลย

มิมิ: แต่ตอนนี้เหลืออีกที่เดียวก็ครบหมดแล้ว งั้นก็รีบไปส่งแล้วกลับมาพักที่ทำการไปรษณีย์เลยดีกว่า

แล้วมิมิก็มุ่งหน้าไปยังจุดหมายสุดท้าย

มิมิ: มาส่งจดหมายค่า~

มิมิตะโกนเรียกจากหน้าบ้านหลังหนึ่ง แล้วชาวบ้านคนหนึ่งก็เดินออกมารับจดหมาย

มิมิ: นี่ค่ะ

มิมิยืนจดหมายให้กับชายคนหนึ่งที่ออกมารับ

"เธอเป็นใครกันน่ะ??"

ชายคนที่รับจดหมายไปมองหน้าเธอด้วยสีหน้าสงสัย

มิมิ: ฉันชื่อ มิมิ มาทำหน้าที่ไปรษณีย์แทนเมล์หนึ่งวันค่ะ

"ชื่อมิมิจังงั้นเหรอ.. แล้วเมล์ไปไหนล่ะ??"

มิมิ: คือว่าเค้าไปซ้อมแข่งจักรยาน... เอ้ย! หยุดงานไปเยี่ยมญาติที่ต่างจังหวัดน่ะคะ ฮิฮิ (∩_∩)

"ซ้อมแข่งจักรยานเหรอ... ว่าไงนะ"

ชายคนนั้นตีสีหน้าจริงจัง

มิมิ: (ซวยแล้วสิเผลอหลุดปากไปเลย) คือว่า เออ... ใช่แล้วค่ะ ไปซ้อมแข่งจักรยาน... (˘･_･˘)

มิมิตอบด้วยเสียงสั่นเครือและหูตก

"อย่างนี่เอง วันนี้เธอก็เลยมาส่งจดหมายไม่ได้สินะ แล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก ฉันจะได้มาเป็นคู่ซ้อมให้ ^_^"

สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วกลายเป็นอารมณ์ดี

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชื่อ "ลุคซ์" (Lutz) เป็นเพื่อนของเมล์เอง"

มิมิ: เออ... แล้วคุณรู้อะไรเกี่ยวกับเมล์งั้นเหรอค่ะ?

ลุคซ์: คือว่า... ที่จริงแล้วผมเองก็เป็นไปรษณีย์เหมือนกัน

มิมิ: เอ๊? เป็นไปรษณีย์ด้วยเหรอ?

ลุคซ์: ครับ! แต่ผมทำงานอยู่คนละที่กับเมล์นะ ผมประจำอยู่ที่ศูนย์ไปรษณีย์อีกที่หนึ่งของเมืองนี้ ปกติเวลาว่างผมมักจะชอบปั่นจักรยานกับเมล์ด้วยกัน เพราะเห็นว่าเธอชอบจักรยานมาก จริงๆ แล้วเมื่อตอนก่อนที่เมล์จะมาเป็นไปรษณีย์ เธอเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านมาโดยตลอดเลยนะครับ และเธอเองก็คิดว่าไม่มีเพื่อนคนไหนที่คอยเป็นห่วงเป็นใยได้เลย แต่มีอยู่วันหนึ่งที่ผมเขียนจดหมายส่งไปหาเธอเพื่อปลอบใจและชวนให้เธอออกมาหาโลกภายนอก มันกลับทำให้เธอรู้สึกตื้นตันกับจดหมายฉบับนั้น และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เธอตัดสินใจมาเป็นไปรษณีย์ในที่สุด เพื่อส่งต่อความรู้สึกเดียวกันนี้ผ่านทางจดหมาย

มิมิ: โห.. มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย น่าประทับใจจริงๆ

ลุคซ์: คือที่จริงนอกจากผมแล้วยังมีคนอื่นๆ อีกที่ช่วยกันส่งจดหมายไปหาเมล์เพื่อชวนเธอออกมานะ แต่ว่าข้อความในจดหมายของผมเขียนได้ดีกว่าของคนอื่น ก็เลยทำเธอรู้สึกตื้นตันและประทับใจกับผมมากเป็นพิเศษ ผมก็เลยให้กระเป๋าไปรษณีย์ของผมเป็นของดูต่างหน้าเผื่อที่ว่าเวลาเธอมีเรื่องกลุ้มใจอะไรจะได้นึกถึงเรื่องในจดหมายของผมได้ยังไงล่ะ

มิมิ: (หรือว่าที่จริงแล้วเมล์กำลังหลงรักเขาอยู่?)

มิมิคิดในใจ

ลุคซ์: เออ! จริงด้วยสิ แล้ววันนี้เมล์จังเค้าไปซ้อมแข่งจักรยานอยู่ที่ไหนเหรอ?

มิมิ: เขาชิซูกะ ค่ะ

ลุคซ์: โห.. เขาชิซูกะเลยเหรอ ผมได้ยินมาว่าเส้นทางของที่นั่นมันอันตรายมากเลยนะ แล้วเธอจะซ้อมไปแข่งกับใครกันล่ะ?

มิมิ: พอดีมีคนส่งคำท้ามาหาเธอน่ะ แล้วคนที่ว่านั้นก็จะมาแข่งในคืนนี้ตอน 3 ทุ่มด้วย แต่ว่าเขาไม่ได้ระบุชื่อไว้ว่าเป็นใครกันนะ

ลุคซ์: ให้มาแข่งตอนกลางคืนเหรอ... แถมเป็นเส้นทางเขาชิซูกะด้วย... หรือว่าจะเป็น...!!

มิมิ: เอ๊? รู้อะไรงั้นเหรอ??

ลุคซ์ถอนหายใจก่อนที่จะตอบ

ลุคซ์: ฉันว่าให้เธอปฏิเสธคำท้านั้นไปจะดีกว่านะ

มิมิ: อ้าว!! ทำไมล่ะคะ??

ลุคซ์: ก็คนที่จะมาแข่งด้วย.. ถ้าให้ผมเดานะ น่าจะเป็นคนๆ นั้นแน่นอน!!

มิมิ: แล้วใครกันละคะ??

ลุคซ์: คิดว่าน่าจะเป็นลูกสาวของคู่ปรับเก่าของพ่อเมล์ ชื่อ "บาจิ" (バジー) เมื่อสมัยก่อนพ่อของบาจิกับเมล์เคยท้าแข่งจักรยานกัน แต่พ่อบาจิเป็นฝ่ายชนะไป ซึ่งตัวบาจิเองก็เก่งกาจไม่ต่างจากพ่อและมีเทคนิคในการปั่นมากมาย ขนิดที่เรียกว่าจนถึงตอนนี้เธอยังไม่เคยแพ้ให้กับใครมาก่อนเลย ด้วยฝีมืออันร้ายกาจนี่เองทำให้เธอมีชื่อเสียงลือลั่นไปทั่ววงการจักรยานจนได้ฉายาว่า "พญาผึ้งสีทอง" เลยล่ะ

มิมิ: แต่ว่าถ้าครั้งนี้เมล์เกิดแพ้ขึ้นมาก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่คะ

ลุคซ์: เป็นสิ เพราะในตอนนั้นหลังจากที่พ่อของเมล์เป็นฝ่ายแพ้ เขาก็ได้ถูกยึดทรัพย์ไปจนหมด..ตามที่ได้ตกลงกันไว้ก่อนแข่ง และผมกลัวมากเลยว่าถ้าเกิดเธอแพ้ขึ้นมาในครั้งนี้ อาจจะต้องเจอเรื่องเลวร้ายอะไรก็ได้ เพราะฉะนั้นแล้ว... เผื่อไม่ให้เมล์จังต้องเจอชะตากรรมเดียวกับคุณพ่อ รีบเอาจดหมายนี้ไปบอกเธอดีกว่านะ

ลุคซ์มอบจดหมายที่เพิ่งเขียนใหม่ให้กับมิมิ

--------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่ทั้งสองฝั่งหมดภารกิจของตนแล้ว ทั้งหมดก็กลับมายังที่ทำการไปรษณีย์ ซึงขณะนี้เป็นเวลา 17:00 น.

มิมิ: แล้วการซ้อมวันนี้เป็นยังไงบ้างล่ะ?

เมล์: ทำเวลาได้ดีเลยล่ะ ฉันว่าต้องชนะได้สบายแน่นอนเลยล่ะ!! อีกอย่างต้องขอบคุณเนียมิจังมากจริงๆ ที่ทำให้ฉันรู้สึกมั่นใจในการแข่งขึ้่นมาได้ (เนียมิจังเองก็ปั่นได้เก่งเหมือนกันนะ)

เนียมิ: ใช่แล้วล่ะ เมล์จังปั่นได้คล่องแคล่วมากเลยล่ะ ...แล้วของมิมิจังล่ะ??

มิมิ: ก็เหนื่อยพอตัวเลยล่ะ แต่ว่าฉันไปเจอคนๆ หนึ่งที่สนิทกับเมล์มาด้วยล่ะ

เนียมิ: เอ๊! เพื่อนสนิทของเมล์เหรอ?

มิมิ: อืม! เขาชื่อ "ลุคซ์" น่ะ และเขาก็ฝากจดหมายนี้กลับมาให้เมล์ด้วยล่ะ

มิมิหยิบจดหมายออกมาโชว์ให้ดู

เมล์: เขาฝากจดหมายมาให้ฉันด้วยเหรอ ไหนดูหน่อยสิ

แล้วเมล์ก็เปิดอ่านเนื้อหาด้านใน และเมื่ออ่านไปจนจบ เธอก็ขยำกระดาษอย่างช้าๆ แล้วกล่าว

เมล์: ฉันไม่ปฏิเสธ... ฉันจะเอาชนะการแข่งในคืนนี้ให้ได้เลย!! (ﾟДﾟ)ﾉ

มิมิ: แน่ใจแล้วเหรอ นี่เป็นการตัดสินใจของเธอเองเลยนะ!

เมล์: อืม! แน่นอนสิ ไหนๆ ฉันก็ได้ซ้อมกับเนียมิจังมาตั้งเยอะแล้ว และถ้าเพื่อกอบกู้ศักดิ์ศรีของศูนย์ไปรษณีย์กลับคืนมาละก็... ฉันจะยอมเข้าร่วมแข่งในครั้งนี้

เนียมิ: เป็นครั้งแรกเลยนะนี้ ที่เธอพูดแบบนี้ออกมาด้วย ⊙.☉

เมล์: ก็เพราะว่าในตอนนี้... ฉันรู้ตัวแล้วล่ะ ว่าฉันชอบจักรยาน และฉันเองก็เป็นคนที่ไม่ชอบความพ่ายแพ้ซะด้วยสิ

มิมิ: ถ้างั้นคืนนี้ก็มาสู้ให้สุดกำลังไปเลย!!

"โอ้!! (＠＾０＾)"

ทั้งสามตะโกนออกมาพร้อมกัน

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปจนถึงเวลานัดหมายตอน 3 ทุ่ม... ณ ยอดเขาชิซูกะ

ทั้งสาม รวมถึงลุคซ์ ได้มารอคู่แข่งล่วงหน้าที่จุดเริ่มต้น

มิมิ: โห้.. มีคนมารอดูกันเยอะเลยล่ะ

เนียมิ: ท่าทางการแข่งครั้งนี้คงจะไม่ธรรมดาซะแล้วล่ะ

ลุคซ์: ก็เพราะบาจิเค้าเป็นถึงระดับโปรเลยนี่นา

และเมื่อถึงเวลานัดหมาย "บาจิ" ก็ได้ปรากฏตัวออกมาโดยปั่นจักรยานขึ้นเขามา

"มากันแล้วล่ะ"

"โห้!!"

เสียงของผู้ชมที่กล่าวขึ้นด้วยความตื่นเต้น หลังจากได้เห็นบาจิตัวเป็นๆ

บาจิลงจากจักรยาน แล้วเดินเข้ามาหาเมล์

บาจิ: ขอบคุณที่ตอบรับคำท้านะ ฉันชื่อ "บาจิ" (バジー) และต้องขอโทษด้วยนะที่ฉันลืมระบุชื่อไปในจดหมายท้านั้น

เมล์: แล้วเธอมีเหตุผลอะไรหรือเปล่า ถึงได้มาท้าแข่งกับฉัน

บาจิ: เหตุผลง่ายๆ ก็เพราะว่าเธอเป็นลูกสาวของอดีตนักซิ่งเจ้าของฉายา "เทพเจ้าแห่งเขาชิซูกะ" ยังไงล่ะ แต่ก็นะ... ถ้าเกิดเธอแพ้ในครั้งนี้ละก็... ฉันจะขอซื้อกิจการไปรษณีย์ของเธอไปล่ะนะ

เมล์: ก็ได้ ฉันยอมรับการแข่งครั้งนี้ แต่ว่าถ้าฉันชนะได้ละก็ ฉันขอมรดกที่ถูกยึดไปเมื่อนานมาแล้วคืนได้ไหม

บาจิ: ได้สิ ถ้าเธอคิดว่าทำได้ละก็นะ

แล้วทั้งสองฝ่ายก็จ้องมองหน้ากันอย่างจริงจังแบบไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่จะเดินขึ้นไปประจำบนจักรยานของตน

ลุคซ์: เออ.. ถ้างั้นผมจะเป็นคนนับถอยหลังให้เองก็แล้วกันนะ

ลุคซ์เดินเข้ามาอยู่ระหว่างจักรยานทั้งสอง

ลุคซ์: ถ้างั้นก็...

3

2

1

ไป!

===== POP'N MUSIC =====
Prayer / Ducky Chix

แล้วจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็เริ่มปั่นออกตัวไปจากจุดสตาร์ท

มิมิ: เอ๊?? เธอเล่นป๊อปปินในเวลาแบบนี้นะ?

เนียมิ: แฮะๆ พอดีเมล์จังเค้าขอร้องมาให้ฉันช่วยเล่นเพลงปลุกอารมณ์น่ะ (*^▽^*)

และเมื่อมุ่งหน้ามาถึงโค้งแรก ทั้งสองก็ทำการดริฟท์เข้าโค้งไปได้อย่างสวยงาม เรียกเสียงเชียร์ของผู้ที่รอดูอยู่ข้างทางของโค้งนั้นได้อย่างล้นหลาม

"โห้! สุดยอดเลย!!"

"เก่งทั้งคู่เลยล่ะ!!"

ทั้งสองฝ่ายปั่นกันมาได้อย่างสูสีมาก แต่ฝ่ายที่กำลังนำในขณะนี้คือ บาจิ

บาจิ: หึหึ.. เธอไม่มีทางเอาชนะฉันได้หรอก เพราะฉันรู้อยู่แล้วล่ะว่าเธอต้องหาทางฝึกซ้อมกับใครมาก่อนแล้วแน่ๆ เพราะฉะนั้น การแข่งในครั้งนี้ ฉันจะไม่ออมมือให้แน่!

--------------------------------------------------------------------------------

ทางด้านหนึ่ง ได้มีผู้ชายสองคนหน้าตาคุ้นๆ มายืนรอดูอยู่ที่หัวมุมโค้งหนึ่ง

อิเคทานิ: เคนจิ นี่เราตั้งใจจะมาหาพวกเนียมิเพื่อเอาของไปฝากกันนะ

เคนจิ: ฉันรู้แล้วล่ะน้า แต่ว่าขอดูการดริฟท์อยู่ตรงนี้แป๊ปหนึ่งนะ

อิเคทานิ: แต่ว่านี่มันคือการแข่งจักรยานนะ จะไปดริฟท์เหมือนรถได้ยังไงกันล่ะ

และทันใดนั้น ถนนตรงหน้าก็มีไฟหน้าของจักรยานส่องออกมา ก่อนที่จะค่อยๆ ปรากฏให้เห็นจักรยานทั้งสองคันที่วิ่งแข่งกันมา

เคนจิ: นั่นไงมาแล้ว!!

แล้วจักรยานของบาจิกับเมล์ ก็ดริฟท์เข้าโค้งไปได้อย่างรวดเร็วและสวยงามอีกเช่นกัน

อิเคทานิ: สะ...สุดยอด ทำได้ไงเนี่ย?? (⊙_⊙)？

อิเคทานิถึงกับอึ้งไปเลย เมื่อได้เห็นจักรยานดริฟท์ได้

เคนจิ: ก็บอกแล้วไงว่าจักรยานก็ดริฟท์ได้

อิเคทานิ: ชะ...เชื่อแล้วล่ะ เห็นกับตาเลยว่าดริฟท์ได้.. (￣_￣|||)

===== END MUSIC =====

และอีกทางด้านหนึ่ง บนท้องฟ้า

"นานานานานานานานา นานานานานานานานา นานานานานานานานานา~♪"

สาวน้อยนางฟ้าคนหนึ่ง กำลังฮัมเพลงอยู่บนท้องฟ้าเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปยังจุดหมายของเธอ

"Σ( °_°) หืม?! นั่นมันอะไรกันน่ะ?"

เธอมองลงไปเห็นการแข่งขันจักรยานที่อยู่ด้านล่าง

ต่อมาเธอจึงสายหน้าแล้วพูดกับตัวเอง

"ไม่นะๆ นี่ไม่ใช่เวลามาแวะดูอะไรนะ เราต้องรีบไป "เมืองเทพนิยาย" ให้ทันก่อนที่ "แสงจันทร์" ของคืนนี้จะหายไปนี่นา ...แต่ว่า ขอลองไปดูสักแป๊ปหน่อยดีกว่า!"

ว่าแล้วเธอก็อดใจไม่ไหว บินร่อนลงไปดูการแข่งขันจักรยานทันที

เธอบินตามไปดูใกล้ๆ อยู่ด้านหลังของจักรยานทั้งสอง โดยที่ทั้งสองไม่รู้ตัว

"โห้! เร็วจริงๆ แฮะ นี่มันการแข่งขันอะไรกันเนี่ย?"

จักรยานทั้งสองยังคงมุ่งหน้าต่อไปด้วยความเร็วสูง โดยผู้นำในตอนนี้ก็ยังคงเป็น บาจิ เหมือนเดิม

เมล์: สมกับเป็นมือโปรจริงๆ ปั่นได้เร็วมากๆ แต่ตอนนี้เราก็ปั่นด้วยกำลังสูงสุดของเราแล้วนะ

บาจิกำลังค่อยๆ นำทิ้งห่างเมล์ไปแบบช้าๆ

เมล์: แล้วเราจะทำยังไงดี ขืนให้เป็นแบบนี้ต่อไป มีหวังเราได้แพ้แน่ๆ

"ดูเหมือนว่าคนที่อยู่ข้างหลังกำลังจะตกที่นั่งลำบากแฮะ แต่ว่า... เราจะช่วยใครกันดีนะ...? ข้างหน้า หรือ ข้างหลังดี?"

นางฟ้ามองไปมองมาระหว่างทั้งสองคนอยู่สักพัก

บาจิ: ฮ่าๆ ^0^ เธอไม่มีวันแซงฉันได้หรอก รู้ไว้ซะด้วย!

บาจิหัวเราะด้วยความสะใจ

แล้วทันใดนั้นนางฟ้าก็ตัดสินใจอะไรได้

"Σ( °_°)! ฉันรู้แล้วล่ะว่าควรต้องช่วยใคร"

แล้วจากนั้นเธอก็หยิบทรัมเป็ตของตัวเองออกมา แล้วเริ่มเป่าเพื่อเล่นป๊อปปิน

===== POP'N MUSIC =====
When the Sun Goes Down / Ken Blast

แล้วทันใดนั้น อยู่ๆ เมล์ก็รู้สึกเหมือนมีกำลังพิเศษเพิ่มขึ้นมา โดยที่ตัวเธอเปล่งแสงสว่างอ่อนๆ ออกมา

เมล์: ทำไม... อยู่ๆ ถึงรู้สึกเหมือนมีพลังอะไรกระตุ้นออกมาเลย...

แล้วจากนั้นเมล์ก็ค่อยๆ เริ่มปั่นตามเข้าหาบาจิไปได้แบบช้าๆ

และเมื่อถึงโค้งต่อไป ในจังหวะที่ทั้งสองเริ่มดริฟท์นั่นเอง!

เมล์ก็สามารถดริฟท์แซงบาจิไปได้!!

บาจิ: ไม่จริง!! แซงได้แล้วเหรอ!?

บาจิถึงกับอึ้งเมื่อถูกแซง

บาจิ: แต่ว่า.. ก็แค่โค้งนี้เท่านั้นแหละ โค้งต่อไปฉันจะแซงกลับให้ดู!

เมล์กลายเป็นฝ่ายที่ค่อยๆ ทิ้งห่างบาจิแทน และดูเหมือนจะทิ้งห่างออกไปได้อีกเรื่อยๆ

และเมื่อถึงโค้งต่อไป เมล์ก็สามารถนำได้อยู่เหมือนเดิม

บาจิ: ค่อยๆ ทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ เลยแฮะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย?!

และเมื่อทั้งสองใกล้ถึงเส้นชัยที่เป็นทางผ่านลงไปยังพีชทาวน์

===== END MUSIC =====

"แต่ว่า.. ฉันเริ่มบินตามไม่ไหวแล้วล่ะ ที่เหลือก็ขอให้โชคดีก็แล้วกันนะ!"

แล้วทันใดนั้นสาวน้อยนางฟ้าอยู่ๆ ก็เหมือนวูบหมดแรง ทำให้ร่วงลงมาตัดหน้าของบาจิ

บาจิ: อะไรน่ะ?!

บาจิเห็นบุคคลร่วงลงมาต่อหน้าเธอ ทำให้เธอต้องรีบหักหลบในทันที ซึ่งก็สามารถหลบไปได้แบบฉิวเฉียด

และเมื่อถึงเส้นชัย ผลการแข่งขันก็คือ เมล์เป็นฝ่ายชนะ!!

มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 3 เรียบร้อยแล้ว!!

--------------------------------------------------------------------------------

เมื่อการแข่งขันจบลง พวกเนียมิจึงลงเขาเพื่อตามมาดูผลการแข่ง

เมล์: ต้องขอบใจพวกเธอมากๆ เลยนะ ที่คอยช่วยเหลือฉันในวันนี้ แต่ว่าเมื่อกี้นี้ ฉันรู้สึกแปลกๆ น่ะ

มิมิ: เอ๊?? มีอะไรงั้นเหรอค่ะ?

เมล์: ฉันรู้สึกเหมือนว่า.. มีใครอีกคนกำลังคอยช่วยเชียร์ฉันอยู่ด้วยนะ

ลุคซ์: หมายถึงผมใช่ไหม?

ลุคซ์เดินเข้ามาหาเมล์

เมล์: เออ.. เปล่านะ ฉันไม่ได้หมายถึงนายสักหน่อย

ลุคซ์: อย่าทำเป็นเล่นตัวเลย ผมว่าเธอคงจะนึกถึงฉันเวลาที่กำลังตกที่นั่งลำบากอยู่ละสิท่า...

เมล์: ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่ไงเล่า!! ヽ（≧□≦）ノ

เมล์โกรธจนหน้าแดงอ่อนๆ

มิมิ: หน้าแดงแบบอ่อนๆ ด้วยล่ะ!! (แสดงว่าเธอคงหลงรักเขาอยู่จริงๆ ด้วย!! ♡)

เนียมิ: ฮ่าๆๆ ^_^

แล้วจากนั้นบาจิก็เดินเข้ามาหาเมล์

บาจิ: เธอนี่เก่งจริงๆ เลยนะ ฉันยอมรับในความมุ่งมานะของเธอเลย

เมล์: เธอเองก็เหมือนกันแหละ ปั่นได้สุดฝีมือสมกับเป็นมือโปรเลย ...แล้วเรื่องที่เราตกลงกันไว้ก่อนเริ่มแข่งล่ะ?? (ขอมรดกที่ถูกยึดไปเมื่อนานมาแล้วคืน)

บาจิ: เรื่องนั้น... ฉันไม่เอาแล้วล่ะ

เมล์: เอ๊??

บาจิ: เรื่องนั้นฉันเผลอพนันไปด้วยความชั่ววูบน่ะ และเรื่องมรดกนั่นมันก็เป็นแค่อดีตไปแล้ว เพราะฉะนั้น...

บาจิยื่นมือออกไปหาเมล์

บาจิ: พวกเรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ!

เมล์มองหน้าอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะยื่นมือออกมาจับด้วยกัน

เมล์: ด้วยความยินดี

บาจิ: ก็เพราะว่าพวกเราชอบจักรยานนี่นา

มิมิ: นี่สินะ ที่เค้าเรียกว่า "มิตรภาพนักกีฬา"

เนียมิ: จากคู่แค้น กลายเป็นเพื่อนไปซะแล้ว (*^▽^*)

บาจิ: ว่าแต่เมื่อกี้ก่อนที่จะถึงเส้นชัย... ฉันเห็นอะไรแปลกๆ ตกลงมาจากฟ้าหว่า??

ลุคซ์เดินเข้ามาหาเมล์อีกครั้ง

ลุคซ์: เมล์จัง...

เมล์: มีอะไรอีกเหรอ??

ลุคซ์: พวกเรามาปั่นด้วยกันเถอะ!!

เมล์คิดอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตอบ

เมล์: อืม!! ^_^

--------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันรุ่งขึ้น

[เพลงประกอบ Kiseki no Hana / Galla]

แล้วลุคซ์กับเมล์ก็ปั่นจักรยานเล่นไปด้วยกันในพีชทาวน์ผ่านเส้นทางทุ่งอันกว้างใหญ่อย่างมีความสุข

เมล์: (ก็เพราะว่าฉัน.. ชอบปั่นจักรยานนี่ค่ะ อิอิ ^_^)

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<

pop'n music RESPECT : STAGE 19 「มิมิ เนียมิ แพ้ซะแล้ว!?」

ช่วงเช้ามืดของวันต่อมา

วันนี้เมล์ก็ยังคงมาส่งหนังสือพิมพ์ให้กับชาวพีชทาวน์เหมือนเช่นเคย ตามกิจวัตรประจำวันในทุกเช้าของเธอ

แต่ทว่า... ในระหว่างที่เธอกำลังปั่นจักรยานผ่านเส้นทางบนภูเขานั้น อยู่ๆ ก็มีจักรยานคันหนึ่งค่อยๆ วิ่งตามหลังเธอมา

และเมื่อจักรยานคันนั้นวิ่งจนเข้ามาใกล้กับด้านหลังเธอแล้ว คนที่ปั่นจักรยานคันนั้นก็ทำการกระพริบไฟหน้าจักรยานใส่เธอ

[เพลงประกอบ Breakin' Out / Ace]

ซึ่งในตอนแรก เมล์ก็ยังไม่ได้สงสัยอะไร และยังคงมุ่งหน้าต่อไป

แต่ฝ่ายจักรยานปริศนานั้น ก็ปั่นตามเธอไปอย่างกระชั้นชิด ชนิดที่ว่าเมล์ปั่นเร็วมากเท่าไหร่ เขาก็ปั่นเร็วตามเท่านั้น

และนี่คือ... การแข่งขัน Street Bicycle ที่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว โดยที่เมล์ยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

เมล์พยายามเร่งความเร็วให้มากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อหนีจักรยานปริศนา แต่จักรยานปริศนาก็ยังคงเร่งความเร็วตามมาได้กระชั้นชิดเหมือนเดิม ทั้งสองฝ่ายปั่นตามกันมาได้อย่างสูสีมาก

เมล์หันไปมองด้านหลัง เพราะเริ่มรู้ตัวแล้วว่ามีคนปั่นจักรยานตามหลังเธอมา แต่ก็ยังไม่รู้ว่านี่คือการท้าแข่งขัน

เมล์: ใครกันน่ะ ทำไมต้องปั่นตามฉันมาด้วย?

จักรยานทั้งสองคันยังคงวิ่งตามกันด้วยความเร็วสูง และมีการเข้าโค้งด้วยการดริฟท์อีกด้วย แต่เมล์ก็ยังคงเป็นฝ่ายนำมาได้ตลอด

และเมื่อทั้งสองวิ่งจนมาถึงต้นเขาที่เป็นเส้นชัย ผลลัพธ์ก็คือเมล์เป็นฝ่ายได้รับชัยชนะไป

เมล์มุ่งหน้าต่อไปยังพีชทาวน์ ส่วนจักรยานปริศนาก็จอดอยู่ที่หน้าทางขึ้นเขา

"สมกับเป็นนักปั่นที่เร็วที่สุดแห่งพีชทาวน์จริงๆ นะ ไม่นึกเลยว่าจะได้เจอกับเธอในที่แบบนี้ด้วย"

บุคคลปริศนากล่าวหลังจากที่ได้เห็นฝีมือการปั่นของเมล์ที่คล่องแคล่วราวกับถูกฝึกมาแล้วเป็นระยะเวลานาน

--------------------------------------------------------------------------------

เวลา 8:00 น.

กลับมาทางด้าน มิมิ เนียมิ พวกเธอได้มาตั้งมายแคมป์อยู่ที่จุดตั้งแคมป์ของเมืองนี้ ซึ่งอยู่ใกล้กับแม่น้ำ

ภาพจาก: https://maps.google.com/maps/contrib/109319362941814853668

มิมิ: เมื่อวานนี้ถือเป็นครั้งแรกเลยนะ ที่พวกเราล่าสแตมป์มาได้ 2 ดวงภายในวันเดียวเลย (สุดยอดจริงๆ)

มิมิกล่าวในขณะที่เธอกำลังทำอาหารเช้าอยู่

เนียมิ: แต่ฉันว่ามันรู้สึกแปลกๆ นะ?

เนียมิกล่าวในขณะที่เธอกำลังนั่งเล่นเกมเครื่อง Nintendo Switch อยู่หน้าทีวี ซึ่งเกมที่เธอเล่นอยู่นั้นคือเกม Cotton Rock 'n' Roll

มิมิ: มีอะไรเหรอ?

เนียมิ: ทำไมฉันรู้สึกว่าภารกิจหลักของเมืองนี้มันออกจะดูง่ายไปนิดนึงนะ...? ปกติแล้วถ้าหากเป็นในเกมล่ะก็ ยิ่งเล่นผ่านไปได้ไกลมากเท่าไหร่ ความยากของเกมก็ต้องยิ่งยากขึ้นเรื่อยๆ สิ ถูกไหม?

มิมิ: ก็จริงละนะ แต่ฉันว่ามันอาจจะง่ายแค่ช่วงแรกๆ ก็ได้นะ เพราะนี่ก็แค่เพิ่งเริ่มไปได้ไม่กี่ภารกิจเอง

เสียงพูดของเนียมิเงียบไปชั่วขณะหนึ่ง เพราะเธอกำลังต่อสู้กับบอสที่ปล่อยกระสุนออกมาเยอะจนเต็มจอ

มิมิ: และอีกอย่าง ฉันว่าภารกิจแรกที่ให้มาส่งจดหมายนั้นก็คงเป็น "ภารกิจต่อเนื่อง" จริงๆ นั่นแหละนะ

หลังจากที่เนียมิปราบบอสได้สำเร็จ เธอก็เริ่มพูดต่อ

เนียมิ: ภารกิจต่อเนื่องเหรอ แล้วมันคืออะไรกันล่ะ ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ (ถึงได้สงสัยนี่ไง)

มิมิ: โธ่... เธอไม่เข้าใจหรอกเหรอ ก็แบบว่า เป็น "ภารกิจหลัก" ที่มีความต่อเนื่องกันไงล่ะ ซึ่งภารกิจหลักบางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องเป็นภารกิจที่มีความยากมากก็ได้ เช่น ตะเวนพูดคุยกับ NPC เพื่อดำเนินเนื้อเรื่องอย่างเดียวโดยไม่มีการต่อสู้อะไรทำนองนี้ไง

เนียมิ: อ๋อ นึกออกล่ะ แต่ฉันว่ามันก็ยังดูง่ายแบบแปลกๆ อยู่ดีนั่นแหละ

มิมิ: ฮ่าๆๆ ^_^ ฉันว่าเธอคงจะ "เสพติดความยาก" เข้าให้ซะแล้วล่ะ เพราะปกติฉันก็เห็นเธอเล่นแต่เกมแนวอาร์เคดประจำเลยนี่นา (ส่วนใหญ่เกมอาร์เคดความยากมักจะสูงเสมอ)

เนียมิ: อาจจะใช่แล้วล่ะ (￣_￣|||) (เธอพูดถูก)

เวลาต่อมา ทั้งสองก็มานั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน

เนียมิ: เฮ้อ... ตอนนี้เขาไปถึงไหนกันแล้วนะ?

เนียมิพูดพลางถอนหายใจออกมา

มิมิ: เธอยังคิดถึงไทม์เมอร์อยู่ล่ะสิท่า...

มิมิรู้สิ่งที่เนียมิพูดออกมาอย่างทันควัน

เนียมิ: ปะ.. เปล่านะ ฉันแค่คิดว่าเขาจะหามินิตเจอแล้วหรือเปล่าเท่านั้นเอง

มิมิ: แต่ฉันคิดว่าถ้าเธอมีความรู้สึกเป็นห่วงเขาถึงขนาดนี้ล่ะก็ ...ฉันว่านี่คงเป็นความรู้สึก "ตกหลุมรัก" เขาแบบไม่รู้ตัวแล้วล่ะ

เนียมิ: ก็บอกแล้วว่าฉันไม่ได้คิดถึงเขาด้วยความรู้สึกแบบนั้นเลยนะ!! และอีกอย่าง เขาหลงรัก "ป๊อปพีช" นะ ไม่ใช่ตัวฉันในร่างนี้ซะหน่อย

เนียมิเริ่มขึ้นเสียง

มิมิ: จ้าๆ เข้าใจแล้ว แต่ในตอนนั้นเธอเองก็เคยอยากให้เขาสนใจในตัวตนที่แท้จริงของเธอเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

เนียมิพลางคิดย้อนกลับไปในตอนนั้น STAGE 17

*****************************************************

เนียมิ: ฉันอธิบายความจริงไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินที่ฉันบอกเลย

มิมิ: โธ่.. ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าเขาอาจจะกำลังรู้สึกสับสนในตัวตนของเธออยู่ก็ได้ เพราะฉันเองเมื่อได้เห็นเนียมิจังในร่างป๊อปพีชแล้ว ก็ยังรู้สึกว่าเธอดูเป็นสาวขึ้นเยอะเลยเหมือนกันนะ

เนียมิ: เรื่องนั้นมันก็จริงนะ แต่ฉันอยากให้เขาสนใจในตัวตนที่แท้จริงของฉันมากกว่า ≧ ﹏ ≦

มิมิ: เอาเถอะ ยังไงซะฉันเชื่อว่าต้องมีสักวันหนึ่งแน่ ที่เขาจะต้องเข้าใจในตัวตนของเธอได้

*****************************************************

เนียมิ: เออ.. ก็จริงอะนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีความรู้สึกแบบนั้นแล้วล่ะ (และไม่คิดจะอยากให้เขามาสนใจด้วย)

มิมิ: เธอนี่มันยอมแพ้เรื่องรักๆ ง่ายจริงๆ นะ เอาเถอะ รีบกินข้าวให้หมด แล้วไปผจญภัยกันต่อดีกว่า

แล้วทั้งสองก็เริ่มทานอาหารเช้ากันต่อไป

ตอนนี้ในใจของเนียมิกำลังสับสนว่า จะเอายังไงกับเรื่องนี้ต่อไป เพราะเธอไม่ได้รู้สึกตกหลุมรักไทม์เมอร์เลยแม้แต่นิดเดียว แต่อีกใจหนึ่งก็อยากจะให้เขายอมรับในตัวตนของเธอเช่นกัน...

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 19
「มิมิ เนียมิ แพ้ซะแล้ว!?」

--------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่หมดกิจวัตรช่วงเช้าในมายแคมป์แล้ว ก็ได้เวลาที่ทั้งสองเริ่มออกผจญภัยในพีชทาวน์กันต่อ

มิมิ: เอาล่ะ แล้ววันนี้เราจะไปแวะที่ไหนกันดี?

เนียมิ: ก็ยังไม่แน่ใจนะ อีกอย่างเมืองนี้เป็นเมืองเล็กๆ ที่ไม่มีพื้นที่เฉพาะให้ผจญภัยแบบเมืองอื่นที่ผ่านมาด้วย ฉันว่าลองตะเวนเดินสำรวจเมืองไปเรื่อยๆ ก่อนก็ท่าจะดีเหมือนกันนะ

มิมิ: นั่นสิ ฉันเองก็ยังแอบคิดว่า เมืองนี้เป็นเมืองที่ไม่น่าจะมีอะไรให้สำรวจเยอะเหมือนกัน และตอนนี้ฉันเองก็เริ่มรู้สึกเหมือนกับเธอแล้วสิ...

เนียมิ: อะไรเหรอ?

มิมิ: ฉันเริ่มรู้สึกว่า.. อีกไม่นานพวกเราก็จะสามารถรวบรวมสแตมป์ของเมืองนี้ได้ครบภายในระยะเวลาอันสั้นแล้วล่ะนะ...

เนียมิ: ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็ดีสิ ^_^ (พอดีฉันเองก็ไม่ชอบเมืองชนบทแบบนี้ด้วย)

มิมิ: แต่ฉันก็ยังคิดว่าเมืองนี้มันก็มีเสน่ห์ในตัวมันเองเหมือนกันนะ ลองดูนั่นสิ

มิมิชี้ไปยังสถานที่หนึ่งที่อยู่ระหว่างทาง และเมื่อเนียมิหันไปมอง ก็พบกับรีสอร์ตเล็กๆ แห่งหนึ่ง

เนียมิ: มีรีสอร์ตด้วยแฮะ แสดงว่าที่นี่ก็คงเป็นแหล่งพักตากอากาศในสไตล์ธรรมชาติสินะ...!

มิมิ: ใช่แล้วล่ะ! แถมที่นี่ยังมีบ้านพักแบบโฮมสเตย์ด้วยนะ ฉันคิดว่าที่นี่คงมีอะไรให้พวกเราได้ทำเยอะกว่าที่เห็นแน่ๆ เลยล่ะ!

--------------------------------------------------------------------------------

ยูลูลู่: ที่จริงแล้ว บ้านฉันเองก็เปิดเป็นโฮมสเตย์เหมือนกันนะค่ะ อิอิๆๆ (^_^✿)

ยูลูลู่กล่าวกับผู้ชมสั้นๆ

--------------------------------------------------------------------------------

อีกทางด้านฟากหนึ่งของพีชทาวน์ ณ บ้านฟางหลังเล็กๆ หลังหนึ่ง

"ไปแล้วนะครับ!"

เสียงของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ได้กล่าวอำลากับญาติก่อนออกจากบ้าน

"เดินทางโดยสวัสดิภาพนะ!"

เสียงของคุณยายกล่าวขึ้น

"ถ้าเป็นแชมป์ได้เมื่อไหร่ อย่าลืมซื้อกระโจมหลังใหม่กลับมาฝากด้วยเน้อ!"

เสียงของคุณตากล่าวขึ้น

"ครับ! ผมจะพยายาม"

เขากล่าวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะเริ่มออกเดินทาง

เด็กผู้ชายคนนี้เป็นมนุษย์ครึ่งสุนัข โดยเขาได้สะพายกระเป๋าเป้ใบใหญ่ไว้ที่หลังเพื่อเตรียมออกเดินทางระยะไกล

"เอาล่ะ ฉันจะเป็นเจ้าแห่ง Pop'n Music ให้ได้เลย!!"

--------------------------------------------------------------------------------

ตัดกลับมาทาง มิมิ เนียมิ ในระหว่างทางที่ทั้งคู่กำลังเดินเที่ยวไปเรื่อยๆ ภายในตัวเมือง

เนียมิ: ดูๆ ไปแล้ว ที่นี่ก็มีอะไรน่าสนใจกว่าที่คิดอีกแฮะ

มิมิ: นั่นสินะ ไม่เหมือนกับที่เห็นจากภายนอกเลยเนอะ ^_^

และจากนั้นพวกเธอก็ได้พบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เดินสวนทางมาพอดี

"ฉันจะเป็นแชมป์ให้ได้เลย♪ ... เอ๊?! Σ( °_°)"

เขาเดินฮัมเพลงมาตลอดทาง ก่อนที่จะเกิดอาการตกใจหลังจากได้เจอกับ มิมิ เนียมิ

มิมิ/เนียมิ: เอ๊?! Σ( °_°)

พวกเธอเองก็ต้องหยุดเดินเช่นกัน

"ไม่จริงน่ะ... ยังไม่ทันได้ไปไหนไกล ก็ได้เจอกับตัวเต็งซะแล้วเหรอ!?"

เนียมิ: เออ.. มีธุระอะไรกับพวกเรางั้นเหรอ

"คือว่าผม..."

เขาตั้งสมาธิเล็กน้อยก่อนเริ่มแนะนำตัว

"ผมชื่อ "อินุจิโยะ" (INUCHIYO) กำลังจะออกเดินทางไปยังเมืองพาราไดซ์ เพื่อเข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ Pop'n Music ขอรับกระผม!!"

มิมิ/เนียมิ: เอ๋!?

ทั้งคู่งงสุดขีด

มิมิ: เข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ ..งั้นเหรอ

อินุจิโยะ: ครับ! ^_^

เนียมิ: เอ... แต่ว่านายเป็นคนบนเกาะนี้ไม่ใช่เหรอ?

อินุจิโยะ: ใช่ครับ ผมเติบและโตอยู่บนเกาะนี้ จะว่ายังไงดีล่ะ เออ... เอาเป็นว่าไหนๆ ก็ได้เจอกับพวกพี่ที่นี่แล้ว ผมขอแข่งป๊อปปินแบทเทิลก่อนที่จะเล่าสาเหตุให้ฟังได้หรือเปล่าครับ?

เนียมิ: เออ.. ได้สิ พวกฉันพร้อมแข่งเสมออยู่แล้วล่ะ ^_^

แล้วจากนั้นทั้งสองฝ่ายก็นำเกียร์ออกมาเพื่อเริ่มการแข่งขัน แต่ว่าก็ผิดสังเกตอยู่อย่างหนึ่ง เพราะเกียร์ของอินุจิโยะนั้นมีรูปร่างแปลกประหลาดไม่เหมือนใครเลย เป็นลักษณะแผ่นบางๆ วางปูกับพื้น มีปุ่มหลากสีวางในมุมทแยง

มิมิ: เอ๊.. นั่นมันเกียร์ของอินุจิโยะคุงเหรอ...?!

อินุจิโยะ: พอดีผมถนัดเต้นน่ะ แฮะๆ o(*￣▽￣*)ブ

เนียมิ: เรื่องนั้นเอาไว้ที่หลังเถอะ ตอนนี้เรามาเริ่มแบทเทิลกันก่อนดีกว่า Let's pop'n music!

===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs INUCHIYO
Dazzlin' Darlin / HHH
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน อินุจิโยะ เป็นฝ่ายชนะ

มิมิ: ไม่...

เนียมิ: จริง...

มิมิ/เนียมิ: พวกเราแพ้งั้นเหรอออออออออ.....!?

มิมิกับเนียมิ อึ้งสุดขีด หลังจากที่รู้ผลการแข่งขัน เพราะนี้ถือเป็นครั้งแรกที่สถิติไร้พ่ายของพวกเธอได้ถูกยุติลง!!

อินุจิโยะ: เย้!! ในที่สุดผมก็เอาชนะซุปเปอร์สตาร์ได้แล้วล่ะ!! \(0^◇^0)/

เนียมิ: แล้วเมื่อกี้.. มันยังไงกันแน่เนี่ย?

เนียมิยังคงอึ้งไม่หาย

มิมิ: พวกเราแพ้แล้วจริงๆ ล่ะ เนียมิจัง

เนียมิ→(*≧︶≦))(￣▽￣* )ゞ←มิมิ

มิมิพยายามปลอบใจ

อินุจิโยะ: เออ.. แล้วทำไมถึงต้องอึ้งกันด้วยล่ะ??

มิมิ: คือว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกเลยที่พวกเราแพ้

อินุจิโยะ: เอ๊!? จริงเหรอเนี่ย?? (ผมเพิ่งรู้เรื่องนี้นะ)

เนียมิ: อืม!! ที่ผ่านมาพวกเราเอาชนะการแข่งป๊อปปินแบทเทิลมาได้ตลอดเลยล่ะ เพิ่งจะมาแพ้ให้ก็ครั้งนี้แหละ

มิมิ: ว่าแต่เธอเป็นใครกันแน่เหรอ ทำไมถึงเก่งอย่างนี้ล่ะ

อินุจิโยะ: เอ่อ!! จริงด้วย เกือบลืมไปเลย พวกพี่สงสัยกันใช่ไหมว่าทำไมผมถึงอยากเข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ งั้นเดี๋ยวผมจะเล่าเรื่องให้ฟังนะครับ...

แล้วทั้งหมดก็ไปนั่งอยู่ในศาลาพักร้อนที่อยู่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

อินุจิโยะ: ที่จริงแล้ว... ผมถูกส่งมาจากนอกโลกน่ะครับ

มิมิ/เนียมิ: เอ๊!? มาจากนอกโลกเหรอ!?

ทั้งสองอุทานขึ้นพร้อมๆ กัน

อินุจิโยะ: เออ.. ผมเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรมากนะ แต่เท่าที่เคยฟังจากคุณตาคุณยายที่รับผมมาเลี้ยงเล่าให้ฟัง...

*****************************************************

ในคืนวันหนึ่ง ณ บ้านของ ตา-ยาย คู่หนึ่ง ได้มีลำแสงประหลาดส่องลงมาจากฟากฟ้า

และเมื่อ ตา-ยาย ที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนั้นได้เห็นลำแสงประหลาด พวกเขาทั้งสองจึงออกจากบ้านเพื่อไปสำรวจดูยังต้นทางของลำแสงนั้น

เมื่อมาถึงหน้าลำแสง พวกเขาก็ได้พบกับลูกสุนัขที่กำลังค่อยๆ หล่นลงมาจากลำแสงนั้นอย่างช้าๆ (...ซึ่งก็คือตัวผมเอง)

และหลังจากที่ลูกสุนัขตัวนั้นได้หล่นลงมาจนถึงพื้นแล้ว ลำแสงประหลาดก็หายไป ตา-ยาย จึงเข้าไปดูลูกสุนัขใกล้ๆ ซึ่งลูกสุนัขตัวนี้อยู่ในสภาพกำลังนอนหลับอยู่

ตา-ยาย เห็นว่าลูกสุนัขตัวนี้หน้าตาน่ารักดี พวกเขาจึงตัดสินใจเก็บมาเลี้ยง แล้วจากนั้นเขาก็ตั้งชื่อให้ผมว่า "อินุจิโยะ"

*****************************************************

เนียมิ: เดี๋ยวนะ ...นี่มันคล้ายๆ มิวเคิลดรีมมี่ (Mewkledreamy) ?

เนียมิรู้สึกคุ้นๆ กับเรื่องราวบางอย่างที่เล่าให้ฟัง

มิมิ: เดื๋ยวเถอะ มาปล่อยมุกตอนที่เขากำลังเล่าเรื่องอย่างจริงจังมันเสียมารยาทนะ

เนียมิ: แฮะๆ โทษที... (*￣▽￣*)ブ

จากนั้นอินุจิโยะก็เล่าเรื่องของตัวเองต่อ

*****************************************************

หลังจากนั้นเป็นต้นมา ผมก็ได้อาศัยอยู่กับคุณตา-ยาย ที่บ้านนั้นมานับตั้งแต่วันนั้น พวกเขาเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างเอาอกเอาใจ และรักผมมากเสมือนเป็นหลานแท้ๆ เลยล่ะ

จนกระทั่งในคืนวันหนึ่ง ตา-ยาย ได้ขอพรกับดวงจันทร์ในคืนพระจันทร์เต็มดวง โดยขอให้ผมได้เกิดใหม่กลายเป็นคนจริงๆ

...ซึ่งในเช้าวันต่อมา ตา-ยาย พบว่าผมได้กลายร่างเป็นคนตามที่ได้ขอไว้จริงๆ !! ทำให้ท่านทั้งสองรู้สึกปลื้มปิติเป็นอย่างมากที่คำอธิษฐานกลายเป็นจริง

แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นาน ก็เริ่มมีข่าวลือเกี่ยวกับ "สี่จัตุรัสเทพแห่งป๊อปปิน" (The Four Pop'n Masters) ซึ่งว่ากันว่าหนึ่งในนั้นอยู่ในหมู่บ้านพีชทาวน์แห่งนี้

และหลังจากนั้นชีวิตผมก็เปลี่ยนไปทันที เพราะว่าได้ลองใช้ชีวิตเหมือนกับมนุษย์ทั่วไป และยังทำให้ได้เจอเพื่อนใหม่ๆ มากมายอีกด้วย แต่ว่ามีอยู่สิ่งหนึ่งที่ผมรู้สึกชอบมันมากเป็นพิเศษก็คือ "การเต้น" ซึ่งไม่รู้เหมือนกันเพราะอะไร แต่พอเวลาที่ได้เต้นแล้วมันเหมือนได้ทำสิ่งที่ถนัดยังไงก็ไม่รู้สิ ซึ่งผมใช้วิชาการเต้นเนี่ยแหละ เอาชนะในการแข่งป๊อปปินแบทเทิลมาได้นับครั้งไม่ถ้วนเลยล่ะ!!

และในวันหนึ่งก็มีคนท่าทางแปลกๆ มาหาที่บ้านผมตอนช่วงกลางดึก เขาบอกว่าตนคือ MZD เขามาจาก "โลกใบเก่า" และได้เล่าเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับตัวผมว่า ผมถูกพวกมนุษย์ต่างดาวจับตัวไป แล้วทำการล้างความทรงจำออกทั้งหมดก่อนที่จะส่งมายังในโลกนี้

เขายังบอกอีกว่าตัวผมนั้นคือหนึ่งใน "สี่จัตุรัสเทพแห่งป๊อปปิน" ที่ถูกส่งมาจาก "โลกใบเก่า" เพื่อมาทำหน้าที่พิทักษ์โลกใบใหม่ที่ผมอยู่นี้ แต่เขาก็ไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรอีกนอกจาก "ถ้าอยากรู้คำตอบทั้งหมดเกี่ยวกับตัวเจ้า ก็ลองเอาชนะทัวร์นาเมนต์ Pop'n Music ให้ได้สิ"

และเพื่อหาความจริง ผมจึงตัดสินใจออกเดินทางเข้าร่วมทัวร์นาเมนต์ Pop'n Music เพื่อหาคำตอบทั้งหมดเกี่ยวกับตัวตนที่แท้จริงของผมเอง...

*****************************************************

อินุจิโยะ: เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละ

เนียมิ: MZD!?

มิมิ: โลกใบเก่างั้นเหรอ!?

อินุจิโยะ: เอ๋? พวกพี่รู้อะไรงั้นเหรอครับ?

เนียมิ: คือว่าพวกเรา... เคยเจอกับ MZD มาครั้งหนึ่งแล้วเหมือนกันน่ะสิ

อินุจิโยะ: เอ๊!? จริงเหรอเนี่ย แล้วไปเจอที่ไหนมาล่ะ?!

มิมิ: พวกเราเคยเจอที่วิหารในหมู่บ้านบอนเต้น่ะ

แล้วเนียมิก็เล่าเรื่องราวตอนที่พวกเธอเคยถูกดูดเข้าไปในหีบเมื่อคราว STAGE 14 ให้ฟัง

อินุจิโยะ: โลกคู่ขนานที่มี "ตัวเราอีกคน" งั้นเหรอ...

มิมิ: ใช่แล้วล่ะ แต่ฉันก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันจะมีอยู่จริงหรือเปล่านะ (เพราะยังไม่เคยเห็นกับตาเลย)

อินุจิโยะ: งั้นก็แสดงว่าถ้าผมไปที่นั้นก็จะได้เจอกับ MZD ใช่ไหม?!

มิมิ: ไม่ล่ะ ตอนที่พวกเรากลับออกมา หีบก็หายไปแล้ว

เนียมิ: แล้วก็ไม่รู้เหมือนกันว่าถ้าลองกลับไปที่นั่นอีกครั้งแล้วจะได้เจอหีบอีกไหม

อินุจิโยะ: งั้นเหรอ แสดงว่าเหลือเพียงหนทางเดียวที่จะทำให้ผมรู้ความลับทั้งหมดเกี่ยวกับอดีตที่ผมลืมและ "โลก AC" ...ก็คือต้องทำตามที่ MZD เคยบอกไว้สินะ

เนียมิ: อาจจะใช่นะ เพราะฉันเองก็อยากเห็นเหมือนกันว่า "โลก AC" มันเป็นยังไง

อินุจิโยะ: เอ่อ! จริงด้วยสิ จะว่าไปพวกพี่เองก็เป็นมนุษย์สัตว์เหมือนกันไม่ใช่เหรอ งั้นก็แสดงว่าเคยอยู่ในร่างสัตว์มาก่อนเหมือนกันสินะ??

มิมิ/เนียมิ: เรื่องนั้นความลับจ๊ะ♥

อินุจิโยะ: โธ่.. เรื่องแค่นี้บอกกันหน่อยก็ไม่ได้นะ ≡(▔﹏▔)≡

เนียมิ: แบบว่า... มันเป็นความลับทางราชการน่ะ แฮะๆ (มุกจาก สึซึมิยะ ฮารุฮิ นะเนี่ย)

มิมิ: อืมๆ ใช่ๆ พวกเด็กผู้หญิงเองบางทีก็มีความลับที่ไม่อยากเผยให้ใครรู้เหมือนกันนะ ฮ่าๆ *^____^*

แล้วทันใดนั้น อินุจิโยะก็เหมือนจะนึกเรื่องที่สำคัญมากๆ ขึ้นมาได้

อินุจิโยะ: Σ( °_°) เอ่อ! ผมต้องรีบไปแล้วนะครับ เดี๋ยวจะไม่ทันรถไฟเที่ยวต่อไปแล้ว

แล้วอินุจิโยะก็วิ่งจากไป แต่หลังจากที่ออกไปได้ไม่นานเขาก็หันกลับมาตะโกนบอกอีกครั้ง

อินุจิโยะ: แล้วก็ขอบคุณสำหรับการแบทเทิลนะ แล้วเจอกันในทัวร์นาเมนต์ล่ะ!!

อินุจิโยะโบกมือลาส่งท้าย ก่อนที่เขาจะวิ่งจากไป

มิมิ: ไปซะแล้วล่ะ

เนียมิ: แต่ว่านะ พอหลังจากที่แพ้เมื่อกี้นี้ ฉันก็เริ่มรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจในการแข่งครั้งต่อไปขึ้นมาบ้างแล้วล่ะ
≧ ﹏ ≦

มิมิ: ไม่ต้องห่วงหรอก แพ้-ชนะ มันเป็นเรื่องของธรรมชาติอยู่แล้วล่ะ (～￣▽￣)～

เนียมิ: แต่ถ้าเกิดสมมติว่าพวกเราแพ้ในการสอบเลื่อนระดับล่ะ?

มิมิ: .....ก็ต้องกลับบ้าน (￣_￣)

เนียมิ: มิมิจัง ใจร้าย ヽ（≧□≦）ノ

เนียมิโกรธที่มิมิพูดแท่งใจเธอ

มิมิ: ก็ฉันนึกอะไรไม่ออกนี่นา!!

แล้วทั้งสองก็หยอกล้อกันอย่างสนุกสนาน ^_^

เนียมิ: (ถึงแม้ว่าวันนี้พวกเราจะเสียท่าแพ้เป็นครั้งแรก แต่ครั้งต่อๆ ไปต้องไม่แพ้อย่างแน่นอนค่ะ!!)

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<