พีชทาวน์เป็นเมืองชนบทเล็กๆ
ที่ตั้งอยู่บนพื้นที่ธรรมชาติอันกว้างใหญ่ที่รายล้อมไปด้วยภูเขาลูกน้อย
ที่นี่เต็มไปด้วยพื้นที่ทางการเกษตรมากมาย และเนื่องจากเมืองนี้เป็นพื้นที่ชนบท
ดังนั้นจึงมีจำนวนประชากรไม่มากนัก
และอาชีพของชาวบ้านที่นี่ส่วนใหญ่จึงเป็นเกษตรกรเป็นหลัก
ถึงแม้เมืองนี้จะเป็นเพียงแค่เมืองชนบทเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรน่าดึงดูดนักท่องเที่ยวมากนัก แต่ก็เป็นเมืองที่สำคัญในด้านการผลิตวัตถุดิบอาหารของเกาะป๊อปปินเช่นกัน
และในช่วงเช้ามืดของวันรุ่งขึ้น ณ พีชทาวน์ เส้นทางของเมืองที่ยังคงมืดมิด และไร้ผู้คนนั้น ได้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งปั่นจักรยานมาด้วยความเร็วเพื่อที่จะรีบไปส่งอะไรบางอย่าง
[เพลงประกอบ Space Boy / Dave Rodgers]
ซึ่งตามปกติแล้ว เธอผู้นี้จะต้องปั่นจักรยานไปส่งหนังสือพิมพ์ให้กับชาวบ้านตอนช่วงเช้าตี 5 ของทุกวัน ซึ่งต้องปั่นจักรยานข้ามภูเขาที่อยู่ใกล้กับพีชทาวน์ทุกเช้า ทุกวันในขณะที่ปั่นจักรยานส่งของ เธอพยายามที่จะปั่นให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้รีบกลับมาเข้ากะปกติของการเป็นคนส่งไปรษณีย์ของเธอในช่วงเช้า ...โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามันทำให้เธอมีเทคนิคการปั่นจักรยานที่ยอดเยี่ยม
ขณะเดียวกัน ได้มีบุคคลหนึ่งกำลังฟังเพลงจากเครื่องเสียงบนรถอยู่ข้างทางที่เธอได้ปั่นจักรยานผ่านหน้าเขาไป
"วันนี้ก็มาอีกเหมือนเคยนะเมล์จัง เธอนี่ขยันสมกับเป็นคนส่งไปรษณีย์ประจำพีชทาวน์เลยจริงๆ"
คนที่อยู่บนรถคันนั้น กล่าวหลังจากที่ได้เห็น "เมล์" (MELL) ปั่นจักรยานผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็วราวกับนักปั่นมืออาชีพ
--------------------------------------------------------------------------------
เวลา 8:00 น.
กลับมาทางด้าน มิมิ เนียมิ หลังจากที่นอนข้ามคืนบนรถไฟ ในที่สุด รถไฟก็ได้เดินทางมาถึงสถานีหลักของเมืองพีชทาวน์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เมื่อเดินลงจากรถไฟ พบว่าสถานีมีลักษณะเป็นสถานีขนาดเล็กที่ไม่มีหลังคา จะมีหลังคาก็เพียงแค่ตู้ยามที่อยู่ด้านข้างกับห้องจำหน่ายตั๋วตรงกลางของสถานีเท่านั้น
มิมิ: ที่สถานีนี้นี่ดูเล็กจังเลยนะ
เนียมิ: รู้สึกได้ถึงความเป็นชนบทเลยล่ะ
จากนั้นทั้งสองก็เดินออกจากสถานีรถไฟ เพื่อเตรียมมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมือง
มิมิ: เอาล่ะ แล้วพวกเราจะไปที่ไหนกันก่อนดี?
เนียมิ: ฉันว่าเอาจดหมายนี่ไปส่งให้ที่ทำการไปรษณีย์ก่อนดีกว่า
--------------------------------------------------------------------------------
ถึงแม้เมืองนี้จะเป็นเพียงแค่เมืองชนบทเล็กๆ ที่ไม่มีอะไรน่าดึงดูดนักท่องเที่ยวมากนัก แต่ก็เป็นเมืองที่สำคัญในด้านการผลิตวัตถุดิบอาหารของเกาะป๊อปปินเช่นกัน
และในช่วงเช้ามืดของวันรุ่งขึ้น ณ พีชทาวน์ เส้นทางของเมืองที่ยังคงมืดมิด และไร้ผู้คนนั้น ได้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งปั่นจักรยานมาด้วยความเร็วเพื่อที่จะรีบไปส่งอะไรบางอย่าง
[เพลงประกอบ Space Boy / Dave Rodgers]
ซึ่งตามปกติแล้ว เธอผู้นี้จะต้องปั่นจักรยานไปส่งหนังสือพิมพ์ให้กับชาวบ้านตอนช่วงเช้าตี 5 ของทุกวัน ซึ่งต้องปั่นจักรยานข้ามภูเขาที่อยู่ใกล้กับพีชทาวน์ทุกเช้า ทุกวันในขณะที่ปั่นจักรยานส่งของ เธอพยายามที่จะปั่นให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้รีบกลับมาเข้ากะปกติของการเป็นคนส่งไปรษณีย์ของเธอในช่วงเช้า ...โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามันทำให้เธอมีเทคนิคการปั่นจักรยานที่ยอดเยี่ยม
ขณะเดียวกัน ได้มีบุคคลหนึ่งกำลังฟังเพลงจากเครื่องเสียงบนรถอยู่ข้างทางที่เธอได้ปั่นจักรยานผ่านหน้าเขาไป
"วันนี้ก็มาอีกเหมือนเคยนะเมล์จัง เธอนี่ขยันสมกับเป็นคนส่งไปรษณีย์ประจำพีชทาวน์เลยจริงๆ"
คนที่อยู่บนรถคันนั้น กล่าวหลังจากที่ได้เห็น "เมล์" (MELL) ปั่นจักรยานผ่านหน้าเขาไปอย่างรวดเร็วราวกับนักปั่นมืออาชีพ
--------------------------------------------------------------------------------
เวลา 8:00 น.
กลับมาทางด้าน มิมิ เนียมิ หลังจากที่นอนข้ามคืนบนรถไฟ ในที่สุด รถไฟก็ได้เดินทางมาถึงสถานีหลักของเมืองพีชทาวน์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
เมื่อเดินลงจากรถไฟ พบว่าสถานีมีลักษณะเป็นสถานีขนาดเล็กที่ไม่มีหลังคา จะมีหลังคาก็เพียงแค่ตู้ยามที่อยู่ด้านข้างกับห้องจำหน่ายตั๋วตรงกลางของสถานีเท่านั้น
มิมิ: ที่สถานีนี้นี่ดูเล็กจังเลยนะ
เนียมิ: รู้สึกได้ถึงความเป็นชนบทเลยล่ะ
จากนั้นทั้งสองก็เดินออกจากสถานีรถไฟ เพื่อเตรียมมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมือง
มิมิ: เอาล่ะ แล้วพวกเราจะไปที่ไหนกันก่อนดี?
เนียมิ: ฉันว่าเอาจดหมายนี่ไปส่งให้ที่ทำการไปรษณีย์ก่อนดีกว่า
--------------------------------------------------------------------------------
「ดอกไม้เสี่ยงทาย」
--------------------------------------------------------------------------------
แล้วทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังที่ทำการไปรษณีย์ประจำพีชทาวน์ โดยบรรยากาศตลอดสองข้างทางที่พวกเธอเดินไปนั้น พบว่าเป็นเมืองชนบทเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านมากนัก พื้นที่บ้านเรือนส่วนใหญ่จะล้อมรั้วด้วยไม้สูงเพียงแค่ 2 เมตร ภายในมีบ้านหลังเล็กๆ สูงเพียงแค่ชั้นเดียว และบางหลังยังมีกระโจมสำหรับนอนแยกจากตัวบ้านต่างหาก ซึ่งดูๆ ไปแล้วก็ช่างคล้ายกับหมู่บ้านของชาวมองโกเลียไม่ผิดเพี้ยนจริงๆ
มิมิ: ฉันว่าเมืองนี้ดูสวยจริงๆ นะ
เนียมิ: นั่นสิ แถมอากาศก็ดีมากๆ ด้วย ไม่มีมลพิษแม้แต่น้อยเลยล่ะ
และหลังจากที่เดินมาได้สักพักใหญ่ๆ ในที่สุดก็มาถึงที่ทำการไปรษณีย์ประจำพีชทาวน์
เมื่อเข้ามาด้านในทั้งสองจึงพยายามมองหาเจ้าหน้าที่ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครอยู่เลย
มิมิ: เออ.. ขอรบกวนหน่อยนะคะ มีใครอยู่บ้างหรือเปล่าคะ?
มิมิตะโกนเรียก แต่ก็ยังคงเงียบสนิทไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ
มิมิ: ดูเหมือนจะยังไม่มีใครอยู่ที่นี่นะ เราว่าลองไปแวะหาอะไรกินกันก่อน แล้วค่อยกลับมาดูทีหลังดีกว่านะ
เนียมิ: ก็ดีเหมือนกัน ตั้งแต่ลงจากรถไฟมา ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย
"ขอโทษที่ทำให้รอนะ พวกเธอมาส่งจดหมายหรือพัสดุใช่ไหม?"
อยู่ๆ ก็มีเสียงของผู้หญิงคนหนึ่งเรียกมาจากหน้าประตูเข้าอาคาร และเมื่อทั้งสองหันกลับไปมอง ก็พบว่าเป็น "เมล์" นั่นเอง
มิมิ: เออ.. ใช่แล้วค่ะ พวกเรามาเอาจดหมายนี่คืนให้กับคนส่งไปรษณีย์ค่ะ
มิมินำจดหมายออกมาแสดงให้ดู
"เอาจดหมายมาคืนให้กับคนส่งไปรษณีย์เหรอ... คือว่าฉันเองเนี่ยแหละ ที่เป็นคนส่งไปรษณีย์ของที่นี่"
เนียมิ: เอ๊? หรือแปลว่าเธอก็คือ?
"ใช่แล้วล่ะ ฉันชื่อ "เมล์" (MELL) เป็นคนส่งไปรษณีย์และพัสดุประจำพีชทาวน์ ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ ไหนขอดูหน่อยสิ"
แล้วมิมิก็นำจดหมายให้เมล์ดู
เมล์: จดหมายจ่ายหน้าถึงยูลูลู่งั้นเหรอ.. หรือว่า...?
เมล์ตีสีหน้าตกใจทันทีที่ได้เห็นรายละเอียดบนหน้าจดหมาย
เนียมิ: มีอะไรเหรอ?
เมล์: รู้สึกฉันจะเผลอทำจดหมายฉบับนี้ตกระหว่างทางจริงๆ ด้วยสินะ T_T แล้วพวกเธอไปเจอมาจากไหนกันเหรอ?
มิมิ: คือฉันได้มาจาก เออ.. เจอมันตกอยู่บนพื้นในหมู่บ้านบอนเต้น่ะคะ
เมล์: งั้นเหรอ ขอบคุณมากเลยนะที่นำจดหมายมาคืนให้ฉัน ถ้างั้น เออ.. พวกเธอจะไปกับฉันไหมล่ะ?
เนียมิ: ไปไหนเหรอ?
เมล์: ก็ไปบ้านของยูลูลู่จังไงล่ะ ฉันได้ยินเรื่องของพวกเธอมาจากยูลูลู่จังแล้วล่ะ (＾-゜)
เนียมิ: โห้!! ยูลูลู่จังอยู่ที่เมืองนี้เองเหรอ งั้นก็ไปหากันเลยเถอะ
เมล์: แต่ก่อนจะไป ฉันขอร้องอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม?
เนียมิ: อะไรเหรอ?
เมล์: คือว่าฉันขอแข่งป๊อปปินแบทเทิลกับพวกเธอสักครั้งก่อนจะได้ไหม? ถ้าพวกเธอชนะฉันได้ล่ะก็ ฉันจะมีรางวัลให้ด้วยนะ ถือว่าเป็นการตอบแทนที่พวกเธอช่วยคืนจดหมายด้วยยังไงล่ะ
จากนั้นทั้งสองก็หันมามองหน้ากัน แล้วพยักหน้าให้กัน ก่อนที่จะหันกลับมามองเมล์
เนียมิ: อืม ตกลง!
เมล์: ถ้าอย่างงั้นก็มาเริ่มแข่งกันเลย Let's pop'n music!
===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs MELL
Dream Again / DINY
===== END BATTLE =====
ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ
เมล์: ว้าว!! พวกเธอเก่งมากๆ เหมือนที่ยูลูลู่เคยเล่าให้ฟังเลยล่ะ!! (^▽^)
เนียมิ: งั้นเหรอ ^_^
เมล์: เอาล่ะ ตามที่สัญญากันไว้ เชิญรับของตอบแทนจากฉันไปได้เลยนะ
มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 1 เรียบร้อยแล้ว!!
มิมิ: ว้าว!! โชคดีชะมัดเลยล่ะ แค่เพิ่งมาถึงเมืองนี้ไม่นาน ก็ได้สแตมป์ดวงแรกแล้วล่ะ ^_^
เนียมิ: แต่ฉันรู้สึกว่าสแตมป์ครั้งนี้มันออกจะง่ายไปหน่อยนะ...?
มิมิ: ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ นี่อาจจะเป็น "เควสท์ต่อเนื่อง" จริงๆ ก็ได้
เมล์: เอาล่ะ รู้สึกมีแรงลุยงานวันนี้ขึ้นมาแล้ว ถ้างั้นพวกเราก็ไปหายูลูลู่กันเลยดีกว่า
มิมิ/เนียมิ: โอ้!! \(@^0^@)/
แล้วเมล์ก็ปั่นจักรยานนำทางมิมิกับเนียมิไปยังบ้านของยูลูลู่
--------------------------------------------------------------------------------
ณ บ้านของยูลูลู่
ยูลูลู่กำลังนั่งเด็ดกลีบดอกไม้เพื่อเสี่ยงทายความรักอยู่ในสวนของบ้าน
ยูลูลู่: รัก... ไม่รัก... รัก... ไม่รัก...
และผลที่ออกมาหลังจากเด็ดกลีบสุดท้ายก็คือ
ยูลูลู่: โธ่... วันนี้ก็ไม่รักอีกแล้วล่ะ (┬┬﹏┬┬)
ยูลูลู่นั่งคอตกด้วยความเซ็ง
เมล์: มีจดหมายมาส่งจ้า~
เมล์ที่ได้ปั่นจักรยานมายังบ้านของเธอเพื่อนำจดหมายมาส่ง ตะโกนเรียกจากรั้วหน้าบ้าน
ยูลูลู่: จ้า จะไปรับเดี๋ยวนี้ล่ะ..
ยูลูลู่ลุกจากที่นั่งเพื่อเดินออกไปยังหน้าบ้าน
เมล์: นี่จ๊ะ จดหมายของเธอ
เมล์ส่งจดหมายให้กับยูลูลู่ เธอพลางดูหน้าจดหมายเล็กน้อยเพื่อเช็ครายละเอียดผู้ส่ง
ยูลูลู่: ขอบใจนะ จดหมายส่งถึงฉันจริงๆ ด้วยล่ะ (^_^✿)
เมล์: อืม! แล้วก็ ฉันมีเซอร์ไพรส์ด้วยนะ
ยูลูลู่: เอ๊??
แล้วจากนั้น มิมิกับเนียมิ ก็โผล่ออกมาจากด้านหลังของเมล์
มิมิ: ดีจ้า!!
เนียมิ: ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะ
ยูลูลู่: Σ(⊙﹏⊙∥) ไม่จริงนา.. พวกเธอเองหรอกเหรอ?!
ยูลูลู่เซอร์ไพรส์สุดขีด เมื่อได้เจอหน้าทั้งสองอีกครั้งแบบไม่ทันตั้งตัว
*****************************************************
【ย้อนความจาก STAGE 4 ตอนที่ได้เจอกันครั้งแรก】
เนียมิ: ได้มาเดินรับลมริมทะเลแบบนี้ รู้สึกสดชื่นดีจริงๆ นะ
มิมิ: นั่นสิ ^_^
และในระหว่างที่กำลังเดินเที่ยวไปเรื่อยๆ นั้น ก็มีบุคคลหนึ่งทักเข้ามา
ยูลูลู่: โทษทีนะคะ พวกคุณคือมิมิกับเนียมิใช่หรือเปล่า?
จากคำถามนี้ทำให้ทั้งสองรู้สึกแปลกใจ
มิมิ: ทำไมคุณถึงรู้ชื่อพวกเราล่ะ??
ยูลูลู่: อ้าว พวกเธอยังไม่รู้กันเหรอ ตอนนี้พวกเธอดังแล้วนะ
มิมิ/เนียมิ: เอ๋??
ยูลูลู่: ก็เรื่องที่พวกเธอเอาชนะแก็งมาเฟียเมื่อคืนนี้ไง เรื่องนี้น่ะ ได้ลงข่าวไปทั่วเกาะเลยล่ะ ลองดูนี่สิ
แล้เธอก็ส่งหนังสือพิมพ์ให้มิมิกับเนียมิลองอ่านดู
*****************************************************
【กลับมายังปัจจุบัน】
ยูลูลู่: แล้วมาถึงที่นี่ได้ยังไงกันเนี่ย??
เนียมิ: คือพวกเรามาทำภารกิจของที่นี่น่ะ
มิมิ: และตอนนี้พวกเราก็เป็นเพลเยอร์ระดับ 8 แล้วนะ
ยูลูลู่: งั้นเองเหรอ เออ... เอาเป็นว่า เชิญเข้ามาในบ้านก่อนนะ ฉันอยากจะเจอพวกเธออยู่พอดีเลยล่ะ!! (^_^✿)
แล้วทั้งสองก็เดินตามยูลูลู่เข้าไปภายในบ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่ตรงหน้า
ภายในบ้านมีลักษณะเป็นกระต๊อบหลังเล็กๆ ที่ไม่กว้างมากนัก ขนาดประมาณห้องพักของโรงแรมธุรกิจในญี่ปุ่น มีเพียงแค่โต๊ะ เครื่องครัว และของใช้เพียงนิดหน่อยเท่านั้น ไม่มีอะไรเยอะไปกว่านี้
ทั้งสองได้นั่งลงที่โต๊ะ ก่อนที่จะเริ่มการสนทนา
เนียมิ: บ้านดูแคบจังเลยนะ (แต่ก็รู้สึกมินิมอลดี)
ยูลูลู่: อืม นี่แหละคือบ้านในสไตล์ของชาวมองโกล และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือค่าครองชีพของมองโกเลียไม่ได้สูงมากด้วย ก็เลยทำให้ไม่สามารถสร้างบ้านหลังใหญ่ๆ ได้ยังไงล่ะ
มิมิ: แบบนี้เอง แต่ฉันว่ามันก็ดูน่ารักดีออกนะ
ยูลูลู่: ใช่ไหมล่ะ! (^_^✿) เออ.. จริงด้วยสิ ไหนๆ ก็มาตั้งไกลจะดึ่มชาสักหน่อยไหม?
มิมิ: ก็ดีเหมือนกัน
ยูลูลู่: งั้นเดี๋ยวฉันชงชามาให้แป๊ปนึงนะ
แล้วยูลูลู่ก็เริ่มจัดการชงชาที่มุมเครื่องครัว
เนียมิ: จริงด้วยสิ แล้วตอนนั้นเธอมาทำอะไรเหรอ?
ยูลูลู่: มาพักร้อนน่ะ (＾-゜)
มิมิ: พักร้อน.. งั้นเหรอ
มิมิสงสัยกับคำตอบของเธอเล็กน้อย
ยูลูลู่: อืม!! พอดีที่บ้านฉันเลี้ยงแกะเป็นอาชีพน่ะ แล้วพอดีช่วงนั้นทางครอบครัวที่ทำงานอยู่ต่างเมืองได้กลับมาเยี่ยมพอดี ก็เลยถือโอกาสนี้เดินทางเข้ากรุงหนีมาพักร้อนซะเลย
มิมิ: อ๋อ แล้วจดหมายนั่น...?
จากนั้นยูลูลู่ก็นำจดหมายที่ได้มา หยิบขึ้นมาดูหน้าซองอีกครั้ง
ยูลูลู่: จากแฟนของฉันเองแหละ♡
มิมิ: เอ๊?! Σ( °_°) เธอมีแฟนแล้วเหรอเนี่ย??
มิมิถามด้วยความตกใจ
ยูลูลู่: อืม! (^_^✿) เริ่มคบหากัน ตั้งแต่ตอนที่ไปเที่ยวทะเลในวันนั้นแหละ
มิมิ: แล้วเขาเป็นใครกันเหรอ แล้วชื่ออะไร??
ยูลูลู่: เออ.. เรื่องนั้นฉันยังไม่ได้ถามชื่อเขาเลย ฉันเจอกับเขาตอนที่กำลังไปเดินเล่นอยู่แถวๆ ชายหาด เขาน่ะหน้าตาดีมากๆ เลยนะ แถมยังอ่อนโยนอีกด้วย เนี่ยแหละคือสเปคชายในฝันของฉันเลยล่ะ...☆
เนียมิ: (หรือจะหมายถึง ไทม์เมอร์คุง...?)
อยู่ๆ เนียมิก็เริ่มรู้สึกสงสัยบางอย่างจากแฟนของเธอ
เนียมิ: แล้วคนที่ว่ามาขอเป็นแฟนด้วยเนี่ย สวมหมวกหูกระต่ายหรือเปล่า...? แล้วก็.. มีดวงตาสีแดงด้วยใช่มั้ย??
ยูลูลู่: อ๋อ ไม่ใช่หรอกจ๊ะ เขาไม่ได้สวมหมวกหูกระต่าย และดวงตาก็ไม่ใช่สีแดงด้วย
เนียมิ: งั้นเองเหรอ เฮ้อ... (ทำไมอยู่ๆ ถึงรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูกกันนะ..?)
เมื่อได้ยินคำตอบ เนียมิก็รู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก
ยูลูลู่: เขาน่ะมีผมบลอนด์ ดวงตาสีน้ำตาล และรู้สึกว่า.. เขาจะเป็นคนไทยด้วยนะ
จากนั้นยูลูลู่ก็นำแก้วชาที่ชงเสร็จแล้วมาให้กับทั้งสอง
ยูลูลู่: นี่จ๊ะ เสร็จแล้ว
เนียมิ: อืม! ถ้างั้นขอดึ่มเลยนะ
เนียมิยกแก้วชาขึ้นมาดึ่ม
มิมิ: แล้วคบหาดูใจมานานแล้วหรือยัง?
ยูลูลู่: ถ้านับตั้งแต่วันนั้น ตอนนี้ก็น่าจะผ่านมาได้เดือนนึงแล้วล่ะมั้ง ...เอาล่ะ ไหนเปิดจดหมายดูหน่อยสิ
ยูลูลู่แกะซองจดหมายออก เพื่ออ่านกระดาษข้อความที่อยู่ด้านใน
"ยูลูลู่จัง ฉันต้องขอโทษด้วยนะ ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันคงจะคบกับเธอต่อไปอีกไม่ได้แล้วล่ะ เพราะตอนนี้ฉันสอบตกเพลเยอร์ระดับที่ 8 แล้ว ต้องเดินทางกลับประเทศในทันที ขอให้เธอได้เจอกับแฟนใหม่เร็วๆ นะ"
เมื่ออ่านจบ สีหน้าเธอก็เศร้าหมองในทันที
มิมิ: มีอะไรเหรอ??
ยูลูลู่: แบบนี้นี่้เอง ผลทำนายดอกไม้เสี่ยงทายถึงได้เป็น "ไม่รัก" แทบทุกวันเลยสินะ (┬┬﹏┬┬)
มิมิ: เอ๊?? ดอกไม้เสี่ยงทาย
ยูลูลู่: อืม.. ฉันชอบนั่งเด็ดกลีบดอกไม้เสี่ยงทายความรักน่ะ
แล้วยูลูลู่ก็ส่งกระดาษข้อความให้ทั้งสองได้อ่าน
มิมิ: อืม... ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอจะได้เพื่อนร่วมทางกับฉันแล้วล่ะ (┬┬﹏┬┬)
＊สวิตซ์ความหลังของมิมิ ออน!＊
[เพลงประกอบ PDM (Original Long Ver)]
มิมิหูตกและตาปรือหลังจากที่ได้จมสู่ความสิ้นหวังอีกครั้ง
ยูลูลู่: แสดงว่าเธอเองก็เคยอกหักมาเหมือนกันสินะ
มิมิ: ใช่แล้วล่ะ แถมหลายครั้งเลยด้วย
มิมิ/ยูลูลู่: หือๆๆๆ... (┬┬﹏┬┬)
มิมิกับยูลูลู่ร้องไห้ด้วยกัน
เนียมิ: (￣_￣|||) ฉันว่าลืมเรื่องพรรณนั้นไปซะ แล้วไปหาอะไรอย่างอื่นทำกันดีกว่านะ
มิมิ: เธอเองก็เหมือนกันแหละ ระวังไว้ให้ดีนะ...
--------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่ทั้งคู่หายเศร้าแล้ว ยูลูลู่ก็พามิมิกับเนียมิมายังสวนหลังบ้านที่มีขนาดกว้างกว่าตัวบ้านมากๆ
ยูลูลู่: เนี่ยแหละ คือฟาร์มแกะของฉันเอง
มิมิ: โห้!! กว้างมากเลยล่ะ!! (★‿★)
เนียมิ: จริงสิ แล้ว.. ถ้าเกิดอยากจะเข้าห้องน้ำล่ะ?? เพราะในบ้านไม่เห็นมีห้องน้ำเลยนี่นา
ยูลูลู่: เอ่อ! ฉันลืมบอกไปเลยว่าห้องน้ำจะอยู่นอกบ้านนะ อยู่ตรงนั้นไง
ยูลูลู่ชี้ไปที่ห้องน้ำหลังเล็ก ที่อยู่ข้างรั้วในสวน
เนียมิ: อ๋อ
ยูลูลู่: เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะให้อาหารฝูงแกะนะ พวกเธอจะลองดูไหมล่ะ?
มิมิ/เนียมิ: โอเค!!
จากนั้นยูลูลู่ก็เริ่มทำการตะเวนป้อนหญ้าให้กับแกะที่กระจายตัวอยู่ทั่วสวน โดยที่เธอคอยสอนวิธีการป้อนให้กับ มิมิ เนียมิ ด้วย ซึ่งทั้งสองก็ลองทำตามและสนุกสนานไปกับกิจวัตรของเธอ
ทว่าในระหว่างที่กำลังไล่ป้อนตัวที่เหลือนั้น อยู่ๆ ก็มีแกะฝูงหนึ่งวิ่งเข้าใส่ยูลูลู่จนเธอล้มลงไปนอนกองกลับพื้น ทั้งสองหัวเราะด้วยความสนุกสนาน และเมื่อยูลูลู่ลุกขึ้นมา เธอเองก็หัวเราะตามด้วยเช่นกัน ^_^
--------------------------------------------------------------------------------
ตกเย็น เวลา 17:30 น. หลังจากที่หมดกิจวัตรชาวสวนแล้ว ทั้งหมดก็กลับเข้ามายังภายในบ้าน
ยูลูลู่: ตั้งแต่ที่พวกเธอมา วันนี้เป็นวันที่สนุกที่สุดเลยล่ะ!!
เนียมิ: จริงเหรอเนี่ย
ยูลูลู่: อืม!! ปกติแล้วส่วนมากฉันจะต้องคอยเฝ้าสวนด้วยตัวคนเดียวมาตลอด ก็เลย.. รู้สึกเหงาน่ะ จะมีบ้างที่ญาติกลับมาหาหรืออาจจะมีเพื่อนบ้านมาเล่นด้วย แต่ก็นานๆ ครั้ง ฉันก็เลยคิดว่า.. ถ้าหาแฟนเป็นตัวเป็นตนได้สักคนก็คงจะดีนะ (˘･_･˘)
ยูลูลู่กล่าวด้วยเสียงเศร้าๆ
มิมิ: ฉันเองก็เคยคิดแบบนั้นนะ
ยูลูลู่: เอ๊??
มิมิ: ฉันน่ะ ก็ใฝ่ฝันมาตลอดเลยนะว่าอยากจะมีแฟนกับเขาสักครั้งหนึ่งเหมือนกัน แต่พอหลังจากผ่านมรสุมความรักมาหลายครั้ง แล้วได้มาพบกับเนียมิ มันกลับทำให้ฉันเริ่มเข้าใจในคุณค่าของคำว่า "เพื่อนแท้" ขึ้นมาได้ เพราะฉะนั้น...
มิมิลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วเข้ามาจับมือของยูลูลู่ทั้งสองข้าง
มิมิ: เธอไม่จำเป็นต้องมีแฟนก็ได้ ขอเพียงแค่หาเพื่อนที่รู้ใจให้ได้ ฉันว่าก็มากพอที่จะทำให้แก้เหงาได้แล้วล่ะ!!
เนียมิ: ใช่แล้วล่ะ เพราะป๊อปเปอร์สอย่างพวกเรา ไม่ต้องการชายหรอกค่ะ
เนียมิพูดแทรกเข้ามา
มิมิ: เดี๋ยวเถอะ เธอนี่!! (╬▔皿▔) (ยุ่งไม่เข้าเรื่อง)
เนียมิ: แฮะๆๆ (￣▽￣)
เนียมิเกาหัวตัวเอง
ยูลูลู่: ขอบใจมากเลยนะ แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ (^_^✿)
จากนั้นยูลูลู่ลุกขึ้นจากที่นั่ง แล้วตะโกน
ยูลูลู่: เอาล่ะ!! ตั้งแต่พรุ่งนี้ ฉันจะหาแฟนคนใหม่ให้ได้เลยคอยดู!! ヽ(✿ﾟ▽ﾟ)ノ
เนียมิ: ก็นะ (￣_￣|||)
มิมิ: เอาที่เธอสบายใจเลยเถอะ (◡‿◡|||)
ยูลูลู่: จริงด้วยสิ!! พอพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว ฉันเกือบลืมเล่าอะไรไปเลย
มิมิ: อะไรเหรอ?
ยูลูลู่: คือเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ ฉันเจอเรื่องแปลกๆ ด้วยล่ะ
เนียมิ: เรื่องแปลกๆ งั้นเหรอ?
ยูลูลู่: อืม!! แต่ฉันไม่รู้ว่าพวกเธอจะเชื่อหรือเปล่านะ คือว่าเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ...
*****************************************************
ช่วงเช้าของวันหนึ่ง ในระหว่างที่ฉันกำลังนอนเล่นอยู่ในสวนแกะนั้น อยู่ๆ ก็เหมือนมี "ดาวตก" พุ่งลงมาจากท้องฟ้า โดยพุ่งตกมายังจุดที่อยู่ห่างจากพีชทาวน์ไกลออกไป เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่วบริเวณ
ด้วยความสงสัยฉันจึงลองไปดูยังจุดที่มีดาวตกนั้น ซึ่งพบว่าอยู่ในป่าใกล้ๆ กับพีชทาวน์
และเมื่อเดินเข้ามาจนถึงจุดที่ดาวตก ฉันก็พบกับยานพาหนะรูปร่างประหลาดคล้ายกับยานอวกาศ และในตอนนั้นเองก็มีบางอย่างเดินออกมาจากประตูยานลำนั้น
เขาเป็นมนุษย์ต่างดาวตัวเล็กที่มีรูปร่างคล้ายกับเด็กผู้ชาย เขาแนะนำตัวว่าตนเองชื่อ "พาว" (PAL) เขาหลงทางมาจากที่ๆ อยู่ไกลออกไปจากโลกนี้ และเขาก็กำลังออกตามหาเพื่อนของเขาที่บังเอิญพลัดหลงกัน ด้วยตัวคนเดียวมาโดยตลอดระยะเวลาที่เดินทางมา
พอฉันได้ยินเรื่องที่ว่า "โดดเดี่ยวมาตลอด" มันก็ทำให้ฉันเกิดนึกถึงเรื่องโดดเดี่ยวของตัวเองขึ้นมา และด้วยเหตุนั้นฉันจึงตัดสินใจให้เขาได้มาพักอาศัยกับฉันเป็นการชั่วคราวในระหว่างที่เขากำลังรอการช่วยเหลือจากญาติทางนู่น
แล้วตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันก็ได้เจอเรื่องมหัศจรรย์มาโดยตลอดเลยล่ะ เขาพาฉันบินขึ้นไปบนฟ้าด้วยกันด้วยพลังพิเศษของเขา แล้วก็ยังพาเดินบนพื้นแม่น้ำด้วยนะ ตลอดทุกวันที่ได้อยู่กับเขา มันเป็นช่วงเวลาที่สนุกมากๆ ตั้งแต่เกิดมาเลยล่ะ!!
และสุดท้ายพอมาถึงวันที่ญาติของเขาตามหาเจอแล้ว แน่นอนว่าเราก็ต้องจากกับเขาตั้งแต่วันนั้น เขาโบกมือลาฉันด้วยสีหน้าเศร้าๆ ราวกับจะไม่ได้เจอเพื่อนที่แสนดีขนาดนี้อีกแล้ว ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นยานกลับบ้านของเขาไป
*****************************************************
ยูลูลู่: ฉันว่าบางที ถ้าหาทางติดต่อกับเขาได้ อาจจะมีโอกาสได้กลับมาเจอกันอีกครั้งก็ได้นะ
แล้วจากนั้่น มิมิกับเนียมิ ก็หันมาคุยกระซิบกันเพื่อปรึกษาอะไรบางอย่าง ก่อนที่จะตกลงอะไรได้ แล้วหันกลับมาบอกยูลูลู่
เนียมิ: ไม่แน่ใจว่าจะทำได้หรือเปล่า แต่เดี๋๊ยวฉันจะลองดูนะ
ยูลูลู่: เอ๊? หรือว่าพวกเธอจะ...?
เนียมิ: ถ้ายานของญาติมารับ ก็แสดงว่าซากยานของพาวยังอยู่ใช่ไหมล่ะ? พวกฉันจะลองไปสำรวจจุดที่ยานตกนั้นดูนะ
ยูลูลู่: เออ... งั้นก็ได้จ๊ะ จริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะขอร้องพวกเธอนะ แต่ก็ช่างเถอะ (^_^✿) (ไหนๆ ก็จะช่วยเรื่องนี้ให้แล้ว)
มิมิ: แล้วป่าที่ว่านั่นอยู่ตรงไหนเหรอ?
ยูลูลู่: เออ... เอาเป็นว่าตามฉันมาก็แล้วกันค่ะ
แล้วยูลูลู่ก็พาทั้งสองนำทางไปยังจุดที่ยานของพาวตกอยู่
--------------------------------------------------------------------------------
ผ่านไปไม่นาน พวกเธอทั้งหมดก็เดินมาถึงภายในบริเวณป่า ซึ่งเวลาในขณะนี้เป็นช่วงค่ำแล้ว แน่นอนว่าภายในป่าไม่มีแสงไฟจากระบบสาธารณะแต่อย่างใด ดังนั้นพวกเธอจึงใช้ไฟฉายช่วยส่องทางในระหว่างการเดินป่า
ยูลูลู่: ถ้าจำไม่ผิด น่าจะอยู่แถวๆ นี้แหละนะ
และหลังจากที่เดินต่อมาได้อีกสักพัก ในที่สุดก็ได้พบกับซากยานอวกาศที่ตกอยู่กลางป่า
ยูลูลู่: เจอแล้วล่ะ!
มิมิ: โห้!! (☆▽☆) มนุษย์ต่างดาวมีอยู่จริงๆ ด้วยสินะ! (ถือเป็นการค้นพบครั้งใหญ่เลยล่ะ!!)
ยูลูลู่: แล้วพวกเธอจะทำอะไรกับยานลำนั้นเหรอ??
เนียมิ: ฉันว่าจะลองหาทางเข้าไปในยานดูน่ะ เผื่อว่าบางทีข้างในอาจจะมีเครื่องมือสื่อสารอยู่ก็ได้
ยูลูลู่: อ๋อ เข้าใจแล้ว อย่างนี้เองสินะ ...แล้วถ้าเกิดว่ามันใช้การไม่ได้ล่ะ?
เนียมิ: ก็อาจจะต้องหาคนมาช่วยซ่อมให้นะ (แต่ไม่รู้ว่าจะมีใครซ่อมของจากต่างดาวแบบนี้ได้หรือเปล่านะ?)
จากนั้น มิมิกับเนียมิ ก็พยายามหาทางที่จะเข้าไปด้านในยานอวกาศให้ได้ และเมื่อสำรวจโดยรอบ พบว่ามีทางเข้าเพียงแค่ประตูหน้าทางเดียวเท่านั้น ซึ่งประตูนี้เป็นลักษณะประตูปิดทึบที่ทำจากโลหะและไม่มีกลไลเปิดประตูฉุกเฉินใดๆ และรอบตัวยานไม่มีหน้าต่างเลย
เนียมิ: ดูเหมือนจะมีทางเข้าแค่ประตูนี้เท่านั้นนะ แต่ปัญหาก็คือ.. เราจะเข้าไปด้านในได้ยังไง?
ยูลูลู่: เอ่อ! จริงด้วยสิ ฉันมีนี่อยู่นะ
ยูลูลู่นำของออกจากกระเป๋ามาให้กับทั้งสอง
มิมิ: แฮะ! นั่นมัน
ยูลูลู่: เป็นคีย์การ์ดของยานลำนี้ ดูเหมือนพาวเขาจะลืมทิ้งไว้กับฉันน่ะ
เนียมิ: เจ๋งเป้ง!!
แล้วเนียมิก็นำคีย์การ์ดมาลองเปิดประตูยาน ปรากฏว่าสามารถเปิดออกได้จริงๆ !
มิมิ: ว้าว! ประตูเปิดแล้วล่ะ!!
จากนั้นทั้งสองจึงเดินเข้าไปสำรวจด้านในยาน ซึ่งภายในมีเครื่องมือและแผงควบคุมอยู่เต็มไปหมด
มิมิ: แล้วเครื่องมือสื่อสารมันคืออันไหนกันแน่นะ
เนียมิ: ถ้าจำไม่ผิด ในห้องนักบินของเครื่องบินโดยสารจะมีเครื่องรับสัญญาณวิทยุสื่อสารที่เชื่อมต่อกับหูฟังของนักบินอยู่ ถ้าเราหาหูฟังเจอล่ะก็...
และในระหว่างนั้น เนียมิก็หาหูฟังเจอพอดี
เนียมิ: นั่นไง!!
หูฟังที่พบ ได้เชื่อมต่อสายเข้ากับแผงควบคุมหนึ่งอยู่ เนียมิจึงมองตามสายเพื่อหาเครื่องวิทยุสื่อสารต้นทางที่เชื่อมต่อกันอยู่
เนียมิ: น่าจะเป็นเครื่องนี้แหละ
จากนั้นเนียมิจึงลองกดปุ่มหนึ่งบนวิทยุสื่อสารดู พบว่าวิทยุยังสามารถใช้งานได้อยู่
เนียมิ: เปิดติดด้วยล่ะ!! (☆▽☆)
ยูลูลู่: หรือว่าบางที เขาอาจจะใช้เครื่องนี้ติดต่อขอความช่วยเหลือก็ได้นะ เพราะมีอยู่วันหนึ่งที่อยู่ๆ เขาก็หายตัวไปแป๊ปหนึ่งอยู่เหมือนกัน พอกลับมาฉันก็ถามเขาว่าหายไปไหนมา เขาก็ตอบว่า "ไปติดต่อขอความช่วยเหลือมา"
มิมิ: แล้ว.. มันใช้งานยังไงเหรอ?
เนียมิ: เออ..
เนียมิใส่หูฟังนักบิน แล้วลองทำอะไรกับเครื่องวิทยุสื่อสารอยู่พักหนึ่ง
มิมิ: กำลังจูนคลื่นอยู่เหรอ
เนียมิ: น่าจะใช่นะ ฉันก็เพิ่งเคยใช้เป็นครั้งแรกเหมือนกัน (เคยเห็นแต่ในหนัง)
และหลังจากที่ลองจูนคลื่นไปมาได้สักพัก ก็ดูเหมือนว่าเธอจะพบกับคลื่นที่สามารถติดต่อได้แล้ว
เนียมิ: เจอคลื่นที่ใช้ได้แล้วล่ะ แต่รู้ว่าจะเป็นยังไงต่อนะ
มิมิ: เนียมิจัง เก่งจริงๆ ^_^
--------------------------------------------------------------------------------
ณ หอบังคับการบินแห่งหนึ่งที่อยู่ในอวกาศ
"มีสัญญาณขอความช่วยเหลือติดต่อเข้ามาครับ!!"
เจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่เป็น ATC (Air Traffic Control) ประจำศูนย์การบินอวกาศ แจ้งกับผู้บัญชาการให้ทราบ
"ไหนดูสิ"
ผู้บัญชาการเดินเข้ามาดูหน้าจอบนแผงสื่อสารของเจ้าหน้าที่คนนั้น
"จากดาวเมกะเทียร์เหรอ... แต่เอ๊?! นั่นมันยานของพาวที่เคยขอความช่วยเหลือเมื่อครั้งก่อนไม่ใช่เหรอ?"
ผู้บัญชาการรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เมื่อได้เห็นที่มาของสัญญาณติดต่อนั้น
--------------------------------------------------------------------------------
กลับมาทาง มิมิ เนียมิ และแล้วก็มีสายตอบรับเข้ามา
"ที่นี่คือศูนย์การบินอวกาศ มีเรื่องอะไรให้พวกเราช่วยเหลือหรือเปล่าครับ?"
เนียมิ: (มีคนติดต่อมาแล้วล่ะ!) คือว่าเราอยากจะติดต่อไปหาคนที่ชื่อ "พาว" หน่อยจะได้หรือเปล่าคะ?
"(เสียงผู้หญิงเหรอ??) เออ.. ถ้างั้นก่อนอื่น ผมขอทราบรหัสเรียกขานของท่านหน่อยครับ"
เนียมิ: รหัสเรียกขานเหรอ เออ...
เนียมิใช้เวลาหยุดคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะตอบกลับไป
เนียมิ: "M39:J:A:A:20XXXXXX00" ค่ะ
"(โห้ รหัสยาวจัง) เออ.. คือว่าไม่ใช่แบบนั้นนะครับ ผมหมายถึง "นาม" เรียกขานที่เป็นชื่อเล่นประจำตัวนักบินน่ะ"
เนียมิ: อ๋อ! งั้นก็คือ..... "SM38" ค่ะ
"SM38 เหรอ?!"
ผู้บัญชาการอุทานด้วยความตกใจ ทันทีที่ได้ยินนามเรียกขานนั้น
"ท่านคือ ผบ. "สุมิเระ" (SUMIRE) ใช่หรือเปล่าครับ?!"
เนียมิ: (สุมิเระเหรอ คือใครกันน่ะ??) เออ.. ใช่แล้วค่ะ
"ใช่จริงๆ ด้วยสินะ ถ้างั้นเดี๋ยวทางเราจะรีบประสานงานให้ในทันทีเลยครับ ถือสายรอก่อนแป๊ปนึงนะ!!"
จากนั้นเนียมิก็หันมาบอกกับมิมิ
เนียมิ: ติดต่อได้เรียบร้อยแล้วล่ะ แต่คนที่จะช่วยติดต่อกับพาวให้ เขาเข้าใจผิดว่าฉันเป็นคนที่ชื่อ "สุมิเระ" ด้วยล่ะ
มิมิ: เอ๊? สุมิเระงั้นเหรอ?!
มิมิอุทานด้วยความตกใจ ทันทีที่ได้ยินชื่อนั้นเช่นกัน
เนียมิ: เธอรู้จักงั้นเหรอ?
มิมิ: เอ้า! เธอเองไม่รู้จักหรอกเหรอ? สุมิเระ น่ะ เค้าเป็นถึงผู้บัญชาการสูงสุดของกองกำลังป้องกันตนเองที่มีชื่อว่า "กองทัพกระต่ายดำ" เชียวนะ เท่าที่ฉันเคยได้ยินมา ในช่วงเวลาปกติเธอก็เป็นเหมือนกับเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ ทั่วไป แต่เบื้องหลังของเธอในช่วงเวลาว่างนั้นคือการเป็นผู้บัญชาการ โดยเธอจะสั่งการกำลังพลของตนที่มีอยู่ทั่วโลกและทั่วจักรวาลผ่านระบบสั่งการระยะไกลที่เรียกว่า "Electronic Video Agent" (EVA) แต่ฉันก็ไม่รู้รายละเอียดลึกไปมากกว่านั้นนะ เพราะมันเป็นความลับทางทหารน่ะ
เนียมิ: อ๋อ อารมณ์คล้ายกับเกม Command & Conquer สินะ? (แบบว่า.. สร้างฐานอะไรด้วยอย่างนี้)
มิมิ: ก็น่าจะใช่อะนะ (◡‿◡|||) (ฉันเองก็ยังไม่เคยเล่นเกมที่เธอว่าซะด้วยสิ)
และหลังจากเวลาผ่านไปสักพัก ในที่สุดบนหน้าจอของวิทยุสื่อสารก็มีสายจากพาวติดต่อกลับมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ยูลูลู่: พาวคุง!!
มิมิ/เนียมิ: หา!!
ทั้งสองอุทานออกมา หลังจากที่ได้เห็นโฉมหน้าของพาว
เนียมิ: นี่น่ะเหรอ เพื่อนรักจากต่างดาว
ยูลูลู่: อืม!! ใช่แล้วล่ะจ๊ะ คิดถึงจังเลยนะ
แล้วจากนั้นยูลูลู่ก็รับหูฟังจากเนียมิมาใส่เพื่อเริ่มการสนทนา
และทันทีที่ทั้งสองเริ่มมองหน้ากันผ่านหน้าจอ ก็ทำให้ภาพความทรงจำเมื่อครั้งที่ทั้งสองเคยอยู่ด้วยกัน ถูกรื้อฟื้นกลับมาให้เห็นอีกครั้ง
===== POP'N MUSIC =====
あなたのために (To You) / Sweetune
===== END MUSIC =====
เวลาผ่านไป หลังจากที่ทั้งสองคุยกันมาได้พักใหญ่
พาว: ผมจะรอคอยโอกาสที่จะได้กลับมาหาเธอให้ได้สักวันเลยนะ อุป้า!
ยูลูลู่: สัญญาแล้วนะ!
ยูลูลู่ยื่นนิ้วก้อยไปหากล้องบนหน้าจอ
พาว: อืม!!
พาวยื่นนิ้วก้อยไปหากล้องบนหน้าจอของตนเองเช่นกัน เป็นการแสดงสัญญาเกี่ยวก้อยกันนั่นเอง
ส่วนทางด้าน มิมิกับเนียมิ หลังจากที่ได้เห็นทั้งคู่เกี่ยวก้อยกันผ่านกล้อง พวกเธอเองก็ยิ้มอย่างมีความสุขเช่นกัน ^_^
มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 2 เรียบร้อยแล้ว!!
ยูลูลู่: (ขอบใจมากเลยนะ มิมิ-เนียมิจัง พวกเธอช่วยทำให้วันนี้ของฉัน เป็นวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิตเลยล่ะ... ^_^)
--------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านเมล์
เมล์: เฮ้อ... วันนี้งานก็เยอะอีกตามเคยนะ
เมล์ล้มตัวลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า หลังจากที่กลับมาถึงที่ทำการไปรษณีย์ซึ่งเป็นบ้านของตัวเอง
และหลังจากที่นั่งพักได้ไม่นาน เธอก็สังเกตเห็นจดหมายฉบับหนึ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน วางอยู่บนเคาน์เตอร์บริการ
ด้วยความสงสัยเธอจึงลุกแล้วเดินไปหยิบขึ้นมาดู พบว่าเป็นจดหมายลึกลับที่ไม่ระบุผู้ส่ง
และเมื่อเธอลองเปิดออกมาอ่านข้อความด้านใน ปรากฏว่าเป็น "สารท้า" จากใครบางคนที่ต้องการจะแข่งขันกับเธอ
>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<
แทน??
(ซะงั้น)