ครบรอบ 10 ปีการวางจำหน่ายแผ่นอนิเมะ คาแรคเตอร์ผู้พิทักษ์ ในไทย

นอกจากในปี 2564 นี้จะเป็นปีครบรอบเหตุการณ์ "มหาอุทกภัย" ในประเทศไทยแล้ว ยังเป็นปีเดียวกับที่แผ่น VCD และ DVD ของอนิเมะเรื่อง "Shugo Chara! คาแรคเตอร์ผู้พิทักษ์" วางจำหน่ายในบ้านเราอีกด้วยครับ!

สำหรับฉบับอนิเมะของเรื่องนี้นั้น ผู้ที่เคยได้ลิขสิทธิ์วางจำหน่ายในประเทศไทยคือ โรส มีเดีย แอนด์ เอ็นเตอร์เทนเมนท์ (ซึ่งปัจจุบันเลิกทำธุรกิจอนิเมะ และหันไปทำ BNK48 กับ CGM48 แทน) โดย DVD Boxset ชุดแรก(แผ่นที่ 1-4)ได้วางจำหน่ายเมื่อวันที่ 15 กันยายัน 2554 ส่วน VCD สี่แผ่นแรกวางจำหน่ายตั้งแต่เดือนสิงหาคมของปีเดียวกัน (อ้างอิงจาก https://web.archive.org/web/20110929222203/https://kartoon-discovery.com/ )

ถ้าพูดถึงกระแสของอนิเมะเรื่องนี้ในบ้านเรา ณ ตอนนั้น เรียกได้ว่าอยู่ในระดับที่ได้รับความนิยมอย่างสูงไปทั่วเลยทีเดียวครับ เพราะนอกจากความน่ารัก โดดเด่น ของเหล่าตัวละครแล้ว ยังมีเนื้อหาและการนำเสนอที่ค่อนข้างต่างจากการ์ตูนเรื่องอื่นๆ มากในเวลานั้น และยังสอดแทรกในเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนและการให้กำลังใจซึ่งกันและกันอีกด้วย เท่านั้นไม่พอ เพลงประกอบในเรื่องนี้อย่าง Meiikyuu Butterfly (迷宮バタフライ) ก็จัดเป็นหนึ่งในเพลงอนิเมะยอดนิยมในบ้านเราด้วยเช่นกัน (และเชื่อว่าชาวไทยหลายคน(รวมผม)คงรู้จักเจ๊ Nana Mizuki มาจากเรื่องนี้่เช่นกัน) ส่งผลให้ SC กลายเป็นการ์ตูนยอดฮิตอีกเรื่องที่มีกระแสโด่งดังมากไม่แพ้ แฟรี่เทล ศึกจอมเวทอภินิหาร ในเวลานั้นเลย (ถ้านึกไม่ออก กระแสของ SC กับ FT ก็คงเทียบได้กับ "ดาบพิฆาตอสูร" ในตอนนี้เลยล่ะ ฮ่าๆๆ)

ส่วนตัวถ้าเป็นไปได้ ก็หวังอยากให้ค่ายสตรีมมิ่ง LC กลับมาฉายอยู่เหมือนกัน (แบบเมะฯเก่าๆ หลายเรื่องที่มีให้ดูในสตรีมมิ่งตอนนี้) เพราะ DVD Boxset แผ่นแท้ทุกชุดที่เคยซื้อมาเก็บไว้ตอนนี้ดูไม่ได้ซะแล้ว แผ่นเจ๊งหมดเรียบร้อย แต่ดูทรงแล้วท่าทางจะยาก เพราะการ์ตูนแนวสาวน้อยเวทมนตร์ในบ้านเราปัจจุบันค่อนข้างเป็นแนว Niche (เฉพาะกลุ่ม) พอสมควร สังเกตได้จากยังไม่มีเว็บหรือแอปสตรีมมิ่งลิขสิทธิ์แท้เจ้าไหนในไทย เอาเมะฯแนวนี้มาลงฉายเลย (ส่วนตัวอยากดู Mewkledreamy กับ PreCure ภาคล่าสุดแบบถูกลิขสิทธิ์ใจจะขาด แต่ไม่มีใคร LC เข้ามาเลย จนต้องมุดไปหาแบบเถื่อนดูเอาแทน T^T) (ที่จริง Mewkledreamy มีใน Netflix ส่วน PreCure มีใน Crunchyroll แต่บ้านเราโดนล็อคโซนทั้งสองเรื่อง)

Edit: Mewkledreamy ทั้งสองซีซั่นมีให้รับชมในบ้านเราแล้วทาง Bilibili Thailand ("มิวเคิลดรีมมี่" และ "มิวเคิลดรีมมี่ มิกซ์!") แต่ซีรี่ส์  Pretty Cure ยังคงไม่มีใคร LC เข้ามาเช่นเคย

ก็เอาเป็นว่าตอนนี้ผมคงต้องขอตัวลาไปก่อน พบกันใหม่คราวหน้าหากมีโอกาส สวัสดีครับ


หน้านี้แก้ไขล่าสุดเมื่อวันที่ 29 กรกฎาคม 2565

pop'n music RESPECT : STAGE 22 「ผจญภัยแดนแห่งแมลง」

ช่วงเช้าตรู่ของวันต่อมา

วันนี้ มิมิ เนียมิ ได้ตื่นแต่เช้าเพื่อมาวื่งออกกำลังกาย โดยวิ่งกันอยู่บริเวณเส้นทางริมป่าไม้ขนาดเล็กที่อยู่ห่างจากจุดตั้งแคมป์ไม่ไกลนัก

[เพลงประกอบ Every Morning / ND Lee]

และหลังจากที่ทั้งสองวิ่งจ๊อกกิ้งรอบเส้นทางธรรมชาติได้พักใหญ่ ทั้งสองก็ได้หยุดวิ่งและยืนพักเหนื่อยอยู่ริมทาง

มิมิ: เนียมิจัง ทำไมวันนี้อยู่ๆ เธอถึงตื่นมาวิ่งจ๊อกกิ้งแต่เช้าล่ะ? (แปลกนะนี่)

มิมิถามด้วยความสงสัย เพราะนี่ถือเป็นครั้งแรกเลยที่เนียมิตื่นแต่เช้าตรู่แบบนี้

เนียมิ: ก็แบบว่า... วิ่งเพื่อวอร์มร่างกายเผื่อไว้ได้แปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์สไง เวลาได้ต่อสู้จริงก็จะทำให้ไม่รู้สึกเหนื่อยมากนักแบบคราวที่แล้ว

มิมิ: มันก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ฉันว่าแค่ได้ตะเวนทำภารกิจตามที่ต่างๆ มันก็เหมือนได้วอร์มร่างกายไปในตัวอยู่แล้วนะ...?

เนียมิ: จะว่าไปมันก็จริงอยู่นะ แต่ฉันว่าลองได้มา "ออกกำลังกาย" จริงๆ ดู มันก็ให้ความรู้สึกที่ดีกว่านะ เพราะอย่างน้อยก็เป็นการเสียเหงื่อเพื่อ "สิ่งที่ต้องการ"

มิมิ: ก็จริงของเธอนะ แต่สำหรับฉันแล้วการตะเวนทำภารกิจนี่มันเหนื่อยกว่าต่อสู้กับสัตว์ประหลาดซะอีก

เนียมิ: ก็เอาเถอะ วันนี้พวกเราวิ่งกันพอแค่นี้แหละ ตอนนี้ก็ค่อยๆ เดินกลับไปมายแคมป์เพื่อเตรียมลุยภารกิจของวันนี้กันต่อเถอะ!

มิมิ: อือ!! *^____^*

แต่ก่อนที่ทั้งสองจะได้เดินกลับไปนั้น อยู่ดีๆ เนียมิก็เหมือนได้กลิ่นอะไรแปลกๆ ลอยโชยมาจากทางหนึ่ง

มิมิ: เป็นอะไรไปเหรอ เนียมิจัง?

มิมิถามหลังจากที่ได้เห็นทางท่าแปลกๆ ของเธอ

เนียมิ: ฉันได้กลิ่นอะไรแปลกๆ น่ะ

มิมิ: เอ๊?!

เนียมิ: มันเป็นกลิ่นหอมๆ แบบแปลกๆ ที่ไม่เคยได้ดมมาก่อน...

แล้วเนียมิก็มองไปรอบๆ เพื่อหาแหล่งที่มาของกลิ่นปริศนานั้น ก่อนที่เธอจะเดินไปทางหนึ่ง มิมิจึงเดินตามไปด้วยแบบงงๆ

เนียมิเดินเข้าไปในป่าไม้ข้างทาง และหลังจากที่เดินไปเรื่อยๆ ก็ดูเหมือนว่าเธอจะพบกับแหล่งที่มาของกลิ่นปริศนานั้นแล้ว

เนียมิ: กลิ่นมาจากนี่แหละ ไม่ผิดแน่

แหล่งที่มาของกลิ่นปริศนานั้น มาจากดอกไม้แปลกประหลาดที่อยู่ภายในป่า มีลักษณะคล้ายกับดอกทิวลิป เป็นดอกสีม่วงเข้ม แต่ส่วนของก้านสั้นมากจนดูเหมือนดอกวางติดกับพื้น

มิมิ: อืม! ได้กลิ่นหอมจริงๆ ด้วยล่ะ แถมยังเป็นกลิ่นที่ให้ความรู้สึกแปลกประหลาดมากจริงๆ (มันหอมแบบบรรยายไม่ถูก)

จากนั้นเนียมิจึงลองเข้าไปดูดอกไม้ใกล้ๆ และลองดมกลิ่นอีกครั้งเพื่อยืนยันแหล่งที่มา ผลลัพธ์คือเป็นกลิ่นจากดอกไม้ดอกนั้นจริงๆ

เนียมิ: ใช่จริงๆ ด้วย! เป็นกลิ่นจากดอกไม้ดอกนี้จริงๆ นอกจากกลิ่นจะแปลกแล้ว ดอกยังดูสวยแบบแปลกๆ อีกด้วยล่ะ!

มิมิ: แต่ฉันว่าเธออย่าไปยุ่งอะไรกับของแปลกๆ ที่ไม่รู้จักดีกว่านะ

แต่พูดไม่ทันขาดคำ เนียมิได้ยื่นมือไปจับดอกไม้ดอกนั้นเพื่อที่จะเด็ดขึ้นมา แล้วในทันใดนั้นก็เกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้นมา!

ทันทีที่มือของเนียมิแตะกับดอกไม้ อยู่ๆ ก็มีแสงสว่างจ้าส่องออกมาจากดอกไม้ดอกนั้น ซึ่งสว่างมากจนทั้งสองต้องยกแขนขึ้นมาบังแสงไว้

มิมิ/เนียมิ: อ้ากกกกกกกกกกกกกกก!! (x_x)

ทั้งสองร้องเสียงหลงเพราะแสบตา

และผ่านไปสักพักหลังจากที่แสงสว่างมอดลงแล้ว

เนียมิ: เมื่อกี้.. เกิดอะไรขึ้นน่ะ?! (+_+)?

มิมิ: ก็ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าไปยุ่งกับของแปลกๆ ที่ไม่รู้จักน่ะ (´･д･)ﾉ

เนียมิ: แต่เธอบอกฉันทีหลังนี่นา

มิมิ: ฉันบอกก่อนที่เธอจะยื่นมือไปแตะอีก แต่เธอไม่ฟังเองนะ （︶^︶）

เนียมิ: เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าฉันขอโทษก็แล้วกัน แต่ว่า...

จากนั้นเนียมิมองไปรอบๆ ก็พบกับความผิดปกติบางอย่าง...

เนียมิ: รู้สึกเหมือนต้นไม้จะสูงขึ้นนะ...?

มิมิ: เอ๊?!

มิมิจึงลองมองสำรวจโดยรอบ ก็พบกับความผิดปกติเช่นกัน

มิมิ: ฉันว่าต้นไม้ไม่ได้สูงขึ้นนะ แต่เป็นเพราะ... "พวกเราตัวหดเล็กลงต่างหาก!!!"

เนียมิ: หาาาาาาาาา??? ∑（〇_ｏ）

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 22
「ผจญภัยแดนแห่งแมลง」

--------------------------------------------------------------------------------

เมื่อเนียมิมองโดยรอบอีกครั้ง ก็ทำให้เธอรู้ความจริงที่ว่าพวกเธอทั้งสองนั้นตัวเล็กลงจนเท่ากับมด และรู้สึกตกใจขึ้นมาทันที

เนียมิ: ไม่จริงน่ะ!? พวกเราตัวเล็กลงเหรอเนี่ย!??

มิมิ: สงสัยคงเป็นเพราะแสงสว่างเมื่อกี้นี้ พวกเราก็เลยตัวเล็กลง

เนียมิ: โธ่ๆ ฉันขอโทษจริงๆ น้า ทีหลังฉันจะไม่ยุ่งอะไรกับของแปลกๆ อีกแล้วล่ะ （＞人＜；）

มิมิ: เรื่องนั้นช่างมันเถอะ แต่ปัญหาในตอนนี้ก็คือ... พวกเราจะกลับเป็นเหมือนเดิมได้ยังไงกัน?

แล้วจากนั้นทั้งสองจึงหันไปมองจุดที่มีดอกไม้นั้นอยู่ แต่ปรากฏว่าหายไปแล้ว

มิมิ: ดอกไม้นั่นหายไปแล้วล่ะ

เนียมิ: งั้นก็แสดงว่าพวกเรากลับเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วใช่ไหมเนี่ยยย~(>_<。)

มิมิ: ฉันว่าพอมีทางกลับเป็นเหมือนเดิมได้อยู่นะ ก็แค่ลองออกตามหาดอกไม้แบบนั้นให้เจอ แล้วเข้าไปแตะที่ดอกเพื่ออาบแสงอีกครั้ง ฉันว่าคงจะต้องมีดอกไม้แบบนี้อยู่ที่ไหนสักแห่งอีกแน่ๆ เลยล่ะ

เนียมิ: แต่ว่า พออาบแสงนั่นอีกครั้งแล้วจะทำให้กลับเป็นเหมือนเดิมได้จริงๆ เหรอ?

มิมิ: ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ㄟ( ▔, ▔ )ㄏ ก็เอาเป็นว่าพวกเราลองไปตามหาดอกไม้นั้นให้เจออีกครั้งก็แล้วกันนะ

เนียมิ: ได้เลย! ถ้างั้นพวกเราก็...

มิมิ/เนียมิ: ไปลุยกันเลย!! LET'S ADVENTURE!! (^_-)/☆\(-_^)

และแล้วภารกิจตามหาดอกไม้เพื่อกลับคืนร่างเดิมก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

--------------------------------------------------------------------------------

ทั้งสองค่อยๆ เดินไปตามเส้นทางในป่า ตลอดสองข้างทางที่เดินไปนั้น พวกเธอได้พบกับแมลงมากมายหลายชนิดที่อาศัยอยู่ในป่า ไม่ว่าจะเป็นหนอน ด้วงปีกแข็ง และผีเสื้อ ซึ่งทุกตัวที่เห็นนั้นมีขนาดค่อนข้างใหญ่กว่าตัวของทั้งสองเล็กน้อย ทำให้พวกเธอรู้สึกตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมาก

จนกระทั่งเดินมาจนถึงทะเลสาบขนาดใหญ่ ซึ่งจริงๆ แล้วเป็นล่องน้ำขนาดเล็กที่ตัดระหว่างพื้นดินของทั้งสองฝั่ง

เนียมิ: เดินมาจนเจอทะเลสาบแล้วล่ะ แล้วจะไปทางไหนกันต่อดี?

จากนั้นมิมิจึงมองไปรอบๆ เพื่อทางเส้นที่จะไปต่อ

มิมิ: เออ... ฉันว่าลองเดินออมทะเลสาบไปทางซ้ายแล้วกันนะ

"พวกเธอเป็นใครกันรึ?"

อยู่ๆ ก็มีเสียงของใครบางคนเรียกขึ้นมา และเมื่อหันไปมองก็พบว่าคนที่เรียกพวกเธอเป็นตั๊กแตน

เนียมิ: เออ.. พวกเราคือ มิมิ กับ เนียมิ ค่ะ

มิมิ: คือว่าพวกเรากำลังตามหาดอกไม้อยู่น่ะคะ

"ดอกไม้งั้นเหรอ?"

เนียมิ: ค่ะ! พอดีพวกเราเผลอไปจับดอกไม้ดอกหนึ่งเข้า แล้วร่างกายของพวกเราก็เล็กลงมา...

"อืม... แสดงว่าพวกเธอคงไปจับโดนดอก "สมอลล่า" (Smalla) เข้าสินะ"

มิมิ: ดอกสมอลล่างั้นเหรอ??

"ใช่! สมอลล่าเป็นดอกไม้ป่าที่มีพิษ ทุกส่วนของต้นมีกลิ่นหอมเฉพาะที่เป็นเอกลักษณ์ ใบรูปคล้ายดอกทิวลิป ดอกสีม่วงเข้ม และมีสารพิษบริเวณผิวดอกที่ทำให้ผู้สัมผัสกับผิวดอก ร่างกายถูกย่อเล็กลงในทันที"

เนียมิ: แบบนี่นี่เอง แล้วพอจะมีวิธีแก้ไขอะไรได้บ้างหรือเปล่า?

"จริงๆ แล้วไม่มีวิธีแก้ไขได้โดยตรงหรอกนะ แต่ว่าพิษของมันจะหายไปเองภายใน 24 ชั่วโมง ก็แค่เพียงรอจนถึงเวลานั้นร่างกายของพวกเธอก็จะกลับมาใหญ่เหมือนเดิมเอง"

เมื่อทั้งสองรู้วิธีแก้ไขตามธรรมชาติ ก็ถึงกับเกิดอาการแทบช็อกทันที

เนียมิ: Σ( °Д°) หา!! ตั้ง 24 ชั่วโมงเลยเหรอ??!!

มิมิ: นานขนาดนั้น พวกเรารอไม่ไหวหรอก เพราะพวกฉันเองก็มีเรื่องอย่างอื่นที่ต้องทำอยู่ด้วย

"ฉันเองก็ช่วยอะไรไม่ได้นะ เพราะมันเป็นเรื่องของธรรมชาติน่ะ"

เนียมิ: เอาไงต่อดี มิมิจัง?

มิมิ: ก็คงต้อง... ใช้ชีวิตในร่างนี้ไปหนึ่งวันให้ได้ล่ะนะ

เนียมิ: โธ่..... (´。＿。｀)

มิมิหันกลับมาถามคุณตั๊กแตน

มิมิ: จริงด้วยสิคะคุณตั๊กแตน แล้วถ้าเกิดพวกเราไปจับโดนดอกไม้นั่นอีกครั้งทั้งที่ยังร่างเล็กอยู่ แล้วจะเกิดอะไรขึ้น?

".....พวกเธอก็จะหายไปตลอดกาลยังไงล่ะ"

มิมิ: หายไปตลอดกาล?? (⊙_⊙)？

เนียมิ: หมายถึง "ตาย" ยังไงล่ะ

มิมิ: งั้นหรอกเนี่ย?! ＞﹏＜ (ไม่เอานะ)

"ถ้างั้นก็เอาเป็นว่าขอให้พวกเธอโชคดีก็แล้วกันนะ ฉันไปก่อนล่ะ!"

แล้วคุณตั๊กแตนก็จากไป

มิมิ: สรุปแล้วพวกเราคงต้องหาทางเอาตัวรอดในร่างเล็กไปให้ได้ในหนึ่งวันกันจริงๆ แล้วละนะ

เนียมิ: แล้วต่อไปจะทำยังไงกันต่อ?

มิมิ: ฉันว่าจะไปหาที่พักที่พอจะใช้ได้ก่อนนะ

จากนั้นทั้งสองก็ออกเดินทางกันต่อไป โดยเป้าหมายต่อไปคือการหาที่พักสำหรับนอนและหลบฟ้าฝน

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปหลายนาที ในที่สุดก็หาที่พักได้สำเร็จ

มิมิ: เอาล่ะ พวกเราจะกินนอนกันที่นี่นะ

ที่พักที่มิมิเลือก เป็นโพรงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง แล้วจากนั้นเนียมิก็เดินเข้าไปดูภายใน

เนียมิ: ดูเหมือนกับโพรงของกระต่ายป่าเลยล่ะ

มิมิ: แต่ฉันว่าน่าจะใช่เลยล่ะ

เนียมิ: ถ้าใช่ แสดงว่าที่นี่คงเคยมีกระต่ายอยู่จริงๆ สินะ

มิมิ: ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน (￣_￣|||)

มิมิเว้นไว้ช่วงหนึ่งแล้วพูดต่อ

มิมิ: ต่อไปก็ต้องหาเสบียงอาหารไว้ประทังชีวิตนะ

เนียมิ: งั้นเดี๋ยวฉันจัดการเอง แล้วเธอจะไปด้วยกันไหม?

มิมิ: ไม่ล่ะ ฉันว่าจะขอจัดที่นี่ให้เรียบร้อยสักหน่อยนะ

เนียมิ: โอเค! งั้นฉันไปก่อนนะ

มิมิ: แล้วเจอกัน!

--------------------------------------------------------------------------------

และในระหว่างที่เนียมิกำลังเดินไปเรื่อยๆ นั้น อยู่ๆ เธอก็เดินตกหลุมพราง

เนียมิ: เหวอ! (⊙_⊙;) อ้ากกกกกกกก!!!!! (>o<)

หลุมพรางที่เธอร่วงลงไปนั้นมีความลึกมาก จนร่างของเธอหายไปกับความมืดในหลุมนั้น

--------------------------------------------------------------------------------

กลับมาทางด้านมิมิ ซึ่งตอนนี้เวลาผ่านไปชั่วโมงกว่าแล้ว

มิมิ: ฉันว่านี่มันนานผิดปกติแล้วนะ ต้องมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้นกับเนียมิจังแน่ๆ เลย

แล้วจากนั้นมิมิจึงตัดสินใจออกไปตามหา

เธอเดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงจุดที่มีหลุมพราง แต่เธอก็ยังคงมุ่งหน้าต่อไป เพราะบริเวณรอบๆ หลุมไม่มีอะไรที่ดูน่าสงสัย

เธอเดินต่อไปเรื่อยๆ จนมาพบกับด้วงตัวหนึ่ง เธอจึงลองเข้าไปถาม

มิมิ: เออ... ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเห็นใครผ่านมาแถวนี้บ้างหรือเปล่า

ด้วงตัวนั้นส่ายหน้า แล้วจากนั้นเธอก็เริ่มเดินหาต่อไป

และหลังจากที่เดินต่อมาได้อีกสักพัก เธอก็พบกับสวนเกษตรที่อยู่ระหว่างทาง ด้วยความสงสัยเธอจึงลองไปสำรวจ

มิมิ: มีสวนผักอยู่ในที่แบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย

และในระหว่างที่เดินภายในพื้นที่สวนไปเรื่อยๆ เธอก็พบกับมดตัวหนึ่งที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของสวนผัก เธอจึงลองเข้าไปถาม

มิมิ: เออ... ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าเห็นคนที่มี "หูแมว" ผ่านมาแถวนี้บ้างหรือเปล่า

"ไม่เห็นเลยนะ"

มิมิ: งั้นก็ขอบคุณนะคะ

แต่ก่อนที่มิมิจะได้เดินออกจากสวนไป มดตัวนั้นก็เรียกเธออีกครั้ง

"เดี๋ยวก่อน"

มิมิ: เอ๊? มีอะไรเหรอคะ?

"เธอไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหม?"

มิมิ: ใช่แล้วค่ะ ฉันเป็นกระต่า... เออ... มนุษย์ค่ะ และเผลอไปจับดอกสมอลล่าจนตัวเล็กลง

"งั้นก็ระวังตัวด้วยนะ แถวนี้มีหลุมพรางของกองทัพมดอยู่ และมีค่อนข้างเยอะด้วย"

เมื่อเธอได้ยินคำว่าหลุมพราง เธอก็เริ่มเอะใจ

มิมิ: หลุมพราง?? เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?!

"แถวนี้มีหลุมพรางของกองทัพมดอยู่ เป็นหลุมที่คอยดักจับพวกแมลงที่โชคร้ายให้ลงไปในรังของมัน และคนที่ตกลงไปในรังจะถูกพวกมดจับไปทำเป็นอาหารน่ะ"

มิมิ: Σ( °_°) อะไรนะ?! คือว่าเมื่อกี้ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งเดินผ่านหลุมใหญ่ๆ หลุมหนึ่งไปเหมือนกัน...

"แสดงว่าเพื่อนของเธออาจจะเดินตกหลุมนั้นไปก็ได้ แต่ว่าฉันช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ เพราะกองทัพมดของที่นี่แข็งแกร่งมาก"

มิมิ: เอ... แต่คุณก็เป็นมดเหมือนกันไม่ใช่เหรอคะ?

"คือตอนนี้ฉันเกษียณแล้วน่ะ ฉันไม่ได้ยุ่งเกี่ยวอะไรกับทางกองทัพอีกแล้ว"

มิมิ: งั้นก็แปลว่าคุณเองก็เคยอยู่ในกองทัพเหมือนกันใช่ไหมล่ะ??

"(￣_￣|||) ช่วยไม่ได้นะ งั้นเดี๋ยวฉันพาเธอไปที่รังมดก็แล้วกัน ...แต่ขอบอกไว้ก่อนอย่างหนึ่งนะว่า หากเธอเป็นอะไรขึ้นมาละก็ ฉันไม่รับผิดชอบด้วยนะ โอเคไหม?"

มิมิ: แน่นอน! โอเคอยู่แล้ว ถ้าเพื่อช่วยเนียมิจังกลับมาละก็ ไม่ว่าจะต้องเจอกับอะไร ฉันก็ไม่กลัวอยู่แล้ว ^_^

"ถ้างั้นตามฉันมาเลยก็แล้วกัน"

--------------------------------------------------------------------------------

แล้วคุณมดตัวนั้นก็นำทางมิมิไปยังรังมด ซึ่งทางเข้ารังมีลักษณะคล้ายกับปากทางเข้าถ้ำทั่วไป

ทั้งสองแอบดูทางเข้ารังอยู่หลังพุ่มไม้

"ที่นี่แหละ คือรังมดของที่นี่"

มิมิ: ว่าแต่ทำไมมันดูเงียบเหงาจัง? ปกติแถวๆ หน้ารังมักจะมีมดมาเดินสวนกันเป็นแถวเต็มไปหมดเลยนี่นา

"สงสัยคงจะมาได้จังหวะตอนที่พวกมดงานกำลังพักอยู่พอดี"

มิมิ: อ๋อ

"แต่ฉันจะส่งเธอถึงแค่ตรงนี้เท่านั้นนะ"

มิมิ: ค่ะ! ฉันจะพยายามลองลอบเข้าไปดู

และแล้วปฏิบัติการลอบเข้าไปในรังมดของมิมิก็ได้เริ่มต้นขึ้น

--------------------------------------------------------------------------------

ทางด้านเนียมิ หลังจากที่หมดสติไปนาน ในที่สุดเธอก็ตื่นขึ้นมา

เนียมิ: .....ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย??

สิ่งที่เธอเห็นหลังจากตื่นขึ้นมานั้น เป็นห้องแคบๆ มืดๆ ที่มีลูกกรงอยู่ตรงหน้า

เนียมิจึงลองมองไปรอบๆ ตัว พบว่าที่นี่เป็นห้องขังที่ไม่มีทางออก นอกจากประตูลูกกรงที่ปิดล็อคตรงหน้าเท่านั้น

เธอเดินมาตรงหน้าลูกกรง แล้วลองใช้มือจับที่ลูกกรง

เนียมิ: ไม่จริงน้า นี่เราโดนขังเหรอเนี่ย??

เนียมิพยายามมองออกไปนอกห้องขัง พบว่าตรงหน้าเป็นกำแพงหินและมีทางเดินในแนวข้าง

เนียมิ: ลองนึกย้อนดูเมื่อกี้ เรากำลังเดินหาผลไม้อยู่นี่นา แล้วจากนั้นจู่ๆ ก็เดินตกหลุมพราง แล้วยังไงไม่รู้มาโผล่อยู่ที่นี่...

"ตื่นแล้วสินะ"

จากนั้นก็มีมดตัวหนึ่งเดินมาดูเธอตรงหน้าห้องขัง

เนียมิ: คุณเป็นใครกันน่ะ?? แล้วที่นี่มันที่ไหน??

"ขอต้อนรับสู่รังมดของพวกเรานะ และอีกไม่นานเธอก็จะกลายมาเป็นอาหารอันโอชะของพวกเราแล้ว"

เนียมิ: อาหารเหรอ?? หรือว่าพวกนายจะ...

"ใช่! พวกเราจะพาไป "เผา" ให้กลายเป็นเนื้อแมวย่างยังไงล่ะ! ฮ่าๆๆ"

มดตัวนั้นหัวเราะด้วยความสะใจ ก่อนที่จะเดินจากไป

เนียมิ: (⊙﹏⊙) แย่แล้วล่ะสิ! เรามาอยู่ในที่ๆ ไม่ควรจะอยู่ซะแล้ว! ...จริงด้วยสิ! Σ(⊙o⊙)

เนียมินึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วจากนั้นเธอก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า

เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"

แต่ทว่า... มันกลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

เนียมิ: อะเอ๊?? ทำไมถึงไม่มีคลื่นแสงแปลงร่างออกมาล่ะ งั้นลองใหม่อีกรอบ... "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"

เธอพยายามแปลงร่างเป็นป๊อปพีชอีกครั้ง แต่ก็ยังคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหมือนเดิม

เนียมิ: ทำไมถึงแปลงร่างไม่ได้ล่ะ... อ๊ะ! Σ(⊙o⊙)

จากนั้นอยู่ๆ เธอก็นึกถึง "เงื่อนไข" ที่สำคัญในการแปลงร่างขึ้นมาได้

*****************************************************

【ย้อนความจาก STAGE 14】

MZD: การแปลงร่างเป็นป๊อปเปอร์สได้ พวกเธอทั้งสองจำเป็นจะต้องอยู่พร้อมกัน ไม่เช่นนั้นจะไม่สามารถแปลงร่างได้

*****************************************************

เนียมิ: ลืมนึกไปเลยว่าถ้ามิมิจังไม่ได้อยู่ด้วยกัน ก็แปลงร่างไม่ได้นี่นา โธ่... (>_<。)

--------------------------------------------------------------------------------

สลับมาทางมิมิ หลังจากที่เธอลอบเข้าไปในรังแล้ว บรรยากาศภายในรังมีสภาพเป็นถ้ำที่มีทางเดินแคบๆ ทอดยาวและคดเคี้ยวไปเรื่อยๆ ซึ่งก็ดูแทบไม่ต่างไปจาก "ดันเจี้ยนซากโบราณป๊อปปิน" ที่เคยไปลุยเมื่อคราวก่อนเท่าไหร่นัก

แต่สิ่งที่ต่างก็คือ เส้นทางของที่นี่มีความสลับซับซ้อนมากกว่า โดยในระหว่างทางเธอได้เจอกับทางแยกมากมายหลายทาง และในแต่ละทางที่เลือกไปนั้น บางจุดเธอก็ได้เจอกับกลุ่มมดส่วนหนึ่งที่เดินไปมาในรังด้วย ซึ่งเธอก็สามารถแอบและหาทางหลบสายตาจากพวกมันมาได้โดยตลอด ถ้าจำไม่ผิด นี่มันคล้ายกับเกม "Metal Gear Solid" ภาคแรกเลย...

จนกระทั่งเธอเดินทางมาถึงบริเวณห้องโถงแห่งหนึ่ง ซึ่งมีประตูและทางแยกอยู่จำนวนหนึ่ง และในระหว่างที่เธอกำลังซ่อนตัวด้วยลังกระดาษนั้น เธอได้เห็นกลุ่มมดทหารกำลังพาแมลงปอตัวหนึ่งเข้าไปในห้องที่มีประตู ก่อนที่มดทหารจะใช้ไฟเผาแมลงปอผู้โชคร้ายจากภายในห้องนั้น

มิมิ: อย่างกับใน "แรมโบ้ 3" เลยแฮะ ต้องรีบหาเนียมิจังให้เจอแล้ว...!

จากนั้นเธอก็ออกเดินทางต่อหลังจากที่ได้โอกาส โดยที่ยังใช้ลังกระดาษพรางตัวอยู่

เธอเลือกเดินไปตามทางที่มดทหารพาแมลงปอมาเมื่อสักครู่ เพราะเธอคิดว่าหากมดทหารพาเหยื่อมาจากทางนั้นละก็ เนียมิคงต้องอยู่ในห้องใดห้องหนึ่งที่มาจากทางนั้นแน่ๆ

หลังจากที่เดินหาต่อไปได้อีกสักพัก ในที่สุด มิมิก็ได้เจอกับเนียมิที่ถูกขังอยู่ในห้องเรือนจำเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

มิมิ: เนียมิจัง! ฉันมาช่วยแล้ว!!

มิมิค่อยๆ เรียกเนียมิที่อยู่ในกรง

เนียมิ: มิมิจัง! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับฉันเหรอ??

มิมิ: ที่นี่เป็นรังมดน่ะ ดูเหมือนว่าเธอจะเดินตกหลุมพรางของพวกมันจนมาอยู่ในนี้ ฉันก็เลยหาทางแอบลอบเข้ามาเพื่อช่วยเธอออกไปนี่ไงล่ะ!

เนียมิ: อย่างนี้นี่เอง หลุมพรางที่ฉันตกลงไป เป็นกับดักของพวกมดสินะ

มิมิ: ใช่แล้วล่ะ! แต่ว่าตอนนี้เธอต้องรีบออกมาแล้วล่ะ

เนียมิ: ถ้างั้นก็มาแปลงร่างกันเลยไหม?

มิมิ: โอเค ฉันต้องการแบบนั้นอยู่แล้ว! (@^0^@)

แล้วทั้งคู่ก็ยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา แล้วตะโกนว่า

มิมิ/เนียมิ: "ป๊อปปินแปลงร่าง!!"

จากนั้นก็เกิดคลื่นแสงสีชมพูออกมาจากกำไล ก่อนที่คลื่นแสงจะเข้ามาครอบร่าง แล้วจากนั้นทั้งคู่ก็กลายเป็น ป๊อปเลิฟและป๊อปพีช

ป๊อปพีชใช้พละกำลังจากร่างแปลงดึงประตูลูกกรงจนหลุดออกมาได้อย่างง่ายดาย ก่อนที่จะเดินออกมานอกกรง

ป๊อปพีช: ขอบใจที่มาช่วยนะ ถ้างั้นพวกเราก็รีบออกจากที่นี่กันเลยดีกว่า

ป๊อปเลิฟ: เดี๋ยวก่อนนะ ฉันขอเช็คอะไรก่อนนิดหนึ่ง

จากนั้นป๊อปเลิฟก็เดินเช็คภายในเรือนจำอยู่สักพัก เธอพบว่านอกจากเนียมิหรือป๊อปพีชแล้ว ยังมีแมลงตัวอื่นๆ ที่ถูกขับอยู่อีกมากมาย

ป๊อปเลิฟ: ฉันว่าจะช่วยเหยื่อที่เหลือออกมาด้วยน่ะ เพราะตอนก่อนที่จะมาถึงเรือนจำ ฉันเห็นเหยื่อแมลงส่วนหนึ่งถูกพวกมดจับไปประหารด้วยนะ

ป๊อปพีช: งั้นก็มาช่วยออกมาให้หมดเลยเถอะ

ป๊อปเลิฟ: ได้เลย!

แล้วทั้งสองก็ทยอดช่วยแมลงที่เหลือออกมาจากคุกได้ทั้งหมด โดยใช้กำลังดึงประตูลูกกรงให้หลุดออกมา

ป๊อปพีช: เอาล่ะ แล้วจะเอายังไงกันต่อดี?

ป๊อปเลิฟ: ฉันจะเป็นคนนำทางให้นะ ส่วนเธอก็คอยเฝ้าดูพวกเขาด้วยก็แล้วกัน

ป๊อปพีช: โอเค!

แต่ก่อนที่ทั้งสองจะเริ่มภารกิจหลบหนีออกจากรัง พวกมดทหารจำนวนหนึ่งได้เดินเข้ามาภายในเรือนจำหลังจากที่ได้ยินเสียงเอะอะจากพวกแมลงที่ช่วยออกมา แต่ทั้งสองก็สามารถจัดการพวกมันลงได้อย่างง่ายดาย

ป๊อปเลิฟ: เอาล่ะ ตามมาทางนี้เลย!

ป๊อปเลิฟตะโกนเรียกฝูงแมลงให้ตามพวกเธอมา แล้วจากนั้นทั้งสองก็ค่อยๆ นำทางฝูงแมลงไปยังทางออกรัง โดยในระหว่างนั้นก็ยังคงมีมดทหารที่ถือหอกและดาบจำนวนหนึ่งคอยเข้ามาขัดขวางเป็นระยะ ทั้งบุกมาจากทางด้านหน้า ด้านหลัง หรือแม้กระทั่งดักลอมทั้งสองทาง แต่ทั้งสองก็ยังเอาชนะมาได้ตลอดทาง จนในที่สุด ทั้งสองรวมถึงฝูงแมลง ก็สามารถหลบหนีออกมาจากรังมดได้สำเร็จ

"ขอบคุณพวกเธอทั้งสองมากๆ เลยนะที่ช่วยพวกเราออกมา"

ผีเสื้อ‎ตัวหนึ่งกล่าว

"ใช่แล้วล่ะ ถ้าหากไม่ได้พวกเธอทั้งสองช่วยออกมาละก็ พวกเราได้กลายเป็นอาหารให้พวกมดอย่างแน่นอนเลยล่ะ"

จักจั่นตัวหนึ่งกล่าว

ป๊อปพีช: แฮะๆ เรื่องแค่นี้สบายอยู่แล้ว (^▽^)

"ว่าแต่พวกเธอเป็นมนุษย์ที่ถูกพิษของดอกสมอลล่าทำให้ตัวเล็กลงใช่ไหม?"

แมลงเต่าทองตัวหนึ่งกล่าว

ป๊อปเลิฟ: ใช่ค่ะ พวกเราถูกพิษของดอกสมอลล่าทำให้ตัวเล็กลง

"ถ้างั้นก็ตามฉันมาสิ เดี๋ยวฉันจะให้ยาถอนพิษนะ"

ป๊อปเลิฟ: มียาถอนพิษด้วยเหรอคะ?! ขอบคุณมากๆ เลยนะค่ะ!

--------------------------------------------------------------------------------

แล้วทั้งสองก็ตามแมลงเต่าทองไปที่บ้านของเขา ซึ่งอยู่บนต้นไม้ (ในตอนนี้พวกเธอทั้งสองได้กลับสู่ร่างเดิมแล้ว )

"ถือซะกว่าเป็นการตอบแทนที่พวกเธอช่วยออกมาก็แล้วกันนะ"

แมลงเต่าทองกล่าวก่อนที่จะมอบยาถอนพิษให้กับทั้งสอง

เนียมิถือขวดยาพลิกไปมาเพื่อตรวจสอบ ก่อนที่จะถาม

เนียมิ: แล้วยานี้มันมีผลข้างเคียงอะไรหรือเปล่า?

"ไม่มีผลข้างเคียงอะไรหรอก ปลอดภัย 100% แน่นอน ฉันเคยทดลองยานี้กับมนุษย์คนอื่นๆ มาหลายคนแล้ว"

เนียมิ: แต่ฉันรู้สึกไม่ไว้ใจเลย...

มิมิ: ถ้างั้นฉันขอดื่มก่อนแล้วนะ

และทันทีที่มิมิดื่มยาเข้าไป ร่างการของเธอก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น จนกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกครั้ง

มิมิ: ร่างกายกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วล่ะ!! \^o^/

เนียมิมองขวดยาด้วยความลังเลอยู่สักพัก ก่อนที่จะตัดสินใจดื่มเข้าไป แล้วร่างกายของเธอก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้เช่นกัน

เนียมิ: ร่างกายกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว!! ขอบคุณสำหรับยานะ!! ♪(^∇^*)

มิมิ: ถ้างั้นพวกเราก็ขอตัวลาแล้วนะคะ

"อืม!! แล้วระวังอย่าไปจับดอกสมอลล่าอีกล่ะ ถ้าหากพวกเธอตัวเล็กอีกคราวนี้ ฉันจะไม่ให้ยาแล้วนะ"

เนียมิ: ค่า!! ฉันจะไม่มีทางไปยุ่งกับดอกนั้นอีกเด็ดขาดเลยล่ะ!!

แล้วจากนั้นทั้งสองก็เดินจากไปอย่างมีความสุข

มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 5 เรียบร้อยแล้ว!!

--------------------------------------------------------------------------------

ระหว่างทางที่กำลังเดินกลับไปยังจุดตั้งแคมป์

เนียมิ: ดีนะที่พวกเราได้ยาถอนพิษ ไม่อย่างนั้นคงได้นอนในป่าแน่ๆ เลยล่ะ

มิมิ: อืม!! (แต่รู้สึกเสียดายโพรงกระต่ายที่จัดไว้จัง...)

แล้วจากนั้นก็มีเสียงท้องร้องดังสนั่นมาจากทางเนียมิ

เนียมิ: คือที่จริงแล้วตอนนี้... ฉันรู้สึกหิวจนตาเริ่มลายแล้วล่ะ เพราะตั้งแต่ที่ตกหลุมพรางไปก็ยังไม่ได้กินอะไรเลย

มิมิ: เอ้านี่!

มิมิมอบช็อกโกแลตแท่งให้กับเนียมิ

เนียมิ: มีช็อกโกแลตด้วยเหรอ? เธอพกมาตั้งแต่เมื่อไหร่? (ไม่เห็นบอกเลย)

มิมิ: ฉันคิดอยู่แล้วล่ะว่าสักวันจะต้องเจอสถานการณ์แบบนี้ ฉันก็เลยพกขนมติดตัวมาด้วยเผื่อเหตุฉุกเฉินน่ะ

เนียมิ: งั้นเหรอ.. ขอบใจมากนะ!! ฉันรักเธอที่สุดเลยล่ะ!! (*^▽^*)

เนียมิพยายามกระโดดเข้ากอดมิมิ แต่มิมิพยายามหลบ

มิมิ: เฮ้ย! เธอหิวจนเพี้ยนไปแล้วหรือไง!! (และอีกอย่างวันนี้ก็ไม่ใช่วาเลนไทน์ด้วยนะ)

และในระหว่างที่ทั้งสองกำลังไล่กวดกันนั้น

"เออ... พวกพี่ขอโทษด้วยนะคะ ที่นี่คือที่ไหนของเกาะป๊อปปินเหรอ?"

อยู่ๆ ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาถามทาง ทำให้ทั้งสองต้องหยุดทันที

มิมิ: ที่นี่คือพีชทาวน์... เอ๊!? Σ( °_°)

คำพูดของมิมิขาดหายไป เพราะเธอรู้สึกคุ้นๆ กับเด็กผู้หญิงคนนี้มาก

"เป็นอะไรไปเหรอ!?"

มิมิ/เนียมิ: ไม่จริง...!? นั่นมัน "มินิต" (Minit's) นี่น้า!!

ทั้งคู่ตะโกนออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<

สิ้นสุดการรอคอย Cotton Reboot! วางจำหน่ายบน Steam แล้ววันนี้

หลังจากที่เกม Cotton Reboot! ออกวางจำหน่ายครั้งแรกเมื่อเดือนกุมภาพันธ์บน PlayStation 4 และ Nintendo Switch ล่าสุดผู้จัดจำหน่าย BEEP ได้ทำการวางจำหน่ายเวอร์ชั่น PC บน Steam เป็นที่เรียบร้อยแล้ว

สำหรับใครที่ยังไม่เคยเล่นบน PS4 และ NSW สามารถกดซื้อได้ที่นี่เลยครับ (แต่ราคาก็ใช่ย่อยเหมือนกัน)

pop'n music RESPECT : STAGE 21 「ภาพสเก็ตสื่อรัก」

【ย้อนความจากเหตุการณ์เมื่อวานกันสักเล็กน้อย】

ในขณะที่เมล์กับบาจิกำลังปั่นจักรยานแข่งกันอย่างดุเดือดนั้น อยู่ๆ ก็มีสาวน้อยนางฟ้าตนหนึ่งบินผ่านมาแถวนั้นพอดี ซึ่งความจริงแล้วเธอกำลังมีธุระเร่งด่วนอยู่ แต่ด้วยความสงสัยเธอจึงตัดสินใจบินแวะลงไปดู

แล้วเธอก็ได้พบกับเมล์ที่กำลังเป็นฝ่ายเสียเปรียบในการแข่งขันจักรยาน เธอจึงตัดสินใจช่วยเหลือเมล์ด้วยการเป่าทรัมเป็ตประจำตัวเพื่อส่งพลังแห่งจิตใจให้กับเมล์ จนเมล์สามารถคว้าชัยชนะกลับมาได้

และเมื่อเมล์กับบาจิใกล้ถึงเส้นชัยที่เป็นทางผ่านลงไปยังพีชทาวน์

"แต่ว่า.. ฉันเริ่มบินตามไม่ไหวแล้วล่ะ ที่เหลือก็ขอให้โชคดีก็แล้วกันนะ!"

แล้วทันใดนั้นสาวน้อยนางฟ้าอยู่ๆ ก็เหมือนวูบหมดแรง ทำให้ร่วงลงมาตัดหน้าของบาจิ

บาจิ: อะไรน่ะ?!

บาจิเห็นร่างของนางฟ้าร่วงลงมาตัดหน้าเธอ ทำให้เธอต้องรีบหักหลบในทันที ซึ่งก็สามารถหลบไปได้แบบฉิวเฉียด

แล้วจากนั้นสาวน้อยนางฟ้าก็นอนหมดสติคาพื้นถนน...

-ผ่านไปหลายนาที-

เคนจิกำลังขับรถ นิสสัน 180SX ของตัวเองเพื่อลงไปดูผลการแข่งขันที่เส้นชัย ซึ่งมีอิเคทานินั่งมาในรถด้วย

เคนจิ: จริงด้วยสิ ฉันไม่ได้รู้เรื่องหนึ่งของนายมาสักพักแล้วล่ะ

อิเคทานิ: เรื่องอะไรเหรอ?

เคนจิ: ตอนนี้เรื่องของริเอะจังคืบหน้าไปถึงไหนแล้วล่ะ?

อิเคทานิ: คือว่าเรื่องนั้นน่ะ เออ... (。_。)

เคนจิ: ไปได้สวยจนอายที่จะบอกเลยใช่มั้ยล่ะ...

อิเคทานิ: คือว่าไม่ใช่นะ จริงๆ แล้วตอนนี้ฉัน...

ยังไม่ทันที่อิเคทานิจะได้พูดจนจบ เคนจิก็พบกับบุคคลที่กำลังนอนกว้างถนนอยู่ ทำให้เขาต้องรีบหยุดรถทันที จนหัวของอิเคทานิแทบจะเหวี่ยงไปกระแทกกับคอนโซลเพราะแรงเบรก

อิเคทานิ: ทำไมอยู่ๆ ถึงเบรกกะทันหันล่ะ??

เคนจิ: มีคนนอนอยู่กลางถนนน่ะ

แล้วทั้งสองจึงลงจากรถเพื่อมาดู ก็พบกับเด็กสาวที่กำลังนอนหมดสติอยู่

เคนจิ: นี่คุณ! เป็นอะไรหรือเปล่า?!

เคนจิรีบวิ่งเข้ามาประคองตัวเธอขึ้นเพื่อดูอาการ

แล้วจากนั้นสักพักเธอก็ค่อยๆ ได้สติตื่นขึ้นมา

อิเคทานิ: ได้สติแล้วล่ะ!

"เออ.."

เธอค่อยๆ ลุกออกมาจากอ้อมแขนของเคนจิ แล้วยืนเช็คสภาพร่างกายของตัวเองอยู่สักพัก

"ฉันไม่เป็นอะไร แต่ก็ขอบคุณที่ช่วยนะ ^_^"

และเมื่อเคนจิกับอิเคทานิได้เห็นรูปร่างและโฉมหน้าของเธอหลังจากที่ยืนขึ้นแล้ว ทั้งสองก็มองอย่างตกตะลึงจนแทบไม่วางสายตา เพราะเธอเป็น "นางฟ้า" นั่นเอง

อิเคทานิ: Σ( °Д°) ขะ... ขอโทษนะครับ! ผมรู้ว่ามันเสียมารยาท จะ..จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ!

อิเคทานิรีบวิ่งกลับไปขึ้นรถอย่างรวดเร็ว

เคนจิ: (￣_￣|||) เออ.. แล้วก่อนที่เธอจะหมดสติไป มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ พอจะจำได้บ้างหรือเปล่า?

"คือว่าฉันรีบบินเร็วไปหน่อยก็เลยหมดแรงน่ะคะ แฮะๆ (￣▽￣)"

เธอตอบพลางเกาหัวของตัวเอง

เคนจิ: อ๋อ.. แล้วเธอไม่ใช่คนที่เกิดบนพื้นโลกใช่ไหมครับ? เพราะมีปีกที่หลังนั่น แล้วก็วงแหวนด้วย...

"ค่ะ! ฉันเป็นชาว "ไวท์แลนด์" น่ะคะ"

เคนจิ: อ๋อ! ไวท์แลนด์...เหรอครับ? (ก็พอจะได้ยินมาอยู่บ้างนะ)

"ค่ะ! ฉันชื่อ "โปเอ็ต" (Poet) ยินดีที่ได้รู้จักกันนะ ^_^ แต่ตอนนี้ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ"

เคนจิ: ไปไหนเหรอ?

โปเอ็ต: ไปที่ "ดินแดนเทพนิยาย" ฉันต้องรีบไปให้หันก่อนที่แสงจันทร์ของคืนนี้จะหายไป ไม่อย่างนั้น ฉันอาจจะถูกเบื้องบนลงทัณฑ์ให้ติดอยู่ในความมืดมิดไปตลอดกาลก็เป็นได้

เคนจิ: อ๋อ.. เมืองที่อยู่ถัดไปนี่เอง งั้นก็ขอให้โชคดีล่ะ!

แล้วจากนั้นโปเอ็ตก็กลางปีกบินออกไปอย่างสวยงาม โดยที่มีขนนกร่วงลงมาใบหนึ่ง เคนจิจึงรับมันไว้

เคนจิ: มีอยู่จริงๆ ด้วยสินะ... "ผู้หญิงบนท้องฟ้า"

[เพลงประกอบ End of the Moonlight / Forte Escape]

โปเอ็ต: สวัสดีค่ะ!! ฉันชื่อ "โปเอ็ต" (Poet) กำลังเดินทางไปดินแดนเทพนิยาย (Marchen Kingdom) เพื่อไปฝึกฝนการอยู่ร่วมกับชาวโลกค่ะ!! ตามธรรมเนียมปฏิบัติของชาวไวท์แลนด์ เมื่อถึงวัย 13 ปี จะต้องลงมายังโลกมนุษย์เพื่อเรียนรู้การอยู่ร่วมกับชาวโลก ในเมืองที่ไม่มีเทวดาอื่นมาอยู่ และการจะเดินทางมายังโลกมนุษย์ได้ต้องมาในคืนพระจันทร์เต็มดวงเท่านั้น เพราะเป็นช่วงเวลาเดียวที่ประตูทั้งสองโลกเชื่อมหากันได้ และถ้าเกิดลงมายังโลกมนุษย์แล้วแต่ยังหาที่อยู่เป็นหลักแหล่งไม่ได้หลังจากที่แสงจันทร์มอดลงไปแล้วล่ะก็... ว่ากันว่า จะต้องติดอยู่ในมิติอันมืดมิดไปชั่วนิรันดร์เลยล่ะ (>_<。) เอาล่ะ ต้องรีบไปให้ทันก่อนที่แสงจันทร์ของคืนนี้จะมอดลงแล้ว!

โปเอ็ตแนะนำตัวกับผู้อ่าน ก่อนที่จะบินมุ่งหน้าไปยังจุดหมายของเธออย่างรวดเร็ว

--------------------------------------------------------------------------------

STAGE 21
「ภาพสเก็ตสื่อรัก」

--------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันรุ่งขึ้น ในขณะที่ มิมิ เนียมิ กำลังนั่งเล่นเกมเครื่องนินเท็นโดสวิตช์ด้วยกันอยู่ในมายแคมป์นั้น อยู่ๆ ก็มีคนมาตะโกนเรียกจากหน้าเต็นท์

(เกมที่พวกเธอกำลังเล่นอยู่นั้น คือเกม Pengo! จากชุดรวมเกม Ge-Sen Love: Plus Pengo! (aka. Arcade Love: Plus Pengo!))

"มีใครอยู่หรือเปล่าครับ!!"

เนียมิ: Σ( °_°) เสียงนี่มัน...!!

เนียมิรู้สึกคุ้นหูกับเสียงของคนที่มาเรียก แล้วจากนั้นเธอจึงเดินออกไปดูหน้าเต็นท์ พบว่าเป็น อิเคทานิ กับ เคนจิ ที่มาหานั่นเอง

เนียมิ: อ่ะ!! รุ่นพี่อิเคทานิ กับ เคนจิ!!

เคนจิ: ไง!! ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ!

เนียมิ: พวกรุ่นพี่ มาทำอะไรที่นี่เหรอค่ะ?

อิเคทานิ: คือว่าพวกเราเอาของมาฝากน่ะครับ

เนียมิ: ของฝากเหรอ??

อิเคทานิ: อืม!! ที่จริงตอนแรกผมกะจะส่งมาให้ทางขนส่ง แต่พอดีพวกเรามาแวะเที่ยวที่เมืองนี้พอดี ก็เลยเอาของที่กะจะส่งตอนแรกมาฝากให้ถึงที่เต็นท์นี้เลย (จะได้ไม่ต้องเสียค่าส่งไง)

แล้วอิเคทานิก็มอบของบางอย่างให้กับเนียมิ

เนียมิ: นี่มัน...

อิเคทานิ: ชุดเวทมนตร์น่ะ

เนียมิ: ชุดเวทมนตร์.. งั้นเหรอ?? (มันคืออะไรกันน่ะ?)

อิเคทานิ: เออ.. ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเหมือนกันนะ แต่ริเอะจังเจอมันมาจากตู้เก็บเสื้อผ้าเก่าๆ ของเธอน่ะ เธอบอกว่ามันเป็นชุดสำหรับสวมใส่เวลาเดินทางไปยัง "ดินแดนเทพนิยาย" ซึ่งเป็นเมืองที่อยู่ถัดไปจากพีชทาวน์

มิมิ: เมืองต่อไปเป็นเมืองเทพนิยายเหรอ?

เนียมิ: (Σ( °_°) มิมิจังมาตั้งแต่เมื่อไหร่??)

เนียมิหันมามองมิมิที่เดินออกมาหา อิเคทานิ กับ เคนจิ แบบไม่รู้ตัว

อิเคทานิ: อืม! และถุงมือนี้ยังทำให้สามารถใช้เวทมนตร์ในระดับเบื้องต้นได้ด้วยนะ บางทีชุดพวกนี้มันอาจจะพอช่วยเหลือพวกเธอตอนที่เดินทางไปยังเมืองนั้นก็ได้

เคนจิ: แล้วก็.. ฉันมีเรื่องอยากจะถามพวกเธอนิดนึงนะ

เนียมิ: ว่า?

เคนจิ: คือฉันได้ข่าวมาว่าที่งานเทศกาลในเมืองบอนเต้เมื่อหลายวันก่อนมีสัตว์ประหลาดมาออกอาละวาด และก็มีฮีโร่ลึกลับกลุ่มหนึ่งที่เรียกว่า ป๊อปเปอร์ส ปรากฏตัวออกมาหยุดยั้งสัตว์ประหลาดไว้ได้ ซึ่งฮีโร่ที่ว่าน่ะ มีหน้าตาคล้ายกับพวกเธอมาก ...หรือว่า ป๊อปเปอร์ส ก็คือ.. พวกเธอเอง?

มิมิ/เนียมิ: เอ๊.....? （⊙ｏ⊙）

มิมิ เนียมิ รู้สึกตกใจกับคำถามดังกล่าว

มิมิ/เนียมิ: ไม่ใช่เลยนะ!!

มิมิกับเนียมิตะโกนออกมาพร้อมกัน

เคนจิ: แล้วนี่ล่ะมันคืออะไร พอจะอธิบายได้ไหม?

เคนจิเปิดคลิปวิดีโอจากมือถือที่เขาถ่ายไว้ได้มาให้ทั้งสองดู เป็นภาพตอนที่ทั้งสองยกแขนข้างที่สวมกำไลแปลงร่างขึ้นมา ก่อนที่ทั้งสองจะหายตัวไปพร้อมกับแสงที่แลบออกมาชั่วพริบตา จากนั้่นสักพักก็กลับมาในร่างป๊อปเปอร์สโดยพุ่งลงมาจากฟ้า

เนียมิ: คือตอนนั้นพวกเราใช้ไฟแฟลชจากสมาร์ตวอทซ์ แล้วอาศัยจังหวะที่แสงแฟลชแลบออกมารีบวิ่งนี้ไปต่างหากล่ะ!

มิมิ: และอีกอย่างในคลิปนั้นพุ่งลงมาจากฟ้าด้วย จะไปใช่ได้ยังไงกันล่ะ

อิเคทานิ: นั่นสิ ฉันเห็นด้วยนะ แค่ทิศทางที่กลับมามันก็ไม่ใช่ล่ะ

แล้วเคนจิก็ดูคลิปซ้่ำอีกรอบเพื่อความแน่ใจ

เคนจิ: เออ... จะว่าไปก็จริงนะ แสงแฟลชถ้าส่องเข้ากล้องด้วยกัน มันก็มากพอที่จะทำให้แสงในภาพรวนไปชั่วครู่ได้เหมือนกัน (￣_￣|||)

อิเคทานิ: งั้นตอนนี้พวกเราก็ขอตัวกลับบ้านแล้วนะ แล้วขอให้โชคดีกับเมืองถัดไปล่ะ!!

แล้ว อิเคทานิ กับ เคนจิ ก็จากไป

เนียมิ: อย่างน้อยก็ยังดีนะ ที่เรื่องตัวจริงของป๊อปเปอร์สไม่แตกน่ะ

มิมิ: นั่นสิ (￣_￣|||)

--------------------------------------------------------------------------------

หลังจากที่หมดกิจวัตรช่วงเช้าในมายแคมป์แล้ว ก็ได้เวลาที่ทั้งสองเริ่มออกผจญภัยในพีชทาวน์กันต่อ

เนียมิ: พอพูดถึงป๊อปเปอร์สแล้ว เธอคิดว่าเซจะปรากฏตัวออกมาอีกเมื่อไหร่กันเหรอ?

มิมิ: เรื่องนั้นมันคาดเดาไม่ได้นะ แต่ถ้าออกมาเมื่อไหร่พวกเราก็พร้อมสู้อยู่แล้ว

เนียมิ: อืม.. แต่ฉันรู้สึกเหมือนเธอเริ่มเปลี่ยนไปนิดนึงนะ

มิมิ: ตรงไหนเหรอ?

เนียมิ: ก็ตรงที่เธอดูจะเริ่มห้าวหาญกับการต่อสู้กับเซมากขึ้นกว่าแต่ก่อนแล้วสิ ทั้งที่เมื่อก่อนออกจะไม่มั่นใจแท้ๆ

มิมิ: จริงเหรอเนี่ย?! (ขอบใจที่ชมนะ)

เนียมิ: จริงแน่นอนสิ แต่ฉันว่าส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะพลังของกำไลด้วยล่ะมั้ง มันเลยทำให้เธอรู้สึก "กล้าหาญ" ขึ้นมาได้ เพราะตอนที่ไปดันเจี้ยนซากโบราณป๊อปปิน เธอเองก็เคยบอกว่า พอแปลงเป็นป๊อปเลิฟแล้วก็หายกลัวความมืดในทันทีเลยใช่ไหมล่ะ?

มิมิ: ก็ใช่นะ พอทุกครั้งที่ฉันแปลงเป็นร่างป๊อปเลิฟแล้ว มันก็รู้สึกมีความมั่นใจขึ้นมาทันทีเลย ทั้งที่ก่อนแปลงร่างยังรู้สึกกลัวอยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกมั่นใจตลอดเวลาแล้วล่ะนะ ^_^

เนียมิ: งั้นแบบนี้ก็แสดงว่าเธอคงไม่กลัวความมืดแล้วใช่ไหม?

มิมิ: ก็น่าจะนะ...

และในระหว่างที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ นั้น อยู่ๆ ก็มีคนที่เดินสวนทางมา เข้ามาถามทางกับพวกเธอ

"เออ.. ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่า "หมู่บ้านวินด์มิลล์" อยู่ตรงไหนของพีชทาวน์เหรอครับ?"

มิมิ: หมู่บ้านวินด์มิลล์ เหรอ...?

จากนั้นทั้งสองก็หันมามองหน้ากัน แล้วหันกลับมาส่ายหน้าเพื่อเป็นการแสดงว่า "ไม่ทราบ"

"งั้นก็ขอบคุณนะครับ"

แล้วเขาก็เดินจากไป

เนียมิ: หมู่บ้านวินด์มิลล์ในพีชทาวน์เหรอ

มิมิ: ลองไปหาดูกันไหมล่ะ? เผื่อจะมีภารกิจอะไรให้ทำก็ได้

เนียมิ: โอเค!!

แล้วทั้งสองก็มุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านวินด์มิลล์ โดยค้นหาสถานที่จากในแผนที่

--------------------------------------------------------------------------------

หมู่บ้านวินด์มิลล์ (Windmill Village) เป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่ภายในพื้นที่ของพีชทาวน์ ที่นี่เต็มไปด้วยกังหันลมวินด์มิลล์มากมาย

ภาพจาก: https://maps.google.com/maps/contrib/105996271982342485322

เนียมิ: ที่นี่เองน่ะเหรอ หมู่บ้านวินด์มิลล์

มิมิ: สวยงามมากเลยล่ะ!!

แล้วจากนั้นทั้งสองก็เริ่มเดินสำรวจภายในพื้นที่

ขณะเดียวกันภายในหมู่บ้าน มีเด็กสาวคนหนึ่งกำลังนั่งเล่นกังหันกระดาษอยู่ที่หน้าบ้านของตัวเอง พร้อมกับฮัมเพลงไปด้วยอย่างมีความสุข

และในขณะนั้นเอง มิมิกับเนียมิ ได้เดินผ่านมาทางหน้าบ้านของเธอพอดี เมื่อเธอเห็นพวกมิมิเธอก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

"Σ( °_°) นั่นมันใครกันน่ะ?! (ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย)"

ด้วยความสงสัยเธอจึงลุกแล้วลองเดินเข้าไปหาดู

มิมิ: ทิวทัศน์ที่นี่สวยมากจริงๆ เลยนะ น่ามาอยู่แบบถาวรจริงๆ ^_^

"เออ คือว่า..."

เด็กสาวเดินตัดหน้าเข้ามาถามพวกเธอทั้งสอง

มิมิ: หืม?! มีเรื่องอะไรให้พวกเราช่วยเหลือไหม?

"คือว่าพวกคุณไม่ใช่คนในพีชทาวน์ใช่ไหมคะ? เพราะฉันรู้สึกว่าไม่เคยเห็นหน้าพวกคุณมาก่อนเลย"

มิมิ: อืม! ใช่แล้วล่ะ พวกเราเป็นนักท่องเที่ยว

เนียมิ: และพวกเราก็คือป๊อปปินเพลเยอร์ที่ผ่านมาแถวนี้เพื่อตามหาสแตมป์กันน่ะ

"อ๋อ! พอได้ยิน "ป๊อปปินเพลเยอร์" ฉันก็นึกออกแล้ว พวกเธอก็คือ มิมิ เนียมิ ป๊อปปินเพลเยอร์ในตำนานที่เค้าลือกันสินะ ฉันรู้เรื่องนี้มาจากเพื่อนของฉันแล้วล่ะ ส่วนฉันชื่อ "คลาล่า" (CLARA) ยินดีที่ได้รู้จักนะ ^_^"

คลาล่าโค้งตัวเพื่อทักทาย

มิมิ: อืม! ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ แล้วเธอมีเรื่องอะไรให้พวกเราช่วยเหลือหรือเปล่า?

คลาล่า: เออ.. คือว่าเมื่อไม่นานมานี้ ฉันเจอรูปนี้ตกอยู่ที่พื้นน่ะ

คลาล่านำกระดาษที่มีรูปวาดออกมาให้ทั้งสองดู

มิมิ: โห้!! ภาพสเก็ตหน้าเธอเองเหรอเนี่ย (⊙_⊙)!

เนียมิ: วาดได้เหมือนมากเลยล่ะ!! (⊙_⊙)!

คลาล่า: อืม.. แต่ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนมาวาดรูปพวกนี้น่ะ

เนียมิ: งั้นก็แสดงว่าภารกิจของพวกเราก็คือ...?

คลาล่า: พวกเธอช่วยไปออกตามหาเจ้าของรูปสเก็ตพวกนี้หน่อยได้ไหม ฉันอยากรู้ว่าจริงๆ เลยว่าใครเป็นคนวาดกันน่ะ

เนียมิ: ได้เลย! พวกเรายินดีรับภารกิจนี้ ☆(＾-゜)

มิมิ: แต่ดูจากรูปแล้ว ฉันคิดว่าคนที่วาดคงจะต้องชอบเธอเอามากๆ แน่ๆ เลยล่ะ หรือพูดอีกอย่างก็คือ... คนๆ นั้น อาจกำลังหลงรักเธออยู่ก็ได้♥

คลาล่า: เอ่อ! จริงสิ เดี๋ยวฉันจะออกไปซื่อขนมปังนะ พวกเธอจะไปกับฉันไหมล่ะ?

มิมิ: โอเค!! ^_^

--------------------------------------------------------------------------------

แล้วทั้งหมดก็เดินทางไปยังร้านขนมปังที่อยู่ในย่านการค้าของเมืองนี้

ทันทีที่เดินเข้ามาภายในร้าน พวกเธอก็ได้พบกับ...

"ขอบคุณที่มาอุดหนุนค้า~"

เจ้าของร้านกล่าวขอบคุณกับเด็กผู้หญิงคนนั้นหลังจากที่ซื้อขนมปัง แล้วจากนั้นเธอก็เดินสวนมาทางพวกมิมิ

ยูลูลู่: Σ( ✿°_°) เอ้า! คลาล่าจัง! พวกมิมิด้วย!

แล้วเธอก็เดินเข้ามาหาทั้งสาม

ยูลูลู่: ทำไมพวกมิมิจังถึงมากับเธอได้ล่ะ??

คลาล่า: คือพอดีฉันเจอกับพวกเค้าโดยบังเอิญน่ะ ก็เลยขอให้เค้าช่วยตามหาคนหน่อยน่ะ

ยูลูลู่: ตามหาคนหาย ..เหรอ?

คลาล่า: ไม่ใช่แบบนั้นนะ แต่เธอพอจะรู้จักหรือเคยเห็นคนที่วาดภาพสเก็ตเก่งๆ ที่อยู่แถวนี้บ้างหรือเปล่า?

ยูลูลู่ใช้เวลานึกอยู่สักพัก ก่อนที่จะตอบ

ยูลูลู่: เออ... เรื่องนั้นฉันเองก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ

เนียมิ: เดี๋ยวก่อนนะ คลาล่าจังรู้จักกับยูลูลู่ด้วยเหรอ?

คลาล่า: อืม! ^_^ ฉันเป็นเพื่อนสนิทกันน่ะ และคนที่เล่าเรื่องของ มิมิ เนียมิ ให้ฉันฟังก็คือเธอนี่แหละ

ยูลูลู่: ใช่แล้วล่ะ และคลาล่าจังก็เป็นคนช่วยสอนฉันเลี้ยงแกะด้วยนะ ...นั่นสิ ฉันขอถามใหม่อีกรอบนะ คลาล่าจังมาเจอกับพวกมิมิได้ยังไงเหรอ?

คลาล่า: ก็แบบว่า.. เดินผ่านมาแถวบ้านฉันพอดี แล้วบังเอิญฉันมีเรื่องที่อยากให้พวกเค้าช่วยพอดี ก็เลยถือโอกาสนี้ชวนออกมาซื้อขนมปังด้วยกันเลย

ยูลูลู่: อ๋อ.. เข้าใจแล้ว ...ถ้างั้นฉันขอตัวกลับแล้วนะ ฉันต้องรีบกลับไปดูแลฟาร์มต่อแล้ว!

คลาล่า: อืม! แล้วเจอกันใหม่

จากนั้นยูลูลู่ก็เดินจากไป

มิมิ: นึกไม่ถึงเลยจริงๆ นะว่ายูลูลู่ก็คือเพื่อนสนิทของเธอด้วย

คลาล่า: จริงสิ แล้วก่อนหน้านี้พวกเธอเคยเจอกับยูลูลู่จังมาแล้วด้วยเหรอ?

เนียมิ: อืม! พวกฉันเคยช่วยภารกิจให้เธอและก็ได้สแตมป์จากเธอมาด้วยนะ

คลาล่า: โห้!! จริงเหรอเนี่ย

มิมิ: อืม! ^_^

มิมิพยักหน้าตอบ

เวลาผ่านไปหลังจากที่ทั้งสามซื้อขนมปังเรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดจึงเดินออกมานอกร้าน

เนียมิ: ขอบคุณที่เลี้ยงขนมปังให้พวกเรานะ แล้วเธอมีธุระยิบย่ออะไรกับพวกฉันต่อหรือเปล่า ฉันว่าจะลองออกไปตามหาแถวๆ นี้ดูหน่อยน่ะ

คลาล่า: เออ... ก็ไม่มีแล้วนะ

มิมิ: ถ้างั้นพวกเราออกไปตามหาแล้วนะ

คลาล่า: อืม! แล้วเจอกัน

แล้วทั้งสองก็เดินจากไป

แต่ทว่าหลังจากที่ทั้งสองจากไปได้ไม่นาน คลาล่าก็หันมาพบกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของเธอพอดี

เขาคนนั้นจองมองเธอด้วยสีหน้าตกตะลึงราวกับว่า "เจอตัวเธอเข้าแล้ว" ทั้งสองฝ่ายต่างมองหน้ากันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเดินสวนจากไป

คลาล่าพลางหันไปมองเด็กผู้ชายคนนั้นที่เดินจากไป

คลาล่า: คงไม่ใช่คนนี้หรอกมั้ง...

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า พวกมิมิก็ยังคงตามหาคนที่วาดรูปคลาล่าไม่เจอเลย

เนียมิ: ถามหาจนทั่วเมืองแล้ว แต่ไม่มีใครรู้จักเลยแฮะ

มิมิ: หรือบางทีเขาคนนั้นอาจจะเป็นคนนอกพื้นที่ก็ได้นะ

เนียมิ: อาจจะเป็นอย่างนั้นก็ได้

มิมิ: ฉันว่าถ้าเป็นคนนอกพื้นที่จริงๆ ล่ะก็...

มิมิใช้เวลาคิดหาวิธีตามหาอยู่พักหนึ่ง

มิมิ: ถ้าคนที่วาดรูปเป็นคนนอกพื้นที่จริงๆ ลองไปหาตามแถวที่พักต่างๆ ดูไหมล่ะ ถ้าเป็นตอนนี้อาจจะหาเจอก็ได้นะ (เพราะนี้ก็เริ่มเย็นแล้วด้วย)

เนียมิ: อืม!! ...แล้วจะเริ่มหาจากที่ไหนก่อนเหรอ?? เพราะที่พักของเมืองนี้มันมีเยอะมากเลยนะ

มิมิ: เออเรื่องนั้น...

มิมิใช้เวลาคิดอยู่พักหนึ่งอีกครั้ง แต่ดูเหมือนจะคิดอะไรไม่ออกแล้ว

เนียมิ: ฉันว่าลองไปถามประชาสัมพันธ์ของเมืองนี้ดูไหมล่ะ?

มิมิ: ประชาสัมพันธ์??

เนียมิ: อืม!! ก็ที่ป๊อปปินเซนเตอร์ของเมืองนี้ยังไงล่ะ ถ้าเขาเป็นเพลเยอร์หรือนักท่องเที่ยวเหมือนกับพวกเราล่ะก็ อาจจะเคยเห็นเขาก็ได้

มิมิ: Σ(⊙o⊙) โอ๊! ฉันลืมนึกเรื่องนั้นไปพอดีเลยนะ ...งั้นก็ไปกันเถอะ!!

--------------------------------------------------------------------------------

ณ ร้านป๊อปปินเซนเตอร์ของเมืองพีชทาวน์

"ยืนดีต้อนรับสู่ป๊อปปินเซนเตอร์ประจำพีชทาวน์ค้า~"

พนักงานที่เคาน์เตอร์หน้าร้านกล่าวขึ้นทันทีที่ทั้งสองเดินเข้ามาภายในร้าน

"ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ช่วยเหลือหรือเปล่าคะ? หรือว่าจะมาสอบระดับ 7 กัน?"

มิมิ: คือว่าคุณพอจะรู้จักคนที่วาดรูปสเก็ตบ้างหรือเปล่าคะ? ฉันลองถามกับชาวบ้านในเมืองนี้จนทั่วแล้วแต่ก็ไม่มีใครรู้จักเลย

"อืม..... ไม่แน่ใจว่าจะใช่หรือเปล่านะ แต่เคยมีคนลักษณะที่ว่ามาถามทางกับฉันด้วยค่ะ"

เนียมิ: ถามทางเหรอ!? แล้วสถานที่ที่เขาถามใช่ "หมู่บ้านวินด์มิลล์" หรือเปล่า??

"ใช่ค่ะ"

มิมิ: แสดงว่าเขาตั้งใจจะมาสเก็ตรูปคลาล่าจังจริงๆ ด้วยสินะ ...แล้วเขามีรูปร่างหน้าตายังไงเหรอค่ะ พอจะจำได้บ้างไหม?

"ก็เป็นวัยรุ่นผู้ชายตอนต้น ตัวค่อนข้างสูงนิดน้อย แล้วก็ถืออุปกรณ์วาดรูปมาด้วย ...ที่จำได้ก็มีเท่านี้แหละค่ะ"

มิมิ: ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ

เนียมิ: แล้วเอายังไงกันต่อดี?

มิมิ: ก็คงต้องลองไปตะเวนหาตามที่พักต่างๆ ที่พอน่าจะเป็นไปได้เท่านั้นแล้วล่ะนะ

--------------------------------------------------------------------------------

เวลาผ่านไปจนถึงพลบค่ำ

เนียมิ: เฮ้อ.. สุดท้ายวันนี้ทั้งวันก็หาไม่เจอเลย (นึกว่าจะง่ายซะอีก)

เนียมิกล่าวอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่พวกเธอลองไปถามหาตามที่พักต่างๆ มาแล้วบางส่วน

มิมิ: ก็เอาว่าไว้พรุ่งนี้ค่อยมาหาต่อก็แล้วกันนะ เพราะนี่ก็ค่ำแล้วด้วย

เนียมิ: อืม!!

และในขณะที่กำลังเดินไปเรื่อยๆ ภายในย่านการค้านั้น ก็พบกับแสงไฟจากตลาดนัดที่กำลังเปิดทำการอยู่บริเวณลานกว้างตรงหน้าของพวกเธอ

เนียมิ: Σ( °_°) มีตลาดนัดตอนกลางคืนด้วยแฮะ

มิมิ: ลองไปแวะดูกันหน่อยไหมล่ะ? เพื่ออาจจะมีอะไรน่าสนใจก็ได้

แล้วทั้งสองก็แวะเข้าไปสำรวจภายในตลาดนัดแห่งนั้น

ภายในตลาดนัดมีลักษณะเป็นแผงค้าที่ตั้งเรียงเป็นแถวกันไป ซึ่งสินค้าที่วางขายในร้านแต่ละแผงส่วนใหญ่จะเป็นพวกสินค้าพื้นเมืองที่ทำด้วยมือ แต่ก็มีสินค้าประเภทของใช้ทั่วไปขายอยู่บ้าง

มิมิ: มีสินค้าหัถกรรมแปลกๆ เพียบเลยล่ะ (น่าซิ้อกลับไปฝากญาติพี่น้องมากๆ)

และในขณะที่กำลังเดินสำรวจไปเรื่อยๆ นั้น ทั้งสองก็พบกับบุคคลที่มีรูปร่างและการแต่งตัวดูต่างจากชาวบ้านส่วนใหญ่ของเมืองนี้ ซึ่งเขาผู้นั้นกำลังเลือกดูสินค้าอยู่ภายในแผงหนึ่ง

เนียมิ: Σ( °_°) คนๆ นั่นท่าทางดูต่างจากคนอื่นๆ นะ แถมดูไม่เหมือนหลายคนที่เคยไปถามมาเลยด้วย

มิมิ: อาจจะใช่ก็ได้นะ ลองไปถามดูกันเถอะ

แล้วทั้งสองก็ลองเข้าไปสอบถามบุคคลคนนั้น

มิมิ: ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณคือคนที่เป็นนักวาดรูปหรือเปล่า?

"ทำไมถึงรู้ล่ะ?"

มิมิ: ใช่จริงๆ ด้วย! เนียมิจังนี่ตาดีจริงๆ ^_^

เนียมิ: แฮะๆ แค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก (*￣▽￣*)ブ

แล้วมิมิหันกลับมาถามชายผู้นั้นต่อ

มิมิ: เออ.. คือว่าพอดีมีคนเก็บรูปวาดที่มีคนทำตกไว้ได้ แล้วเค้าก็ฝากพวกฉันให้มาตามหาเจ้าของรูปน่ะคะ ไม่ทราบว่าใช่ของคุณหรือเปล่า?

มิมินำรูปสเก็ตออกมาให้เขาดู

"อ๋อ! ใช่แล้วล่ะ ทั้งหมดนั่นฉันเป็นคนวาดมันเองแหละ ..ขอบใจที่นำมาคืนให้นะ ^_^"

แล้วเขาก็รับรูปทั้งหมดคืนไป

"แล้วพวกเธอไปหาเจอมาจากไหนเหรอ?"

มิมิ: จากบ้านของคนในรูปนี้ค่ะ เค้าเป็นคนเก็บรูปพวกนี้ได้...

"ไม่จริงน่ะ "เธอ" ได้เห็นมันแล้วเหรอ?"

เขากล่าวพลางสลับดูรูปใบอื่นๆ

เนียมิ: แล้วคุณเคยไปที่บ้านนั้นแล้วเหรอ?

"ยัง.. ยังเลย ที่จริงฉันเคยไปที่นั่นแล้วล่ะ แต่ยังไม่เคยเข้าไปใกล้ๆ บ้านของเธอ..."

มิมิ: (ท่าทางจะหลงรักเธอจริงๆ ด้วยสินะ)

มิมิคิดเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวต่อ

มิมิ: แล้วคุณวาดรูปพวกนี้ไปทำไมกันเหรอคะ? ชอบเธองั้นเหรอ

"เปล่านะ! คือพอดีผมกำลังหัดวาดภาพเหมือนอยู่ แล้วพอดีผมเห็นว่าเธอหน้าตาน่ารักดี ก็เลยใช้เธอเป็นแบบวาดรูปน่ะครับ"

เนียมิ: อย่างนี่้เอง นั่นคือเหตุผลที่วาดรูปนี้ขึ้นมาสินะ

"ครับ! ที่จริงแล้วผมไม่ได้แอบชอบเธอเลยนะ ก็แค่อยากเอามาเป็นแบบวาดรูปเหมือนก็เท่านั้นเอง"

เนียมิ: งั้นพรุ่งนี้ก็ไปหาเธอตรงๆ เลยสิ เดี๋ยวพวกฉันจะช่วยไปเป็นเพื่อนก็ได้นะ

"มันก็ได้อยู่นะ แต่ตอนนี้ผมมีปัญหาอยู่อย่างหนึ่งน่ะ"

เนียมิ: อะไรเหรอ?

"คือผมกำลังหาซื้อดินสอแท่งใหม่มาใช้แทนแท่งเก่าที่พังน่ะ แต่ก็ยังหาแท่งที่มีระดับความเข้มของเส้นตามที่ต้องการไม่ได้เลย..."

มิมิ: ต้องใช้ดินสอตามระดับความเข้มด้วยเหรอค่ะ?

"อืม! การวาดรูปสเก็ตต้องใช้ดินสอที่มีระดับความเข้มหลายแบบเพื่อให้งานภาพดูละเอียด"

เนียมิ: แล้วต้องการความเข้มระดับไหนเหรอ?

"อืม... ระดับ 2H น่ะ แต่ลองไปถามตามร้านเครื่องเขียนในเมืองนี้แล้วก็ไม่มีใครรู้จัก "ระดับความเข้ม" เลย แถมร้านส่วนใหญ่ยังไม่อนุญาตให้ลองเขียนก่อนอีกด้วย (รวมถึงในตลาตนี้ด้วย)"

เนียมิ: ถ้าให้พวกเราตามหาดินสอตามความเข้มที่ต้องการ ก็กลายเป็นงานยากซะแล้วสิ เพราะพวกเราเองก็ไม่เคยวาดรูปแบบมืออาชีพมาก่อนซะด้วย (￣_￣|||)

มิมิ: แล้วความเข้มระดับ 2H นี่มันประมาณไหนเหรอคะ พอจะอธิบายได้ไหม?

"ก็ประมาณนี้น่ะ"

แล้วเขาก็หยิบสมุดที่ในหน้าหนึ่งมีตัวอย่างความเข้มของเส้นในแต่ละระดับออกมาให้ดู

ภาพจาก: https://suphatcha.wordpress.com/2014/01/08/%E0%B8%A3%E0%B8%B0%E0%B8%94%E0%B8%B1%E0%B8%9A%E0%B8%84%E0%B8%A7%E0%B8%B2%E0%B8%A1%E0%B9%80%E0%B8%82%E0%B9%89%E0%B8%A1%E0%B8%82%E0%B8%AD%E0%B8%87%E0%B9%84%E0%B8%AA%E0%B9%89%E0%B8%94%E0%B8%B4%E0%B8%99/

มิมิ: อ๋อ เข้าใจแล้วค่ะ ...เออ เดี๋ยวขอดูของในร้านนั้นด้วยนิดหนึ่งนะ

แล้วมิมิก็เข้ามาดูสินค้าภายในร้านที่เขากำลังเลือกดูอยู่เมื่อสักครู่นี้ ซึ่งเป็นร้านเครื่องเขียนมือสอง

มิมิพบว่าแผงสินค้าภายในร้านมีดินสออยู่เพียงเล่มเดียว เธอจึงหยิบมันขึ้นมาดู

"คุณลูกค้ากำลังหาดินสอ 2H กันอยู่เหรอ??"

คนที่ดูแลร้านเครื่องเขียนมือสองถามมิมิ

มิมิ: เออ... ค่ะ! ใช่แล้วค่ะ

"ที่ถืออยู่นั่นแหละ คือดินสอ 2H"

มิมิ: เอ๊?! จริงเหรอค่ะ??

"จริงสิ ลองดูที่ปลายดินสอเล่มนั้นดูสิ"

แล้วมิมิก็สังเกตดูที่ปลายดินสอ พบว่ามีคำว่า "2H" ติดไว้อยู่จริงๆ

มิมิ: จริงด้วย! งั้นหนูขอซื้ออันนี้เลยค่ะ เดี๋ยวหนูเป็นคนจ่ายให้เองนะ! ^_^

แล้วมิมิก็ซื้อดินสอให้กับเขา

มิมิ: เอาล่ะ ลองวาดดูเลยค่ะ

แล้วเขาก็ลองใช้ดินสอเก่าที่มิมิซื้อมาให้ วาดลงในสมุดพก

"ใช่ระดับ 2H จริงๆ ด้วย! ขอบใจมากเลยนะ! ^_^"

เนียมิ: แต่ก็สงสัยอยู่อย่างหนึ่งนะ ทำไมร้านเครื่องเขียนอื่นๆ นอกจากร้านนี้ ถึงไม่มีใครรู้จัก "ระดับความเข้ม" เลยล่ะ??

"ผมว่าคงเป็นเพราะบนแท่งดินสอของที่นี่ไม่ได้ระบุระดับความเข้มไว้น่ะ แต่ยังไงก็ตาม ก็ขอขอบคุณพวกเธออีกครั้งหนึ่งนะ!"

เนียมิ: ไม่ต้องขอบคุณพวกเราหรอก ที่ต้องขอบคุณน่ะ ต้องเป็นร้านเครื่องเขียนเก่านั่นต่างหากล่ะ ^_^

มิมิ: จริงด้วยสิ แล้วคุณชื่ออะไรเหรอ พวกเรายังไม่ได้รู้จักชื่อของคุณเลย ส่วนฉันชื่อมิมิ และนี่ก็คือเนียมิ เพื่อนซี้ของฉัน

"ผมชื่อ "มุทสึกิ" (MUTSUKI) ยินดีที่ได้รู้จักด้วยนะ แล้วพรุ่งนี้พวกเธอจะไปกับผมไหมล่ะ?"

เนียมิ: ไปไหนเหรอ?

มุทสึกิ: ก็ไปหาผู้หญิงในรูปกันไงล่ะ ^_^ รู้ไหมว่าตั้งแต่ที่ได้เจอกับพวกเธอ มันกลับทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีกำลังใจขึ้นมาแบบแปลกๆ ยังไงไม่รู้สิ

เนียมิ: งั้นเหรอ ^_^ (แต่เหมือนเคยได้ยินคำนี้มาจากที่ไหนแล้วนะ?)

มุทสึกิ: แต่เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ผมขอป๊อปปินแบทเทิลด้วยสักหน่อยได้หรือเปล่าครับ?

มิมิ: จะป๊อปปินแบทเทิลกับพวกเราเหรอ?

มุทสึกิ: อืม! ถ้าพวกเธอชนะฉันได้ ฉันถึงจะยอมให้ตามไปด้วย และอาจจะให้ค่าดินสอคืนด้วยก็ได้นะ

เนียมิ: โอเค! งั้นก็มาเริ่มแข่งกันเลยเถอะ!

===== POP'N BATTLE =====
Mimi/Nyami vs MUTSUKI
Catch You / Forte Escape
===== END BATTLE =====

ผลการแข่งขัน มิมิกับเนียมิ เป็นฝ่ายชนะ

หลังจากที่จบการแข่งขันเขาก็หยิบเงินออกมามอบให้กับมิมิ

มุทสึกิ: นี่ค่าดินสอ ฉันคืนให้นะ

มิมิ: ขอบคุณค่ะ!! (^◇^)

จากนั้นเนียมิก็เริ่มคิดเรื่องในใจ

เนียมิ: (มุทสึกิคุงนี่เป็นคนจิตใจดีกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ ผิดกับรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูเงียบขรึมเลย)

แต่ทันใดนั้นภาพของไทม์เมอร์ก็ปรากฏออกมาในหัวของเธออย่างกะทันหัน

เนียมิ: (แต่ทำไม ภาพของไทม์เมอร์ถึงโผล่ออกมาด้วยล่ะเนี่ย?? ฉันไม่ได้ตั้งใจคิดถึงเขาซะหน่อยนะ!)

--------------------------------------------------------------------------------

วันต่อมา มุทสึกิได้เดินทางไปยังหมู่บ้านวินด์มิลล์เพื่อไปหาคลาล่า โดยที่มี มิมิและเนียมิ ติดตามไปด้วย

ในขณะนั้นคลาล่ากำลังให้อาหารลูกแกะอยู่ภายในสวนของบ้านเธอ

มุทสึกิ: สวัสดีครับ ผมมีเรื่องอยากจะรบกวนหน่อยครับ!

แล้วจากนั้นเธอจึงหันมามองยังต้นเสียง

คลาล่า: ว้าย! แม่เจ้า ((⊙﹏⊙))!!

เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก เพราะบุคคลที่เคยสบตากันเหมือนวานนี้มาอยู่ตรงหน้าของเธอ

คลาล่า: ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ...

มุทสึกิ: แฮะๆ ^_^ ขอโทษด้วยหากทำให้ตกใจนะ ที่จริงแล้วคือผมกำลัง...

เขานำรูปสเก็ตที่ตัวเองเคยวาดไว้ออกมาให้ดู

คลาล่า: หรือแปลว่ารูปทั้งหมดนี้ก็คือ...

มุทสึกิ: ใช่ครับ ผมเป็นคนสเก็ตมันเองแหละ

คลาล่า: แล้วทำไมคุณถึงสเก็ตรูปฉันล่ะ?

มุทสึกิ: ก็เพราะว่า... เธอน่ารักดีนี่ครับ ^_^

คลาล่า: แค่นี้เองเหรอ?

มุทสึกิ: อืม!! ^_^ ที่จริงผมกำลังหัดวาดภาพเหมือนอยู่น่ะ แต่ไม่รู้จะหาใครมาเป็นแบบดีก็เลย...

คลาล่า: ฉันเข้าใจแล้วค่ะ

คลาล่าลุกขึ้นจากจุดที่เธอนั่งย่อตัว แล้วพูดต่อ

คลาล่า: วันนี้ฉันอนุญาตให้คุณวาดได้เต็มที่เลยค่ะ!! จะเอาสักกี่รูปก็เชิญตามสบายเลย ^_^

มุทสึกิ: จริงเหรอครับ?! งั้นก็ขอบคุณนะครับ!!

แล้วมิมิกับเนียมิก็หันมามองหน้ากันแล้วยิ้มให้กัน

จากนั้นคลาล่าก็มานั่งเป็นแบบให้กับมุทสึกิได้วาดแบบใกล้ๆ ซึ่งทำให้เขาสามารถสเก็ตภาพได้อย่างละเอียดและดูเหมือนตัวจริงมากกว่าทุกภาพที่เขาเคยวาดมา

และหลังจากที่วาดเสร็จแล้ว เขาก็ได้มอบหนึ่งในรูปที่วาดให้กับเธอเป็นของที่ระลึก ก่อนที่เขาจะจากไปหลังเสร็จภารกิจของเขา

มิมิกับเนียมิ ได้รับสแตมป์ดวงที่ 4 เรียบร้อยแล้ว!!

มิมิ: วันนี้ก็เป็นวันที่สดใสอีกวันนะ

เนียมิ: นั่นสิเนอะ (*^_^*)

>>>>> TO BE CONTINUED <<<<<